مینجیق

+0 به یه ن

ما در کشورمان-جز در دوره کوتاه نخست وزیری مصدق- هیچ گاه طعم دموکراسی در ابعاد فراگیر ملی را نچشیده ایم. اما در ابعاد کوچک گروه های کوچکی داشته ایم که می خواستند دموکراتیک باشند. اکثر ما در گروه های پنج تا ۱۰۰ نفره از این دست، عضو بوده ایم و تجربه کسب نموده ایم.  تک و توکی از بین این قبیل گروه ها موفق عمل می کنند. از تجربه انها برای دموکراسی در ابعاد کلان تر باید آموخت. شاید یک رهیافت برای دموکراسی در کشور بزرگی مثل ایران ایجاد و تشکیل مدول های ریز دموکراتیک در کنار هم باشد. به این موضوع می توان فکر کرد. البته بیشتر گروه های دموکراتیکی که در سال های اخیر-چه در فضای حقیقی و چه در فضای مجازی- شکل گرفته اند قبل از آن که کاری از پیش برند از هم پاشیده اند. از این تجارب می توان نکته ها برای ساختن ایرانی دموکراتیک آموخت.

بیشتر این گروه های دموکراتیک با ذوق و شوق بنا نهاده می شوند اما به ده روز نرسیده اغلب افراد سست می شوند و گروه از کارکرد می افتد؟ چرا؟ْ! شاید به این علت که بیشتر افراد از روی رودربایستی قبول کرده اند در گروه باشند. در برخی از این گروه ها یک یا دو سه نفر هستند که از جان و دل مایه می گذارند و برنامه های خوبی هم می چینند. اینان اتفاقا از جمله افراد گروه هستند که خارج از گروه هم سرشلوغند. هزار و یک کار و مشغله و مسئولیت دیگر هم دارند اما آن همه کار مانع از این نمی شود که برای گروه وقت بگذارند. در هر گروه چند نفری هم هستند که  خارج از گروه مشغله چندانی ندارند و حتی بیشتر اوقات از بیکاری دررنجند. سئوال: چرا این افراد برای گروه وقت و انرژی نمی گذارند؟!  یک جواب این می تواند باشد که ذاتا آدم های تنبلی هستند! اما  کل ماجرا تنبلی نیست. اینان که بیکارند دوست دارند فیلم بازی کنند که اتفاقا خیلی هم مشغله دارند. می ترسند اگر برای گروه وقت بگذارند دیگران چنین قضاوت کنند که این آدم بیکار بود که برای گروه وقت گذاشت. در شهرستان ها که مردم بیشتر نگران قضاوت دیگران در مورد خودشان هستند این موضوع بیشتر نمود دارد. باید جا انداخت که وقت گذاشتن برای کار گروهی  نه تنها نشانه بیکارگی نیست بلکه ارزشمند است. بدون این فرهنگ، دموکراسی  به کارآیی نمی انجامد و بعد از مدتی مضمحل می شود.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل