مینجیق

+0 به یه ن

مینجیق:
درسته که در مقیاس کلان ملی با توجه به وضعیت آب، وضعیت اعتبار بین المللی ایران،  وضعیت آموزش و فساداقتصادی امیدی به بهبود وضعیت کشور نیست اما ....

"اما"یش برای من و شما مهمه. اما می توان امید داشت که به طور جزیره ای افراد خوشفکر و آینده نگر و پرتلاش ابتکاراتی بزنند و جع هایی درست کردند که رشد کنند و آینده خوبی برای خودشان و دور وبری هایشان بسازند.
منتهی باید ابتکار عمل داشت.
مثال عرض می کنم: در سال های اخیر ایرانیان زیادی خارج رفته اند و با خارجی عروسی کرده اند. فردا بچه های اونها مسئله ارث و میراث خواهند داشت. وکیلی که در این زمینه ها متخصص باشد کم داریم. یکی که الان حقوق می خواند می تواند در این زمینه بیشتر مطالعه کند و متخصص شود. آینده شغلی او توپ خواهد بود. بعد می تواند رفقای خوشفکری چون خودش بیابد و سرمایه گذاری های خوبی بکنند. و.... چنین کسی به طور جریزه ای خودش و دور وبرش را بالا می کشد.

اونهایی که دایم می نشینند و غصه می خورند که اوضاع بد هست و بدتر خواهد شد آینده خوبی نخواهند داشت. اما اونهایی که شرایط را می سنجند می بینند چی در آینده مهم می شه می برند.
در دهه هفتاد بعد از جنگ روستایی ها به شهرها مهاجرت می کردند باغشان را می فروختند. اون شهری هایی که آینده نگر  بودند باغ ییلاقاتی نزدیک شهر آنها را خریدند (در لواسان تهران و هروی تبریز و...). بعد که طبقه ثروتمندتری شکل گرفت که  از دود و دم شهر گریزان بود خواست در ییلاقات ویلا داشته باشد اون ملک ها سر به آسمان رفت. این آینده نگری یک کمی آگاهی و آینده نگری می خواست و پول.اون موقع هم خیلی ها این آینده نگران را ریشخند می زدند که مردم می روند در خارج خانه می خرند یا در قسمت های اعیان نشین شهر خانه می خرند، اون وقت تو در جا دور افتاده-مثل بابا بزرگ ها- باغ می خری. حالا بیایید ببینید قیمت اون زمین ها چه قدر شده.

حالا مثالی می زنم که پول آنچنانی هم نمی خواهد:
یکی اش همان وکالت بود که گفتم.شاید بگید وکالت قبول شدن هم سخته. اما یک مثال می زنم از این خوشمزه تر.
الان نون مترجمان زبان چینی در ایران تو روغنه! چه قدر هم ارج و قرب دارند! این همه مراوده با چین مترجم لازم داره .
تعداد مترجمان هم زیاد نیست.
این مترجمان چند سال پیش که رفته بودند لیسانس زبان چینی بگیرند احتمالا دوست و آشناهاشون کلی سر به سرشان گذاشته بودند که "چینی " هم شد زبان.؟! مردم فرانسه آلمانی اسپانیایی یاد می گیرند اون وقت تو چینی می خواهی یاد بگیری!" الان  همین مترجمان زبان چینی در استان ها با کمتر از استاندارنشست و برخاست نمی کنند!
اگر خانم باشند بی آن که به حجابشان گیر داده شود در جلسات مهم استانی حاضر می شوند. چون تخصص خاص دارند در انتخاب پوشش هم آزادی بیشتری دارند تا بیشتر بانوان کشور که می خواهند با   رده  های بالای مدیریتی جلسه داشته باشند.

یکی از فامیل های همسرم در اردبیل کباب پز بدون دود ابداع کرده ثبت هم کرده. خیلی خوب می فروشه..
یک جوکی در اومده بود با این مضمون:
" همه وسایل خانه برای راحتی خانم ها ساخته شده. فقط پیژامه برای راحتی آقایان اختراع شده که اون هم جوری هست که تا مهمان می آید باید قایم شد."

حالا این کباب پزها اتفاقا برای راحتی آقایان ساخته شده. شعله از بالا ست در نتیجه اشک کباب نمی ریزه روی آتش دود درست کنه. در نتیجه داخل خانه هم می شه درست کرد. دیگه موقع مهمونی ها اقایان در حیاط و بالکن لازم نیست بمانند کباب باد بزنند.
می بینید فک و فامیل شوهرم چه بافکرند!

یاد این شعر صائب افتادم:
اظهار عجز در پیش ستمپیشگان خطاست!
اشک کباب مایه طغیان آتش است!


بذارید یک ایده هم من بدهم بروید دنبالش. در قابلمه! به همین سادگی ! قابلمه های خارجی برای دم کردن برنج مناسب نیستند! درشان یک سوراخ دارند که بخار از آن خارج می شود. یک تولیدی ایرانی برای قابلمه های ایرانی در شیشه ای بسازد کلی فروش می کند.
در مجموع شکل قابلمه های قدیم مسی ایران برای دم انداختن برنج بهتر بود. قابلمه اون شکلی تفلون بسازید و شعارش را هم بذارید " قابلمه ایرانی بخریم ته دیگ بیشتر استخراج کنیم!" جمعیت ته دیگ دوستان (که می شود 95 درصد ملت ایران ) مشتری می شوند. برای هم کادو می برند.

یک چیز دیگه: در هر خانه تی و جاروی دسته بلند..... هست که بذاری در بالکن گرد می گیرند. در خانه هم منظره خراب می کنند. جعبه مناسب تی و... در بازار نیست. گشته ام نبود! باید سفارشی ساخت. یکی مدل های خوبش را طراحی کنه از طریق اینترنت عرضه کنه. حسابی فروش می ره. بر هر خانه ای لازمه.

برای تکاندن دستمال نان (دستمال یا کیف پارچه ای که موقع خریدن نان از آن استفاده می کنیم) بی آن که خرده های نان به زمین بریزد هم کسی طرحی بدهد خریدار خواهد داشت.
برای سفره و..... هم همین طور.
ایده این وسیله "دستمال نان تکانی" را جدی بگیرید.
قدیم ها توی باغچه می تکاندند. در زندگی آپارتمانی نمی شه از این کارها کرد. خلاصه وسیله ای برایش لازمه
مخصوص زندگی ایرانی هست و کالای چینی خیلی مزاحم نخواهد بود.
در خارج به این شکل ما نان تازه نمی خرند. مسئله نان مسطح هست. نان باگت را می ذارند توی پاکت.
ایده های دیگری اگر دارید بنویسید.


رقابت با کالای چینی عموما امکان پذیر نیست. اما متمرکز بشویم روی کالاهایی که مختص فرهنگ خودمان هست مسئله رقابت چینی ها را کمتر خواهیم داشت.
نمونه اش در قابلمه که گفتم.
چینی ها برنج را شفته می کنند.


پی نوشت:
ظرف و ظروف مسی مد شده.
ظرف و ظروف مسی زیر زمین خانه مادربزرگ ها الان بین خانم های آلامد طرفدار پیدا کرده.

لیوان های مسی ساخت ترکیه الان در تبریز رو بورسه.
حال آن که بازار مسگرهای خود تبریز از قدیم معروف بوده..
شکل قابلمه سنتی مسی طوری است که تهش از سرش پهن تر هست. در نتیجه وقتی برنج را برای دم کردن کپه ای میریزیم. دیواره داغ قابلمه به برنج ها نزدیک تره بتر و یکنواخت تر دمش می اندازه.

کبابسرای ندا در چیذر هم چند وقتی است در ظروف مسی سرو می کنه. من خوشم می آد!

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل