مینجیق

+0 به یه ن

آقای روحانی چهار فرماندار زن در استان های سیستان بلوچستان استان گلستان و ایلام منصوب كرده.  هر چار نفر بومی آن منطقه هستند و برخی از آنها اهل سنت می باشند. بی شك كارشكنی های عدیده ای خواهد شد. خدا به این خانم ها قوت دهد كه بتوانند به كارشكنی ها غالب آیند

صرفنظر از ارزش نمادین این حركت كه به جای خود ارزشمند هست فكر می كنید آیا این كار می تواند تاثیر عملی مثبتی داشته باشد؟
من كنجكاوم كه صبر كنیم ببینیم پاسخ چیست. شما نظرتان چیست؟ چه پیش بینی و نظری دارید؟

پی نوشت: بذارید این سئوال را مطرح كنم. آیا شما مایلید در شهر یا روستای شما یك مقام اجرایی ارشد مانند فرماندار یا شهردار زن منصوب شود؟ در مورد پاسخ خود توضیح دهید.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

تراژدی یك شاهزاده

خانم و آقای استنفورد در همه دنیا تنها یك فرزند داشتند. یگانه وارث این همه ثروت و حشمت جوانی بود با استعداد منضبط و جدی كه تحت نظر بهترین استادان و راهنمایی های دلسوزانه پدر آیین ملكداری می آموخت. آری! آیین اداره ملكی با هزاران كارمند كه تك تك آنها شخصیت هایی احترام بر انگیز بودند نه یك "مشت حیف نان" كه هر طور "خان مظفر" عشقش بكشد بر سرشان بزند! همگان منتظر بودند ببینند این جوان باهوش و پركار با چنین ادب و تربیتی با امكانات بی حد وحصر پدر و كارمندان متبحر گوناگونش چه قله های جدیدی از افتخار
را فتح خواهد كرد.

استنفورد جوان به معماری تمدن های كهن و جمع آوری اشیا عتیقه علاقه ای وافر داشت. می گویند برخی از اشیا موزه استنفورد كه پیشتر از آن سخن رفت یادگار این جوان است. او همچنین به پرورش اسب و سواركاری علاقه داشت. اصطبل دانشگاه استنفورد و اسب هایش نیز (كه باز درنوع خود ثروتی عظیم است) از یادگار های این دردانه رعناو خوش ذوق خانم و آقای استنفورد است. اما متاسفانه سال ها پیش از آن كه به رسم قصه های پرستار كودكی های من این شاهزاده سوار بر اسب سفید شاهزاده خانم زیبای شهر رویاها را ملاقات كند در سفری كه به همراه والدینش به ایتالیا داشت به بیماری تیفوئید گرفتار آمد و در سن شانزده سالگی از دنیا رفت.

قبلا هم گفته ام در فرهنگ آمریكایی
self-pity
به شدت تقبیح می شود.
در آمریكا رسم بر این است كه وقتی مادری داغدار فرزند می شود به جای دل سوزاندن برای خودش سعی می كند سرش را با سازندگی گرم كند. معمولا مادران داغدار تلاش می كنند موسسه ای عام المنفعه به نام فرزند از دست رفته شان راه بیندازند.
با توجه به این كه بیشتر كودكان آمریكایی به بیسبال علاقه دارند در سراسر آمریكا زمین های بیسبالی می توان یافت كه مادران آمریكایی به یاد فرزند از دست رفته شان در افتتاح آن كوشیده اند وبه نوعی در را ه اندازی آن سهیم بوده اند. جین هم چنین شیر زنی بود. او هم بر آن بود با "عشق حقیقی" خویش
زیبای خفته" دلبندش را در قالب یك دانشگاه و یا موزه به حیات باز گرداند.

می گویند در شب های آخر زندگی شاهزاده خانم و آقای استنفورد هر دو بر سر بستر فرزند دلبندشان تا صبح ایستاده بودند. تنها یك لحظه ای جین به خواب رفت و در همین لحظه شاهزاده پركشیدورفت. هنگامی كه جین چشم باز كرد للاند آرام صبورو متین اما قاطع به او گفت:"از این پس فرزندان كالیفرنیا فرزندان ما خواهند بود." و این سخن نطفه آغازین دانشگاه استنفورد بود.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

پارسال همین موقع ها مرتب پیاده روی می كردم. این دور و بر خانه سفیر و مقامات دیپلماتیك زیاد هست و بر در هر خانه ی سفیری هم یك سرباز وظیفه می ایستد. همین طور ساخت و ساز هم زیاد می شود . كارگران ساختمانی هم غالبا مردان جوانی هستند در عنفوان جوانی. نمی دانم چه حسی به من دست داده بود كه می ایستادم چند كلمه ای با آنها حرف می زدم. یا موقع گذر لبخند گرمی به آنها می زدم.  حرف های خیلی معمولی: سلام! خسته نباشید! امروز هوا سردتره....  فكر می كردم خوبه این ارتباط ساده ی انسانی برقرار بشه. درسته كه تهران-به خصوص این منطقه- نسبت به جایی مثل سیستان بلوچستان برای یك سرباز بهشت هست اما بازهم سربازی اینجا خیلی ساده نیست. صبح تا شب در سرما و گرما باید بیكار اونجا بایستند. درسته نسبتا امنه و از ریگی میگی و دار و دسته اش خبری نیست اما باز هم اونجا ایستادن ساده نیست. افاده ی مردها و زنها تازه به دوران رسیده شمال شهر تهران را صبح تا شب تحمل كردن همچین هم ساده نیست! آتوسا كه معلم بچه های این آدم هاست و خودش هم بچه ی شمال تهران بوده  از وضعیت و فیس و افاده و توقع آنها می نالد. ببین چه بر دل یك سرباز وظیفه كه دم خانه سفیر نگهبان ایستاده یا بر دل كارگر جوانی كه با پتك خانه های كلنگی تخریب می كند (وحساب كنید با هر پتكی چه تنشی بر كمر نحیفش وارد  می شود) چه ها از دست این جماعت می گذرد. (البته من شخصا خیلی هم اینها را مهم نمی گیرم كه فیس و افاده شان آزارم دهد! می شه گفت نمی بینمشان!)

باور كنید حداقل من یكی می فهمم كه در جامعه ی ما چه قدر فشار بر مردان زیاد هست. به خصوص بر مردانی كه غیرتمند هستند. من همیشه می گویم اگر در ایران خانواده ای دو پسر داشته باشد و یكی صبح تا شب در گوشه ی خانه علافی كند یا در خیابان مزاحمت ایجاد كند و دیگری هم درس بخواند و هم كمك خرج باشد باز هم عصر كه خسته به خانه می آید مادرش  به او می گوید" پاشو برو از سر كوچه ماست بخر" نه به  برادر علافش. اون ماست خریدن هم می افتد به گردن برادر پرتلاش! هر كسی می خواهد یك باری به دوش او بگذارد!  

الغرض! با این نگرش بود كه می خواستم یك ارتباط ساده در حد چند جمله یا حتی یك لبخند با این افراد كه دور وبر ما هستند برقرار كنم. آنها هم جواب می دادند. كاملا منظورم را همان طور كه بود می فهمیدند و استقبال می كردند. نه پررو می شدند و نه زیاده روی می كردند. به لحاظ سنی می توانستند جای پسر من باشند. هیچ برداشتی هم جز این نداشتند و معلوم بود این دوسه جمله و نگاه و لبخند چیزی هست كه می طلبند و خوشحالشان می كند.

تا اینجای ماجرا شیرین بود! اما اتفاقاتی می افتاد كه مرا پشیمان می كرد. گاهی كه برخی كه سوار بر اتومبیل خود بودند و شاهد رد و بدل چند جمله و احیانا لبخندی، دست بردار نبودند. هرچند آن سربازان و آن كارگران برداشتی جز یك رابطه ی انسانی ساده نمی كردند اما آن جماعت كه فكرشان كثیف بود اصلا رابطه ی ساده انسانی نمی فهمیدند. گمان می كردند زنی كه با یك سرباز وظیفه كه معلوم بود فقیر و غریب  هست همصحبت می شود دیگه به اینها با این ماشین مدل بالایشان نمی تواند "نه" بگوید. خلاصه! برخورد هایی دیدم كه از آن رابطه ی انسانی ساده چشم پوشی كردم.

 بخشی از جامعه ی ما خیلی ناسالم هست. خیلی! هم ناسالم و هم به شكل بسیار سطحی ای مادی! از این مادیگری به این شكل بیل گیتس  بیرون نمی آید! فقط مزاحمین خیابانی از دماغ فیل افتاده بیرون می آیند!

به نظر شما چی می شه كرد؟!

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

قبول دارم  كه مشكلات اقتصادی و به خصوص بیكاری عامل مهمی در گسترش معضلی مثل مزاحمت خیابانی یا اعتیاد هست. چه در بین طبقه پولدار و چه در بین طبقه فقیر. در بین طبقه ی فقیر كه معلومه چرا. در بین طبقه ی پولدار اما شاید چندان واضح نباشه. اگر شرایط اقتصادی خوب باشه پسر خانواده ی پولدار از خانواده اش سرمایه ای می گیره و یك بیزنس راه می اندازه كه چند نفر هم استخدام می كنه. اما اگر شرایط اقتصادی برای سرمایه گذاری نباشه او هم مثل همتایش از خانواده ی فقیر بیكار می مونه و می افته توی خط ....

اما  به نظرم می رسه از آن سو هم این گونه معضلات به مشكلات اقتصادی اضافه می كنه و حل آنها را بغرنج تر. اگر در خانواده ای جوان بیكاری باشه كه آلوده به اعتیاد و اهل مزاحمت خیابانی  و چیزهایی از این دست نباشه در بین آشنایان كسی پیدا می شه كه برایش پا پیش بذاره و سفارش او را برای استخدام بكنه به این ترتیب مشكلش حل می شه. اما كمتر كسی این لطف را در حق یك مزاحم خیابانی می كنه. می ترسه یارو بره یك آبروریزی بار بیاره و اعتبار او را هم خراب كنه. همین طور جوان بیكاری كه آلوده به این چیزها نیست با ایتكار خودش می تونه شغلی برای خودش ایجاد كنه. اگر ایده و ابتكار داشته باشه راه های زیادی هست.

همین طور مزاحمت خیابانی به لحاظ اقتصادی به محله ها ضربه می زنه. اگر محله ای از این لحاظ پاك باشه شهرداری پاركی آنجا می سازه كه خانواده ها در آن جمع می شوند. این خودش مایه ی رونق محله هست. كم كم كمش اینه كه یك بلال فروش می آید اونجا بساط پهن می كنه و یك شغل پیدا می كنه. درسته شغل ایده آلی نیست اما از بیكاری مطلق كه بهتره!  وجودچنین مكان های عمومی  در محله ها خیلی می تواند در رشد اجتماعی و فرهنگی شهر نقش داشته باشد. خانواده ها آنجا همدیگر را می بینند و در بحث نظرات و دیدگاه هاشان پخته تر می شه و در انتخابات گوناگون پخته تر می توانند عمل كنند. حالا من یك اثرش را گفتم.

اگر محله هایی كه آثار تاریخی شهر در آن هست به جای "قلمرو مردانه" به حساب آمدن  محله ای خانوادگی محسوب بشه توریسم شهر رشد می كنه. ببینید! برای گسترش موثر توریسم-به  خصوص در منطقه ای مثل كشور ما-- باید تفریح برای هر بودجه ای فراهم باشه نه آن كه فقط در انحصار ثروتمندان باشه.  بذارید از شهر خودم مثال بزنم. تبریز مهمان زیاد داره. بیشترشان هم برای درمان در بیمارستان های تبریز می آیند. از استان های مجاور و كشورهای مجاور.  هیچ وقت تن خودتان و عزیزانتان به ناز طبیبان نیازمند مباد!  اما اگر همراه بیماری باشید می دانید چه قدر در آن شرایط به تفریح و گردش نیاز دارید تا روحیه خوبی داشته باشید و به مریض تان روحیه بدهید. خیلی زیاد نیاز دارید. آنهایی كه برای درمان به تبریز می آیند اگر پولدار باشند می روند به كافی شاپ ها و رستوران های شیك تبریز. اما اگر نباشند (كه عموما هم نیستند) چی؟! چه قدر جای تفریحی خانوادگی برای همسر یك مرد بیمار مسافر در تبریز با بودجه ی كم هست؟! جواب: متاسفانه نه زیاد! جاهایی كه بالقوه می توانستند محل تفریح باشند قلمرو مردانه محسوب می شوند. فرض كنید همسر بیمار شاهگلی را دید. دیگه كجا می تواند برود؟! عینالی؟! بابا! طرف دارد بیمارداری می كند. در بیمارستان هم كه شبها نمی ذارند بخوابد عینالی را چه طور برود بالا؟! سوار تله كابین شدن هم پول می خواد! می توانست یه همین آثار تاریخی تبریز در محله های قدیمی سر بزند كه  هم به لحاظ تعداد و هم به لحاظ كیفیت نزدیك به ایده آل هستند اما اغلب در محله هایی هستند كه قلمرو مردانه حساب می شوند. اگر از این حالت در بیاید می دانید چه قدر برای اقتصاد تبریز خوب می شود؟!  مسافر با بودجه ی متوسط می تواند برود بگردد و خرید مختصری هم می كند و سوغاتی از یادگارهای تبریز می خرد و  در غذاخوری متوسطی هم غذایی ساده می خورد.... همه ی اینها می توانند موتور برای پیشرفت اقتصادی شهر باشند. بیزنس های كوچك مخصوص توریست های بیمارستانی با بودجه كم راه می افتند كه جوانان زیادی می توانند در آنها مشغول كار شوند.

عطیه جان! كارشناس محترم اقتصادی مینجیق! باز به نظرات كارشناسانه ی شما نیاز شد!

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

مینجیق:

راستی پریا جان! شما نمی خواهید در این بحث مزاحمت خیابانی شركت كنید؟ در تركیه زندگی می كنید ؟ اكر بله فكر می كنم با مقایسه آنجا با جامعه خودمان می توانیم به نتایج جالبی برسیم. شبیه ما هستند اما درست مثل ما نیستند برای همین مقایسه مع الفارق نیست و  می تواند آموزنده باشد.

پریا:

فیزیكخوان:

خانم دكتر اصلا با نگاهتون موافق نیستم متاسفانه امروز هر مطلبی از شما خوندم و اجتماعی بوده نه فیزیكی این طوری بوده.این مشكل موضعی نیست كه شما براش دنبال راه حل موضعی میگردید این یه اشكال فراگیره و به خیلی چیزها برمیگرده.
مثلا نگاه تزریقی به ما برای نگاه به زنان به عنوان جنس مخالف و نه جنس مكمل
جدا كردن دختران و پسران از سنین بسیار كم و ایجاد یك سوال در طرفین برای كنجكاوی در طرف مقابل و در یك جامعه ی مرد سالار به شكل یك ناهنجاری.
عدم وجود نهادهای حمایتی از زنان كه به صورت منسجم به مشكلات زنان نگاه كنه چون هر انسان بی خردی هم شاهد این تجاور به حقوق و حریم وخلوت ذهنی زنان شهر من تهران یا شهر سابق شما هست.
نمایندگانی از جنس خود زنان (دارای روحیه و حس زنانه و لطافت زنانگی)در هیچ ارگان دولتی یا مجلس وجود نداره بشتر اونها تقریبا شبه مردانی هستند كه شبیه زنان می باشند
بی احترامی ندانستن چنین بد رفتاری هایی از طرف خانواده ی مرد سالار ما برای پسران كه مثلا پسر حق داره دنبال دوست دختر باشه یا چرند بگه و دختر باید متین باشه واز این جور حرفا .
خانم دكتر با كمال شرمندگی وجود منتقدانی مثل خود شما كه به ریشه های چنین ناهنجاریهایی این چنین ساده نگاه میكنید این مشكلات شاید بسیاری از مردان جامعه ی مارو بیشتر از شما آزار بده كسانی كه یك جامعه ی آزاد معمولی برای زنان ومردان براشون یه ایده آل شده.
ادامه نمیدم این مقال رو چون همین چیزها وبلاگ خود من رو فیلتر كرد.
جواب سوال شما؟
فقط و فقط اگر محافظه كار هستیم میتونیم ایده فكری خودمون رو به عنوان یه شیوه ی درست در بحث هامون بسط بدیم به بچه هامون و دوستانمون و همكارانمون و بچه محل هامون و هر جا كه میتونیم بگیم و امید داشته باشیم ذهنیت ما روزی مطلوب بقیه هم بشه.و. اگه محافظه كار نیستیم بریم دنبال ریشه های این مشكل كه البته .....

مینجیق:

بیایید وضعیت سه شهر باكو ازمیر و تبریز رامقایسه كنیم. هم در باكو و هم در تبریز معضل مزاحمت خیابانی هست اما در ازمیر نیست. هر سه مسلمان هستند و هر سه ترك. از آن جهت هایی كه فیزیكخوان می گوید تنها تبریز محدود بوده. در باكو تفكیك جنسیتی در مدارس نیست. و نهادهای حمایتی هم گویا هست اما وضعش از تبریز به لحاظ مزاحمین خیابانی از قرار ی كه شنیده ام بدتر هست.
علت آن كه تبریز و باكو علی رغم رویكرد متفاوت حكومت هایشان نسبت به مسایل فرهنگی همان مشكل را دارد همان جنبه ی فرهنگی شان هست كه عرض كرده ام. تا جایی كه پول دارند با پول می روند به بوتیك ها و كافی شاپ ها و سونا های شیك. دغدغه ی آن كه بروند به محله های قلمرو مردانه ندارند. اگر هم پولش را نداشته باشند در گوشه ی خانه پناه می گیرند.
اما در ازمیر از هر طبقه ی مالی و فرهنگی زنها و مردها دنبال تفریح های عمومی رفته اند. برایش وقت و بودجه كنار گذاشته اند. اجازه نداده اند كه مزاحمین عرصه را بر تفریح آنها تنگ كنند.
نمی دانم فیلم های قدیمی توركان شورای هنرپیشه ی معروف تركیه را دیده اند یا نه. فیلم  تجاری و مزخرف كه زیاد دارد! آنها منظورم نیست.  منظورم فیلم هایی با مضمون اجتماعی  هستند كه نقش زن بیوه فقیر یا دختر فقیر بازی می كند. من فكر می كنم فیلم ها فضای دهه 60-70 میلادی تركیه را خوب مجسم می كند. قهرمان زن داستان  علی رغم فقرش از سینمارفتنش نمی گذرد. از قدم زدن در ساحل و "سیمیت" خوردنش نمی گذرد. مزاحمین هم مثل مور و ملخ اذیتش می كنند اما از تفریحش دست بر نمی دارد. با مزاحمین مقابله می كند. یك خانم تبریزی با شرایط مشابه اولین كاری كه می كند این است كه قید تفریح و گشت و گذار را بزند.
جامعه هم همین انتظار را از او دارد!

همین طوری بوده كه معضل مزاحمین خیابانی حل شده. البته در كنار كم شدن درصد بیكاری كه نتیجه رشد اقتصادی است.

 

دوست:

مینجیق:

 

لیلا:

مینجیق:

محتوای آن را نخوانده ام كه نظر بدهم. نظر من آن هست كه دانشگاه رفتن یكی از راه هاست نه همه آنها. دور و بر من هستند جوانی كه دانشگاه نرفته اند اما از نظر اقتصادی خیلی موفق هستند. از نظر اجتماعی نیز هم. این تكنولوژی های جدید امكان خود اشتغالی های زیادی به وجود آورده. به خصوص در زمینه موبایل و اینترنت.
كسی كه سرش تو كار باشه هزار و یك راه درآمد با سرمایه اندك می تونه پیدا كنه. همه اش هم كار قانونی و اخلاقی و در ضمن باكلاس.

دانشگاه رفتن هم نمی خواد!

تشكر:

 

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

1) چگونه آقایان می توانند در مقابله با مزاحمت خیابانی یار و همراه خانم ها باشند؟

به نظر من دو كار می توانند انجام دهند كه هرچند در نظر اول ساده می نماید اما اگر انجام دهند به نظرمن قهرمان واقعی هستند:

الف) وقتی در خیابان با صحنه ای مواجه می شوند كه دختری مورد مزاحمت قرار می گیرد نخندند! از موضوع برای خود سوژه ی تفریح درست نكنند. نمی خواهم كار خاصی بكنند اما با خنده ها و نظرات تشویق آمیزشان مزاحم را تشویق ننمایند.

ب) وقتی در جمع های مردانه همجنسانشان در مورد فتوحات خود در ایجاد مزاحمت برای خانم ها لاف زنی می كنند، سكوت كنند و او را تشویق ننمایند. لازم نیست حرف سرزنش آمیزی بزنند. نگاه سرزنش آمیز یا حتی نگاه بی تفاوت و خالی از تشویق و تحسین  هم كافی است.

 

 

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

من فكر می كنم معضل مزاحمت خیابانی در جامعه ما محصول این نگرش هست كه خیابان قلمرو مردان هست. اگر زنی در قلمرو مردان می رود و مورد مزاحمت قرار می گیرد نباید شكایتی داشته باشد! تقصیر خود اوست. ما مسایل مهمتری داریم. این نگرش غالب و ثابت شده در حدود صد سال پیش در شهرهایی بوده كه اقتصادش بر اساس تجارت و بازار استوار هست. البته در روستاها و بین عشایر چنین نگرشی نمی توانست باشد  چرا كه به كار زن در بیرون از خانه یا چادر نیاز بود. دست كم دخترها باید می رفتند سرچشمه تا آب بیاورند. ولی در شهرها این نگرش تثبیت شده بود و كمتر كسی به آن شك می كرد. هرچند این روزها به ظاهر كسی به صراحت چنین چیزی رابیان نمی كند اما عملا این نگرش پس ذهن ها به طور ناخودآگاه  وجود دارد. حتی اگر به روشنفكرترین مرد شهر بگویید من رفتم فلان محله  و مورد مزاحمت قرار گرفتم بعید نیست بشنوید:"اونجا رفته بودی چی كار؟!" این تلویحا یعنی محله ی مزبور قلمرو مردان هست و تو نمی بایست آنجا می رفتی. در كشور همسایه ی ما كه تا همین 15 سال پیش حكومتی سر كار بود كه با ضرب و زور این نظر را كه خیابان قلمرو مردان هست  اعمال می كرد. حالا كه طالبان رفته اوضاع  زنان در افغانستان یك مقدار بهتر شده اما نه خیلی. در كشورهایی مثل عربستان و.... هم كه باز این موضوع را بدیهی می دانند. حالا در كشور ما  امروزه آن قدر صریح این را بیان نمی كنند اما نا خود آگاه پس ذهن خیلی ها همین هست.

ما وقتی دبیرستان بودیم به همراه همكلاسی ها زیاد به محله های سنتی شهر كه آثار تاریخی در آنها واقع هست سر می زدیم. هر چند آن موقع به این صورت فرموله شده شاید نمی توانستیم بیان كنیم اما پس ذهنمان این بود كه خیابان های شهر قلمرو مردان نیست و ما هم از خیابان ها و اماكن عمومی سهم داریم. در واقع در عمل این  نظر را كه خیابان ها قلمرو مردان هست به چالش می كشیدیم. البته در مواجهه با مزاحمین همان روشی را به كار می بستیم كه مادرانمان آموخته بودند: جاخالی و فرار! (حالا كه یادم می افتد من گاهی یك روش و ترفند دیگر هم به كار می بستم. با توجه به این كه می دانستم مزاحمین خیابانی از دختر اهل مطالعه خوششان نمی آید اگر كتابفروشی پیدا می كردم ویترینش را تماشا می كرد و اگر دوستی همراهم بود بحث علمی می كردیم. این روش هم در دور كردن مزاحمین كارساز بود!)

البته قشری كه چنین آزادی ای داشتند كم بودند. اغلب خانواده ها این همه آزادی را هم به دخترانشان نمی دادند. آنها را كنترل می كردند. الان درصد خانواده هایی كه به دخترانشان آزادی آمد و شد می دهند خیلی بیشتر شده . اگر این نسل هم همان گونه كه ما عمل كردیم "قلمرو مردانه بودن خیابان ها" را به چالش می كشیدند مسئله تا حد زیادی رفع می شد. اما می بینم كه چندان به دنبال چنین چالشی نیستند.  مسئله را به نوعی دیگر برای خود حل كرده اند. با این كه بسی بیش ازما به تفریحات خارج از خانه مشغولند ولی محل تفریح شان دو سه خیابان كه در آنها بوتیك ها و كافی شاپ ها و رستوران های شیك هست بیش نیست.  در اولین فرصت وارد كافی شاپ می شوند.  داخل كافی شاپ كسی مزاحمشان نمی شود و آزادی نسبی دارند. البته به ازای آن باید پول بپردازند و چیزی بخرند.

در واقع با پول آسایش و آرامش را می خواهند بخرند. به دنبال آن كه حق و سهم خود را از بالا و پایین شهر بگیرند نیستند.  نسل بعدی چه خواهد كرد؟! من به نسل بعدی زیاد امیدوار بودم ولی الان دارم شك می كنم. فعلا كه در فضای مجازی دلخوش هستند. شاید همانجا راضی باشند و نخواهند سهم خود را از خیابان ها بگیرند! نمی دانم! 

رفع معضل مزاحمت خیابانی چیزی نیست كه از عهده  ما برنیاید به شرط آن كه حاضر باشیم تلاش كنیم. اما باید دید آیا واقعا عزم كافی برای آن هست؟! تا وقتی كه دخترها یی كه آزادی عمل از طرف خانواده دارند و رفاه  آسایش نسبی دارند, با كافی شاپ رفتن یا در فضای مجازی خوش باشند  و نخواهند سهم خود را از اماكن عمومی بگیرند مشكل به قوت خود باقی خواهد ماند.

پی نوشت: اگر آثار تاریخی شهر در محله هایی باشد كه قلمرو مردانه محسوب می شوند جذب توریست به این شهر بسیار دشوار تر خواهد بود. هرچه زودتر این محله را باید از حالت قلمرو مردانه باید خارج كرد.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

مطلب زیر را قبلا دو سه بار منتشر كرده بودم اما نیاز می بینم از دیدگاهی دیگر هم آن را منتشر كنم. در انتها نظر جدیدی در پی آن خواهم نوشت :

 

سال 73 -74 در دانشگاه استادی داشتیم كه قسمت عمده ی وقت كلاس را صرف انتقاد از فرهنگ جامعه می كرد. به خصوص به ما دانشجویان می تاخت كه به چیزی فرای "پاس كردن" نمی اندیشیم و وقتی فارغ التحصیل شدیم فراتر از نوك بینی خود نخواهیم دید.
آن استاد راهكار هایی نیز برای حل معضلات اقتصادی واجتماعی ارائه می داد كه قابل تامل اند!
از جمله آن كه بارها گفته بود: « باید چند تا از این بازاری های شكم گنده را امروز بگیرند فردا در ملاء عام اعدام كنند تا درس عبرتی باشد برای بقیه. اگر این كار را بكنند همه ی مشكلات اقتصادی یك شبه حل می شه.» (چیزی به همین مضمون. ) امروز و فردا و همه و یك شبه را پررنگ كردم. دقت كنید آن استاد دانشگاه حتی از محاكمه هم سخنی به میان نمی آورد. من به این نكته دقت كردم.بیش ازپنج بار این مطلب را از زبان او شنیدم بی آن كه از محاكمه نامی برده شود. آن چه از نظر آن استاد اهمیت داشت ایجاد ترس در دل بقیه بود نه آن كه حكمی به عدالت صادر شود و یا حقوق انسانی متهم مراعات شودو ....
خوشمزه آن كه آن خانم دكتر عزیز به چیزی كمتر از اعدام رضا نمی داد. صد رحمت به علا الدوله كه به بهانه ی گران شدن قند بازاریان را تنها به فلك بسته بود!

دومین نكته ی قابل تامل در سخن آن استاد دانشگاه رفع «همه ی» مشكلات اقتصادی مملكت با ایجاد هراس در دل بازاریان بود. گویی «همه ی» مشكلات اقتصادی مملكت را بازاریان به وجود آورده اند كه هراس در دل آنان افكندن از طریق چند اعدام، «همه ی» مشكلات را به یك باره حل كند. گیریم من یك بازاری ام. با مشاهده صحنه ی اعدام همكارم آن هم به این شكل چه می كنم؟! مشخص است : بار و بندیل می بندم و خانواده و سرمایه خود را به دیار دیگر می برم. هر جا كه شد: آمریكا، سویس، امارات، تركیه، ... هر جا كه امنیت جانی داشته باشم و بتوانم با خیال آسوده سرمایه گذاری كنم.
یا فرض كنید من یك سرمایه دار خارجی هستم كه دارم مطالعه می كنم ببینم در ایران سرمایه گذاری كنم یا خیر. با دیدن عكس اعدام این بازاریان به حكم خانم استادی كه فراتر از نوك بینی اش را می بیند، چه فكری قرار است بكنم؟! آیا به سرمایه گذاری در این مملكت ترغیب می شوم یا تصمیم می گیرم دیگر پایم را در چنین مملكتی نگذارم؟! خودم هم تصمیم به آمدن بگیرم، همسر و فرزندم مانع می شوند!
یا فرض كنید دانشجویی هستم كه در آینده وارد كار اقتصادی می شوم. آیا با این ذهنیت كه استادان دانشگاهم دارند می آیم -چنان كه در غرب مرسوم است- به دانشگاه كمك مالی كنم؟!
خوشبختانه در بین خوانندگان منجوق كارشناس اقتصادی هم داریم. آیا آن چنان كه آن خانم دكتر می گفت با اعدام چند نفر مشكلات اقتصادی مملكت حل می شود؟! آیا این قدر این امر بدیهی است؟! من گمان می كردم كه مسایل اقتصادی در سطح كلان مملكتی خیلی پیچیده تر از این حرف هست كه با اعدام چند نفر بازاری حل شود!
پی نوشت: این خانم دكتر كه مد نظر من است از دانشكده ی فیزیك نبود.

پی نوشت جدید:  راه موثر در  جلوگیری از جرم, تنبیه شدید چند نفر به منظور رعب افكندن در قلب دیگران نیست!

مجازات بایدبا جرم متناسب باشد.  به جای شدید تر كردن مجازات  بایدتا حد امكان با همه ی خاطیان مقابله كرد (نه فقط بایكی  دونفر برای نمونه برای  ترساندن دیگران). روش تنبیه شدید دو سه نفر برای ارعاب  علاوه بر به دور بودن از عدالت چند ضرر دارد: اولا از او در اذهان عمومی یك قهرمان می سازد. ثانیا: هرچند اذهان عمومی را تحت تاثیر قرار می دهد اما مانع از جرم نمی شود. خاطیان بالقوه اگر احتمال دستگیری را زیاد ندانند  به كار خود ادامه خواهند داد. تنها اگر احتمال دستگیری را زیاد بدانند ممكن هست كه از جرم دست بردارند. ثالثا: در دنیا برای وجهه ی جامعه ی ما تبلیغ منفی است.

همین نكته را در مورد بزهی مانند مزاحمت خیابانی هم می توان گفت. اگر در میان خیل عظیم مزاحمین خیابانی فقط یكی دو نفر را بگیرند و شدید تنبیه كنند تا برای دیگران درس عبرت باشد عملا به این معضل دامن زده خواهد شد. دخترها مزاحمت را از روی دلسوزی به شخص خاطی پنهان می كنند چون كه راضی نمی شوند خاطی به خاطر آنها تنبیهی شدید و نامتناسب ببیند. به علاوه از تلافی خاطی و خانواده اش می ترسند و گزارش نمی كنند. به جای این روش كافی است با هر مزاحم دست كم یك بار با جدیت برخورد شودتا متناسب با مزاحمتش بی آبرویی تحمل كند.  اگر هر مزاحم این نگرانی را داشته باشد كه در برابر عملش ممكن هست آبرویش در جمع از بین برود و از جمع طرد شود كمتر احتمال دارد كه مزاحمت ایجاد كند.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

چند روز پیش كه نازلی مسئله ی مزاحمت خیابانی را مطرح كرد من اولش جرئت نكردم موضوع را مطرح كنم. یعنی می ترسیدم یاران آرزوبلاگ از طرح این موضوع رنجیده شوند. نظر یاران آرزو بلاگ برایم بسیار مهم هست. اما بعدش گفتم هرچه باداباد با احتیاط مسئله را مطرح می كنیم . خوشبختانه برخلاف انتظارم استقبال خوبی شد. هیچ نظر خشن و خشم آلودی ناشی از تعصب دریافت نكردم.

اغلب نظرها موافق بود جز دو مورد. در یك مورد -كه منتشر نكردم - نظر دهنده می خواست كه موضوعی جنجالی تر از این موضوع بحث شود. همان طوری كه می دانید این خلاف خط مشی مینجیق هست. در مورد دوم "فیزیكخوان" این انتقاد را وارد می ساخت كه من موضوعی را كه باید ریشه ای درمان شود موضعی می نگرم.  این انتقادی است كه خیلی وقت ها از نوشته های من می شود. به نظر خودم انتقاد وارد نیست چرا كه این دیدگاه من هست. من مسایل را به شیوه ی علوم تجربی با دید فروكاستگرایانه می نگرم : آنها را به مسایل جزئی تر تجزیه می كنم و برای هر جزء راه حلی می یابم. بسیاری به من انتقاد می كنند كه در مسایل اجتماعی این روش جواب نمی دهد. می گویند این متدلوژی علوم اجتماعی نیست. من هم  هیچ جا ادعا نكرده ام كه عالم علوم اجتماعی هستم یا به متدلوژی آنها عمل می كنم. نام این وبلاگ مینجیق هست و توضیح آن «خانیم لار قوناقلیغی» (مهمانی زنانه) می باشد. جز این هم ادعایی ندارم. اینجا می خواهیم به سبك مهمانی های زنانه راه حلی برای مسایلی كه با آنها درگیر هستیم بیابیم. راه حلی  كه برای ما كار كند و جوابگوی مشكلاتمان باشد. و چه مسئله  ای همه گیر تر و دامنه دار تر از مزاحمت خیابانی برای زنان؟! از نه سالگی تا نود سالگی با آن درگیریم مستقل از آن كه از چه تیپ خانواده ای باشیم. مستقل از این كه مجرد باشیم یا متاهل.  مستقل از این كه همسرمان برگه ی اجازه خروج را  بی چون و چرا و  با حسی توام با شرمندگی از این رانت مردسالارانه امضا كند یا بخواهد از آن به عنوان حربه ای برای باج گیری از همسرش و فشار بر او استفاده كند!

در زیر راهكاری برای حل معضل مزاحمت های خیابانی پیشنهاد می كنم. نظری است از جانب مینجیق در یك جمع "خانیملار قوناقلیغی". اصلا ادعا نمی كنم در مسایل اجتماعی صاحب نظر هستم اما پیشنهادم را ارائه می دهم تا مورد نقد قرار گیرد. خودم هم نمی خواهم اجرایش كنم. سهم من به این راه حل همین چند نوشته بود و بس! اگر قرار باشد چنین برنامه ای اجرا شود از دست من برنمی آید. از من زرنگ تر ها و از من جوان ترها و از من شجاع تر ها و از من پرانرژی ترها باید اجرایش كنند. با بازخوردی كه در این وبلاگ گرفتم به نظرم می آید فضای جامعه برای مقابله با این معضل اجتماعی آماده هست. لازم هم نیست كه بخواهیم كه كل مناسبات اجتماعی را زیر و رو كنیم كه همین معضلات را حل نماییم. به طور موضعی همین را حل می توانیم بكنیم چون افراد با نگرش های گوناگون از دیدگاه های متفاوت مایلند این معضل حل شود. مذهبی ها و سنتی ها از منظر ناموس پرستی می خواهند. فمینیست ها از منظر برابر خواهی می خواهند. مغازه دارها و كسبه به خاطر جذب مشتری های خانم می خواهند و....... خوشبختانه نمی خواهند با انكار موضوع بر موضوع سرپوش بگذارند.

و اما پیشنهاد من:

مرحله ی اول :

فعلا كه هوا سرد است و وقت گشت و گذار نیست. تا اسفند ماه كه هوا اندكی گرم تر می شود در فضای مجازی باانتشار مطالبی در منقبت  مزاحمت خیابانی حساسیت افراد را به این موضوع بالاتر برده شود. به علاوه راه هایی برای مقابله بدون خشونت با مزاحمین آموزش داده شود. این راه ها را اغلب از خاطرات زنان دیگر می توان استنتاج كرد. دوری از خشونت در مقابله با این معضل از نكات اساسی است.

مرحله دوم:

سالانه راه پیمایی ای در دفاع از حقوق زنان در شهرهای مختلف می شود. در تبریز معمولا به این مناسبت به كوه عینالی صعود می كنند. می توانید اینجا گزارش كوه پیمایی پارسال را بخوانید. شعار ها همچنان كه از پلاكاردها پیداست چیزهایی ار این دست هستند: "زن=مرد" یا "رهایی زن/ رهایی جامعه". من هیچ وقت در این گونه تجمعات شركت نكرده ام و قصد هم ندارم بكنم. صلاح ملك خویش خسروان دانند اما به نظر من این گونه شعارها دو ایراد دارد: اول این كه یك عده را بی جهت آشفته و نگران می سازد و می خواهند كارشكنی كنند. دوم این كه  مطالبه ی نهفته در آن مشخص نیست. خیلی ها -- از جمله عده ی زیادی از میان خود زنان--می گویند اینها حرف خانم هایی هست كه دردی ندارند و غم نان ندارند  و در خانه بیماری برای مراقبت ندارند و مسئولیت پختن شام ندارند و دغدغه ی جور كردن اجاره خانه ندارند و  به همین دلیل از برابری زن و مرد برای خودشان مسئله ساخته اند! (من فقط نقل قول دارم می كنم نظر خودم را نمی گویم. چه بسا خیلی از خانم هایی كه از این شعارها می دهند دردمندی های بسیار داشته باشند.) پیشنهاد من آن هست كه امسال شعارهای مشخصی در مقابله با مزاحمت خیابانی سر داده شود. در این صورت قشر سنتی تر یا متعصب تر جامعه هم با شعار همصدا می شود. به علاوه همه كس در جامعه با این معضل سر و كار دارد. فقیر و غنی! متاهل و مجرد! مرفه بی درد یا مرفه دردمند! صاحبخانه با اجاره نشین! خانه دار یا شاغل!مطالبه ای مشخص هست كه برای همه كس ملموس هست. این اتحاد و همدلی و نمایش همگانی آن در مقابله با مزاحمین خیابانی در ایجاد اعتماد به نفس در خانم ها موثر خواهد بود. به علاوه به مزاحمین هم پیام خواهد رساند كه مراقب رفتارشان باشند.

 

مرحله ی سوم:

بعد از این آماده سازی جامعه وقتی بهار از سر رسید و گشت و گذار در شهر و دشت و دمن آغاز شد در مواجهه با مزاحمین خیابانی همان راه كارهای به دور از خشونت كه در فضای مجازی بررسی شده به كار بسته شود. به گونه ای كه هر مزاحم مستمر خیابانی دست كم یك بار تا پایان سال 93 با خانمی مواجه شودكه با اعتماد به نفس و متانت و كنترل كامل بر اعصابش عمل شنیع او را زیر سئوال می برد و او به این علت در جمع شرمسار می شود.

 

من فكر می كنم این راهكار اگر سه چهار سال پشت سر هم به كار گرفته شود معضل  در جامعه ی ما رفع می شود.

این نظر و پیشنهاد من بود كه تا چه مقبول افتد و چه در نظر آید. اما اكر به كار بسته شود و نتیجه دهد  یكی از موانع جذب توریست از میان برداشته شده است.

 

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

در نوشته ی قبلی ام یاد آوری كردم  كه مادرهای ما نسل اندر نسل به دخترانشان آموخته اند كه در جواب مزاحمت خیابانی خود را به ندیدن و نشنیدن و لمس نكردن بزنند و قدم های خود را تند تر كنند جا خالی دهند و بگریزند.

خلاصه به

"see no evil, hear no evil, speak no evil"

معروف یكی هم Don't feel being  touched را  اضافه كنند. یه نظرم  راه حل موقت بدی نیست اما نسل اندر نسل اجرا شده است و معضل هم به جای خود باقی است.

چیزی كه در این میان غایب  است توجه به حقوق شهروندی زنی است كه مورد مزاحمت قرار می گیرد. متاسفانه كسی در این میان نمی گوید چرا باید آن مزاحم خیابانی بیش از آن زن از پارك ها و خیابان های شهر و نیز كوه ها و دشت ها و جنگل های این سرزمین سهم داشته باشد. اگر مردی دست فروش برای تامین مخارج زندگی جایی بساط فروش هندوانه پهن كند به چندین نهاد باید پاسخگو باشد كه چرا سد معبر كرده و..... اگر ثروتمندی  فردی را اجیر كند كه جلوی خانه اش ماشین پارك نكنند خیلی ها اعتراض می كنند. .... اما عجیب است كه مزاحمین خیابانی در خیابان آزار می دهند و جامعه هم به جای محدود كردن آنها از زنها و دختران انتظار دارد كه قدم هایشان را تند تر كنند و از محل تجمع آنها بگریزند! مگر خیابان و امكان عمومی در تیول آنهاست؟!

چرا دختری كه ذهنش مشغول مسئله ای است و در آستانه افسردگی قرار دارد نتواند در پاركی با آسودگی و بی مزاحمت قدم بزند تا حال و هوایش عوض شود. چرا نباید این حق را داشته باشد كه وقتی از منظره ای خوشش آمد بنشیند و آن را طراحی كند؟! چرا باید اجازه دهیم یك مزاحم خیابانی این امكان و حق را از او بگیرد؟!

چیزی كه اغلب به آن توجه نمی شود آن است كه مزاحمت خیابانی --از آن نوعی كه نازلی گفت--بیش از آن كه یك مسئله ج0ن-س-ی باشد یك راه برای اعمال  و ابراز قدرت است. شخص مزاحم با همه ی حقارتش كنترل خیابان و اماكن عمومی را در دست می گیرد, ترس و رعب می افكند و فرمانروایی می كند! چون كارش از جنس ابراز قدرت هست زیاد فرقی نمی كند كه قربانی چه پوششی داشته باشد و یا چه قدر محافظه كارانه رفتار كند.

 

برخورد خشن با مزاحمین خیابانی راه حل نیست چراكه خطرات خود را دارد و جواب هم نمی دهد. در جامعه ی ما  بیش از ا ندازه خشونت تنبیهی  در بزه های دیگر اعمال می شود و چنان كه می بینیم در جلوگیری از وقوع جرم موثر واقع نمی شود. من نمی خواهم به این خشونت های تنبیهی افزوده شود. خشونت خشونت را باز تولید می كند. آن مزاحم خیابانی اگر به عنوان تنبیه خشونت ببیند (چه از طرف مردم چه از طرف نهادهای دولتی و غیردولتی)  در خانه با خواهر و....خشونت بیشتری نشان خواهد داد. اصطلاحا سر آنها خالی خواهد كرد و از فردا جری تر و وقیح تر خواهد شد. (همان طور كه بزهكاران دیگر جامعه بعد از تنبیه های خشنی كه متحمل می شوند جری تر می گردند.)   

من شخصا  در مقابله با این معضل راه حلی جز همان كه مادرانمان به ما گفته اند به كار نبسته ام. اما می دانم راه حل های دیگری هم هست. در زیر تجارب  چند نفر را می نویسم..

1) در اوایل دهه 70 یكی از بستگان ما در همین تهران سوار تاكسی بود .بر صندلی پشت ماشین نشسته بود وپسر كنار دستی او را  اذیت می كرد. این عزیز برگشته بود و به راننده تاكسی گفته بود:" آقا لطفا نگه دارید این آقا می خواهند پیاده شوند." راننده و مسافر جلویی برگشته بودند و پسر راچپ چپ نگاه كرده بودند. یارو با شرمندگی پیاده شده بود.

2) این را هم اوژن نوشت:

سلام.
فكر نمی‌كنم تذكر آرام فایده‌ای داشته‌باشه. احتمالا اون مزاحم به خاطر اینكه یك دیالوگی برقرار شده پرروتر هم می‌شه. اینكه خودتون رو به نشنیدن بزنید هم اون فوایدی كه گفتین رو داره ولی باعث می‌شه طرف برای مزاحمتش هیچ هزینه‌ای نده و به آزار دادن دیگران ادامه بده.
یك راه پیشنهادی دیگه برخورد خشن غیرفیزیكی‌ه. یعنی مثلا وقتی مزاحم چیزی گفت به صورت ناگهانی با صدای خیلی بلند و با لحنی كه كاملا مشخصه گارد تدافعی داره سرش داد بزنین كه «بله؟!!!» یا مثلا «چی گفتی؟!!!». اینطوری هم خودش یه لحظه شوكه می‌شه و هم دیگران به وضوح متوجه می‌شن كه این آدم داره برای یكی مزاحمت ایجاد می‌كنه و حداقل برمی‌گردن و با ملامت نگاهش می‌كنن و حتی ممكنه باهاش برخورد كنن.

 

در به كار بستن این روش ها -مثل هر مسئله ی ارتباطی دیگر البته باید موقعیت سنجی كرد. چیزی كه در یك محیط و شرایط كار می كند در محیط و شرایط دیگر شاید كارنكند.  شما هم اگر راه حلی سراغ دارید كه  جواب داده باشد در باخیش ها لطفا تجربه ی خود را بازگو كنید. بازگویی این  تجارب برای حل معضل مفید خواهد بود.

ببینید! من گمان نمی كنم دختران متولد نیمه دوم دهه هفتاد به بعد به آن سادگی كه ما عقب نشینی كردیم و وا دادیم عقب نشینی كنند تا مزاحمین خیابانی عرصه را بر آنها تنگ كنند. آنها مقابله خواهند كرد. برای این كه مقابله هزینه  و خطر كمتری داشته باشد بهتر است روش های مقابله ی موفق و كم خطر مدون تر شود تا آنها لازم نبینند با سعی و خطا چرخ را از نو اختراع كنند و هزینه ها در این راه بدهند.

 نكته ی اساسی این هست كه درمواجهه با مزاحم خیابانی خانم باید از موضع قدرت و توانمندی و اعتماد به نفس عمل كند. جیغ جیغ كردن و رفتارهای هیستریك و خارج از كنترل نشان دادن به مزاحم خیابانی حس قدرت و كنترل بیشتری می دهد و او را وقیح تر می سازد. هدف او كنترل و نشان دادن برتری بود و با دیدن رفتار هیستریك و ضعیف زن به هدف خود رسیده است. پس چرا به كارش ادامه ندهد؟! اما اگر در كلام  خانم حس آتوریته  باشد او شكست می خورد. اگر نگاه های دیگران در جمع این  واكنش خانم را تایید كنند او می فهمد كه این روشش شكست خورده است و مجبور می شود این عمل زشت خود را ترك گوید.

اگر ترسیده اید و مطمئن نیستید می توانید واكنشی توام با آتوریته و با لحنی توام با حس اعتماد به نفس  در آن شرایط نشان دهید همان روشی را كه مادرانمان آموخته به كار برید اما در هر صورت خود را مسلط براعصاب خود و مسلط به شرایط نشان دهید. اجازه ندهید مزاحم خیابانی خیال كند كنترل شرایط را او به دست دارد.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو