+0 به یه ن
در یکی از قسمت های سریال کراون، به ملکه اطلاع می دهند که یکی از افرادی که مقام بالایی در دربارش داره جاسوس شوروی هست. ملکه اولش فکر می کنه منظور نخست وزیر هست. اما در آخر اپیزود معلوم می شه که فرد مورد نظر، مسئول بخش هنری قصر بوده.
جالب اینه که برای منافع کشور ترجیح می دهند اصلا به روی خودشان هم نیاورند. این ماجرا واقعی است.
داستانش در ویکی پدیا هست:
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Anthony_Blunt
هزینه سیاسی جاسوس-کُشی برای کشور خیلی زیاد هست. در نتیجه در کشورهایی که هوشمندانه اداره می شه وقتی مشکوک می شوند که یکی جاسوس هست نمی آیند فوری بگیرند و…
به جایش او را تحت نظر می گیرند تا جاسوس های دیگر را بشناسند. گاهی به او زیرزیرکی اطلاعات غلط می دهند تا به گوش کسانی که او را گمارده اند برساند و آنها را سر در گم کنند. به همه کشورها جاسوس فرستاده می شود اما برخی از کشورها با مسئله هوشمندانه برخورد می کنند برخی دیگر بدون هوشمندی.
جاسوسی حتی در صنعت هم رواج داره. شرکت های دارویی بزرگ دنیا دایم برای هم جاسوس می فرستند.
شاید هیچ سرزمینی به اندازه سرزمین مصیبت کشیده ما، تاوان سنگین برای مواجهه غیر هوشمندانه با جاسوسی را نداده.حتی بهانه حمله چنگیز هم کشتن تاجران و پیک های مغول بود که حکومت وقت خوارزم به آنها اتهام جاسوسی زده بود. خوارزمشاه نخواسته بود اندکی هوشمندی به خرج دهد و با اطلاعات غلط آنها را برگرداند تا چنگیز گیج شود. خیال کرده بود خیلی هنر می کند که پیک ها را به جرم جاسوسی اعدام می کند. نتیجه نداشتن هوش و ظرافت او در امر مواجهه با افراد مشکوک به جاسوسی ، کشتار چند صد هزار نفری سپاه مغول بود. در دوران معاصر هم که بارها و بارها ملت ایران تاوان کم هوشی مردان سیاست را در مواجهه با پدیده جاسوسی داده اند.
به کشورهای دیگه هم جاسوس می فرستند اما اونها هوشمندانه جلوی خرابکاری را می گیرند نه آن که با اعدام و….. دردرسر بزرگتر از اصل مطلب برای کشور به وجود آورند.
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل