�

منابعی برای آموختن «Machine learning»

سه شنبه 12 تیر 1397
+0 به یه ن

در ادامه نوشته قبلی در مورد اهمیت machine learning دو نفر از خوانندگان بلاگ لطف کردند و منابعی برای یادگیری معرفی کردند که اینجا من لینک آنها را می ذارم:




اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : بیلیم           یازار : یاسمن فرزان           0 باخیش

ابن هیثم و ناسیونالیزم افراطی

سه شنبه 12 تیر 1397
+0 به یه ن

وبلاگ گروهی cosmic varianceکه همان گونه چند بار اشاره کردم یکی از معروفترین و پرخواننده ترین و معتبرترین وبلاگ های گروهی فیزیک در دنیاست اخیرا یادداشتی در مورد ابن هیثم داشت. اگر یادتان باشد پارسال هم یک یادداشت در مورد ابن سینا داشت. من اینجا نمی خواهم در مورد ابن هیثمصحبت کنم اما مناسب دیدم بحث "ناسیونالیزم افراطی" را که چندی پیش شروع کرده بودم در قالب مثال ابن هیثم بیشتر باز کنم.
شادروان پروفسور عبدالسلام فیزیکپیشه ی بزرگ پاکستانی الاصل, برنده ی جایزه ی نوبل و موسس موسسه بین المللی آی-سی-تی-پی در ایتالیا یک مجموعه مقاله ی علمی-اجتماعی-فرهنگی دارد که در قالب یک کتاب منتشر شده است. عبدالسلام در چند مورد از این مقالات خود را برادر معنوی ابن هیثم می خواند بی آن که خود را بخواهد به در و دیوار بکوبد که ابن هیثم پاکستانی بوده!! از دیدگاه من این احساس برادری و نزدیکی نه تنها ناپسند نیست بلکه نشان از اصالت و هویت ریشه دار شادروان پروفسور عبدالسلام دارد. سلام از روی آثار ابن هیثم دیدگاه او را در نگرش به علم به دیدگاه خود نزدیک می دید. دیدگاه ها در خلا رشد نمی کنند. طبعا پیش زمینه ی مشترک فرهنگی این دو دانشمند -هر چند که با چند قرن فاصله از هم می زیسته اند-در شکل گیری چنین دیدگاه مشترکی نقش بازی کرده.
پروفسور عبدالسلام دانشمندی در سطح جهانی بود. جهانی نیز می اندیشید. تاسیس موسسه ای مانند آی-سی-تی-پی (که من شخصا خود را به خاطر آن مدیون پروفسور سلام می دانم) و رسالت جهانی ای که برای موسسه قایل بوده (حمایت از دانشگران جهان سوم از یک طرف وایجاد محیطی که دانشگران جهان سوم و کشورهای پیشرفته ی دنیا در آن بتوانند با هم تعامل کنند) نشان از این جهانی اندیشیدن دارد. او در مورد تحقیق استاندارد جهانی داشتن (world-classبودن) -برعکس برخی از حضرات دور وبر ما- تنها شعار نمی داد. world-classقبایی بود که الگویش را از او می گرفتند. در مورد جهانی اندیشیدن هم همین طور! چند دهه قبل از آن که "جهانی اندیشیدن" شعار شود او با تاسیس آی-سی-تی-پی نشان داد که جهانی عمل می کند! با این حال در فرهنگ خود چنان ریشه دار بود که با ابن هیثم احساس برادری می کرد.
واما ناسیونالیزم افراطی: ناسیونالیزم افراطی از نظر منجوق آن است که در راه علم هیچ نکوشی اما از شنیدن آن که ابن هیثم عرب بوده رگ گردنت بیرون بزندو بخواهی بگویی چون آن زمان آل بویه عراق را گرفته بودند پس ابن هیثم ایرانی است. ناسیونالیزم افراطی از نظر منجوق آن است که هیچ در ذهنت شک نکنی که چه بسا طرح این سئوال که آیا ابن هیثم ایرانی است یا عرب -ازبیخ- نابجا باشد. ناسیونالیزم افراطی یعنی که بی هیچ شکی بخواهی مفاهیم قرن بیستم را برای 1000 سال پیش تعمیم دهی و سرش هم با همسایه کله بگیری و احیانا چنان در عرب ستیزی اصرار کنی که دل هموطنان عربمان را که در همان نزدیکی زادگاه ابن هیثم (بصره) زندگی می کنند بشکنی!
ناسیونالیزم افراطی یعنی آن که چشمت را بر از دست رفتن استعداد هایی که می توانستند ابن هیثم و عبدالسلام فردا باشند (به علت فقر, اعصاب خردی های متداول در دانشگاه ها وپژوهشگاه ها, سیاست زدگی در بین دانشگاهیان, نا آشنایی اساتید ما با پدیده هایی مانند bipolar بودن ودر یک کلام نخبه کشی) ببندی و سر ملیت (!!!) دانشمندان هزار سال پیش دعوا کنی و احیانا با بودجه ای که می شد یک همایش علمی درست و حسابی و مفید برگزار کرد کنگره ای برای اثبات ایرانی بودن او برگزار نمایی. ناسیونالیزم افراطی یعنی آن که وقتی پا می شوی و می روی همان آی-سی-تی-پی درباره برتری ایرانی ها به عرب ها داد سخن بدهی و ندانی که بااین کار چه قدر جامعه ی علمی ایران را دربین جامعه علمی دنیا خوار و ذلیل می کنی. آن هم در موسسه ای که وابسته به یونسکو است! درواقع داری با این کار نمک می خوری و نمکدان می شکنی!
تک تک ما مستعد غلطیدن به ورطه ی هولناک ناسیونالیزم افراطی هستیم. این شامل خود منجوق هم می شود. خیلی باید مراقب باشیم!

پی نوشت: اگر یادتان باشد چندی پیش مقاله ای از روی ناسیونالیزم افراطی در یکی از سایت های معتبر و بسیار پرخواننده نوشته شده بود در مورد افغانی ها. من و چند نفر از همکاران به عنوان اعتراض و تذکر نامه ای بلند به مسئولین آن سایت فرستادیم. بعد نامه را در چند قسمت در منجوق منتشر کردم. در این قسمت از ابن سینا و ابن هیثم هم یادی کرده ام. در نامه خاطر نشان کردیم رشد کیفی دانشگاه های ما در گرو پرهیز از ناسیونالیزم افراطی است. 1000سال پیش در این قسمت از دنیا چنین بوده! الان هم در این دنیای مدرن اینترنتی باز هم چنین است!


پی نوشت: در خاتمه یادآور می شویم که شیخ الرئیس ابن سینا که اکنون در همدان آرمیده و به حق، مایه فخر مردم منطقه از آسیای میانه گرفته تا شمال آفریقاست، در منطقه ای دیده به جهان گشود که اکنونخارج از محدودۀ جغرافیایی ایران است. اگر مردم آن روزگارِ منطقه، به دلیل تعصبات قومی و غیره مراودات دانشمندان را سد می کردند، ابن سیناها، ابوریحان ها، فارابی ها و ابن هیثم ها و... رشد نمی کردند. آن تمدن درخشان نبود که ما پس از هزار سال بدان ببالیم. چه بسا قافله علم جهانی اکنون چند سده عقب تر بود.
پی نوشت:
اخیرا متنی در وبلاگ گروهی cosmic variance انتشار یافته که در آن از ابن سینا به خاطر معرفی پایستگی تکانه "سپاسگزاری" شده است. این وبلاگ توسط گروهی از فیزیکپیشگان برجسته آمریکایی اداره می شود و جزو پرخواننده ترین و تاثیرگذارترین وبلاگ های تخصصی فیزیک در دنیا ست.

وبلاگ منجوق، ۲۵ دی ماه ۱۳۸۹

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : كیملیك           یازار : یاسمن فرزان           1 باخیش

Machine learning

دوشنبه 4 تیر 1397
+0 به یه ن

یادتان هست که گفتم هرچند اوضاع اقتصاد خوب نیست اما برای جوان هایی که همت و ابتکار عمل دارند و شمی دارند که به آنها می گوید در آینده چه تکنولوژی ای یا چه رویکردی مهم خواهد شد دروازه بهشت هست؟

یکی از موارد که داره خیلی مهم می شه  مبحث
Machine learning هست. یادگیری ماشینی داره دنیا را می گیره. کسی که ازش سر در بیاره نونش تو روغنه. در دانشکده فیزیک شهید بهشتی هم به آن پرداخته می شه.
اگر دنبال فرصت برای پیشرفت می گردید این هم فرصت!
البته کاربرد یادگیری ماشینی محدودبه فیزیک نیست. در موردش مطالعه کنید و ببینید چه طور از این نمد برای خودتان می توانید کلاهی بدوزید!

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : ایش           یازار : یاسمن فرزان           31 باخیش

رانندگی و وضعیت بد اقتصادی

شنبه 2 تیر 1397
+0 به یه ن

می دانیم که بد و طلبکارانه رانندگی کردن ایرانی ها با وضعیت بد اقتصادی و فساد مالی بی ارتباط نیست. گرانی که می آید اعصاب ملت خرد تر می شود و بدتر رانندگی می کنند.

از طرف دیگر یک عده هم یک شبه میلیاردر می شوند و آقازاده های تازه به دوران رسیده شان  هر دیوانه بازی ای که به عقل برسد  با ماشین های مدل بالا در می آورند. از طرف دیگر اونهایی که تحت فشارند هر ماشین مدل بالا که می بینند می خواهند حرص راننده اش را در بیاورند. حتی برخی استدلال می کنند: «من اگر به این بزنم خودم یک تومن متضرر می شوم اما او هزار تومن! پس می ارزه بزنم»......
خلاصه وضعیت آشفته ای است.  
اما ما چه کنیم؟! 
۱) سعی کنیم در هنگام رانندگی حرص هایمان را خالی نکنیم.  رانندگی زمان مناسبی برای خالی کردن حرص ها نیست. اگر چنین کنیم نه تنها حرصمان خالی نمی شود بلکه اعصاب و عزیزانمان خرد می شود و چه بسا تصادف هم کنیم و مشکلاتمان صدها هزار برابر بیشتر شود.
برخی ورزش ها برای خالی کردن حرص خوبند. مثل شنا یا ورزش های رزمی. کاراته و .... که هیچ خرجی ندارد. روزی یک ساعت الکی به هوا لگد بزنید حرصتان خالی شود و بدنتان قوی. اما موقع رانندگی سعی کنید آرام باشید.
روش های زیادی برای گرفتن آرامش این روزها پیشنهاد می شود. درباره شان مطالعه کنید.

۲) قبول کنیم عده زیادی از راننده ها  اعصاب خرد دارند و آماده جنگیدن هستند. عده ای از آقازاده ها هم دارند با رانندگی دیوانه وار خودنمایی می کنند. ما قرار نیست آنها را اصلاح کنیم. مراقب باشیم در معرض خشونت هایشان قرار نگیریم تا سلامت به مقصد برسیم.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : رانندگی           یازار : یاسمن فرزان           0 باخیش

توصیه های رانندگی به خودم!

شنبه 2 تیر 1397
+0 به یه ن

در سال های اخیر  خیلی ها ادعا می کنند عارف و سالک شدند و برایشان مادیات اهمیت نداره. اما کافی هست در هنگام رانندگی کنارشان بنشینید تا ببینید اندرونشان چه قدر پر از خشم و نفرت هست و چه طور از همه کس طلبکارند. کافی است یکی بپیچه جلویشان تا ببینید همه اون والا اندیشیدن و بی اهمیت دانستن دنیا شعار بود!


یک عده هم ما  را به قانون مداری تشویق می کنند و شعار می دهند حتی از قانون نسنجیده و حساب نشده و مضر هم باید تبعیت کرد که وضع مملکت درست بشه. این عزیزان هم بر دو دسته هستند. یکی آن که این نصیحت را برای دیگران می کنند اما برای خود استثنا قایل هستند. این افراد در فرهنگ سکولار همان نقش را بازی می کنند که واعظان مزور در فرهنگ دینی. دسته دوم اما خود به شعاری که می دهند پایبند هستند و دایم دیگران را هم «امر به معروف» می کنند و به خاطر رعایت نشدن مقررات پرخاش می کنند. با توجه به این که علایم راهنمایی رانندگی در شهر های ما همچین حساب شده هم نیست و خیلی جاها می بینید علایم ضد و نقیض هستند این افراد برداشت و «فتوای» خود را  خوانش صحیح می دهند و خوب از خجالت هر کس که با خوانش آنها موافق نباشد بر می آیند. این دسته معادل واعظان و دین داران دگم اندیش در  فرهنگ دینی هستند. می دانیم که گاهی اثرات منفی دگم اندیش ها از واعظان ریاکار هم  بیشتره.

برخی هم پشت ماشینشان می نویسند «من بین خطوط رانندگی می کنم». کار خوبی هست اما خیلی جاها عملی نیست. خیلی جاها می بینی دو سری خط با فاصله کشیده شده که حتی موازی هم نیستند! یکی کهنه یکی تازه! معلوم هست که هیچ حساب و کتابی در کشیدن خط ها نشده. خیلی جاها می بینی خط به موازات خیابان نیست! خیلی جاها وسط لاین خودت یک چاله به چه گندگی سبز می شود. در میدان ها  خط  کشی های غیر اصولی را که می خواهی رعایت کنی مجبوری بپیچی جلوی راننده بغل دستی که داره راه خودش را می ره و طبعا اعصاب او را خرد کنی و......
گاهی فکر می کنم این عزیزان در عمل هرگز سعی نکرده اند  که بین خطوط رانندگی کنند والا می دیدند چه مشکلاتی پیش می آد. اتفاقا چون من سعی کرده ام بین خطوط رانندگی کنم فهمیده ام این خطوط در کشور ما تا چه اندازه نسنجیده و غیر اصولی کشیده شده اند و پایبندی به آنها خیلی جاها به ضرر ترافیک هست.


بیایید واقع بین باشیم. خیابان های ما در ایران استاندارد نیستند. بیشتر دور و بری ها هم استاندارد رانندگی  نمی کنند. ماشین ها هم اغلب استاندارد نیستند. 
رانندگی در ایران مهارت های خاص خود را می طلبد. به نظرم به باید بر چیزهای دیگر تاکید کرد:
۱) معاینه فنی خودرو خود را جدی بگیریم.
۲) با دقت و سرعت مطمئنه حرکت کنیم.  قاعده فاصله از اتومبیل مقابل را رعایت کنیم. (اتفاقا این قانون  رانندگی به درد ایران بیشتر از کشورها با جاده های استاندارد می خورد) اگر بارانی یا برفی باشد بیشتر باید فاصله گرفت.
۳)  حواسمان به دست انداز ها در جلو باشد تا مجبور نباشیم وقتی به آنها رسیدیم ترمز دفعی بگیریم یا فرمان را شدید بپیچیم. اگر بچه کوچک سالمند بیمار یا خانم باردار در ماشین باشد به این موضوع باید توجه دو چندان کنیم.
۴) حق تقدم عابران پیاده را رعایت کنیم.  به عنوان جنبه ای از نیکوکاری! حس خوبی داره آرامش را در هنگام عبور از خیابان در چهره عابر دیدن.
۵)  اگر جلویمان مسافرکش هست هر لحظه انتظار داشته باشیم که توقف کند و در ماشین را باز کند. آماده این کار باشیم تا وقتی اتفاق افتاد کنترل ماشین یا اعصابمان از دست نرود.
۶)  اگر راننده های بغل دستی بد رانندگی کنند بلند نشویم آنها را تنبیه کنیم. به ما چه؟!  کی گفته ما مامور به بهشت سکولار (سویس؟)بردن شهروندان هستیم؟! بیخودی خون خود را کثیف نکنیم.یادمان بیاید چه قدر از این که عده ای از دین داران  می خواهند مردم را به زور بهشت  ببرند بیزاریم. ما ورژن سکولار آنها نشویم!
اتفاقا من از دست رانندگی کسانی که  می خواهند راننده خاطی را ادب کنند بیشتر آزار دیده ام. به بهانه ادب او راه را بر بقیه می بندند.
۷) یادمان باشد با ده دقیقه زودتر رسیدن هیچ جا را فتح نکرده ایم. پس زیاد جوش نزنیم. اگر قرار مهمی داریم (مثل کلاس درس یا رساندن مسافر به فرودگاه) برای اطمینان زودتر حرکت کنیم. همیشه یک کتاب در ماشین داشته باشیم که اگر زود رسیدیم مطالعه کنیم. اما برای سرموقع رسیدن در رانندگی جوش نزنیم!

۸) این قدر خودمان را جدی نگیریم که اگر به علت ناشی گیری یک نفر در پارک دوبل کردن در کوچه ای وقت ما ۵ دقیقه تلف شد ما حق داریم عصبانی شویم! نه جانم! آن قدر ها وقت ماها ارزش ندارد. خودمان را زیادی جدی نگیریم تا آسوده باشیم.

این مطالب را بیشتر خطاب به خودم نوشتم تا یادم باشد. در وبلاگ منتشر کردم که سر رودربایستی به آن پایبند بمانم. باز هم خواهم نوشت.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : رانندگی           یازار : یاسمن فرزان           2 باخیش

فرهنگ بومی و رانندگی

جمعه 1 تیر 1397
+0 به یه ن


یک مدت هست که این مسئله بد رانندگی کردن ذهنم را در گیر کرده.
به نظرم این تاکید روی رعایت مقررات برای جلوگیری ازتصادف و...در ایران به چندین علت کار نخواهد کرد.
کما این که نکرده!
اما کاش بشه از دل همین فرهنگ بومی دیدگاه و نگرشی بیرون کشید که در دل مردم بنشینه و متقاعدشان کنه که بهتر رانندگی کنند.

اون سه چهار نفر در ایران هم که من می شناسم که خوب رانندگی می کنند با ذهنیت این که «من به مقررات احترام می ذارم » رانندگی نمی کنند.


در مقابل  صدها نفری که شعار مقررات می دهند وقتی به خود می رسند استثنا قایل می شوند!!


اما اون سه چهار نفر استدلال دیگری دارند.

مثلا میگن:
«این مدت رانندگی هم جزو عمر ماست می خواهیم آرامش داشته باشیم.»

«چه طور وقتی بقیه سر پیچ نگه می دارند ما اذیت می شیم! ما هم نباید بقیه را  با توقف در سر پیچ اذیت کنیم.»

منظورم از مراجعه به فرهنگ و ارزش های بومی اینه.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : رانندگی           یازار : یاسمن فرزان           0 باخیش

در برخی چیزها تبریز ما کم از زوریخ نداره اما...

پنجشنبه 31 خرداد 1397
+0 به یه ن

پارسال برای یک همایش چند روزی به زوریخ رفته بودم. زوریخ بهترین شهر برای زندگی در جهان معرفی شده. برخی از چیزهایی که به عنوان سر آمدی زوریخ می گفتند من می دیدم تبریز ما هم داره. تازه بهترش را هم داره. مثلا می گفتند می بیند خیابان چه تمیزه؟! این در حالی است که دیروز نظاهرات بود و ریخت و پاش شده بود اما زودی تمیز کردند. من در دلم گفتم بعد از تاسوعا عاشورا خود  مردم تبریز آستین بالا می زنند و شهر را تمیز می کنند.

از این موارد زیاد بود. اما موردی هم هست که مایه شرمساری است. اصلا به این تمیزی و نظم «جهان اولی» تبریز نمی خوره. بدجوری جهان سومی است. اون هم وضعیت رانندگی است. به خصوص در بزرگراه شهید کسایی!
هر هفته در کانال تبریز می خوانم که باز در این بزرگراه به علت سرعت غیر مجاز تصادف شده عده ای فوت کرده اند!
آخه اونهایی که این طور رانندگی می کنند می خواهند چه چیزی را ثابت کنند؟! کجای دنیا را فتح می کنند؟!
اصلا با دوراندیشی و عقلگرایی متدوال تبریزی ها این طرز رانندگی نمی خواند.
گیریم ده دقیقه زودتر به مقصد برسند. آیا می ارزه این خطر و ریسک را بپذیرند و هرگز نرسند؟!
 مردهای آذربایجانی عموما خیلی هوای مادرانشان را دارند و خیلی نگران آن هستند که مبادا در حق مادرشان ظلم شود. 
به خدا به پیر به پیغمبر! هیچ ظلمی  در حق مادر شما بالاتر از این نیست که دایم او را در نگرانی از تصادف نگاه دارید.
اگر با سرعت مجاز و مطمئنه رانندگی کنید و به لحاظ فنی به ماشین تان برسید نگرانی دایم مادر را برطرف می کنید. اگر نگرانی دایم مادرتان برطرف بشود چند سالی به عمر مادرتان اضافه می شود.
ای پسرهایی که در بستر بیماری مادر در لحظات آخر حاضرید همه دنیا را و هرچه دارید بدهید تا او چند ساعت بیشتر نفس بکشد! به جای این که همه دنیا را بدهید با رانندگی دیوانه وار روزهای خوشش را برایش جهنم نکنید! با بد رانندگی کردن  چند سال به دلیل استرس دایمی از عمرش نکاهید.

من هر چی فکر می کنم این رانندگی به این شکل با فرهنگ ما نمی خواند. در خیلی موضوعات چنان پیشرو هستیم که خیلی از کشورهای اروپایی حسرتش را باید بخورند. اما به رانندگی که می رسد این است وضعیت! 

باز هم در این باره خواهم نوشت.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : رانندگی           یازار : یاسمن فرزان           3 باخیش

رویکرد مینجیق نسبت به تجملگرایی-قسمت اول

سه شنبه 15 خرداد 1397
+0 به یه ن

من و همسرم وقتی دانشجو بودیم ازدواج کردیم. طبعا در آن زمان در آمد چندانی نداشتیم. به اصطلاح پا مون را به اندازه گلیم مان دراز کردیم. من انواع و اقسام راه ها برای زندگی فاخر داشتن علی رغم کم پولی و کم خرجی می یافتم. باور کنید با در آمد کم هم می شود فاخر زندگی کرد. مثلا از موزه ها و نمایشگاه های مجانی یا با بلیط ارزان دیدن می کردیم. دراین موزه ها میان اجناس فاخر با مردمانی با فرهنگ بالا می گشتیم بی آن که خرجی کنیم. این عادت در ما مانده.

مثلا هر بهار می رویم پارک که لاله ها را ببینیم. خرجی ندارد اما آن همه رنگ و زیبایی در پشت ذهن ثبت می شود و شب ها هم به خواب می آید.

همان زمان بود که به حفاظت از محیط زیست علاقه مند تر شدم. دیدم افرادی مثل من که کم خرج می کنند و کمتر مصرفگرا هستند می توانند سرشان را بالا بگیرند و بگویند ما کمتر زمین عزیز را تخریب می کنیم کمتر باعث گرم شدن زمین می شویم و....

اتفاقا در همه زندگی ام در محیط هایی بوده ام که اطرافیان از ما به مراتب پولدارتر بوده اند. این موضوع هرگز به من فشاری نیاورده. بسی خوشنودم که چنین بوده و نیازی نبوده من نگران وضع مالی آنها باشم. هیچ وقت هم احساس کمبود نکرده ام. اگر آنها لباس مارکدار می پوشیدند من سرم بالا نگاه می داشتم و  در دل به خود می گفتم من لباس ایرانی می پوشم که اولا به کارگر ایرانی کمکی کنم ثانیا با کم کردن مسافت حمل و نقل کالا کمتر  منجربه گرمتر شدن زمین  شوم.

من فکر می کنم تقبیح مصرفگرایی و تجملگرایی  در عمل نتیجه ای ندارد. اگر قرار بود داشته باشد نصیحت های چهل ساله ای صدا و سیما در مورد فضیلت ساده زیستی باید تا به حال منجر به ساده زیستی ملت ایران شده بود!
رویکرد دیگری باید برای تشویق به ساده زیستی باشد. من تجارب و دیدگاه های شخصی خودم را به تدریج در این باره می نویسم. شما هم نظرتان را بنویسید. اگر ساده زیست هستید در کمال افتخار در بخش «باخیش ها» بنویسید تا من منتشر کنم. به اشتراک گذاشتن این تجارب می تواند هم شیرین و هم آموزنده باشد.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : باخیش           یازار : یاسمن فرزان           9 باخیش

سرمایه انسانی برای شهر و کشور

پنجشنبه 3 خرداد 1397
+0 به یه ن

در نوشته قبلی ام ادعا کردم برو بچه های بنیاد کودک که از پوشش خارج می شوند می توانند پس از مدتی به سرمایه های انسانی شهر و کشور تبدیل بشوند.
این عزیزان با انگیزه درس می خوانند. انگیزه قوی دارند  که از راه درس خواندن خود و خانواده خود را از ورطه فقر بیرون بکشند. قدر شرایط درس خواندن یا کارآموزی را که برایشان فراهم آمده می دانند و می فهمند. برج عاج نشین و نازنازی نیستند که قدر نفهمند. سرکار و یا به هنگام کارآموزی لوس بازی در نمی آورند که هر چیزی به آنها بر بخوره یا قهر کنند و... توهم بیخود در مورد توانمندی ها یا جایگاه خود ندارند. (امان از این نوع توهم ها که بین طبقه متوسط  در ایران بیداد می کند: توهم نبوغ، توهم سری سوا داشتن، توهم EQ برتر داشتن،توهم فهم برتر داشتن، توهم منجی عالم بودن وووووو!) به علت فروتنی راحت تر در کار گروهی بر می خورند و کمتر دردسرساز می شوند. در نتیجه از شرایط فراهم شده به نیکی استفاده می کنند و قد می کشند.
زجر کشیده اند اما (به دلیل حمایت های بنیاد کودک) نه آن قدر که داغون و یا عقده ای شوند. سختی ها و مشقت ها آنها را مقاوم ترساخته. دردآشنایند و خود دوست دارند درد های بقیه را تسکین دهند.

من اگر صاحب شرکتی بودم و یکی از این عزیزان را به کارآموزی می پذیرفتم انگیزه ام برای تلاش برای موفقیت شرکتم دو چندان می شد. بیشتر تلاش می کردم که شرکتم در مناقصه ها برنده شود تا او را به استخدام در آورم. همه می دانیم سرپا نگاه داشتن یک شرکت درست و درمون سازنده (نه دلالی) در این مملکت چه قدر سخت هست و چه طور قوانین دست و پا گیر و انواع و اقسام تنگ نظری های هموطنان چوب لای چرخ می گذارند. در این میان  اگر کارمند های شرکت هم بهانه تراشی کنند و لوس بازی کنند انگیزه برای روشن نگاه داشتن چراغ شرکت از بین می رود. صاحب شرکت وسوسه می شود شرکت را ببندند و ملکش را اجاره بدهد یا بفروشد. با خود می گوید برای چی و برای کی این همه زحمت را به خودم بدهم؟! اما اگر یکی از مددجویان بنیاد-با توصیفی که عرض کردم- در استخدام شرکت باشد، پاسخ واضح خواهد بود:  دست کم، برای او باید شرکت را زنده نگه داشت! به این ترتیب و به این معنا، وجود او به شرکت برکت می آورد.


یکی از مددجوهای تحت کفالتم دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی است. در درس های تخصصی اش نمرات بسیار عالی دارد. با علاقه و عشق درس خوانده. در کارشناسی هم همین رشته را خوانده بود. در آن مقطع هم خوش درخشیده بود. این روزها رفتن به سراغ روانشناس خیلی مد هست. گرفتن مدرک روانشناسی هم روی بورس هست. اما خیلی وقت ها کارشناسی روانشناسی نخوانده می روند مدرک کارشناسی ارشد آن را می گیرند بی آن که اصول اولیه روانشناسی را بلد باشند. (این هم از مشکلات عمده آموزش عالی ماست. در بیانیه پارسال فرهنگستان نسبت به آن تذکر دادیم.) 
متاسفانه خیلی می شنوم که کسی ناراحتی روانی داشته به روانشناسی مراجعه کرده وبا روح و روانی به مراتب داغان تر برگشته. از بس که برخی از آنها توصیه های بیربط می کنند.
با توجه به پیش زمینه ای که دختر روانشناس من دارد مطمئن هستم روانشناس درجه یکی خواهد شد و مشکلات صدها نفر را برطرف خواهد کرد. هر کدام را به زندگی عادی و طبیعی باز خواهد گرداند. هر کدام از آنها هم در زندگی ده ها نفر تاثیرخواهند داشت.

به این معنی است که می گویم این عزیزان سرمایه های انسانی  برای شهر و کشور هستند.
اگر می توانید کفالت کودکی را برعهده بگیرید.
تا می توانید در مورد بنیاد کودک تبلیغ کنید تا افراد بیشتری کفیل شوند. به این ترتیب سرمایه های انسانی شهر و کشور مان بیشتر خواهند شد و به سوی پیشرفت گام برخواهیم داشت.
اگر خواستید همین مطلب را  به اشتراک بگذارید.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : نیكوكاری           یازار : یاسمن فرزان           32 باخیش

بال و پر کشیدن

یکشنبه 30 اردیبهشت 1397
+0 به یه ن

از هفته پیش خیلی خوشحال و خوشنودم. یکشنبه هفته گذشته از بنیاد کودک خبر رسید که  یکی از مددجویان تحت کفالت من اکنون در آمد کافی دارد و به در خواست  و تمایل خودش از پوشش بنیاد کودک خارج می شود. بسیار به او افتخار می کنم.  او اکنون دانشجوی سال دوم کارشناسی ارشد یکی از رشته های مهندسی است. درس هایش را پاس کرده  و با نمرات عالی شاگرد اول شده است.
در آخر بهمن ماه سال 95 من او را به یکی از شرکت های دانش بنیان معرفی کردم تا در آنجا کارآموزی کند. دو ماه کارآموز بود. البته حدود یک ماه از دو ماه به علت تعطیلات نوروز تعطیل یا نیمه تعطیل بود. بعد از دو ماه شرکت پروژه ای گرفت. این آقای مهندس جوان ما هم در انجام دادن آن کمک می کرد و متناسب با کار نیمه وقتی که انجام می داد در آمدی کسب می کرد. اما الان آن قدر در کار پیشرفت حاصل شده که درآمد او هم بالا رفته است و خود او داوطلبانه از پوشش خارج شده. به او بسیار افتخار می کنم.
چند نفر دیگر از مددجویان تحت  کفالتم هم در رشته های مختلف دانشجو هستند. برخی از آنها هم در رشته خودشان نمرات عالی می گیرند و در ضمن کار آموزی  و یا کار نیمه وقت انجام می دهند. در سال های آینده به احتمال قریب به یقین در آمد آنها هم بالا خواهد رفت و خود داوطلبانه از پوشش بیرون خواهند آمد.
این عزیزان درس هایشان را با جدیت خوانده اند و در کارآموزی و کار هم همت به خرج می دهند. پیش بینی می کنم به زودی در رشته خود جزو بهترین ها ی شهر شوند. سرمایه انسانی برای شهر و کشور

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : خبر           یازار : یاسمن فرزان           8 باخیش
�