مینجیق

+0 به یه ن

به نظر من این كه در ایران برخی از مردم جای پارك معلولین را رعایت نمی كنند،  بیشتر از روی جهالت هست. عزیزی می گفت وقتی تذكر می دهی می گویند امان از دست جانبازها. من البته نظرم قبلا در این باره گفته ام. تك تك ما مدیون جانبازان قهرمان كشورمان هستیم.
اما اون یارو كه درجای معلولین پارك می كند و بعدش هم می گوید امان از..... به زعم خودش دارد جلوی زیادی خواهی و رانت خواری را می گیرد. به زعم خودش می گوید :"درسته زورم به گرفتن حقم در كنكور و كسانی كه سهمیه جانبازان را اعمال می كنند نمی رسه اما اینجا كه زورم می رسه. چرا باید بذارم اون جانباز برای خودش جای پارك مخصوص رزرو كنه؟! این حق منه اینجا پارك كنم. خیابان مال همه است ارث بابای جانبازها كه نیست."
با یك همچین تصوراتی داره جای پارك را اشغال می كنه به زعم خودش هم داره قهرمان بازی می كنه كه جلوی رانت خواری ایستاده. خوب! این آدم ها را باید توجیه كرد. باید گفت حقوق معلولین در جامعه چی هست. باید برای عموم این مسایل تشریح كرد. وقتی تشریح شد عده ی قابل توجهی همكاری می كنند. الان واقعا نمی دونند كه باید به این قبیل جقوق معلولین احترام بذارند.

درمورد پلاك مخصوص ماشین معلولان می توانید اینجا را مطالعه كنید.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

اخیرا پیش نویس منشور حقوق شهروندی  از طرف معاونت حقوقی رییس جمهور منتشر شده و آدرس ای-میلی نیز برای ارسال نظرات در انتهای پیش نویس درج شده است. در مورد حقوق اقوام دو خط آمده است. طبعا در دو خط نمی توان حق این مطلب را ادا كرد. نه از فرهنگستان زبان نامی برده شده و نه از حق آموزش ادبیات محلی  در آموزشگاه ها و...
اگر نظری دارید پیشنهاد می كنم یا مشورت با یك حقوقدان و با رعایت آداب متناسب با شأن چنین منشوری آن را به آدرس ای-میلی كه در انتهای متن معرفی شده بفرستید. اگر متن نهایی به لحاظ حقوقی متقن و جامع و كامل باشد در آینده پی گیری مطالبات با دردسر كمتری مواجه خواهد شد. پس می ارزد كه در این برهه حداقل حرف خود را بزنیم. البته با ادبیات مناسب و از طریق مجرای قانونی تا به ثمر بنشیند.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

نتایج انتخابات روز جمعه به نظر من نشان از آن داشت كه بیش از نیمی از مردم ایران طرفدار گفتمان حقوق شهروندی به معنای عام آن هستند و از نظر ایشان این گفتمان بر سایر گفتمان هایی كه مطرح شد ارجحیت دارد. ایده آل شان این نیست كه بزرگراه ها و بلند مرتبه ها در ایران ساخته شود. ایده آل شان آن است كه حقوق فردی شان به رسمیت شناخته شود. حقوق فرهنگی قومی شان مورد احترام قرار گیرد. برای احقاق  حقوق صنفی شان مجاز باشند تشكلات داشته باشند. برایشان حفاظت از محیط زیست مهم است و چیزهایی از این دست.
من فكر می كنم آنهایی كه می دانند دنبال چه می گردند در شرایطی كه در چهار سال آینده در كشور پدید می آید می توانند در راه هدفشان قدم های مهمی بردارند. البته به شرط آن كه آنچه  كه به دنبالش  هستند در چارچوب قوانین كشور و فرهنگ عمومی مقبولیت داشته باشد. اگر استراتژی روشن وجود داشته  باشد و خواسته ی جمع یك مفهوم گنگ و نامفهوم نباشد آن گاه امید وصول مطالبات هست.
بذارید با مثالی  منظورم را روشن كنم. اگر بگویند ما آزادی می خواهیم احتمالا بعد از چهار سال سرخورده خواهند شد. چون مفهوم آزادی یك مفهوم تجریدی است كه هر كس می تواند برداشتی متفاوت از آن داشته باشد. اما اگر بگویند ما برای احقاق بهمان حق می خواهیم فلان تشكل را با چنین شرایط ایجاد كنیم و قوانین  نوشته و نانوشته  ی مربوط به تشكلات را هم بدانند و مهارت های لازم برای اداره ی یك تشكل را داشته باشند یا سعی كنند بیاموزند احتمالا بعداز چهار سال تشكلی خواهند داشت كه در راه احقاق آن حق قدم های درخور توجهی برداشته.
نمی خواهم بگویم این كار آسان است. خیر! سخت است! خیلی هم سخت است. تمرین می خواهد. كار فكری می طلبد. مطالعه می خواهد. سیاست و درایت و كیاست می خواهد. اما كار بیهوده و بی جهت نیست. علی الاصول به نتیجه دلخواه می تواند ما را برساند یا حداقل نزدیك كند.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو