مینجیق

+0 به یه ن

مینجیق:

الان می خواهم در مورد بانویی دیگر صحبت کنیم. رئیس جمهور سابق شیلی.
https://en.wikipedia.org/wiki/Michelle_Bachelet

فرصت کردید در موردش بخوانید و سخنرانی هایش را گوش دهید.
چه طور می شه یک کشور جهان سومی مثل به آن درجه از شعور برسند که چنین رئیس جمهوری انتخاب کنند؟
کشور آنها هم زلزله خیز هست. آمریکایی ها در کشور آنها هم کودتا کردند و دیکتاتوری را جانشین رهبر محبوبشان آییینده (عموی ایزابل آییینده نویسنده خانه ارواح) کردند. پس چی شد که این ملت کم جمعیت بعد از چند دهه به این درجه از شعور رسیدند که چنین رئیس جمهوری را برگزینند؟
بعدش هم با منطق با مسایل بحران ها ومشکلات اقتصادی یا بلای زلزله و.... برخورد کنند. نه با خرافات.

دی:
سالوادور آلنده پسرعموی پدر ایزابل آلنده بود عموش نبود.
شاید مردم آمریکای لاتین دیدگاه های بازتری نسبت به سایر مردم جهان دارند نسبت به زنان

مینجیق:
فقط مسئله زنان نیست. جنسیت او فرع ماجراست. در کشورهای ترکیه و هندوستان ( که بیشتر از ایران مردسالار هستند) و حتی در بنگلادش و در پاکستان ( که به لحاظ مردسالاری خیلی وضعیت افتضاحی دارند) رئیس جمهور و یا نخست وزیر زن داشته اند. رئیس جمهور زن داشتن برای یک کشور به نظر من لزوما معرف دیدگاه های باز نسبت به زنان نیست. در تایلند هم نخست وزیر زن داشتند اما دیدگاه های تایلند نسبت به زنان جزو واپسگراترین دیدگاه هاست. آن نخست وزیر زن هم در واقع عروسک خیمه شب بازی بود.

خانم میچل باچله فرق می کند. زن بودن او مرا شگفت زده نکرد. دیدگاه هایش در مسایل اقتصادی و برنامه ریزی های کلان و..... شگفت زده کرد. همین طور پرهیز و دوری او از آلودگی به فساد مالی. و در عین حال دوری او از برخورد احساسی. این خانم میچل باچله کم از کودتای آمریکایی علیه آیینده (دو تا ال در اسپانیایی "ی" خوانده می شه) ضربه ندید. خودش را دستگیر کردند. پدرش را (که از نزدیکان آیینده بود ) با این حال امروز چون منافع ملی کشورش را در داشتن روابط حسنه با آمریکا می بیند خصومت شخصی را کنار گذاشته و برای منافع کشورش روابط دیپلماتیک با آمریکا دارد.
چیزی که مرا بیشتر شگفت زده می کند آن هست که این خانم در مورد انتخابات صراحتا گفته بود که مسیحی کاتولیک نیست. اما مردم شیلی که کاتولیک هستند و اغلب هم مومن و متعصب هستند او را انتخاب کردند. این اتفاق در آمریکا نمی افتد. در آمریکا بعید هست که یک غیر پروتستان به ریاست جمهوری برسد. مردم به او رای نمی دهند.

دی:
معمولا مردمی که دیگاه بازتری نسبت به زنان دارند در سایر مسایل هم دید بازتری دارند و در انتخاب هاشون هم بهتر عمل می کنند مردم آمریکای لاتین با مردم سایر کشورها هم رفتار خیلی صمیمانه ای دارند طوری که حس می کنی تعصب مذهبی و نژادی در اونها کمتره

مینجیق:
ایزابل آیینده
(Allende) نویسنده معروف شیلیایی از طرفداران این خانم رئیس جمهور هست. چه طور می شه که در شیلی-بعد از آن همه بلا که سرش آمده- کسی انتخاب می شه که مورد تایید خانم ایزابل آیینده هم هست؟ چه طور مردم شیلی به این درجه از شعور سیاسی و اجتماعی رسیدند که چنین کسی را انتخاب کنند؟

چرا در مقابل در کشورهایی مثل مصر یا ... این چنین شعوری وجود نداره؟ چرا در این منطقه از زمین که خاورمیانه اش می خوانند بهار ها هم زود به خزان می رسند؟! (طوری جواب بدهید که مجبور نباشم برای حفظ وبلاگ نظرتان را سانسور کنم!)

عباسی:
سلام. نکته مهمی که در مورد شیلی باید در نظر گرفت، کودتای ژنرال پینوشه هست. بعد از کودتا، پینوشه گروهی از اقتصاددان دست راستی رو از دانشگاه شیکاگو (معروف به پسران شیکاگو) رو برای برنامه ریزی اقتصادی به شیلی آوورد. و چون حکومت دیکتاتوری بود این افراد تونستن راحت تر اصول اقتصاد سرمایه داری رو در شیلی پیدا کنن. متاسفانه اصول اقتصاد سرمایه داری ظاهری غیر انسانی دارن ولی نتیجه کار بسیار انسانی هست و اصول اقتصادی چپ (مثل همون چیزی که بهش میگن اقتصاد مارکسیستی و یا ما بهش می گیم اقتصاد مقاومتی و ...) ظاهری انسانی دارن ولی در مقام اجرا به فاجعه برای محرومان تبدیل میشن.
از بحث دور نشیم، با پیاده شدن اصول اقتصاد سرمایه داری که یکی از مهم ترین اصل هاش اینه که کار رو باید به کسی سپرد که به بهترین شکل میتونه اون رو انجام بده فارغ از اینکه دین، جنسیت و یا ملیت اون شخص چیه؟ با پیاده شدن چنین دیدگاهی در شیلی که مهم ترین ثمرش تخصص گرایی بود، امثال این خانم که شما گفتید تونستن چنین جایکاهی رو به دست بیارن. در واقع از دیدگاه بسیاری از افراد پینوشه یک نعمت برای شیلی بود چرا که پایه های فکری و اقتصادی شیلی رو درست کرد. پیشنهاد می کنم کتاب سرمایه داری و آزادی نوشته میلتون فریدمن رو بخونید.
مینجیق:
آقای عباسی در زیر به نکته بسیار مهمی در مورد شیلی اشاره کردند
"از بحث دور نشیم، با پیاده شدن اصول اقتصاد سرمایه داری که یکی از مهم ترین اصل هاش اینه که کار رو باید به کسی سپرد که به بهترین شکل میتونه اون رو انجام بده فارغ از اینکه دین، جنسیت و یا ملیت اون شخص چیه؟ با پیاده شدن چنین دیدگاهی در شیلی که مهم ترین ثمرش تخصص گرایی بود، امثال این خانم که شما گفتید تونستن چنین جایکاهی رو به دست بیارن."
اگر یادتان باشد من مدتی پیش مطلبی در مورد دانشگاه ربع رشیدی نوشتم که در زیر دوباره آن را نقل می کنم:

یکی از خوانندگاه وبلاگم در مورد معرفی دیدنی های تبریز و اطراف آن از من پرسید که چرا دانشگاه ربع رشیدی را معرفی نمی کنم. طبعا از شخصی مثل من انتظار می رفت که اولین سوژه ای که برا ی طرح در این وبلاگ انتخاب می کنم دانشگاه ربع رشیدی باشد. اما دست و دلم به این کار نرفت. نه این به این دانشگاه 700 ساله که اکنون به ویرانه ای بدل گشته دلبستگی نداشته باش! اتفاقا پیرار سال عید که برای بازدید باز بود در اولین فرصت به همراه پدرم به بازدید این مجموعه رفتیم.

علت عدم تمایلم این است که این دانشگاه دوام نداشت! آخه من چه طور به خارجی ها در این وبلاگ بگویم که این دانشگاه با آن عظمت افتتاح شد و اندکی پس از آن ویران گشت و موسس آن،خواجه فضل الله همدانی، هم کشته شد. پس خارجی ها نمی پرسند علت چه بود؟! آخه من چه طور برگردم و واقعیت را بگویم؟! شرم آور است آن چه که اتفاق افتاده! کاش از اول چنین دانشگاهی که چند سال بیشتر دوام نداشت ساخته نمی شد و به آن صورت فجیع ویران نمی گشت! دانشگاه های اروپایی نظیر آکسفوردو کمبریج یا دانشگاه پادوا در ایتالیا هم تقریبا همزمان با دانشگاه ربع رشیدی بنیان نهاده شدند. اما آنها تا به امروز دوام یافته اند. هر سال پویا تر از سال پیش. گریه دار است وقتی می بینیم آن دانشگاه ها چه قدر دستاورد داشتند و دانشگاه ربع رشیدی چه قدر!!



بیایید با یک واقعیت رو به رو شویم. آن دانشگاه بعد از حمله ی مغول افتتاح شد پس بسته شدنش را نمی شود به گردن حمله ی مغول انداخت! قرن ها قبل از استعمار بود. نه می شه گردن انگلیس انداخت نه به گردن روس ها. حتی نمی شه به گردن عثمانی انداخت. این یکی در زلزله هم ویران نشد.! با کمال تاسف و تاثر مقصر تنها جهالت و تعصبات کور و ویرانگر مردم منطقه بود. به طور مشخص یهودی ستیزی.

راهنمای مودب و مهربان و وظیفه شناس و باسواد مجموعه ی ربع رشیدی تاکید می کردبا این که رشیدالدین فضل‌الله همدانی موسس این دانشگاه مسلمان مومنی بود به او تهمت زدند که یهودی است و علیه او شوریدند. اصلا نکته این نیست. نکته آن است که دین و ایمان آن بزرگوار هرچه بوده به خودش مربوط بوده. آن چه که مهم بوده این است که آیا دانشگاه را خوب مدیریت می کرد یا نه. آیا وقفی که شده بود مطابق وقف نامه در جهت ارتقا دانش به کار می بست یا نه. آیا دانشمندان تراز اولی را استخدام می نمود و شرایط کاری مناسبی برایشان فراهم می کرد یا خیر. که ظاهرا جواب این سئوال ها مثبت بوده. اگر چنین مدیریتی ادامه می یافت ما هم در محله ی عباسی در تبریز خودمان الان یک دانشگاه در سطح کمبریج یا دانشگاه پادوا داشتیم نه ویرانه ای که سالی چهار پنج روز در عید برای بازدید باز می شود و در باقی سال بسته! 2+2 برابر 4 است خواه این جمع را مسلمان ببندد چه یهودی! در علم این صف کشی ها نباید باشد. در مدیریت علمی هم همین طور. مدیریت علمی نیز کاری به ایدئولوژی ندارد. اگر مدیر علمی ای -نظیر رئیس یک دانشگاه- ایدئولوژی خود را به استادان تحمیل نمود و یا در استخدام اساتید و سیاستگذاری ها آن لحاظ نمود آن گاه باید توبیخ و جایگزین شود. آن هم با طی روال اداری نه با خشم عوام و جنجال و خشونت کور عوامانه. اما مدیر علمی تنها معیار علمی در مدیریت خود اعمال کرد صرفنظر از این که چه عقایدی دارد باید حمایت شود تا کارش را ادامه بدهد. پیشرفت علمی تنها در سایه ثبات و آرامش و پرهیز از تعصبات کور امکان پذیر است.



داستان "دانشگاه ربع رشیدی" چیزی نیست که من بخواهم با افتخار به خارجی ها آن را تعریف کنم. اما داستان دانشگاه ربع رشیدی را باید بازخواند و از آن عبرت گرفت و به هوش بود تا آن اشتباهات در عصر حاضر تکرار نشود. هرکدام از ما به قدر خودمان.

روی این مسئله که آقای عباسی در زیر اشاره کرد تمرکز کنیم. مسئله تنها مسئله ی دانشکاه ربع رشیدی هفتصد سال پیش نیست. مسئله شیلی در آن سر دنیا هم نیست.
یک مسئله حاد جامغه ماست . می خواهم روی آن تمرکز کنیم.

ببینید کاری را که بنا به گفته آقای عباسی پینوشه بعد از کودتا در شیلی کرد ، کمابیش محمد رضا شاه هم در ایران بعد از کودتای 28 مرداد کرد. موافقید؟ او هم اصلاحات اقتصادی انجام داد. اصلاحات او هم به گونه ای بود که طبقه نخبگان اقتصادی فارغ از اعتقاد و مذهبشان در جامعه ما شکل گرفتند. برخی مسلمان مذهبی بودند و در ساختن مساجد و تکایا و.... هم فعال بودند. برخی هم جزو اقلیت های مذهبی بودند. در سال 57-58 بیشتر اینها یا از ایران گریختند و یا اعدام انقلابی شدند.
در زمان شاه مردم معمولی (چه کارمندان دولت و چه دانشجویان و چه مردم بازاری سنتی) از این طبقه نخبه اقتصادی دل خوشی نداشتند. به خصوص از اقلیت های مذهبی که ثروتمند شده بودند دل خوش نداشتند. مثال می زنم. گویا زمان شاه روغن نباتی تازه مرسوم شده بود و تبلیغات وسیعی هم برای استفاده از آن به جای روغن حیوانی می شد. در تلویزیون در مورد فواید روغن نباتی برای سلامت سخن ها می گفتند. ای آهنگ تبلیغات گلرنگ در اصل برای تبلیغ روغن نباتی ساخته شده بود:" غذا همیشه! خوشمزه می شه! با روغن نباتی غذا بپز مامان همیشه!" حتی شاه در مصاحبه های مطبوعاتی اش حرف روغن نباتی پیش می کشیده. وقتی خبرنگاران خارجی از قیمت بالای نفت شکایت می کردند شاه پاسخ می داد قیمت این کالا را باید با کالاهای دیگر باید سنجید. بعد شروع می کرد به برشمردن کالاهایی مثل گندم و برنج و اصرار هم داشت که "روغن نباتی" را هم در کنار کالاهای ضروری برشمارد!!!
این از تبلیغات دولتی و حکومتی! اما مردم نسبت به روغن نباتی دید خوبی نداشتند. حرفی که می زدند این بود که روغن نباتی را به خورد ما می خواهند بدهند اون وقت آن طبقه نخبه ثروتمند اقلیت مذهبی خودشان روغن حیوانی درجه یک می خورند.
"

این یک نمونه هست. اون سیاست در ایران یک جور دیگه جواب داد. حالا قصه روغن نباتی برای خنده و تفریح بود. ولی اعدام هایی که اول انقلاب شد چندان مفرح نبود.


من نمی دانم بیگناه بودند یا اعدام حقشان بود یا مجازات خفیف تر مثل زندان و مصادره اموال کفایت می کرد. به هر حال با آن محاکمه های شتابزده و با خشم و هیجان نمی شد تشخیص داد. عده زیادی بودند که بیگناه بودند آدم های خوبی هم بودند ولی دستگیر شده بودند.بعد برخی آیت الله های میانه رو مثل آیت الله طالقانی آیت الله مهدوی کنی و..... میانجی گری کرده بودند و این آدم های خوب آزاد شدند یا از تحت پیگرد بیرون آمدند. مثل محمد بهمن بیگی (پدر آموزش عشایر و دلاور مرد قشقایی)
خانم ستاره فرمانفرماییان (بنیانگزار مددکاری اجتماعی در ایران) .....
اینها مسلمان بودند. اگر یهودی بودند کی وساطتشان می کرد؟


2218:
با سلام
نمی تونیم تحلیل کاملا جامعی از از انتخاب باچله داشته باشم آما می تونم حدس بزنم که شاید انتخاب باچله به این دلیل باشه که در کشور شیلی مذهب و سیاست به هم آمیخته نشده و بین این دو مرز مشخصی وجود داره برای همین هم هست که باچله به صراحت اعلام می کنه که کاتولیکه ولی رای هم میاره.در مورد پینوشه هم مطالعه ای نکردم ولی برام چندان باعث تعجب نیست که علیرغم ظلم های زیادی که در حق مردم شیلی کرده هنوز عده ای سرسختانه ازش دفاع می کنند یادم میاد وقتی با یکی از دوستان مصری صحبت می کردم (چت)علیرغم اینکه فکر می کردم که از حسنی مبارک باید متنفر باشند،برعکس کاملا از عملکردش دفاع می کرد.مهم نیست که چه تعداد کشته شدند و یا شکنجه شدند مهم اینه که عملکرد یک دیکتاتور تا چه اندازه تونسته منافع عده ای رو تامین کنه!پس در این مورد فرق چندانی بین مصر،شیلی و ایران وجود نداره بخصوص اینکه همونطور که دوستمون آقا یا خانم عباسی گفتند یکی از مزیت های دیکتاتوری اینه که شما می تونید با قدرت برنامه های اصلاحی رو اجرا کنید و اگر این برنامه ها هوشمندانه طراحی شده باشند و یا کار کارشناسی دقیقی روش صورت گرفته باشه قطعا تاثیرش رو روی اقتصاد(در مورد فرهنگ مطمئن نیستم)خواهد گذاشت.در واقع اگر چه نمیشه از لفظ دیکتاروی خوب برای این افراد استفاده کرد اما شاید بشه از برخی از اعمالشون به عنوان اعمال مفید و سودمند بنا به اقتضای زمانی یاد کرد و واژه ی مثبت رو برای اونها بکار برد.برداشت شخصی دیگه ای که دارم اینه که درد و رنج منجر به تکامل روحی و فکری افراد خواهد شد(البته نه از دیدگاه ماسوخیستی).شاید مجبور بشیم به بسیاری از مسائل که در گذشته فکر نمی کردیم الان فکر کنیم و عمیق تر اونها رو تحلیل کنیم.نمونه بارز این رفتار رو در ژاپن و یا آلمان بعد از جنگ می بینیم.کشورهایی که از هیچ جنایتی دریغ نکردند امروز به مردمی کاملا صلح طلب و با خوی نرم تبدیل شدند کسانی که زنده زنده کودکان رو می سوزندند امروز رژیم گیاه خواری پیشه می کنند تا به محیط زیست کمتر آسیب برسه و بعلاوه حیوانات کمتری کشته بشه.شاید همین ویژگی ها و بلوغ فکری ناشی از گذشت زمان و حوادث تلخ باشه که مردم رو به سوی این انتخاب سوق داده.مجموع این حوادث تلخ کشورها و ملت ها رو با این واقعیت عریان تاریخ آشنا می کنه که برای پیشرفت باید به خودشون و عقلا و نخبگانشون احترام بذارند.اونها با پوست و خونشون درک کردند که دادن چاقوی زهر آلود به دست زنگی مست چه عواقبی داره(امیدوارم خودمون هم درس بگیریم!!)
و اما در پایان از مستندی یاد می کنم که از شبکه چهار سیما پخش شد ،مستند درباره افرادی بود که در زمان پینوشه کشته شده بودند و در همون زمان جسدهاشون در بیابون های گسترده ی شیلی دفن شده بود...بسیاری از خانواده ها بعد از سال ها همچنان به دنبال استخوان های عزیزانشون در این بیابان ها می گشتند و کار هر روزه ی اونها گشتن در این بیابان های بی انتها بود،کارگردان علاوه بر این موضوع داستان تلسکوپ های رادیویی عظیمی رو که در این بیابان ها مشغول ثبت عظمت بی انتهای هستی بودند رو هم روایت می کرد.شباهت این دو این بود که هر دو به دنبال گمشده های خودشون در یک عظمت بی انتها می گشتند(البته این برداشت من بود).

عباسی: پینوشه تقریبا در یک فرآیند آرام و گام به گام از قدرت کنار رفت. یعنی پینوشه ابتدا پست ریاست جمهوری رو از دست داد ولی همچنان فرماندهی ارتش رو بر عهده داشت. همین موضوع باعث شد که گروه های مخالف پینوشه که ریاست جمهوری رو در دست گرفته بودن نتونن بیش از حد تندروی کنن و نیروهای کارآمد زمان پینوشه رو به بهانه های واهی از کار عزل کنن (چون همچنان ارتش تحت فرمان پینوشه بود). بعد از اینکه چند سال از انتخابات آزاد ریاست جمهوری گذشت و کارها رو غلطک افتاد، پینوشه از ریاست ارتش هم کنار گذاشته شد. در واقع در تمامی انقلاب ها چنین تندروی هایی دیده میشه مثلا اگر تاریخ انقلای کبیر فرانسه رو بخونید می بینید که انقلابیون برای این که همه مظاهر حکومت سلطنتی رو حذف کرده باشن؛ تعداد روزهای هفته رو به جای 7 روز 10 روز تعیین کرده بودن و اسم ماه های میلادی رو هم عوض کرده بودن و اسم انقلابیون رو روی ماه های میلادی گذاشته بودن. یا امثال لاوازیه ها رو به راحتی اعدام کردن.مشابه همین اتفاق ها در انقلاب بولشویکی روسیه هم افتاده. یا مثلا در ایران وزیر اموزش و پروش خانم فرخ رو پارسا بی دلیل اعدام میشه و یا وزیر امور خارجه عباسعلی خلعتبری به جرم تلاش برای ساخت نیروگاه هسته ای اعدام میشه، استدلال دادگاه انقلاب این بوده که چون ایران نفت و گاز داره، ساخت نیروگاه هسته ای تضییع حقوق بیت المال است. و به همین دلیل خلعتبری به اعدام محکوم میشه. (البته علاوه بر این موضوع مسئله قرارداد الجزایر هم بوده)

میجیق: انقلاب "کبیر" فرانسه که از نظر کشتار فاجعه بوده. همین طور مردم رو می فرستادند دم گیوتین. کشتار و سرکوب بعد از اتقلاب فرانسه و انقلاب اکتبر روسیه اصلا غیر قابل تصور هست برای ما.

انقلاب 57 در ایران به نسبت آنها خیلی ملایم و به دور از خشونت بود. وحشی گری هایی که فرانسوی ها بعد از انقلابشان کردند اصلا برای ما قابل تصور نیست.
2218:

مینجیق:
در طول تاریخ قرون وسطی مسلمانها نسبت به همتایان مسیحی اروپایی شان به طور عام و اسپانیایی هایی که شیلایی های الان از نسل آنها هستند به طور خاص نسبت به دگر اندیشان و اقلیت های مذهبی انسانی تر رفتار کردند. انگیزاسیون اسپانیایی معروف هست دیگه.
چه قدر مسلمان در شبه جزیره اسپانیا کشتند! چه قدر یهودی کشتند. چه قدر یهودی از آنجا فرار کردند و در امپراظوری عثمانی نزد مسلمان ها پناه گرفتند.
بعدش هم که رفتند در همان شیلی مردم بومی را تار و مار کردند. به نسبت اونها ما گذشته تمیزتری داشته ایم. خیلی پاستوریزه تر بوده ایم!!
یک نوشابه به افتخار خودمان!! یکی دیگه به افتخار صلاح الدین ایوبی که بعد از فتح بیت المقدس برعکس ریچارد حمام خون راه نیانداخت و با مردم مسیحی و یهودی به مدارا رفتار کرد!!!!

همه ی اینها درست. اما ادبیات سیاسی همان گذشته پاستوریزه هم به لحاظ مدارا با اقلیت های مذهبی به درد این روزگار نمی خوره. برای دوران خودش خوب بود. اشکال کار ما این هست که این را درک نمی کنیم. اشکال هم از روشنفکران ماست که نتوانستند این را جا بیاندازند. روشنفکران ما کم کاری کرده اند. آن قدر با هم درگیر بودند که در گیری با مسایل جامعه را فراموش کرده اند. گاهی هم با کمال تاسف و تاثر برای این رقیب روشنفکر خود را منکوب کنند و از میدان به در کنند عوامفریبانه همان ادبیات منسوخ را باز تولید کرده اند. استفاده تاکتیکی از این عقب ماندگی تاریخی کرده اند تا در دعواهای پیش پا افتاده درون گروهی شان دست به تسویه حساب بزنند.

موضع اصولی در این مورد نگرفته اند. این اسفناک هست

مینجیق:
این را از لینکی که 2218 معرفی کرد کپی می کنم:

کودتای شیلی یا وقتی زنان بورژوازی به خیابان سرازیر می شوند

این کتاب مربوط به دوره ای مهم از تاریخ شیلی است. دوره کوتاه سالوادور آلنده و کودتای ۱۹۷۳ شیلی و نقش مهم زنان شیلی در آن زمان و دسیسه های آن دوره علیه آلنده.

بخشهایی از کتاب:
واژه هایی که در آخرین دعوت نامه تظاهرات دست راستی ها بکار گرفته شده است، نشان می دهد چگونه بورژوازی به کمک تصویر "زن" و " مادر" خود را نماینده طبقه زحمت کش جا میزند و چگونه با نیروی آن اکثریت "توده ای" که با هزار کلک جور کرد. به خشن ترین اعلامیه خود علیه آلنده ، رنگ دموکراتیک می دهد:
" ای زنان شیلی"
"آقای آلنده مدعی شده است که اگر مردم زحمتکش از او بخواهند، کناره گیری خواهد کرد.
"مردم یعنی ما! هر کودک این سرزمین از ما به دنیا آمده است. امروز چهارشنبه 5 سپتامبر، ساعت 5، روبروی دانشگاه کاتولیک و در همه شهرها، زنان از آقای آلنده خواهند خواست، که به گفته خود عمل کند".

...
در اول سپتامبر 1971 ، در "تقویم خشونت" روزنامه "مرکوریو" چنین آمده است:
"بزرگترین تظاهرات زنانه تاریخ این کشور، با خشونت جنایتکارانه افراد " اتحاد مردمی" پایان گرفت . پلیس گاز اشک آور به کار برد و بدین سان خشم زنان و تماشاگران را برانگیخت".

حق نشر: تهران : ۱۳۵۸.‬


نکته مهمی هست ها. این حرکت ها و سخنرانی های پوپولیستی که رهبران دموکراتیک این ور و اون ور می کنند دست آخر کمرشان را می شکند. صاحبنظران تاریخی معتقدند که علت سقوط مصدق هم همین نوع حرکت های پوپولیستی بود. مجلس را منحل کرد و رفراندوم برگزار کرد. اقدامش غیرقانونی بود. به لحاظ قانونی به شاه این بهانه را داد که عزلش کند.

مرز باریکی هست بین دولتمرد مردمی و دولتمرد پوپولیست. به نظر من دولتمرد یا دولتزن برای کسب محبوبیت نباید خیلی خود را در حد عوام پایین بیاورد. دموکراسی به معنای حکومت اکثریت عوام نیست.
یکی از ایرادهایی که در کشورهایی مثل ایران به دموکراسی می گیرند این هست که حالا گیریم در کشوری اکثریت بخواهند اقلیت را بکشند. دموکراسی مجازشان می کند. در صورتی که نمی کند. دموکراسی به معنای دیکتاتوری اکثریت به اقلیت هم نیست.
عباسی:



عطیه:
@2218
من فقط یک توضیحی در مورد محبوبیتی که در مورد پینوشه دادید بگویم:
بخش زیادی از مردم کشور ما هنوز هم فکر می‌کنند، مدیریت یعنی مدیریت رضا خانی. لودر بنداز و برو جلو. اگر از این منظر ببینید، رضا خان هنوز هم در ایران محبوبیت دارد. اگر از اندازه‌اش کم شد به خاطر برداشتن اجباری حجاب زنان بود.
این مدل محبوبیت‌ها باید در بستر یک جامعه دیده بشود و تحلیل روانشناسی بشود. لزوماً اعتقاد یک بخشی از یک جامعه به درستی تصمیمات اقتصادی و سیاسی یک رهبر (leader) به معنی درست بودن تصمیماتش نیست. یک دیکتاتور معمولاً براساس ابزاری که در دستش دارد، بهینه‌ترین تصمیم را در جهت حداکثر کردن قدرت خودش می‌گیرد و در این گذار به هر حال شاید منافع کناری هم باشد که باید دید آن منافع را هم به چه دلیلی ایجاد کرده است؟ (به عنوان مثال حساب کرده که اگر کشاورزی فلان منطقه بهبود بخشیده بشود در اثر این طرح، رییس و کدخدا و ...ی قبیله یا قوم ساکن در آن منطقه از پشتیبانان من خواهد شد و .... بعد فی‌المثل شما 100 سال بعد می‌گویید که خدابیامرز پینوشه، فلان بخش مملکتش را هم رونق داد).

به هر حال دیکتاتوری‌ها هم طیف هستند و البته گاهی منعطف. شما وقتی یک انسان را در سیاهچال هم که بندازید و بخواهید شکنجه کنید، یک قانون نانوشته دارید که "اینقدر می‌زنم که نمیره ولی به حرف بیاد". طرف مقابل هم از این گزینه خبر دارد و از سمتی، آن هم یک قانون نانوشته ناخودآگاه دارد که "اینقدر میزنه که نمیرم پس من هم مقاومت می‌کنم تا وقتی که نمیرم و ..." (البته در مثل مناقشه نیست). یک دیکتاتور هم نمی‌تواند دیگر یک دوربین مخفی بگذارد توی خونه و مغز آدم‌ها و کنترلشون کنه. آن هم انسان است و می‌داند که چنین حکومتی، به سالی دوام نخواهد داشت. بنابراین شما عموماً هر دیکتاتوری را براساس ابزارهای متفاوتی که در دست دارد با عملکردهای متفاوت می‌بینید. در نتیجه از این رهگذر ماندگارهایی باقی می‌ماند که اگر حواسمان نباشد، می‌تواند به توجیهی برای دیکتاتوری تبدیل بشود.

عباسی:
جناب 2218 من هم همین رو می گم که شما گفتید:
"عتقدم که اقدامات خواسته و نه ناخواسته ی پینوشه عامل تحرک و رشد شیلی بوده در غیر اینصورت چرا پینوشه هنوز باید بین قشر قابل توجهی از مردم این کشور محبوب باشه.قطعا توده ی مردم درک مناسب و محسوسی از یک تغیر ناشی ازاقدامات ناخواسته ی یک دیکتاتور که منجر به رشد اون کشور شده نخواهند داشت .دیکتاتوری یک ابزار بسیار قوی رو برای بلندپروازی های امثال پینوشه فراهم می کنه"
اما اون قسمتی که در مورد توده مردم گفتید، به این شکل هست که توده مردم در زمان پینوشه احتمالا خیلی طرفدارش نبودن؛ بلکه الآن که سال ها از زمان پینوشه می گذره و می تونن اقدامات پینوشه رو با افراد قبل و بعد از پینوشه مقایسه کنن، متوجه مثبت بودن اقدامات پینوشه میشن. یه جورایی شبیه نگاه توده مردم به رضاخان در زمان فعلی و زمان خود رضاخان هست.
-------
در مورد خانم پاچله که از گفتید از خانواده ای ثروتمند نبوده، علت اصلی پیشرفتش سیتم مبتنی بر سرمایه داری شیلی بوده، در یک کشور مبتنی بر سرمایه داری شما کافیه عرضه یه کاری رو داشته باشید؛ طمع به دست آووردن سود؛ ابزار لازم رو در اختیار شما میزاره. مثلا اوباما هم از یک خانواده مهاجر بود ولی تونست رئیس جمهور امریکا بشه.
مینجیق:

پرنیا: چند موضوع که با هم ارتباط تنگاتنگی دارند وجود دارد
نظام اقتصادی نظام اجتماعی ،سیاسی جغرافیایی و... هرکدام هم به بخش های کوچک تری تقسیم می شوند .درحقیقت پارامترهای زیادی وجود دارد که باید میزان همبستگی این پارامترها به هم را بررسی کرد .

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

 بحث زیر در ادامه یکی از نوشته های من در این وبلاگ شکل گرفت.


نظر خواننده وبلاگ:

  مینجیق:
در برخی رشته ها مثل مهندسی نساجی و.... خیلی بالاتر هستند. اما در کل مطمئن نیستم این ادعا درست باشد. در رشته فیزیک و همچنین پزشکی که من کمابیش اطلاع دارم کمابیش همسطح هستند.

در ترکیه به معماری و فضای سبز دانشگاه هایشان خیلی اهمیت می دهند. در معیار رنکینگ دانشگاه ها هم این چیزها از فاکتورهای مهم هستند.
در دانشگاه خاورمیانه آنکارا سالهاست دانشجوها درختکاری کرده اند. اکنون آنکارا به برکت همین فضای سبز دانشگاه خاورمیانه
( middle east technical university) یکی از شهرهای سرسبز منطقه محسوب می شود. چند سال پیش هم که می خواستند از وسط آن راهی بکشند دانشجوها اعتراض کرده بودند اما نتیجه نداد. راه کشیده شده. من در این دانشگاه یک کورس روی فیزیک نوترینو دادم.

برخی از دانشگاه های ما هم امکان ایجاد این چنین فضای سبزی را دارند. مثلا دانشگاه شهید مدنی آذریابجان فضای لازم را دارد. اما نه دانشجوها و نه استادان دل به این کارها نمی دهند. من همین طوری سرصحبت پیشنهادی دادم کسی تحویل نگرفت.
دانشگاه های استانبول هم که منظره بغاز را دارند. ما هر سال دانشگاه بغاز ایچی می رویم. برعکس ایران آنجا فضای سبز را با درست کردن ساختمان ها حراب نمی کنند. ساختمان های قدیمی را هم نگه می دارند.
این چیزها در رنکینگ دانشگاه ها مطرح می شوند. از این جهت امتیازات دانشگاه های ترکیه خیلی بالاتر از ایران می شود.
اما دانشجوهای ایرانی در مجموع یک مقدار درسخوان تر از دانشجوهای ترکیه هستند. دانشجوهای ایرانی اگر توی چاه غرزدن و برای خودشان دلسوزاندن نیافتند و توی خط عرفان هم نیافتند معمولا خوب درس می خوانند و در سطح بین المللی هم نتایج خوب می گیرند.
با هر معیاری جزو دانشجویان برجسته می شوند. یادمه در استنفورد خیلی راغب بودند که دانشجوی ایرانی بگیرند. دانشجوهای ترکیه ای اون قدر ندرخشیده بودند.
همکارهای خودمون هم در دانشگاه های ترکیه -چه ایرانی هایی که اونجا شاغل شده اند و چه ترکیه ای ها- مایلند دانشجوی ایرانی بگیرند. می گویند دانشجوهای ایرانی جدی هستند و خوب کار می کنند.



یکی از مزایای آموزش ترکیه نسبت به ایران آموزش فلسفه به دانش آموزان دبیرستان هست. من دو هفته پیش که در استانبول بودم با یک معلم فلسفه صحبت مفصلی در این باره داشتم. ناراضی بود که ساعت های آموزش فلسفه کم هست. فقط برای سال چهارم و تنها دو ساعت در هفته. موضوعاتی چون فلسفه سیاسی و فلسفه اخلاق و..... موضوع بحث آنهاست. نظرات متفکران غربی معاصر, یونان باستان، مولانا (یکی دو فیلسوف ترک قدیمی که من نمی شناختم و اسمشان را فراموش کردم)و کنفسیوس و لائوس را مورد بحث قرار می دهند.
در کلاسشان بحث می کنند. این طور نیست که فقط اسم فیلسوفان را حفظ کنند!!!
در کنکورشان هم پنج سئوال فلسفه  پرسیده می شود و برای همین دانش آموزان درس را جدی می گیرند.

چنین آموزشی در آستانه رسیدن به سن انتخابات خیلی در درست انتخاب کردن یک ملت و تثبیت فرهنگ دموکراسی تاثیر دارد. ای دریغ که ما نداریم.
سال 92 شمسی به ازمیر رفتیم. همان سال اعتراضات دانشجویی در شهرهای ترکیه بود. دانشجوها در آنجا آگاهی خیلی خوبی از حقوق سیاسی و معنای دموکراسی داشتند.
خیلی برایشان عادی بود که مثلا چیزی به این مضمون بگویند "دموکراسی دیکتاتوری اکثریت بر اقلیت نیست. دموکراسی راه کار ی باید داشته باشد که حقوق اقلیت در آن به رسمیت شناخته شود."
البته باید بگویم ازمیر خیلی نسبت به دیگر شهرهای ترکیه پیشروتر بوده و هست. استانبول و آنکارا ثروتمند تر هستند اما به لحاظ فکری صد سالی از ازمیر عقب ترند.

عزیز نسین طنز پرداز شهیر ترک که نوشته هایش به فارسی هم ترجمه شده (به ویرایش احمد شاملو) یک داستان به همین مضمون دارد. داستان از زبان یک معلم مدرسه نقل می شود که سعی می کند خیلی وظیفه شناس باشد. هر ماه یک سیستم آموزشی از مرکز به آنها دیکته می شود. تا می آید آن را اجرا کند و نتیجه بگیرد آیین نامه عوض می شود. بعدش یک بازرس مدارس دخترش را می بیند و عاشقش می شود. ازدواج که می کنند پدر زن را می فرستد اروپا. او می رود اونجا خوش می گذراند. تا بر می گردد می گویند حالا که رفتی اروپا یک طرح جدید برای مدارس بنویس. او هم تنها چیز جدی که دیده بوده یک گاوداری بوده. می نویسد مدارس ما باید گاوداری داشته باشند. بخشنامه می آید که مدارس باید گاو نگه دارند. بعدش گندش در می آید و او را اخراج می کنند.....

دی:
ترکیه مدینه ی فاضله ی ترک زبانان ایران
به قول یکی از اساتید ادبیات ما که می خواستیم سعدی بشیم شدیم این ! وای به حال شمایی که می خواین ما بشین و مارو الگوی خودتون قرار دادین

مینجیق:
اتفاقا من به سخنرانان تصمیم سازان سیاستگذاری های آموزشی که جد اندر جد فارس و فارس زبان بوده اند زیاد گوش داده ام. دایم ترکیه را مثال می زنند. این نگرش بیست سالی هست که -چه شما خوشتان بیاید و چه نیاید- بعداز رشد اقتصادی ترکیه و بالا رفتن شاخص های مختلف ترکیه نسبت به ایران (به شاخص موندی مراجعه کنید: http://www.indexmundi.com/)
مرتب انجام می گیرد. چه از جانب ترک ها و چه از جانب فارس هاو فرق ترک های ایران آن هست که به خاطر زبان مشترک فرهنگ ترکیه را بهتر متوجه می شوند. در نتیجه وقتی راجع ترکیه --چه از روی تحسین و چه از روی حسد و چشم و همچشمی و چه از روی تلاش برای تفاخر ساختگی و بی اساس-- حرف می زنند دست کم بهتر می فهمند دارند راجع به چیز حرف می زنند.

حمید:
من با تدریس فلسفه موافقم اما این تدریس باید درست انجام شود! مثلا راجع دموکراسی، به نظرم یکی از بهترین و کاراترین منتقدان شخص شخیص افلاطون است و افکار سیاسی‌اش اگر یکطرفه در یک درس فلسفه تدریس شود بیشتر مخرب است تا مفید! یک راه برون‌رفت این است که کتابی مثل جامعه‌ی باز پوپر (قسمت‌هایی از آن چون خیلی طولانی است) هم در سیلابس گنجانده شود چون می‌تواند جلوی یکسری معضلاتی را بگیرد. یا مثلا نشان داده شود که این معلم اولی که ما می‌گوییم (منظورم حضرت ارسطوست) چقدر افکار زننده‌ای داشته که کمابیش می‌تواند پایه‌ی نظری برده‌داری و اجحاق به حقوق زنان باشد. شما امید دارید که یک تدریس بی‌طرفانه‌ی فلسفه ممکن باشد؟
مینجیق:
متاسفانه چنین امیدی ندارم.




در واقع میزان لازم برای آموزش فلسفه در دبیرستان بسیار بیشتر از دو ساعت در هفته و فقط برای سال آخر هست. در برنامه درسی دبیرستان های اروپا ساعات بیشتری اختصاص می دهند و از سن کم شروع می کنند. همون طور که آن معلم ترکیه فلسفه گفت آموزش فلسفه در ترکیه خیلی کم هست. اما بینهایت بار بیشتراز ایران هست. (هر عدد-ولو کوچک- تقسیم بر صفر می شود بینهایت!!!)
زمان ما که با چند جمله تمامی فلاسفه غرب و شرق را از ابتدای خلقت ضربه فنی می کردند. موضع آموزش رسمی در ایران زمان دانش آموزی ما این بود که چند جمله (out of context)از آنها نقل کند تا دانش آموزان چنین گمان کنند که فلاسفه غرب هیچ نمی قهمیدند. هیچ نیازی نیست که برویم ببینیم چی می گفتند.
در ترکیه دست کم این خودبینی را پشت سر گذاشته اند و دست کم دو ساعت در هفته به درس فلسفه اختصاص می دهند. از مانع فکری بزرگی پرش کرده اند که فکر نمی کنم به این زودی ها جامعه ایران بتواند پرش کند.مقاومت ها بسیار زیاد هستند.

ما هر چیز را نفهمیم فحشش می دهیم و یا مسخره اش می کنیم. گمان نمی بریم شاید باید بیشتر مطالعه کنیم. این ایراد به خود من هم وارد هست. دارم کم کم روی خودم کار می کنم بلکه این ایراد را رفع کنم. با خواندن کتاب های فریبا وفی به این ایراد در خودم به تازگی پی برده ام.
نسیم:
ای کاش ماهم فلسفه داشتیم!واقعا به بحث های فلسفی علاقه داشتم.من خودم کتاب های فلسفی پیدا میکردم میخواندم.واقعا لذت می بردم.

دی: فلسفه در مدارس اگه بخواد تدریس بشه فقط فلسفه ی اسلامی خواهد بود و سایر فیلسوفان و عقاید رو به شدت خواهند کوبید و طوری در موردشون حرف زده خواهد شد که چقدر احمقانه و غیر انسانی هستند!
همین الانشم دارند در رشته های علوم انسانی دانشگاهی و سرفصلاشون بازنگری جدی می کنن و بعید نیست دوروز دیگه اونارو هم به کلی جمع کنن

مینجیق: خوشمزه این که همین چیزی که فلسفه اسلامی نام گرفته به شدت وامدار فلسفه یونان هست!

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

نمی دونم اون بزرگسالانی که در مهمانی ها و.... وقتی بچه ای می بینند می پرند و بدون رضایت  کودک، او را ماچ مالی می کنند لپش را می کشند ته ریششان را به صورت لطیف کودک می کشند و.... با خود چه فکر می کنند؟! چه کسی این حق را به آنها داده که با یک انسان مستقل اما کم زور این گونه رفتار بکنند؟! این رفتار هم در بین مردان دیده می شود و هم بین زنان. (جز آن قسمت ته ریشش که مختص مردان هست!)  شرم آور هست. حتی شرم آور تر از مزاحمت  خیابانی برای خانم ها. باز توان بدنی خانم ها قابل مقایسه با مردهاست. باز می توانند از خود دفاع کنند. اما یک  کودک چی؟! هر کدام از ما-چه زن چه مرد- جلوی یک کودک پنج ساله مثل غول هستیم. چه طور به خود اجازه می دهیم بدون رضایت او با او چون عروسک رفتار کنیم؟
در سال های اخیر فعالان حقوق زن و دختران پیشرو نسل جدید در ایران جلوی معضل اجتماعی مزاحمت خیابانی خوب ایستاده اند و آن را تا حد زیادی مهار کرده اند. (خیلی کمتر از 20 سال پیش شده. بسیار کمتر) اما در عجبم که در مورد این پدیده همه گیر کودک  چرا کسی چیزی نمی گوید! منظورم مسایل حاد و پیچیده مانند آن چه که در فیلم ارزنده خانم  پوران درخشنده ("هیس! دخترها فریاد نمی زنند") نیست. خوشبختانه در سال های اخیر در این زمینه کارفرهنگی شروع شده. منظورم همین مزاحمت ها ی ساده برای کودک در ملا عام هست که ظاهرا پذیرفته شده. اگر مادری اعتراض کند فک و فامیل (به خصوص قیین قوودایش) به آن مادر انگ خودخواهی و تکبر می زنند. در صورتی که به نظر من نه تنها حق بلکه وظیفه مادر هست که از حقوق آن کودک دفاع کند و نگذارد کسی بدون رضایت او با او چون عروسک رفتار کند.
در گذشته ای نه چندان دور وقتی بچه ای با لحن بچگانه اش به این مزاحمت ها معترض می شد و پرخاش می کرد در مهمانی ها مورد بازخواست والدین و مادربزرگ و پدربزرگ واقع می شد. به او تشر می زدند که باید احترام بزرگ تر نگه دارد و...... خوشبختانه این نوع "تربیت" کم شده و دارد فراموش می شود.
اما هنوز فک و فامیل به بچه ای که از خود دفاع می کند انگ بداخلاقی می زند. "اسم روی بچه می گذارند". می دانید که در هر فامیلی یک عده بدجنس و بدخواه هم هستند که می خواهند این انگ ها را بچسبانند. می بینی بیست سال گذشت! بچه بزرگ شده و می خواهد ازدواج کند. هنوز انگ بداخلاقی را از او برنداشته اند!! دلیل بداخلاقی چیست؟ هیچ چی! وقتی پنج ساله بوده در مقابل مزاحمت ها مقاومت کرده. همین انگ شانس ازدواج او را پایین می آورد. ضرباتی که این نوع انگ ها به کودکان می زنند از تنبیه بدنی هم بیشتر هست. به یکی انگ می زنند که "خنگول" هست به دیگری انگ بداخلاق و.... تجربه ام نشان می دهد اغلب این انگ ها که فامیل می زنند بی اساس هست. عموما تشخیص شان مفت نمی ارزد.

مسئله وقتی حاد تر می شود که کودکی که در خارج بزرگ شده به ایران بیاید. او در خارج به این مزاحمت ها عادت ندارد. می آید در ایران وبا خیل مزاحمت ها رو به رو می شود. برای همین از ایران دلزده می شود. واقعا حیف! این بچه های ایرانی که در خارج بزرگ می شوند سرمایه ملی هستند و در آینده می توانند کلی از موقعیتشان برای ایران سود برسانند. اما نه وقتی آنها را این گونه از کودکی از ایران دلزده می کنیم!

من شخصا به کودکی نزدیک نمی شوم مگر آن که خود کودک رضایت خود را نشان دهد. برخی خودشان می آیند جلو و می خواهند ارتباط برقرار کنند. با این بچه ها من خیلی خوب جور می شوم. حوصله برایشان بی نهایت هست. اما به زور بچه مردم را ماچ مالی نمی کنم. حتی به زور با او حرف هم نمی زنم. اگر می خواهد در خلوت خود باشد مزاحمش نمی شوم. سراغ او اگر می روم آهسته می روم تا مبادا بشکند چینی نازک تنهایی اش.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

به لابه گفتمش ای ماه رخ چه باشد اگر         به یک شکر ز تو دلخسته‌ای بیاساید
به خنده گفت که حافظ خدای را مپسند         که بوسه تو رخ ماه را بیالاید

از بچگی اینو که می خواندم دو چیز ذهنم را درگیر می کرد. یکی این که ببین قدیم ها چه قدر صورت ها  عموما کثیف می شده که  اعتراض به "شرتق پرتق" کردن ماچ اون قدر "ناز کردن" حساب می شده که در ردیف "بخشش بخارا و سمرقند به یک خال هندو" سزاوار امدن در شعر حافظ قلمداد می شده. حالا هر بچه ای می گه "اههههههههه! بوس نمی دهم صورتم کثیف می شه!" خیلی حرف پیش پا افتاده ای هست نه چیزی فانتزی آن چنانی در ردیف باده خوردن از دست ملائک که در شعر حافظ جا بگیره.

دوم هم این که روی ماه بیچاره پر از چاله چوله ناشی از برخورد شهابسنگ هاست. اصلا صاف نیست. ماه سالک داره!  
اما عکس های جدید  پلوتو نشان می ده صورتش صاف هست. شاید بهتر باشه صورت محبوب را از این پس به صورت پلوتو تشبیه کنیم نه رخ ماه!

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

زهرا:
سلام خانم دکتر عزیزم،
لینکی که میذارم مربوط به ویدیوییست که از خانمهای کارتن خواب تهیه شده و گویا موسسه ای به نام طلوع بی نشانها برای رسیدگی به وضعیت کارتن خوابها ایجاد شده، خدا رو شکر... نمیدونم در رابطه با این معضل که بخصوص در مورد خانمها آسیبهاش خیلی زیاده چه کار میشه کرد.
خبر چندوقت پیش تجاوز چند کارتن خواب به یه دختربچه دست فروش هم خیلی آزاردهنده بود. نمیدونم چرا جامعه نسبت به این قبیل اخبار بی اعتنا شده. هرکس فقط تو خلوت خودش احساس آزردگی میکنه و به همین آزرده شدن بسنده میشه. ای کاش نمیشد... برام عجیبه و سخت که افکار عمومی به نهادهای مسئول فشار نمیارن که تدبیری بشه، حداقل قد کم شدن یه آسیب که کم شدن یه آسیب به یه آدم نجات زندگی یک آدمه و با منطق قرآن حتی در حد نجات کل آدمها ارزشمنده...
http://plus.ir/video/407/%D9%85%D8%B3%D8%AA%D9%86%D8%AF%DB%8C-%D8%A7%D8%B2-%D8%B2%D9%86%E2%80%8C%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%A8%DB%8C%E2%80%8C%D9%BE%D9%86%D8%A7%D9%87-%D8%AA%D9%87%D8%B1%D8%A7%D9%86%D8%9B-%D8%A8%D8%A7%D9%88%D8%B1-%DA%A9%D9%86%DB%8C%D8%AF-%D8%A7%DB%8C%D9%86-%D8%AA%D8%B5%D8%A7%D9%88%DB%8C%D8%B1-%D9%88%D8%A7%D9%82%D8%B9%DB%8C%E2%80%8C%D8%A7%D9%86%D8%A

جواب مینجیق:
در مورد اون دختر بچه کارتن خواب دو تن از نماینده های مجلس واکنش نشان دادند. یباید در انتخابات بعدی حواسمان را جمع کنیم و کسانی انتخاب کنیم که نسبت به این مسایل واکنش نشان می دهند. متاسفانه هیچ کدام از نماینده های تهران واکنش نشان نداده بودند. واکنش ها از نماینده های اورمیه و سردشت بود. آقایان جهانگیرزاده و خضری. نماینده های زن مجلس هم که .......

واقعا مهم هست کی می ره به مجلس.

در زیر  گزارش نظرنیوز را می خوانید:
پس از انتشار خبر تجاوز گروهی ۶ مرد به یک دختر ۱۱ ساله، تنها دو نفر از نمایندگان مجلس ایران به این موضوع واکنش نشان دادند.

انتشار خبر این حادثه هنوز از سوی منابع رسمی و مقامات انتظامی و قضایی ایران واکنشی درپی نداشته است اما کاربران شبکه‌های اجتماعی این اتفاق را به صورت گسترده‌ای بازتاب داده‌اند.

به گزارش تابناک، مسأله از آنجایی جالبتر می‌شود که در جامعه هیچ واکنشی به برخورد با این مورد نشد و جالب تر آنکه حتی نمایندگان مجلس ـ که خود را نماینده مردم می‌دانند ـ از وجود چنین ناهنجاری هایی در سطح جامعه خبر ندارند و هنگامی که مسأله را با آنها در میان گذاشتیم، گفتند اولین بار است چنین چیزی را می‌شنوند.

این در حالی است که انتشار اخباری نظیر این در دیگر نقاط جهان و کشورهایی که هیچ حکومت دینی در آنجا وجود ندارد، باعث ایجاد بحران های اجتماعی بزرگی می شود؛ نمونه آن را در ماه‌های گذشته در هند دیدیم که تجاوز گروهی عده‌ای به یک زن، این کشور را تا مدت ها دچار بحران و حتی پای مجامع بین المللی را نیز به قضیه باز کرد.

یکی از مهم ترین دغدغه مسئولان کشور، موضوع عفت در میان عموم مردم است؛ چیزی که به خاطر آن وزیر فرهنگ را بارها به مجلس کشانده‌اند؛ مسأله‌ای که به خاطر آن عده‌ای حاضر هستند ورزش کشور را فدای آن کنند، اما اکنون پس از وقوع چنین اتفاقی همه سکوت کرده‌اند.

رسول خضری، عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس شورای اسلامی، با بیان اینکه تجاوز گروهی به یک کودک بحث بسیار مهمی است، گفت: این موضوع ساده ای نیست. در کشوری که ادعای اسلامی بودن آن را داریم و دارای یک فرهنگ اصیل اسلامی هستیم، نباید به این سادگی از کنار این موضوع گذشت. کسانی که مسئولیت دارند و حتی کسانی که مسئولیت دولتی ندارند، یعنی مردم باید در این مورد اقدام کنند؛ همه ما در این مورد مسئولیت داریم.

وی گفت: این موضوع بسیار مهمی است. در حالی که در کشورهایی مثل هندوستان ـ که از این اتفاقات در آن زیاد روی می دهد و حتی بسیاری از مردم آن نیز مسلمان نیستند ـ چنین اتفاقی رخ می دهد و با حساسیت بسیار در برابر آن واکنش های تندی از خود نشان می دهند، تجمعات برگزار می کنند، در سطح رسانه به آن پرداخته و همه فضای مجازی روی آن متمرکز می شوند، متأسفانه در ایران این مسائل نادیده گرفته می شود.

این نماینده مجلس با بیان اینکه گاهی دیده می شود عده ای به خاطر همین موضوع حاضرند تا ورزش کشور را فدا کنند، گفت: اینجا هم مردم و هم مسئولین باید احساس مسئولیت کنند، ولی مسئولین چون به لحاظ اجرایی دستشان بازتر است، باید بیشتر در این زمینه کار کنند. مردم عادی که نمی توانند هر کاری را خودشان انجام دهند؛ اما برای من هم مهم است که چطور در جامعه این اتفاق افتاده ولی کسی به آن نپرداخته است و واکنشی در این خصوص وجود ندارد؟

جواد جهانگیر زاده، نماینده ارومیه در مجلس شورای اسلامی و عضو کمیسیون امنیت ملی در این باره می گوید: این موضوع حتما قابل پیگیری است. فرقی نمی کند؛ او بچه ما هم هست و فرقی هم ندارد. این ماجرا رخداد اتفاق دهشتناکی است که در کشور رخ داده است.

وی گفت: باید با این اتفاق برخورد قاطعی شود، نمی خواهم واقعیت های اجتماعی را کتمان کنم؛ اما این عمل نه با دین ما سازگاری دارد و نه با فرهنگ ما. پلیس و سازمان بهزیستی باید در این مورد پاسخگو باشند. من به شما قول می دهم این موضوع را پیگیری کنم، زیرا به هیچ عنوان پذیرفته نیست.

وی گفت: ادامه این روند می‌تواند، یک سقوط اخلاقی بزرگ را در جامعه ما کلید بزند. کسانی که این کار را کرده‌اند مستوجب عواقب سختی از سوی قانون خواهند بود. دادستان تهران باید این موضوع را پیگیری کند، این کار چهره جامعه ما را خدشه دار خواهد کرد؛ باید این موضوع پیگیری شود.

مهم‌ترین پرونده تجاوز گروهی در ایران طی سال‌های اخیر،‌ مربوط به حمله تعدادی مرد به یک مهمانی در خمینی‌شهر اصفهان و تجاوز به برخی از زنان حاضر در آن مکان بوده است.

در این حادثه که در خردادماه سال ۹۰ اتفاق افتاد،‌ ۱۳ نفر که قمه، چوب و چاقو در دست داشتند با ورود به یکی از باغ‌های اطراف خمینی‌شهر اصفهان، هشت مرد شرکت‌کننده در یک مهمانی خصوصی را حبس و با ربودن شش زن حاضر در این مهمانی و انتقال آنها به محلی دیگر به آنها تجاوز کردند.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

آلمانی هایی که من با آنها برخورد داشته ام، افراد خونگرم و بی شیله پیله ای بوده اند. دوست آلمانی زیاد داشته ام و زیاد پیش آمده که با هم جایی برویم و دوست آلمانی یکی از مقررات "نانوشته" دست و پا گیر را زیر پا بگذارد. بگذارید مثالی بزنم تا منظورم از "مقررات نا نوشته دست و پا گیر" و زیر پا گذاشتن آن معلوم شود: در غذا خوری آی-سی-تی-پی دو ردیف میله هست تا وقتی صف غذا طولانی می شود مردم آن جا بایستند. علی الاصول می توان بدون گذر از میان میله ها به داخل رفت اما جلوی ورودی، زنجیری کشیده اند. در روزهایی که صف نیست، دوستان آلمانی زنجیر را پس می زنند و مستقیم وارد می شوند. چند بار با چند نفر متفاوت شوخی کردم و گفتم "آلمانی ها که مقرراتی هستند. تو چرا مقررات را رعایت نمی کنی؟" این گونه حرف ها به آلمانی ها گران می آید! در جواب چنین شوخی هایی شروع می کنند به بحث جدی کردن. این حرف به آنها بر می خورد چون آن را به آن معنی می گیرند که "آلمانی مثل گوسفند هر حرف زور و تقید بی دلیلی را می پذیرند." این تصویری نیست که دوستان آلمانی من بپسندند. دوستان آلمانی من تاکید می کنند که تنها به قوانین که حکمتی قابل قبول دارند و منافع بلند مدت جمع را تامین می کنند احترام می گذارند.
در غیر صورت، محدودیت مزبور نامش "قانون" نیست! نامش "حرف زور" است!
اما انصافا همین دوستان آلمانی، در رعایت قوانینی که حکمتی دارد، مانند پارک نکردن در محل مخصوص پارک اتومبیل معلولین و... سنگ تمام می گذارند. در این موارد، هیچ گونه سستی نشان نمی دهند . اگر هم کسی سستی کند شدیدا برخورد می کنند.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

یکی از این فیلم ها، یک فیلم هندی بود که بسیار مورد استقبال قرار گرفت. هفته بعد مجری آمد و گفت چون بینندگان عزیز در خواست تجدید پخش فیلم کرده اند، این هفته هم همان فیلم هفته پیش را نشان می دهیم.

چند ماه پیش دوباره همان فیلم را نشان دادند:

در ابتدای فیلم، پسر جوانی که می خواهد پلیس شود با پدربزرگش که پلیس بازنشسته است صحبت می کند. پدربزرگ می گوید قبل از آن که تصمیم قطعی بگیری اول داستان زندگی مرا بشنو. بعد فیلم فلاش بک می زد به روز دنیا آمدن پدر مرد جوان و سر از پا نشناختن پدر نوزاد (همان پدربزرگ) به خاطر صاحب فرزند پسر شدن.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

عکس جشن دیشب به مناسبت مذاکرات در اردبیل

در اورمیه و حتی شهرهای کوچک تر آذربایجان هم گویا دیشب جشن بوده. این هم گزارشش. یکی فقط تبریز انگار سوت و کور بوده!

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

یک مهمانی ساده که می گیریم از مدت ها پیش برنامه ریزی می کنیم. دوستان را دعوت می کنیم. آدرس و زمان مهمانی را به آنها دقیق می دهیم. میوه و شیرینی تهیه می کنیم. لباس مناسب می پوشیم. این طوری هست که مهمانی شکل می گیره. حتما به شما بارها کسانی گفته اند "خونه خودتون هست. هر وقت بیایید قدمتان روی چشم!" چند بار شده این طور دعوت ها را جدی بگیرید و هروقت خواستید بروید خانه شان؟! اما وقتی می گویند "فلان روز فلان ساعت تشریف بیارید" می فهمید که دعوت جدی هست یا تشکر می کنید و عذر می خواهید و یا شما هم برنامه ریزی می کنید که بروید. یک مهمانی ساده این همه برنامه ریزی می خواهد. اون هم مهمانی های خانگی  که ما تجربه و فرهنگش را از قدیم و نسل اندر نسل داشته ایم و خدا را شکر خیلی "مهندسان فرهنگی"  در برگزاری مهمانی های  زنانه -برعکس خیلی کارهای شخصی دیگر- انگشت توی چشمانمان نکرده اند! در این مورد استثنائا-کمابیش- گذاشته اند زندگی مان را بکنیم. حتی در دهه شصت هم خیلی مزاحم برگزاری مهمانی های زنانه نمی شدند.
با این حساب  برای جشنی عمومی گرفتن در خیابان های شهر-آن هم شهرهای ما که به جشن عادت ندارند و ماتم زدگی و خمودی را موقر و قابل احترام می دانند-باید خیلی بیشتر برنامه ریزی کرد. ساده انگاری هست که  فکر کنیم ساعت ده شب می رویم چهارراه آبرسان و یا ولی عصر یا ائلگلی یا شهناز و بعد  می بینیم که به طور معجزه آسایی بقیه  مردم هم آمده اند. ما بوق می زنیم اونها هم جواب می دهند و با هم جشن می گیریم! نه! این اتفاق نمی افته! شما بوق می زنید بقیه خشمگین چپ چپ نگاه می کنند!! در فرهنگی که فکر می کنند کسی که شادی می کند و شادی خود را علنی می سازد "سَفِه" هست انتظار آن معجزه را نباید داشت!

این که بعد از پیروزی تراختور مردم خود به خود جمع می شوند و شادی می کنند اتفاقی نیست. صدهزار نفر رفته اند استادیوم عده بیشتری هم از خانه دارند تماشا می کنند بعدش که بازی تمام شد این افراد که جمعشان جمع هست می روند و در خیابان ها هم شادی می کنند. تیم تراختور حدود چهل سال (شاید هم بیشتر) سابقه دارد. به تدریج این فرهنگ به وجود آمده. (مطلب یاشا تراختور مرا ببینید!)
در مورد انتخابات هم همین طور. ستاد های انتخاباتی ماه ها در سطح شهر کار می کنند. وقتی به نتیجه رسید مردم می روند خیابان ها جشن می گیرند.
هیچ کدام از این دو نوع جشن ابتدا به ساکن نیستند. انتظار نداشته باشید که در سطح شهری مثل تبریز چنین جشنی به طور خود به خود برای مسئله ای مثل مذاکرات هسته ای رخ دهد. اون آمادگی اجتماعی برای جشن گرفتن برای چنین مناسبتی نیست! اگر بخواهیم جشن بگیریم باید برایش برنامه ریزی کنیم. والا ساعت ده، یکی با ماشینش می رود ولی عصر؛ دیگری آبرسان و آن یکی ائلگلی.  همگی می بینند خبری نیست بر می گردند خانه شان. نه جشنی نه شادمانی ای!
 

مردم به شادی احتیاج دارند. به جشن همگانی نیاز دارند که این خمودی را که چند سالی است همه گیر شده شکست دهند.  مگه ما ناراحت نیستیم که چرا استان های  آذربایجان از توریسم غربی سهم کمی دارد؟! خوب! بیشتر به خاطر  این است  که توریست غربی آن قسمت از ایران را نمی شناسد. برایش به اندازه کافی تبلیغ نکرده اند. اگر دیشب  درتبریز و اورمیه و مراغه و... جشن مذاکرات می گرفتند و عکس هایش را در اینترنت می گذاشتند خبرگزاری های دنیا آن را مخابره می کردند (به شرط آن که عکس ها کیفیت خوبی داشتند.) تبلیغ مفت و مجانی وبسیار موثر می شد برای توریسم. این پیام رامی فرستاد که یک بخشی هم در شمال غرب ایران هست که مردمش اهل شادی و جشن هستند. توریست هم همین چیزها را می خواد دیگه! جشن های تراختور را گمان نمی کنم مخابره کنند. اما جشن مذاکرات هسته ای را مخابره می کردند.


امیدوارم باز هم فرصت های شادی آور- از این دست- برای ملت ما پیش آید. مثلا امیدوارم شش ماه دیگه برداشتن تحریم ها قطعی شود. اون وقت باید "بترکونیم!!!" نه فقط در وایبر و تلگرام. بلکه در سطح شهر!
در زیر چند پیشنهاد می کنم که جشن همگانی عملی شود.

1)  با دوستان و همفکرانتان تماس بگیرید و برنامه ریزی کنید که چند ماشین باهم بروید. جدا جدا بروید جشنی صورت نخواهد گرفت. اگه سه چهار تا ماشین باهم باشند بقیه به جای چپ چپ نگاه کردن همراهی می کنند.  15 نفری با هم بروید 20 نفری هم از رهگذران همراهتان می شوند. همین برای جشن کافی هست. جمع بزرگتر شود از کنترل خارج می شود. همین سایز ایده آل هست.
2) معمولا آقایان حال شرکت در این جشن ها را ندارند.   اشکالی ندارد. می شه درکشان کرد! مردها در استادیوم ها و ..... امکان جشن گرفتن بیشتر از ما دارند. به علاوه خستگی کار روزانه مانع می شود. خانم ها می توانند با هم قرار بگذارند که با هم بروند برای جشن. مثلا زن و شوهر و فرزندی با هم با یک ماشین  بروند
و دو نفر از دوستان خانم را هم با خود ببرند.  این چیز عجیبی در فرهنگ ما نیست.  ازقدیم پیک نیک و..... را هم همین جوری می رفتیم. چیز پذیرفته شده ای در چارچوب فرهنگ ماست. همه راضی خواهند بود!
3) بچه ها را حتما ببرید. محیط را شادتر و با نشاط تر می کنند. خاطره خوشی تا آخر عمر در یادشان می ماند. من هنوز خاطره سوم خرداد روز آزادی خرمشهر را عیان در ذهن دارم. خوبه بچه ها ببینند مردم ما در خیابان تنها سر تصادف گلاویز نمی شوند. گاهی هم نا آشنا ها دور هم جمع می شوند و جشن می گیرند. یک مقدار شادی و عطوفت و همدلی همگانی هم ببینند بد نیست!!
4) شربت و شیرینی تهیه کنید وبین مردم پخش کنید. همان کاری که مساجد در اعیاد می کنند! چه اشکالی داره!؟ همدلی ای که شیرینی و شربت پخش کردن ایجاد می کنه بی نظیر هست! جشن که فقط با بوق نمی شه! شیرینی و شربت هم می خواهد!
5) شاخه گل تهیه کنید و به رهگذران بدهید و تبریک بگویید.  می ارزد برای یک جشن کمی خرج کنیم. خاطره اش به خرجش می ارزد!
6) پلاکارد و.... تهیه کنیم.
7) در جشن لباس های رنگ روشن و شاد بپوشیم.
8) عکس و فیلم بگیریم و در اینترنت هم پخش کنیم.

پیشنهاد دیگری اگر دارید بنویسید.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

فعلا وقت جشن گرفتن هست. جشنی عمومی و همه گیر! جشن آشکار در سطح خیابان های شهر. مهم هست در جشن حضورمون را نشان بدهیم.
بعدها می شه نشست و ساعت ها بحث کرد و تحلیل کرد و.....
چند روز بعد می شه ابراز نگرانی کرد که این و اون دبه در می آورند.

اما فعلا وقت جشن و سرور هست. نفس همین جشن و سرور در این لحظه تاریخی مهم هست. خود توافق ها شاید پس فردا به خاطر دبه های این و اون کنار گذاشته بشه اما این جشن در خاطره ها می مونه. این شادی این همبستگی این چهره متفاوت از مردم ایران در دنیا.....
این فرصت تاریخی را از دست ندهیم.
همین جشن اگر با شکوه برگزار بشه و به دنیا مخابره بشه بهترین تبلیغ هست برای توریسم ایران. اگر توافق ها هم به برداشتن واقعی تحریم ها  منجر نشه باز همین تبلیغ مفت و مجانی با جذب توریست در آمد زایی و اشتغال زایی می کنه.  پس همه با هم: هوووووووووووررررررررررررررررررررراااااااااااااااااااااااااااا!!!!!!!!!!!!!

تبریککککککککککککککککککککک!!!!!!!!
یک جشن همه گیر ملی می خواهم. جشنی از دل اکثریت خاموش مردم که شعار درود بر ایران را به شعار مرگ بر دیگری ترجیح می دهند.
جشنی این چنینی در میانه میدانم آرزوست!

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو