+0 به یه ن

غیر از کوچه هایی به اسم پروین اعتصامی و یک کوچه به اسم پروانه وثوق (که خودش غنیمتی و نعمتی است) زن دیگری هم در ایران هست که خیابانی یا کوچه ای به اسم اش باشه؟ اسم رسمی منظورم هست والا تبریز یک کوچه داره که مردم از دیرباز حلیمه سازاندا (حلیمه ساززن) صدایش می کنند.


پی نوشت:
از قرار معلوم چندین کوچه به اسم شهدای زن در جنگ تحمیلی است.
در تبریز یک کوی هست (نزدیک همان آبرسان و چسبیده به گلباد -یعنی محله خودمان) اسمش ماندانا ست به اسم خانمی است که اولین خانه را آنجا ساخته

اونها خوبند ولی کافی نیستند.
از زمان شاه هم خیابان هایی مانده که به اسم زنان دربار بود و هنوز مردم همان نام ها را به کار می برند. مثل خیابان شهناز در تبریز یا خیابان ثریا در اصفهان. هرچند من از این که اسم خیابان به اسم یک درباری زن باشه خیلی خوشحال نیستم.

جا داره که هر شهری در ایران خیابانی به اسم پروین اعتصامی و مریم میرزاخانی و پروانه وثوق (پزشک فداکار کودکان) و سعیده قدس (بنیانگذار محک) و ..... داشته باشد. همین طور تعداد بیشتر کوچه به اسم شهدای زن جنگ تحمیلی باشه. جا داره کوچه ای نزدیک محل تولد افرادی مثل رخشان بنی اعتماد یا تهمینه میلانی به اسم آنها نامگذاری بشه.
همین طور خیابان هایی به اسم قهرمانان زن محلی باید اسم گذاری بشه. مثلا چند سال پیش یک زن جوان به نام گلین در زلزله اهر چندین نفر را از مرگ نجات داد . جا داره در اهر خیابانی به اسم نامگذاری بشه.
یا در تبریز به اسم زینب پاشا و زری خانیم و قهرمانانی از این دست.
در کردستان به اسم قدم خیر و...

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

یک سخنرانی از خانم لیلی گلستان به تازگی منتشر شده که خیلی مشهور شده و دست به دست می چرخه.
ابتدا سخنرانی خانم لیلی گلستان به این اشاره می کنه که پدر سلطه جویش  (ابراهیم گلستان) باعث شده در نوجوانی و کودکی خیلی زجر بکشه. در فرهنگ ما-و در اغلب فرهنگ های دیگه- ناپسند شمرده می شه که دختری بیاید و در جمع از پدرش بد بگوید. قدیم ها بچه ها به خود اجازه نمی دادند که از پدرشان حتی در جمع خصوصی انتقاد بکنند. این روزها ما ها خیلی با پدرمان راحتیم و در خانه هر جور دوست داشته باشیم انتقاد می کنیم اما اغلب ما هرگز در جمع از پدر مان انتقاد نمی کنیم. به نظر من هم درستش هم همینه!

کار خانم گلستان را تایید نمی کنم. اما می بینم برخی ها آمده اند خانم گلستان را قضاوت می کنند. در خود همان صحبت ها خانم گلستان اشاره می کند که پدرش برایش خانه خریده. حرف این عزیزان تلویحا این هست که وقتی پدری برای فرزندش خانه می خرد دیگه پدری را تمام کرده و فرزند چیز بیشتری نباید بخواهد. شکایت از سلطه گری وقتی طرف خانه خریده لوس بازی است.

این که خانم گلستان نباید از پدر در جمع شکایت می کرد نکته دیگری است. اما در مجموع یک دختر کاملا حق دارد  از پدر انتظاراتی به جز انتظارات مادی داشته باشد.
من کتاب "نوشتن با دوربین" که مصاحبه ای است یا ابراهیم گلستان خوانده ام. اگر یک دهم توهین و تحقیری که با مصاحبه گر می کند با فرزندش کرده باشد واقعا جای تاسف دارد! تازه ما ایرانی ها اغلب با غریبه ها (مثلا یک روزنامه نگار) خیلی محترمانه تر رفتار می کنیم. بچه را چون مال خودمان می دانیم زیاد با او رودربایستی نداریم. این در میان همسن های گلستان که بیشتر پررنگ بود. در بین همنسلان من هست که یواش یواش گفته می شود احترام بچه از احترام مهمان هم واجب تر است.

حرف من این هست: اگر پدری برای بچه اش خانه بخرد باز هم حق ندارد توی سر فرزند بزند و او را تحقیر کند.
بگذارید در مورد خودم و پدر مرحومم بگویم. پدر من هم هدایای مادی زیادی برای من خریده بود که با توجه به این که سر گنج ننشسته بود چشمگیر حساب می شد. اما هیچ وقت منت سرم نذاشت.
الان هم که در میان ما نیست من وقتی به یاد او می افتم این هدایای مالی  آن قدر برایم مهم نیست و زیاد یادم نمی افتند. اگر اون هدایای مادی نبودند من خودم چند سال بعد تر می توانستم مشابه آنها را از در آمد خودم تهیه کنم. چیزی که من بیشتر به آن مدیون هستم بازی هایی بود که در کودکی با من کرده بود. با حوصله نشسته بود با لگو ها  برایم ساختمان ساخته بود . یادداده بود چه طور ستون بزنم و با پتو و... وسط اتاق پذیرایی برای خودم خانه بسازم. چه طور با بیست سئوالی به من فکر کردن آموخت. چه طور عشق به هندسه را در دلم کاشت و.....
این کارهایش بود که برایم برجسته بود و هست. و این که آن قدر مناعت داشت که به خاطر هدایای مادی منت سر کسی از جمله بچه اش نگذارد!

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

اتفاقات جالبی داره در این مملکت می افته. در سیستان بلوچستان 415 زن به شوراهای شهروروستا راه پیدا کرده اند.


https://meidaan.com/archive/37752

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

در کالیفرنیا که بودیم در شب هالووین دسته دسته بچه ها با لباس های خاص می اومدند
ما هم شکلات آماده می کردیم که از شون پذیرایی کنیم.

مامان هاشون ازدور مراقب بچه ها می ایستادند.

خیلی اونجامرسوم بود.

روز بعدش هم استادان مسن استنفورد که سن شکلات خوردنشان گذشته بود بقیه شکلات هایی که برای اون شب تهیه کرده بودند می آوردند در دانشکده

یادمه یک بار برت ریچتر (برنده جایزه نوبل فیزیک به خاطر کشف ذره جی/اپسای) یک عالمه اسمارتیز آورد.


اینجا در مجتمع ما هر سال بیش از دو بچه برای قاشق زنی نمی آیند. احتمالا اونها هم از آمریکا اومده اند به عادت اونجا می خواهند این سنت ها را زنده نگاه دارند.
به سبک اونجا هم لباس های مخصوص می پوشند.
امسال نیمتاج و تور زده بودند.
پارسال از اون ماسک های ونیزی با پر و تشکیلا ت زده بودند.

سال دیگه می خواهم یک سربنده و پیراهن شبیه لباس سنتی آذربایجانی تهیه کنم.
وقتی بچه ها می آیند برای قاشق زنی اون طوری در باز کنم. با ساز و آواز و گل و تزئینات!

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

از دیرباز متن ها و سخنان زیادی با این مضمون که "همه" مردها از زنی که کمی تا قسمتی سبک مغز هست خوششان می آید رد و بدل می شود. رد و بدل این نوع متن ها چند ایراد دارد. فکر می کنم بد نباشد یک مقدار در این مورد بنویسم. تجربه چهل سال زندگی من نشان می دهد که "همه" مردها چنین سلیقه ای ندارند! اتفاقا ازدوران کودکی در دور و بر شخص من اکثریت با مردهایی بوده که جذب زنان فهمیده می شدند و زنان سبک مغز- همانند مردان سبک مغز- حرصشان را در می آورد! اتفاقا در نگاه من مردی که جذب زن سبک مغز می شود (یا چنان که در زیر توضیح می دهم جذب نشده سراغ شان می رود) یک پدیده نادر و عجیب و غریب قابل مطالعه می نماید.

آقایان مهندس که من از بچگی ام با آنها به خاطر شغل والدینم ارتباط دارم عموما به سمت افراد با سطح فکر بالا جذب می شوند و از زنان (و مردان ) سبک مغز گریزان هستند. کسانی که در علوم پایه ( از روی علاقه و نه اجبار و قبول نشدن در رشته های دیگر) تحصیل نموده اند هم همین طور. این که گفتم مستقل از تیپ خانواده هایی بود که از آن می آمدند. خوشبختانه این دسته از مردان که اشاره کردم با خودشان از این جهت روراست بودند. می دانند زن سبک مغز حوصله شان را سر خواهد برد پس برای ازدواج هم سراغ چنین زنانی نمی روند.
اتفاقا مشکلی که من دیده ام بین مردهایی هست که دیپلم ریاضی گرفته اند اما پزشک یا وکیل شده اند. اینها هم مثل دوستان مدرسه شان جذب خانم هایی می شوند که قدرت تحلیل بالا دارند اما در محیطی قرار می گیرند که خرده فرهنگی در آن حکمفرماست که لاف زدن در مورد رابطه با زنان سبک مغز خیلی رایج هست. خیلی رایج هست که بنشینند و لاف بزنند که تا "دختره سبک مغز" عنوانشان را شنید و تصور کرد چه در آمدی خواهد داشت، چنین و چنان کرد که این "مرد" به او توجه کند. کم هم اتفاق نمی افتد که با دخترانی مواجه شوند که شیفته ژست ویا عنوان (یا توهم ثروت افسانه ای) اینان نمی شوند و خیلی هم اینها را تحویل نمی گیرند. این قبیل دخترها روی اعصاب مردان لاف زن هستند و متهم به آنرمال بودن می شوند. از این تیپ لاف ها بین مهندسان و فیزیکدانان و ریاضی دانان چندان رایج نیست.
واقعیت را بخواهید مهندسانی که شرکت های موفق دارند چند مرتبه بزرگی بیشتر از یک پزشک یا وکیل تازه کار-وحتی کهنه کار- در آمد دارند اما دنبال این قبیل لاف ها نیستند.
خلاصه دیده ام که برخی از اونهایی که شاگرد خوب ریاضی بودند اما رفته اند سراغ پزشکی یا وکالت خیال می کنند اگر اذعان کنند از زنان سبک مغز خوششان نمی آید و جذب زنی می شوند قوه ادراک و تحلیل بالا دارد "مردانگی" و "رجولیت" شان زیر سئوال می رود و مورد تمسخر همتایانشان قرار می گیرند. برای همین می روند سراغ زنانی که سبک مغز به شمار می آیند. اونها هم بعد دو سه روز دلشان را می زنند و اینها از همه زنان به یک باره شاکی می شوند و ناراضی.
می دانم یک عده به من خرده خواهند گرفت و خواهند گفت با مدرک تحصیلی نمی توان روی افراد قضاوت کرد. با مدرک تحصیلی نمی شه. اما من باور دارم اگر کسی دیپلم ریاضی گرفته باشد و در دبیرستان شاگرد خوب ریاضی بوده باشد شخصیت اش-دست کم از این جهات- کامل شکل گرفته. شاگرد خوب ریاضی که در دوران نوجوانی مسئله ریاضی پشت مسئله ریاضی حل کرده باشد و در دوران نوجوانی ساعت ها ذهنش درگیر فلان قضیه هندسه بوده باشد همان طوری فکر می کند و همان طوری هم با دیگران ارتباط برقرار می کند. "اصل" اش می شود همان. هر که دور ماند از اصل خویش بازجوید روزگار وصل خویش. زن سبک مغز هم شاید چند ساعتی جذبش کند اما زود دلش را می زند.

برخی خانم ها هم که این داستان ها را در مورد این که "همه " مرد ها جذب زن سبک مغز می شنوند از این که مردی عاشقشان شود قطع امید می کنند. هرکه هم (با نیت "خیر") سراغشان می آید پس می زنند چون باورشان نمی شود مردی جذب زنی با دغدغه ها و سطح فکر خودشان شود. تصور باطلی است! مردان زیادی هستند که جذب زنان فهمیده می شوند. شاید این مردان در جامعه کل در اقلیت باشند اما در میان برخی جمع ها-مثل جمع مهندسان یا فیزیکدانان و ریاضی دان ها و بیولوژیست ها و نوروساینتیست ها- در اکثریت قاطع هستند.

مردهای بازاری هم عموما خانمی را می پسندند که به لحاظ اجتماعی و روابط عمومی و نیز مدیریتی قابل و شایسته هست. این مهارت ها هم توانمندی فکری بالا می خواهد و با سبک مغزی نمی خواند.

حالا همه این ها را گفتم دو چیز هم اضافه می کنم. اولا مردها- تقریبا همه شان چه مهندس چه پزشک چه بازاری چه دانشمند چه بیکار چه ...- از زن سبک مغزی که زورکی ادای متفکر در می آورد خوششان نمی آید. این تیپ زنها به برکت جملات متفکرانه شیربرنجی که در اینترنت رد و بدل می شوند دارند روز به روز بیشتر می شوند.
اما نکته دوم: یک دسته دیگر از زنان هم هستند که "متفکر نما" هستند ولی پسرهای جوان از آنها دوری می گزینند: زنانی که دور و بر "استادان حیز کاریزماتیک کنترل فریک" زیاد می پلکند. اگر در تهران زندگی کنید و در تهران دانشگاه رفته باشید حتما با این پدیده خوب آشنایید. اما برای کسانی که در شهرستان هستند یا در خارجند شاید باید توضیح داده شود.
این پدیده خیلی "تهرانی" هست. در شهرستان ها (دست کم در تبریز) و یا کشورهای پیشرفته غرب چنین چیزی ندیده ام حتی در ترکیه هم ندیده ام.
شاید در هند یا چین پدیده مشابهی باشد. ببینید در شاخه های مختلف یک سری استاد پا به سن گذاشته هست که در زمان جوانی شان کارهای علمی نسبتا خوبی کرده اند و اسم و رسمی برای خودشان در شاخه علمی خودشان به هم زده اند. وقتی پا به سن می گذارند حال و حوصله ندارند که کار علمی بکنند. می افتند توی خط مرید جمع کردن. مرید ها از جنس لطیف باشند دیگه بهتر! به اندازه کافی هم کاریزما دارند که بتوانند این کار را بکنند. وقتی دختری از جمع مریدان با پسری آشنا می شود و می خواهند عروسی کنند این استاد بزرگ حسودی اش می شود و از کاریزمای خود بهره می گیرند تا رابطه را به هم بزنند.
معمولا پسرها دوست ندارند با دختری عروسی کنند که یک مرد غریب روی آنها چنان نفوذی داشته باشد.(کاملا هم حق دارند که نخواهند.) استاد بزرگ چنان جلوه می دهد که اولا خیرخواهانه مانند یک پدر صلاح دختر را می خواهد و برای همین نمی گذارد او با آن پسر عروسی کند. ثانیا چنین جلوه می دهد که لازمه متفکر بودن و امروزی بودن آن هست که به حرف های آن "استاد بزرگ" گوش فرا دهد و الا "امل" هست.
راستش حنای این قبیل "استادان بزرگ" از همون اول برای من رنگی نداشت! من خودم فکر می کنم و نیاز ی هم به تایید امثال آنها ندارم. دستاوردهای علمی خودم تا همین الانش از اغلب اون ها با اون همه کاریزما به مراتب بیشتر هست. هرگز نذاشته ام امثال آنها در زندگی زناشویی من دخالت کنند و آن را به هم بریزند. اما زیاد دیده ام که دختران جوانی-که دیگه دختر جوان محسوب نمی شوند- برای این که در جمع مقربان آن قبیل پیرمردها قرار بگیرند و توسط آنها به عنوان زن پیشرو و اندیشمند تایید شوند لگد به بخت خودشان زده اند. منظورم از لگد به بخت خود زدن را تشریح می کنم: یعنی هم فرصت زندگی زناشویی خوب را از دست داده اند و هم فرصت این که خود مستقلا در مسایل علمی و حرفه ای صاحب نظر شوند از خود گرفته اند. چون نخواسته اند یا نتوانسته اند از لوای آن پیرمرد بیرون بیایند و فکری آزاد ومستقل داشته باشند و خود صاحبنظر شوند. original thinker نتوانسته اند بشوند. این قبیل پیرمرد ها نه تنها برای زندگی زناشویی مریدان مضر هستند در بعد حرفه ای و علمی هم نمی ذارند مریدان از حدی بیشتر رشد کنند. من ترجیح می دهم توسط آن پیرمردها و مریدانشان "حاجی خانوم" خوانده شوم اما اختیار زندگی زناشویی و نیز حرفه ای ام دست خودم باشد.
(توضیح: در شهرستان ها و محلات سنتی تهران خطاب کردن حاجی خانوم نشان از احترام دارد اما در این جمع ها برای مسخره کردن این عبارت را به کار می برند)

پی نوشت: من حج عمره رفته ام. اطلاق حاجی خانوم به من خیلی هم بیراه نیست.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

اولین چیزی که وقتی این عکس را می بینید به نظرتون می رسه چیه؟
در یکی از کانال های جوک پیدایش کردم که مسخره اش کرده بود.
 اول چیزی که به نظرم می رسه: شادی، نشاط، تفریح چند نسل کنار هم.
دومین نظر: دم مادریزرگه گرم! به جای این که یر سر روزگار و نسل جدید غرولند کنه یا به عروس و دخترهایش پیله کنه اومده تفریح!
سومین نظر: تیپ شان به روستایی ها و  حاشیه نشین های ترکیه ای می خوره نه ایرانی. بد نیست همین تیپ ها را به عنوان توریست از کشورهای همسایه جذب کنیم.  برای جذبشان هتل های آن چنانی ساختن لازم نیست. بعد ش هم کلی سوغاتی برای نوه و عروس و داماد می خرند و می برند. کلی در آمدزایی می تونند داشته باشند. به علاوه می آیند با هم سن و سالان و هم تیپ های خودشان در ایران دوست می شوند. برای روحیه هم نسل ها و هم تیپ های خودشان در ایران هم خوبه.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

خانم آزاده نامداری چندی است در آپارات سری مصاحبه هایی با خانم های موفق و مشهور پخش می کنند. قبلا مصاحبه هایی با خانم نیلوفر اردلان (فوتبالیست)، منیژه حکمت (کارگردان، تهیه کننده شهرموشها 2، و مامان پگاه آهنگرانی)، چیستا یثربی (نمایشنامه نویس) و خانم افسانه بایگان انجام داده اند.
افراد جالبی برای مصاحبه انتخاب می شوند. دکوراسیون صحنه هم چشم نواز هست. پرده های نقاشی قاجاری هستند.
مصاحبه اخیرشان با خانم مونا برزویی هست که شاعر و ترانه سُرا هستند. من قبلا ایشان را نمی شناختم. اما با دیدن این مصاحبه دید خیلی مثبتی نسبت به ایشان پیدا کردم. دورو نبود. برای این که کار خودش را درست بکنه حاضر نمی شد کسی را خراب کنه. از مصاحبه اش لذت بردم. ای کاش کسان چون او بیشتر باشند.
چندی پیش در همین آپارات مصاحبه ای پخش شد از یک هنر پیشه مرد ریش سفید که رفته بود در یک کانال در خارج از ایران بازی کرده بود و بعد برگشته بود. حرف اصلی اش این بود که:" من اشتباه کرده ام اما خطای مرا ببخشید. من که مرد هستم باید بخشیده بشوم. اگر خئاستید جلوی کار و فعالیت و پیشرفت همکاران زن که دقیقا همین کار را که من کرده ام انجام داده اند بگیرید. اما چون "من منم" و "من مردم"  به من نگویید بالای چشمت ابروست."کلی هم از کم بودن درآمدش نالید که خود را توجیه کند.
خانم مونا برزویی اصلا راضی نشد چنین چیزی بگوید! شخصیتش قابل تقدیر هست.

از خانم آزاده نامداری بابت ترتیب دادن این مصاحبه زیبا و شجاعانه سپاسگزارم.
 

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

در مورد حرکت نارنجی  کردن پروفایل می خواستم چیزی بنویسم فرصت نشد. می بینم در شرق متنی در مورد آن هست که هر آن چه که من می خواستم بگم گفته. متن را از سایت میدان کپی می کنم:

«خشونت علیه زنان و دختران، یک نقض حقوق‌‌بشری و مانع جدی برای توسعه پایدار است. هزینه‌های آن در مقیاس بزرگ، سبب تحمیل مضرات زیادی در جامعه و اقتصاد می‌شود. دنیا توان پرداخت این هزینه را ندارد». این جملات بخشی از گفته‌های بان کی‌مون، دبیر کل سازمان ملل، درباره کارزاری است که این روزها خیلی‌ها آن را با رنگ نارنجی‌اش می‌شناسند. کارزاری که براساس آن از ۲۵ نوامبر تا ۱۰ دسامبر، روز جهانی حقوق‌ بشر، یعنی ۱۶ روز علیه خشونت‌های جنسیتی به عموم آگاهی‌رسانی می‌شود. این کمپین با شعار «جهان نارنجی» مردم را دعوت به حمایت از ایستادن در برابر ظلم و خشونت علیه زنان می‌کند. این کارزار در خیابان‌ها، مدارس و مکان‌های عمومی اجرا می‌شود تا آگاهی‌رسانی عمومی انجام شود. حالا برای همین است که روسری‌ها و دستبندهای نارنجی را می‌شود در عکس‌های پروفایل‌های شبکه‌های اجتماعی یا کوچه و خیابان دید. ١۶روزی که قرار است درباره تبعیض‌ها و نقض قوانین عدالت‌آمیز حتی در زندگی شخصی آدم‌ها صحبت شود.

نسیبه، تندوتند روبان‌های نارنجی را به دست زنان رهگذر در پارک دانشجو می‌دهد. ٢٣ سال بیشتر ندارد و در دانشگاه تهران جامعه‌شناسی می‌خواند. می‌گوید: «این سؤال‌های تکراری و کلیشه‌ای که مثلا چرا خشونت را جنسیتی می‌کنیم، خیلی روی اعصابم است. تو فکرش را بکن، من در خانواده‌ای بزرگ شدم که سنگ روشنفکری به سینه می‌زد. خانواده‌ای که پدرم من را به عنوان دختر آخرش خیلی‌ خیلی دوست داشت، اما چیزهایی در زندگی‌ام اتفاق افتاد که اسمش را خشونت نامرئی می‌گذارم. مثل اینکه پدرم هرگز به من اجازه نداد کوه‌نوردی کنم، می‌گفت تو کلا دختر چغری هستی! می‌گفت روحیه‌ات دخترانه نیست. همیشه وقتی خرید می‌رفتیم، من باید لباس‌های صورتی و پف‌دار می‌خریدم. پدرم هیچ‌وقت نفهمید که مثلا من چقدر دلم می‌خواهد تفنگ اسباب‌بازی داشته باشم، چقدر دوست دارم رانندگی کنم. باورت می‌شود؟ من هنوز گواهی‌نامه رانندگی ندارم؛ چون پدرم می‌گوید دلش نمی‌خواهد من پشت فرمان بنشینم و متلک بشنوم…».

سمیه، هم‌کلاسی نسیبه است؛ روسری‌اش را دور صورتش شبیه لبنانی‌ها بسته. روسری نارنجی است و مانتوی بلند مشکی‌رنگی بر تن دارد. سمیه جزء دختران مذهبی است که برای این ١۶ روز نارنجی تبلیغ می‌کند. او روی صندلی‌های کنار سازه تئاتر شهر نشسته و در تلگرامش بحث‌هایش را با هم‌کلاسی‌هایش برایم می‌خواند. بعد می‌گوید: «می‌دانی خشونت همیشه قابل دیدن نیست. مثلا من نباید زیر چشمم کبود باشد تا تو بفهمی تحت خشونت قرار گرفته‌ام. وقتی برای اینکه عده‌ای بفهمند در وسایل نقلیه عمومی باید پایتان را جمع کنید و خودتان را هوار صندلی عقب تاکسی نکنید، زنان جهان مجبور می‌شوند کمپین تشکیل دهند، یعنی اوضاع خوب نیست. یعنی اینکه همه ما تحت خشونت قرار داریم. ما حتی از هم‌جنس‌های خودمان هم خشونت می‌بینیم. زنان ترجیح می‌دهند دکتر مرد آنها را معاینه کند، آنها فکر می‌کنند مردان متخصص‌های بهتریند، هیچ‌وقت هم فکر نمی‌کنند زنان هم همان درس‌ها را می‌خوانند. این مسئله حتی درباره معلم‌ها هم صدق می‌کند. شاید همه راست بگویند که مردها راننده‌های بهتریند، چون مردها وقتی رانندگی می‌کنند لازم نیست حواسشان به جناب موتوری باشد که برای اینکه به من بفهماند جای زن پشت فرمان نیست، ویراژ می‌دهد، مردان لازم نیست به متلک‌ها گوش بدهند و روزی هزار بار بشنوند که مثلا فرمان در داشبورد است. من راننده خوبیم، اما هر وقت کنار همسرم می‌نشینم، استرس دارد. بارها درباره دست‌اندازهای خیابان تذکر می‌دهد، رفتارش به قدری توی ذوق می‌زند که من هول می‌کنم. همسرم نمی‌خواهد این رفتار را بکند اما در وجودش نهادینه شده. او به صورت ناخودآگاه فکر می‌کند زن نباید رانندگی کند…».

خشونت اجتماعی، سیاسی و اقتصادی هم جزئی از خشونت است

شهلا لاهیجی، نویسنده و فعال حوزه زنان، در گفت‌وگو با «شرق»، با اشاره به اینکه حساس‌سازی در حوزه زنان را ضروری می‌داند، می‌گوید: «من هرازگاهی در کشورهای اروپایی از کسانی که دستبند بنفش دستشان می‌کنند، یا کسانی که دستبند صورتی به دست می‌کنند تا با سرطان پستان مبارزه کنند، درباره هدفشان سؤال می‌کنم. برای جامعه‌ای که درک کافی از این مسائل دارد، شاید این حرکات مؤثر باشد، اما اینکه در جامعه ما چقدر خشونت عجین شده جای سؤال است. ما از خشونت صرفا به عنوان خشونت خانگی یاد نمی‌کنیم؛ خشونت اجتماعی، اقتصادی و سیاسی هم جزئی از خشونتی است که زنان در کشور ما متحمل می‌شوند. وقتی از حدود ٢٠‌ هزار شرکت‌کننده زن در انتخابات مجلس فقط صلاحیت هزارو ٢٠٠ نفر تأیید می‌شود، به این معناست که زنان جدی گرفته نمی‌شوند، منتها باید دید این خشونت کجا تعریف شده است. بنابراین اول باید این خشونت‌ها را تعریف کنیم».

او در ادامه می‌افزاید: «اتفاقا این خشونت فیزیکی است که در تمام دنیا شایع است؛ در بسیاری از کشورهای پیشرفته برای این نوع از خشونت مجازات‌های سختی در نظر گرفته شده است؛ یعنی اگر مردی در یک کشور اروپایی یا حتی برخی کشورهای آسیایی، به همسرش آسیب فیزیکی برساند، مجازات می‌شود و حتی باید نزد روان‌پزشک برود تا آن روان‌پزشک گواهی بدهد که او درمان شده است. این مسئله درباره آزار کودکان هم صدق می‌کند». این فعال حوزه زنان همچنین می‌گوید: «ما اول باید تکلیف خودمان را روشن کنیم که خشونت فقط فیزیکی نیست، در انواع رفتارهایی که زن را به انسداد می‌کشاند، زن دچار خشونت شده است. اینکه ما دختر ١٣ساله را شوهر می‌دهیم هم نوعی خشونت محسوب می‌شود. وقتی حق طلاق را از زن می‌گیریم، یعنی او را در معرض خشونت قرار داده‌ایم. می‌خواهم بگویم حل این مسائل قطعا نیاز به اطلاع‌رسانی دارد. اما صرف بستن دستبند‌های رنگی، کمکی به حل معضلی که زنان‌مان به‌خوبی از آن آگاه نیستند نمی‌کند».

زنان در مرکز خشونت

اما مسئله به همین‌جا ختم نمی‌شود. میکائیل، دانشجوی رشته جامعه‌شناسی دانشگاه آزاد است. او همان‌طور که در خیابان انقلاب راه می‌رود، به دوستانش می‌گوید: این لوس‌بازی‌ها به جایی ختم نمی‌شود. بعد بلندتر، به‌طوری‌که دخترانی که در وسط خیابان در حال پخش‌کردن دستبندهای نارنجی هستند بشنوند، می‌گوید: «اصلا مگر ما روزهای خشونت علیه مردان داریم که حالا بخواهیم برای خشونت علیه زنان کاری بکنیم. من هم می‌خواهم برای خشونت علیه مردان روبان‌های سورمه‌ای پخش کنم. مسئله من با شما این است که همه چیز را جنسیتی نگاه می‌کنید. حتی نگاه‌تان به خشونت، جنسیتی است، اما می‌خواهید برابری میان زنان و مردان ایجاد کنید».

نیره توکلی، جامعه‌شناس و استاد دانشگاه، در گفتگو با «شرق» به سؤال میکائیل پاسخ داده و می‌گوید: «این سؤال که چرا ما روز خشونت علیه زنان داریم اما روز خشونت علیه مردان نداریم، پتکی است که عده‌ای بر سر فعالان حوزه زنان می‌کوبند. اول اینکه وقتی شما با پدیده‌ای مواجه‌اید که وخامت و فراوانی آن مطرح است؛ یعنی به نقطه جوش رسیده‌ایم. ما قشری آسیب‌پذیر به نام زنان داریم که در سراسر دنیا، مرکز خشونت قرار می‌گیرند، همچنین با قوانینی مواجه‌ایم که به اندازه کافی از آنها حمایت نمی‌کند؛ یعنی قوانینی داریم که در آن تبعیض جنسیتی وجود دارد. بنابراین شما باید در ابتدا به یک نقطه تعادل برسید؛ یعنی به اینجا برسید که همه در برابر حمایت‌های اجتماعی، قانون و امکانات زندگی، برابرند و آن‌وقت درباره برابری‌ها صحبت کنیم».

او در ادامه می‌افزاید: «ضمن اینکه لزوما مبارزه با خشونت علیه زنان، مانند بسیاری از آگاهی‌های جنسیتی که داده می‌شود، آگاهی‌دادن درباره تاریخی است که نادیده‌اش گرفته‌ایم. مثلا فرض کنید وقتی زبان را هم بررسی می‌کنیم، پر از واژه‌های تبعیض‌آمیز است؛ برای مثال، در جامعه‌ای که تبعیض نژادی دارد، واژه‌های بسیاری وجود دارد که این تبعیض نژادی را تبلیغ می‌کنند؛ واژه‌هایی مانند برده یا کاکاسیاه را می‌شود در مقابل ضعیفه یا اصطلاح «از زن کمتر» قرار داد. وقتی در جامعه‌ای هستیم که به تبعیض‌ها دامن می‌زند، باید حتما این مسائل را جدی بگیریم».

توکلی با اشاره به ١۶ روز نارنجی اضافه می‌کند: «این ١۶ روز، سلاحی است برای آگاهی‌دادن درباره تبعیضی که یک تاریخ با خودش همراه کرده است. این نابرابری‌ها، در طول تاریخ تشدید شده و زن‌ها را در معرض خشونت‌هایی قرار داده که قانون کشورهای مختلف به دلیل برابرنبودن قوانین بین زنان و مردان، نمی‌تواند از آنها دفاع کند؛ یعنی حمایت‌های مالی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی از زنان وجود ندارد. دومین مسئله، این است وقتی که در همه جا، از انسان سخن گفته می‌شود، درواقع انسان عام بیشتر منظور مرد است، وقتی می‌گویند انسان از مواهب طبیعی برخوردار شود و زن هم یکی از مواهبی است که در اختیار او قرار داده شده؛ یعنی انسان مرد است. بنابراین وقتی بحث از انواع خشونت را داریم، باید روی زنان دقت بیشتری بکنیم تا حداقل حقوق اولیه‌شان را به آنها بازگردانیم. من فکر می‌کنم در ابتدای امر، باید به زنان درباره حقوقشان آگاهی داد. حقوقی که وقتی می‌خواهند درباره به‌دست‌آوردنش تلاش کنند، باید به خاطرش مبارزه کنند و این مبارزه نارنجی هم بخشی از همین تلاش‌هاست».

نسیبه هنوز هم فکر می‌کند این قدم‌های هرچند کوچک، می‌تواند زندگی زنان جهان را تغییر دهد. او همان‌طور که از کنار میکائیل رد می‌شود و سعی می‌کند حرف‌هایش را ندیده بگیرد، چند روبان را روی زمین می‌ریزد تا توجه آدم‌ها را جلب کند. او می‌گوید: «حل‌شدن این مشکلات به ما قد نمی‌دهد. ما آدم‌هایی هستیم که برای آیندگان تلاش می‌کنیم؛ برای روزی که اگر دختر داشتم، پدرش نگران رانندگی‌کردنش نباشد و وقتی فوتبال بازی می‌کند، کسی او را به اختلال هورمونی متهم نکند».

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

هر چند عنوان نوشته ام را طوری تنظیم کرده ام که انگار می خواهم نتیجه بگیرم که جواب منفی است اما در واقع جوابم این هست که بسته به این دارد که این "همه" چی می گن!
 
اگر "همه می گن"  نباید گذاشت فرزند دنبال مواد مخدر یا کارخلاف بره، طبعا "همه" راست می گن!
اگر "همه می گن " اگر فرزندت اون قدر پرخوری کرد که وزنش بی تناسب زیاد شد باید جلویش را بگیری" حق با "همه" است! (هرچند که گاهی عاطفه مادری خلاف این را می گه!)
اگر همه می گن "اگر بچه ات به بازی های کامپیوتری معتاد شد باید فکری به حالش بکنی" باز مردم راست می گویند.

اما اگر " جناب همه" می گن" چون درس بچه ات خوبه حتما باید مجبورش کنی پزشکی یا دندانپزشکی بخواند" لزوما درست نمی گویند!  هر کاری سختی های خود را دارد و استعداد خود را می طلبد. اگر شور و شوق و استعداد لازم در نهاد فرد باشد سختی هایش هم گوارا می شود.  تشخیص این که شور و شوق و استعداد هست یا نیست اصلا کار ساده ای نیست. به خصوص که هم شور وشوق و هم استعداد تا حد زیادی اکتسابی است. اما نه صد در صد! استعداد ذاتی و علاقه و شور وشوق ذاتی هم داریم.
اون "همه" آن قدرها فرزند شما را نمی شناسند که بدانند استعداد پزشک شدنش بیشتر هست یا استعداد مهندس شدنش. استعداد مهندسی اش بیشتر است یا استعداد هنری اش. فرزند سیزده چهارده ساله شما احتمالا استعداد خودش را بهتر تشخیص می دهد تا آن "همه". چون بیشتر در خودش دقت کرده تا آن "همه".  آری! فرزند سیزده چهارده ساله شما خود را بهتر از آن همه می شناسد اما نه آن قدر که بشود اعتماد کرد می تواند برای شغلی و تحصیلی اش تصمیم گیرد. اینجاست که شما باید کمکش کنید.  همراهی اش کنید که شناخت او نسبت به استعداد هایش  بیشتر شود.  همین طور شناخت او نسبت به رشته های مختلف بیشتر شود. بداند رشته های مختلف چه می کنند. چه استعداد هایی لازم دارند. سختی هایشان چیست؟ مزایایشان چیست؟ بازار کارشان چگونه است و  در ظرف ده بیست آینده چه خواهد بود. این ها سئوالات سختی هستند  با جواب هایی غیربدیهی.
به خصوص سئوال آخر که مقداری هم آینده پژوهشی می طلبد.
جوابش را من نمی دانم. فرزند سیزده چهارده ساله شما هم نمی داند. اما آن "جناب همه" هم جواب این سئوالات را نمی داند!!
فرض کنید فرزند شما علاقه مند هست که رشته ریاضی در دبیرستان بخواند تا در یکی از رشته های مهندسی ادامه تحصیل دهد. "جناب همه" با قاطعیت خواهد گفت "بدبخت می شود باید برود پزشکی بخواند". حالا سئوال من: این "جناب همه" می داند آی-تی خوردنی است یا پوشیدنی؟ می داند مهندس معدن چه می کند؟ مهندس مواد چه می کند و چه آینده شغلی ای دارد با چه  متوسط درآمدی دارد؟! پس چه طور این همه با قاطعیت نظر می دهد؟!

خلاصه کلام:  اگر تصمیمی که فرزند نوجوان شما برای آینده تحصیلی و شغلی خود می گیرد چیزی است که با توصیه "جناب همه" در تضاد هست ساده ترین  کار این هست که برگردید  اصرار کنید که  توصیه جناب همه را به کار گیرد.
اما ساده ترین کار بهترین کار نیست. کمکش کنید که در مورد رشته مختلف اطلاع کسب کند و استعداد خود را هم بشناسد. خیلی کار سختی است اما راه درست این هست. به جای این که "به فتوای جناب همه" با او در بیافتید سعی کنید او را چنان تربیت کنید که بتواند حق خود را بگیرد. روابط عمومی بهتری داشته باشد. این طوری هر رشته ای هم که انتخاب کند می تواند گلیم خود را از آب بیرون بکشد.

نوشته مرتبط: شرط اول و آخر عشق ناشی از شناخت

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

خداییش معلم فیزیک یا ریاضی بودن خیلی شغل قشنگی هست. از یک طرف با یک عده کودک یا نوجوان سر و کار داری که دنیایی از سئوال و کنجکاوی هستند. از طرف دیگه داری حاصل نبوغ جمعی بزرگترین مغزهای دنیا را در عرض دو سه هزار سال قبل به اونها آموزش می دهی. چی جالب تر و باکلاس تر از این؟!
به خاطر درآمد, دندانپزشکی الان شغل محبوب و رویایی شده. با کمال احترامی که به همه دندانپزشکان عزیز قایلم اما خدایی اش این کجا و آن کجا؟! لذت این کار کجا اون کار کجا؟! فقط در آمد دندانپزشک را می بینند. دیگه اینو نمی بینند که در اثر خم شدن های مداوم چه بلایی به سر کمر و گردن دندانپزشکان می آد.
یه حرفی می خواهم بزنم که شاید به مذاق طیفی از فمینیست ها خوش نیاد. حالا در جامعه ما روی مردها فشار هست که در آمد بالا داشته باشند و درنتیجه دنبال مشاغل پردرآمد بروند. روی خانم ها که این فشار به طور سنتی نیست. چه اشکالی داره بذاریم بروند دنبال شغلی به زیبایی معلمی ریاضی یا فیزیک که سخت هست اما (اگر تدریس خصوصی نباشه) در آمد بالا نداره؟!
در جامعه سنتی ما دختران مستعد زیادی هستند که استعداد ریاضی و فیزیک بالا دارند. خانواده هایشان از نظر مالی تامین شان می کنند اما خیلی هم از این که در محیط مختلط کار کنند دل خوش نیستند. برای آموزش فیزیک و ریاضی اینها منبع عظیم هستند. نعمت هستند. چرا قدر این نعمت را نمی دانیم؟!
حتی وقتی علی رغم حقوق پایین هم جایی استخدام می شوند و حتی وقتی هم مدیر فهمیده ای نصیبشان می شه که جو خوبی برای مدرسه ایجاد می کنه باز خودشان هم قدر خودشان را خوب نمی دانند. اعتماد به نفس کافی ندارند. شاگردهایشان هم خیال می کنند اگر معلم شان مرد بود مثلا چه خبر می شد! بذارید بگم چه خبر می شد! هیچ چی! برای آن که مرد هزینه های زندگی را تامین کند مجبور بود که به شاگردها به چشم کالا و مشتری بنگرد. برای این که آنها را به کلاس های پردرآمد خصوصی خود سوق دهد سرکلاس بد درس می داد. کتاب را کنار می گذاشت یک جزوه پرغلط و غلوط از خود را تدریس می کرد که نصف آن را هم فقط در کلاس خصوصی رو می نمود!

حالا که مدارس دخترانه از نعمت خانم معلم هایی که هر آن چه بلدند سر همان کلاس مدرسه در طبق اخلاص می گذارند برخوردار هستند چرا قدر دان این نعمت نیستیم؟! چرا همان خانم معلم خیال می کند در مدارس پسرانه " نبوغ" ریخته اند و اعتماد به نفس پایین خود را به خورد دختران می دهد!؟
امید من این بود که بعد از جایزه فیلدز مریم میرزاخانی اوضاع تغییر کند اما نشد! هنوز هم لق لقه زبان خانواده ها این هست "دخترها در درس های حفظی خوبند پسر ها اما در ریاضی و فیزیک خوبند!"
غلط املایی داشتن یا ضعف در درس جغرافی در پسرها نشانه نبوغ ریاضی تلقی می شود!! اما هر چه دخترها استعداد ریاضی و فیزیک از خود نشان می دهند دیده نمی شوند!
در صورتی که اگر آن پسر واقعا مستعد و باهوش بود راهی می یافت که درس جغرافی را هم از حالت حفظی کنونی بیرون بیاورد. فکر کنم قصه حفظ کردن مساحت ایران را به شما گفته ام. من هنوز حفظم مانده که مساحت ایران برابر است با 1648195کیلومتر مربع. فکر می کنید "مثل پسرها ی نابغه مامان که به درس جغرافی می گویند پیف! این درس مال دخترهاست" این عدد را نشسته ام و بارها تکرار کرده ام تا یادم مانده!؟
خیر!‌
با معلم مان بحث کردم که دو سه رقم آخر نمی تواند معنادارباشد. چون دقت مساحی ما این قدر نیست. مرزهای آبی را مثال زدم و.... اون قدر سر این عدد بحث ریاضی و فیزیکی کرده ام که یادم مانده.

یک نتیجه این نگرش کشته شدن استعداد های دختران هست و دیگری رشد "توهم نبوغ" در پسرها. ما در محل کارمان با تعداد بسیار زیادی از پسرهایی که با توهم نبوغ بزرگ شده اند سر و کار داریم. می توانم ادعا کنم یکی از مشکلات رشد پژوهش فیزیک و ریاضی در ایران خیل عظیم پسرهایی است که توهم نبوغ در دوره نوجوانی در ذهنشان کاشته شده و هرچه قدر هم سعی می کنیم بیرون نمی رود که نمی رود!


معلمی مزایای خیلی زیاد دیگری هم داره. اگر کارمند رسمی دولت بشه به لحاظ حقوقی خیلی مزایا داره. یک مرد را فرض کنید که درآمد صد میلیونی از راه "شغل آزاد" داره و خانمش  معلم با قرار داد "رسمی قطعی" است. جالب هست که بدانید برای خیلی کارهای حقوقی (ضمانت و....) حکم خانم معلم کارمند رسمی بیشتر از حقوق صدمیلیونی اون آقا به درد می خوره. خوب! این برای خانم در خانه اعتبار می آره. این مزایا را هم ببینیم! من فکر می کنم باید در جهتی پیش برویم که منزلت اجتماعی خانم معلم بالا بره. تا دختران مستعد به سمت معلمی گرایش پیدا کنند.
وقتی از بچه کسی که باباش شغل آزاد داره و مامانش معلم فیزیک هست می پرسند والدین ات چه کاره اند برگرده و با صدای بلند اول بگه مامانم معلم فیزیک هست. هرچند در آمد بابا شاید چند مرتبه بزرگی بیشتر باشه.
این چیزی که من می گویم خیلی هم دور از دسترس نیست. معلم فیزیک معلومه که کار باکلاسی هست. اما شغل آزاد یعنی چه؟ معلوم نیست که!

یک مزیت دیگه خانم معلم شدن همین جو زنانه معلم هاست. از همدیگه خیلی چیزها در مورد زندگی یاد می گیرند و در خیلی موارد پشتیبان و کمک هم هستند.
این هم از نکاتی هست که در کیفیت زندگی نقش خیلی مهمی داره. شاید مهمتر ازدر آمد بیشتر برای زنی که توسط همسرش تامین مالی می شه.

پی نوشت:
در حال حاضر، علاوه بر حقوق پایین، معضل دیگری هم در مدارس وجود داره و آن محدود ساختن بی رویه آزادی های فردی و اجتماعی معلمان هست.
متاسفانه در مدارس دخترانه به طور سیستماتیک در زندگی شخصی و خصوصی معلمان دخالت می کنند.  شیوه زندگی (تاهل، تعداد فرزندان، مسافرت ها و....) آنها زیر ذره بین قرار می گیره. این معضل هست اما  کمتر کسی آن را مطرح می کنه. طرح آن نوعی تابو قلمداد می شه. ببینید! ما در مورد  زنی صحبت می کنیم که لیسانسیه فیزیک یا ریاضی است. این رشته را با علاقه انتخاب کرده و خوب یاد گرفته. اون قدر هم توانمندی فکری داشته که علاوه بر آن ، شیوه های ابتکاری برای علاقه مند ساختن دانش آموزان به این علوم (در این کوران  اطلاعات مفید و غیر مفید در فضای مجازی) ابداع کنه. ما در مورد کسی با این توانمندی فکری و شخصیتی داریم صحبت می کنیم. نه یک فرد عامی با فهم اندک! حالا فرض کنید او را وارد سیستمی بکنیم که به شخصی ترین مسایل زندگی اش هم کار داشته باشند!  چند نفر آدم با توانمندی ذهنی و شخصیتی بسیار پایین تر از او دایم کلاغ سیاهش را چوب بزنند و از این راه  ترفیع بگیرند. این خانم معلم فیزیک و ریاضی چه قدر می تونه این محیط را تحمل کنه!؟ مسلما نه زیاد. حتی اگر در آمد بالا بود  (که نیست) باز هم زیاد دوام نمی آورد.

پی نوشت دوم: "چای و گچ سرد شده" به قلم شیوای خانم آتوسا افشین نوید که نشر چشمه آن را به تازگی منتشر کرده مجموعه داستانی است که اتفاقات آن در مدرسه می گذرد. مسایل و چالش های معلمان هست. به طور خاص نشان می دهد که چگونه به طور سیستماتیک در مدارس به مسئله شخصی و خانوادگی ای چون فرزندآوری معلمان کار دارند. برای آشنایی با مسایل معلمان این مجموعه داستان  دلنشین را می توانید مطالعه کنید و لذت ببرید.
بعد از انتشار اثر معلمان زیادی از مدارس مختلف تهران با نویسنده تماس گرفته اند و گفته اند جانا! سخن از دل ما می گویی.

پی نوشت سوم:  در دو ماه آینده فرصت نخواهم کرد به وبلاگ سر بزنم. خداحافظ تا آبان ماه

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو