مینجیق

+0 به یه ن

چند روز پیش كه نازلی مسئله ی مزاحمت خیابانی را مطرح كرد من اولش جرئت نكردم موضوع را مطرح كنم. یعنی می ترسیدم یاران آرزوبلاگ از طرح این موضوع رنجیده شوند. نظر یاران آرزو بلاگ برایم بسیار مهم هست. اما بعدش گفتم هرچه باداباد با احتیاط مسئله را مطرح می كنیم . خوشبختانه برخلاف انتظارم استقبال خوبی شد. هیچ نظر خشن و خشم آلودی ناشی از تعصب دریافت نكردم.

اغلب نظرها موافق بود جز دو مورد. در یك مورد -كه منتشر نكردم - نظر دهنده می خواست كه موضوعی جنجالی تر از این موضوع بحث شود. همان طوری كه می دانید این خلاف خط مشی مینجیق هست. در مورد دوم "فیزیكخوان" این انتقاد را وارد می ساخت كه من موضوعی را كه باید ریشه ای درمان شود موضعی می نگرم.  این انتقادی است كه خیلی وقت ها از نوشته های من می شود. به نظر خودم انتقاد وارد نیست چرا كه این دیدگاه من هست. من مسایل را به شیوه ی علوم تجربی با دید فروكاستگرایانه می نگرم : آنها را به مسایل جزئی تر تجزیه می كنم و برای هر جزء راه حلی می یابم. بسیاری به من انتقاد می كنند كه در مسایل اجتماعی این روش جواب نمی دهد. می گویند این متدلوژی علوم اجتماعی نیست. من هم  هیچ جا ادعا نكرده ام كه عالم علوم اجتماعی هستم یا به متدلوژی آنها عمل می كنم. نام این وبلاگ مینجیق هست و توضیح آن «خانیم لار قوناقلیغی» (مهمانی زنانه) می باشد. جز این هم ادعایی ندارم. اینجا می خواهیم به سبك مهمانی های زنانه راه حلی برای مسایلی كه با آنها درگیر هستیم بیابیم. راه حلی  كه برای ما كار كند و جوابگوی مشكلاتمان باشد. و چه مسئله  ای همه گیر تر و دامنه دار تر از مزاحمت خیابانی برای زنان؟! از نه سالگی تا نود سالگی با آن درگیریم مستقل از آن كه از چه تیپ خانواده ای باشیم. مستقل از این كه مجرد باشیم یا متاهل.  مستقل از این كه همسرمان برگه ی اجازه خروج را  بی چون و چرا و  با حسی توام با شرمندگی از این رانت مردسالارانه امضا كند یا بخواهد از آن به عنوان حربه ای برای باج گیری از همسرش و فشار بر او استفاده كند!

در زیر راهكاری برای حل معضل مزاحمت های خیابانی پیشنهاد می كنم. نظری است از جانب مینجیق در یك جمع "خانیملار قوناقلیغی". اصلا ادعا نمی كنم در مسایل اجتماعی صاحب نظر هستم اما پیشنهادم را ارائه می دهم تا مورد نقد قرار گیرد. خودم هم نمی خواهم اجرایش كنم. سهم من به این راه حل همین چند نوشته بود و بس! اگر قرار باشد چنین برنامه ای اجرا شود از دست من برنمی آید. از من زرنگ تر ها و از من جوان ترها و از من شجاع تر ها و از من پرانرژی ترها باید اجرایش كنند. با بازخوردی كه در این وبلاگ گرفتم به نظرم می آید فضای جامعه برای مقابله با این معضل اجتماعی آماده هست. لازم هم نیست كه بخواهیم كه كل مناسبات اجتماعی را زیر و رو كنیم كه همین معضلات را حل نماییم. به طور موضعی همین را حل می توانیم بكنیم چون افراد با نگرش های گوناگون از دیدگاه های متفاوت مایلند این معضل حل شود. مذهبی ها و سنتی ها از منظر ناموس پرستی می خواهند. فمینیست ها از منظر برابر خواهی می خواهند. مغازه دارها و كسبه به خاطر جذب مشتری های خانم می خواهند و....... خوشبختانه نمی خواهند با انكار موضوع بر موضوع سرپوش بگذارند.

و اما پیشنهاد من:

مرحله ی اول :

فعلا كه هوا سرد است و وقت گشت و گذار نیست. تا اسفند ماه كه هوا اندكی گرم تر می شود در فضای مجازی باانتشار مطالبی در منقبت  مزاحمت خیابانی حساسیت افراد را به این موضوع بالاتر برده شود. به علاوه راه هایی برای مقابله بدون خشونت با مزاحمین آموزش داده شود. این راه ها را اغلب از خاطرات زنان دیگر می توان استنتاج كرد. دوری از خشونت در مقابله با این معضل از نكات اساسی است.

مرحله دوم:

سالانه راه پیمایی ای در دفاع از حقوق زنان در شهرهای مختلف می شود. در تبریز معمولا به این مناسبت به كوه عینالی صعود می كنند. می توانید اینجا گزارش كوه پیمایی پارسال را بخوانید. شعار ها همچنان كه از پلاكاردها پیداست چیزهایی ار این دست هستند: "زن=مرد" یا "رهایی زن/ رهایی جامعه". من هیچ وقت در این گونه تجمعات شركت نكرده ام و قصد هم ندارم بكنم. صلاح ملك خویش خسروان دانند اما به نظر من این گونه شعارها دو ایراد دارد: اول این كه یك عده را بی جهت آشفته و نگران می سازد و می خواهند كارشكنی كنند. دوم این كه  مطالبه ی نهفته در آن مشخص نیست. خیلی ها -- از جمله عده ی زیادی از میان خود زنان--می گویند اینها حرف خانم هایی هست كه دردی ندارند و غم نان ندارند  و در خانه بیماری برای مراقبت ندارند و مسئولیت پختن شام ندارند و دغدغه ی جور كردن اجاره خانه ندارند و  به همین دلیل از برابری زن و مرد برای خودشان مسئله ساخته اند! (من فقط نقل قول دارم می كنم نظر خودم را نمی گویم. چه بسا خیلی از خانم هایی كه از این شعارها می دهند دردمندی های بسیار داشته باشند.) پیشنهاد من آن هست كه امسال شعارهای مشخصی در مقابله با مزاحمت خیابانی سر داده شود. در این صورت قشر سنتی تر یا متعصب تر جامعه هم با شعار همصدا می شود. به علاوه همه كس در جامعه با این معضل سر و كار دارد. فقیر و غنی! متاهل و مجرد! مرفه بی درد یا مرفه دردمند! صاحبخانه با اجاره نشین! خانه دار یا شاغل!مطالبه ای مشخص هست كه برای همه كس ملموس هست. این اتحاد و همدلی و نمایش همگانی آن در مقابله با مزاحمین خیابانی در ایجاد اعتماد به نفس در خانم ها موثر خواهد بود. به علاوه به مزاحمین هم پیام خواهد رساند كه مراقب رفتارشان باشند.

 

مرحله ی سوم:

بعد از این آماده سازی جامعه وقتی بهار از سر رسید و گشت و گذار در شهر و دشت و دمن آغاز شد در مواجهه با مزاحمین خیابانی همان راه كارهای به دور از خشونت كه در فضای مجازی بررسی شده به كار بسته شود. به گونه ای كه هر مزاحم مستمر خیابانی دست كم یك بار تا پایان سال 93 با خانمی مواجه شودكه با اعتماد به نفس و متانت و كنترل كامل بر اعصابش عمل شنیع او را زیر سئوال می برد و او به این علت در جمع شرمسار می شود.

 

من فكر می كنم این راهكار اگر سه چهار سال پشت سر هم به كار گرفته شود معضل  در جامعه ی ما رفع می شود.

این نظر و پیشنهاد من بود كه تا چه مقبول افتد و چه در نظر آید. اما اكر به كار بسته شود و نتیجه دهد  یكی از موانع جذب توریست از میان برداشته شده است.

 

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

در نوشته ی قبلی ام یاد آوری كردم  كه مادرهای ما نسل اندر نسل به دخترانشان آموخته اند كه در جواب مزاحمت خیابانی خود را به ندیدن و نشنیدن و لمس نكردن بزنند و قدم های خود را تند تر كنند جا خالی دهند و بگریزند.

خلاصه به

"see no evil, hear no evil, speak no evil"

معروف یكی هم Don't feel being  touched را  اضافه كنند. یه نظرم  راه حل موقت بدی نیست اما نسل اندر نسل اجرا شده است و معضل هم به جای خود باقی است.

چیزی كه در این میان غایب  است توجه به حقوق شهروندی زنی است كه مورد مزاحمت قرار می گیرد. متاسفانه كسی در این میان نمی گوید چرا باید آن مزاحم خیابانی بیش از آن زن از پارك ها و خیابان های شهر و نیز كوه ها و دشت ها و جنگل های این سرزمین سهم داشته باشد. اگر مردی دست فروش برای تامین مخارج زندگی جایی بساط فروش هندوانه پهن كند به چندین نهاد باید پاسخگو باشد كه چرا سد معبر كرده و..... اگر ثروتمندی  فردی را اجیر كند كه جلوی خانه اش ماشین پارك نكنند خیلی ها اعتراض می كنند. .... اما عجیب است كه مزاحمین خیابانی در خیابان آزار می دهند و جامعه هم به جای محدود كردن آنها از زنها و دختران انتظار دارد كه قدم هایشان را تند تر كنند و از محل تجمع آنها بگریزند! مگر خیابان و امكان عمومی در تیول آنهاست؟!

چرا دختری كه ذهنش مشغول مسئله ای است و در آستانه افسردگی قرار دارد نتواند در پاركی با آسودگی و بی مزاحمت قدم بزند تا حال و هوایش عوض شود. چرا نباید این حق را داشته باشد كه وقتی از منظره ای خوشش آمد بنشیند و آن را طراحی كند؟! چرا باید اجازه دهیم یك مزاحم خیابانی این امكان و حق را از او بگیرد؟!

چیزی كه اغلب به آن توجه نمی شود آن است كه مزاحمت خیابانی --از آن نوعی كه نازلی گفت--بیش از آن كه یك مسئله ج0ن-س-ی باشد یك راه برای اعمال  و ابراز قدرت است. شخص مزاحم با همه ی حقارتش كنترل خیابان و اماكن عمومی را در دست می گیرد, ترس و رعب می افكند و فرمانروایی می كند! چون كارش از جنس ابراز قدرت هست زیاد فرقی نمی كند كه قربانی چه پوششی داشته باشد و یا چه قدر محافظه كارانه رفتار كند.

 

برخورد خشن با مزاحمین خیابانی راه حل نیست چراكه خطرات خود را دارد و جواب هم نمی دهد. در جامعه ی ما  بیش از ا ندازه خشونت تنبیهی  در بزه های دیگر اعمال می شود و چنان كه می بینیم در جلوگیری از وقوع جرم موثر واقع نمی شود. من نمی خواهم به این خشونت های تنبیهی افزوده شود. خشونت خشونت را باز تولید می كند. آن مزاحم خیابانی اگر به عنوان تنبیه خشونت ببیند (چه از طرف مردم چه از طرف نهادهای دولتی و غیردولتی)  در خانه با خواهر و....خشونت بیشتری نشان خواهد داد. اصطلاحا سر آنها خالی خواهد كرد و از فردا جری تر و وقیح تر خواهد شد. (همان طور كه بزهكاران دیگر جامعه بعد از تنبیه های خشنی كه متحمل می شوند جری تر می گردند.)   

من شخصا  در مقابله با این معضل راه حلی جز همان كه مادرانمان به ما گفته اند به كار نبسته ام. اما می دانم راه حل های دیگری هم هست. در زیر تجارب  چند نفر را می نویسم..

1) در اوایل دهه 70 یكی از بستگان ما در همین تهران سوار تاكسی بود .بر صندلی پشت ماشین نشسته بود وپسر كنار دستی او را  اذیت می كرد. این عزیز برگشته بود و به راننده تاكسی گفته بود:" آقا لطفا نگه دارید این آقا می خواهند پیاده شوند." راننده و مسافر جلویی برگشته بودند و پسر راچپ چپ نگاه كرده بودند. یارو با شرمندگی پیاده شده بود.

2) این را هم اوژن نوشت:

سلام.
فكر نمی‌كنم تذكر آرام فایده‌ای داشته‌باشه. احتمالا اون مزاحم به خاطر اینكه یك دیالوگی برقرار شده پرروتر هم می‌شه. اینكه خودتون رو به نشنیدن بزنید هم اون فوایدی كه گفتین رو داره ولی باعث می‌شه طرف برای مزاحمتش هیچ هزینه‌ای نده و به آزار دادن دیگران ادامه بده.
یك راه پیشنهادی دیگه برخورد خشن غیرفیزیكی‌ه. یعنی مثلا وقتی مزاحم چیزی گفت به صورت ناگهانی با صدای خیلی بلند و با لحنی كه كاملا مشخصه گارد تدافعی داره سرش داد بزنین كه «بله؟!!!» یا مثلا «چی گفتی؟!!!». اینطوری هم خودش یه لحظه شوكه می‌شه و هم دیگران به وضوح متوجه می‌شن كه این آدم داره برای یكی مزاحمت ایجاد می‌كنه و حداقل برمی‌گردن و با ملامت نگاهش می‌كنن و حتی ممكنه باهاش برخورد كنن.

 

در به كار بستن این روش ها -مثل هر مسئله ی ارتباطی دیگر البته باید موقعیت سنجی كرد. چیزی كه در یك محیط و شرایط كار می كند در محیط و شرایط دیگر شاید كارنكند.  شما هم اگر راه حلی سراغ دارید كه  جواب داده باشد در باخیش ها لطفا تجربه ی خود را بازگو كنید. بازگویی این  تجارب برای حل معضل مفید خواهد بود.

ببینید! من گمان نمی كنم دختران متولد نیمه دوم دهه هفتاد به بعد به آن سادگی كه ما عقب نشینی كردیم و وا دادیم عقب نشینی كنند تا مزاحمین خیابانی عرصه را بر آنها تنگ كنند. آنها مقابله خواهند كرد. برای این كه مقابله هزینه  و خطر كمتری داشته باشد بهتر است روش های مقابله ی موفق و كم خطر مدون تر شود تا آنها لازم نبینند با سعی و خطا چرخ را از نو اختراع كنند و هزینه ها در این راه بدهند.

 نكته ی اساسی این هست كه درمواجهه با مزاحم خیابانی خانم باید از موضع قدرت و توانمندی و اعتماد به نفس عمل كند. جیغ جیغ كردن و رفتارهای هیستریك و خارج از كنترل نشان دادن به مزاحم خیابانی حس قدرت و كنترل بیشتری می دهد و او را وقیح تر می سازد. هدف او كنترل و نشان دادن برتری بود و با دیدن رفتار هیستریك و ضعیف زن به هدف خود رسیده است. پس چرا به كارش ادامه ندهد؟! اما اگر در كلام  خانم حس آتوریته  باشد او شكست می خورد. اگر نگاه های دیگران در جمع این  واكنش خانم را تایید كنند او می فهمد كه این روشش شكست خورده است و مجبور می شود این عمل زشت خود را ترك گوید.

اگر ترسیده اید و مطمئن نیستید می توانید واكنشی توام با آتوریته و با لحنی توام با حس اعتماد به نفس  در آن شرایط نشان دهید همان روشی را كه مادرانمان آموخته به كار برید اما در هر صورت خود را مسلط براعصاب خود و مسلط به شرایط نشان دهید. اجازه ندهید مزاحم خیابانی خیال كند كنترل شرایط را او به دست دارد.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

نوشته ی قبلی ام با این كه روی موضوع حساسیت برانگیزی بود اما بازخورد خوبی داشت. خوشبختانه نظر خشنی دریافت نكردم. این پختگی  این جمع را نشان می ده. بذارید یك مقدار بیشتر معضل مزاحمت خیابانی برای خانم ها  و راه های مقابله با آن را بشكافیم. راستش من بعد از انتشار آن نوشته  یك مقدار در موردش مطالعه كردم و مقداری هم در باره اش فكر كردم. حالا می خواهم نتایج آن را اینجا جمع بندی بكنم:

در ولایت ما در همان سنین ده -دوازده سالگی كه مزاحمت های خیابانی شروع می شه مادرها به دخترها می آموزند كه جواب مزاحمت را نده. اصلا به رویت نیاور. انگار اصلا او را نمی بینی. قدم هایت سریع تر كن. جا خالی بده و....

راهكاری است كه نسل اندر نسل در ولایت ما به كار گرفته شده. این راهكار مزایایی دارد. از جمله این كه وقت آدم سراین موضوع تلف نمی شود. موضوع كش پیدا نمی كند و.... شاید اگر من هم دختری داشتم همین راه را به او توصیه می كردم. اما از سوی دیگر باید در نظر داشت كه با این كه  این راه حل  نسل اندر نسل به كار بسته شده باعث كم شدن مزاحمت های خیابانی نشده. اگر دور شهرمان بخواهیم خندق بكشیم كمابیش این راه راه عملی هست. اما اگر بخواهیم توریست جذب كنیم اگر بخواهیم دانشگاه های شهرمان در سطح جهانی حرفی برای گفتن داشته باشند و دانشجویان  واستادان تراز اول از گوشه  و كنار دنیا جذب كنند اگر بخواهیم در تجارت باید حرفی داشته باشیم و شهرمان محوریت و مركزیت در عرصه های علمی هنری و اقتصادی و تجاری داشته باشد باید بدانیم  این مسئله مزاحمت خیابانی عیب و عار هست. اگر خانم ها ی توریست با این مسئله در خیابان مواجه شوند مایه ی آبرو ریزی خواهد بود.  این تصور صد در صد مردانه كه  خانم ها نه تنها از مزاحمت ها ی خیابانی ناراحت نخواهند شد بلكه خوش خوشانشان هم باید بشود كه مورد توجه بوده اند  اشتباه است اشتباه! اشتباهی هم هست كه متاسفانه آقایان از فرهنگ ها  و ملیت های  مختلف می كنند.

یك نكته ی دیگه هم هست: بیست سال پیش وقتی دختری با همان توصیه های مادران و مادربزرگ های ما با این مسئله برخوردمی كرد جامعه او را به عنوان یك دختر متین تحسین می كرد. این روزها سلیقه ها عوض دارند می شوند. خوب! دختری كه این توصیه را عملی می كند نه تنها با مزاحمین خیابانی بلكه با همشاگردی ها و همكاران هم كمابیش همان برخورد را دارد. یعنی هر مردی را كه می بیند بی اختیار مزاحم می پندارد و گارد می گیرد مگر این كه خلافش ثابت بشه. راستش نسل ما- مخصوصا نسل ما از خانم های تبریزی- این جوری بزرگ شده است. این جوری عادت كرده ایم و من فكر نمی كنم به این راحتی عادتمان تغییر كند. زمانی این رفتار مناسب  تلقی می شد و اوج متانت. الان نظرها عوض شده. دست كم در شمال شهر تهران دیگه برداشت متانت از آن نمی شه. برداشت تكبر می شه.

 

یك راه برخورد هم برخی از  دخترهای نسل من ابداع كرده بودند.  در كیفشان كه دسته بلند داشت چند كتاب سنگین می گذاشتند و اگر كسی مزاحمشان می شد كیف را تاب می دادند و به او می زدند. در نظرات نوشته ی قبلی خاطره ای از یكی از دوستانم تعریف كردم. خوب! این راه حل خشن خطرناك هست. یك وقت طرف آسیب ببیند  پشیمانی به بار می آید. چرا عاقل كند كاری كه باز آرد پشیمانی؟!

توصیه ای  كه  در وبسایت ها خواندم و به نظرم عاقلانه آمد این بود: (1) از برخورد خشن با مزاحمین بپرهیزید. طرف را فحش ندهید. این روش های خشن علاوه بر خطرناك بودن جواب هم نمی دهند. (2) بسته به شرایط یا سكوت كنید (همان توصیه مادرها و مادربزرگ ها) و یا با لحنی جدی و مطمئن از خود به او بنگرید و خیلی جدی به او بگویید مزاحمتش كار اشتباهی هست و باید این حركت زشت را تمام كند. (3) در صورتی تذكر می تواند فایده بخش باشد كه دیگر حاضران در جمع با خانمی كه مزاحمت برایش ایجاد شده همدلی كنند و با نگاه و حرفشان فرد خاطی را ملامت نمایند نه آن كه از ماجرا برای خودشان سوژه ای برای تفریح درست كنند. برای این  كه جامعه همدل شود باید كار فرهنگی كرد. باید از طریق تعریف تجارب شخصی و یا ایجاد آثار هنری افراد را به  اثرات سوء این معضل آگاه ساخت. (4) اگر در جمعی دیدیم كه دختری دارد به مزاحمین در مورد نادرستی رفتارشان تذكر می كند دست كم با نگاه هایمان او را پشتیبانی كنیم.

 

می گویند این راهكارها در شهرهای دنیا ثمربخش بوده و از شدت این معضل كاسته. ذات آدم ها همه جا یكی هست. بعید نیست در دیار ما هم ثمر بخش باشد. اگر در اینترنت بگردید از تعجب انگشت به دهان می مانید وقتی می بینید شكل این معضل  و تصوراتی كه جامعه دارد چه قدر با آن چه كه در نیویورك یا دهلی یا توكیو هست مشابه هست. چیزهایی كه خیلی غلیظ مختص شهر خود می دانستید (فكر می كردید كه دیگه "جوهرند" ) می بینید در نیویورك و ...هم هستند! پس بعید نیست همان راه حل ها - با اندكی ایرانیزه كردن-اینجا هم جواب دهند.

 

در هر صورت این توصیه كه از برخورد خشن بپرهیزید عقلانی و محتاطانه است و با اخلاقیات مورد قبول جامعه ما می خواند. این كه تذكر بدهید كه دست از مزاحمت بردار و یا هشدار دهنده را پشتیبانی كنید نه تنها منافی ارزش های حاكم بر جامعه ی ما نیست بلكه در جهت تثبیت آنهاست.

 

 

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

مینجیق:

 

چه قبول كنیم چه نكنیم مسایل مربوط خانم ها برای كسانی كه می خواهند چهره ی زشتی از جامعه ما ترسیم كنند سوژه ی چرب و نرم و عامه پسندی است.
اگر نسبت به تصویرجامعه و فرهنگ مان در دنیا حساس هستیم چاره ای نداریم جز آن كه روی مسایل زنان كار كنیم و كاستی ها را برطرف سازیم.

من هم اصلا موافق این نگرش نیستم كه چون ممكن هست بیگانگان سو استفاده ی تبلیغاتی بكنند باید عیب ها و ایرادها را لاپوشانی كرد.
من معتقد به این هستم كه باید ایراد ها را شناسایی و سپس رفع كرد. البته به این هم معتقدم كه هرچه قدر كمتر در موردش سرو صدا شود دردسرش كمتر می شود. بیخودی مسئله ابعاد سیاسی پیدا نمی كند. 
اگر دست برخی از فعالان سیاسی بیافتد ماجرا را در سطح جهانی رسانه ای می كنند. شلوغش می كنند و سپس مسئله بعد سیاسی پیدا می كند و هیچ مددكاری از ترس این كه انگ سیاسی به او ممكن است بخورد  جرئت نمی كند پا پیش بذارد.

ای كاش بدون سرو صدا ی رسانه ای و با كمك های مردمی و به شیوه ی علمی- خانه های امن برای زنان در معرض خشونت ایجاد شود.
خوب! ماها با كمال میل و بی آن كه مشكلی برایمان پیش بیاید از بنیاد كودك حمایت می كنیم. جامعه استقبال می كندو حمایت مالی فكری و روحی می نماید.
برای زنان در معرض خشونت هم باید چنین واكنشی از سوی جامعه داشته باشیم. من به همین امید این گونه مطالب را منتشر می كنم.

 

چیزی كه به خصوص در منطقه ی ما (آذربایجان ایران) لازم هست رویش كار شود طنز زنانه هست. در منطقه ما مردها معمولا به زنهای موفق حسادت نمی كنند! وقتی در كار و تحصیل موفق می شود او را مایه مباهات خانواده و شهر و دیار و قوم می دانند. از ته دل هم این را می گویند. به او برای دستاوردهایش «كردیت» می دهند.  اغلبشان سعی نمی كنند از رانت مرد بودن سو استفاده كنند تا دستاوردهای همكار زن را به اسم خودشان قالب كنند. در این زمینه ها صداقت دارند.
خشونت خانوادگی هم بنا به آمار در آذربایجان شرقی -جز در مواردی كه مرد ورشكست می شود- نسبتا كم هست. بنا به سنت خشونت خانگی را عیب و عار می دانند. "منیم قیزیمین اوستونه ائل قویزین آنا سیننان اولمییپ" اصطلاح آشنایی است (ترجمه: از مادر زاده نشده كسی كه بخواد روی دختر من دست بلند كنه)

همه ی اینها خوبه اما یك ایراد بزرگ این وسط هست. روحیه طنز داشتن یك زن را خارج از خانه عیب می دانند. این نگرش از نسل های قبل منتقل شده و بازبینی هم نشده. قدیم مسئله ای نبود. خانه ها بزرگ بودند و برای خودشان نیمه شهری بودند! اما حالا كه خانه ها كوچكند و زنها بیرون از خانه كار می كنند چسبیدن به آن نگرش روی زنها فشار روحی ایجاد می كند. باعث افسردگی می شود.

تعداد و در صد خانم هایی كه در دامنه ی آرزوبلاگ وبلاگ نویسی می كنند كم هست. آنهایی كه مرتب وبلاگ نویسی می كنند عملا چهار -پنج نفر بیشتر نیستند. این خیلی بد هست. البته خانم های آذربایجانی زیادی هستند كه در دامنه های دیگر وبلاگ نویسی می كنند اما بر این دامنه وبلاگ نویس زن كم داریم.
این چند نفر  خانم وبلاگ نویس هم هیچ كدام طنز نویسی نمی كنند. این در حالی است كه طنز و هزل و هجو-- از همه نوعش -- در دامنه ی آرزوبلاگ درصد مهمی از نوشته ها را تشكیل می دهد. ولی نویسندگان این گونه مطالب از دم آقایان می باشند.
نوشته های خانم های آذربایجانی كه در دیگر دامنه ها می نویسند هم تا جایی كه من دیده ام همگی جدی هستند. تا به حال یك وبلاگ طنز به قلم خانم های آذربایجانی ندیده ام.

من خودم طنزپردازی خوبی هستم اما طنزم بیشتر در حیطه ی فیزیك هست. یعنی اگر بخواهم طنزم را بگویم ابتدا باید چند جلسه فیزیك درس بدهم كه آن هم از حوصله وبلاگ نویسی خارج هست. یا طنزهایم یك مقدمه ی تاریخی می خواهد. خوب! این باعث می شود كه نكته ی طنزهایم را كمتر كسی متوجه بشود. در عمل می شود همان چیزی كه بنا به سنت از یك خانم آذربایجانی انتظار می رود: طنازی ام برای خانه هست و شاهین (همسرم) هم تنها كسی است كه نكته ی طنزم را می گیرد!

خوب! این خوب نیست. اگر بخواهیم محدودیت های بیجا و فشار فرهنگی روی خانم ها -دست كم در میان قشر وبلاگ خوان آذربایجانی- اندكی كاهش بیاید خانم های بیشتری باید در این دامنه قلم بزنند. به علاوه خودمانی تر و راحت تر و طنزپردازانه تر این كار را بكنند.

 

نازلی:

سلام خانم دكتر من از هم زبانانتون هستم و مدتیه كه خواننده وبلاگتون شدم به نظر من به عنوان یك آذربایجانی تصویری كه شما از فرهنگ آذربایجان ارائه میدهید بیش از حد ایده آل و متعلق به قشر خاصی از این جامعه است. (بقیه اش تركی)
ان پیس خشونت خانم لارا گارشی آذربایجان دا ال الماخ ال آتماخدی كی من ایرانین آیری یرلرینده بو شدت ده كی تبربز و مخصوصا اردبیل ده واردی چوخ آز گورموشم متاسفانه بو مسئله نی تمام آذربایجانلی قیزلار تجربه الیب لر من قبلا ده تصمیم توتموشدوم سیزدن خواهیش الیم بو مسئلیه گوره بیر مطلب یازاسوز چون قیز مسافیرلرین اوستونده چوخ پیس تاثیر گویور فیكر الیرم بیز آذربایجان خانم لاری اوزوموز گره دست به كار اولاخ ... بو ضعیف توركی یازیه گوره عذر ایستسرم
ساغ و سلامت اولاسوز

 

مینجیق: بله! این موضوع هست ! اما مطرح كردن در وبلاگ كمكی می كنه؟! اونها كه به این كار زشت مبادرت می كنند كه وبلاگ نمی خوانند!

 

نازلی:

درست میفرمایید خانم دكتر منظور منم طرح این مسئله و ریشه یابیش در آرزوبلاگ و بین وبلاگ نویسای آذربایجانیه. خانم دكتر من به شخصه تجربه این مسئله رو حتی در یك مكان فرهنگی(موزه مشروطه) و از طرف آدمای به ظاهر موجه هم داشتم! به نظرم باید جامعه آذربایجانی نسبت به تعرض فیزیكی حساس بشه (تعرض لفظی پیشكش) چون توده جامعه خیلی وقتها این مسئله رو عادی تلقی میكنه و یا خانمو مقصر و باعث این رفتار میدونه
كامنتمو در صورت صلاحدید عمومی كنید.

 

 

مینجیق: چیزی  كه باید جا بیاندازیم این نكته  بدیهی است كه  آن كه سزاوار  سرزنش هست شخص خطاكاره نه قربانی خطا.   خطاكار را باید سرزنش محدود  و تنبیه كرد نه قربانی خطا را.

نازلی:

سلام خانوم دكتر بابت مطرح كردن این موضوع ازتون خیلی ممنونم همین كه توی یك وبلاگ پربیننده كه حسن نیت نویسنده اش ‏درباره شهر و فرهنگش ثابت شده به این مسئله پرداخته میشه نشون میده كه این موضوع با وجود شایع بودنش و كم اهمیت تلقی ‏شدنش برای خانم ها هیچ وقت عادی نمیشه و تاثیرشو روی روح و روان مخصوصا دخترای نوجونمون میذاره.

من به شخصه فكر میكنم( روانشناس جامعه شناس...نیستم) باید خانم ها یاد بگیرن كه به این مسئله عكس العمل نشون بدن ‏هرچند كه ممكنه با حجب و حیای ذاتیشون مغایر به نطر برسه(خودمم تا حالا هیچ واكنشی غیر از سكوت نداشتم!) و همین طور ‏مردای ما باید یاد بگیرن كه این خانمهای معترضو هوچی و ... تلقی نكنن و ازشون حمایت كنن كه این اتفاقا كاملا با روحیه ‏حمایت گر مردای ترك سازگاره.

مینجیق: من پیش بینی می كنم دختران متولد دهه 80 كه به عرصه بیایند این چیزها را تغییر خواهند داد. تا آخر دهه 90 كه دختران متولد سال 80  ، بیست ساله می شوند من پیش بینی می كنم مسئله تا حد زیادی رفع بشه.  بازی كردن این دختران را در پارك ها دیده اید؟! دیده اید از چه ارتفاعی می پرند و با چه سرعتی بی مهابا می دوند و چگونه در رقابت با پسربچه های همسن و سال هیچ عقب نمی نشینند؟!  چه خوشمان بیاید و چه نیاید این دخترها فردا كه در خیابان با مزاحمین روبه رو شوند راه چاره  را در عقب نشینی نخواهند دید!   اینان وضعیت اجتماعی را عوض خواهند كرد. به عنوان خانم هایی كه سنی از ما گذشته باید انتخاب كنیم چه طور واكنش نشان دهیم. بانگاه تایید آمیز به آنها بنگریم یا با لب گزیدن دعوت به شرمشان كنیم؟! همین الان باید انتخابمان را بكنیم.  پیش بینی می كنم باباهای این دوره و زمانه صد در صد از این دخترانشان حمایت خواهند كرد. به آنها نخواهند گفت عیب و ایراد از رفتار تو بود كه در خیابان مزاحمت برایت ایجاد شد (هرچند شاید الان این حرف را به  خواهر و همسرشان بگویند اما شرط می بندم فردا به دخترشان  چنین چیزی نخواهند گفت!) برایم جالب است بدانم واكنش ما چه خواهد بود! آیا  ما كه الان شكایت می كنیم كه چرا برای مقابله با مزاحمین خیابانی كسی یار و یاورمان نیست فردا خود حامی دختران متولد دهه هشتاد خواهیم بود یا سرزنشگر آنها؟! چه بسا به باباهای حامی آنها هم تشر بزنیم كه چه شد تغییر موضع دادندو آیا همانی نبودند كه روزگاری می گفتند طاووس پر هاشو باز می كنه برای این كه ..... ببینیم چه طور رفتار خواهیم كرد.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

دیروز یك مقدار در مورد احوالات بتی محمودی و دخترش مهتاب محمودی خواندم. بتی محمودی نویسنده كتاب ضد ایرانی "بی دخترم هرگز" هست. بعد از برگشتن به آمریكا چه دفتر دستكی برای خودش علم كرده! علاوه بر این كه از محل آن كتاب شهرت و پول و پله به هم زده مسیحیان ناسیونالیست آمریكا ازش یك نیمچه قدیسه ساخته اند!!

ما وقتی دبیرستان بودیم این فیلم ساخته شد. بلافاصله پس از آن تلویزیون ایران برنامه ای مستند از آن ساخت و قسمت هایی از آن  را كه می دانست خشم ایرانی ها را برمی انگیزد نشان داد. بعد هم شوهر بتی محمودی را نشان داد.

من برنامه ی مستند را ندیدم. روز بعد اما در مدرسه مان غوغا بود!  به بچه ها بر خورده بود و عصبانی بودند. من فیلم را ندیده ام اما آن موقع جدی اش نگرفتم. با خودم گفتم  دو تا كشور علیه هم جنگ رسانه ای دارند و این وسط  زن و شوهری هم از هم جدا شده اند و زن هم زبل بوده و فهمیده با دیو دو سر نشان دادن همسر سابق می تواند به پول و پله برسد و استفاده كرده! با خودم گفتم هیچ فرد خوش انصافی محتوای این فیلم را جدی نمی گیرد و بر اساس آن در مورد یك ملت قضاوت نمی كند. درست همان طور كه بعد از سال ها بد نشان دادن مردم آمریكا توسط تلویزیون ایران كمتر كسی در دور و بر من باور كرده مردم آمریكا بیشعور و تنبل و بی عقل و عیاش هستند. اتفاقا می گویند اگر چنین بود كه تلویزیون ایران نشان می دهد این قدر پیشرفت نمی كردند! لابد زحمتكش و جدی و منضبط هستند كه توانسته اند به اینجا برسند.

در سال 2002 با حضور همسر بتی محمودی فیلمی  ساخته شد به عنوان "بی دخترم". من این فیلم را در آمریكا و در جمع ایرانی های استنفورد دیدم. ایرانی ها- به خصوص مردهای ایرانی- از دیدن فیلم به هیجان می آمدند و به نفع همسر بتی محمودی ابراز احساسات شدید می كردند. فیلم همسر بتی محمودی را مردی مظلوم و با احساسات بسیار لطیف نشان می داد. اما راستش را بخواهید من این فیلم دوم  برای تصویر  فرهنگ ایرانی  مضر تر یافتم. اولا در فیلم "یك كلام ختم كلام" توضیح داده نشد كه قضیه ی آمدن بتی محمودی به ایران چه بود. بتی محمودی ادعا می كند كه همسرش به او دروغ گفته. گفته دو هفته برای گردش به ایران می رویم و بعد از دو هفته برمی گردیم اما در عمل بعد از رسیدن به ایران اعلام می كند كه برگشتی در كار نیست. او در این دیار صاحب اختیار زن و فرزند هست و چنین تصمیم گرفته كه زن و فرزندش را در ایران نگاه بدارد. ببینید! این ماجرا وحشتناك هست حتی اگر ایران بهترین جای دنیا باشد. به نظرمن این اصل ماجرا و اصل انتقاد بوده است. این كه ایرانی ها زمین می نشینند و غذا می خورند و یا كرم می خورند ماجرای فرعی هست. خوب ما كرم نمی خوریم اما ملت هایی هستند كه می خورند. هیچ اشكالی هم ندارد. اما این كه زنی بالغ را با كلك به جایی ببری و خلاف میلش آنجا نگاه داری عیب و ایراد هست مستقل از فرهنگ محلی. من فیلم را سال ها پیش دیدم . یادم نیست كه  توضیح همسر بتی محمودی در این باره چه بود. اگر شما دیده اید بگویید. این چیزی بود كه باید رویش تاكید می شد. به جای آن فیلم بسیار روی تنهایی و دلتنگی دكتر محمودی مانور می دهد. راستش این مانور چیزی نبود كه من می خواستم. ترجیح می دادم از مرد ایرانی یك تصویر "آلفا مِیل" قوی و محكم نشان داده شود. مردی كه بعد از یك شكست عشقی به جای نشان دادن ضعف دوباره عشقی جدید پیدا كرده. دوباره تشكیل خانواده داده و زندگی خوشی توام با موفقیت های كاری و حرفه ای دارد. این چیزی بود كه من دوست داشتم از مرد ایرانی تصویر شود.

 

تصویر آقای دكتری كه به پیشگویی فالچی اعتقاد دارد وبرای حل مشكلاتش دست به دامان خرافات می شود از تصویر آقای دكتری كه دست روی زنش بلند می كند برای تصویر یك كشور بدتر نباشد بهتر نیست!  باز خشونت خانگی چیزی است كه همه جای دنیا هست. در همان آمریكا هم هست. در همان سوئد و فنلاندش هم هست در جنوب اروپا هم كه زیاد هست! اما آقای دكتری كه دست به دامان خرافات می شود دیگه نوبر ه!!

همه ی اینها به كنار در این فیلم نشان داده می شود این آقای دكتر تمام تلاشش را گذاشته برای این كه دخترش را باز بیابد. از آن سو گویا بتی محمودی در آمریكا كولی بازی راه انداخته بوده كه همسر سابقم می خواهد دخترم را بدزدد.. اصلا برای خودش ان-جی-او راه انداخته. راه افتاده این ور و اون سمینار می ده. در ذهن دخترش هم كاشته بوده كه پدرت می خواهد تو را بدزدد. طفلك معصوم با همین سایه وحشت بزرگ شده. ایراد البته از بتی محمودی است اما پدرش هم اصلا ملاحظه نمی كند كه این تلاش هایش برای آن طفلك معصوم چه قدر وحشت می تواند ایجاد كند. فقط به فكر خودش هست. به فكر آن نیست كه چه چیز برای آن طفل معصوم بهترین هست.

 

یك چیز بد دیگه هم در آن فیلم بود و آن این كه وقتی زنها صحبت می كردند (به نفع ایران هم صحبت می كردند) شوهرهایشان وسط حرفشان می پریدند و اصطلاحا توی دهنشان می كوبیدند . یعنی یك جور می خواستند بگویند من می فهمم این ناقص العقل نمی فهمه. اون هم نه یك بار بلكه چندین بار!باور كنید این تصویر  كه خودی نشان می دهد از آن تصاویر كتككاری كه دشمن نشان می دهد مخرب تر هست. در مورد تصاویر كتك كاری می شود گفت دروغ هست و از روی غرض و مرض هست. اما خیلی عیب دارد كه دكتر مملكت نفهمد كه وقتی برای بازسازی و بهبود تصویر مرد ایرانی در دنیا جلوی دوربین می نشیند نباید اون طوری وسط حرف همسرش بپرد!

 

من اگه جای دكتر محمودی بودم اولا درك می كردم كه آن زن در ایران نمی تواند زندگی كند. شرایط و روحیات او را درك می كردم و مجبورش نمی كردم به ایران بیاید. هرچند توضیح قانع كننده ای نشنیدیم اما بنا به عرق ملی ام فرض را بر این می گذارم كه بتی محمودی دروغ می گوید و كلكی در كار نبوده. هر دو با هم تصمیم گرفته اند كه به ایران بیایند و اینجا زندگی كنند بعدش بتی محمودی تصمیم می گیرد كه برگردد. سوار هواپیما می شود و بر می گردد ولی بعدش می رود كولی بازی در می آورد و كتاب می نویسد تا مشهور و ثروتمند شود. فرض را می گذارم براین كه دكتر محمودی از همه ی این اتهامات بری هست و قربانی یك زن زیاده خواه و رسانه های ضد ایرانی آمریكایی شده. بسیار خوب! من اگر جای او بودم یك بار برای همیشه صراحتا اعلام می كردم كه حرفش دروغ هست و بنا به بهمان شاهد و فلان شاهد با هم تصمیم گرفتند بیایند ایران و كسی هم او را در ایران زندانی نكرد. بسیار خوب! حالا زنه پاشده رفته بچه را هم برده و بچه با فرهنگی بزرگ شده كه دیگه امكان بتونه بیاد ایران و با فرهنگ ایرانی زندگی كنه. من اگه جای او بودم گذشته را فراموش می كردم و دوباره تشكیل خانواده می دادم و زندگی خوش و آرامی در كشورم از سر می گرفتم. دست از سر بچه هم بر میداشتم. به خاطر خودش. آن طفلك به اندازه كافی در زندگی با تناقضات روبه رو شده بود. دیگه بسش بود دیگه!

پی نوشت: در یك صحنه از فیلم "بی دخترم"  بدون اجازه صاحبخانه از بالای دیوار از بتی محمودی در خانه اش فیلم تهیه شده. داشتم فكر می كردم اگر یك مرد ترك آذربایجانی بفهمه مرد گردن كلفتی رفته و از خانه ای كه دخترش به همراه همسر سابقش  در آن زندگی می كنند بی اجازه فیلم تهیه كرده چه واكنشی نشان می ده؟! مرد های ترك آذربایجان را نمی دانم و لی اگر من دختری داشتم و مرد گردن كلفتی می رفت و دزدكی از خانه ی او فیلم می گرفت بلایی به سر  مردك گردن كلفت می آوردم كه مرغان هوا به حالش گریه كنند! اما دكتر محمودی در فیلم ابراز نارضایتی از این كار نكرد. ببینید همین كارها چه وحشتی در دل آن دختر می تونه بیافرینه! پدری كه باید محافظش باشه گردن كلفت فرستاده از خونه اش دزدكی فیلم بگیرند این را كه دیگه آمریكایی ها نمی گن! خودش با افتخار در فیلم نشان می ده!

پی نوشت دوم:

یك جای دیگه ی فیلم یك خانم خبرنگار جوان (ایرانی) از دكتر محمودی سئوال می كنه كه اگر بتی محمودی را ببینه به او چی می گه. او هم با اصرار و تاكید می گه نمی خواهم ببینمشو نمی خواهم باهاش حرف بزنم.

یعنی چه؟!  یعنی چه كه نمی خواهم باهاش حرف بزنم؟! هرچند آن زن در حق او ظلم كرده باشه ولی باز هم مادر بچه اش هست. پدری كه به فكر آینده ی بچه اش باشه باید برای برنامه ریزی و موفقیت و دلخوشی بچه اش با مادر او حرف بزنه و همكاری كنه.
اگر هم می خواست با دخترش دوباره ارتباط برقرار كنه همكاری و همفكری مادرش لازم بود كه این رابطه دوباره برقرار بشه. وقتی با آن همه تاكید می گه نمی خواد دیگه با آن زن حرف بزنه برای دختری كه بعد از 5 سالگی كسی جز آن زن نداشته (ولو این كه آن زن یك دروغگو و هوچی باشه) برایش سنگینه با پدرش ارتباط برقرار كنه. انتظار بیجایی از جانب یك دختر نیست كه بخواهد پدرش برای خوشبختی و آرامش فكری او با مادرش حرف بزنه!

اگر من جای او بودم برای دخترم با هر كسی كه لازم بود حرف می زدم. حتی اكر می خواستم از زندگی دخترم خارج بشم بر خودم وظیفه می دانستم خرجی اش را بدهم ولو این كه مادرش میلیاردر باشد.به عنوان یك اصل خرجش را می دادم برای دانشگاه و عروسی اش پول كنار می ذاشتم .برای رساندن این پول به دست او مجبور بودم با مادرش یا وكیل او ارتباط داشته باشم. باید هماهنگ می كردم كه فرزند بعد از من ارث ببرد. برای این كارها مجبور بودم صحبت كنم. به علاوه صحبت باید می كردم و می گفتم علی رغم همه ی این مسایل اگر روزی نیازی بود من هستم. به گاه مشكلات  مثل كوه پشت سر دخترم می ایستم حتی اگر او همه ی عمر نخواسته باشد جواب سلام مرا هم بدهد! برای انتقال این  اطلاعات مجبور بودم با مادرش -یا مستقیم و یا از طریق وكیلش- حرف بزنم.
یعنی چه كه نمی خواهم حرف بزنم؟!

پی نوشت سوم:

قابل توجه كسانی كه با دیدن فیلم "بی دخترم هرگز" رگ  گردنشان از شدت خشم و غیرت بیرون آمد و عصبانی شدند و گفتند ما ایرانی ها نازی نازی هستیم و زنك آمریكایی دروغ  می گوید! این نوشته را در تابناك ببینید:
http://www.tabnak.ir/fa/news/366478/غذای-سوخته-باعث-مرگ-عروس-17-ساله-شد

این را دیگه زنك امریكایی نمی گه. اتفاقی است كه نظیرش را در جراید روزانه چاپ می كنند و ما به سادگی از كنارش می گذریم و وجودش هم هیچ رگ غیرتمان را جوش نمی آورد و انتشارشان را هم در جراید داخلی منافی عزت ملی نمی دانیم.
البته همان طوری كه گفتم خشونت خانگی همه جا هست. حتی در سوئد و فنلاند..
اما فرقش این هست كه در كشورهای پیشرفته نهادهایی هست كه از زنانی كه قربانی خشونت خانگی می شوند حمایت می كند. پناهشان می شود.  مثل زهرا در این ماجرا كه در تابناك آمده مجبور نمی شود آن قدر خشونت را تحمل كند تا در 17 سالگی در اثر خشونت كشته شود.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

در خانواده ی ما تلخی زنجبیل هم می گیرند باهاش مربا می پزند.
من هم چند وقت پیش به سبك خودم درست كردم.
اول پوست نازك زنجبیل تازه را با چاقو پوست كندم.
بعد خودش را لایه لایه (لایه های نازك) بریدم.
بعدش چند بار در آب جوشاندم و آب را دور ریختم. (تلخی در آوردن یعنی همین. قبلا جایی نوشتم كه  خانم های تبریزی خوردنی های تلخ و تند را بر می دارند تلخی اش را در می آرن باهاش مربا می پزند. البته من  از آن به عنوان متافور و استعاره برای ایجاد صلح شیرین بعد از  تلخی جنگ و مرافعه یاد استفاده بودم).
بعدش كه سرد شد در یك طرف شیشه ای یك لایه عسل و بعد یك لایه زنجبیل ریختم.  دانه های هل را برای خوشبو كردن به آن اضافه كردم. چند روز ماند و عسل به خورد زنجبیل رفت. خیلی خوشمزه شد. یك كوچولویش برای دل درد خوبه.
طعم خاصی داره. فقط باید یك كوچولو ازش خورد.
اگر رژیم نباشید یك لایه كره روی  بیسكویت ساقه طلایی بمالید. بعدش هم یك تكه از این مربا روش بذارید و میل كنید خیلی خوشمزه می شه.
پوست های زنجبیل را دور نریختم. گذاشتم خشك شدو تكه هایش را هر از گاهی روی كته می ریختم. خیلی خوش عطر می شد.
زنجبیل و عسل هر دو از خوراكی هایی هستند كه در قرآن از آنها یاد شده:
"
(و یسقون فیها كاسا كان مزاجها زنجبیلا)
سوره انسان آیه 17

وَأَوْحَى رَبُّكَ إِلَى النَّحْلِ أَنِ اتَّخِذِی مِنَ الْجِبَالِ بُیُوتًا وَمِنَ الشَّجَرِ وَمِمَّا یَعْرِشُونَ ﴿۶۸ سوره نحل﴾

ثُمَّ كُلِی مِن كُلِّ الثَّمَرَاتِ فَاسْلُكِی سُبُلَ رَبِّكِ ذُلُلًا یَخْرُجُ مِن بُطُونِهَا شَرَابٌ مُّخْتَلِفٌ أَلْوَانُهُ فِیهِ شِفَاء لِلنَّاسِ إِنَّ فِی ذَلِكَ لآیَةً لِّقَوْمٍ یَتَفَكَّرُونَ ﴿ سوره نحل آیه ۶۹﴾


عسل فواید غذایی زیادی دارد اما  جایی خواندم اگر آن را بجوشانیم ارزش غذایی خود را از دست می دهد. برای همین هم من نجوشاندم. اینجا در مورد ارزش غذایی عسل نوشته

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

در مورد بیلبوردهای "فرزند بیشتر زندگی شادتر" كه در سطح شهر تهران نصب شده افراد زیادی نوشته اند و انتقاد كرده اند. من قصد نداشتم و ندارم كه چیزی در این مورد بگویم یا بنویسم. آنا نوشته ای كوتاه در این باره دارد  كه می توانید بخوانید. یكی از مزاحمین سمج و بیكار و بیعار اینترنتی(ترول) متاسفانه در  فضای مجازی پارسی  انگل وار بسیارند كامنتی طعنه آمیز  به این صورت گذاشته:
"وای چه بد.. نه تو رو خدا یه چیزی بگین... حیفه ندونیم نظر شما چیه در این مورد... .نه كه همیشه خیلی كارشناسی و متخصصانه صحبت می كنید... واقعا ختم سواد و علم و هنر هستین و این حرفا... بگید تو رو خدا نظرتون رو... حیفه "

صد البته حرف آن مزاحم اینترنتی  و امثال او پشیزی نمی ارزد اما بهانه ای شد كه در آستانه تدوین حقوق شهروندی كه اتفاقا به حقوق مادران هم عنایت ویژه دارد نكته ای را گوشزد كنم:

در مورد فرزند آوردن در مورد شادی و یا زحمت ناشی از رتق و فتق امور مربوط به خانواده ی پرجمعیت و نیز در مورد حضور یا عدم حضور مادر در تفریحات خانوادگی باید از مادر سئوال كرد.  اوست كه در این مسایل صاحبنظر و صاحب سلیقه می تواند باشد. كارشناس این موضوع هموست ولو این كه سواد و خواندن نوشتن هم نداشته باشند.  دیگه مادر فرهیخته ای چون آنا كه جای خود دارد! دولتمردان حق ندارند در این موضوعات كه مادران قرار است به پایش بنشینند بدون نظر  مادر ان برنامه ریزی كنند. من مادر نیستم اما باور دارم بخش بزرگی از مشكلات این مملكت از آنجا ناشی می شوند كه  دولتمردان نظر مادران را آنجا كه باید  نمی شنوند. به طور خاص  روز چهارم خرداد سال 1361 به سراغ نظرسنجی از مادران نرفتند!

سال 89 آنا در وبلاگش نوشت:"حرف های زیادی دارم برای نگفتن"
و من در جواب در وبلاگم نوشتم:

بهارم! دخترم! حرفی بزن! شوری برانگیز

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

ظاهرا بودجه ای  از محل اعتبارات دولتی برای ساخت فیلمی كنار گذاشته شده است كه مبلغ آن حدود یك درصد از بودجه ای است كه برای نجات عروس خانم ما (دریاچه ی اورمیه) لازم است. با این بودجه می شد دانشگاه ربع رشیدی را مرمت كرد. فیلم در مورد خانم لاله صدیق است و ظاهرا بناست او را به نام نماد زن ایرانی در این فیلم معرفی كنند. تا قبل از خواندن این خبر من اسم این خانم را  نشنیده بودم. گویا قهرمان اتومبیل رانی است.

سلیقه ی مسئولان فرهنگی كشور در دولت قبلی  در انتخاب نماد معلوم شد.
داشتم فكر می كردم من چه نمادی را می پسندم. اگر بخواهم به همكاران خارجی ام عكس یك زن را نشان دهم و بگویم این است نماد زنان هموطنان من,  چه كسی را انتخاب می كنم.
اگر هندی بودم بی هیچ شكی خانم "آروندهاتی روی" را انتخاب می كردم. نویسنده و فعال سیاسی و طرفدار محیط زیست كه در كنار مردمش برای جلوگیری از ساخته شدن سد هایی كه محیط زیست را تخریب می كنند ایستادگی كرده است. توانمندترین نویسنده ی رمان كه من می شناسم و..... هیچ شكی هم نمی كردم كه او را به عنوان نماد  به  زنان بزرگ دیگر هند مانند ایندریا گاندی ترجیح دهم.

اگر گرجی بودم بی هیچ شكی مانانا كلاچادزه را انتخاب می كردم. بانویی بزرگ كه در كنار مردمش با فساد مالی و سودجویی هایی كه طبیعت و زندگی سالم در گرجستان را از بین می برد مبارزه می كند. زنی كه هم با روستاییان گرجستان ساده و آرام دوست می شود و اعتمادشان را جذب می كند هم با نماینده های كنسرسیوم های بزرگ نفتی و هم آكادمیسین های كشورهای پیشرفته.

اگر كنیایی بودم خانم وانگری  ماتای را انتخاب می كردم كه در كنار مردمش به كنیای سبز می اندیشد و تلاش می كند با سبز نگاه داشتن كنیا امكان توسعه ی پایدار را برای مردم سرزمینش فراهم آورد.
اما من نه هندی ام و نه گرجی و نه كنیایی.
چشم امید آن دارم كه دختری از سرزمینم برخیزد و برای نجات عروس خانم زیبای ما كاری در ردیف سه بانوی بزرگی كه از آنها اسم بردم انجام دهد. از منظر من چنین دختری شایسته ی آن خواهد بود كه نماد سرزمین من شود. والبته برای  ساختن فیلم زندگی چنین دختری چنان بودجه ای كنار گذاشته نخواهد شد! اگر بر فرض محال چنین پولی كنار گذاشته شود زن قهرمانی كه من می پسندم مخالفت خواهد كرد. به شدت هم مخالفت خواهد كرد. رمان معروف آروند هاتی روی او را میلیارد ر كرد اما چیزی برای خودش نگاه نداشت. همه را برای مردمش و برای اهداف بلندش خرج كرد.

پی نوشت: داشتم نگاه می كردم این سه خانمی كه من به عنوان می پسندم علاوه بر زیبایی سیرت چه قدر هم زیبایی صورت دارند. نه با  پن كیك و رنگ و لعاب و عمل جراحی و..... اینها كسانی هستند كه می روتد زیر آفتاب همگام با روستاییان برای حفظ منابع آب و.... عرق می ریزند و تلاش می كنند. نه لباس مارك دار می پوشند و نه وقتی برای سرخاب و سفیدآب دارند! اما در كمال سادگی. "بهار عمر من چه ساده زیبایی!!"

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

من 29 سالگی گواهینامه گرفتم و چون معمولا همسرم رانندگی می كند زیاد تمرین نكرده ام و در نتیجه در رانندگی ناشی هستم. صبح داشتم از كوچه مان می پیچیدم در باند كناری بزرگراه كه دیدم كه ماشینی درست در پیچ ایستاده طوری كه من اگر بخواهم بپیچم ناگزیر باید بیافتم لاین دوم كه ماشین ها با سرعت بیشتری حركت می كنند. خوب این درست نیست! درستش این است كه وقتی از كوچه ای به خیابانی می پیچی سعی كنی در منتهی الیه راست خیابان قرار بگیری كه  ماشین های لاین دوم مجبور نشوند كه ترمز كنند.  برای همین توقف در پیچ ها از نظر آیین نامه اشتباه هست. در آیین نامه این ممنوعیت ها را می نویسند ولی علت را توضیح نمی دهند. خواستم بوقی بزنم و اشاره كنم كه برود اندكی جلوتر توقف كند منصرف شدم. یعنی ترسیدم بوق بزنم. می دانید چرا؟ علت را اگر بگویم عطیه و بقیه كله ام را خواهند كند

اما هرچه باداباد! علت ترسم را می نویسم. چون دیدم  راننده ی ماشین خانم است . فكر كردم اگر به او اشاره كنم ممكن است مانند شیر ماده به من حمله ور شود!  همه ی این احساسات ناخودآگاه بود. یعنی همین كه دیدم راننده اش زن هست از بوق زدن منصرف شدم و با خود گفتم عیب نداره بذار همین لاین دوم در بیام اما از مشاجره با این زن حذر كنم.  بعدش كه رد شدم با خودم فكر كردم منی كه این همه به  احقاق حقوق زنان و رفع تبعیض علیه زنان پایبندم چرا بر اساس جنسیت راننده در باره ی رفتار احتمالی او پیش داوری كردم؟! دیدم پیش داوری ام حتی لایه ای عمیق تر داشت. اگر می دیدم مردی آنجا ایستاده پیش داوری می كردم كه می داند آنجا نباید بایستد و ایستادن او آنجا چه مشكلی برای دیگران به وجود می آورد اما اهمیت نداده. گفته بی خیال. بعد كه صدای بوق را بشنود -اگر خیلی دریده نباشد-  اندكی جلوتر می رود. اما در مورد آن خانم  گمان كردم اگر می دانست آنجا ایستادن برای دیگران مشكل زاست از همان ابتدا آنجا نمی ایستاد. آنجا ایستاده چون دركی از اشكال آنجا ایستادن ندارد.    اگر صدای بوق را بشنود به گونه ای دیگر تعبیر خواهد كرد:"باز هم حق ما خانم ها را دارند می خورند. حتی همجنسانمان" بعدش هم در مقام دفاع از حق خود پرخاش می كند.

این مشكلیه كه وجود دارد. عطیه جان! با انكار این مشكل نمی توانی از دست این مشكل راحت شوی!

این مشكل هم از این به وجود نیامده كه درك زنها پایین است یا استعداد ذاتی برای رانندگی ندارند.  علت آن این است كه تمرین كمتری داشته اند و وقتی هم كه رانندگی كرده اند آن قدر نسبت به انها پیش داوری صورت گرفته و آن قدر به خاطر زن بودن تخطئه شده اند كه یك سپر تدافعی جلویشان گرفته اند. سعی نكرده اند كه اشكال كارشان را یاد بگیرند و اصلاح كنند. آموخته اند در این دنیای مردانه ی رانندگی كه به خاطر زن بودن تخطئه می شوند باید "دست پیش بگیرند كه پس نیافتند" (قاباخ دان گلن نیخ ائلسینلر). در فیلم ده كیارستمی كه در نوشته ی قبلی ام اشاره كردم خانمی كه رانندگی می كرد دایم همین تكنیك را به كار می برد.

 می شه هر كسی برای خودش این سیكل را بشكنه. من آماده ام! با این كه سنم هم كم نیست آماده ام نقد ها را بشنوم و  رانندگی ام را اصلاح كنم.  هر نكته ای كه فكر می كنید ما در رانندگی رعایت نمی كنیم در بخش كامنت ها بنویسید. من شخصا می خوانم و تمرین می كنم. می خواهم این سری نوشته ها را ادامه بدهم تا به یك "ده فرمان" رانندگی برای خودم برسم!

 

پی نوشت:

منظورم از "ترسیدم" این نبود كه آن قدر از پرخاش آن خانم وحشت كردم كه نتوانستم بوق بزنم. منظورم این بود كه برآورد هزینه و فایده كردم و دیدم نمی ارزد بوقی بزنم و او نفهمد بوق برای چی بود و برگردد پرخاش كند و اول صبحی برود روی اعصابم. ترجیح دادم آن زمان را مكث كنم تا قطار ماشین هایی كه از لاین دوم رد می شدند عبور كنند و لاین دوم خلوت شود تا  من مستقیم لاین دوم بروم.
اگر چیز بارارزش تری بود  و تشخیص می دادم فایده به هزینه  اش می ارزید ملاحظه ی این كه پرخاش بكند یا نكند نمی كردم! حساب كتاب و هزینه سنجی است دیگه!

 

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

یكی از خوانندگان وبلاگ از من سئوال كرد كه چرا لامپ های كم مصرف در شب جرقه می زنند. من گفتم از سیستم داخلی شان اطلاع ندارم. بعدش هم گفتم سنا بهتر می تواند پاسخ دهد. جواب سنا را در پایین می توانید بخوانید. (سنا كه یادتان هست. سنا همان "ده" عزیز ماست كه پارسال كنكوری بود و با هم طرح "همه با هم"  در انداختیم. سنا الان در دانشگاه ارومیه در رشته مهندسی برق تحصیل می كند.

در بین همنسلان من كم نبودند دخترهایی كه رشته های فنی در كنكور قبول شدند ولی بعد از یكی دو ترم  كه از جذابیت "خانم مهندس" خوانده شدن كم شد دلزده شدند و  فغان برآوردند كه "فلان درس به چه درد زندگی ام خواهد خورد؟" در عمل می دیدند كه هیچ كدام از خانم های دوروبرشان این دروس را بلد نیستند و ظاهرا هم كمبودی از این جهات حس نمی كنند. وقتی می خواستند در زمان دانشجویی كاری انجام دهند كار تدریس دروس دبیرستان یا كار مترجمی می كردند و بازهم اهمیت دروس فنی شان را درك نمی كردند. برخی از پسرهای همكلاسی به عنوان كار دانشجویی به كارهای فنی مشغول بودند. به علاوه به عنوان یك "آقای مهندس" آینده  از آنها انتظار می رفت كه در مسایل فنی صاحبنظر باشند. برای همین برای آن آقایان به آن شدت سئوال نبود كه "این دروس در مورد دیود و ترانزیستور و..... به چه درد زندگی ام خواهند خورد؟" اما از دخترها -هرچند كه دانشجوی رشته ی مهندسی بودند-  چنین انتظاری نمی رفت.  این دوستان می آمدند و با لحنی شبه-فیلسوفانه و عرفان-زده پیش من غرولند می كردند و با لحن مادربزرگ ها می گفتند:" من باید به فكر زندگی ام باشم این دروس به درد زندگی ام نمی خورند." فكر می كردند با گفتن این حرف ها در 18-19 سالگی به حكمت مادربزرگ شان رسیده اند و به خود آفرین می گفتند. (آخه مادربزرگ های آن دوره و زمونه از این حرف ها زیاد می زدند.) اشكال كار می دونید چی بود؟! فردا كه مدركشان را می گرفتند  سطح توقعشان به عنوان یك خانم مهندس جوان در سطح توقعات آن مادربزرگ با معلومات فنی نزدیك به صفر یكی  قرار نبود باشد و درنتیجه حكمت غالیه ی آن مادربزرگ در زندگی برای این خانم مهندس جوان نه اشتغال ایجاد می كرد و نه احساس رضایت از زندگی! من ان موقع در جواب غرولند های شبه فیلسوفانه شان سعی می كردم بگویم به جای آن حرف های تاریخ مصرف گذشته ی مادربزرگانه  فكرشان را بدهند به درس و مشقشان كه در آینده ی شغلی شان به دردشان خواهد خورد. خیلی نرم  ودیپلماتیك می گفتم لابد كسانی كه  برنامه ریزی درسی برای دوره كارشناسی مهندسی كرده اند اندكی بیشتر از مادربزرگ شما اطلاع دارند كه چه چیز به درد یك مهندس جوان كه وارد بازار كار می شود (چه خانم باشد چه آقا) می خورد!  اما معمولا این حرف های مرا پشت گوش می انداختند. این خانم مهندس های جوان بعد از فارغ التحصیلی شغلی مرتبط با درسشان نیافتند و این بار غرولند می كردند من مهندس شده ام و باید حالا این كار را بكنم كه در شان یك  مهندس نیست . در دلم می گفتم:" گیریم شغلی مرتبط با درست پیدا كردی! من كه یادم نرفته تو با چه وضعیتی آن دروس را پاس كردی كه به قول مادربزرگت به هیچ دردی در زندگی ات نمی خوردند!"

خوشحالم كه فرهنگ دانشجویان مهندسی دختر عوض شده. خوشحالم كه سناجان از همین حالا از خود انتظار دارد دید فنی داشته باشد همان  گونه كه از شغل آینده اش انتظار می رود

و اما پاسخ سنا:

عوامل مختلفی وجود دارد كه باعث میشه بعضی از لامپ های كم مصرف هنگام خاموشی چشمك بزنند البته همه آنها یك ریشه مشترك دارند.
وقتی كلیدقطع میشه سیم در سیم ها برق القایی ایجاد میشه كه بعد از عبورازپل دیود یك سوكننده باثابت زمانی درحدچندثانیه درخازنی از نوع پلی استریا سرامیكی ذخیره میشه وقتی كاملا پرشد خازن تخلیه میشه و ما اون رو به صورت چشمك میبینیم.اگر عامل به وجود آورنده این جریان القایی مداوم باشه لامپ كم مصرف هم به طور مداوم چشمك خواهد زد.اما اگه مداوم نباشه بعد از مدت كوتاهی قطع خواهد شد. یك عاملی كه باعث تشدید این موضوع میشه استفاده از كلید هایی است كه داخل شون یك لامپ نئونی كوچیك هست كه جهت سهولت دسترسی در تاریكی شب به كلید كارگذاشته شده.این لامپ های كوچیك به صورت موازی باكلید قراردارند باقطع كلید، لامپ نئونی در مدار بالاست لامپ كم مصرف سری میشه و جریان ضعیفی رو در مدار لامپ كم مصرف ایجاد میكنه كه باعث ذخیره بار در خازن لامپ كم مصرف و شارژ و دشارژ مداوم اون میشه و در نتیجه چشمك میزنه. می تونید با رعایت نكات ایمنی لامپ نئونی رو از مداركلید خارج كنید یا از كلیدهای معمولی استفاده كنید.اما بعضی وقتها كلید ها هم معمولی اند ولی بازهم چشمك میزنه لامپ اتاق خودم هم این طوری بود كه سوخت و عوضش كردیم ولامپ جدید این مشكلو نداره .در این مورد نمی دونم احتمالا مشكل از قطعات داخل لامپ بود یا آسیب دیده بود و... . اما اگه مشكل از لامپ نئونی كلید باشه هرچقدر هم كه لامپ عوض كنیم مشكل برطرف نمیشه چون عامل به وجود آورنده جریان ضعیف هنوز برطرف نشده.

در مورد لامپ های مهتابی قضیه یه كم فرق میكنه.اما عامل لامپ نئونی كلیدها درمورد لامپ های مهتابی هم صدق میكنه.
خیلی زیاد پیش میاد كه موقع سیم كشی ساختمان ها ، فاز رو به سرپیچ لامپ یا مهتابی میبرن و نول رو به كلید در صورتی كه برعكسش درسته (البته ما كلیدهای یك پل و دو پل و... داریم كه سیم كشی هاشون فرق داره) اینطوری فاز كه به لامپ وصله و فقط به یه نول احتیاج داره كه اون رو هم از طریق بدنه مهتابی كه به دیوار نصبه وبعد به زمین میرسه می گیره.مخصوصا كه دیوار رطوبت داشته باشه.البته این جریان خیلی ضعیف هست یعنی اگه یه فازمتر به فاز لامپ بزنید بعد یه دستتون رو روی دیوارش نگه دارید فازمتر بهتر نشون میده ولی این جریانی رو كه فازمتر نشون میده به معنای 220ولت نیست یه چیزی درحد6ولت. برای این مورد هم بهتره سیم كش بیارین جای فاز و نول رو عوض كنه یا هركاری لازمه بكنه.
اگه مقاومتی به نام PTC رو با خازن استارتر موازی كنیم (درمورد لامپ های كم مصرف) مشكل چشمك زدن حل میشه.ptc ها مقاومت هایی متغییری هستند كه با افزایش دما مقدارشون زیادمیشه.این مقاومت ها مقدارشون در دمای 25 درجه 150 اهم هست و هیچ ولتاژی رو نمی ذاره روی لامپ قرار بگیره و فقط باید ازش یك جریان پیوسته عبور كنه تا گرم بشه ومقدار اهمش بره بالا تا به لامپ اجازه روشن شدن بده .
من از گفته هام اطمینان بالایی ندارم ولی اینارو هم از افرادی كه آشنا بودن به اینكار و دستی داشتن شنیدم .
فقط همینقدر میدونستم.

البته تو دانشگاه هنوز درسای رشته برق رو نخوندیم واز ترم 3 تازه شروع میشه.تحلیل علمیش خیلی جالب باید باشه یك تحلیلی خواندم ازش كه بامفاهیم امپدانس و فركانس و... قضیه رو شرح داده بود كه مربوط میشه به درسای ترم های بالا وازش سردرنیاوردم.اگه كسی میدونه توضیح بده. دستش درد نكنه.
خودلامپ هم خیلی مهمه.چون گاهی با عوض كردن لامپ مشكل حل میشه.شاید مقدار مقاومت هایا خازن ها فرق داره .شاید به توان لامپ ها هم بستگی داشته باشه چون باید خازن ظرفیتش بیشتربشه یا همینطور اگه دو یا سه لامپ كم مصرف موازی باشن این اتفاق نمی افته چون مجموع ظرفیت خازن ها بیشتر میشه و چشمك نمیزنه.
باید بررسی بشه.

از سنای عزیز متشكرم. خانم مهندس پاندا جان عزیزم. چیزی می خواهی اضافه كنی؟ اگر هم نقدی داری بگو

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو