مینجیق

+0 به یه ن

نتایج انتخابات روز جمعه به نظر من نشان از آن داشت كه بیش از نیمی از مردم ایران طرفدار گفتمان حقوق شهروندی به معنای عام آن هستند و از نظر ایشان این گفتمان بر سایر گفتمان هایی كه مطرح شد ارجحیت دارد. ایده آل شان این نیست كه بزرگراه ها و بلند مرتبه ها در ایران ساخته شود. ایده آل شان آن است كه حقوق فردی شان به رسمیت شناخته شود. حقوق فرهنگی قومی شان مورد احترام قرار گیرد. برای احقاق  حقوق صنفی شان مجاز باشند تشكلات داشته باشند. برایشان حفاظت از محیط زیست مهم است و چیزهایی از این دست.
من فكر می كنم آنهایی كه می دانند دنبال چه می گردند در شرایطی كه در چهار سال آینده در كشور پدید می آید می توانند در راه هدفشان قدم های مهمی بردارند. البته به شرط آن كه آنچه  كه به دنبالش  هستند در چارچوب قوانین كشور و فرهنگ عمومی مقبولیت داشته باشد. اگر استراتژی روشن وجود داشته  باشد و خواسته ی جمع یك مفهوم گنگ و نامفهوم نباشد آن گاه امید وصول مطالبات هست.
بذارید با مثالی  منظورم را روشن كنم. اگر بگویند ما آزادی می خواهیم احتمالا بعد از چهار سال سرخورده خواهند شد. چون مفهوم آزادی یك مفهوم تجریدی است كه هر كس می تواند برداشتی متفاوت از آن داشته باشد. اما اگر بگویند ما برای احقاق بهمان حق می خواهیم فلان تشكل را با چنین شرایط ایجاد كنیم و قوانین  نوشته و نانوشته  ی مربوط به تشكلات را هم بدانند و مهارت های لازم برای اداره ی یك تشكل را داشته باشند یا سعی كنند بیاموزند احتمالا بعداز چهار سال تشكلی خواهند داشت كه در راه احقاق آن حق قدم های درخور توجهی برداشته.
نمی خواهم بگویم این كار آسان است. خیر! سخت است! خیلی هم سخت است. تمرین می خواهد. كار فكری می طلبد. مطالعه می خواهد. سیاست و درایت و كیاست می خواهد. اما كار بیهوده و بی جهت نیست. علی الاصول به نتیجه دلخواه می تواند ما را برساند یا حداقل نزدیك كند.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

گویا در شهرها و مناطقی كه دو قوم در كنار هم زندگی می كنند انتخابات شورای شهر و روستا رنگ و بوی دیگری دارد. رنگ و بویی كه شاید برای من كه در تبریز بزرگ شده ام و در تهران زندگی می كنم خیلی قابل درك و فهم نباشد. اما می خواهم نظر و برداشت خود را بگویم تا چه قبول افتد و چه در نظر آید. این را هم می دانم و قبول دارم كه شاید مسئله ابعاد دیگری دارد كه برای من كه از دور نظار ه می كنم ناشناخته باقی مانده باشد. به هر حال نظرم این است و  من حق دارم در وبلاگم نظرم را بگویم ولو این كه نظرم خام و ناپخته باشد. اگر شما در این زمینه  با من موافق نیستید لطفا  رشته ی دوستی مان را نگسلید. دو نفر می توانند با هم دوست باشند و دوست بمانند ولو این كه با هم در مواردی اختلاف نظر دارند.  همان طوری كه گفتم مطمئنا مسئله ابعادی دارد كه من درك نمی كنم و شاید نظر شما كاملتر و پخته تر باشد اما اگر این اظهار نظر من با این مقدمه شما را خشمگین سازد باید بگویم هرچند شاید نظر شما هم اكنون پخته باشد ولی این عصبانیت شما نشان می دهد كه می توانید راه به خطا بروید چرا كه راه را بر شنیدن نظر مخالف می بندید.

ببینید! خط مشی مینجق روشن است: احترام به همه اقوام و مذهب اقلیت های مذهبی. وبلاگ من از ابتدا خواننده ی ترك داشته خواننده ی فارس داشته خواننده كرد و لر وارمنی و زرتشتی و یهودی وگیلكی و مازنی هم داشته. متاسفانه خواننده ی عرب و بلوچ نداشته. یا اگر داشته از جانب آنها كامنتی دریافت نكرده. همه ی این خواننده ها هم وبلاگ مینجق را از آن خود می دانند. با این همه همان گونه كه می دانید وبلاگ من دغدغه ی هویتی داشته و خواهد داشت. هر چند زبان آن فارسی است به زبان تركی و فرهنگ مردم آذربایجان و دغدغه ها و مسایل آن به وفور می پردازد و خواهد پرداخت.

اما من معتقدم كه هویت كه برای خودمان تعریف می كنیم نباید سلبی باشد. نباید هویت خود را در ضدیت با كس یا گروهی دیگر تعریف كنیم. اگر روزی چنین كنیم راه به خطا رفته ایم. وقتی من از فرهنگ ترك های ایران صحبت می كنم  امیدوارم بتوانم بگویم: زبان ما این ویژگی ها را دارد. فلان فستیوال موسیقی ورقص سنتی و بهمان فستیوال لباس های سنتی داریم. موزه های شهرمان چنین چیزهایی دارد. در دانشگاه های شهرهایمان فلان و بهمان رشته های پژوهشی را داریم. معماری مان این ویژگی ها را دارد. فلان تعداد رمان نویس  وفیلمسازدر سطح جهانی داریم كه فلان جایزه ها را برده اند. بهمان تعداد هم رمان نویس و فیلمساز هم داریم كه شهرت جهانی ندارند اما برای مردم فیلم می سازند و داستان می نویسند. این تعداد كنسرت سالانه در شهرهایمان برگزار می شود كه بهمان درصدش موسیقی سنتی است بهمان در صدش كلاسیك و فلان درصدش موسیقی پاپ. و....... بالاخره دوست دارم بگویم در دانشگاه های شهرهایمان این تعداد مقاله در سال در رشته ی پژوهشی خودم نوشته می شود و فلان تعداد همایش داخلی و بین المللی در این زمینه در این شهرها برگزار می شود. دوست دارم به این صورت هویت مان را تعریف كنیم. اصلا دوست ندارم هویت خود را در منع یا ضدیت با گروه یا قوم دیگر تعریف نماییم.

حالا برگردیم به سراغ همان بحث شورای شهر. در شهر هایی كه دوقومیتی هستند هر قوم سعی می كنند همزبانان خود را راهی شورا نمایند. همان طوری كه قبلا گفتم نامگذاری ها در سطح شهر و روستا از وظایف و اختیارات شوراهاست. طبیعی است كه در شهر های دوقومیتی كه  هر قوم دوست دارند شهرشان هویت مورد نظر خود را داشته باشد حساس باشند كه همزبانان خود را به شورا بفرستند.بسیار خوب! اما امیدوارم در فضای مجازی و یا فضای حقیقی ادبیات تحریك آمیز علیه قوم دیگر به كار نرود. می دانید كه این خلاف مقررات فضای مجازی است. اتفاقا  به نظر من قانون خوبی هم هست.  امیدوارم كه در این فضاها نیز هویت را سلبی تعریف نكنند. در ضدیت با طرف مقابل تعریف نكنند. برای آبادانی شهر و رفع مشكلات همه ی شهروندان آن از هر قوم و زبان بكوشند. آسایش و آرامش و توسعه پایدار هم در گرو آن است.

یادمان باشد كه دموكراسی خوب دیكتاتوری اكثریت بر اقلیت نیست بلكه مكانیزمی كه حقوق اقلیت ها هم به رسمیت شناخته شود.

امیدوارم یكی از عناصر هویتی ما كه با افتخار از آن یاد می كنیم همین باشد: ما مردمی هستیم كه اگر در شهرمان اقلیتی باشد در آرامش و احترام و امنیت زندگی می كنند. (انصافا تبریز همین گونه بوده.)

به علت حساسیت موضوع لطفا در جمله بندی كامنت ها دقت بفرمایید. از انتشار باخیشی كه حاوی مطلب تند نسبت به قومی باشد معذورم. كامنت هایی كه در آن ادب رعایت نشده باشد نیز منتشر نخواهد شد.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

یك نفر گفت:سلام. تبریك به دوستانی كه نامزد مورد نظرشون انتخاب شد. از امروز ایشون رئیس جمهور من هم كه به ایشون رای ندادم هم هستند. انشاالله كه در اداره امور كشور آن گونه كه شایسته نام كشورمون هست موفق باشند.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

خوبه اعضای شورای شهر به لحاظ رفتاری آدم های جا افتاده ای باشند كه خیلی زود هیجان زده نشوند. خیلی دفعی و احساسی عمل نكنند. شعار زیاد ندهند و جنجال به پا نكنند.

نكته  آن است كه افراد پخته و جا افتاده معمولا اینرسی خیلی بالایی دارند. درست است كه كمتر اشتباه می كنند و كمتر دسته گل به آب می دهند! اما از آن سو هم این خطر هست كه آن قدر محافظه كاری به خرج دهند كه هیچ كاری از پیش نبرند! درست نظیر این مثال ملموس خانوادگی كه در نوشته ی قبلی ام نوشتم.برای این كه این اتفاق نیافتد تعاملی تنگاتنگی باید باشد بین اعضای شورا و دوستداران پرشور و هیجان هر شهر و روستا. شور و شوق هیجان جوان تر (یا آنان كه دلجوان هستند) اینرسی افراد جا افتاده ی محافظه كار را هم به پویایی وحركت وادار می كند. به این صورت توازن و تعادلی برقرار می شود.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

 فرض كنید در یك رسانه ی جمعی یك توهین به جمع بزرگی شده  و آن جمع عصبانی هستند و دارند جایی عصبانیت خود را ابراز می كنند. (حداقل) دوجور برخورد  از مسئولان محلی می تواند سربزند:

1)  افرادی كه به هر دلیلی محبوبیت عمومی و مشهورشدن نیاز دارند می افتند جلو و خودشان شعار می دهند ورجز می خوانند.  بعدش هم كه خطری پیش آمد كنار بكشند و بگذارند تمام هزینه ها را جوان ها و دانشجوها و افراد بی نام و نشان بدهند. بهره برداری تبلیغاتی شان را كرده اند و به سادگی می كشند كنار می گویند دنده ی كسانی كه دارند هزینه می پردازند نرم. می خواستند شلوغ پلوغ نكنند. من چرا موقعیتم را برای آنها به خطر بیاندازم؟!

2) بروند و با آن جمع صحبت كنند و آنها را به آرامش دعوت نمایند.  احتمالا از جمع خشمگین فحش خواهند شنید كه دارد سازش می كند. بعداز تمام شدن فحش های جمع  از آنها خواسته های مشخص و ملموسشان را بپرسند بعدش بروند در پای میز مذاكره برای وصول آن مطالبات با ترفندهای كلامی  چانه بزنند و حداقل بخشی از مطالبات را وصول نمایند.

یك آدم پخته و جا افتاده و در عین حال دلسوز روش دوم را بر می گزیند. برای این كه این چنین افراد دلسوز و پخته را شناسایی و انتخاب كنیم باید رفتار آنها را در گذر زمان و اتفاقات گوناگون رصد نماییم. روزنامه نگاران دلسوز باید این اطلاعات را برای ما تهیه كنند و آنها را بایگانی نمایند تا به هنگام انتخابات ما بتوانیم دریابیم هر كاندیدا چه نوع عملكردی در موارد این چنینی خواهد داشت.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

می خواستم مطلبی در مورد شورای شهر بنویسم  و این موضوع را آنجا به عنوان مثال و مصداق بیاورم. بعدش دیدم شاید مصداق به اندازه ی اصل مطلب مورد توجه واقع بشود پس آن را جداگانه می نویسم.

در خانواده های ایرانی اغلب می خواهند كارهای مهم مثل خرید و فروش ملك را با تدبیر بزرگ تر ها رتق و فتق كنند. مثلا اگر میراثی باشد می خواهند با نظر بزرگتر فامیل بفروشند و تقسیم كنند. اگر كسی پس اندازی داشته باشد و بخواهد ملكی با آن بخرد با تدبیر و صلاحدید بزرگ تر فامیل می خواهند عمل كنند.

بزرگ تر های فامیل هم معمولا به لحاظ مالی خیلی نیاز به آن ملك ندارند. تكیه كلامشان این است :" صبر كنید! سرفرصت!"

واقعیت این است كه بازار ملك در ایران برای افرادی مثل ما كه پول و پس انداز چندانی نداریم خیلی تابع طمانینه و صبر و شكیب آن نسل بزرگوار نیست. هر وقت اكازیونی پیش آمد با قرض و قوله و قسط و.... باید اقدام كرد. والا قیمت ها بالا می رود و با تورمی كه هست پس انداز محدود و ناچیز ما ارزش خود را از دست می دهد. معمولا این صبر و "سرفرصت" گفتن های بزرگان فامیل نتیجه ای بیش از فرصت سوزی ندارد.

جوان تر ها و میانسال كه نیاز دارند خود را از نظر مالی تثبیت نمایند خود را به آب و آتش می زنند كه از اكازیون ها استفاده كنند. در آن هیری و یری كه به آنها فشا رمی آید می گوید دیگه بعد از این كه از زیر قرض بیرون آمدم از این كارها نمی كنم. عجب كاری كردم. بعد كه به یاری خدا قرض ها را دادند با خود می گویند عجب كاری خوبی كردیم. آن قدم را برنمی داشتیم محال بود حالا حالا ها صاحب خانه شویم. پس اندازمان با این تورم هیچ می شد می رفت پی كارش.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

هر جوری حساب كتاب و سبك سنگین می كنم و به نظر موافقان و مخالفان گوش می كنم باز هم می بینم بهترین گزینه آن است كه روز رای گیری به آقای روحانی رای دهیم. فرد ملایمی است كه از روابط داخلی و خارجی  تنش زدایی می كند. چنین تنش زدایی برای توسعه ی كشور به خصوص توسعه ی اقتصادی مانند اكسیژن ضروری است. تیمش را افرادی مثل آقای نعمت زاده تشكیل داده كه تجربه ی كار اجرایی دارند و حضورشان باعث رشد صنایع بخش خصوصی  و در نتیجه اشتغالزایی می شود. به نجات دریاچه ی ارومیه و حقوق اقوام و اقلیت ها عنایت ویژه دارد. نظراتش نسبت به حقوق زنان مثبت است. گفته برای حمایت از زنان آسیب دیده نهادی بنیان می نهد. اگر بشود خیلی خوب است. دیگر زنان ایرانی از سر بی پناهی به اقداماتی نظیر خودسوزی و.... دست نمی نهند.

نماینده حقوقی آقای روحانی در گفت و گو با ایسنا گفته:

 پیش‌نویسی مشتمل بر 50 ماده و 19 فصل را به عنوان حقوق شهروندی آماده كرده‌ایم. عناوین این پیش‌نویس عبارتند از نظارت همگانی بر عملكرد دولت، تساوی شهروندان، حمایت قانون از شهروندان، حقوق و آزادی زنان، مصونیت شهروندان از تعرض، آزادی احزاب و اقلیت‌ها، آزادی اجتماعات، آزادی امنیت شغلی، حقوق تامین اجتماعی و آموزش رایگان، حق برخورداری از مسكن، حق دادرسی عادلانه، اعمال مجازات عادلانه، اصل برائت و حقوق اقتصادی شهروندی، كه در مدت زمانی اندك به كمك حقوقدانان و NGOها تشكیل خواهد شد.

در مجموع اگر آقای روحانی رئیس جمهور شود وضعیت بهتر می شود. من فكر می كنم چون تجربه ی دوره ی سازندگی و اصلاحات را پشت سر گذاشته ایم آقای روحانی دیگه اشتباهات گذشته را تكرار نمی كند. نمونه اش هم همین كه با گفتمان "حقوق اقلیت ها و حقوق زبانی اقوام" وارد میدان شده نه با گفتمان "گفت و گوی تمدن ها" كه عملا چیزی نبود جز  "سنگ بزرگ نشانه ی نزدن" !  همان موقع كه آقای خاتمی "گفت و گوی تمدن ها" را مطرح كرد امام جمعه ی اهل سنت در سیستان و بلوچستان گفت خیلی خوبه اما ابتدا گفت و گو بین اقوام در داخل ایران عزیزخودمان را ترویج كنید. طرفداران تز آقای خاتمی كه  در ذهن خود بالا بالاها می پریدند خیلی تحویل نگرفتند. زمان گذشت و از گفت و گوی تمدن ها عملا آبی برای دیپلماسی خارجی ایران گرم نشد.  اما زمان نشان حكمت آن حرف امام جمعه ی اهل سنت چه بود.

 البته خیلی نباید هیجان زده شد. نباید آن قدر هیجان زده شویم كه اگر فردا برخی وعده ها عملی نشدند دچار سرخوردگی گردیم. این توصیه را هم باز برای چندمین بار به دانشجوها می كنم كه مراقب باشند مهره ی پیاده ی بازی صفحه ی شطرنج بزرگان نشوند ولو این كه آن بزرگ خود مورد احترام  و تاییدباشد. خلاصه احتیاط كنیم. از روی رودربایستی و... هم پای طوماری را امضا نكنیم. اگر بخواهیم طوماری را امضا كنیم باید طوری باشد كه سر جمله به جمله و كلمه به كلمه اش فكر كرده باشیم و آن قدر برایم مهم و باارزش باشد كه حاضر باشیم برایش هزینه بدهیم. طومار امضا كردن از سر جو گرفته شدن یا رودربایستی و..... دور از عقل و دوراندیشی است. معیار طومار امضا كردن نباید چیزی در این ردیف باشد:"دیدم همه امضا می كنند من هم امضا كردم." مبادا با این استدلال طوماری امضا كنید.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

اینترنت را جست و جو كردم تا به مطالبی تحلیلی در مورد انتخابات شورای شهر تبریز برسم. به وبلاگ آقای محمد امین خوش نیت رسیدم. من ایشان را نمی شناسم ولی مطالب جالبی در مورد انتخابات دارد.

همه ی مردان یك شورا عنوان مطلبی بود كه در دی ماه سال 85 نوشته شده بود. جالب و قابل تحسین  است كه با این كه نویسنده یك مرد هست به مسایل مربوط به زنان در این زمینه این همه توجه دارد. نوشته تحلیل های جالبی از تركیب شورا می كند.

مطالب جدید وبلاگ هم در ماه خرداد امسال همه در مورد شورای شهر هستند.

این قبیل تحلیل ها باید بشوند و در بایگانی قرار گیرند تا با گذر سال ها و دوره ها به تجربه ی جمعی افزوده شود. باید بدانیم از كجا تا به كجا رسیده ایم تا بتوانیم قدم بعدی را هم به درستی برداریم. ببینید! نهاد شورا در كشور ما خیلی نوپاست. در اروپا قرن هاست از این نهاد ها دارد. مال ما تنها 14 سال قدمت داره. سه دوره بیشتر تجربه نداشته ایم. هنوز به جایگاه مهم آن  و كاركرد آن در رتق و فتق مسایل شهری به اندازه ی كافی واقف نیستیم. ظاهرا هنوز باورمان نشده كه بخش مهمی از گلایه هایی كه داریم از همین طریق می توانید برطرف شود به شرط آن كه نمایندگان مناسبی به شورا فرستاده شود.

برای این كه این شورا كاركرد به جایی برسد كه جوابگوی نیازهایمان باشد لازم  است كه ده ها مقاله نظیر مقاله ی آذر قلم نگاشته شود و در مورد تك تك جملات آن بحث شود. ای دریغ كه تعداد كامنت ها بر نوشته های این مقالات بسیار اندك بود.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

گاهی اوقات مردم تبریز و دیگر شهرهای آذربایجان از برخی  از نمایندگان حوزه ی انتخابیه خود در مجلس شورای اسلامی گلایه می كنند كه چرا به جای آن كه وقت و انرژی خود را صرف حل رتق و فتق مسایل آن منطقه كنند هم و غم خود را مصروف مسایل كلان تر و در سطح ملی  می كنند.  این گلایه مندی روا نیست چرا كه بنا به اصل 84 قانون اساسی:
"هر نماینده در برابر همه ی ملت مسئول است و حق دارد در همه ی مسایل داخلی و خارجی اظهار نظر نماید."
آن گونه مسایل كه مد نظر این دسته از شهروندان عزیز است از طریق نمایندگان شورای شهر و یا روستا باید پی گیری شود.
در مقام مثال به این می ماند كه شما بروید و به قصاب محل ایراد بگیرید كه وقتی من به نان بیش از گوشت احتیاج دارم تو چرا نان نمی فروشی و گوشت می فروشی؟ خوب اگر به نان احتیاج دارم باید بروم سراغ نانوایی محل نه این از قصاب بخواهم نان عرضه كند.
هرچند حساسیت و تقاضا در شهرهایی نظیر تبریز و ارومیه و مرند و..... در مورد مسایلی كه از طریق شورای شهر باید رتق و فتق شود بسیار بالاست در عجبم كه چرا این روزها كه اندكی به انتخابات شوراها مانده مطلب زیادی در این باب در اینترنت به طور عام و دردامنه ی آرزوبلاگ به طور خاص نمی بینیم؟! برای رسیدن به آن قبیل مطالبات راه قانونی كم هزینه و بی خطر و بی ریسك و بی سرو صدا و جنجال همین انتخاب شخص مناسب برای شوراهاست.
اگر شرح وظایف شوراها را اینجا مطالعه بكنید ملاحظه خواهید كرد كه بسیاری از مسایل شهری كه مایه ی گله مندی شهروندان هست از همین طریق شوراها می تواند حل و فصل شود.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

به نظر من این شرم آور است كه كسی  با یكی كه می توانست جای فرزندش باشد سر این كه كی باهوش تر هست كل كل بكند.

حداقل در چارچوب فرهنگ ما این منش درستی نیست. ما فكر می كنیم آدمی كه به آن سن رسیده با ید حامی جوان تر ها باشد نه آن كه .....

ببینید! وقتی شهریار از پدرش در حیدر بابا یاد می كند نمی گوید بابام اون قدر باهوش یا پولدار بود كه نیاز نداشت هیچ زحمتی بكشد.  چیزی كه می گوید این است "منیم آتام سفره لی بیر كیشی دی. ائل ائلیینن توتماخ اونون ایشییدی." (ترجمه: پدر من كسی بود كه كسان بسیاری سر سفره ی او می نشستند. دستگیری از مردم كار او بود.)

همین رفته توی كله ی ما. ما فكر می كنیم كه اگر خدا یك كوچولو هوش بیشتر به كسی داده  باید از این موهبت باید استفاده كند تا سفره ای فكری بگستراند تا چند نفر هم بر سر آن سفره بنشینند. یعنی یك فیلد جدید شروع كند یا سعی كند با همین هوش گرهی بگشاید. این ذهنیت ما بوده. حالا چه قدر موفق شده ایم و خواهیم شد مسئله ای جداست.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو