مینجیق

+0 به یه ن

همان طوری که قبلا نوشتم می خواهم در چند ماه ابتدای سال در مورد جست و جوی شغل و کاریابی بنویسم. می دانم که این موضوع دغدغه بسیاری از ماست. شاید باورتان نشود اما یکی از دغدغه های اصلی من است . خیلی نزدیک تر از آن که تصورش را بکنید با این موضوع درگیر هستم اما از زاویه ای دیگر. برای همین فکر می کنم -دست کم بخشی از نکاتی که عرض می کنم برای خوانندگان این وبلاگ تازگی داشته باشد.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

در روزنامه خواندم سالی 2.5 میلیون نفر توریست از ایران به ترکیه می ره. رقمی هست که باورپذیر می نماید.  فکرکنم از این طریق بالای دو میلیارد دلار  از ایران خارج بشه و وارد ترکیه بشه.
نوش جان ترکیه ای ها که بلد هستندتوریست داری کنند! برای اونهایی هم که در سفر ترکیه  خوش می گذرانند سفر گوارای وجودشان!
این مراودات با همسایه پیوندها را تحکیم می کنه و خطر درگیری را کاهش می ده.
در مجموع  از نظر فرهنگی و اجتماعی خیلی خوبه.
اشکال کار اینجاست که این "دید" را بازدیدی نیست. از ترکیه زیاد به ایران سفر نمی کنند. علتش هم نه ترامپ هست نه تحریم ها. مردم شرق ترکیه (ارزروم و اون ورها) را چه به ترامپ و ویزای آمریکا؟! خیلی طبیعی بود که آذربایجان ما از شرق ترکیه توریست پذیر باشه. خیلی هاشون  مذهبی هم  هستند: محجبه هستند و الکل هم مصرف نمی کنند. علت این که نمی آیند این هست که همین گشت ارشاد و برخوردهای آن چنانی، در نظر آنها چنان تصویر منفی ای ایجاد کرده که تمایلی به سفر به ایران ندارند. باهاشون زیاد حرف زدم و به این نتیجه رسیده ام. خودشان این طور می گویند.
واقعا حیف! ایران (به خصوص استان های آذربایجان) می توانست از ترکیه توریست بسیاری دریافت کند. توریست های ترکیه هم اعیان منش هستند و در سفر خوب خرج می کنند. مثل هلندی ها نیستند که هتل ارزان قیمت بروند! ترکیه ای ها  هتل و رستوران خوب می روند و کلی هم سوغاتی با خود می خرند. ایران به راحتی می توانست یکی دو میلیارد دلار در سال از این راه در آمد داشته باشد. می توانست بخش قابل توجهی از مشکل بیکاری را در شمال غرب کشور حل کنه.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

نظرتان در مورد این نوشته مالجو چیه؟ به نظر من اگر رهنمودهای او اجرا بشه از بد هم بدتر می شه. هر چند به ظاهر داره از طبقه فرودست حمایت می کنه اما اگر رهنمودهایش اجرا بشه همه ضربه می بینند. طبقه فرودست هم بیش از همه ضربه می بیند. فعلا شرکت های خصوصی مستقل و غیر رانتی در کشور ما که در این اقتصاد خراب هنوز زنده مانده اند به زور همت روی پا ایستاده اند و از روی مرام ممکنه یک جوان بیکس و کار اما با همت و باشعور را زیر بال و پر بگیرند. اول به صورت کارآموز، سپس به صورت قرارداد چند ماهه! تا وقتی که کار یاد بگیره و خودش را نشان بده. بعدش اگر شرکت شرایطش را داشته باشه او را استخدام جدی تر می کنند. اگر شرکت شرایطش را نداشته باشه معرفی اش می کنند به شرکت های دیگه. کار موقت در اونجا برای جوان سابقه کار حساب می شه. رزومه اش قوی تر می شه. درنتیجه شانس استخدامش می ره بالا. آن جوان بیکس و کار در محیط آن کار موقت در سایه لیاقت خودش کس و کار و دوست و آشنا پیدا می کنه و از بیکسی و تنهایی در می آید.
اما اگر رهنمودهای امثال مالجو اجرا بشه چی؟ اگر قرار باشه هر کارفرمایی هر کارمندی را از همان اول برای سی سال استخدام کنه هرچه قدر هم طرف با مرام باشه نمی آد یک جوان بیکس و کار ناشناس را اون جوری زیر بال و پر بگیره. موقعیت را نگه می داره برای فک و فامیل خودش که حداقل شناختی از اونها داره. ریسک نمی کنه به یک غریبه شغل دایمی بده که احتمال داره وسط کار توزرد از آب در بیاد و دردسرساز بشه!
به علاوه با این سرعت تغییر تکنولوژی ها و شرایط ، چند نوع شغل هست که اطمینان داشته باشیم که سی سال بعد هم لازم خواهد بود؟ سی سال پیش حدس می زدید پست نامه کاغذی قراره ور بیافته؟! شغل های قدیم با عوض شدن تکنولوژی موضوعیت خود را از دست می دهند. با این اوصاف چه طور می شه همه قرارداد ها از ابتدا سی ساله نوشت؟! این کار را بکنیم مجبوریم تکنولوژی های منسوخ را به زور و سوبسید نگه داریم و از این همه که هستیم ورشکسته تر بشویم. کدام شرکت خصوصی می تونه با اطمینان بگه تا سی سال دیگه سرپا هست که استخدام سی ساله بکنه. غول هایی مثل گوگل هم شاید نتوانند چنین اطمینانی داشته باشند. شرکت های خصوصی ما که با قرارداد سه ماهه- شش ماهه سرپا هستند.
من چون فرد خیلی محافظه کاری هستم فکر می کنم همین ریاضی و فیزیک و شیمی و ادبیات را باید تا سی سال دیگر هم تدریس کرد. خیلیها این را هم زیر سئوال می برند. اگر حرف مرا قبول داشته باشید می شه گفت قرارداد معلم ها را (دست کم درصدی از آنها را که باتوجه به دموگرافی کشور تا 30 سال دیگر کارشان را لازم خواهیم داشت ) باید دائمی کرد. اما هر شغلی چنین نیست. خیلی از شغل ها 5 سال دیگر موضوعیت خود را از دست خواهند داد.

نوشته های مالجو مرا یاد مردهای سریال آینه می اندازه که خطاب به همسرشان آستر جیب شان را نشان می دادند و می گفتند "ندارم!" وضعیت کارفرمای بخش خصوصی هم الان همینه.
برای این که شرکت را سرپا نگه داره قرارداد زیر قیمت می بنده. مامور مالیات اون وقت می گه"سندسازی کردی! مبلغ این قرارداد باید این قدر باشه. مالیات کامل می بنده تازه جریمه فرار مالیاتی هم اضافه می کنه!" شرکت های خصوصی با این مشکلات دارند دست وپنجه نرم می کنند. بیخود نیست مرتب می شنویم فلان مهندس چهل یا پنجاه ساله-- به ظاهر سالم و ورزشکار که نه سیگار می کشید نه اضافه وزن داشت-- افتاد مرد! چنین استرسی آدم را از پا در می آره. اگر کارگر دغدغه سیر کردن خانواده خودش را داره اون کارفرما زیر فشار مداوم این هست که آیا می تونه سر برج حقوق همه کارمندهاشو بده یا نه.
فشار کشنده ای است!
امثال مالجو انگار هیچ کدام از این سختیها و واقعیات را نمی دانند. از نظر اونها کارفرما ایرانی هم یکی هست در ردیف صاحبان کارخانه های پارچه بافی قرن نوزده اروپا که با استثمار کارگران ثروت می اندوختند! بعد براشون خط و نشان می کشه!
این طوری بدون توجه به واقعیت ها توقعات جویندگان کار را بالا می برند. توقعات برآورده نمی شود و درنتیجه جوانان مردم سرخورده تر می شوند. برای صاحبان شرکت ها این همه خط و نشان بکشید از سود نزدیک به صفر باز نگه داشتن شرکت چشم می پوشند در شرکت را می بندند ودر نتیجه اون روزنه امید استخدام هم برای جوانان بسته می شه. طبقه بیکس و کار فرودست بیشتر ضربه می بینند.
مالجو می گه تعاونی ها را احیا کنیم. تعاونی های دهه شصت چه گلی به سرمان زدند که دوباره احیاشان کنیم. تعاونی ها چه گلی به سر شوروی زدند؟!!
بهتر نیست به جای احیای یک طرح کاملا شکست خورده بیاییم ببینیم درد کارفرما های امروزی کشور-که با همه محدودیت ها هنوز شرکت را زنده نگه داشته اند چیست؟! بهتر نیست از تجربه جمعی آنها کمک بگیریم که از بن بست خارج شویم؟! باز اونها نشان داده اند که جربزه ای دارند. تجربه زیسته شان را در اختیار تصمیم گیران می توانند بگذارند نه چند کلیشه قرن نوزدهمی مثل فرمایش های آقای مالجو.
دست آخر این که آقای مالجو وقتی عوامل ناآرامی های اخیر را بر می شمارد به محدود شدن فضای عمومی عمودی شهروندان اشاره می سازد. یعنی بلند مرتبه سازی غیر اصولی (که خود من هم به شدت مخالف آن هستم). اما سئوالم این هست آیا درد مردم ایذه این بود؟! تا جایی که من می دانم معضل بلند مرتبه سازی معضل طبقه مرفه شهری است. اونهایی که در محلات اعیان نشین کلانشهرها خانه ای ویلایی داشتند ناراضی هستند که چرا بیخ گوششان یک ساختمان 25 طبقه داره سبز می شه. از منظر من کاملا هم حق دارند اعتراض کنند. ولی در دی ماه امسال این طبقه نبودند که به خیابان ریختند و اعتراض کردند. آنها نظاره گر بودند. قیم مآبانه نیاییم بگوییم خواسته تظاهرات کنندگان و دلیل ناراحتی شان چه بود. اونها خودشان می توانند علل نارضایتی شان را بیان کنند. خیلی سنگ مستضعفان و فرودستان را به سینه می زنیم برویم حرف خودشان را بشنویم. درد فک و فامیل خودمان را به عنوان درد آنها جا نزنیم. فک و فامیل مان خودشان بلد هستند حرف دلشان را بزنند و باید بزنند. (اونها را نباید ساکت کرد که چون یک عده گرسنه هستند تو نباید دغدغه های طبقه متوسطی و مرفهانه ات را مطرح کنی!)

حرف های مالجو نگرانم می کند. نگویید حالا مگه چند نفر مقاله اش را خوانده اند که تو برای نقدش این همه وقت فکری می گذاری؟! وقتی آلترناتیوی مطرح نمی شود شاید روزی همین حرف های مالجو با همه ضعف هایش خریدار پیدا کند. ای کاش مهندسان و تکنوکرات ها و اعضای اتاق های بازرگانی و وکلا و نماینده های راستین کارگران.... که با واقعیت های جامعه آشنا تر ند به میدان بیایند و با همفکری و در نظر گرفتن واقعیت های روز جامعه راه حل هایی ارائه دهند. وگرنه اگر اوضاع شلوغ پلوغ بشه امکانش هست که همفکران مالجو با تحمیل کلیشه های منسوخ و تاریخ مصرف گذشته، اوضاع بد فعلی را به اوضاعی افتضاح تر بدل کنند. 

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

فرض کنید الف جوانی است از خانواده ای معمولی در ایران. الف خود روحیه یا شرایط کارآفرینی را ندارد ومی خواهد جایی استخدام شود. اما با این که به نظر خودش خیلی دنبال کار بوده هنوز جایی استخدام نشده است. الف خود را سرزنش می کند و سربار خانواده می داند. الف نگران هست که سن اش بالا می رود بی آن که هیچ کدام از انتظارات جامعه از خود را (نظیر ازدواج داشتن خانه و شغل و...) برآورده کرده باشد.
بگذارید با الف وارد گفت و گو شویم.
الف جان!
اول از همه این که خودت را شماتت نکن. اگر کسی به سن تو در دانمارک شغل نداشته باشد جای شماتت دارد. اما در ایران و در این زمانه هیچ آدم منصفی تو را سرزنش نمی کند. چون که همه مان می دانیم وضعیت اشتغال در کشور ما چه قدر نابسامان هست. تقصیر تو نیست، تقصیر والدینت هم نیست. تقصیر معلم ها و تقصیر استادانت هم نیست. پس نه خودت را شماتت کن نه آنها را.
شاید بگویی می دانم تقصیر من نیست اما از والدینم شرمسارم که هنوز آنها خرجم را می دهند.
الف جان! هر چه قدر بیشتر خود را به این خاطر سرزنش کنی نه تنها خود را بیشتر می آزاری بلکه تلخ و کج خلق می شوی و خانواده ات هم بیشتر آزار می بینند. به جای این افکار باری از دوششان بردار. همه کمک ها که مالی نباید باشد. در هر خانه و خانواده معمولی ایران کلی کار زمین مانده هست: واشر  شیر را عوض کن. در سبزی و گوشت پاک کردن کمک کن. خرید برو. ماشین را بنزین بزن یا برای معاینه فنی ببر. به ملاقات بستگان بیمار برو. اگر از بستگان نزدیک کسی در بیمارستان بستری است تو همراه بیمار شو. در مجالس ختمی که والدینت به علت مشغله نمی توانند بروند تو به جای اونها شرکت کن و به جایشان عذر بخواه. .....
و مهمتر از همه این که پای درددل ها ی اعضای خانواده بنشین و سنگ صبورشان بشو!
همه اینها کلی کار هست و وقت می خواهد. در هر خانواده ای اگر یکی پیدا شود در این کارها کمک کند ابدا نمی توان او را سربار نامید! در واقع این شخص دارد کلی بار از دوش خانواده بر می دارد بی آن که مزدی بگیرد. در واقع این شخص ایثارگر است!

الف جان!
حتما می گویی پس خودم چی؟! همه اش ایثار کنم و خودم را فراموش کنم؟! من در جواب این که گفتی احساس شرمساری به خاطر سربار بودن می کنم اینها را گفتم. گفتم به جای شرمساری می توانی این بارها را از دوششان برداری. اما توصیه نمی کنم که همه اش خدمت خانواده بکنی. به خودت هم برس! قبلا گفتم به جای خانواده مجالس ختم را برو. اما فقط مجلس عزاداری نرو. مجلس عروسی و.... هم برو. اونجا لابد گیر می دهند که تو چرا عروسی نمی کنی؟! از شنیدن این گونه پرسش ها و اظهار نظرها، عصبی نباید بشی.. هیچ هم خجالت نداره که بگی هنوز شرایطش را ندارم. همه شان می دونند اوضاع اقتصادی اجتماعی در کشور ما چه قدر خرابه. در این مجالس شاید کسی پیدا کردی که تو را برای استخدام جایی معرفی کرد.

الف جان!
در آمریکا زمانی که وضع اقتصادی خراب بود می گفتند هیچ کس نباید بگوید کار ندارم چرا که جستن کار یک کار تمام وقت هست. با همان جدیت که فرد شاغل هر روز آماده می شود که برود سر کار، فردی که هنوز شاغل نیست باید آماده شود که ساعت ها دنبال کار بگردد. 
Do not leave any stone unturned.
هر جا که کوچکترین شانس برای استخدام هست اقدام کن. در سایت ها بگرد تا مطالب به درد بخور برای تنظیم رزومه ، پاسخ دادن به سئوال ها در مصاحبه حتی زبان بدن در اولین مواجه بیابی. در این زمینه بسیار تحقیق شده و نوشته شده.
احتمال استخدام در هر اقدام کم هست اما هر چه بیشتر اقدام کنی شانس این که در یکی پذیرفته شوی بیشتر می شود.
کم کم دستت می آید که آنها که استخدام می کنند دنبال چه مهارت هایی هستند. اون مهارت ها را به تدریج می آموزی و به رزومه ات اضافه می کنی.
اگر امیدت را از دست ندهی و روحیه و اعصابت را قوی نگه داری بالاخره کار پیدا می کنی. 
برای این کار باید دور وبرت از کسانی که بذر ناامیدی می کارند خالی کنی. 
از مصاحبت افراد خیال پرداز هم دوری کنی. با کسانی معاشرت کن که واقعگرایی توام با اندکی خوشبینی دارند. در جمع آنها هم امید به دست می آوری و هم ایده هایی برای این که شانس استخدامت را بیشتر کنی!
دایم در ذهن خود این جمله را نچرخان :"چون ما پارتی نداریم شانس استخدام نداریم" 
این جمله تا قسمتی درست هست اما صد در صد هم درست نیست (هرچند آن قدر شنیده ایم و تکرار شده است که فکر می کنیم وحی منزل هست و نمی توان در درستی آن تردید داشت!)
واقعیت این هست که استخدام در برخی جاهای نون و آبدار فقط برای قشری بسیار خاص امکان پذیر هست. اما هر شغل دولتی یا در بخش خصوصی که چنین نیست! هنوز هم موقعیت های شغلی هستند که دنبال افراد متخصص می گردند. تعداد این شغل ها از تعداد فارغ التحصیلان که مدرک مربوطه دارند معمولا کمتر هست. اما می توانم ادعا کنم که با وجود این همه فارغ التحصیل مدرک به دست، باز پیدا کردن فرد مناسب دشوار است. چرا؟! چون هر مدرک به دستی درست و حسابی درس مربوطه را نخوانده! سر کلاس از همان دانشجویان تیپیکال "استاد خسته نباشید" بوده! چه بسا اصلا سر کلاس نمی رفته!
خیلی هاشون مهارت های جانبی لازم را ندارند. در کار تیمی مشکل آفرین می شوند. مسئولیت پذیر از آب در نمی آیند. خیلی هاشون لوس از آب در می آیند. دنبال بهانه هستند قهر کنند کار را ول کنند. 
الف جان! تو اگر مهارت های لازم را بلد باشی و مسئولیت پذیر باشی و این را بتوانی نشان دهی، در همین وضعیت خراب استخدامی هم رو دست استخدامت می کنند! اما باید بتوانی این را نشان دهی. نشان دادن این ویژگی ها زمان می برد. دوره کارآموزی و کارورزی زمان مناسبی برای نشان دادن این قابلیت هاست.

الف جان!
شاید مجبور شوی قبل از استخدام چند ماهی کارآموزی کن. این فرصت را هم غنیمت بدان. خیلی ها که اکنون در رفاه هستند از همین جا شروع کرده اند. در همان دوره کارآموزی از خود لیاقت نشان داده اند. یک عده هستند که جوانانی چون تو را علیه کارفرمایان تحریک می کنند. توقعات را به طور غیر واقع بینانه ای بالا می برند. توقعات بالا بدون شرایط یا پشتوانه ای برای عملی ساختن آنها سرخوردگی می آورد. برای همین می گویم با افراد واقع بین نشست و برخاست کن.

الف جان! موفق باشی!

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

بهمن ماه رسید. کم کم به "شب عید" نزدیک می شویم. هرچه این روزها برای کودکان دلنشین هست برای بزرگسالان استرس زاست.
دو کلیشه را خوب می شناسیم: 1) خانم خانه داری که زیر کار خانه تکانی استخوان درد می گیرد. 2) پدر مهربان اما بی بضاعتی که به در و دیوار می زند که "شرمنده زن و بچه نباشد" و برای آن ها لباس عید تهیه کند.
با هر دوی آنها درددل کرده ایم و به سهم خود سعی هم کرده ایم باری از دوششان برداریم. نمایش ها و سریال و فیلم ها بسیار به این دو کلیشه -به خصوص دومی- دیده ایم و چه بسا با آنها اشک ریخته ایم.
اما این روزها باری هم بر دوش قشری است که کمتر برایش دلسوزی میکنیم. حتی شخصی منفی بسیاری از داستان پردازی هایمان هستند.
این قشر همان صاحبان شرکت ها و تولیدی های خصوصی هستند. اونهایی که انتظار می رود مالیات بدهند (مالیات گیری ایران هم در دو سه سال اخیر روی داروغه ناتینگهام را سپید کرده), پروژ ه ها راتا عید تحویل دهند و عیدی همه کارمندان و کارگران را هم بپردازند.
ظاهر و سرو وضع ماشین و مسافرت نوروزی "آقا یا خانم کارفرما" گولمان نزند. گزاف نیست اگر بگویم فشاری که روی این اشخاص هست از فشار بر آن دو کلیشه آشنا که در اول گفتم (خانم خانه دارو پدر بی بضاعت) بیشتر نباشد کمتر نیست!
سال مالی که به پایان می رسد اغلب اینان مجبور هستند شب نخوابند تا بیلان کار استخراج کنند و بروکراسی مربوط به مالیات و.... را انجام دهند.

طبیعی است که این روز ها زیر این همه کار کج خلق شوند. یک عده هم همیشه هستند که بخواهند جوانان را علیه رئیس تحریک کنند (از روی حسادت یا هر چیز دیگر).
اون ور سکه را هم ببینیم! اگر کارمند دیر سر کار آمد و رئیس با عصبانیت و به منظور تشر زدن، ساعتش را نگاه کرد این احتمال را بدهیم که شاید او تمام شب را نخوابیده که بتواند حقوق همان کارمند را به موقع دهد!
به اندازه کافی تحت فشار هست! دیگه ما روی اعصابش راه نرویم. هوایش را این روزها داشته باشیم.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

1) من معتقدم هرچند سیاست های کلان مسئولان رده بالا در کشور ما باعث پسرفت اخلاقی در جامعه ما شده اند اما باز شاهد رشد اخلاقی به طور موضعی توسط گروه های مردمی باشعور بوده ایم و خواهیم بود.
نمونه اش همین گروه های کوه گوشه و کنار کشور. واقعا فرهنگ و اخلاق این گروه کوه ها والاتر از آن است که حتی در مخیله متولیان فرهنگی کشور -با بودجه های سر سام آورشان- بگنجد.
برای این رشد جزیره ای اخلاقی هر شخص و خانواده ای در هر گروه سنی باید مراقب باشد که با چه کسانی رفت و آمد می کند. اگر با جمع هایی  بجوشیم که حرف هایشان در حول و حوش عیاشی در تایلند بچرخد معصوم هم باشیم شبیه آنها می شویم.
یک زمانی می گفتند ماهواره اخلاق جوان ها را خراب خواهد کرد، من همان موقع هم می گفتم سریال های ماهواره -با مضمون خیانت- اتفاقا اخلاق میانسالان را دارد خراب می کند.
به نظرم بیراه نمی گفتم.

2) در نیمه دوم دهه شصت و نیمه اول دهه هفتاد (زمان رفسنجانی) اوضاع از این هم بدتر بود. اولش رکود بعد جنگ را داشتیم بعد نوسان وحشتناک قیمت ها.
این نمودار را ببینید:
http://yasamanfarzan.arzublog.com/post-74074.html

حالا خانواده هاشمی رفسنجانی از او یک فرشته ملایمت و ملاطفت و بردباری ترسیم می کنند. ولی واقعیت غیر از این بود! زمان او شعار داده می شد:"مخالف هاشمی مخالف رهبر است. مخالف رهبری دشمن پیغمبر است."
دشمن پیغمبر که می دونید حکمش چیه؟!
پدر مهربان فائزه و فاطمه خانم هم این شعار را می شنید و با ملاطفت لبخند ملیح می زد.
بعدها این خاتمی بود که وقتی از این گونه شعارهای افراطی در حمایت او می دادند جواب می داد "زنده باد مخالف من! مخالف را به منتقد تبدیل می کنیم"
(چیزی به این مضمون!)
تا زمان خاتمی ما از این حرف ها نشنیده بودیم!
در همان اوایل دهه هفتاد چند تن از استادان شریف می خواستند صنف استادان را فعال کنند از حراست ندا اومد بنشینید سرجاتون والا هرچه دیدید از چشم خودتان دیدید.
همچین وضعیتی بود.
جوان های اون موقع هم ناامید بودند. شرایط خفقان زمان و اوضاع نابسامان اقتصادی از این که الان هست هم ناامید کننده تر بود. خیلی بدتر بود.
با این حال اون جوان هایی که به زور هم که شده امید را زنده نگه داشتند و تلاش کردند، سر و سامان گرفتند. ازدواج کردند خانه خریدند. الا ن رفاه خوبی دارند.
امید را در دلتان زنده نگاه دارید.
گویند سنگ لعل شود در مقام صبر
آری شود ولیک به خون جگر شود

3) آیا دکتری گرفتن کمکی به آینده شغلی می کنه؟
خیلی بستگی به جزئیات داره.
جوابش بسته به شرایط می تونه مثبت یا منفی باشه.
با افراد زرنگ بُر بخورید ببینید که شرایط چه جوری هست.
به طور مثال الان وزارت نیرو داره روی سلول های خورشیدی سرمایه گذاری می کنه.
کار خوبی هم می کنه.
فیزیکدانانی که در رشته های مرتبط تخصص دارند می تونند شرکت های دانش بنیان موفق بزنند. دکتری هم کمک شان می کنه.
اگر هدف تان شغل و در آمد هست طبعا اصلا توصیه نمی کنم انرژی های بالا یا کیهانشناسی را انتخاب کنید که آینده شغلی چندانی ندارد.
اما در رشته های آزمایشگاهی نزدیک به کاربردی برای فیزیکدان ها کار زیاده.درآمد هم خوبه. یک گوشه از مشکلات کشور را هم حل می کنه.

با افراد زرنگ بُر بخورید ازشون ایده می گیرید.
منظورم از افراد زرنگ کسانی که زیرآبی می روند و تقلب می کنند نیست. با اونها بر بخورید شما را می اندازند توی هَچَل خودشان را بکشند بالا. پول پارو کردن مال اونها می شه، دردسرهایش پای شما!
منظورم از آدم های زرنگ اونهایی هست که هم روابط عمومی خوبی دارند و هم سرشان تو حساب کتابه و هم یک کمی آینده نگری تکنولوژیک دارند. می دونند چه تکنولوژی ای قراره فردا حرف اول را بزنه. شم اش را دارند که بدونند بروند سراغ کدام دانش فنی.
این جور آدم ها با هم بر بخورند دسته جمعی خوب پیشرفت می کنند.
راهش هم همینه. جمع دوستان چند نفری خوشفکر و کاری و با مرام. بابا یا مامان یکی شان پولدار باشه کافیه. او سرمایه اولیه را می آره با هم کار می کنند. سرمایه زیاد می شه. سرمایه اولیه مثل 100 میلیون تومان کافی هست. برای دانشجو این پول زیادی هست اما برای زوج وکیل یا پزشک یا مهندس سا حتی استاد دانشگاه کاری نداره چنین سرمایه ای برای فرزندانشان (که عموما تعداد زیادی ندارند) جور کنند.
این روشش هست.
نگران منت بابایا مامان دوستتان هم نباشید. اگر باشعور باشند می فهمند بهترین چیزی که برای جگر گوشه با شعور شان می تونه اتفاق بیافته این هست که با دوستانی از جنس خودش (سالم زحمتکش خوشفکر) بُر بخوره کار اقتصادی کنند پس دریغ نمی کنند که سرمایه بدهند دست فرزندشان. اصلا به طور قرض  سرمایه می دهند.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

مینجیق:
درسته که در مقیاس کلان ملی با توجه به وضعیت آب، وضعیت اعتبار بین المللی ایران،  وضعیت آموزش و فساداقتصادی امیدی به بهبود وضعیت کشور نیست اما ....

"اما"یش برای من و شما مهمه. اما می توان امید داشت که به طور جزیره ای افراد خوشفکر و آینده نگر و پرتلاش ابتکاراتی بزنند و جع هایی درست کردند که رشد کنند و آینده خوبی برای خودشان و دور وبری هایشان بسازند.
منتهی باید ابتکار عمل داشت.
مثال عرض می کنم: در سال های اخیر ایرانیان زیادی خارج رفته اند و با خارجی عروسی کرده اند. فردا بچه های اونها مسئله ارث و میراث خواهند داشت. وکیلی که در این زمینه ها متخصص باشد کم داریم. یکی که الان حقوق می خواند می تواند در این زمینه بیشتر مطالعه کند و متخصص شود. آینده شغلی او توپ خواهد بود. بعد می تواند رفقای خوشفکری چون خودش بیابد و سرمایه گذاری های خوبی بکنند. و.... چنین کسی به طور جریزه ای خودش و دور وبرش را بالا می کشد.

اونهایی که دایم می نشینند و غصه می خورند که اوضاع بد هست و بدتر خواهد شد آینده خوبی نخواهند داشت. اما اونهایی که شرایط را می سنجند می بینند چی در آینده مهم می شه می برند.
در دهه هفتاد بعد از جنگ روستایی ها به شهرها مهاجرت می کردند باغشان را می فروختند. اون شهری هایی که آینده نگر  بودند باغ ییلاقاتی نزدیک شهر آنها را خریدند (در لواسان تهران و هروی تبریز و...). بعد که طبقه ثروتمندتری شکل گرفت که  از دود و دم شهر گریزان بود خواست در ییلاقات ویلا داشته باشد اون ملک ها سر به آسمان رفت. این آینده نگری یک کمی آگاهی و آینده نگری می خواست و پول.اون موقع هم خیلی ها این آینده نگران را ریشخند می زدند که مردم می روند در خارج خانه می خرند یا در قسمت های اعیان نشین شهر خانه می خرند، اون وقت تو در جا دور افتاده-مثل بابا بزرگ ها- باغ می خری. حالا بیایید ببینید قیمت اون زمین ها چه قدر شده.

حالا مثالی می زنم که پول آنچنانی هم نمی خواهد:
یکی اش همان وکالت بود که گفتم.شاید بگید وکالت قبول شدن هم سخته. اما یک مثال می زنم از این خوشمزه تر.
الان نون مترجمان زبان چینی در ایران تو روغنه! چه قدر هم ارج و قرب دارند! این همه مراوده با چین مترجم لازم داره .
تعداد مترجمان هم زیاد نیست.
این مترجمان چند سال پیش که رفته بودند لیسانس زبان چینی بگیرند احتمالا دوست و آشناهاشون کلی سر به سرشان گذاشته بودند که "چینی " هم شد زبان.؟! مردم فرانسه آلمانی اسپانیایی یاد می گیرند اون وقت تو چینی می خواهی یاد بگیری!" الان  همین مترجمان زبان چینی در استان ها با کمتر از استاندارنشست و برخاست نمی کنند!
اگر خانم باشند بی آن که به حجابشان گیر داده شود در جلسات مهم استانی حاضر می شوند. چون تخصص خاص دارند در انتخاب پوشش هم آزادی بیشتری دارند تا بیشتر بانوان کشور که می خواهند با   رده  های بالای مدیریتی جلسه داشته باشند.

یکی از فامیل های همسرم در اردبیل کباب پز بدون دود ابداع کرده ثبت هم کرده. خیلی خوب می فروشه..
یک جوکی در اومده بود با این مضمون:
" همه وسایل خانه برای راحتی خانم ها ساخته شده. فقط پیژامه برای راحتی آقایان اختراع شده که اون هم جوری هست که تا مهمان می آید باید قایم شد."

حالا این کباب پزها اتفاقا برای راحتی آقایان ساخته شده. شعله از بالا ست در نتیجه اشک کباب نمی ریزه روی آتش دود درست کنه. در نتیجه داخل خانه هم می شه درست کرد. دیگه موقع مهمونی ها اقایان در حیاط و بالکن لازم نیست بمانند کباب باد بزنند.
می بینید فک و فامیل شوهرم چه بافکرند!

یاد این شعر صائب افتادم:
اظهار عجز در پیش ستمپیشگان خطاست!
اشک کباب مایه طغیان آتش است!


بذارید یک ایده هم من بدهم بروید دنبالش. در قابلمه! به همین سادگی ! قابلمه های خارجی برای دم کردن برنج مناسب نیستند! درشان یک سوراخ دارند که بخار از آن خارج می شود. یک تولیدی ایرانی برای قابلمه های ایرانی در شیشه ای بسازد کلی فروش می کند.
در مجموع شکل قابلمه های قدیم مسی ایران برای دم انداختن برنج بهتر بود. قابلمه اون شکلی تفلون بسازید و شعارش را هم بذارید " قابلمه ایرانی بخریم ته دیگ بیشتر استخراج کنیم!" جمعیت ته دیگ دوستان (که می شود 95 درصد ملت ایران ) مشتری می شوند. برای هم کادو می برند.

یک چیز دیگه: در هر خانه تی و جاروی دسته بلند..... هست که بذاری در بالکن گرد می گیرند. در خانه هم منظره خراب می کنند. جعبه مناسب تی و... در بازار نیست. گشته ام نبود! باید سفارشی ساخت. یکی مدل های خوبش را طراحی کنه از طریق اینترنت عرضه کنه. حسابی فروش می ره. بر هر خانه ای لازمه.

برای تکاندن دستمال نان (دستمال یا کیف پارچه ای که موقع خریدن نان از آن استفاده می کنیم) بی آن که خرده های نان به زمین بریزد هم کسی طرحی بدهد خریدار خواهد داشت.
برای سفره و..... هم همین طور.
ایده این وسیله "دستمال نان تکانی" را جدی بگیرید.
قدیم ها توی باغچه می تکاندند. در زندگی آپارتمانی نمی شه از این کارها کرد. خلاصه وسیله ای برایش لازمه
مخصوص زندگی ایرانی هست و کالای چینی خیلی مزاحم نخواهد بود.
در خارج به این شکل ما نان تازه نمی خرند. مسئله نان مسطح هست. نان باگت را می ذارند توی پاکت.
ایده های دیگری اگر دارید بنویسید.


رقابت با کالای چینی عموما امکان پذیر نیست. اما متمرکز بشویم روی کالاهایی که مختص فرهنگ خودمان هست مسئله رقابت چینی ها را کمتر خواهیم داشت.
نمونه اش در قابلمه که گفتم.
چینی ها برنج را شفته می کنند.


پی نوشت:
ظرف و ظروف مسی مد شده.
ظرف و ظروف مسی زیر زمین خانه مادربزرگ ها الان بین خانم های آلامد طرفدار پیدا کرده.

لیوان های مسی ساخت ترکیه الان در تبریز رو بورسه.
حال آن که بازار مسگرهای خود تبریز از قدیم معروف بوده..
شکل قابلمه سنتی مسی طوری است که تهش از سرش پهن تر هست. در نتیجه وقتی برنج را برای دم کردن کپه ای میریزیم. دیواره داغ قابلمه به برنج ها نزدیک تره بتر و یکنواخت تر دمش می اندازه.

کبابسرای ندا در چیذر هم چند وقتی است در ظروف مسی سرو می کنه. من خوشم می آد!

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

یکی از دوستان قدیمم در تبریز شرکت داره و کار آفرین هست. این عزیز کمی تا قسمتی معضل مالیات در تبریز را برایم تشریح کرد. ظاهرا مشکل وجود داره و گرفتن مالیات به شکلی هست که کارآفرین ها را داره ذله می کنه. تشویقشان می کنه که سرمایه شان را از استان خارج کنند.
وضعیت اقتصاد راکد هست. سرمایه دار مجبور هست محصولش را به زیر قیمت بفروشه یا ملکش را زیر قیمت اجاره بده. اما اداره مالیات قبول نمی کنه. مالیات را بر اساس ارزش واقعی (نه مبلغی که سرمایه دار دریافت کرده) می بنده و جریمه فرار مالیاتی هم می نویسه. طبعا این روند فشارش را می آره روی طبقه متوسط رو به پایین. بذارید با یک داستان فرضی جنبه انسانی قضیه را بگم:
 پروین خانم که پسرش را دست تنها بزرگ کرده می ره خانه برادرشوهر مرحومش و می گه این پسرم کار پیدا نمی کنه و همه اش داره خودش را می خوره. می ترسم کاری دست خودش بده. عمو جان یک مغازه کوچک زیر خانه اش را مفتی یا با کرایه کم  می ده به برادر زاده  یتیمش  تا در آن کار کنه وبیکار نمونه.  مبادا از بیکاری و بی پناهی  فکر خودکشی به سرش بزنه.  به عموجان مالیات و جریمه فرار مالیاتی  می بندند  وعموجان نداره که بده !


درددل دوستم در این مورد مرا برد به سال ها پیش وقتی همکلاسی هایم کنکور دادند. (من المپیادی بودم و بی کنکور وارد دانشگاه شدم.) تعریف می کردند که مراقبان در حوزه امتحانی تبریز چند دقیقه هم دیرتر امتحان شروع  کردند. می دانید که کنکور چه قدر رقابتی است! این چند دقیقه چه قدر در رتبه آنها تاثیر منفی داشت.
یاد این مثل قدیمی افتادم
تهران دا دئسه لر باش قیرخین، تبریز ده باش کسللر

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

پایگاه اطلاع رسانی نماینده تبریز:

انتقاد دکتر پزشکیان به افزایش بی‌رویه سهم مالیات آذربایجان‌شرقی در بودجه ٩۶

نوشته شده توسط دفتر دکتر پزشکیان |  

نوشته شده در : دی 18, 1395

نایب رییس مجلس شورای اسلامی از افزایش بی‌رویه مالیاتی استان آذربایجان شرقی انتقاد کرد.

 

 

 

به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی دکتر پزشکیان، مسعود پزشکیان درواکنش به افزایش سهم مالیات استان در بودجه سال آینده اظهار کرد: در بحث مالیات‌ستانی استان‌ها در بودجه ٩۶ شاهد هستیم که افزایشی در حدود ١٣.٩ درصد برای استان آذربایجان شرقی در نظر گرفته شده است در حالی که متوسط کشوری در این خصوص ٩.۴ درصد است.

وی با اشاره به اینکه فردا از طریق کمیسیون مربوطه این موضوع را بررسی و پیگیری خواهم کرد، افزود: این افزایش وقتی از متوسط کشوری نیز بالاتر است منطقی نیست.

پزشکیان خاطرنشان کرد: هرگونه افزایشی در بحث مالیات باید منطبق بر کار کارشناسی باشد در غیراین‌صورت صنعت و اقتصاد استان را دچار مشکل خواهد کرد.

وی افزود: بعد از بررسی موضوع در کمیسیون بودجه اطلاعات و آخرین اقدامات در این خصوص را در اختیار رسانه‌ها قرار خواهیم داد..

این خبر که در فضای مجازی دست به دست می شه خشم بسیاری از دوستان را برانگیخته . چنان که طبیعت فضای تلگرام هست یک مقدار هم یک کلاغ و چهل کلاغ می شه.  دوستان! قبل از این که بخواهیم اعتراضی چیزی کنیم اول باید مطمئن بشویم موضوع از چه قرار هست. این خبر چند خطی خیلی گنگ هست. اطلاعات مفید چندانی در بر نداره. شاید معنایش این بوده باشه که در سال گذشته صنعت آذربایجان شرقی آن قدر پیشرفت کرده باشه که افزایش مالیاتی اش بیشتر از سایر استان ها بوده باشه. (البته این تعبیر خیلی خیلی خوش بینانه هست. کاش این طور بود اما بعید می دانم این بوده باشه!) به هر حال از این خبر چند خطی چیز زیادی نمی شه دریافت کرد. 

اول تحقیق کنیم ببینیم ماجرا دقیق چیست بعد اگر دیدیم اجحافی در میان هست راه های قانونی اعتراض را بشناسیم. حرف بی حساب کتاب بزنیم به ضررمان تمام می شه.

این که مالیات این استان 14 درصد بیشتر شده مالیات آن یکی 2 درصد لزوما به آن معنا نیست که اولی 7 برابر دومی مالیات می ده. اگر اولی در این سال 100 تومن مالیات می داد با افزایش 14 درصدی برای سال بعد می شه114تومان. اما اگر دومی 1000 مالیات می داد با افزایش 2 درصدی می شه 1020 تومن که باز بیشتره!

من از این خبر سر در نیاوردم. آیا مالیات سرانه در استان آذربایچان شرقی بیشتر قرار بشه؟! گمان نمی کنم. آیا اون قبیل صنایع که در آذربایجان شرقی بیشترند بیشتر افزایش مالیات خواهند داشت؟! اگر این طور هست باید دید ماجرا چیه؟! اگر از صنایع آلاینده آب و هوا و خاک هستند اتفاقا بد نیست مالیات بیشتری برایشان ببندند. اما اگر صنایع مفید و اشتغالزایی هستند و مالیات زیادی به آنها بسته می شه جا داره از طرق ومحراهای قانونی  برای دفاع از حقوق کارگر و کارآفرین اعتراض گسترده صورت بگیره. اما اولش باید خوب مطمئن بشویم ماجرا چیست و کار درست کدام هست بی گدار نباید به آب زد که هم خطرناکه و هم ممکنه در دراز مدت به ضرر تمام بشه. 

پی نوشت:

ما که بچه آذربایجانیم و از اعتراض هرگز نترسیدیم و نخواهیم ترسید. اما اولش باید بدانیم و مطمئن باشیم ماجرا چیست. یک وقت آلت دست کسانی که صنایع آلاینده دارند نباشیم.
در طول تاریخ معاصر اعتراض این ور و اون ور زیاد شده اما اعتراضات ستارخان و یارانش ممتاز هست  چون می دانستندبه چه اعتراض می کنند و چه می خواهند. اعتراض کور حساب نشده نبود.
خلاصه اول باید مطمئن بشیم داریم به چی اعتراض می کنیم بعد.
فعلا تا معلوم بشه من رفتم باستیرما پلو برای ناهار بپزم.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو