مینجیق

+0 به یه ن

بارها و بارها در وبلاگم از  من در جواب دانشجویانی كه از من پرسیده اند چگونه در آینده پژوهشگر فیزیك موفقی شوند این پاسخ را خوانده اید:"تمرین، تمرین، تمرین! راه میانبری در كار نیست: تمرین تمرین تمرین!"

 اگر هنر جویی  از یك معلم موسیقی سئوال كند كه  چگونه نوازنده ی قابلی می تواند شود او هم همین جواب را خواهد داد: "تمرین تمرین تمرین."

حالا می خواهم یك سناریو خانواده ی ایرانی بنویسم:

خانم و آقای شمعدانی هر دو كارمند هستند. انسان هایی شریف كه دریافت رشوه و كار خلاف در مخیله شان نمی گنجد. در آمدشان متوسط است. چندان مرفه نیستند. هر دو در خانواده ای مذهبی و سنتی  بزرگ شده اند. خانواده هایشان بسیار شریف بودند ولی نه امكان مالی ان را داشتند كه بخواهند فرزندشان را به آموختن موسیقی تشویق كنند و نه دنبال این چیزها بودند.

خانم و آقای شمعدانی در این دنیا یك فرزند بیشتر ندارند. اما اصرار دارند هر چه خود كمبود داشته اند برای فرزندشان تدارك ببینند. خانم  و آقای شمعدانی با كلی زحمت یك سینتیسایزر (همان ساز الكترونیكی كه در ایران گاهی به غلط اُرگ خوانده می شود) دست سوم خریده اند كه چند كلیدش هم كار نمی كند و صدای گوشخراشی هم دارد. با زحمت زیاد هم فرزندشان را نزد یك معلم موسیقی می فرستند تا موسیقی  بیاموزد. وقتی این پدر ومادر مهربان آن سینتیسایزر را برای فرزندشان خریدند در رویاهای خود فرزندشان را می دیدند كه پیانیست درجه یكی شده و روی سن در تالار وحدت  یك پیانو رویال گنده می نوازد.اما.....

فرزندشان علاقه ای نشان نمی دهد. نه این كه به موسیقی علاقه نداشته باشد. اتفاقا وقتی استادش پیانومی نوازد روی ابرها سیر می كند. خیلی هم زود یاد می گیرد. استادش می گوید "گوش" خوبی دارد اما به تمرین كه می رسد تنبلی می كند.

مادر: پاشو ارگت را بزن.

فرزند: باشه بعدا

نیم ساعت بعد مادر: از جلوی آن تلویزیون پاشو برو آن ارگت تمرین كن.

فرزند: حالا بعدا

مادر: بعدا یعنی كی؟

فرزند: این برنامه كه تموم شد

اصرار مادر ادامه دارد......

فرزند: این ارگ صدای پیانوی استادم را نمی ده. آشغاله!

مادر: ما آرزوی همین  را می كردیم. هیچ می دانی من و پدرت چه قدر زحمت كشیدیم تا همین را خریدیم. دختر خانم شقایقی مثل همین را داشت اما ببین الا ن چه جور پیانو می زند.

 یكی به دو ادامه دارد.......

مادر بسیار عصبانی و در حالی كه كنترل جملات خود را ندارد: این همه من و پدر زحمت می كشیم خرج "مطربی" (موطوروفلوخ) تو را بدهیم ان وقت .....

هم.ین جمله تیر خلاص می شود كه فرزند دیگه دل به نواختن پیانو ندهد.

برخی از خانواده ها برای این كه فرزندان را تشویق به نواختن كنند چندین نسل تجربه دارند. اگر می خواهید فرزندتان را تشویق به موسیقی كنید و به خصوص اگر به لحاظ مالی

 این كار به شما فشار وارد می كند  توصیه می كنیم ابتدا تجارب انها را مطالعه كنید تا سناریو ی بالا برای شما تكرار نشود.

پی نوشت آنا ی نازنین  و مهربان (مادر دو هنرمند كوچولو و خوش آینده):

موسیقی مانند هر هنری استعداد ،علاقه و البته ممارست و تمرین زیادی می طلبد .مخصوصا در انتخاب ساز یا سبك موسیقی والدین نباید اصرار و اجباری داشته باشند چون كاملا به علاقه ی شخص بستگی داره .اگر می خواهیم كه فرزندمان چند تا آهنگ در جمع دوستان و خانواده بنوازد و ما پُز بدهیم كه به نظرم نیازی به هزینه و حرص و جوش زیادی نیست !چند تا آهنگ راحت و عامه پسند را حفظ می كند و تمام !اما اگر بنا برآموزش صحیح و تداوم ِ سازی باشه فرق می كنه اگر فرزند ما باعشق و علاقه سازش رو خودشانتخاب كرده باشه مطمئن باشید ادامه خواهد داد و داشتن استادی كه هم سواد موسیقی و هم حوصله ی تدریس داشته باشه هم خیلی موثر هست

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

داشتم فكر می كردم چه عشقی دارند اغلب پدران نسبت به فرزندانشان. چیز عجیب و غریبی است این عشق. با چه حوصله ای وقتی كوچك هستند با آنها بازی می كنند. یادش به خیر من وقتی كوچولو بودم چه قدر برایم بابا ساختمان درست كرد. من شعر می گفتم (شعرهای چرت و پرت) این شعرهای چرت و پرت را هنوز هم بابا یادش هست. برای هیچ كس -حتی خودم- آن قدر مهم نبوده كه یادش بماند. وقتی نیلوفر -خواهرم- كوچك بود عاشق شخصیت كارتونی كسپر شده بود. چند روزی كه مسافرت رفته بودند بابا با چه عشقی نشست و برایش عروسك كسپر  (روح!) دوخت. باباها  با چه دقتی اگر قرارباشد فرزندشان را از مدرسه یا كلاسی بردارند درست سرموقع از هركجا كه شد خود را می رسانند. یادمه وقتی نیلوفر ابتدایی می رفت بابا مهندس محاسب و ناظر یكی از پروژه های پلسازی مهم شهر بود. در شهر معروف شده بود كه درست سروقت در هر شرایطی اعلام می كرد من الان باید بروم و دخترم را از مدرسه بردارم. با هیچ كس سر این موضوع تعارف و رودربایستی ای نداشت.  دستپخت بابام هم عالی است. هیچ وقت هم نذاشت كه ما گرسنه بمانیم یا junk food بخوریم.

وقتی بزرگتر شدیم از هر موفقیت مان شاد شد و از هر ناراحتی مان ناراحت. فقط وفقط برای خودمان. نه برای پزدادن به دیگران. نه برای كسب شهرت. نه حتی برای این كه بگوید "ببین این دختر منه!" فقط و فقط و فقط برای خودم.

وقتی عاشق شدم باز هم تنها مسئله ی مهمش من بودم وبس. نه حرف مردم برایش اهمیتی داشت و نه چیز دیگر. تنهایی چیزی كه برایش مهم بود خوشبختی من بود و بس.  حتی این هم برایش مهم نبود كه نشان دهد از من بیشتر می فهمد و آن چه من در آینه نمی بینم او در خشت خام می بیند. ترجیح می داد من خوشبخت شوم تا حق با او باشد! عشق یعنی همین.عشق یعنی همین حوصله. عشق یعنی همین توجه بی دریغ!  عشق یعنی پدر.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

چند هفته پیش یك سری از این حكایت های "یه روز یه تُركه ..." می خواندم. از آن حكایت هایی كه دستاوردهای یكی از بزرگان را بر می شمارند و در انتها می نویسند "نام این تُرك ... بود."

یكی از این حكایت ها با دیگری فرق داشت و توجهم را جلب كرد. حكایت خرید یك عارف تبریزی از سبزی فروش بود. در مورد یك دستاورد علمی یا دینی یا اجتماعی یا فرهنگی نبود. درباره ی  یك نكته ی كوچك و به ظاهر بی اهمیت بود در خرید روزمره.

حكایت او مرا یاد دوست قدیمی ام انداخت. دوستم نه از سرزمین های دور است و نه به نسلی دیگر تعلق دارد. در یك خانواده ی متوسط در یكی از خانه های محله ی آبرسان تبریز بزرگ شده. به همان مدرسه ی فرزانگان تبریز رفته. در یكی از دانشگاه های تهران درس مهندسی خوانده و الان مادر دو فرزند است و در یكی از شركت ها به كار مهندسی مشغول. یك خانم معمولی امروزی تبریزی ساكن تهران. خیلی خیلی معمولی بدون هیچ ادعای عرفان و چیزی شبیه آن. بی هیچ لقب و بی هیچ مرید و مراد بازی ای. گاهی هم وبلاگ مینجیق را می خواند. اما این روزها سرش شلوغ است و احتمالا این یكی را نخواهد دید.

زمانی كه این دوست دانشجو بود رفته بود میدان انقلاب برای خرید یك كتاب درسی. یك كتاب را دیده بود و فكر می كرد كه بخرد یا نخرد. برای این كه آن را گم نكند اندكی هل داده بود كه در ردیف كتاب ها اندكی  پشت تر بایستد و در نگاهی سریع بازبیابد. بعدش كتاب بهتری پیدا كرده بودولی یادش رفته بود كه كتاب اول را به جایش برگرداند. شب تا صبح خوابش نبرده بود كه شاید مشتری ای به كتابفروشی سر زده باشد و كتاب را ندیده باشد و نتوانسته باشد بخرد. عذاب وجدان گرفته بود كه به كسب كتابفروشی ممكن است ضربه زده باشد. فردای آن روز در اول وقت به كتابفروشی سر زد و كتاب را سر جایش باز گرداند.

چند وقت بعد رفته بود میوه فروشی و یك طالبی را برداشته بود كه تست كند. طالبی را نپسندیده بود اما در موقع معاینه ی طالبی اندكی آبش از ترك بالای آن بیرون رفته بود. بعدش دوباره فكرش مانده بود كه به میوه فروش ضرر رسانده. طالبی اش را خراب كرده و دیگر كسی آن طالبی را نمی خرد. فرستادم كه بلافاصله برو همان طالبی را پیدا كن بخر و الا یك شب تمام هم قرار است بیخواب بمانی!

این داستان ها در "خیلی قدیم" اتفاق نیافتادند. دقیقا همان روزها اتفاق افتادند كه قیمت دلار و سكه در روز نوسانات عجیب داشت و عده ی زیادی در آن آشفته بازار یك شبه میلیاردر شدند و البته خیلی هم سود و سرمایه بسوختند و مهابا نكردند. دغدغه ها درآن روزها، برای خیلی ها همان نوسانات قیمت دلار و سكه در آشفته بازار بودند.  

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

این مطلب را دو سال پیش منتشر كرده بودم

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

در ادامه ی نوشته ی قبلی ام بحثی شد كه اینجا آن را تكرار می كنم.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

آیا در خانواده ی امروز ایرانی (طبقه ی متوسط تحصیلكرده ی شهری) در حق دخترها در مقایسه با برادرهایشان ظلم می شود؟!

شرط می بندم آقایان خواهند گفت: "خیر! كاملا برعكس! پدرها كه عاشق دخترانشان هستند. تنبیه بدنی هم كه این روزها دیگر در خانواده نیست. اما زمان ما كه بود بیشتر برای پسر ها بود نه دخترها. وقتی با هم چیزی را می شكستند فقط پسرها تنبیه می شدند. انتظار هم از پسرها بیشتر است. مسئولیت بیشتری از آنها می خواهند. بعدش هم پسرها مجبورند بروند سربازی و در عوض دخترها خوش می گذرانند. دیگه چی می خواهید؟! اگر به كسی در این میان ظلم شده پسرها هستند نه دخترها."

دخترها ی جوان در جواب  مسایل خارج از خانه و مزاحمت های خیابانی و انواع و اقسام محدودیت های خارج از خانه را مثال خواهند زد. من وارد این بحث اینجا نمی خواهم بشوم.  فعلا بحثم سر مسایل داخل خانه و خانواده هست.

از مامان ها بپرسید می گویند:" در اغلب خانواده ها هنوز علیه دخترها ظلم می شه اما نه در خانه ی ما. من یك یوتوپیا درست كرده ام كه برای دخترم ایده آل هست. اگر هم دخترم چیز دیگری بگوید حتما خوشی زده زیر دلش  و زیادی لوس و ننر شده. شانس نیاوردیم كه! این همه این دختر را لوس كردیم بعدش هم ناراضی است!"

بذارید نظر شخصی خودم را بگویم. به عنوان كسی كه از دور نگاه می كند جواب من مثبت هست. بله! هنوز در خانواده های ایرانی طبقه متوسط تحصیلكرده در حق دخترها ظلم می شود. اتفاقا نكته هم همان چیزی است كه آقایان می گویند. از پسرها مسئولیت بیشتری می خواهند. در مقابل دخترها را لوس می كنند. این چند تا عیب دارد (علاوه عیبی كه  در و همسایه می گویند :"خدا به داد شوهر آینده اش برسد!!!)

عیب اول این است كه اعتماد به نفس دختر از بین می رود. اگر این دختر دایم شاهد این باشد كه مادرش به برادرش--  كه چندان اختلاف سنی با او ندارد -- به چشم مردی كه می توان به او در آینده ای نزدیك (شاید هم همین حالا ) تكیه كرد نگاه می كند یا به چشم جوانی كه سخنان و كارها و دستاوردهایش مایه ی مباهات هست نگاه می كند اما به او به عنوان یك دختر بچه ی لوس كه تنها باید برایش خدمت رساند نگاه می كند چی در مورد خودش فكر می كند؟! آیا dignity او تخریب نمی شود؟!

عیب دوم آن است كه برادر نسبت به خواهرش و شاید هم تمام دخترها حس خودبرتر بینی می كند. این حس خودبرتر بینی برای یك پسر در خانواده ی تحصیلكرده ی امروزی بسیار مضر است. این پسر فردا قرار است با دخترها در مسابقات گوناگون درسی رقیب شود و پس-فردا در دانشگاه با آنها همكلاسی. چنین پسری چه طوری خواهد توانست با این مسئله كنار بیاید كه برخی از این دخترها در برخی جنبه های درسی یا توانمندی مدیریتی از او مستعد تر هستند؟! زمان ما این قبیل پسرها كه با این واقعیت نمی توانستند كنار بیایند شروع می كردند به اذیت و آزار آن دختر و سعی در تحقیر و تخریب او. زمانه عوض شده!. این روزها اگر این رفتار در كشورهای غربی از مرد جوانی سربزند درها یكی پس از دیگری بر او بسته می شود و شكست می خورد. ایران عزیز ما هم با این درصد بالای دانشجوهای دختر-كه اغلب هم به حقوق خویش آگاه هستند- از این جهت به همان سو می رود. درنتیجه پسرهای دانش آموز فعلی وقتی بزرگ شدند اگر نتوانند با این مسئله كنار بیایند خرد می شوند.  همین حالا هم كه من دانشجویان خودمان را می بینم ملاحظه می كنم كه فضایشان با زمان ما دنیایی فرق دارد. در عمل دانشجوهای پسر كه حس خود برتر بینی به لحاظ توان فكری نسبت به جنس لطیف ندارند خیلی آسوده تر و آرام تر هستند. خود درگیری كمتری دارند و ذهنشان باز تر است كه بهتر درس بخوانند. خیلی راحت تر و ساده تر در جمع های دانشجویی و در همایش ها و ..... می توانند با دیگران -اعم بر زن یا مرد- صحبت علمی داشته باشند. دسته ی دوم كه در خانواده هایی بزرگ شده اند كه تلویحا در ذهنشان كاشته شده كه از لحاظ فكری از دخترهای لوس و ننر والاتر هستند در زجر و عذاب هستند. به نظرم هر بار زنی را می بینند كه از خودشان بهتر سمینار می دهد دارند می سوزند و كباب می شوند. گاهی از رفتار بی ادبانه شان آزرده می شوم اما بعد با خود می گویم این بدبخت, خود بیشتر زجر می كشد.

خلاصه می خواهم بگویم وقتی دیدید پسر شما هروقت خواهر ش دهان باز كرد كه اظهارنظری بكند می كوبد توی دهنش كه "باز این دختر حرف زد" خوش خوشانتان نشود!. كار قشنگی نمی كند. حرفش نه بامزه است و نه جای افتخار دارد! او به این ترتیب  دارد هم اعتماد به نفس خواهرش را می كشد و هم یك احساس خود برتر بینی در خود به وجود می آورد كه  اگر در ذهنش فرو برود فردا و پس فردا خودش از آن ضربه ها خواهد دید. اعتماد به نفسی كه به این ترتیب در آن دختر از بین می رود با خرید هدایای مختلف و انواع و اقسام لوس كردن ها جبران نخواهد شد.

تذكر و تنبیه و..... هم فكر نمی كنم در این موارد كمكی بكند. اگر تمام رفتار شما (از جمله  لوس كردن بیش از اندازه ی دخترتان) تاییدی عملی به گفته های آن پسر باشد تشر زدن به آن پسر و تنبیه او به خاطر بیان حرفی كه در عمل دارید تایید می كنید  فایده ای نخواهد داشت.  به جای تشر زدن بهتر است نگاه تایید آمیز به دخترتان بیاندازید و نگاه تكذیب آمیز به پسرتان. شرایط را طوری فراهم كنید كه دختر بتواند در عمل از خود دفاع كند. در عمل نشان دهد كه قدرت و توان فكری ای دارد كه سزاوار آن توسری زدن های برادرش نیست. بذارید خودش توانمندی خود را اثبات كند. دفاع از او در مقابل برادرش از جمله سری لوس كردن ها خواهد بود كه منشا مشكل بودند. بذارید دختر خودش از خودش دفاع كند. 

این بود نظر من. پداگولوژی نخوانده ام. مادر هم نیستم. نظر غیركارشناسی وبلاگی بود. شاید هم نادرست باشد اما فكر می  كنم به تامل كردن در باره اش می ارزد. راستش از این نظر من این مطالب را می نویسم كه می دانم همین كودكان و نوجوانان پس فردا دانشجوهای ما خواهند بود. می خواهم این مسایل برایشان حل شده باشد تا به مسایل فراتر بیاندیشند.

از همه ی دوستان دعوت می كنم نظر و نقد  وتجربه ی خود را در این زمینه بنویسند. اگر دختری هستید كه فكر می كنید به این دلیل ها ضربه خورده اید تجربه ی شخصی خود را با نام مستعار ناشناس بنویسید. آماده ی شنیدن نظر آقایان و مادران عزیز هم هستم.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

In my recent post at the  physics blog, I enumerated some of the concepts and experiments called after Enrico Fermi

Enrico's wife was Laura Capon Fermi a well-known writer and political activist. She was an Italian jew. The family escaped from fascist rule of Mussolini to the US right after Enrico received his Nobel prize in Stockholm. Laura took up writing in her middle ages. One of her major concerns was the process of redefining the identity for educated emigrants like her own family in the new environment. Her most famous book is "Atoms in family: my life with Enrico Fermi

The book is written in 1954, the same year that Enrico Fermi passed away.Laura passed away in 1977 (The year was born.)  

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

اینجا  ده خواسته ی دخترهای ژاپنی از همسر آینده شان برشمرده شده. ظاهرا خیلی چیزهای ساده و آسانی هستند.
مثلا مورد اول این است:
He wouldn’t have to do anything in particular, just be there for me when I’m lonely
فكر می كنم اغلب پسرهای مجرد ایرانی وقتی این لیست را بخوانند وسوسه می شوند كه چمدانش را ببندند تا بروند ژاپن با دختر ژاپنی عروسی كنند. پیش خودشان فكر می كنند نه از چك و چانه ی مهریه خبری خواهد بود و نه از هزینه های سرسام آور عروسی و ناز و ادای معمول دخترهای  ایران. اما خیلی زود قضاوت نكنید! نظرهای پشت سر آن را هم بخوانید. حتی یك نفر از نظر دهنده ها هم ننوشته "وای! چه قدر معصوم!" برآیند نظرهای كسانی كه تجربه ی رابطه با دخترهای ژاپنی داشته اند و در پی آن نوشته پیام گذاشته  اند:" حالا كجاشو دیدی؟! اینها نصفشون هم زیر زمینه!!"
برایم جالب آمد  كه حتی یك مرد غربی هم با خواندن فهرست خواسته های دخترهای ژاپنی "بُل" نگرفت كه "زنان غربی باید نجابت و كم توقعی زنان ژاپنی را الگوی خود قرار دهند." به نظر می رسه اصلا چنین حرف چرند و مزخرفی اصلا به ذهنشان نرسیده كه عنوان كنند. اگر هم عنوان می كردند زنان غربی پا به این الگو بریدن ها نمی دهند.

به هر حال من اگر مرد مجردی بودم و می خواستم ازدواج كنم سراغ دختری نمی رفتم كه خواسته هایی كه زبان می آورد آن قدر ساده و ناپخته و سانتی مانتال باشند كه غیر واقعی به نظر برسند. برای ازدواج دختری را انتخاب می كردم كه برایش روشن باشد در زندگی دنبال چیست. اگر خواسته ی گنده ای داشته باشد بهتر می توان با او كنار آمد تا این كه با خودش هم رودربایستی داشته باشد و خود نیز نداند كه دنبال چیست. چنین شخصی حسابی بعدها روی اعصاب آدم راه می رود.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

قبلا در مورد مادران مخترع نوشته بودم. مادر هایی كه خانه دار هستند  گاهی با توجه به نیازهای فرزندانشان وسیله هایی ابداع یا اختراع می كنند كه اگر به تولید انبوه برسه حسابی به فروش می ره و مامان را میلیونر می كنه.

بعضا چیزهای خیلی ساده. مثل لیوان دردار برای بچه هایی كه تازه در لیوان آب یا شیر خوردن را شروع كردند.  بچه های  كوچك كه می روند دستشویی با دستمال توالت بازی می كنند و همه ی رول را می ریزند روی زمین. یك مامان با یك میله ی ساده ترمز برای دستمال توالت ساخته بود. همین اختراعش او را میلیاونر كرد.

این سایت در مورد مادران مخترع است. صد البته هر ابداعی از این دست آن قدر نمی گیره كه مادرمخترع را میلیونر كنه. اما مهم كه پول نیست. مهم اینه كه مادر خلاقیت خودش را برای یك كار مفید به كار بسته. این كارها نشاط زاست و جلوی افسردگی را می گیرد.

در ولایت ما خانم های خانه دار هر كدام ده ها ابداع و ابتكار دارند.  از روش های نوین حفظ با طراوت برگ مو برای فصل زمستان بگیر تا راهی برای منظم كردن ریشه های فرش.  متاسفانه زیاد از این پتانسیل عظیم خلاقیت زنان سرزمین من استفاده نمی شه. البته زیرساخت ها اینجا آن طور نیست كه امكان رشد یك مادر مخترع تا میلیونر شدن باشه. اما من فكر می كنم همین آرزوبلاگ با سیستم تبلیغاتش و... می تونه راهی باز بكنه برای این كه خانم های خانه دار اختراعات و ابداعات خود را به عرضه برسانند و از این طریق درآمدی داشته باشند.

شاید بد نباشه چند نفر از خانم های مبتكر برای این كار پیشقدم بشوند. یك وبلاگ گروهی "آنالار اختراعلاری" در همین دامنه ی آرزوبلاگ بسازند ببینیم چی می شه. امتحانش مجانیه! حداقلش یك تفریح مجانی است.

از این سایت خوشم می آید. چهره ی همه ی خانم ها در آن خندان و بانشاط هست و از افسردگی در آن خبری نیست. یك حسی به من می گه خنده هاشان واقعی است نه مصنوعی. چرا خندان نباشند؟! از یك طرف كنار عزیزانشان هستند و از طرف دیگر پول پارو می كنند!  دلا كی به شود كارت اگر اكنون نخواهد شد؟!

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو