مینجیق

+0 به یه ن

متن زیر را از این وبلاگ برداشتم. من خودم چند بار در خیابان دیدم که  ون اورژانس اجتماعی دارد می رود ماموریت. اگر در همسایگی کودک آزاری, همسر آزاری سالمندآزاری و یا اقدام به خودکشی مشاهده کردید فوری به شماره 123 تماس بگیرید تا رسیدگی کنند. 110 برای این کارها نیست. 123 برای این کارهاست. اگر موردی را خود تجربه کرده اید و 123 کمک کرده لطفا در بخش نظرات یا باخیش (بدون آوردن نام و نشانی مورد) تجربه خود را بنویسید تا ما هم آگاه شویم.

تلفن را به یاد داشته باشید ۱۲۳ این شماره اورژانس اجتماعی است .  اورژانس اجتماعی عملیاتى جدیدى در حوزه آسیب هاى اجتماعى در کشور است که شامل مجموعه خدمات اجتماعى روانى- براى افراد نیازمند که به آن احتیاج دارند، مى شود. مددکاران اورژانس اجتماعی در تمامی نقاط کشور در حال گشت درآمده اند تا نیازمندان به خدمات اجتماعى را شناسایى و براى حل مسائل آنان راهکارهایى را درنظر بگیرند. مسئولان سازمان بهزیستى کشور معتقدند که ویژگى هاى مهم ارائه خدمات در اورژانس اجتماعى نیاز تخصصى بودن، به موقع بودن و در دسترس بودن برنامه هاست. تا از این طریق ارائه خدمات اجتماعى به مردم در سازمان بهزیستى کشور محدود به زمان و مکان نباشد. آنان با مستقر کردن مددکاران در ون هاى اورژانس اجتماعى تصمیم دارند تا تفکرى جدید در برخورد با آسیب هاى اجتماعى ایجاد کنند به این ترتیب مددکاران اجتماعى به سمت مراجعه کنندگان خدمات تخصصى اجتماعى مى روند تا شاید با این سیستم میزان بزهکارى و آسیب دیدگى افراد کاهش پیدا کند. مسئولان حوزه اجتماعى کشور هم اکنون به این نتیجه رسیده اند که حذف و انکار آسیب هاى اجتماعى به هیچ وجه امکان پذیر نیست و تنها راه، کنترل و کاهش آسیب هاى اجتماعى است با این همه باید دید که طرح اورژانس اجتماعى سیار در ادامه با چه رویکردى پیش خواهد رفت. مدیرکل دفتر آسیب هاى اجتماعى سازمان بهزیستى کشور درباره ضرورت ایجاد اورژانس اجتماعى سیار در جامعه مى گوید: «در برنامه چهارم توسعه بر شناسایى مناطق و انجام ملاحظات اجتماعى در کشور تأکید ویژه شده است گزارش هاى سازمان بهزیستى نشان مى دهد اگر تیم روان شناس و مددکارى در زمان نیاز فرد مداخله اجتماعى کند نتایج روانى مثبتى براى مددجو دارد. بنابراین برنامه اورژانس اجتماعى سیار با هدف توانمند سازى و انجام ملاحظات اجتماعى تدوین شده است تا از این طریق بتوانیم از آسیب دیدگى افراد پیشگیرى کنیم.»

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

توصیه ایمنی: در خانه و حل کاار هر قفسه یا ویترینی که در شیشه ای دارد بازبینی کنید که شیشه درها شل نباشد. به ذهن مان شاید نرسد که در همین محیط امن خانه چه خطراتی در کمین ما و عزیزانمان هست. همین طور وسایل اتاق بچه ها را به دقت زیاد بازبینی کنید. لبه وایت برد اسباب بازی بچه ها هم می تواند خطرناک و حادثه ساز باشد.

بیشتر این اتفاقات هم در محل کار اتفاق افتاده است نه در خانه. در خانه معمولا حواسمان به این چیزها هست اما در محل کار به تسامح رفتار می کنیم با این نگرش (صد البته غیرواقعی) که اینجا مسئول تاسیسات و ..... حواسش هست و در نتیجه نیازی به مته به خشخاش گذاشتن ما نیست! این تصور شاید در آمریکا و آلمان درست باشد اما در کشورهایی نظیر ایران و ترکیه و افغانستان تصوری کاملا غیر واقعی است. قسمت بزرگی از زندگی ما در محل کار می گذرد. اگر به سلامت خود علاقه مندیم به مسایل ایمنی در محل کار هم به اندازه خانه حساس باشیم.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

به صفحه بنیاد کودک که مراجعه می کنید می بینید دلیل نیازمندی بسیاری از این کودکان آن هست که در محل کار پدرشان نکات ایمنی رعایت نشده. در نتیجه پدر آسیب دیده و زمین گیر شده! ملاحظه می فرمایید! اشاعه فرهنگ "صدقه بده تا از بلاها در امان بمانی" چه قدر تبعات وخیم دارد؟! به ظاهر معصومانه می نماید اما در واقع به هیچ وجه معصومانه نیست. به جای آن به همدیگر توصیه کنیم که "نکات ایمنی را رعایت کنیم و ابزار ها را بازبینی کنیم تا احتمال بلایا را به کمترین حد برسانیم." نیکوکاری هم خوبه اما نه برای دورکردن بلایا! بلکه برای انسانیت، برای مهربانی و ساختن جامعه ای انسانی تر


عدم توجه به نکات ایمنی قربانیان زیادی را همه ساله در کشور ما از میان قشرهای مختلف جامعه می گیره. اگر در کارهای خیریه دستی داشته باشید می بینید که همین موضوع -در کنار اعتیاد و فشار کشنده روحی به علت فقدان ثبات کاری و نیز زن ستیزی- از جمله عوامل اصلی هست که فقیرترین های جامعه را فقیر تر و بیچاره ترمی کنه. دو عامل فرهنگی در کشور ما هست که مانع از آن می شه که توجه به نکات ایمنی در جامعه جا بیافته.

یکی همان عقیده خرافی است که توصیه می کنه "صدقه بده تا از بلایا ایمن باشی." کارفرمای محترم روزانه دو سه هزار تومان در صندوق صدقات می اندازه و خیالش راحت می شه که اتفاق بدی نخواهد افتاد. به نکات ایمنی بی توجه هست و ده ها کارگرش را در معرض خطر قرار می ده. حادثه اتفاق می افته و خانواده های کارگران بدبخت می شوند. عوام الناس هم تشویق می کنند که چه مرد خوبی بوده صدقه داده.

دومی هم که بیشتر بین نسل شعارگرای انقلاب رواج داره این تصور هست که کسی که بدون رعایت ایمنی کار می کنه خیلی داره به کشورش خدمت می کنه. به این بی مبالاتی رنگ حماسی و قهرمانی می دهند و برای خودشان به خاطر عدم توجه به نکات ایمنی نوشابه باز می کنند. من که هیچ چیز حماسی و قهرمانی در این کار نمی بینم. کارفرما و کارگر هر دو به مسایل ایمنی بی توجه هستند. کارگر آسیب می بینه. دیگه نقش سنتی نان آور خانه را نمی تونه بازی کنه. صبح تا شب در خانه بیکار و بی درآمد می نشینه و از یک طرف بدنش درد می کنه از طرف دیگه غرور مردانه اش. کارش این می شه که صبح تا شب به زن و دخترانش گیر بده و اعصابشان را به هم بریزه تا به قول معروف نشان بده که مرد خونه کیه!

وقتی به عیادت آسیب دیدگان ناشی از عدم رعایت ایمنی می رویم به جای رد و بدل حرف های خرافی نظیر "چشم خورده اید!" سعی کنیم علت حادثه را دریابیم (به شرط آن که بازگویی حادثه برای آسیب دیده آزار دهنده نباشد) و در پیرامون خود با ایجاد تغییراتی احتمال وقوع حادثه ای مشابه را کاهش دهیم.

رواج خرافاتی که به ظاهر بی آزار می آیند باعث شده ما ایرانی ها در یادگیری علل خوادث اهمال نماییم. درنتیجه حادثه های مشابه مدام تکرار می شود و قربانی می گیرد.

ای کاش یک عده ایرانی مقیم ایران همت نمایند و یک صفحه در فیس بوک و یک کانال در تلگرام راه بیاندازند که در آن تجارب افرادی که قربانی حادثه ای ناشی از عدم رعایت نکات ایمنی شده اند و یا خطری از بیخ گوششان به این علت گذشته بازگو شود. خطرات و تهدیدها آن قدر ظریف و در عین حال زیاد هستند که تک تک آنها محال هست به ذهن هرکس برسد به خصوص در کشور ما که خیلی از وسایل غیر استاندارد هستند.

مثال می زنم. حتما دیده اید که در حمام ها دستشویی ها جلوی لامپ حبابی هست. این حباب فقط برای قشنگی نیست. اگر لامپ از جنسی باشد که به هنگام روشن شدن داغ می شود واگر حباب در مقابل آن نباشد قطرات آب خنک به سطح آن می پاشند می توانند آن را بترکانند. شیشه خرده ها می توانند با سرعت زیاد پخش شوند و در تن و چشم کسی که استحمام می کنند فروبروند

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

به دلیل مشغله زیاد کاری برای مدتی  می خواهم این وبلاگ را ببندم. چند ماه بعد بر می گردم. تقریبا در شهریور ماه باز خواهم گشت. به امید خدا با برنامه ای برای جشن سون آی هم باز خواهم گشت.
خدا نگه دار تا شهریور

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

داشتم این مقاله را در مورد "دده قور قود" می خواندم.   مقاله نسبتا طولانی است. بخش هایی از مقاله را در زیر می آورم:

در میان گنجینه پر بار ادبیات فولکلوریک آذربایجان داستان های دده قورقود به عنوان نمونه از داستان های حماسی- قهرمانی که ارزش تاریخی نیز دارد ، جایگاه ویژه ای به دست آورده است به طوری که سازمان علمی، فرهنگی و تربیتی ملل متحد (یونسکو) سال 1999 را به نام داستان های دده قورقود ثبت کرده است. همچنین مدیر کل سازمان یونسکو در نشست بین المللی دده قورقود (باکو 1379)  این کتاب را به عنوان یادگار تاریخی، فرهنگی بشریت معرفی کرده است(۱)      

داستان های دده قورقود که نه تنها در آذربایجان بلکه در بین تمام کشورهای ترک زبان به عنوان یکی از آثار زیبا و جاودان زبان ترکی شناخته شده است ، در شمار آثار فولکلوریک بی همتایی است که قرن ها پیش به وجود آمده و بعدها به کتابت در آمده و به عصر ما رسیده است. این داستان ها با شیوه ای بدیع صحنه ها و پرده هایی از دورنمای زندگی حماسه آمیز و ماجراهای پرشور گروه هایی از چادر نشینان را که در دورانی از تاریخ به سرزمین امروزی آذربایجان آمده اند و به مرور به پهنه تاریخ پر حادثه این دیار پیوسته اند را بازگو می کنند."

و

"همان طور که قبلا اشاره شد قبایل اوغوز در قرن 11 میلادی کاملا به اسلام روی آوردند وقهرمانانی که در داستان ها پا در میان دارند اسلام را پذیرفته اند و در موارد زیادی جهاد در راه گسترش اسلام انگیزه اساسی مبارزه و جنگجویی های آنان تلقی می شود. آنان دشمنان خود را کافران گمراه و بد آیین خطاب می کنند و در راه اشاعه اسلام بر آنها می تازند و هر جا کلیسای دشمن را خراب می کنند، در جای آن مسجد بنا می کنند. پهلوانان در هنگام بروز مشکلات و رو به رویی با دشمنان از آب پاک وضو می گیرند و دو رکعت نماز می خوانند و صلوات می فرستند تا به یمن و میمنت آن بر دشمن پیروز شوند. اما هنوز تمام سنن اسلامی در میان آنان رسوخ نکرده است برای مثال در محافل و مجالس صحبت از می و شراب به میان می آید و خوردن شراب نه تنها نهی نمی گردد بلکه برای زدودن غم ازدل توصیه نیز می شود. در داستان ها سوگند خوردن نیز هنوز رنگ و بوی مذهبی نگرفته است و از عباراتی مانند " قیلینجیما دوغرانیم ( به شمشیرم ریز، ریز شوم )" و " اغلوم دوغماسین، دوغسادا اون گونه وارماسین ( پسرم نزاید و اگر بزاید تا ده روز نپاید )" به جای سوگند به مقدسات مذهبی استفاده می شود. همچنین خدایی که در داستان دومرول دیوانه سر معرفی می شود با خدای اسلام تفاوت اساسی دارد. در اینجا خدا از تمجید و ستایش شادمان می شود و از توهین عصبانی می گردد و عزرائیل نیز در وضعیت عادی از یک انسان می ترسد وتنها با نیرنگ و معجزه بر انسان پیروز می شود. همین تفاوت بین خدای دومرول دیوانه سر و خدای اسلام دلیلی بر بحث کهن تر بودن ریشه داستان ها از زمان اسلام می باشد."

و

پی نوشت:
البته این را هم اضافه کنم که دیدگاه دده قورقود در همون چند صد سال پیش در مورد زنان و اغلب مسایل دیگه سر و گردنی از دیدگاه جتاب آقای نادر قاضی پور مدرن تر و پیشروتر بود.آن زمان پارلمان نبود اما کاملا رسمیت شناخته شده بود که زنان آن روزگار در امور مهم کشوری و لشکری مورد مشاوره قرار گیرند. مردانشان هم گوش می دادند و تامل می کردند. بر عکس نظر آقای قاضی پور که فرموده مجلس جای زنان نیست. در داستان های دده قورقود زنان در نبردها هم شرکت می جستند.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

احتمالا شما هم در مورد گفت و گوی بین آقای جمشید مشایخی و آقای رشیدپور شنیده اید.
جمشید_مشایخی دربرنامه زنده تلویزیونی رشیدپور: همسر من صدای بسیارخوبی داشت، خیلی هم زیبامیخوند. من نذاشتم بره دنبالش. خب تعصب داشتم.
رشیدپور در جواب: بسیار هم عالی. آدم از مردان بزرگی چون شما توقع این تعصب رو هم داره!


این گفت و گو واکنش های زیادی در محافل حقوق زنان چه در دنیای واقعی و چه در دنیای مجازی به دنبال داشته که آقای رشیدپور چنین پاسخ داده:

رشیدپور گفت حرف های من تعبیر شده که من با حقوق زنان و خانم هایی که با شغل های سطح بالا سر و کار داشته اند عنادی داشته ام. من دست به سینه نسبت به این خانم ها افتخار می کنم و نقش پررنگ مادر را در آستانه زن، مادر و دختر را یادآوری می کنم. حرفی که زده ام به مشایخی اگر حرفی غیر روشنفکرانه است ترجیح می دهم غیر روشنفکر باشم تا این که به آقای جمشید مشایخی بگویم اشتباه کرده ای.

قبلا نوشته ام و بازهم تاکید می کنم که من به آقای رشیدپور احترام قایلم و توانایی هایش را تحسین می کنم. اما این پاسخ ایشان قابل قبول نیست. طبعا کسی انتظار نداشت برگردد و با آقای جمشید مشایخی تندی کند. اصلا در فرهنگ ما نمی گنجد که جوانی با مردی در آن سن و سال و آن موقعیت تند برخورد کند. اما بین تند برخورد کردن و "بسیار هم عالی" گفتن فاصله زیادی است.
انتظار می رفت آقای رشیدپور در پاسخ بگوید" امیدواریم پس از این  فضای فرهنگی جامعه آن قدر بهبود یابد که خانم ها بتوانند در عرصه هنرهای گوناگون با حفظ متانت و وزانت فعال تر باشند و استعداد های خود را رشد دهند."

دست کم مینجیق چنین آرزویی دارد. فقط مسئله خوانندگی خانم ها نیست. ما کمدین خانم هم در کشور عملا نداریم. چند خانمی که در سریال های مهران مدیری بازی می کنند عموما نقش کلیدی را ندارند. پشت صحنه فیلم های مدیری جالب هست. چه زن چه مرد گاهی خودشان خنده شان می گیرد و کارگردان کات می دهد. مردهای هنرپیشه می خندند و رد می شوند اما زنان ده بار عذر می خواهند که چرا خندیده اند!
بیشتر خانم ها در تیم آقای مهران مدیری یا لر بختیاری هستند یا از خطه شمال (شاید شیرازی هم بین شان باشد) اما از خطه ما نیست. از اصفهان و یزد و مشهد هم نیست.

ببنید! من معتقدم که به جای این که به مردانی مثل جمشید مشایخی خرده بگیریم که چرا با فعالیت هنری همسرشان مشکل دارند باید  جامعه ای را که حرمت لازم برای هنرمندان زن که روی صحنه می روند قایل نیست نقد کنیم. از منظر جامعه فرق هست بین او با یک خانم معلم یا پزشک یا پرستار یا مهندس. گاهی جامعه در مورد خانمی که روی صحنه برای فعالیت هنری می رود حرف هایی می زند که اگر به گوش شوهرش برسد چندان خوشایند او نخواهد بود. 

جای دوری نرویم. به اروپا نرویم. حتی به استانبول هم نرویم.  در همین باکو زنان خواننده زیادی هستند و بوده اند که موسیقی موغامی سخت مدیون هنر آنهاست. از طرف شوهر و برادر و پدر  هم -که در تعصب گمان نمی کنم کم از آقای مشایخی یا آقای رشیدپور داشته باشند-  مورد تایید و حمایت بوده اند. علت آن هست که در باکو آن قدر به موسیقی -به خصوص موسیقی سنتی - حرمت قایل هستند که خوانندگان زن هم شامل این احترام شده اند. تا جایی که می دانم در جنوب خراسان و طرف های تربت حیدریه و زادگاه سیما بینا هم چنین بوده.
انتظار زیادی نیست که بخواهیم که فرهنگ مردم تهران و تبریز و اصفهان و اردبیل و... هم آن قدر بالا برود تا به اندازه باکو یا زادگاه خانم سیما بینا به هنرمندان زن حرمت قایل شوند!
انتظار زیادی هم نیست که از رضا رشیدپور و امثال وی بخواهیم در این راه بکوشند. آن موقع هست که می توان گفت: بسیار هم عالی!

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

در تهران بزرگراه پشت بزرگراه با بودجه های چند صد میلیون دلاری و گاه میلیارد دلاری می سازند اما چاله وچوله های آسفالت ها را نمی گیرندو پیاده روها را اصولی نمی سازند. خروجی و ورودی همان بزرگراه ها را اصولی طراحی نمی کنند. همین چیزهای ریز هست که باعث دردسر می شود. راننده برای این که توی چاله نیافتد فرمان را این ور و آن ور می گیرد و تصادف می شود. خروجی و ورودی های غیر اصولی نُد ایجاد می کنند و ترافیک سنگین می شود. به عنوان راه حل یک پروژه چند صد میلیونی دیگه راه می اندازند که تا ساخته شود بخشی از شهر را فلج می کند ماشین های جاده سازی بر آلودگی می افزایند و دست آخر هم یک بزرگراه با طراحی غیر اصولی دیگر اضافه می شود که گره چندانی نمی گشاید. غافل از این که راه حل در اصلاح همان قبلی ها بود که هزینه بسی کمتر داشت!
 بودجه این ساخت و سازها را از کجا تامین می کنند؟ شهرداری به شهروندان تهرانی "تراکم" می فروشد تا خرج این چیزها را در بیاورد. در واقع شخصی که تراکم می خرد حق همسایه هایش را از فضا و آفتاب غصب می کند و باجش را به شهرداری می دهد!

در آزمایشگاه های مختلف کشور دستگاه گران قیمت می خرند اما وقتی به استخدام پرسنل و تکنیسین می رسد خست به خرج می دهند. درنتیجه کسی نیست که از دستگاه مراقبت کند دستگاه از کالیبر می افتد و بلااستفاده می شود. گمان می کنند که باید دستگاه جدیدی بخرند.

تا پنج سال از ساخت ملکی می گذرد بر آن انگ کلنگی می زنند و تخریبش می کنند و از نو بنایی بی کیفیت می سازند. مرحله تخریب و ساخت دوباره بر آلودگی محیط زیست می افزاید و برای همسایه ها مشکلات می آفریند. غافل از این که باید محکم و اصولی ساخت و خوب نگه داری نمود. در اروپا ساختمان ها ی صد ساله مسکونی نو حساب می شوند.

در شهرستان های کوچک هتل پر از زلم زیمبو می سازند اما به لوله کشی و.... آن نمی رسند بعد هم شاکی هستند که چرا سرمایه گذاری نمی شود تا هتلی پرزرق و برق تر بسازند. غافل از این که زرق و برق هتل بعد از شش ماه از چشم می افتد آن چه مهم هست نگهداری و مدیریت هتل هست که عملی است که باید به طور مداوم باشد.

در همه دانشکده های ایران لیزر پوینتر می گیرند اما معمولا باتری هایش را چک نمی کنند بعد هم می گویند امکانات نداریم!

اینها مشتی نمونه خروار بودند!


به جای شهوت خرید وسایل جدید وساختن ساختمان نو و دعوا بر سر بودجه های هنگفت برای عملی ساختن این رویا ها یاد بگیریم که از وسایل موجود درست استفاده کنیم. شهوت خرید وسایل جدید محیط زیست را بیش از پیش تخریب می کند. این شهوت  کیفیت زندگی را بهبود نمی بخشد فقط به چشم همچشمی شهرها و.....می افزاید و درنتیجه به امنیت منطقه هم ضربه می زند.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

آن چه که در زیر می خوانید گزارشی است از جوان پرس در اریبهشت سال 91. می خواهم در مورد این گفت وگو در مجلس و نظراتی که در پی گزارش در جوان پرس آمده تحلیلی بکنم.

"به گزارش جوان در جلسه امروزمجلس شورای اسلامی نیره اخوان درخواست بودجه برای ساخت ساختمان اجلاس را در شهر اصفهان کرد که مورد اعتراض جمع زیادی از نمایندگان قرار گرفت.
نادر قاضی پور نماینده ارومیه در مخالفت با پیشنهاد اخوان گفت: آقای رییس اگر اصفهان نصف جهان است آذربایجان کل جهان است.
وی ادامه داد: چرا فقط هر چه می شود می گویید اصفهان. شهر مذهبی می خواهید مشهد شهر قدیمی می خواهید خوزستان سرسبز می خواهید شهرهای شمالی. چرا فقط می گویید اصفهان.
در حالی که قاضی پور با عصبانیت صحبت می کرد جمعی از نمایندگان گرداگرد وی جمع شده بودند و نمایندگان اصفهان نیز با عصبانیت با دیگر نمایندگان صحبت و در خصوص حرفهای قاضی پور انتقاد می کردند.
علی اکبر اولیا نیز هنگام صحبت های قاضی پور مشغول عکس گرفتن و فیلم برداری از وی بود.
همچنین قاضی پور که میان حرفهایش مدام می خواست که لاریجانی به وی توجه کرد محبی نیا خطاب به قاضی پور گفت: شما با آقای رییس چه کار دارید. شما رای از نمایندگان می خواهید برای آنها صحبت کنید.
پس از اتمام صحبت های قاضی پور بروجردی در مخالفت با وی صحبت کرد و گفت که این پروژه استانی نیست بلکه ملی است. که با 2 و 2 گفتن نمایندگان رو به رو شد.
لاریجانی نیز که ریاست جلسه را بر عهده داشت با خنده خطاب به نمایندگان اظهار داشت: من می دانم که شما حساسیتی روی استان اصفههان دارید ولی بهتر است بر اساس مصلحت کشور تصمیم بگیرید.
نماینده دولت نیز درخواست برگشت به بودجه را داشت و پس از آن این پیشنهاد به رای گذاشته شد و با مخالفت 114 نماینده رو به رو شد."

نظر خود من این هست که اجلاس سران و وقایع سیاسی نظیر آن بهتر است در خود تهران که پایتخت سیاسی کشور هست برگزار شود. برگزاری چنین اجلاسی زیر ساخت های فراوان می خواهد که به نظر من تنها تهران دارد حتی اصفهان هم ندارد! اگر بخواهند برنامه را در اصفهان یا شهر دیگر برگزار کنند باید این زیر ساخت ها ایجاد شود که وقت و هزینه دوچندان می خواهد. هر کدام از سران با هیئتی می آیند  فرودگاه بین المللی بزرگی با تشکیلات لازم هست. برای امنیت اینها باید بخش بزرگی از نیروهای نظامی و انتظامی را به شهر برگزاری آورد. پادگان های زیاد می خواهد. سرباز ها را که با هواپیما نخواهند آورد! راه های زمینی و ... مناسب می خواهد. محل اسکان برای این همه آدم لازم هست و.... گمان نمی کنم جز تهران جای دیگری در ایران این گونه امکانات را دراین سطح داشته باشد.
آقای قاضی پور مشهد یا شمال را پیشنهاد می دهند. مسئله مشهد یا شمال که برگزاری یک اجلاس نیست. اگر در اصفهان یا تبریز برگزار بشود زیرساخت هایی ساخته می شد که بعدا به درد جذب توریست بیشتر می خورد و در ضمن با آوردن نام این شهر در دنیا شناخته شده تر می شد و برای رشد توریسم اش کمک می کرد. اما مشهد و شمال به اندازه کافی (و بیش از کافی)  همه ساله مسافر می پذیرند. ایجاد این نوع زیرساخت ها چندان کمکی به حل مشکلات شمال یا مشهد نمی کند. آقای قاضی پور از خوزستان نیز نام می برند. من خیلی با مسایل خوزستان آشنا نیستم اما تا جایی که می دانم مشکل اصلی اش آلودگی هواست. مجلس باید تمام قد بایستد و برای حل مشکل آلودگی هوای شهرهای خوزستان کاری بکند. اما نمی دانم آیا خوزستان هتل و مسافرخانه وفرودگاه بین المللی و راه های مناسب آهن وشوسه برای چنین برنامه ای دارد یا خیر. اگر ندارد تقدم با رفع آلودگی هوا باید باشد نه ایجاد این زیرساخت ها که خود بر آلودگی می افزایند. به علاوه تا آلودگی رفع نشود که توریستی جذب نمی شود تا از آن زیرساخت ها استفاده کند و درنتیجه سرمایه گذاری برگردد. اما اگر در اصفهان چنین زیرساخت هایی ایجاد شود می توان امید داشت که با جذب توریست سرمایه گذاری برگردد.
 خلاصه می کنم. اگر بخواهیم با کمترین هزینه و با صرف کمترین زمان محلی برای اجلاس سیاسی بسازیم تهران مناسب ترین و طبیعی ترین گزینه هست. اگر پول بیشتر و وقت بیشتر داشتیم اصفهان گزینه بهتری از همه مواردی بود که قاضی پور برشمرده. اگر یک مقدار بیشتر پول یا وقت بود شاید تبریز گزینه مناسب تری بود.  اما با توجه به این که وضع اقتصاد مملکت خوب نیست و اولویت های مهمتری هست (مثل نجات دریاچه اورمیه و زاینده رود و رفع آلودگی هوای اهوازو تهران) بهتر بود کم هزینه ترین گزینه انتخاب شود.

این نظر من بود. حال ببنیم نظر خوانندگان جوان پرس در سال 91 چه بوده و نظر مرا در پی آن بخوانید:
جوان عاقل:
آقا درود بر حاج جواد جهانگیر و سید سلمان ذاکر و سلام آذربایجان بر حاج نادر
بی نام:
یاشاسین قاضی پور
ازقم
حامد:

زنده باد قاضی پور
محمد: بنده خداها! 45 درصد از پروژه در شهر بزرگ اصفهان انجام شده باقی آن هم به خواست خدا انجام میشه! حالا آقای قاضی پور و امثالهم هرچی میخوان داد بزنن! اصلا هوار بزنن و شما هم هرچی می خواین بگین یاشاسین قاضی پور!!!!!اصفهان بزرگ هست و بزرگ خواهد ماند
حسین: مساحت دو تا اذربایجان رو حساب کنی چند برابر اصفهان مکان های دیدنی این دوتا اذربایجان ارزششون بیشتر از اون بروژه هاست خود دریاچه ارومیه ارزشش از کل اون بروژه ها بیشتره اول فکر کن

داود محبوبی:
کاش آذربایجان 5تا فقط 5تا نماینده مثل قاضی پور داشت
5تا نماینده واقعی نه 50تا نماینده دکوری و فرمالیته!!!
اونوقت دیگه اصفهان نصف جهان نمیشد
سهم اصفهان از بودجه عمرانی کشور در سالهای بعد از انقلاب33درصد بوده یعنی یک سوم کل کشور
سهم آذربایجان غربی8دهم درصد
این تبعیض های که بر علیه مردم آذربایجان اعمال میشه
با فریاد یک نفر حل نمیشه
ولی باز هم چیزی از ارزش های قاضی پور کم نخواهد شد
یاشاسین قاضی پور تا کور شود هر آن کس نتواند دید

مینجیق: من نمی دانم آقای محبوبی این آمارها را ازکجا آورده اند. منبعی ذکر نفرموده اند. نوشته اند سهم آذربایجان غربی 0.8در صد از بودجه عمرانی است. گویا منبعشان هرچه بوده با دقت دهم درصد هم گزارش کرده. وقتی با این دقت عددی را نقل می کنید باید چند اطلاع دیگر هم در کنار بدهید. دقیقا چه بودجه ای را بودجه عمرانی می گویند؟ سهم پروژه های مشترک با سایر استان حساب شده یا نه؟ ...
هرچند -چنان چه قبلا نوشتم- در به کار بردن آمار باید دقت کرد و تنها از منابع موثق برای آمار و ارقام استفاده نمود اما گمان نمی کنم کسی شک کند که بودجه اصفهان بسی بیش از آذربایجان غربی بوده. (دقیق نمی دانم چه قدر بیشتر). حال با پذیرفتن این به بقیه حرف های آقای محبوبی بپردازیم. آقای محبوبی و همفکرانشان چرا آرزو می کنند بقیه نمایندگان آذربایجان هم مانند آقای قاضی پور باشند؟ مگر جنجال هایی که آقای قاضی پور در مجلس به پا کرده اند چه قدر در عمل برای حال اورمیه و  آذربایجان غربی به طور خاص و کشور به طور عام مفید فایده بوده است؟ این نظر آقای محبوبی در سال 91 نگاشته شده. آقای قاضی پور تا آن زمان چهار سال نماینده مجلس بوده اند. آیا در سال 87 سهم آذربایجان غربی از بودجه عمرانی کشور از 0.8 در صد که آقای محبوبی اشاره کرده اند هم کمتر بوده  و در سایه تلاش ها و مجاهدت های آقای قاضی پور به رقم 0.8 درصد رسیده؟!
آقای محبوبی نظر خود را با "تاکور شود هر آن کس نتواند دید" ّبه پایان رسانده اند. هنوز در عمق این حرف مانده ام و درکش نکرده ام. چه چیز را بعضی ها نمی توانند ببینند که آقای محبوبی برای آن بعضی ها آرزوی نابینایی می کند!؟ 0.8 در صد سهم از بودجه عمرانی را!؟ یا آقای قاضی پور را؟!


ببینید! علت این که اصفهان به نسبت باقی شهرهای ایران یک مقدار وضعش از نظر جذب امکانات بهتر هست اینه که نمایندگان و مسئولینش یک کمی بهتر اصول لابی کردن  و مذاکره را بلدند. همین گزارش کوتاه را ببینید. آقای بروجردی  نماینده بروجرد (شهری در 360 کیلومتری غرب اصفهان)
داره از طرح نماینده اصفهان دفاع می کنه و می گه منفعتش در سطح ملی هست نه فقط برای اصفهان. معلومه که نماینده های اصفهان  قبلا رفته اند و با برخی از نماینده ها مذاکره کرده اند که با طرح موافقت کنند.
مقایسه کنید با قشقرقی که در سال 90 سر طرح نجات دریاچه اورمیه در مجلس به پا شد. طرحی به این اهمیت باید برای نمایندگان سایر شهرها تفهیم می شد تا مخالفت نکنند.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

نماینده ای را انتخاب نکنیم که جملاتش را" پس چرا به اصفهان می رسید به شهر ما نمی رسید" آغاز کند. این نماینده جنجال به پا می کند جراید هم حرف هایش را تیتر می کنند. بعدش هم منت سر عوام الناس در حوزه انتخابیه اش می گذارد که می بینید چه قدر به حاطر حق و حقوق تان زحمت می کشم. چون ادبیاتش شبیه ادبیات عوام الناس هست بین آنها محبوب می شود. اما نماینده خوب این نیست. نماینده درست و حسابی  به دور از عوامفریبی  می رود نماینده های سایر شهرها از جمله یزد و اصفهان و کرمان صحبت دوستانه می کند متقاعدشان می نماید که سرمایه گذاری که قرار است در حوزه انتخابیه وی انجام گیرد منافع در سطح ملی دارد. در نتیجه آنها با طرح مخالفت نمی کنند

سعی کنیم این گونه نمایندگان را شناسایی کنیم و به مجلس بفرستیم.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

اگر مذاکره جدی است با مطالعه حاضر شوید. با ارقام و اعداد دقیق از منابع معتبر.

خیلی وقت ها خبرها زبان به زبان می چرخد و یک کلاغ چهل کلاغ می شود. آن قدر زبان به زبان می چرخد که اکثریت باور می کنند هرچند بی اساس باشد.اگر خواستید به عدد و رقمی استناد کنید حواستان باشد که منبع موثق باشد.

حواستان همیشه باشد: اگر با توپ پر به خاطر شایعات عددی بروید پای میز مذاکره و آن عدد و رقم نادرست را علم کنید طرف مقابل ممکن است برگردد و با استناد رقم واقعی را به شما بگوید. آن موقع چنان کنف و سرخورده می شوید که حرف منطقی خود را هم نمی توانید درست بیان کنید. خدا نکند هیچ کدام از شما در موقعیتی قرار بگیرید که چنان کنف شوید که نتوانید از حق و حقوق خود دفاع کنید. برای همین هم هست که می گویم هر شایعه ای را نپذیرید. بر اساس اخبار منابع ناموثق نروید برای اعتراض. هیچ وقت! ابتدا تحقیق کنید مطمئن شوید و بعد با استناد بروید سراغ مذاکره یا احیانا اعتراض.

یادتان باشد که گاهی افرادی از احساسات افراد -به خصوص جوان که معمولا پر شور هستند- می خواهند سو استفاده کنند.اطلاعات غلط می دهند و می فرستند او را جلو! اگر هم جوان در مذاکره کنف شد همان ها خواهند گفت "جوان بود نفهمید!" دیگه نخواهند گفت من خودم تحریکش کردم و اطلاعات غلط دادم و فرستادمش جلو!! خلاصه حواستان باشد اول هر خبر و عدد و رقمی را با منابع موثق چک کنید بعد از آن در مذاکرات بهره جویید. توجه کنید" همه می گن" منبع موثق قابل استناد محسوب نمی شود!! متاسفانه مصاحبه ها و سخنرانی ها ی مسئولین هم لزوما منبع موثق حساب نمی شود. برخی اوقات همین طوری یک عدد می پرانند بدون آن که عدد معنی دار باشد. بیشتر مصرف تبلیغاتی دارد.بامنبع واقعا موثق اطلاعات خود را چک کنید.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو