�

فرزند کشی: میراث شوم جوامع پیشامدرن و تنیده در اسطوره های به جا مانده از گذشتگان مردسالار کم فهم تر از ما

پنجشنبه 16 آبان 1398
+0 به یه ن

جالبه! در سرزمین ما تا صحبت از این می شه که جوانان باید ایده هاى نو و خلاقانه داشته باشند و با فکر بکرشان طرحى نو در اندازند، آنتن های مردان میانسال تیز می شه و بلافاصله احساس می کنند نظم دنیا داره عوض می شه و باید هر چه زودتر جلوی این کار را بگیرند. اگر این جوانان با فکربکرشان به جایی رسند آیا جایی برای آنها باقی می ماند؟ این نگرانی اذیت شان می کند.

رستم وار سهرابی در افق می بینند که هر چه سریع تر به حیله ای باید سر به نیست اش کنند و بعد در سوگش نعره زنند!

حیله رستمانه  که برای سر به نیست کردن  سهراب های آذربایجان به کار می آید همانا سوق دادن آنها به سمت شعارهای قومیتگرایانه است. جوانی که فکرش دعوا با اقوام همسایه یا سینه چاک کردن  برای اردوغان است زمانی نمی یابد که به این فکر کند که چگونه طرحی بریزد و اجرا کند که هم به نجات دریاچه بیانجامد و هم کارآفرینی نماید.


اگر 
به رستم ها بسپاریم به حیله هایی گلوی سهراب ها را قبل از آن که ایده ای پیاده کنند می برند.

تهمینه ها باید وارد میدان شوند و اوضاع را به دست بگیرند  و فضایی فراهم آورند که فرزندان این سرزمین رشد کنند.


(در ضمن فرزند کشی توسط "قهرمانان" (!!!!) تنها در شاهنامه نیست. مجموعه دده قورقود هم از این داستان های فرزند کشی   دارد! تاریخ واقعی هم کم شاهان فرزندکش در خود ندارد: سلطان سلیمان، شاه عباس، ایوان مخوف و....) 
🍀@minjigh

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : قادین سؤزو           یازار : یاسمن فرزان           11 باخیش

ما و کشورهای همسایه و مواضع ما!

دوشنبه 13 آبان 1398
+0 به یه ن

مینجیق: 

روابط با ترکیه برای ما مهم هست. روابط با دانشگاه های ترکیه تجارت با ترکیه داد و ستدهای فرهنگی با ترکیه و... همه و همه برای ما حیاتی هستند. به خصوص جزو معدود کشورهایی است که از ما ویزا نمی خواد و پیشرفته ترین شان.
روابط با ترکیه را باید حفظ کرد. برایمان خیلی مهم هست.
اما روابط با ترکیه را نباید با عینک اردوغان دید.
من می توانم مخالف شدید عملیات اردوغان در سوریه باشم اما همچنان با همکاران خودم در ترکیه همکاری علمی نزدیکی داشته باشم. اتفاقا اونها هم مخالف این گونه سیاست های ترکیه هستند. طرفدار اردوغان باشم همکاران ترکیه ای ام حتی از من می رنجند! 

سئوال:
امکانش هست مواضع خودمون رو از همکارانمون مخفی کنیم؟ مگه مجبوریم در هر موردی صاحب نظر باشیم و اظهار نظر کنیم! این رو از این جهت پرسیدم که تابحال از این مدل همکاری ها نداشتم و نمیدونم شرایط چطوریه.

مینجیق:
سئوال خیلی خوبیه. البته که می شه. همکاران که نمی آیند تفتیش عقاید کنند و ما را وادار به اعتراف به مواضع مان بکنند.
از این جهت تاکید کردم که نگران آن بودم که برخی از تورک های ایران که طرفدار مواضع اردوغان در شمال سوریه هستند به زعم خود برای این که خیلی هم به دوستان و همکاران ترکیه ای شان حال بدهند بروند و از مواضع اردوغان با افزودن مقدار معتنابهی «پیاز داغ» دفاع کنند. وقتی خود این دوستان و همکاران منتقد اردوغان باشند این نوع طرفداری باعث شکرآب شدن روابط می شود.

من زمانی خاطرات توریست های آمریکایی در ایران را زیاد می خواندم. زمانی که کلینتون رئیس جمهور بود و آن رسوایی را به بار آورده بود. اون تیپ آمریکایی که به ایران سفر می کند کمی تا قسمتی چپ می زند و خیلی دربست هر چه رئیس جمهورش می کند قبول نمی کند. اما ظاهرا رانندگان تاکسی برای این که به توریست آمریکایی حال بدهند گمان می کردند که باید برای خوشایند او از حتی رسوایی به بار آوردن کلینتون هم تعریف کنند.
به خصوص که در فرهنگ مردانه ایرانی خیانت مرد به زن را خیلی باشکوه هم می خواهند ترسیم کنند. (نصف فیلمفارسی های دهه هشتاد و نود هجری موضوعی جز این ندارند!) این به نظر توریست آمریکایی عجیب و نه چندان دلچسب می آمد.

نمونه دیگرش را پان ایرانیست ها انجام می دهند. در جمع بسته خودشان که همیشه می گویند کشورهای همسایه همه «مال ایران» بوده و.... و باور می کنند. بعد می روند در جمع های بین المللی هم همین حرف را می زنند! در فکر بسته خود گمان می کنند با این حرف افتخاری هم نصیب همسایگان می شود! بی آن که درک کنند در جمع بین المللی گفتن این حرف ها همچین ساده هم نیست. کشورهای همسایه هویت خود را مستقل می دانند از این حرف ها هیچ خوششان نمی آید. به وبسایت های توریستی کشورهای همسایه که تاریخش را به زبان خودشان روایت می کنند سرک بکشید می بینید که ابدا از برهه های تاریخی که سرزمین آنها جزو امپراطوری هایی بوده که ما به اسم امپراطوری ایران می شناسیم سخنی به میان نمی آورند! جالب این هست که خیلی هاشون از این که اسکندر در فلان شهرشان فلان کار را کرده می نویسند .کل سلطنت اسکندر در این منطقه ۷ سال بیشتر نبوده. با این حال به آن دوره با آب و تاب اشاره می کنند اما به قرن ها تسلط امپراطوری های ایرانی کوچکترین اشاره ای نمی کنند. وقتی این چیزی است که همسایگان می خواهند از خود ترسیم کنند افاضات پان ایرانیست ها چه گونه از جانب آنان شنیده خواهد شد؟!

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : دانیشماخ           یازار : یاسمن فرزان           1 باخیش

حتی ماکیاولی هم کار اردوغان را تایید نمی کند!

دوشنبه 13 آبان 1398
+0 به یه ن

بیرون کردن مردم از خانه و کاشانه توسط شهریار را حتی ماکیاولی هم مجاز نمی دانست. استدلالش این بود که مردم مرگ پدر را فراموش می کنند اما تصاحب ارث پدرى را هرگز! بالاخره می شورند و انتقام خود را از کسی که ارث پدری را تصاحب کرده می گیرند! (ماکیاولی است دیگر! اسمش روشه: ماکیاولی!)


می بینم برخی پسرها در آذربایجان برای عملیات اردوغان در شمال سوریه کف می زنند.(این در حالی است که خود استادان دانشگاه ترکیه با همه حس ناسیونالیسمی که دارند اغلب شدید مخالف این گونه عملیات هستند!)
اگر ارزش های انسانی را با فراموشی سپاریم و تنها با عینک ماکیاولیستی به ماجرا بنگریم باز هم خبط بزرگی بوده! هر کدام از این نوجوانان که امروز به زور از خانه و کاشانه خود بیرون رانده می شوند پنج سال دیگه از پس انتقام بر می آیند.
با بودجه ای بسیار کمتر از هزینه جنگ اردوغان می توانست برای جوانان اون منطقه بورس تحصیلی تعریف کند. عده زیادی به هوای گرفتن بورس می افتادند توی خط درس خواندن و توپ و تفنگ فراموش می کردند. اونهایی هم که موفق می شدند بورس را بگیرند طرفدار ترکیه می شدند. این طوری ترکیه می توانست نفوذ خود را بسط دهد.


طرفداری از عملیات جنگی اردوغان برای مردم آذربایجان جز ننگ وشرم به همراه نخواهد آورد. اردوغان را ول کنید و به جایش فکرتان را بدهید که برای مشکلات خودمان نظیر دریاچه اورمیه چاره ای بیاندیشیم. 
اگر می خواهید خطر کارهای اعتراضی را به جان بخرید در جهت حفظ محیط زیست آذربایجان باشد نه در جهت حمایت از مردی که آب را بر کودکان می بندد (اسم اون مرد چی بود؟! من نمی گم خودتان بهتر می دانید اسمش چه بود).


جایزه نوبل ادبیات امسال را کسی گرفته که سالها قبل از میلوسویچ حمایت کرده بود. هنوز ننگ آن پاک نشده و عده زیادی دارند هم به او و هم به کمیته نوبل می توپند. در قرن ۲۱ نمی شه به راحتی از  یک دیکتاتور سفاک حمایت زبانی کرد و رد شد. این حمایت چون لکه ننگی بر دامان فرد می ماند. بیخودی با حمایت از دیکتاتور هایی که به ما ربطی ندارند چرا برای خودمان لکه ننگ بسازیم!؟
🍀@minjigh

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : باخیش           یازار : یاسمن فرزان           2 باخیش

حرکت های نمادین یا کاری کارستان؟

شنبه 11 آبان 1398
+0 به یه ن

[In reply to مینجیق]
حرکت هایی نظیر تشکیل زنجیره انسانی دور دریاچه ها برای جلب نظر به مسایل محیط زیست و آگاهی عمومی بخشیدن مفیدند.

حرکت های نمادین از این دست ده سال پیش برای دریاچه اورمیه هم توسط مردم انجام می گرفت. نتیجه بخش هم بود تا جایی که الان همه به این معضل آگاهند.

اما الان دیگه باید از فاز حرکت های نمادین بیرون بیاییم و برای نجات دریاچه کار عملی انجام دهیم.


در یکی دو سال اخیر برخی روستاییان در اطراف دریاچه اورمیه به طور خودجوش یا با راهنمایی برخی سمن ها (NGO) ها - دست تنها و بدون هیچ حمایت از سوی دولت -سعی دارند می کنند کشت محصولات پرمصرف را با کشت محصولات کم مصرف یا صنایع دستی جایگزین کنند.
الان باید هم و غم خود را برای حمایت از این عزیزان پیشرو بگذاریم. 

علی الظاهر دولت و ستاد احیا کار موثری برای نجات دریاچه نمی خواهند بکنند و فقط ملت را با فرستادن به دنبال نخود سیاه مشغول می کنند. یک روز می گویند از وان آب می آوریم یک روز می گویند از خزر آب می آریم. لابد فردا خواهند گفت از مریخ آب می آوریم....همه حرف مفت هست!


با این اوضاع کل طرح ها ی احیا به دوش مردم می افته.
اجرای طرح یک طرف، بازاریابی برای محصولات طرف دیگه! 

در زمینه بازاریابی تک تک ما می توانیم سهمی داشته باشیم و کمک حال طرح شویم.

مبادا در  فانتزی یا نوستالژی حرکت های نمادین درجا بزنیم. باید کاری کنیم کارستان!

🍀@minjigh

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : اورمو گؤلو           یازار : یاسمن فرزان           0 باخیش

ما و همسایگان شمالی مان (جمهوری آذربایجان و ارمنستان)

سه شنبه 30 مهر 1398
+0 به یه ن

 

چندی پیش نوشته ای با عنوان «برداشت من از یک جنگ ویرانگر» در مورد درگیری های جمهوری آذربایجان و ارمنستان داشتم. در بخش نظرات  نوشته  قبلی ام هم بحث مفصلی در این باره شد که در زیر  اهم آن را باز نشر می دهم:

 جنگی که بین ارمنستان و آذربایجان شد و سوگیری عجیب و غریب ایران در ماجرا قصه طولانی ای داره که با این ساده سازی ها حق مطلب ادا نمی شه.
چیزی که در روایتهای معمول مغفول واقع می شه نقش ائلچی بی هست. رئیس جمهور وقت آذربایجان!

عملا در بحبوبحه جنگ که ایران داشت تصمیم می گرفت چه سو گیری کند ائلچی بی مواضع شدید علیه حکومت ایران گرفت. سوگیری ایران نتیجه آن بود.
همزمان ایران از نخجوان که آن زمان حیدر علی اف آن را اداره می کرد خیلی حمایت کرد.

همچنین ایران برای پناهجویان جنگ هم خوب خرج کرد.

اینجا کل ماجرا به تفصیل توضیح داده می شود

https://www.mepc.org/journal/iran-and-caucusus

در اول مقاله نوشته ایران با تاجیکستان رابطه خوبی دارد. مقاله اندکی قدیمی است.
چند سالی است تاجیکستان هم به حکومت ایران ناز می کندوفخر می فروشد.
اون زمان ایران برای بوسنی هم خودش را هلاک کرد بوسنیایی ها هم کمک ها را گرفتند و بعد به ما فخر فروختند.

باز دم جمهوری آذربایجان گرم که از اول موضع خود را در برابر ایران روشن گفت. در مجموع هیچ کدام از این کشور ها که می خواهند پولدار شوند رابطه با آمریکا را نمی ذارند با ایران رابطه بگیرند.
ائلچی بی از بقیه شان صادق تر و یکروتر بود.
در هر حال الان وضع مالی باکو عالی است و به ما به صورت خواهر برادرهاى فقیرش نگاه می کند.

بهتره به فکر آینده خودمان باشیم و غصه اونها را کمتر بخوریم.
خودمان برای غصه تر بیشتر سوژه داریم.

ائلچی-بی آدم کم سوادی نبود. اسلام سیاسی را خوب می شناخت. دانش کافی داشت. در اون بحبوحه جنگ با ارمنستان که به کمک ایران احتیاج داشتند باز هم ترجیح داد به  ایران نزدیک نشود ولو این که به قیمت سنگین برایشان تمام شود.
چون می دانست کمک ایران به معنای گسترش ایدئولوژی دینی و اسلام سیاسی در آذربایجان و احساسات ضدآمریکایی خواهد بود.
اگر این اتفاق می افتاد آذربایجان در دهه های اخیر نمی توانست این قدر  پولدار شود. می شد مثل خود ایران. آمریکا نمی ذاشت نفت خود را بفروشد.

بعد از ائلچی بی حیدراف ها که سیاست ورزتر بودند خواستند با همه کشور ها روابط خوب داشته باشند. اما آمریکا سر معاهدات نفتی فشار می آورد که آذربایجان نباید با ایران روابط حسنه داشته باشد. آذربایجانیها هم دیدند زور آمریکا زیاده. در معاهدات مربوط به نفت ایران را کنار گذاشتند. ایران هم از روی قهر به ارمنستان نزدیک شد. ارمنستان چون نفت نداشت برای آمریکا اون قدر اهمیت نداشت که فشار بیاورد.

ابعاد کشتار هایی که ما در منطقه خودمان (شرق دریاچه وان) در صد یا صد وپنجاه سال اخیر (به جز جنگ تحمیلی ۸ ساله با عراق) داشته ایم از مرتبه کمتر ازچند هزار نفر است. درسته که کشتن یک نفر آدم بیگناه هم خیلی زیاد هست اما توجه داشته باشید که کشتار هایی که در اروپا در هرکدام از نبرد ها شده از چند صد هزار نفر بیشتر بوده.
با این حال اروپایی ها الان با هم همکاری می کنند. والله آدم های نجیب تر و با گذشت تر از ما هم نیستند اما بالاخره بعد از این هم کشتار به این نتیجه رسیده اند که اگر نجگند و همکاری کنند بیشتر سود می کنند.
اگر آنها توانستند که به ثبات برسند ما هم می توانیم به شرط این که از منظر درست بنگریم.
از منظر برآورده شدن منافع در سایه همکاری.

اینجا لیست کامل کشتار هایی که در آذربایجان (شمال ارس) از اول قرن نوزدهم تا کنون شده آمده است:

https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_massacres_in_Azerbaijan

 به طور متناوب چند ده نفر تا چند صد نفر از همدیگر (در مواردی که کشتار توسط روس ها انجام گرفته چند هزار نفر) کشته اند.
جای تاسفه. ای کاش اختلاف ها را کنار بگذارند و بعد از این همکاری کنند تا آینده ای بهتر بسازند. ای کاش ما به عنوان همسایه بتوانیم نقش میانجی برای حل اختلافات را ایفا کنیم و ثوابی ببریم. میانجی گری برای حل اختلافات همسایه ها  کار خداپسندانه ای است.

ما یک همکار گرجی (فیزیکدان) داریم که در زمان فراغتش کلاس های یوگا می گذارد. دوره هایی بین المللی برای مردم قفقاز هم برگزار کرده. تعریف می کرد که هم از آذربایجان و هم از ارمنستان در این دوره های یوگا شرکت می کنند. اول دوره در اثر تبلیغاتی که تلویزیون های دولتی خود گرفته اند گمان می کنند قوم دیگر هیولاست. آخر دوره که شناخت نسبت به هم پیدا می کنند دوستان صمیمی و یکدل می شوند.


بیشترین کشتار درگیری های سال ۹۲ میلادی در خوجالی بوده که قربانیان اغلب زنان و دختران جوان ترک اهل روستا بودند. ۶۱۳ نفر از تورک ها به دست عده ای از قوم ارمنی کشته شدند. (تاکید می کنم عده ای از قوم ارمنی چون فکر نمی کنم این کشتار مورد تایید درصد بزرگی از ارمنی ها بوده باشد. احتمالا زنان ایروان اگر می دانستند مانع می شدند.) اندکی بعد هم در یک واقعه دیگر ۴۰ نفر از ارمنی ها کشته شدند (قطعا اگر مادران باکویی خبر داشتند مانع می شدند).

از آن زمان تا به امروز دستگاه های تبلیغاتی هر دو کشور سعی کرده اند که نسبت به مردم کشور همسایه کینه به وجود آورند.
آذربایجانی ها آدم های کینه ای نیستند. ما آدم های ساده ای هستیم. خیلی وقت ها از سادگی مان سو استفاده می شود و به ما ضربه زده می شود. ما هم بلافاصله عصبانی می شویم و با همان سادگی عصبانیت مان را نشان می دهیم. بدخواهانمان هم از عصبانیت مان فیلم می گیرند و تصویر منفی از ما مخابره می کنند. اما واقعیت این هست که به خودمان باشد اندکی بعد هر بدی که به ما شده را فراموش می کنیم. اهل این که کینه به دل بگیریم و نقشه انتقام بکشیم نیستیم. بعد از ظلمی که به ما شده (که خیلی هم شده از بس ساده و یکرنگ بوده ایم) اندکی بعد خود را با یک برنامه  و پروژه جدید مشغول کرده ایم و یادمان رفته که به ما ظلم شده.
اگر مردم آذربایجان به حال خود گذاشته می شدند واقعه خوجالی هم فراموش می شد. اما دستگاه تبلیغاتی دولت باکو مبالغ زیادی برای این صرف کرده که خوجالی فراموش نشود. تا جایی که حتی در بین ترک های آذربایجان خودمان هم فراموش نشده.
در این نوع کینه ورزی های قومی معمولا زنها هستند که قربانی می شوند اما زنها معمولا زودتر هم فراموش می کنند . چون می خواهند محیط آرامی برای نسل بعدی فراهم کنند. زنها معمولا خوب می فهمند که انتقام راه حل نیست.
می گویند همان طوری که من برای بزرگ کردن بچه ام سختی کشیده ام و نمی خواهم او را ازدست دهم زنان قوم دیگر هم برای بچه هایشان زحمت کشیده اند.
مقوله کینه و خشونت و انتقام جویی قومی مقوله ای بیشتر مردانه است.

در اثر تبلیغاتی که دولت باکو کرده همین آذربایجان خودمان هم مردان زیادی هست که مدام به ماجرای خوجالی اشاره دارند و چون نمی توانند و دست شان نمی رسد که عاملین را به مجازات برسانند حس منفی نسبت به زندگی پیدا می کنند. حتی مردانی که سالها بعد از واقعه به دنیا آمده اند!
حدود سی سال پیش ۶۱۳ (اغلب زنان) به آن صورت فجیع کشته شده اند. بسیار جای تاسف هست ! علی الاصول عاملان و آمران را باید محاکمه کرد و به مجازات رساند. )اما سر این موضوع نباید جنگ قومی راه انداخت و موضوع را کش داد. باید امکان مراوده دو قوم را فراهم آورد تا در عمل ببینند که هر دو انسانند و دلیلی ندارد نسبت به هم نفرت داشته باشند.

فکر کنم آمار بگیریم می بینیم تعداد کشته شدگان در تصادفات بزرگراه شهید کسایی تبریز در این سی سال از تعداد قربانیان خوجالی بیشتر بوده. می دانم مقایسه بیربطی است. اما شما که از سر غیرت این همه غصه قربانیان خوجالی را می خورید و از این که کاری نمی توانید بکنید افسرده می شوید فکری به حال قربانیان تصادفات بکنید. همین همزبانان و همجنسان شما هستند که بدون توجه به جان انسان ها دیوانه وار در اتوبان ها رانندگی می کنند و می زنند زن و بچه ها را در تصادفات رانندگی می کشند. قربانیان این تصادفات آدم نیستند؟! «ناموس» نیستند؟! اگر خیلی دلتان برای کشته شدن بیگناهان می سوزد یک کمپین درست رانندگی کردن راه بیاندازید.

نکته مهم دیگه این که قره باغ جزو خاک آذربایجان هست و مجامع بین المللی هم این را به رسمیت می شناسند.
خوشبختانه باکو در این مورد به لحاظ حقوق بین الملل دست بالا داره و در نتیجه اگر از روال و راه درستش وارد بشه می تونه حرفش را به کرسی بنشاند.
الان هم که ماشاالله وضع مالی باکو عالی است . می تونه بهترین وکلای دنیا را که حقوق بین الملل را مثل کف دستشان می شناسند به خدمت بگیره و از راهش حق خود را استیفا کنه.
(یادمان باشه شادروان مصدق که خود حقوق خوانده بود از همین راه حق ایران بر نفت اش را به دست آورد. اون هم زمانی که  ایران هنوز کشور بسیار فقیری بود. اون هم نه در برابر یک کشور ضعیف مثل ارمنستان بلکه جلوی غول استعمار انگلیس!)

باور کنید یک تیم ده بیست نفره از وکلای کارکشته بین المللی بیشتر به کار آزادسازی قره باغ می آیند تا صدها هزار پسر جوان و نوجوان در تبریز و اردبیل که از حقوق بین الملل هیچ نمی دانند و فقط از روی احساسات و غیرت شعار می دهند.

هر چی این مسئله قره باغ را به اختلاف قومی بکشانند حل آن دشوارتر می شود.
فرض کنید همسایه تان آمده و پارکینگ شما را غصب کرده و با زبان خوش و دوستانه هم پس نمی ده؟! شما چه می کنید؟ اگر آدم عاقل و دانایی باشید بدون این که زیاد سر وصدا کنید و روح و روان فرزندان خود را با این سر وصدا بیشتر بیازارید یک وکیل می گیرید و شکایت می کنید. وقتی حق صد در صد با شماست استیفا ی حق به روش قانونی ناممکن نیست! اما اگر این وسط دعوا هم دربگیره یکی بزنه دماغ این یکی را بشکنه اون یکی سر این یکی را بشکنه دیگه حل مسئله با دادگاه هم راحت نخواهد بود. دیگه هر دو طرف ضربه دیده اند وبرای دادگاه هم روشن نخواهد بود کدام یک بیشتر حق دارد.

این وسط هم اعصاب ها خرد می شود و از کار و زندگی می مانند. کل محله درگیر دعوا می شوند.




اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : باخیش           یازار : یاسمن فرزان           23 باخیش

🍀سه راهکار عملی، کم هزینه و موثر نجات دریاچه اورمیه🍀

سه شنبه 2 مهر 1398
+0 به یه ن

نجات دریاچه اورمیه کار آسانی که یک تنه بتوان آن را به انجام رسانیدنیست اما کاری خارج از توان کشور ما هم نیست. اگر از راه درست  و اصولی وارد شویم و در این راه ثابت قدم باشیم ظرف چند سال  با بودجه اى متعارف و قابل پرداخت از خزانه ملی می توانیم دریاچه را از نابودی نجات دهیم.

راه نجات دریاچه بر فعالان جدی محیط زیست و متخصصان مرتبط کمابیش آشکار هست. اما  یکی از موانع جدى آن هست که هر روز از گوشه اى یک طرح شاذ یا ادعای بی اساس  مطرح می شود و مدتی جامعه  را گرفتار خود  مى کند. انرژی فعالان جدی محیط زیست با روشنگری و نشان دادن بی اساس بودن ادعا ها تلف می شود. 

می توان منبع این ادعاهای بی اساس را بر سر سه دسته تقسیم نمود:
١- مردم عادی که از سر بیکاری شایعه پراکنی می کنند. 
٢- استادان بازنشسته که دنبال مطرح شدن دوباره و مشهور شدن هستند.
٣- سیاستمداران و مسئولانی که می خواهند خود را اولا قهرمان نجات دریاچه جلوه دهند و از آن بهره برداری کنند. ثانیا می خواهند فعالان جدی محیط زیست را که مرتب پیگیر اجرای طرح هاى معقول تصویب شده هستند دنبال نخود سیاه بفرستند. ثالثا طرحی تصویب کنند که جای بخور بخور برای رفقا باشد. به قول معروف در کشور ما کانال را برای آبش حفر نمی کنند بلکه برای نانش حفر می کنند!

اندکی محاسبه سرانگشتی نشان می دهد که این طرح های انحرافی مدعیان از روش های استاندارد  نجات در یاچه به مراتب پرهزینه تر خواهند بود. هزینه این طرح های انحرافی چنان گزاف هست که پرداخت آن از خزانه ملی امکان پذیر نخواهد بود. به علاوه اجرای آن بیش از ده سال  طول خواهد کشید. متاسفانه ما چنین فرصت طولانی ای نداریم. دست آخر حتی اجرا شوند خرابی های بسیار بار می آورند.

من بعد از مطالعه و مشورت چند ماهه با  جمعی از فعالان و متخصصان دلسوز دریاچه اهم نکات حفظ دریا چه اورمیه را در متن زیر خلاصه نمودم. ممنون می شوم که آن را در سطح وسیع انتشار دهید. هر چه آگاهی مردم در این موارد بیشتر شود  مدعیان طرح های انحرافی در گل آلود کردن آب ناکام خواهند ماند. امیدوارم به کمک شما پیش از شروع شدن تبلیغات انتخاباتی این متن در سطح وسیع منتشر شود چون در عرصه تبلیغات انتخاباتی بیش از هر زمان پهلوان پنبه هایی ظاهر می شوند که ادعا می کنند یک تنه دریاچه را نجات خواهند بخشید: 


🍀سه راهکار  عملی، کم هزینه و موثر نجات دریاچه اورمیه🍀


١-لایروبى به موقع و مناسب بستر رودخانه ها و رهاسازى مناسب آب مخزن سدها به سوى دریاچه
🌻این مهم از وظایف وزارت نیروست.🌻

٢-اصلاح میانگذر دریاچه از طریق ایجاد دو پل در شرق و غرب میانگذر جهت از سر گیرى جریان هاى درون دریاچه اى
🌻این مهم از وظایف وزارت راه و شهرسازى است.🌻

٣- اصلاح الگوی کشاورزى جهت کم تر شدن مصرف آب
🌻برای این قدم، آگاهى،  همدلى و همکارى کشاورزان و باغداران، تاجران و مغازه داران و مصرف کنندگان و در نهایت مسئولان وزارت  جهاد کشاورزى  الزامى است.🌻


🍀🍀هر چند بارندگى هاى بهار سال ٩٨ جانی دوباره به دریاچه بخشیده اند اما برای احیای  واقعی آن دو برابر حجم آب در خرداد سال ٩٨  لازم است. تا احیاى قطعى راهى دراز در پیش است.🍀🍀

🍀🍀🍀🍀🎊🎊نجات دریاچه اورمیه امکان پذیر  است به شرط آن که همه دست به دست هم دهیم و راهکارهاى صحیح را برگزینیم.🍀🍀🍀🍀🎊🎊


🍀@minjigh

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : اورمو گؤلو           یازار : یاسمن فرزان           6 باخیش

لحظه شیرین پر گشودن

چهارشنبه 27 شهریور 1398
+0 به یه ن

الان لحظه مهم و افتخار آمیزی برای من هست. اکنون از بنیاد کودک نامه به دستم رسید که یکی از مددجویان تحت کفالتم فارغ التحصیل شده و از پوشش خارج شده.
دخترم در یک دانشگاه معتبر فوق لیسانس روانشناسی گرفت. جزو نفرات برتر کلاس شان بود. با علاقه این رشته را خوانده و مطمئن هستم که روانشناس موفقی خواهد شد. من اصرار دارم که دانشجویان تحت کفالتم حتما کارآموزی بکنند. این دخترم توصیه مرا جدی گرفته بود و سه سال آخر کار نیمه وقت داشت. به برکت آن الان کار مناسب هم دارد. به زودی هم عروس خواهد شد.
در نامه خداحافظی نوشته در اولین فرصت خود کفیل کودکی خواهد شد.❤️

اگر می خواهید چنین لحظه شیرینی نصیب شما هم بشود کفالت مددجویی را بر عهده بگیرید. از خارج از ایران هم می توانید. برای انتخاب به سایت زیر مراجعه کنید:

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : نیكوكاری           یازار : یاسمن فرزان           15 باخیش

سخنی با والدین

شنبه 23 شهریور 1398
+0 به یه ن

من به جد معتقدم که اگر آدم خانواده ای داشته باشه که او را عاشقانه و بدون پیش شرط دوست داشته باشند به این راحتی ها دست به خود کشی نمی زنه.
اگر فرزندی دارید در این که عشق و محبت تان را به او ابراز کنید دریغ ننمایید. کمتر هم به کارهایش گیر بدهید. 


دقت کنید در هر شهر واستان که والدین بیشتر به همه کار بچه هاشون گیر می دهند خودکشی جوان ها ونوجوان ها بیشتره. در استان گیلان والدین کمتر گیر می دهند و خوشبختانه خودکشی در اون استان کمتره.

🍀@minjigh


لازم نیست  آدم متخصص ارتوپدی باشه که بفهمه اگر بیشعوری چکش برداره و با چکش فرزند خردسالش را بزنه استخوان های اون بچه خرد می شه. 
یک نوک سوزن فهم و درک برای فهمیدن این موضوع کافیه!


گیر دادن های مداوم به نوجوانان و جوانان از طرف پدر و مادر همان کاری را با روح و روان نوجوان یا جوان می کنه که ضربات اون چکش بر استخوان های آن کودک.

اگر فکر می کنید خیلی جمله با کلاس و  سطح بالایی گفته اید که یادآوری کرده اید چون مینجیق روانشناسی نخوانده حق اظهارنظر نداره بردارید هر کتاب  معتبر روانشناسی در مورد نوجوان را می خواهید بخوانید می بینید اون کتاب هم همین را می گه!


تا اینجای ماجرا من فقط یادآوری بدیهیات کرده ام که گفته ام با چکش گیر دادن اگر بر روح و روان نوجوان خود بکوبید او را به لحاظ روحی بیمار خواهید ساخت! فقط یاد آوری بدیهیات می کنم وقتی می گویم اگر نوجوان یا جوان خود را غرق در محبت سازید کمتر به خودکشی فکر می کند. 

اما الان اتفاقا می خواهم یک حرف غیربدیهی و جدید به گفته های قبلی در مورد مضرات گیر دادن بیافزایم. این که والدین می خواهند با گیر دادن های مداوم فرزندشان را وادار کنند دقیقا مطابق میل آنها رفتار کنند جلوی ابتکار عمل و به دنبال آن موفقیت های آتی فرزندشان را هم می گیرد. اگر آن نوجوان از یک حدی باهوش تر و با شعورتر باشد از والدینش (هرچه قدر هم تحصیلکرده و فهیم) بهتر می تواند تشخیص دهد چه برای حال و آینده اش مناسب تر است. چرا؟!  چون هم خودش را بهتر می شناسد و هم این دنیای سریعا در حال گذار را. تجربه های نسل گذشته در این دنیای سریعا در حال تغییر آن قدرها کاربرد ندارد. به علاوه اون نوجوان در هر زمینه که بخواهد با دیدن انواع و اقسام مستند ها می تواند به تجاربی بسیار مدون تر و تحلیل شده تر از تجارب والدین دست یابد. در این باره بیشتر خواهم نوشت.


🍀@minjigh

یک پدر مالک دخترش نیست! یک دختر می تونه عقاید و نگرش هایی کاملا متفاوت از پدر داشته باشه.




🍀@minjigh

اگر همزبان ما باشید شاید از خانم های مسن تر چنین جمله ای را -با لحنی تلخ و گزنده- شنیده اید: 

"ائله بِمصرف ننه نین اوشاقی هاممی دان بود چیخار"

ترجمه اش می شه : (با کمال تعجب و بر خلاف انتظار) فرزند مادر بی مصرف از همه موفق تر از آب در می آد.


و اما منظور این بانوان از "مادر بی مصرف" چیست؟! منظور مادری است که کمتر به فرزندش گیر بده. کمتر برای آینده اش نقشه بکشه و خودش را به در ودیوار بزنه که حتما این نقشه ها اجرایی بشوند و فرزندش دقیقا همانی بشه که او بخواد.
کمتر بخواد لحظه به لحظه فرزند را کنترل کنه.
 دایم نگران او نباشد و اگر فرزند  دیر به خانه رسید یا سر راه بیست بار زنگ نزد تمام پلیس راه های کشور را به وضعیت هشدار نرساند!🙂 

جالب هست که تجربه زندگی این بانوان تایید می کنه که مادرانی که کمتر گیر می دهند در مجموع فرزندان موفق تری پرورش می دهند اما حاضر نیستند بپذیرند پس لابد گیر دادن روش خوبی برای تربیت فرزند نیست!
اصرار دارند که راهکار درست گیر دادن هست و از فلک ناراضی هستند که چرا نتیجه مطلوب را نمی گیرند و به جای آنها مادران "بی مصرف" فرزندان موفق به بار می آورند.

وقتی گیر دادن والدین کم شود فرزندی که از حدی باشعور تر هست خود مسئولیت زندگی اش را بر دوش حس می کند. خود برای آینده اش نقشه می کشد و اجرایی می نماید. با توجه به این که روحیات و علایق خود و همچنین دنیای جدیدی را که قرار است در آن پا نهد بهتر می شناسد انتخاب های بهتری می کند. چون انتخاب خودش بوده بیشتر تلاش می کند  که بر مشکلات چیره شود.
به این ترتیب هست که فرزندان والدینی که کمتر گیر می دهند موفق تر ند.


این مشاهده و ملاحظه شخصی من بود. روانشناسان می گویند که فرزندان مادران و پدرانی که کمتر گیر می دهند از لحاظ روانی هم بسیار سالم ترند.

متاسفانه در فرهنگ ما گیردادن ارزش تلقی می شود. اگر مادری گیر ندهد دوستانش به او تشر می زنند که تو چه مادری هستی گیر نمی دهی.

🍀@minjigh

مخرب تر از مادرانی که دایم و به طور ممتد گیر می دهند، مادرانی هستند که به طور عادی نرمال رفتار می کنند اما در مقاطعی گیر سه پیچ می دهند. این رفتار دو گانه بیشتر فرزندان را سر در گم می کند.

اما قضیه این مقاطع گیردهی چیست؟!

اینها خانم هایی هستند که ذاتا اهل گیر دادن نیستند اما گاهی با جمعی از دوستان حشر و نشر می کنند که نه تنها اهل گیردادن هستند این کار را ارزش می شمارند و همه جا از گیردادن های خود به صورت حماسه ای باشکوه یاد می کنند! در معاشرت با این بانوان، این خانم ها فکر می کند وظیفه مادری ایجاب می کند که در گیر دادن به فرزند از سایر دوستانش عقب نماند. در نتیجه به طور مقطعی گیر سه پیچ می دهد.


ای کاش این خانم ها که خود زیاد اهل گیر دادن نیستند آن قدر اعتماد به نفس داشته باشند که تحت تاثیر دوستان خود قرار نگیرند. بدانند راه خودشان بسیار بهتر از آنان هست. البته لازم هم نیست که به دوستان یادآور شوند که روش خودشان بهتر است. آن دوستان با آن تیپ شخصیتی معمولا انتقادناپذیرند و با این چنین تذکر دشمن آدم می شوند!


در ضمن این مسئله گیر دادن مختص فرهنگ ما نیست. در سریال های کمدی آمریکایی دقت کنید اغلب این شخصیت هست. با صدایی گوشخراش! مثل مادر مدیر مدرسه در سریال سیمپسون! 

فرقشان با ما در این هست که از دهه شصت میلادی به این سو این شخصیت متمایل به منفی تصویر می شود. نه خیلی منفی و شیطانی بلکه متوسط رو به منفی. همانی که واقعا هست. اما در فرهنگ ما این رفتار به صورت الگوی فداکاری و لیاقت معرفی می گردد.

🍀@minjigh

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : قادین سؤزو           یازار : یاسمن فرزان           11 باخیش

دختر آبی

چهارشنبه 20 شهریور 1398
+0 به یه ن

ماجرا و فرجام غم انگیز دختر آبی را همگی می دانید. من اینجا  آن ماجرای تلخ را باز گو نمی کنم. به خانواده و دوستانش تسلیت می گویم و امیدوارم  بتوانند این درد بزرگ را با صبر پشت سر بگذارند.

دیگران در این باره بسی نوشته اند. اما در نوشته ها به سه نکته کمتر تاکید شده که به نظرم باید مورد توجه قرار گیرد:

۱) یکی آن که طرفداران محافظه کار وضع موجود در چنین شرایطی فوری از در توجیه کردن بر می آیند. در این مورد هم لابد  خواهند گفت دختر آبی  به گفته خواهرش سابقه دوقطبی و افسردگی داشته و این فاجعه ربطی به قوانین موجود ندارد. 
این یک نکته ثابت شده است که در اقدام به خودکشی تنها یک عامل موثر نیست. عوامل متعدد هست. هم عوامل ژنتیکی و هم عوامل محیطی. ولی این واقعیت گناه آن عامل نهایی که فرد را به آن سو سوق می دهد نمی شوید. در مورد دختر آبی هم روشن است که عامل نهایی همین قضیه فوتبال و حواشی آن بوده است.
در طول تاریخ خیلی از بزرگان هنر و سیاست از بیماری دوقطبی رنج برده اند. در جوامعی که شکوفایی فرهنگی داشته اند عوامل محیطی چنان بوده که جنبه سازنده این بیماری را که همه شور است و شوق و ذوق و سرزندگی رو می آورد. آزادی های فردی و اجتماعی و شکوفایی اقتصادی جامعه باعث رشد جنبه مولد و سازنده این حالت روانی می شود. 
اما در جوامعی بسته با قوانین بیخود و دست و پا گیر و ناعادلانه وتبعیض آمیز با یک اقتصاد ویران  فرد دوقطبی به آن سوی ویرانگر سوق داده می شود!

۲)  چهره های اصلاح طلب که مسئولیت هایی هم دارند سعی می کنند به این نکته همدردانه بپردازند. اما من نمی بینم حرکت شان از آن چه سلبریتی ها در این موارد می کنند فرا تر رود. این که به موضوع می پردازند بد نیست. اما یاد آوری می کنم دختر آبی تنها شهروند این سرزمین نیست که در سال های اخیر جان خود را با خود سوزی ستانده. تا جایی که یاد دارم هر یکی دو سال یک بار مواردی از کارگران میانسال (اغلب پدران  خانواده) در حرکتی اعتراضی به خاطر از دست دادن کار یا عدم پرداخت حقوق معوقه  و نظایر آن خود سوزی کرده اند. متاسفانه این موارد اذهان عمومی را به خود جلب نمی کند. همین مسئولان هم که اکنون برای دختر آبی پیام تسلیت صادر می کنند از کنار آن با بی تفاوتی می گذرند. پدیده تاسف برانگیز خودسوزی زنان در غرب ایران را  هم که همه می دانیم. با این تخریب وضعیت محیط زیست و نابودی تدریجی کشاورزی در روستاها  فشار اقتصادی اجتماعی و جنسیتی بیشتری بر زنان روستا وارد خواهد شد . اگر فکری برای اشتغال زنان روستا در غیاب همسرانشان و بهبود محیط زیست نشود این پدیده شوم گسترش می یابد. 
با فرستادن پیام تسلیت یا حتی رفع تبعیض جنسیتی در ورود استادیوم ها معضل خودسوزی در کشور رفع نخواهد شد.

۳) مدت هاست برخی زنان ایرانی در راه کسب حق ورود به استادیوم ها می کوشند. من شخصا این موضوع را اون قدر مهم نمی دانم که از نظرم ارزش مبارزه داشته باشد. به نظرم ورزش خود بانوان یا فعالیت های هنری بانوان خیلی مهم ترند و بسیار بیشتر ارزش مبارزه برای کسب برابری دارند. اما نظر من فقط برای خودم مهم هست و بس!‌ برای دختر آبی لابد مهم بوده که تا به اینجا جلو رفته. من نوعی که به این موضوع اهمیت نمی دهم نباید به خودم حق دهم که آرمان کسانی را که حاضرند به خاطر آن آرمان هزینه هایی چنین سنگین دهند کوچک بشمارم. خود همراهی نمی کنم چون آرمان من نیست. هر چند یارشان نمی شوم اما دیگر ملامت گری هم نمی کنم.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : قادین سؤزو           یازار : یاسمن فرزان           8 باخیش

کلاهی دلکش است اما به دردسر نمی ارزد

پنجشنبه 14 شهریور 1398
+0 به یه ن

خوشبختانه دیگه در شهرهای بزرگ ما طلاق برای زن ننگ محسوب نمی شه و خانمی که طلاق گرفته به اندازه سی چهل سال پیش مورد آزار جامعه قرار نمی گیره. در شهرهای بزرگ ایران الان دیگه طلاق کمابیش مسئله ای حل شده است. خانمی که متارکه کرده می تونه در جمع دوستان همجنس اش که او را به لحاظ روحی حمایت می کنند دردها و تلخی ها را آرام آرام فراموش کنه. اگر خودش اخلاق خیلی ناجور نداشته باشه یافتن چنین جمعی از دوستان در شهرهای بزرگ کار سختی نیست.  


این وقتی هست که اون خانم مهریه اش را می بخشه تا حقوقی بدیهی مثل حضانت فرزند و... را به دست بیاره. اگر وسوسه بشه که مهریه اش را وصول کنه ومرد هم راضی نباشه (که اغلب نیست) بدبختی ها شروع می شه.


 ظاهرا برخی از وکلا-که حق الوکاله را همون اول قبل از دادگاه طلب می کنند- در گوش زنانی که در آستانه متارکه هستند می خوانند که به آسانی مهریه ات را می ستانیم و به این ترتیب انتقامت رااز همسر سابقت می گیری! باز خواهید گفت این جناب "وکیل" متخصص هست مینجیق برای چی حرف غیر تخصصی زد. بعله! این قبیل جنابان وکیل بسیار متخصص هستند در امر سو استفاده از خشم بانوان ومتخصص کیسه دوختن برای خود!

 طلب مهریه به این سادگی نیست. مستلزم اعصاب خردی بسیار و طرح شخصی ترین مسایل زندگی در دادگاه هست.خواهند گفت زن باید ثابت کند که تمکین می کند و از این حرف ها. انواع و اقسام توهین ها و پیشنهادهای بیشرمانه هم به زنی که دارد در دادگاه طلب مهریه می کند می شود. کمتر کسی می تواند این همه توهین را پشت سر بگذارد و از لحاظ روحی به هم نریزد!

 اگر کودکی این وسط باشد او هم با دیدن ذوب شدن مادر در هم می ریزد! ضربات جبران ناپذیر به آن کودک وارد خواهد شد. 🍀@minjigh

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : قادین سؤزو           یازار : یاسمن فرزان           11 باخیش
�