+0 به یه ن
پدر عزیزمان در 25 اردیبهشت ماه سال 1314 خورشیدی در تبریز دیده
به جهان گشود و درمقاطع دبستان و دبیرستان
در همین شهر تحصیل کرد. در سال 1332در امتحان ورودی دانشکده فنی دانشگاه
تهران شرکت کرده، با رتبه یک وارد دانشگاه شد. آن زمان کنکور سراسری نبود و
دانشکده ها امتحان جداگانه می گرفتند. در آن زمان-تاجایی که من اطلاع دارم دانشکده
فنی تهران-تنها دانشکده فنی کشور بود. دانشکده فنی دانشگاه تبریز که پدر سال ها در
آن خدمت می کرد پنج سال بعد تاسیس شد.
آنان که با تاریخ معاصر ایران آشنایی دارند می دانند سال
1332 سال پرمصیبتی برای کشور بود از جمله آن که در شانزده آذر که بعدها روز دانشجو
نام گرفت، دانشکده فنی دانشگاه تهران آماج حملات بی رحمانه ای شد. پدر آنجا بود و
سه قربانی حادثه از دوستان نزدیک پدر بودند.
بعد از اخذ کارشناسی ارشد مدتی به کار مهندسی در پروژه های
ساختمانی و راه سازی در ترکمن صحرا و سپس کرمانشاه مشغول شد. از آن دوره خاطرات
بسیاری برای ما نقل می کرد.سپس به خدمت سربازی پرداخت. در همین زمان و در سال
1339از وی دعوت به عمل آمدکه چند درس ریاضی و فیزیک در دانشگاه تبریز که در آن
زمان هنوز در خیابان طالقانی واقع بود ارائه دهد. همزمان اساتیدی از فرانسه برای
تدریس آمده بودند پدر که به زبان فرانسه کاملا مسلط بود نقش مترجمی در کلاس های
ایشان را برعهده گرفت. همین اساتید
فرانسوی پدر را تشویق به رفتن به پاریس برای ادامه تحصیل نمودند. پدر در دانشگاه
پاریس یک دانشجوی دکتری در رشته عمران شد. تحصیلات دکتری پدر مصادف بود با دهه شصت
میلادی و جنبش های دانشجویی مشهور فرانسه
در 1968.
بعد از اخذ دکتری پدر به وطن بازگشت و در دانشکده فنی
دانشگاه تبریز مشغول خدمت شد. درهمان دانشکده با مادرم خانم مهندس مینو میرزایی که
دانشجوی دانشکده فنی بود آشنا شد و ازدواج کرد. حاصل این ازدواج این جانب (متولد
1355) هستم و خانم دکتر نیلوفر فرزان (متولد 1367) که اکنون در اوترخت هلند مشغول ادامه تحصیل در
رشته داروسازیست.
در اوایل دهه پنجاه هجری پدرم رئیس دانشکده فنی بود. ریاست
او مصادف شد با درآمد بالای نفتی. پدر و همکارانش فرصت را غنیمت شمرده در جهت
تجهیز آزمایشگاه های دانشگاه کوشیدند. اواخر سال 56 پدر برای فرصت مطالعاتی به
همراه من ومادرم دوباره به پاریس رفت. در زمان انقلاب 57 ما در فرانسه بودیم. بعد
از اتمام فرصت یکساله به وطن بازگشتیم.
سپس دوره پرتنش دهه شصت آغاز شد. دورانی پرآشوب که جفاها در
آن بر دانشگاه و دانشگاهیان رفت. بسیاری از دانشگاهیان برجسته وطن را ترک کردند. اما
پدر و برخی از همکارانش ماندند و شجاعانه جلوی تندروی ها ایستادند. نتیجه آنی این ایستادگی انگ ها و "پاکسازی"
بودو طبعا مشکلات معیشتی به دنبال داشت. در آن سال ها پدر و مادرم به یاری یکدیگر
شرکت ساختمانی طراد را تاسیس و اداره کردند. پروژه های ساختمانی متعدد نظیر
ساختمان اداره پست اهر و بخش هایی از مجتمع تراکتور سازی تبریز حاصل این همکاری
بود. ناگفته نماند در سال های پرآشوب آغاز دهه شصت مشکلاتی که برای شرکت های
ساختمانی به وجود آمد کم از مشکلات پیش روی دانشگاهیان نداشت. من به عنوان طفلی
کوچک که در خانواده به او لقب "ضبط صوت" داده بودند از مکالمه های
والدینم در جریان مشکلات قرار می گرفتم. کمیابی و نایابی مصالح ساختمانی تنها گوشه
ای کوچک از مشکلات بود.
دوستان در پرده می گویم سخن
گفته خواهد شد به دستان نیزهم
من از پیشکسوتان عزیز که آن زمان به فعالیت دانشگاهی یا
اجرایی مشغول بودند خواهشمندم مشاهدات و تجربیات آن دوره را به طور مدون در اختیار
جوان ها بگذارند که ملتی که تاریخ معاصر خود را نداند اشتباهات گذشته را تکرار خواهد نمود. نسل های
جوانتر مشتاق دانستن در باره آن دوره هستند.
آری! نتیجه مستقیم و آنی آن ایستادگی پدر و دیگر اساتید
دانشگاه پاکسازی و مشکلات معیشتی به دنبال آن بود. اما نتیجه بلند مدت آن همان هست
که امروز ما نهادی ریشه دار در کشور به نام نهاد دانشگاه داریم. اگر نبودند
بزرگانی چون وی که حقیقت را فدای مصلحت نکردند وضعیت اکنون ما دانشگاهیان به طور
خاص –و وضعیت جامعه به طور عام- بسیار بدتر از آن بود که اکنون هست. می توانست شبیه
برخی از همسایگانمان شود که هم اکنون در آتش تندروی و جهل و تعصب می سوزند.
بعد از چند سال که آتش تندروی ها اندکی فروکش کرد به سراغ
پدر آمدند و او را به دانشگاه بازگردانیدند. پدر به خانه معنوی خود بازگشت بی آن
که کینه ای از کسی به دل نگاه داشته باشد. کم نبودند کسانی که درسراسر دنیا در سال های پرالتهاب از دانشگاه
یا ادارجات "پاکسازی" شدند اما بعد بازگردانده شدند. آن چه
در همه دنیا کم و نادر هست همین نوع گذشت بود.
متاسفانه اغلب آنها که روزی در حقشان ظلم شد بعد از رفع ظلم
خواستند حق ضایع شده خود را باز پس بگیرند. اما نه ازآنان که عامل تضییع حق آنها
شده بودند بلکه از نسل جدید بی پناه تازه وارد که نقشی در تندروی ها نداشت! پدر
هرگز چنین نکرد! حتی به آن فکر هم نمی کرد!
جنگ تمام شد و پروژه های عمرانی در استان های مختلف آغاز.
در سال های نخست بازسازی، به شرکت ها و مهندسین شهرستان ها اعتماد نمی کردند.
پروژه ها را عمدتا به شرکت های تهران می سپردند. متاسفانه به علت ناشیگری برخی از
این پروژه ها به شکست می انجامید. سپس به نزد پدر می آمدند تا با محاسبات خود راه
حلی برای نجات پروژه بگشاید.
در این سال ها پدر در زیرزمین خانه به قول خودش "بُسه
" می کرد. شعر طنزی هم به اقتباس از دوبیتی معروف "هرکه دارد امانتی
موجود...." ساخته بود که همواره زیر لب زمزمه می کرد:
هر که دارد عمارتی نوساز
بسپارد به بنده در آغاز
نسپارد شود ترک ها باز
باز پیدا شود به بنده نیاز
آن سال ها هم گذشت. کم کم نسلی نو از مهندسین خبره برخاست.
همین طور شبیه سازی های کامپیوتری برای محاسبات مهندسی پیشرفت کرد. انحصار محاسبه
پروژه در دست پدر به طور طبیعی شکسته شد. گویند استاد موفق کسی است که دانشجویانش
از او زبردست تر باشند. با این معیار نیز پدر استادی موفق بود. کم اتفاق می افتد
که افراد این مرحله را با متانت پشت سر بگذارند. در بسیاری موارد حسد و یا حرص و
آز و تضاد منافع، جلوی لذت تماشای سربرکشیدن حاصل عمر استاد، یعنی دانشجویان، را
از او می گیرد. خوشبختانه پدر این متانت را داشت و از این مشاهده لذت ها برد. تا
جایی که در روزهای آخر در بیمارستان شبی به من این نکته را با افتخار و لذت به من
گفت.
به یاد دارم پروژه ای را در دهه هشتاد هجری به مهندسی جوان
سپرده بودند. نظیر آن پروژه با آن ابعاد در تبریز سابقه نداشت. بعد از مدتی
کارفرما خود نگران شده بود که مهندس مزبور برای انجام دادن پروژه ای با این ابعاد هنوز
کم تجربه هست. به سراغ پدر آمدند و پیشنهاد دادند تا قرارداد وی را فسخ کنند و
قراردادی نو با پدر ببندند. پدر گفت هرگز چنین چیزی را نمی پذیرم و مانع پیشرفت
همکار جوان تر نمی شوم. بعد از رایزنی های
فراوان به این راه حل رسیدند که قراردادی موازی ببندند تا نتایج محاسبه اولیه توسط
پدر چک شود. هر زمان فرصتی پیش می آمد، پدراز مهندس جوان تعریف می کرد که در
محاسبات دقیق و کارآمد هست و به قول خارجی ها او را
Promote
می کرد. آری! حتی این عجوز عروس هزار داماد، این کلمه سه
حرفی "پول"، هم چون به پدر می رسید جلوه گری و اغواگری از کف می داد.
پروژه عمرانی دیگری
هم در تبریز بود که پدر مخالف آن بود چرا که معتقد بود با هزینه حدود یک هفتم و در
زمانی بسیار کمتر پروژه جایگزینی می توانست اجرا شود. پدر نظر خود را منعکس کرده
بود اما پروژه تصویب شد. با این حال، پدر سعی نکرد جلوی پروژه بایستد. وقتی علت
عدم ایستادگی اش را جویا شدم گفت:" حاصل پروژه برای شهر می ماند و نماد و
سمبل می شود. تخت جمشید هم روزی پروژه ای پرهزینه بود که جایگزین های بسیار کم
هزینه تری داشت. من از آن پروژه کنار می کشم چون اعتقادی به آن ندارم ولی جلوی پیشرفت
پروژه نمی ایستم" نقل به مضمون بود.
به جای بازگویی کلیشه همیشگی "همسری وفادار و پدری
مهربان" خاطره ای دیگر از او نقل می کنم. اگر به تبریز رفته باشید می دانید
که همه راه ها به چهارراه آبرسان ختم می شوند. چهارراه آبرسان قلب تبریز مدرن هست.
این چهارراه در سراسر استان معروف هست و محل رویداد های مهم مردمی شهر هست. روگذری
در این چهارراه هست که مهندس محاسب و ناظر آن پدر بود. خواهرم نیلوفر در زمان ساخت
آن به مدرسه ابتدایی پناهی واقع در نزدیکی آن پل می رفت. در شهر معروف شده بود که
سر ساعت تعطیلی مدرسه هر برنامه ای که باشد و هر مقامی که بیاید مهندس ناظر پروژه
خواهد گفت من می روم تا دخترم را از مدرسه بردارم! چند ماهی قبل از افتتاح پل
روگذر آبرسان، پل روگذر مشابهی در تهران
فروریخته بود و با کمال تاسف موجب از دنیا رفتن تنی چند از هموطنان شده
بود. در مجلسی دوستان و آشنایان با اشاره به این اتفاق ناگوار با پدر شوخی می
کردند و می گفتند آیا می توان به این پل اعتماد کرد؟ بابا پاسخ داد : زیر پل می
خوابم تا تمام تانک های ارتش از رویش رژه بروند" یکی پرسید "حاضرید
یاسمن زیر پل بخوابد و تانک ها رژه بروند؟" پدر با ظرافت کلامی خاص خودش از
پاسخ طفره رفت و حرف را عوض کرد.
پدرم بعد از بازنشستگی از دانشگاه تبریز در دانشگاه آزاد
واحد شبستر تدریس می کرد. دکتر یعقوب فرزان به همکاران خود در دانشگاه شبستر علاقه خاصی داشت و از شور و نشاط
دانشجویان آن شور زندگی می گرفت. همواره از خلوص باطن و صفای استادان گروه عمران
دانشگاه شبستر می گفت و آنها را چون فرزند دوست می داشت. همچنین فرهنگ بالای شهر کوچک ولی علم و فرهنگ پرور
شبستر را می ستود. در این سال ها پدر کتاب تخصصی ای نوشت. خود می گفت می خواهم
ناشر آن جایی باشد که به آن دلبستگی دارم. به همین جهت، دانشگاه آزاد واحد شبستر
را برگزید. متاسفانه فرصت نشد که انتشار آخرین اثرش را ببیند. امیدوارم این اثر
هرچه زودتر منتشر شود و به دست علاقه مندان برسد.
.
پدر عزیزمان بعد از هفت سال مبارزه با بیماری سی-ال-ال در
20 مهر 1394حدود ساعت 3:45 دقیقه بعد از ظهر در خوابی آرام از میان ما زمینیان
پرکشید. یادش گرامی و راهش پررهرو باد! درد از دست دادن پدر بسیار سنگین است. سنگین
تر از آن که در تصورم می گنجید. اما دو چیز مرا تسکین می دهد. یکی آن که در پدرم
آرامش رفت و دیگر آن که بعد از فوتش، آن چنان که برای بسیاری از بزرگان رخ می دهد،
توسط جریان هایی که با مرامش نمی ساخت مصادره نشد! یادآوران او اعضای خانواده و آن
دسته از بستگان و دانشجویان سابقش هستند
که به آنها در زمان حیات نیز دلبستگی داشت. دانشجویانی که خود اکنون استادانی
برجسته شده اند و در حوزه فعالیت خود سرآمد هستند. یادآوران او همچنین همکاران و
آشنایانی هستند که به لحاظ مرام با او نزدیکند. این هم از برکات پرهیز از رفتار
پوپولیستی است که پدرم همه عمر بر آن اصرار داشت. اگر رفتاری پوپولیستی داشت نام و
یاد او کالایی می شد که جریان های مختلف و گاه متضاد با مرام پدرم سعی در مصادره
اش می کردند. خوشبختانه چنین نشد!
اندکی هم از علایق ذوقی پدرم بگویم. پدرم خط بسیار خوشی
داشت. نقاشی هم می کشید.
در انتها برای حسن ختام شعر محبوب پدر را از حضرت حافظ می
خوانم. هرگاه من یا خواهرم ناراحت می شدیم مصرع اول را برایمان می خواند
دمی با غم به سر بردن جهان یکسر نمی ارزد
به می بفروش دلق ما کزین بهتر نمی ارزد
به کوی می فروشانش به جامی بر نمی گیرند
زهی سجاده تقوی که یک ساغر نمی ارزد
...
تورا آن به که روی خود زمشتاقان بپوشانی
که شادی جهانگیری غم لشکر نمی ارزد
چو حافظ درقناعت کوش و از دنیای دون بگذر
که یک جو منت دونان دوصدمن زر نمی ارزد
و شعر ترکی مورد علاقه پدر که همواره زمزمه می کرد این بند
از حیدربابا بود:
انسان اولان خنجر بلینه تاخماز
آممان حیف کور توتوغون بوراخماز.
ممنونیم که با
حضور خودتان در اینجا مایه دلگرمی من و خانواده ام شدید.
6 آبان 1394
پژوهشکده فیزیک
پژوهشگاه دانش های بنیادی
تهران
2015/28/10
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل
آردینی اوخو
