�

ازدواج در سن بالای ۳۵ سالگی

پنجشنبه 20 اردیبهشت 1403
+0 به یه ن

من نظر زیر را در ۲۸ فروردین منتشر کردم. انتظار داشتم کلی نظر تند و تیز و مخالفت و بد و بیراه به دنبال داشته باشد. اما کسی نظری نداد. به گمانم دیده نشد. برای همین دوباره منتشر می شوم که مطمئن باشم حتما فحش می خورم😄


یک نکته:
اگر دختری با سن حدود ۳۵ تا ۴۵ ساله هستید و برایتان خواستگاری سنتی یا نیمه سنتی با اختلاف سن یکی دو سال با شما (چه بزرگتر چه کوچکتر) آمده یک مقدار شک کنید. مردهایی که تا آن سن مجرد مانده اند معمولا بدجوری وابسته به خانواده شان (مادر و پدر و خواهر و برادر) می شوند. پسرهایی که در زیر ۳۰ سال دنبال ازدواج می روند معمولا کمتر وابسته هستند.

اگر این مردی که خواستگار سنتی آمده از نظر مالی وضعش خوب نیست و یا والدین ثروتمندی دارد ولی خودش آه در بساط ندارد به نظرم روی خوش به او نشان ندهید. دست کم یکی دومیلیارد تومان باید داشته باشد که بتواند خانه ای رهن کند. خودش باید داشته باشد. به قپی آمدن های پدرش که چنین و چنان کمک و حمایت خواهد کرد زیاد توجه کنید. اگر پشت گوشتان را دیدید حمایت مالی پدر آقا را هم خواهید دید. اگر اون پدر اهل حمایت مالی کردن بود یا تا این سن پسرش را داماد کرده بود یا دنبال عروس جوان تری می گشت که چند تا نوه برایش بیاورد. معمولا مردان این سنی دروغ زیاد می گویند. به قول سعدی «جهان دیده بسیار گوید دروغ»
اونها که به خواستگاری سنتی از یک دختر با سن ۳۵ ساله آمده اند با این تصور هست که این دختر چون سنش بالاست و مردی جوان (!!!) همسرش شده دنده اش نرم! باید با فقر بسازد و پسر ما را هم از نظر مالی حمایت کند. به دروغ پیش در و همسایه خواهند گفت که چنین و چنان داریم از پسرمان حمایت می کنیم اما در عمل شما و خانواده تان را هم خواهند دوشید.
پسر اگر ۲۰ ساله بود و شما هم ۲۰ ساله بودید شاید در حمایت از شما جلوی پدرش می ایستاد اما در سن بالای ۳۵ سالگی که وابستگی اش به خانواده بیشتر شده به خاطر یک دختر ۳۵ ساله یا مسن تر توی روی پدرش نخواهد ایستاد.
این خانواده می تواند شما را بدبخت کند و شیره شما را بمکد.
اصلا لازم نیست عروسشان شوید. در دهه ۲۰ زندگی که نیاز جنسی شما در اوج بود نیازتان را سرکوب نمودید و با مجردی سر کردید. حالا که دیگه این نیاز فروکش کرده چرا باید خود را اسیر این مرد و خانواده اش کنید؟
در سن بالای ۳۵ سالگی اگر دختری بخواهد ازدواج کند تامین مالی و آرامش می خواهد. دست کم همسرش باید بتواند یک خانه رهن کند. یعنی خودش (نه پدرش) دست کم حدود یکی دومیلیارد تومن داشته باشد که پول رهن بدهد. اگر در یک خواستگاری سنتی (نه عشق و عاشقی) وقتی به این موضوع که رسید خیلی روشنفکر بازی در آورد که زن و شوهر برابرند وپس تو هم باید در رهن خانه مشارکت کنی عطایش را به لقایش ببخشید. امروز این را می گوید فردا به تحریک مادر وخواهرش خواهد گفت تو باید همه رهن را بپردازی اگر نداری برو از پدرت قرض بگیر!
منظورم ازدواج سنتی است. قضیه عشق و عاشقی متفاوت هست.
اگر در سن بالای ۳۵ سالگی ازدواج سنتی می کنید بهتر از یکی در سن و سال خودتان اما بی پول و وابسته به خانواده، مردی حدود ده سال بزرگتر از شما ست که رفاه مالی برای شما بتواند فراهم کند ولو این که قبلا همسری داشته باشد که طلاق گرفته یا فوت کرده. اگر آن مرد ایراد و بدنامی (شهرت به بداخلاقی یا شغلی بدنام یا ....) نداشته باشد احتمالا بیشتر قدر شما را می داند تا مردی همسن سال شما که مادر و خواهرش در گوشش می خوانند همای سعادت بر دوش شما نشسته که یک پسر جوان (!!!) نصیبتان شده!
یکی دو میلیارد تومن هم پول داشته باشد باز در آینده شما مجبور خواهید شد که درآمدتان را خرج زندگی مشترک کنید. با این اوضاع اقتصادی و تورم چاره ای نیست. اما اگر از همان اول بخواهد شما سرکیسه را شل کنید بدانید که هدف خودش (در واقع هدف مادر خواهرش) دوشیدن شماست و قرار نیست برای زندگی مشترکتان حس مسئولیت داشته باشد. به او آموخته اند که حس مسئولیت اش باید برای مادر و خواهرش باشد نه «برای دختر مردم» (منظور همسرش!)!

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : قادین سؤزو           یازار : یاسمن فرزان           2 باخیش

خستگی دایمی و خشم و طلبکاری و نتایجش بر زندگی زناشویی

شنبه 15 اردیبهشت 1403
+0 به یه ن

دکتر هلاکویی می گه عشق زن و شوهر را خشم و عصبانیت متوالی به بی تفاوتی بدل می کند. خشم شدید و مداوم علیه همسر که قطعا  به این نتیجه  منجر می شود.  حتی خشم و طلبکاری کلی هم   (حتی اگر علیه همسر نباشد) آتش عشق را خاموش می کند و  به بی تفاوتی می انجامد. وقتی زوجین کار سنگینی دارند که  اعصابشان دایم خرد  هست خطر چنین  سرد شدن بین آنها زیاد هست. در زوج های پزشک من این را زیاد دیده ام. واقعا پزشکی کار سختی است و وقتی زن و شوهر هر دو پزشک هستند تحت فشار بسیارند و در نتیجه خستگی می تواند خشم  مزمن بیاورد. بعدش  آتش عشق شان  سرد می شود.  نباید فکر کرد که چون روزی (احتمالا در دهه بیست زندگانی) ازدواج با عشق    شروع شده همین گونه ادامه خواهد یافت. من زیاد شنیدم که  یکی از زوجین که شاهد سرد شدن عشق همسر ش و احتمالا بی وفایی می شود به شدت شاکی می شود که چرا وی به تعهدش وفادار نمانده.  احساسات آدم در طول زمان عوض می شود. باید مواظبش شد. وقتی زوجین کاری سنگین و جدی مانند پزشکی دارند  که طبعا روی روح و روانشان فشار می آورد دیگه بهتر هست سر موضوعات کوچک تر و بی اهمیت تر  بیخیال باشند. اصرار نداشته باشند که در همه چیز بدرخشند. در همه چیز قرار نیست perfectionist و کمال گرا بشوند. در همان پزشکی و اتاق عمل کمال گرا باشند کافی است. چه اصراری هست که حتما دخترشان هم مثلا در کلاس باله سرآمد باشد. در کلاس باله اش شل و ول حضور پیدا کند مگه چی می شود؟!  اصرار بر کمال گرایی در همه چیز   اون قدر فشار به  زوجین می آورد که  به خشم و عصبانیت دایمی می رسند و عشق در خانواده شان به سردی می گراید. درسته شغل سنگینی مثل پزشکی درآمدی می آورد که زوجین را قادر می سازد لاکچری زندگی کنند. اما خیلی وقت ها بهتر هست که ساده زیستی پیشه کنند. نه برای این که پولش را ندارند بلکه به این دلیل که لاکچری بازی هم وقت می خواهد و اعصاب می طلبد. لاکچری بازی بیشتر برای آدم های بیکار پولدار هست. نه زوجی پزشک یا نظیر ان که هزار تا کار مهم تر از لاکچری بازی دارند. لاکچری بازی را به بعد از بازنشستگی هم می توان موکول کرد.


-------------


در نوشته قبلی ام اشاره کردم که زندگی زوج های پزشک به علت سختی کار پزشکی از یک سو و نیز اصرار بر سبک زندگی لاکچری (که استرس های خاص خود را دارد) می تواند تنش زیادی داشته باشد. اشاره کردم اگر برخی چیزهای کم اهمیت تر را شل نگیرند این همه استرس به خشم و طلبکاری دایمی منجر می شود که آن هم به گفته دکتر هلاکویی (و نیز مشاهدات پرتعدد خودمان) به سردشدن عشق می انجامد.

 در مورد زوج های فیزیکدان چی؟ راستش کار تحقیقی فیزیک در شاخه ای مانند انرژی های بالا کار  پراسترسی نیست. هیجان دارد اما استرس ندارد. این که تصور می کنی شاید مقاله ای که داری می نویسی پرده از یک راز طبیعت بردارد خیلی هیجان انگیز است. اما استرس خاصی  ندارد جز آن که ممکن هست این ایده که  شما دارید روی آن کار می کنید به عقل یک گروه دیگه در آن سوی دنیا هم برسد و اندکی (یکی دو روز) زودتر از شما مقاله را منتشر کنند. در سال های اول که تعداد مقالات پژوهشگر کم هست و برای یافتن شغل  به مقاله نیاز دارد این موضوع اندکی استرس به او وارد می کند اما به تدریج که تعداد مقالات آدم بالا می رود چنین استرسی کم می شود. به علاوه فرد به تجربه در می یابد بهتر است با ان گروه همکاری کند تا رقابت. راهش را هم یاد می گیرد.

اصل کار پژوهش خیلی استرس ندارد اما گاهی  افراد خودشیفته در محل کار  پیدا می شود  که استرس بیجا تزریق می نمایند. از این قبیل افراد باید حذر کند باید راهی یافت که فشار روانی بیجا به فرد یا به فضای کاری وارد نکنند. مخصوصا در کارهای پژوهشی نظیر کار ما که طمانینه و تمرکز لازم هست حذر از آنها لازم هست. ماها سی چهل سال روی موضوعی کار می کنیم تا نوک سوزنی علم را جلو ببریم. ۵۰ سال بعد هم نتایج آن به مرحله کاربرد می رسد. در نتیجه استرس یک ساعت این ور و آن ور  نباید کشید. بلکه باید کوشید این قبیل استرس ها ما را از ریل اصلی خارج نکند.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : قادین سؤزو           یازار : یاسمن فرزان           2 باخیش

دیوانگی حلوا حلوا کردن داره؟!

پنجشنبه 13 اردیبهشت 1403
+0 به یه ن

من پادکست های بی-پلاس با اجرای آقای علی بندری را عموما دوست دارم. یک پادکست سه قسمتی هم  نسبتا تازه منتشر کرده در مورد زندگی یک زن آمریکایی به نام دبرا. داستان مربوط به اواخر دهه ۷۰ تا دهه ۹۰ هست. چند روز گذشته موقع انجام کارهای خانه این پادکست را گوش می کردم. شاهین هم گاه سرک می کشید و دست آخر پرسید مگه این زن چه چیز فوق العاده ای داشت که بعد از سی سال داستانش را گوش می کنی؟ جواب دادم برای من این زن و داستانش جذابیت خاصی ندارد. در صفحه حوادث روزنامه ها  داستان هایی از این دست زیادند. چیزی که مرا کنجکاو کرد تا این داستان  کشدار نه-چندان-جذاب را بشنوم حس تحسین شدید توام با شیفتگی در لحن آقای بندری نسبت به آن زن بود! جا به جا با شیفتگی نسبت به آن زن صحبت می کرد.. جا به جا آقای بندری  به نویسنده کتاب درمورد داستان دبرا ایراد می گرفت که چرا دبرا را بد قضاوت کرده، چرا با او همدلی نکرده و چرا حق را به شوهر دبرا داده.

  بگذارید آخر داستان را بگویم  چون ارزش آن را ندارد که شما هم بخواهید بروید گوش دهید. آخر داستان دبرا خانه شان را طوری آتش می زند که هر سه فرزندش هم در آن بسوزند . دو فرزندش کشته می شوند و تنها یکی می ماند. بعد که پلیس او را می گیرد و مسجل می شود آتش سوزی عمدی بوده می خواهد پسر آتش گرفته اش را  مقصرمعرفی کند تا هم  خود را برهاند و هم ضربه روحی بیشتری به شوهرش بزند! داستان واقعی بوده است.

شاید فکر کنید بعد ازشنیدن آخر داستان هر کار آن زن- حتی خوبی های او- به نظرم عیب و ایراد آمده. اما راستش از همان اول پادکست که آخرش را نمی دانستیم وقتی راوی شروع کرد  از خوبی دبرا تعریف کردن، آن چه او حسن ناشی از شکوه استثنایی دبرا می دانست به نظرم ایراد خالص آمد!

در زیر چند مورد را می آورم که چگونه آن چه که از منظر من  نشانه از عیبی عمیق  هست آقای بندری نشانه شکوه می دانست و با آب و تاب تعریف می کرد. چرا انگشت روی این نکات می گذارم!؟ برای این که بسیار دیده ام که افراد چنین عیوبی را حلوا حلوا می کنند.

 

۱- از همان پادکست اول، آقای بندری شروع کرد به حلوا حلوا کردن که دبرا «از اونها» بود که درس نمی خوانند اما همیشه نمره خوب می گیرند! سئوال من این هست که «از کدوم ها؟»

ببینید مطالب درسی که در مدارس و دانشگاه آموزش داده می شود حاصل قرن ها تلاش و  کوشش  دانشمندان و پژوهشگران و ادیبان و شعرایی است که ده مرتبه از دبرا و امثال او باهوش تر بوده اند. چه طور دبرا با هیچ زحمتی می تواند همه دستاوردهای آنها را یکهو قورت دهد؟! تعارف که نداریم آموختن زحمت دارد. نابرده رنج گنج میسر نمی شود. البته برای فرد به اندازه کافی باهوش، آموختن در کنار زحمت لذت هم دارد.

من «از اونها» که ادعا می شود درس نمی خوانند اما از بس باهوشند فوری یاد می گیرند، زیاد دیده ام. افسانه ای بیش نیست! فقط هم در یک سیستم آموزشی معیوب با معلم های بیسواد و سطحی و بی مسئولیت این افراد گل می کنند! معلم درست و حسابی کوییزی می گیرد که به چنین فرد مدعی ای ثابت کند که چیزی نمی داند. در سیستم پیشکسوتان ما از این افراد زیاد پیدا می شد. یارو دو تا اصطلاح به زعم آن پیشکسوت قلمبه سلمبه یاد می گرفت و آن را می پراند. بعدش حلوا حلوا می شد که ببینید چه ستاره ای است!چه باهوش هست! سقف سواد آن پیشکسوت هم از آن بیشتر نبود و همان بس بود. این سیستم بدجوری دانشجوهای درست و حسابی را خرد می کرد که عزم آموختن بیش از دو سه اصطلاح داشتند.

راستش حلوا حلوا کردن این قبیل آدم ها و باهوش خواندن آنها توهین هست به امثال ما که مثل بچه آدم درسمان راخوانده ایم و مسخره بازی در نیاورده ایم و همیشه هم به لحاظ درسی و علمی موفق بوده ایم! دبرا اگر واقعا باهوش بود راهی برای مفهمومی خواندن دروس پزشکی می یافت و خودش را هم برای امتحان بورد آماده می کرد تا رفوزه نشود و به خاطر رفوزه شدن عمری روی اعصاب شوهر بینوایش راه نرود و منت سر بچه های بیچاره ترش  نگذارد! 


۲- در پادکست تاکید می شد که دبرا خیلی مادر فداکاری بود و به خاطر بچه هایش از کار گذشت. «از اون مادرها» که مرتب بچه هایشان را فلان کلاس و بهمان کلاس می برند و..... همینجا که رسید من گفتم خدا به داد بچه هایش برسد. مادری  را که به خاطر این کارها منت سر بچه هایش می گذارد و بین بقیه برای خودش  آوازه به هم می زند خدا نصیب گرگ بیابان هم نکند! مادران نرمال اگر فکر کنند کاری برای فرزندشان لازم و مفید هست انجام می دهند. دیگه دور نمی افتند به بقیه نشان دهند که چه مادر نمونه  و فداکاری هستند که چنین می کنند. اصلا برایشان معنی ندارد که بخواهند برای خودشان در جمع  امتیاز و شهرت کسب کنند که برای بچه هایشان کاری کرده اند. تقریبا همان طوری که ما به کسی منت نمی گذاریم  و یا پز نمی دهیم که برای خودمان کاری می کنیم! مادران نرمال و غیربیمار هم وقتی کاری برای بچه شان می کنند آن را چنان طبیعی می دانند که دیگه درباره اش تبلیغات نمی کنند! اصلا چنین تبلیغاتی را مسخره می دانند. وقتی می شنویم که مادری برای کارهایی که مادران دیگر هم می کنند این همه حلوا حلوا می شود معمولا نتیجه آن هست که آن مادر برای خودش زیادی دارد تبلیغ می کند و آن هم نشانه آن هست که مهر مادری واقعی ای در دلش نیست و برای شو-آف در برابر بقیه از این کار ها می کند.  این که آخر داستان آن زن با بی رحمی فرزندانش را آتش زد شاهد تایید بی مهری اش بود. اگر در دهه شصت خورشیدی بودیم به من حمله می بردند که« تو چه می دانی مهرمادری نیست. او از شدت مهر بچه هایش را آتش زده.» من هم در جواب می گویم مهرمادری اش توی سرش بخورد که این همه به فرزندانش ضربه زد. مگر در مورد عشق زن و مرد نمی گویند «عشق درد ندارد»؟! پس این  مهر مادری از نوع دبرا چه عشقی است که این همه درد به فرزند بینوا  روا می دارد!؟

 

۳- دبرا هزار و یک ضربه به همسر خود هم زد. مثلا پسرش را علیه پدر تحریک می کرد (که البته هم ضربه به پسر نوجوان معصوم بود و هم به پدر و هم به خواهرانش که شاهد کشمکش همیشگی بودند). یا در غذای شوهرش سم می ریخت. همه اینها را  آقای بندری عیبی کوچک می دانست و به نویسنده کتاب هم ایراد می گرفت که چرابا دبرا همدلی نمی کند. لابد شوهر خود دبرا هم خیلی ایراد ندانسته که اصرار چندانی برای پایان دادن به این مسخره بازی ها نکرده. به هر حال من وکیل و وصی مردانی که دانسته خود را به دامان زنان دیوانه و آسیب زا می اندازند نیستم. وقتی آنها زنان خودشیفته را جذاب می دانند جور محبوبش را هم تحمل می کنند. اما مشکل اینجاست که  برعکس پدر که همسر را خود انتخاب می کند، کودکانی که از این وصلت به وجود می آورند مادر را خود انتخاب نمی کنند ولی قربانی این انتخاب پدر می شوند. زنان خودشیفته خود را برترین مادران می دانند و کلی هم در این باره تبلیغ می نمایند. پدر هم باور می کند و فرزندان خود را جلوی همسر خودشیفته خود بی دفاع رها می کند. گمان می برد جور محبوب بی همتایش فقط بااوست غافل از این که جور اصلی  محبوب او را --نه او-- بلکه فرزندان می کشند. در آن داستان دبرا هم پدر حداکثر چند بار مسموم شد اما کودکان در آتش خشم مادر سوختند.

 

۴- در پادکست آقای بندری با تحسین  متمایل به شیفتگی می گوید که دبرا (که پزشک بود) در اورژانس باهمه دعوا می کرد البته دست آخر معلوم می شد حق با دبرا بوده! این هم باز نشانه بدی دبرا بود. نه فقط دعوا کردنش بلکه همیشه «حق با او بودنش!» مگه می شه کسی اشتباه نکنه؟! کسی که چنین جلوه داده می شه همیشه حق با اوست اغلب مواقع کسی است که چنان کولی بازی در می آورد که بقیه برای این که قال بخوابد مجبور می شوند اشتباه ناکرده را بپذیرند و عذر بخواهند! در اورژانس هم لابد شرایط طوری هست که دلسوزان می خواهند قال بخوابد ولو به قیمت پذیرش اشتباهی که مرتکب نشده اند!  به علاوه حتی اگر واقعا حق با دبرا بوده است باز هم اون قال و قیل راه انداختن با بقیه (که پرستاران و بهیاران زیردست او بوده اند) نسخه فاجعه است. چرا؟! چون وقتی از قیل و قال دکتر بخش می ترسند اشتباهات خود را می پوشانند که می تواند نتایج فاجعه بار داشته باشد -به خصوص در جایی مثل اورژانس!

 

۵- باز در پادکست گفته می شد که دبرا در اورژانس با مریض ها دعوا می کرده که چرا وقتی بیماری شان اورژانسی نیست به اورژانس آمده اند. طبق معمول آقای بندری این را هم چنان توضیح می دهد که انگار دبرا کار خیلی با شکوهی انجام می داده! اگر دبرا یک پزشک معمولی بود راهی پیدا می کرد که این نوع  مریض ها را بدون تنش دست به سر کنند و سراغ پزشکان دیگر بفرستند. اگرهم  به واقع آدم با شکوهی بود می رفت بررسی می کرد که علت این که این همه بیمار غیر اورژانسی مراجعه می نمایند چیست. بعد، مسئله را ریشه ای حل می کرد. اما دبرا نه باشکوه بود و نه حتی یک آدم نرمال.  بدترین کار ممکن را انجام می داد که هم به خودش و هم به بیمارستان آسیب می رساند. دیگه حلوا حلول کردن نداره!

 

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : باخیش           یازار : یاسمن فرزان           3 باخیش

Our love-hate relation with medical staff

پنجشنبه 13 اردیبهشت 1403
+0 به یه ن

درفضای مجازی زیاد خوانده ام که دکترها شاکی هستند که همان خانم هایی که برای آرایشگاه چنین و چنان خرج می کنند به دکتر و آزمایشگاه که می رسند اعتراض می کنند که قیمت ها بالاست. این نکته را توجه نمی کنند که اعتراض از بهر خودشان  نیست! آرایشگاه رفتن یک کار تفننی است . کسی پول نداشته باشد نمی رود. اما وقتی برای دکتر و آزمایشگاه و…. پول نباشد فاجعه هست. روی اعتراض هم به دکترها نیست. به مسئولان کشوری است که به اندازه کافی به خدمات درمانی سوبسید نمی دهند و به جایش ثروت کشور را خرج «اتینا» می کنند. نمی دانم چرا  برخی دکتر ها این طوری به خودشان می گیرند و   در برابر این شکایت بجا گارد می گیرند؟! اتفاقا همصدا با بیماران و  همراهان انها باید از مسئولان مطالبه گری کنند.


------------------


این هفته سر وکارمان همه با دکتر و بیمارستان و.... بود. واقعا که چه قدر پزشکان و پرستاران و دستیارانشان زحمت بیمار می کشند. چه قدر ناز بیماران را می کشند! چه نازمان را بکشند و چه فحش مان دهند ما مجبوریم که به آنها مراجعه کنیم. پس ناز کشیدن آنها برای بازاریابی نیست  بلکه از روی انسانیت هست.

یادتان هست چند سال قبل از آن که کرونا بیاید  دستگاه های تبلیغاتی خیز برداشته بودند که ذهنیت عمومی را علیه پزشکان تحریک کنند.؟!درد و بلای پزشکان و پرستاران بخوره توی سر آنهایی که می خواهند بین اقشار ملت تفرقه ایجاد کنند تا  همه آنها را  بچاپند. متاسفانه بسیاری از استادان دانشگاه-به خصوص استادان جا افتاده و مسن- در آن دوران گول دستگاه تبلیغاتی را خوردند وبا آنها علیه پزشکان هم آوایی می کردند. خیال می کردند اگر از حرمت پزشک در جامعه کم شود بر حرمت آنها افزوده می گردد. نمی فهمیدند که همان دستگاه تبلیغاتی ابتدا سراغ پزشک میرود و آنها رامی کوبد و در مرحله بعدی سراغ کوبیدن استادان دانشگاه می آیند. کرونا آمد و تبلیغات ضد پزشک را خنثی کرد. تا سیه روی شود هرکه در او غش باشد!



-----

رابطه فرد با پزشک و جامعه پزشکی رابطه پیچیده ای است.  ملغمه ای است از احساسات  شدید و خشک ترین تصمیمات منطقی. طفل که به دنیا می آید حتی قبل از مادر خود با کادر پزشکی مواجه می شود. کادر درمانی جزو اولین افراد خارج از خانواده و دوستان نزدیک  هستند که کودک با آنها ارتباط برقرار می کند. از همان ابتدا بیمار حس متضاد دارد. از سویی بیماری اش را خوب می کند و از سوی دیگر آن چوب بستنی ملعون را در حلقومش می کند و سوزن می زند.از همان ابتدا این رابطه رابطه ای است عجیب و متفاوت با هر رابطه دیگر. به پزشک چیزهایی می گوید که به نزدیکترین کسانش هم نگفته و هر پرده ای و مرزی بین پزشک و بیمار بر می افتد.  رابطه عجیبی است. بیخود نیست رابطه جامعه با پزشک هم از جنس 

love-hate relation هست . از یک سو جامعه پزشکی را به حد نیمه-خدایی تکریم می کند و از سوی دیگر مراجعه به آنها که یادآور درد و زجر هست و آنها را فحش می دهد. هیچ وقت مردم نسبت به نانوا و ..... که شاید به همان اندازه به آنها احتیاج روزانه دارند این طوری توام با احساسات شدید و غلیظ نخواهد بود. رابطه غریبی است این رابطه!

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : باخیش           یازار : یاسمن فرزان           0 باخیش

پژوهشکده در فروردین

سه شنبه 11 اردیبهشت 1403
+0 به یه ن

فیلم ها و عکس های برنامه های پژوهشکده  که در فروردین ماه ضبط گشته اند  اکنون در دسترس عموم هستند.

۱) فیلم سخنرانی ویژه در مورد مصرف انرژی و گسیل گازهای گلخانه ای  که توسط دکتر انصاری فرد ارائه شد در لینک زیر قابل دسترس هست:

https://www.aparat.com/v/Z49Vt

توصیه می کنم این سخنرانی ویژه را ببینید. برای کم کردن مصرف انرژی در پژوهشکده، به خصوص در فصل تابستان، تمهیداتی اندیشیده ایم که توسط کادر اجرایی به اطلاع شما خواهد رسید. خواهشمند هست در این راه به خاطر زمین که زیستگاه و خانه مشترک ماست با راهکارهایی که کادر اجرایی تشریح و تبیین می کنند همکاری لازم را بنمایید.

۲) سخنرانی های تخصصی همایش انرژی های بالا در لینک زیر در دسترس هست:

https://www.aparat.com/playlist/9763363

در فیلم اختتامیه می توانید در مورد برنامه های پژوهشکده برای جذب نیروهای جوان فعال در قالب پست-داک و.... بشنوید:

https://www.aparat.com/v/hWlOV?playlist=9763363

۳) فیلم معرفی کتاب سیاه چاله به قلم دکتر شیخ جباری در لینک زیر قابل دسترس می باشد:

https://www.aparat.com/v/3EF68?playlist=9763363

۴) برای آشنایی بیشتر با تاریخچه گروه پدیده شناسی  پژوهشکده فیزیک به لینک زیر می توانید مراجعه نمایید:

https://physics.ipm.ac.ir/psh.pdf

۵)  

فایل های صوتی و اسلاید های  همایش انرژی های بالا و نیز  عکس های همایش در سایت خود همایش در دسترس می باشند:

https://physics.ipm.ac.ir/conferences/hepco/index.jsp

عکس های دسته جمعی که در آخر برنامه گرفتیم برای شخص من چنان جذاب و خوشایند بود که یکی از آنها را به صورت تابلو برای دفتر کارم تهیه نمودم. در عکس ها مهمان های خردسال را هم می بینید.

۶) در دو سال و نیم اخیر اقدامات چندی برای بالا بردن استاندارد های «ایمنی سلامت و محیط زیست» در پژوهشگاه  انجام گرفته است از جمله آن که برای جمع آوری باطری های مستعمل دو استند در پژوهشگاه قرارداده شده است. وقتی این استند ها پر می شوند از موسسه خیریه نیکان ماموت برای جمع آوری آنها اقدام می کنند. درآمد ناشی از بازیافت باطری ها توسط این موسسه صرف  تهیه پروتز برای کودکان بیمار نیازمند خواهد شد.  در پردیس فرمانیه، همراهی تحسین برانگیزی با این گونه اقدامات توسط اعضای پژوهشگاه- و نیز مهمانان آن- مشاهده می شود.  در سایت همایش نیز اعلام شده بود که شرکت کنندگان چنان چه علاقه داشته باشند می توانند باطری های مستعمل خود را با خود به همراه آورند و در استند ها قرار دهند. همان طور که  در انتهای فیلم اختتامیه  مشاهده می نمایید سئوال نمودم که آیا کسی باطری مستعمل با خود آورده یا خیر. حدود ۱۰ نفر از شرکت کنند گان (علاوه بر اعضای خود پژوهشگاه) به این کار اقدام نموده بودند. این حرکت را در همایش های آتی هم تکرار خواهیم کرد و امید هست که عده بیشتری با این روند آشنا شوند و همکاری نمایند. برخی هم ابراز علاقه کردند که جعبه ای در دانشکده خود قرار دهند و همه باطری های مصرف شده را با خود در همایش بعدی به همراه آورند. در یک خانواده دو نفره متعارف در سال بیش از دو سه باطری مصرف نمی شود (البته در خانواده های بچه دار مصرف بیشتر هست) اما وقتی به جمع آوری از فامیل و آشنایان رو می آوریم تعداد قابل توجهی باطری جمع خواهد شد. با این کار هم محیط زیست کمتر آلوده می شود و هم کمکی به کودکان نیازمند خواهد بود.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : خبر           یازار : یاسمن فرزان           0 باخیش

خطاب به دختر پسرهای جوان و شجاع

پنجشنبه 6 اردیبهشت 1403
+0 به یه ن


با وحشیان دهن به دهن نذارید. با گاو وحشی که نمی شه احتجاج کرد. خودتان را از معرض شاخ های آنها دور کنید. تعداد وحشیان کم هست و دایره جولانشان هم محدود. اما اگر شاخ بزنند، آسیب جدی جسمی و روحی می بینید. حیف شماست. مراقب خود باشید.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : قادین سؤزو           یازار : یاسمن فرزان           3 باخیش

از پیرارسال تا امسال با ترانه علیدوستی

سه شنبه 4 اردیبهشت 1403
+0 به یه ن

خبر ناگوار بیماری ترانه علیدوستی  خاطرات نه چندان دور  را به یاد من آورد. بهتر است مرور کنیم. دو سال پیش در همین فصل سال  ترانه علیدوستی  وهمبازی هایش برای فیلم «برادران لیلا» به جشنواره کن رفته بودند. 

در فضای مجازی یک عده در تاختن به ترانه علیدوستی از هم پیشی می گرفتند. این عده از جنس افرادی که روزی با دگنگ از عباس کیارستمی در بازگشت از کن استقبال کردند نبودند!  اتفاقا طرفداران  پروپاقرص زهرا ابراهیمی شده بودند که همان سال جایزه کن را برد! دایم زهرا ابراهیمی را که از ایران مهاجرت کرده بود و در فیلمی که شبهه ضد اسلامی بودن داشت بازی کرده بود، برسر ترانه علیدوستی می کوبیدند! برخی از  مذهبیون به زهرا ابراهیمی می توپیدند وبرخی از چپگراها به ترانه علیدوستی! درآن روزها تاختن به ترانه علیدوستی و قربون صدقه زهرا ابراهیمی رفتن ، بین جماعتی که به روشنفکری خود می نازیدند یک جور افه بود!

 یکی از بهانه های تاختن به ترانه علیدوستی این بود که ترانه علیدوستی «دامن گنده» پوشید و باعث شد پیرمرد همبازی اش، سعید پورصمیمی، دیده نشود. آن زمان چنین نوشتم:

« یک عده  شعار واویلا سر می دهند که دامن ترانه علیدوستی گنده بود پیشکسوت نجیبی مثل سعید پورصمیمی در گوشه وایستاد بی احترامی به پیشکسوت شد! ای واویلا! وا مصیبتا! باباجون! اونجا جشنواره کن هست. زورخانه نیست که نگران این باشید مبادا زنی وارد بشه و حواس ها از حلوا حلوا کردن پیشکسوت به سوی دامن گنده اون زن منحرف بشه. عکس هنر پیشه های زن خارجی در جشنواره کن را ببینید. انواع و اقسام دامن های گنده پوشیده اند. کسی هم ازشون ایراد نمی گیرد که چرا دامنشان مانع از دیده شدن فلان هنرپیشه پیشکسوت شد که در گوشه ایستاده بوده. سنت جشنواره کن و اسکار و…. همین چیزهاست. دامن گنده ترانه هم اونجا چیزی غیر عادی ای نبوده. 

تعارف که نداریم. اونجا هنرپیشه می روند که دیده بشوند. شما علاقه به دیده شدن اگر ندارید دنبال این جور جاها نباشید.


:

اسم جشنواره کن را سرچ کردم. عکس های زیر اومد. همه این دامن ها از دامن ترانه علیدوستی گنده ترند اما کسی نمی گه که واویلا این دامن ها را پوشیدند و به پیشکسوت هایی که در گوشه وایستادند ظلم شد دیده نشدند . زورخانه که نیست که زن سانسور بشه تا مرد پیشکسوت دیده بشه! جشنواره کن هست. خوب یا بد، همینه! سنت ٧٥ ساله اش فراهم ساختن بستری برای دیده شدن هنرپیشگان زن با دامن گنده است. خوشتان نمی آد، اخبارش را دنبال نکنید

به جایش کارتون پهلوانان را ببینید که در مورد سنت های زورخانه ای هست. من و شاهین یک مدت این کارتون را می دیدیم. همه اش در مورد پهلوانان پیشکسوت و فرهنگ اونهاست. به خواست من و شما ، جشنواره کن قرار نیست فرهنگ زورخانه ای پیدا بکنه

»

چند ماه گذشت و جنبش مهسا پیش آمد و موضع ترانه علیدوستی را درباره اش می دانید. ترانه از آن پس  ممنوع الکار شده و فیلمی بازی نکرده. زندان افتاده و حالا به شدت مریض هست.

آقای سعید پورصمیمی ( یا به قول حمله کننده ها به ترانه« پیرمرد نجیب!!) چی؟ اصلا نگرانش نباشید. ماشالله یک فیلم در این مدت بازی کرده و پارسال هم در جشنواره فجر نامزد بهترین بازیگر مرد شده.


نتیجه: این قدر با زنان نامهربان نباشید. انتظار نداشته باشید که زن خود را سانسور کند تا پیرمرد جولان دهد!

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : قادین سؤزو           یازار : یاسمن فرزان           0 باخیش

فیلم جلسه رونمایی از کتاب سیاه چاله

دوشنبه 3 اردیبهشت 1403
+0 به یه ن

فیلم جلسه رونمایی از کتاب سیاه چاله به قلم دکتر شیخ جباری: 


https://www.aparat.com/v/3EF68

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : معرفی کتاب           یازار : یاسمن فرزان           0 باخیش

ایران یا سانفرانسیسکو؟!

سه شنبه 28 فروردین 1403
+0 به یه ن

پای صحبت برخی که اوضاع  اجتماعی فعلی ایران را تحلیل می کنند بنشینید یا به صفحه مجازی شان سر بزنید، این تصور به شما دست می دهد که ایران شده سانفرانسیسکو! سانفرانسیسکو چه به معنایی که عمو اسدالله در دایی جان ناپلئون می گفت چه به معنای سانفرانسیسکوی واقعی در دهه ۶۰ میلادی که سردمدار انقلاب جنسی  و هیپی گری بود. صد البته ایران امروز ما دیگه به اندازه ایران نیمه اول دهه هفتاد خورشیدی (دهه ۹۰ میلادی) محافظه کار نیست. البته به آن اندازه ریاکار و دورو هم نیست! اما دیگه توصیفی که آنها از وضعیت جوانان امروز ایران دارند هم درست نیست. شاید در مورد ۱۰-۲۰ درصد جوانان درست باشد اما گمان نمی کنم در مورد اکثریت جوانان درست باشد. فکر کنم این تصویر سازی غیرواقعی  روی  اکثریتی که نیمه-سنتی هستند فشار مضاعف می گذارد. به گمانم، برای حدود نصف جوانان وضعیت به صد سال پیش ایران نزدیک تر باشد تا شرایطی که تحلیلگران  توصیف می کنند. صد سال پیش روی دختران ۱۵ تا ۲۰ ساله از طرف خانواده فشار می آوردند که با هر شرایطی باید ازدواج کنند والا دیر می شود. حالا روی ۳۵ تا ۴۰ ساله ها همان فشار را وارد می آورند. یک شیفت زمانی ۲۰ ساله پیدا کرده اما وضعیت کمابیش همان هست. به هر حال شبیه سانفرانسیسکو نیست! دوست دارم این موضوع را دروبلاگ مینجیق به بحث بگذاریم.

فکر کنم صحبت در این باره و به میان گذاشتن تجربیات، بار فکری ای زاید را از دوش عده ای بر خواهد داشت.

 

این را هم درنظر بگیرید. خیلی از چیزها که در مورد اخلاق جنسی دختران و پسران گذشته ایران می شنویم «نرماتیو» بوده اند نه واقعی. یعنی ایده آل شان آن بود نه واقعیت جامعه. یک ذره از آن ادبیات نرماتیو دور می شوید می دیدید جهان دیروز ایران هم همان قدر سانفرانسیسکو بود که ایران امروز.

در مورد «احترام به بزرگترها» هم آن چه از گذشته نقل می کنند نرماتیو هست نه واقعی. حالا که خود پیر شده اند می گویند ما جلوی بزرگترها پامون را دراز نمی کردیم چه برسه به این که جواب پس دهیم. یک مقدار مستندات واقعی تر را می بینیم  ملاحظه می کنیم این هم دروغی است از هزاران دروغی که نسل قبل  به  خورد ما داده اند

 

آدرس وبلاگ:

http://yasamanfarzan.arzublog.com

با کلیک روی «باخیش»  می توانید نظر بگذارید.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : دانیشماخ           یازار : یاسمن فرزان           5 باخیش

ادامه راه

یکشنبه 26 فروردین 1403
+0 به یه ن

انگار آرامش پیش از طوفان سریع تر از آن چه که گمان می کردم به سر  خواهد آمد! بعد از طوفان چی خواهد شد؟ من فکر می کنم آینده بعد از چند سال بهتر از حال و گذشته خواهد شد. اما باید بتوانیم تا آن زمان روحیه خود را حفظ کنیم  و نهادهای مردمی مان را تقویت نماییم.

من در مورد اهمیت حمایت مالی و حمایت معنوی از انجمن فیزیک چند نوشته داشتم. چند پست دیگر هم در این زمینه خواهم گذاشت. بعد چند پست در مورد مدیریت پسماند خانگی و اداری منتشر خواهم کرد. من و شما در معادلات بین المللی کشورها محلی از اعراب نداریم. اما در این نوع مسایل که در وبلاگ و کانالم مطرح می سازم امثال من و شما هستیم که حرف اول و آخر را می زنیم. دست آخر هم که گرد و خاک طوفان ها خوابید خواهید دید که  اتفاقا همین چیزهای کوچولو کوچولو (که دست من و شماست) مهمتر بود تا آن گرد و خاکی که بلند شد.

قبلا هم در این باره نوشته ام: http://yasamanfarzan.arzublog.com/post-110926.html

خیلی مهم هست که دراین گرد و خاک روحیه خود را نبازیم. آن چه که بزرگترهایمان می گویند و آن چه که در رسانه های مرجع و نیز در فضای مجازی پربازدید مطرح می شود کافی نیست که بتوان با آن در طوفان روحیه را حفظ کرد و با اراده جلو رفت. ازاین جهت وبلاگ مینجیق می تواند خلا هایی را برای مخاطبانش پر کند. اگر دغدغه ای دارید که گمان می کنید همفکری با من می تواند کمکی باشد در بخش «باخیش» وبلاگم نظر بگذارید. مرتب آنها را می خوانم و اگر همفکری من کمکی باشد پاسخ می گویم. برخی از دغدغه ها را می توانم پاسخگو باشم. البته نه همه دغدغه ها را. اگر نتوانم می نویسم که از دست من کمکی بر نمی آید. البته وبلاگ من جای عقده گشایی نیست. اگر هدف کسی از کامنت گذاشتن احساس بزرگی از طریق تحقیر من باشد کامنتش را نخوانده پاک می کنم. بعد از ۱۷ سال وبلاگ نویسی مستمر نصف جمله اول را که خواندم می فهمم یارو قصدش این هست یا خیر. بعد از خواندن نصف اولین جمله آزارگرانه کامنت آزارگرانه پاک شده است. در فضای فیس بوک یا کانال هم بلافاصله بلاکش می کنم.

خوبه که نظرها (باخیش) وبلاگ را هم ببینید. شاید برخی از دغدغه های مطرح شده دغدغه شما نیز باشد. شاید تجربه ای داشته باشید که به درد آن شخص بخورد. در سالیان گذشته وبلاگ مینجیق از این طریق دغدغه های زیادی را رتق و فتق کرد. بعدش رفتند پی کارشان و یادی هم اغلب از من نمی کنند. چیزی عاید من نمی شود جز اتلاف وقت و البته فحش خوردن از جانب عقده ای هایی که با کامنت های آزارگرانه می خواهند اعصاب مرا خرد نمایند. اما اشکالی ندارد. به تجربه ای که می اندوزم می ارزد.

 

یکی دو بار در برخی کانال ها که یک دهم من هم برای کانالشان وقت نمی گذاشتند انتقاد کوچکی کردم.  نویسنده با توپ و تشر به من پرید که من وقتم را رایگان در اختیارشما می گذارم و شما دارید انتقاد می کنید. حالا یارو نه یک دهم من تحصیلات داشت نه یک صدم من رزومه علمی و جوایز بین المللی!  اما تاب همین نقد را نداشت. من ۱۷ سال هست که در وبلاگ فحش می خورم و باز هم می نویسم و ادامه می دهم. همان طوری که گفتم تجربه هایی از این کار می اندوزم که به گمانم ارزش آن را دارد.

 

 

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : دانیشماخ           یازار : یاسمن فرزان           2 باخیش
�