+0 به یه ن
فرض كنید در یك رسانه ی جمعی یك توهین به جمع بزرگی شده و آن جمع عصبانی هستند و دارند جایی عصبانیت خود را ابراز می كنند. (حداقل) دوجور برخورد از مسئولان محلی می تواند سربزند:
1) افرادی كه به هر دلیلی محبوبیت عمومی و مشهورشدن نیاز دارند می افتند جلو و خودشان شعار می دهند ورجز می خوانند. بعدش هم كه خطری پیش آمد كنار بكشند و بگذارند تمام هزینه ها را جوان ها و دانشجوها و افراد بی نام و نشان بدهند. بهره برداری تبلیغاتی شان را كرده اند و به سادگی می كشند كنار می گویند دنده ی كسانی كه دارند هزینه می پردازند نرم. می خواستند شلوغ پلوغ نكنند. من چرا موقعیتم را برای آنها به خطر بیاندازم؟!
2) بروند و با آن جمع صحبت كنند و آنها را به آرامش دعوت نمایند. احتمالا از جمع خشمگین فحش خواهند شنید كه دارد سازش می كند. بعداز تمام شدن فحش های جمع از آنها خواسته های مشخص و ملموسشان را بپرسند بعدش بروند در پای میز مذاكره برای وصول آن مطالبات با ترفندهای كلامی چانه بزنند و حداقل بخشی از مطالبات را وصول نمایند.
یك آدم پخته و جا افتاده و در عین حال دلسوز روش دوم را بر می گزیند. برای این كه این چنین افراد دلسوز و پخته را شناسایی و انتخاب كنیم باید رفتار آنها را در گذر زمان و اتفاقات گوناگون رصد نماییم. روزنامه نگاران دلسوز باید این اطلاعات را برای ما تهیه كنند و آنها را بایگانی نمایند تا به هنگام انتخابات ما بتوانیم دریابیم هر كاندیدا چه نوع عملكردی در موارد این چنینی خواهد داشت.
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل