مینجیق

+0 به یه ن

از خارج ایران نمی شه با داخل ایران تماس گرفت. با تبریز  و مراغه به طور محدود می شه. اما با تهران نمی شه. این موضوع میلیون ها ایرانی مقیم خارج را به شدت نگران خانواده هاشون در ایران کرده. خواستم بگم این قدر نگران نباشید :

 ۱- نگرانی فایده ای نداره و فقط خودتان را از پا می اندازه. 

۲- از دیشب که به مناطق مسکونی در ایران حمله نشده و در نتیجه خانواده شما ان شالله سالمند.

 ۳- اگر هم حمله بشه احتمال این که از بین این همه خانه به خانه کسان شما اصابت کنه خیلی کمه. هرچند ما به عنوان یک ملت از کشته شدن سایر هموطنان بیگناه -که در فراهم شدن این شرایط نقشی نداشتند -هم  عمیقا غصه می خوریم . 

۴-  سختی هایی که به  مردم مظلوم ایران در  این ۴۷ سال تحمیل شده آنها را قوی کرده. شما خیلی غصه  فامیل هایتان  در ایران را نخورید. به احتمال زیاد با هم جمع شده اند و دارند روحیه شان را  یک طوری سرزنده نگاه می دارند. ۵- نگران بچه های کوچک در ایران نباشید. خانواده ها که درایران جمع می شوند به آنها خوش می گذره. عموما از این که بابا مامانشون این روزها سر کار نمی روند و صبح تا شب به آنها خدمت رسانی می کنند خوشحال هم هستند. بچه ها عاقل تر از ما بزرگسالان هستند. دم را غنیمت می دانند.  خیلی هم خوب تشخیص می دهند . می بینند مصیبتی در جریانه اما از طرف دیگه می فهمند که کاری نمی توانند بکنند پس به بازی شان می رسند. در زمان اعتراضات بچه ها هم شعار می دادند چون فکر می کردند خودشان هم می توانند سهمی داشته باشند اما الان به درستی می بینند از آنها که هیچ- از بزرگترهایشان هم کاری بر نمی آید جز آن که دم را غنیمت شمرند و مراقب خود باشند.

-----------

یک خاطره: تله کابین نمک آبرود تازه افتتاح شده بود و ما خانوادگی سوار آن شده بودیم. وسط راه تله کابین ایستاد. نیلوفر سه چهار سالش بود. از بابا پرسید: «بابا! قورخوسان؟»  (بابا! می ترسی؟) بابا گفت :«یوخ! قیزیم!». نیلوفر در گوشی برگشت به من گفت :«یالان دییر». (دروغ می گه)

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل