+0 به یه ن
قسمت اول
رسم دنیا اینه که وقتی کسی می خواهد برای یک کار دانشگاهی استخدام بشه، در خواست همکاری را "طبق روال" توصیف شده در وبسایت شان به دانشگاه های مختلف می فرسته. هر چه بیشتر بهتر. طبعا هر چه بیشتر بفرسته احتمال این که یک جا استخدام بشه بیشتره. "طبق روال" خیلی مهمه! ممکنه بیش از یک جا به شما پیشنهاد استخدام بدهند. معمولا هم می گویند تا فلان تاریخ به ما اطلاع بده که آیا تصمیم نهایی برای همکاری با موسسه ما را گرفته اید یا نه.
آیا وقتی تصمیم گرفتید باید زودتر به بقیه اطلاع دهید که انصراف می دهید؟! نه لزوما! بهتره که تا می توانید جواب مثبت از موسسات و دانشگاه های مختلف دریافت کنید و با همه اش مذاکره کنید ببینید چه تسهیلاتی هر کدوم در اختیارتان می ذارند. معمولا حقوق تثبیت شده است و قابل تغییر نیست اما اگه رزومه تان پرو پیمان باشه خاطرتان عزیز تر می شه و می توانید سر مسایلی نظیر پژوهانه و بودجه سفر علمی و شرایط کاری و امکانات کامپیوتری و آزمایشگاهی و تعداد ساعات تدریس و نظایر آن اندکی مذاکره کنید. قشنگ ببینید تا کجا جا داره و مایلند با درخواست هاتون موافقت کنند تا همان حد ( اما نه بیشتر و تا حدی که زیاده روی باشد) در خواست تسهیلات دهید.
آیا مسئولان موسسه ای که با درخواست استخدام شما موافقت کرده از این که ببینید جای دیگری هم اقدام کرده اید و آفر دارید دلخور می شوند؟! اصلا و ابدا! نامزدی نیست که جامه بدرد که "غیرتم کشت که محبوب جهانی لیکن"…. ! صحبت کار و حرفه هست. جای این ملودرام بازی ها را ندارد. مذاکره و چانه زنی سکه رایج هست. اتفاقا رئیس دانشکده آینده تان هم از خداش هست که بعدا بره به رؤسای خودش بگه ما کسانی را جذب کردیم که از فلان و بهمان جا هم آفر داشتند اما چون ما کله مان شبیه کله شیره ما را انتخاب کرد!!
اون یکی که دست آخر به او نه می گویید چی؟! اون هم دچار "شکست عشقی" نمی شه. اتفاقا دست اون هم آتو می افته که بره به رؤسایش بگه که "ببینید امکانات ندادید چی شد؟! کیس به این توانمندی را از دست دادیم! باید امکانات بدهید تا دفعه بعد از رقبا در استخدام ببریم!"
آیا این طوری جای دیگری را می گیرید؟! ابدا! دو جا که قرار نیست استخدام بشوید. اگر از دو جا حقوق می گرفتید جای کس دیگری را تنگ می کردید. وقتی به شما می گویند تا فلان تاریخ نظر قطعی تان را به ما بگویید با همین ملاحظات می گویند. یک لیست استخدامی دارند که شما در آن اولویت بالا دارید. حسابشان را کرده اند که اگر شما در تاریخ مقرر جواب منفی دادید بلافاصله با نفر بعدی در لیست تماس بگیرند.حساب و کتابشان را کرده اند و مهلت را چنان تعیین نموده اند که موارد خوب را از دست ندهند.
لازم نیست شما به جای اونها تصمیم بگیرید. شما فکرتان را به این بدهید که رزومه تان را پر و پیمان تر کنید و در مذاکرات استخدام درخواست امکاناتی دهید که به شما کمک کند که در فرصتی که در اختیار شما به عنوان آن موسسه قرار خواهند داد در کارپژوهش و یا آموزش بیشترین اثرگذاری و پیشرفت را داشته باشید. موفق باشید.
🍀@minjigh
در آمریکا و اروپا کسانی که می خواهند در دانشگاهی استخدام شوند خود را به آب و آتش می زنند که بروند جاهای مختلف سمینار دهند تا شناخته شوند و شانس استخدامشان بالا رود(دست کم تا همین اواخر که کرونا نیامده بود چنین بود).
من جور کرده بودم که یک دانشجویی بره یکی از دانشگاه های خوب شهرهای ایران سمینار بده تا خودش را بشناسانه و شانس استخدامش بره بالا. استاد اونجا خیلی دوستانه ومهربانانه پرسید فلان روز می توانی برای سمینار دادن بیایی؟! دانشجو جواب داد "نه! اون ساعت گرمه!"
محاله از یک آمریکایی چنین جواب لوسی بشنوی! اون قدر من شرمنده شدم که توصیه چنین شازده لوسی را داشتم می کردم!
در آمریکا، با اون همه اختلاف ساعت در بین ایالت ها کسانی که برای استخدام جدی هستند خودشان را به آب و آتش می زدند که از کرانه شرقی تا غربی در عرض حدود یک هفته چندین و چند سمینار بدهند. الان که آنلاین شده نسبتا راحته. من راجع به ٢٠-٢٥ سال پیش دارم حرف می زنم که برای سمینار می بایست واقعا حضور داشت.
یک همکاری در دانشگاه یوسی ال ای داریم. او تعریف می کرد که هنگام اقدام برای استخدام در عرض ٧ روز ، ٩ سمینار از شرق آمریکا تا غرب آمریکا داده.
یعنی دست کم در دو روز بیش از یک سمینار داده. گرم و سردش هم نشده😉
دارم از افرادی صحبت می کنم که در کار پژوهشی شان جدی هستند و می خواهند در کار آکادمیک شان به جایی برسند. والا در خارج اگر دانشجویی یا پست داک تازه واردی جدی نباشد معمولا یلللی تللی می کند و کسی هم کاری به کارش ندارد. استاد راهنمایش هم نمی گوید بالای چشمت ابروست. تجربه نشان داده از این نوع دانشجوها و پست داک ها فیزیکدان در نمی آد و با تشر زدن استاد راهنما هم جز دلخوری و کدورت و دشمنی چیزی حاصل نمی شه. در خارج دیر یا زود از محیط های دانشگاهی خارج می شوند. استادشان هم دیگه پاپیچش نمی شه در دل می گه:"این که یکی دو سال بعد از محیط دانشگاهی حذف می شه و می ره. من برای چی اعصابم را با تذکر دادن به او خرد کنم و برای خودم شر به پا کنم؟!" در ظاهر به رویش لبخند می زنه اما در دل قبولش نداره. ( استادان خارجی شکایت دانشجویان ایرانی از این دست را زیاد به من می کنند هر چند به روی اونها لبخند می زنند و اونها هم به دوستان ایرانی شان می گویند "خبر نداری که اینجا چه صفا سیتی ای هست!”)
اما در ایران ، کمتر دانشجوی دکتری از محیط دانشگاهی خارج می شه. چون اقتصاد خرابه می خواهند در محیط دانشگاهی باقی بمانند. بعدش هم میان مایگان انتظار دارند محیط دانشگاهی با استاندارد های پایین آنها خود را سازگار کنه و استاد هم مثل استاد خارجی به رویشان بخنده!
🍀@minjigh
قسمت دوم
معمولا درخواست های استخدام تجمیع می شه و یک جا بررسی می شه تا بشه بهترین ها را از این میان انتخاب کرد. اگر وبسایتی برای آپلود رزومه و درخواست معین شده، یا اگر قرار هست به شخصی (معمولا یکی از کارمندان اداری) ای-میل فرستاده بشه بهتره از همان طریق عمل کنید. اگر چنین روالی در وبسایت دانشکده یا پژوهشکده اعلام شده، زیاد صورت خوشی نداره که بردارید و به یکی از استادان ای-میل بزنید که من می خواهم درخواست استخدام بفرستم و رزومه ام را هم در پیوست می ذارم.
به چندین و چند دلیل صورت خوشی نداره. مهمترینش این هست که نشان می ده شما اهل این که مطابق روال اداری کار کنید نیستید و انتظار دارید تافته جدا بافته باشید و رزومه شما از کانال دیگری بررسی شود. همین یک امتیاز منفی است! اگر استادی که ای-میل را دریافت نموده فرد جدی ای باشد معمولا جواب سردی می دهد که از طریق روال اقدام کنید. اتفاقا اگر حرفه ای عمل نکند شاید شما را تحویل بگیرد تا چنین جلوه دهد که در موسسه شان اون قدر آدم مهمی است که همه کارها باید از کانال ایشان انجام گیرد.
برخی از استادان (شبیه سیاستمداران پوپولیست) از این قبیل بازار گرمی ها برای خودشان می کنند اما درستش اینه که بگویند از مسیر و روال اقدام کنید.
از اون ور هم حتما شنیده اید که اگر در دانشکده ای یا پژوهشکده ای استادان شما را بشناسند و تصویر خوبی از شما داشته باشند شانس استخدامتان بالا می رود. قطعا چنین هست اما راهش این نیست که روال فرستادن درخواست استخدامی را دور بزنید و به جای دفتر پژوهشکده درخواست خود را به استادی بفرستید (مگر این که روال تعیین شده همین باشد).
راهش این هست که در سمینار های هفتگی شان شرکت مستمر داشته باشید، در جلسات بحث گروه های مربوطه شرکت فعال کنید، وقت بگیرید تا برایشان سمینار دهید، در مورد پروژه هایتان با آنها صحبت کنید، اگر استادان آنجا مقاله ای در آرشیو گذاشتند سئوالی یا نظری مربوط مطرح کنید. اینها روش های شناساندن خودتان خواهد بود. کسی که این کارها را به درستی می کند فردی جدی شناخته می شود که نسبت به کسی که زحمت این کارها را به خود نمی دهد شانس استخدام بیشتری دارد. فضای مجازی این کارها را از راه دور هم میسر نموده.
البته اگر این کارها خیلی نمایشی و از نوع سماجت باشد هم دافعه ایجاد می کند!
من خودم از اون دانشجویانی که دو تا اصطلاح فیزیک که به زعم خودشان قلمبه سلمبه هست یاد می گیرند و همین جوری می پرانند تا خودی نشان بدهند بدم می آید. اگر حس کنم این کارها نمایشی هست و طرف همین طوری بدون فکر نظر می پراند تا دیده شود (با این تصور که همه استادان هم اون قدر ییغ هستند که نخواهند فهمید که فکری پشت نظر نیست) خیلی به من بر می خورد. فرد ساکت را ترجیح می دهم تا این افراد پر سروصدا.
بهترینش این هست که طرف با فکر نظر دهد نه آن که اصطلاح بپراند. این راهی که من پیش پایتان می ذارم ابدا آسان نیست. زحمت زیادی می برد.
کوشش زبادی می برد . در این پروسه هم کلی در کار پژوهشی تان مهارت و دید کسب می کنید و کیفیت کارتان بالا می رود.
البته این را هم در نظر داشته باشید این نوع کارها به تنهایی کافی نیست. رزومه تان باید قوی باشد. اصل رزومه تان هست. این کارها فقط یک مقدار امتیاز را بالا می برد. اگر استاد راهنمایتان به اندازه ای که می خواهید حامی نیست این روش ها را بیشتر جدی بگیرید تا جبران عدم حمایت استاد راهنما کند
🍀@minjigh
پی نوشت: در جواب پیام خصوصی
بخشی از پیام : «خودت بیا صحبت کنیم از صحبتها یه پروژه در میاد. به نظر شما کار استاد درسته ؟ من گیج شدم به خدا .»
این که استاد بگه بیا با هم صحبت کنیم از دلش ایده در بیاد کار درستی است.
دانشجو باید برای مقاله زحمت بکشه که چیزی بشه. دانشجویی که استاد جور کارش را می کشه دست آخر یک موجود پرتوقع و بی مصرف از آب در می آد که هیچ کاری از دستش بر نمی آد جز این که بشینه و از دیگران و به خصوص استادش ایراد بگیره. همه شان هم
خودشان را هم یک پا معیار اخلاقیات و نیز روانشناس می دانند و در جایگاهی می یابند که استادان خود را ارزیابی اخلاقی و نیز روانشناسی کنند!!!! بیشتر از این هم نه دست شان بر می آد نه سعی می کنند که یاد بگیرند. با ارزیابی و روانشناسی استادانشان احساس خودبرتر بینی می کنند و برای خود ژستی و قیافه ای می گیرند!
دست آخر هم دو قورت و نیمش باقی خواهد بود.
من که هفت سال هست دانشجو نگرفته ام و قصد دانشجو ی دکتری گرفتن هم ندارم مگر این که یک دانشجوی استثنایی توانمند پیدا بشه که اون هم کم پیش می آد. اما شما بعد از این که فارغ التحصیل شدید این اشتباه را نکنید که بخواهید ایده آماده به دانشجو بدهید. دست آخر می بینید همه کار را خودتان انجام دادید و تنها سهمی که دانشجو داشته این بوده که باج خواهی کرده و منت گذاشته که موقتا پشت سرتان حرف نزده و با کسانی که برای شما پاپوش می دوزند علنا دست به یکی نکرده!
که البته تا خرش از پل گذشت و جایی استخدام شد لحن پراکنی علیه شما را آغاز خواهد کرد!
پی نوشت دوم:
تجربه شخصی
سال ١٣٨٣ که من دکترایم را از سیسا گرفتم و برگشتم حواسم بود که برای افراد جاافتاده تر از خودم در محیط دانشگاهی بیگاری ندهم. در طول دوران لیسانس زیاد دیده بودم که فارغ التحصیلان جوان آن دوران از روی مرام یا رودربایستی کار پژوهشی افراد جاافتاده تر از خود را انجام می دادند و اون یارو از منافعش استفاده می کرد و بعد هم اصلا به روی خودش نمی آورد که فلان جوان زحمت این کار را کشیده. اون زمان جوانتر ها با بزرگترها رودربایستی شدیدی داشتند و رویشان نمی شد که به درخواست های آنها از این دست "نه" بگویند. زحمات را می کشیدند بی آن که در رزومه شان منظور شود. در نتیجه -علی رغم زحماتی که کشیده بودند، رزومه شان به اندازه کافی برای استخدام یا ارتقا قوی نمی شد و خیلی وقت ها به این علت به مشکل بر می خوردند.
اگر اون جوان خانم بود تقریبا مسجل بود که باید برای دیگران بیگاری کند و به خود اجازه ندهد که بخواهد اسمی از او بیاید. اون زمان جو دانشگاه های تهران از این قرار بود!
غیر از این طلب می کرد سلیطه خوانده می شد. (در تهران این جو شدید تر بود تا استان هایی که به مردسالاری معروف ترند!! در شهرهایی که به مردسالاری معروف ترند آستانه جلف خواندن زنان پایین تر هست نه آستانه سلیطه خواندنشان! زنی را که انگ جلفی به او نمی چسبد تحقیر نمی کنند و از او انتظار بیگاری کمتر دارند!)
من از همان اول با خودم عهد کردم که از این بیگاری ها برای کسی نخواهم کرد. جوک ترکی هایی که در محیط دانشگاه در آن زمان رایج بود باعث شد که هیچ رودربایستی با کسی نداشته باشم. با چه کسی قرار بود رودربایستی کنم ؟! با همان ها که من و جد و آبایم را "ترک خر" می خواندند. خیلی راحت به آنها نه می گفتم . از تندی هم ابایی نداشتم. طبعا نامحبوب هم می شدم اما پشیمان نیستم!
در استخدام و ارتقا و کارمند رسمی شدن، آن چه اهمیت دارد رزومه هست نه آن که بگویند "چه خانم خوبیه!"
من در تله بیگاری برای افراد جاافتاده دانشگاهی نیافتادم اما در حدود ده -پانزده سال اول پس از بازگشتم به ایران در تله "فردین بازی" افتادم. دانشجوها و کارمندانی را که مورد ظلم قرار می گرفتند حمایت می کردم. اونها هم بعد از مدتی پیام دریافت می کردند که با مظلوم نمایی می توانند از من مثل گاو شیرده سو استفاده کنند. اعتراف می کنم که یک مقدار از این کلاه گشادی که از این طریق به سرم رفت از ضعف اخلاقی خودم بود. وقتی آن هجمه وسیع علیه من درمحیط کاری بود احتیاج داشتم چند فرد در موقعیت ضعیف بگویند فلانی چه خانم خوب و مهربونی است! از این ضعف خود ضربه ها خوردم. همین افراد در موقعیت ضعیف از اون استادان جاافتاده تر هم در دراز مدت ظالم تر از آب در آمدند. باز اونها یک بزرگ منشی هایی داشتند اینها اون را هم نداشتند!
خوشبختانه مدتی است یاد گرفتم محیط کار جای فردین بازی نیست. در محیط کار، روابط فقط باید رسمی و حرفه ای باشد. حس فردین بازی ام را همین کفالت مددجویان کودک ارضا می کند.
Http://www.childf.com
سیزده سال هست که کفیل بنیاد کودک هستم اما هیچ ضربه ای تا کنون از بنیادکودک و مددجویان فعلی یا سابقم به من وارد نشده.
حس عاطفی ام را با بازی با کودکان زیر هفت سال ارضا می کنم. محبت اونها به آدم بی ریاست. اما قدردانی مزورانه افراد در موقعیت ضعیف در محیط کار هزار و یک تبعات دارد!
خوشبختانه فردین بازی ای که ما (من و شاهین)در محیط کار انجام دادیم کاملا یک طرفه بود. فقط ما بودیم که برای احقاق حقوق آنها گلو می دریدیم و ما بودیم که گاه از جیب خود خرج اونها می کردیم . از اونها خوشبختانه هیچ خیر شخصی ای به ما نرسیده.
هیچ کار شخصی ما توسط آنها انجام نشده. در مشرق زمین، خیلی رسم هست که کارمندان زیر دست برای رئیس خرید می کنند و ماشینشان را بنزین می زنند و و…..
هیچ گاه، چنین چیزی در مورد ما اتفاق نیافتاده. خیلی خوشحالم که این اتفاقات نیافتاده چون اگر به بهانه لطف و کمک، پایشان یک مقدار بیشتر در زندگی شخصی و خانوادگی ما باز می شد شر آنها را دفع کردن سخت تر و پیچیده تر می شد.
🍀@minjigh
پی نوشت سوم:
چگونه در محیط های دانشگاهی ناسالم دانشجو می تواند از فردین بازی استادش سو استفاده کند؟
جواب این هست که مثل اب خوردن. الان کل پروسه را توضیح می دهم. وقتی استاد کم تجربه در یک محیط ناسالم دانشگاهی که پیشکسوتانش مترصدند به استاد جوان ضربه بزنند (واغلب هم دانشجویان فعلی یا سابق اون استاد را ابزار این ضربه زدن قرار می دهند) ایده های جالب کار پژوهشی را در اختیار دانشجو قرار می دهد دانشجو مدتی بال بال می زند و می گوید «من می خواهم چنان محقق برجسته ای شوم. این طور سخت کار خواهم کرد. آن طور سخت کار خواهم کرد.» وعده کارکردن را دایم می دهد اما از خود کار کردن خبری نیست.در رشته ای مثل فیزیک پروژه ها رقابتی است. اگر ما سر وقت مقاله را چاپ نکنیم چه بسا گروهی از آن سوی دنیا به ایده مشابهی دست بیابند و مقاله ای مشابه (یا دست کم با اشتراک زیاد) را چاپ کنند که مقاله ما را کم ارزش می کند. از این جهت خوش به حال ریاضی دان ها که سرعت تحولات در شاخه ان ها کمتر هست! استاد برای این که ایده اش نسوزد مجبور هست پروژه را خود جلو ببرد با این امید واهی که بالاخره دانشجویی که این همه در حرف شور و شوق نشان می دهد دیر یا زود راه بیافتد. اما پس از مدتی برای دانشجو مسئله ای پیش می آید نظیر بیماری خود یا عزیزانش، ازدواج، یا طلاق یا ..... از استاد فرصت می خواهد که برود به زندگی شخصی اش برسد. استاد فرصت می دهد و خود در این مدت پروژه را جلو می برد. دانشجو هم هندونه زیر بغل استاد می دهد که چه گوگولی مگولی هستی. بعد از مدتی از دیگران خبر می شنود که دانشجویش دارد خوش می گذراند . یا در مواقعی که بیزنس هایی نظیر بساز بفروشی رونق داشت دارد به این گونه کارها می پردازد. کاسه صبرش لبریز می شود و تشری می زند که «تو به فلان بهانه فرصت خواستی . مشکلت هم که حل شد پس چرا به کار برنمی گردی!؟» با اعتراض استاد بهانه به دست دانشجو افتادن همان که برود به دامان همان پیشکسوتانی که می خواهند از او به عنوان ابزاری علیه استاد جوان سو استفاده کنند. پیشکسوتان و نوچه هایشان دانشجو را شیر می کنند علیه استاد راهنمایش.🍀@minjigh
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل
آردینی اوخو
