هوشمندی در کارهای اطلاعاتی

+0 به یه ن

اگر بهاری که عمری انتظارش را کشیده ایم روزی بیاید باز هم کشورمان به نیروهای اطلاعاتی نیاز خواهد داشت تا تروریست ها و خرابکارها و جاسوسان را مهار کند و نگذارد که به کشور آسیب برسانند. اما در بهاری که دیر یا زود خواهد آمد تکنیک های مهار کردن متفاوت خواهد بود. به جای اعدام و شکنجه به عملیات هوشمندانه ضد جاسوسی و ضد خرابکاری رو خواهند آورد. عملیات هوشمندانه هم انسانی ترند و هم با خراب کردن روابط خارجی به کشور ضربه نمی زنند.
پارسال مطلبی در این باره نوشته بودم:
پردیس ثابتی شاید یک نابغه باشد اما پدرش چندان نبوغی در ساواک نشان نداده بود! از همان راه های قرون وسطایی شکنجه و .... برای به دست آوردن اطلاعات استفاده کرده بود. راهکارش همین بود. حال آن که حفظ امنیت ملی خودش نبوغ می خواهد. گیریم کشف کردند که فلان کس جاسوس بیگانه هست. در روش های نبوغ آمیز نمی برند او را شکنجه کنندو کلی برای کشور مشکلات سیاسی در سطح بین الملل به وجود آورند. به جای آن زیر نظرش می گیرند و گاه هم به صورت جهت دار به او اطلاعات غلط می دهند تا به گوش اربابانش برساند. اطلاعات غلط را چنان طراحی می کنند که آن کشور بیگانه با استفاده از آن اطلاعات غلط خود توی دردسر بیافتد . در واقع این طوری دنبال نخود سیاه می فرستد. این می شود یک راه نبوغ آمیز. نه شکنجه. اگر هم پرویز ثباتی به طور سخت افزاری نابغه ای بوده باشد که ژن هایش را به دخترش منتقل کرده خودش مغز خود را آکبند نگاه داشته بود و جز روش های مالوف شکنجه و ... هنری نشان نداده بود.
وقتی اسم او می آید یاد فلان عملیات هوشمندانه اطلاعاتی-- که بعد ها که اسناد محرمانه از محرمیت بیرون می آد منتشر می شود- نمی افتیم (برعکس انواع و اقسام داستان های جاسوسی در انگلیس). بلکه یاد شکنجه دانشجویان و روشنفکران می افتیم. گیریم که این دانشجویان و روشنفکران در شرح شکنجه ها اغراق نموده باشند (که حتما اغراق نموده اند) اما تا نباشد چیزکی مردم نگویند چیزها! مثل اون قضیه خرس!. قضیه خرس واقعی بوده اما فقط برای ترساندن از ان استفاده کرده بودند. در اغراق گفتند که در عمل هم استفاده شده. منتهی چرا باید آن شکنجه روانی را انجام می دادند که برخی هم شاخ و برگش دهند و گویند که در عمل هم انجام شده؟! چند نفر دختر دانشجوی چپگرا بودند که اندکی تندروی می کردند.. قرار نبو د با خرس مواجه می شدند. قرار بود که بستر فعالیت سیاسی را برایشان فراهم می کردند تا در پیچ و خم کار عملی می فهمیدند عقایدشان تندروانه و غیر عملی است و تعدیل می شدند!.


اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

تفاوت ۸ مارس امسال با سال های گذشته

+0 به یه ن

۸ مارس امسال هم فرا رسید. هنوز، حقوق زنان بسیار در کشور ما پایمال می شود اما زنان ایرانی نسل ما و بعد از ما با همه قوت در راه احقاق حقوق خود قدم بر می دارند. اتفاقی که از پاییز سال پیش افتاده آن است که دیگر ما تنها نیستیم. اکثریت مردان ایرانی هم با تمام قوت -و گاه با حرارتی بیش از خود ما- حمایت می کنند.
زمانی که ما جوان بودیم (بیست سی سال پیش) همچین خبری نبود! ما تنها بودیم! ظلم هایی که به ما زنان می شد عموما در رادار مردان قرار نمی گرفت. زنان نسل قبلی هم عمدتا (البته نه همه آنها) معتقد بودند که همای سعادت بر سر ما نشسته که آن فرشتگان (خودشان) مادران یا خواهران بزرگتر ما یا معلم های ما یا همسفر ما در اتوبوس شهری یا ...... شده اند پس دیگه اضافه نباید بخواهیم و خود را پذیرای سرکوفت های آنها نماییم. در سریال ها دنبال اوشین و دخترک کبریت فروش و.... می گشتند و شاهد می گرفتند که چه قدر خوش به حال ما شده که به اندازه آنها استثمار نمی شویم و بنابراین روزی ده بار شکر گزاری کنیم که حال و روزمان خیلی خوب هست.
اما الان فرق کرده. ظلم به زنان -به خصوص زنان جوان- به شدت تمام از جانب مردان صاحب قدرت-- که عمدتا پیرمردانی هستند که خیلی وقت ها توسط همان زنان نسل قبل از ماکوک می شوند-- درجریان هست. گاه هم از جانب مردان جوان تری ظلم صورت می گیرد که نوچه های همان پیرمردان حساب می شوند و تحت لوای آنها می تازانند. اما فرقی که کرده این هست که زنان نسل ما کمتر در این ظلم همدست و یا صحنه گردان می شوند. مردان جوان تر هم وقتی ظلم ها را می بینند طرف دختران را می گیرند. ما از کودکی این ظلم ها را دیده ایم. برایمان عادی نشده اما شوکه هم نمی شویم. الان که به تدریج ظلم ها در رادار مردان قرار می گیرد (عمدتا هم خود ما زنان دهه پنجاهی در رادارشان قرار می دهیم) ابتدا شوکه می شوند بعد یک مرتبه خشمگین می شوند.
داشتم به پیرمردی در جمع پیرمردان خرده می گرفتم که چه طور اختیار تصمیم گیری برای تمدید قرارداد محققان خانم جوان با اندیس-ایچ ۹ و ۱۰ را داده به مردی تنها سه سال بزرگتر از آنها با اندیس ایچ ۶ که تحت تاثیر یک پیرزن حسود با مدرک لیسانس هست؟ یک محقق با اندیس ایچ ۶ چه صلاحیتی دارد که محققی جوان تر ازخود با اندیس ایچ ۹ یا ده را اخراج کند؟! چون اولی مرد هست و دومی زن؟! چون اولی نورچشمی پیرزنی پرچانه هست و دومی مایه حسادت وی؟!
پیرمردان -به سبک سنتی -دفاع نسبتا پرحرارت مرا از حقوق محققان خانم جوان با خنده های کریه تمسخر آمیز پاسخ گفتند!
چیزی که آن پیرمردان نمی فهمند آن هست که ایران دیگر آن ایران ۲۰-۳۰ سال پیش نیست که با همین خنده های کریه و تمسخر حق خواهی زنان جوان تر جلو بروند و آب از آب تکان نخورد. چیزی که نمی بینند و نمی فهمند آن هست که مردان جوان دیگر وقتی از افتضاح این ارزیابی (اخراج محققان زن جوان فعال برجسته به فرمان یکی بسی پایین تر از خود تنها به دلیل مرد بودن)خبردار می شوند بسی بیشتر از خود من خشمگین می شوند. پیرمردان به آنها هم بخندند و تمسخر کنند ببینیم چی می شود!؟ دیگه اونها که مینجیق نیستند که بشود عمری با خنده های کریه تمسخر آمیز دست به سر کرد!

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

در فضیلت انتخاب نماینده ای از اقلیت دینی یا قومی یا زبانی

+0 به یه ن

در محیط هایی که دموکراسی یا نیمچه-دموکراسی هست اتفاقا نماینده هایی که مردم از میان اقلیت های دینی یا  زبانی و قومی یا مهاجر انتخاب می کنند- از قضا -بیشترین خدمات را انجام می دهند! یا خدماتی می کنند که نماینده های وابسته به جریان های اصلی قدرت در آن دیار زیاد  به دنبال آن نیستند. 

نمونه خیلی خیلی خیلی محدود  که به لحاظ زمانی و مکانی به ما نزدیک هست را عرض می کنم.
یادتان هست در    دوره قبلی انتخابات شوراهای شهر  که مشارکت مردمی در انتخابات بالا بود و رد صلاحیت ها یک مقدار کمتر از دفعه های بعدی بود یزدی ها- اعم بر مسلمان و زرتشتی- یک نماینده زرتشتی انتخاب کردند؟ حاشیه های ماجرا حتما یادتان هست: حدود یک سال سنگ انداختند تا او به شورا راه نیابد اما بالاخره راه یافت (چون که سنگ اندازان واقعا زور می گفتند و حق قانونی رای شونده و رای دهندگان را سلب می نمودند).  نکته ام این هست که آن فرد در شورای شهر -بعد از آن همه مشکلات- یکی از بهترین نماینده ها از آب در آمد که  آغازگر اقداماتی مردمی در جهت حفظ محیط زیستشد.
طبیعی است این گونه باشد. از منظر همان سیاست ورزی،  طبیعی است که یک نفر که در جریان های سیاسی و قدرتمند شهر یا کشور در اقلیت و حاشیه باشد برای جلب رای هم شده با جریان های خارج از قدرت سیاسی نظیر جریان های محیط زیستی هم پیمان شود و در جهت رضای آنها اقدام نماید. 
البته به هیچ وجه منظورمن این نیست که قصد آن آقا ریا بوده. نه! من نیت خوانی نمی کنم. اما می گویم در یک محیط دموکراتیک (یا در فضایی مانند انتخابات شورای شهر آن دوره که کورسویی از دموکراسی در آن بود)  نماینده های اقلیت با جذب حمایت جریان های در حاشیه می توانند به مقامی برسند و برای جلب رضایت آنها طبعا حرکت هایی  می کنند که نمایند ه هایی که توسط جریان های قدرتمند حمایت می کنند به خود حتی زحمت فکر کردن به آن را نمی دهند. 
سیستم های هوشمندی همانند حکومت بریتانیا در عصر ویکتوریا نهایت استفاده را مردان تیزهوش اقلیت ها که خود را به در و دیوار می زدند تا خودی حساب شوند برده. مثل انتصاب دیزائیلی به نخست وزیری.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

مصاحبه عضو سابق شورای شهر تبریز در مورد سگ های ولگرد

+0 به یه ن

اون عضو سابق شورای شهر تبریز که من به ایشان اشاره کردم فردی بود به نام آقای نیکوخصلت. گفته بودم که فرد مورد حمایت گروه های محیط زیستی بود.من فکر می کردم فارس هست (چون مصاحبه اش -درجمعی که همواره تاکید به استفاده از زبان مادری می شد- به فارسی بود). البته شاید در مورد قومیت او اشتباه می کنم. به هر حال قومیت که مهم نیست. لب حرفم هم این بود که قومیت مهم نیست. اما محتوای مصاحبه نکات مهمی داشت که بد نیست عرض کنم. چون که این روزها معضلی شهری شده.
اول این که غذا دادن به سگ های خیابانی صلاح نیست.
راه کنترل جمعیت شان هم که در هلند جواب داده عقیم سازی سگ های نر در سن پایین ۴ ماهگی است. در سن بالاتر اگر سگ عقیم شود افسرده می شود اما گویا در سن کمتر از ۴ ماهگی چنین اثرات بلند مدتی بر روح و روان سگ ندارد.
البته من با عقیم سازی از بیخ و بن مشکل دارم اما اگر قرار باشد بین هزاران معضلی که تعداد خارج از کنترل سگ های خیابانی به وجود می آورند و عقیم سازی در سن کم خطر و کم آسیب را برگزینیم دومی را باید انتخاب کنیم. چاره ای نیست.
مصاحبه را در کانال انجمن سبزاندیشان تبریز در تلگرام می توانید بشنوید. مصاحبه مفصل است و به همه جوانب مسایل سگ های خیابانی -چه از منظر آسایش شهروندان، چه از منظر حقوق سگ ها و چه از منظر تاثیرات بر سایر حیوانات شهری یا حاشیه شهری- پرداخته می شود.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

در حاشیه حاشیه های انتخابات اورمیه

+0 به یه ن

اون دوره هایی که تبریز در اوج بود دقیقا همان موقع بود که سیاست درهای باز قومیتی داشت. در زمان ایلخانی و قراقویونلوها و آق قویونلو ها از هرات گرفته تا بیزانس افرادی که سرشان به تنشان می ارزید جذب تبریز می شدند.
در زمان عباس میرزا هم از گوشه و کنار ایران هر فرد مستعدی را جذب تبریز می کردند.
هرچه قدر بیشتر آتش قومگرایی بیشتر شود نخبه های خود شهر هم از آن فراری می شوند چه برسد به آن که بخواهد استعداد جای دیگری را جذب کندو به کار گیرد.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

قومیت نماینده

+0 به یه ن

گویا در انتخابات اخیر در برخی شهرهای آذربایجان غربی نمایندگان کرد انتخاب شده اند. قومگرایان ترک هم فریاد واویلا سر داده اند. مگه چه فرقی می کنه نماینده ها ترک باشند یا کرد؟ مهم این بود که برای نجات دریاچه اورمیه کاری موثر می کردند که نمی کنند! چه ترک چه کرد، گلی بر سر دریاچه اورمیه نزدند! این هست که جای واویلا گفتن دارد!


دوره پیش، یکی از اعضای شورای شهر تبریز فارس بود. جای واویلایی هم نبود. مردم او را انتخاب کرده بودند. انتخاب جریان های حفظ محیط زیست او بود. چون به نسبت بقیه عنایت بیشتری به مسایل محیط زیستی داشت.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

کارستان

+0 به یه ن

به نظر من الان باید مجموعه کارستان خانم بنی اعتماد را دوباره تماشا کرد. نه برای گرفتن انگیزه برای کارآفرینی. حاکمان فضای کسب و کار را برای مردم عادی از سه سال پیش که من نوشته زیررا منتشر کردم بسی بدتر نموده اند و دیگر با این فیلم ها نمی شه انگیزه گرفت. بلکه به این منظور که مشترکات تجارب موفق کارآفرین را استخراج کنیم و از آن الهام بگیرم برای ساختن آینده ای بهتر برای کل کشور.

-----------
نوشته سه سال پیش من:

خانم رخشان بنی اعتماد، سینماگر پرآوازه کشورمان چند سال پیش با هدف تشویق به کار آفرینی مجموعه ای به نام کارستان را تهیه کرد. این مجموعه در مورد کارآفرین هایی از تهران، کرمانشاه و شمال ایران هستند که هم اکنون و در این شرایط در حال فعالیت مفید اقتصادی هستند بی آن که به کله گنده ها وصل باشند یا رانتی نصیبشان باشد.
من از این مجموعه تنها مادر زمین در مورد زندگی خانم هایده شیرزادی را دیده ام. تماشای آن را توصیه می کنم.
در استان های آذربایجان شرقی و اردبیل هم کارآفرین مستقل و غیروابسته به کله گنده ها زیاد داریم و هم مستند سازتوانمند و درجه یک. ای کاش مستند سازان این استان ها در مورد کارآفرین های منطقه خودشان چنین مجموعه ای بسازند. بسیار آموزنده و الهام بخش خواهد بود.
هرچند تک تک قسمت های مجموعه کارستان، به تصدیق منتقدان جالب و دیدنی هستند اما به نظرم نمی رسد در ایجاد یک موج علاقه به کارآفرینی موفق بوده باشد. در واقع کسانی که سوژه این مستند ها هستند خود آن قدر جنبه های شخصیتی جالبی (مثل شاعرانگی، طرفداری از محیط زیست، عشق، فداکاری، مرام و....) دارند که کارآفرینی آنها تحت الشعاع قرار گرفته است و بیننده چندان به آن جنبه توجهی ندارد. به علاوه لوکیشن های مستند ها چنان زیبا ویا (برای من بیننده) بدیع هستند که توجه را از مسئله کارآفرینی به خود جلب می کنند. هرچند در راه هدف اصلی تهیه کننده فیلم ها راهی نگشوده اند، با این حال هرکدام اثری ارزشمند هستند که می توانند از جنبه های دیگری (نه لزوما کارآفرینی) آموزنده و الهام بخش باشند.
برای هدف اصلی که خانم بنی اعتماد در سر داشت به نظرم پلتفرم های موثرتری از ساخت مستند هست. مثلا انجمن فارغ التحصیلان مدارس (مدارسی مثل سمپاد) یا دانشکده ها می توانند برنامه هایی انگیزشی در جهت کارآفرینی ترتیب دهند. همچین برنامه های مردمی واقعا هست. تاثیرگذاری اش هم کم نیست.
یک برنامه ای هم هست به اسم شتابدهنده استارت آپی. اون که دیگه دقیقا به همین منظورم انگیزشی است و علی الاصول در این جهت بسیار می تواند موثر باشد. اگر نظر یا تجربه ای در این موارد -چه در ایران چه در خارج-دارید بفرمایید. در نوشته بعدی من نظر خود را خواهم گفت.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

اصلاح رفراندوم

+0 به یه ن

هرچند در نظراول، رفراندوم یا همه پرسی مکانیزم ایده آلی برای حل مناقشات به نظر می رسد اما خیلی وقت ها  در حل معضلات عاجز می ماند. در تاریخ یک صد سال اخیرمان هم بنگرید می بینید رفراندوم ها چندان فرجام خوبی نداشته اند و راه حل دراز مدت خوبی نبوده اند.

سرمنشا هرج و مرج و نابسامانی ها شده اند.

اولین مشکلی که می تواند پیش آید تقلب در آن هست و همین طور زورگویی دستجاتی بر رای دهندگان برای کسب نتیجه مطلوب!

اما حتی اگر مشکل تقلب و بی اخلاقی های انتخاباتی هم نباشد باز همه پرسی اشکلاتی ساختاری دارد.

مثلا در حل مناقشات ارضی خیلی وقت ها گفته می شود که راه حل این هست که همه پرسی شود که منطقه متعلق به کدام کشور باید باشد یا احیانا مستقل شود. در نظر اول هم انسانی ترین راه حل هست. اما سئوال این هست که در همه پرسی چه کسانی قرار هست شرکت کنند؟!اگر فقط ازمردم آن منطقه سئوال کنند جواب یک چیز خواهد بود اما از کل جمعیت کشور سئوال کنند جواب چیز دیگر خواهد بود. مرز همه پرسی را باید کجا گذاشت؟! خود این سئوال صد مناقشه به وجود می آورد.

فرض کنید  در مورد موضوعی همه پرسی شود که دوسوم مردم یک نظر دارند اما یک سوم دیگر -که اتفاقا تب شان تندتر هست نظری دیگر. این یک سوم به این سادگی ها به نتیجه همه پرسی تمکین نخواهند کرد و دردسر خواهند ساخت.

کاستی دیگر همه پرسی این هست که با یک سئوال معمولا نمی توان به نظرات پی برد. معمولا برای رای دهندگان تشریح نمی شود که آن چه که قرار هست انتخاب کنند واقعا چیست و چه تبعاتی بر آن متصور هست. معمولا در رفراندوم دو تا عنوان یا اصطلاح دهن پر کن  و تا  حد زیادی نا آشنا جلوی مردم می ذارند و می گویند انتخاب کنید.

 

من امروز از رختخوابم بلند شدم و در حین انجام کارهای روتین  روزانه یک راهکار برای اصلاح رفراندوم ابداع کردم!!!!! هورررراااااااا! مشکل دنیا را حل کردم!!!

به نظرم باید رای ها را درجه بندی کرد. اگر رای بین ۰-۱۰ درصد باشد یک طرح انجام می گیرد

بین ۱۰-۲۰ باشد طرحی دیگر با امتیازات بیشتر برای اقلیت رای دهندگان...... الی آخر.

ده طرح پیشنهاد که به درجات به ایده آل این یکی گروه یا آن یکی گروه نزدیک تر هست قبل از انتخابات برای مردم تشریح می شود و در نتیجه مردم با آگاهی بیشتر رای می دهند. این طوری خواست اقلیت (مانند آن اقلیت ۳۰ درصدی که گفتم ) نادیده گرفته نمی شود و در نتیجه آنها انگیزه کمتری برای تمرد از رای اکثریت خواهند داشت. منطقا فکر می کنند فعلا همین امتیازاتی که به ما به عنوان اقلیت رای دهنده داده شده بچسبیم. اگر نتیجه را زیر سئوال ببریم آشوب می شود و همه با هم می سوزیم. دست کم  عقلای آن دسته چنین فکر می کنند و بقیه را که کمتر فکر و بیشتر سروصدا می کنند  هم مجاب می نمایند.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

اندر فضیلت فراموشی

+0 به یه ن

من سالها شیفته فرهنگ فیزیکدان-پروری یهودیان بوده ام و هستم. بسیار هم مطالعه کرده ام که فرهنگ فیزیکدان-پروری (یا عام تر از آن دانشمند-پروری یهودیان) را بیاموزم وبه کار بگیرم و حتی ترویج کنم. در مقدمه زندگی نامه «امی نوتر» به ترجمه دوستم آقای حسن فتاحی از عبارت «خانواده های دانشمند پرور یهودی» استفاده کرده بودم که ممیزی سانسور کرد!
اما معتقدم هر چه قدر ما باید از آنها دانشمند-پروری بیاموزیم باید از این نوع کینه تاریخی پروری که در فرهنگ یهودی هست اجتناب ورزیم. از زمان مصر فرعونیان و بابل بخت النصر تا همین ۷ اکتبر ۲۰۲۳ دارند کینه کشی و انتقام کشی می کنند! چه خبره آخه!؟ بسه دیگه! این طوری که نمی شه زندگی کرد. نتیجه اش این شده که بعد از این همه تلاش و تاکید بر ازدیاد جمعیت ۲۰ میلیون بیشتر نیستند و بعد از این همه اهم و تلپ و کشت و کشتار- با ترس و لرز و وحشت تنها بر گوشه ای فسقلی از خاورمیانه که نفت و گاز هم ندارد به همراه صد خطر حکمرانی می کنند. افتاده اند به جان مردم مظلوم غزه به این تصور تباه که کشتار آنها برایشان امنیت خواهد آورد. نه خیر! امنیت با این کارها به وجود نمی آید. کینه ها انباشته می شود و روز از نو و روزی از نو! در این موارد یهودیان باید ازما بیاموزند که چون قادر به فراموشی هستیم توانسته ایم از نو بسازیم. از آسیای میانه تا سواحل مدیترانه هستیم. مشکلات زیاد داریم اما خدا را شکر مشکلاتمان هرچه که هستند از جنس کینه ورزی و انتقام و..... نیستند.
سینه ای بی کینه دارم
دل همچون آیینه دارم!

نوشته زیر به قلم آقای حیدر بیات هست. خواندن آن را به شدت توصیه می کنم:
»در داستان تپه گؤز (تک چشم) کتاب دده قورقورد، تپه گؤز موجود عجیب الخلقه‌ایست که حاصل آمیزش چوبان ایل با یک پری در یک چشمه کوهستانی است. پری که پرنده‌ای بسیار زیباست بعد از آمیزش یا به عبارت بهتر تجاوز چوپان به او پرواز می‌کند و یکسال بعد موجود عجیب الخلقه‌ای را به سر همان چشمه باز می‌آورد. اوغوزها آن موجود را به میان ایل خود می‌آورند و به دایه می‌سپارند. اما او در نخستین مکش تمام شیر دایه را و در مکش دوم تمام خون دایه را می‌مکد و در مکش سوم دایه می‌میرد. به ناچار پاتیل‌ها و دیگ‌های پر از شیر گاو برای او در نظر گرفته می‌شود. بعد از مدتی تپه گؤز نظم ایل را به هم میریزد و ایل مجبور به تبعید او می‌شود. او شروع به شکار حیوانها و انسانها می‌کند. ایل اوغوز دست به دامان دده قورقوت می‌شود و دده قورقود با تپه گؤز مذاکره می‌کند. حاصل مذاکره این است که ایل اوغوز هر روز صد راس گوسفند به همراه دو نفر جوان به تپه گؤز برای خوردن بدهند همراه با دو آشپز.
در نهایت باسات قهرمان ایل از طریق دو آشپز می‌فهمد که تپه گؤز از ناحیه چشمش آسیب پذیر است و با فروبردن شمشیر در چشمش او را ناکار می‌کند.
این خلاصه داستان تپه گؤز است. اما داستان تپه گؤز در دده قورقود اینگونه شروع نمی‌شود. داستان از جایی شروع می‌شود که ایل اوغوز در ییلاق است و به ناگاه به ایل هجوم می‌شود. شدت هجوم به قدری است که ایل فرار را بر قرار ترجیح می‌دهد و در هنگام فرار ایل باسات که بچه شیرخواریست در بیابان جا می‌ماند و شیری او را بزرگ می‌کند. داستان این شبیخون بسیار خلاصه نقل شده است و گویا راوی نمی خواهد شکست ایل را به تفصیل روایت کند. در بندهای بعدی داستان به صورت اختصار به شبیخونهای بعدی اشاره می‌شود و به ناگاه ماجرای آمیزش چوپان با پری و داستان تپه گؤز شروع می‌شود.
برداشت من از این داستان این بود که راویان قوم اوغوز یک واقعه بسیار تلخ و تراژیک تاریخی را به صورت نمادین بیان کرده‌اند. واقعه‌ای که ایل مورد هجوم دشمنی قویتر قرار گرفته و یک نوع اسارت طولانی مدت را تجربه کرده است. تپه گؤز نمادی از آن دشمن اسارتگر است که واقعا در جهان واقعی وجود خارجی داشته است بدون هیچ پیوندی با جهان اسطوره و متافیزیک.
حال فرض کنیم ترکهای کنونی نام این قوم را می‌دانستند و این داستان به تفصیل به جزئیات آن اشاره کرده بود. در این صورت چه اتفاقی می‌افتاد؟ ترکها اکنون از چه قومی متنفر بودند و حاصل این تنفر چه بود؟
داستان ضحاک نیز از جهاتی با این داستان شبیه است و در آنجا مارهای روی دوش او هر روز مغز دو جوان را می‌خورند و فردوسی تا جاییکه به یاد دارم ضحاک را تازی می‌داند و بر عکس راویان اوغوز اسطوره را با تاریخ واقعی یا تخیلی پیوند داده است. و همین پیوند یکی از آبشخورهای عرب ستیزی در بین بخشی از کسانی است که با فردوسی و ادبیات او همذات پنداری می کنند.
*
زمانی به یهودیان به خاطر دو - سه هزار سال تاریخ کتابت و آرشیو و حافظه مکتوب تاریخیشان غبطه می‌خوردم. اما اکنون می‌بینم آنچه در سواحل دریای مدیترانه می گذرد حاصل دو هزارو اندی سال حافظه مکتوب یهودی و هزار و اندی سال حافظه تاریخی مکتوب عربهای مسلمان است. بر میگردم و به هر نوع حافظه مکتوب تاریخی لعنت می‌فرستم که امروز ما را در گرو روایتهای درست و نادرست خود به خون می‌کشد. شاید یکی از دلایلی که ترکها توانستند در اقصی نقاط آسیا و اوراسیا و اروپا و حتی آفریقا حکومت تاسیس کنند و با اقوام و ملتهای دیگر همزیستی نمایند همین عدم اعتنای آنها به ثبت تاریخ و ایجاد یک حافظه تاریخی غلیظ و شدید بود.»

:

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

لزوم تغییر گفتمان

+0 به یه ن

یکی از کارهایی که ما کاربران در فضای مجازی باید سعی کنیم انجام دهیم تغییر گفتمان از «مردم ایران (یا فلان جریان فکری یا خرده فرهنگ ایرانی) این طوریند پس نمی توانیم به بهمان هدف برسیم» به «مردم ایران (یا فلان جریان فکری یا خرده فرهنگ ایرانی) این طوریند و درنتیجه برای آن که به بهمان هدف برسیم باید این ویژگی را خوب بشناسیم و برای رسیدن به آن هدف، بهمان راهکار را بچینیم.»

 

مثال عرض می کنم تا منظورم روشن شود. من سالها برای جلب کفیل برای بنیاد کودک در فضای مجازی نوشته ام. از انواع و اقسام استدلال ها استفاده کرده ام. از منظر خودم استدلال هایی از این دست که «این کودکان فلان استعداد را دارند پس اگر از آنها حمایت کنید در آینده کمبود نیروی انسانی در فلان زمینه نخواهیم داشت» استدلال متقن و متقاعد کننده ای است. اما به تجربه دریافته ام که مخاطبان ایرانی من، در فضای مجازی این استدلال را زیاد نمی خرند. اگر در اروپا یا چین  یا آمریکا یا حتی در ترکیه، به این صورت   استدلال می کردم مخاطبانم متقاعد می شدند اما در ایران تصمیم گیری ها بیشتر احساسی است. الان دیگر می دانم برای جلب کفیل به سمت بنیاد باید در مورد این کودکان و مشکلاتشان گفت. البته نه آن قدر زیاد که اعصاب مخاطب به هم بریزد و در مکالمه را ببندد بلکه تا حدی که (به درستی) گمان برد با صرف اندکی در ماه می تواند از مشکلات این کوچولوی مامانی بکاهد. باز هم در مورد این تجربه خواهم نوشت.

 

هر گروه و جریان فکری که زودتر به این تغییر گفتمان برسد در آینده ایران قوی تر خواهد بود.  در میان جریان های موجود روحانیون و طرفدارانشان بیش از همه اهل این گفتمان هستند.بیخود نیست که قدرت دارند. در مقابل، گفتمان سلطنت طلب ها را بشنوید: حرف حسابشان این هست که پهلوی اون قدر بالا و پیشرو بود که مردم ایران لیاقتش را نداشتند! معلومه که بااین طرز فکر نمی شد قدرت را نگه دارند و الان هم  شانس زیادی برای قدرت رسیدن ندارند. از منظر آنها اولش مردم باید تغییر کنند تا لیاقت آنها را داشته باشند!!!  این نگرش، با رئال پالیتیک نمی خواند. مردم همانند که هستند و با خواست من و شما و حضرت والا تغییر نمی کنند! بین نیروهای اجتماعی و سیاسی طیف فکری روحانیون بهتر از بقیه این را درک می کنند و برای همین هم کامیاب ترند. البته این که پهلویست ها شانس قدرت رسیدن ندارند به معنای بی تاثیر بودن آنها نیست. اتفاقا با این رویه ای که پیش گرفته اندو افتراهایی که  به چهره های شاخص می زنند تاثیر منفی خیلی شدیدی دارند و در راه تحولی اساسی و مثبت توسط چهره های شاخص سدی بزرگ هستند.

اما من و شما این نیرو و این اثر را هم باید به عنوان بخشی از واقعیت جامعه امروز ایران  بشناسیم و در تحلیل هایمان لحاظ کنیم. متاسفانه، هرچهره شاخص سیاسی یا اجتماعی مستقل و کارآمد که ظهور کند از یک سو برنامه های صدا و سیما و از سوی دیگر پهلویست ها به او تهمت و افترا خواهند بست.  تهمت های صدا و سیما زیاد در جامعه بازتاب نمی یابد اما این روزها چند میلیون نفری در کشور هستند که هر چی علی کریمی  و نظایر او می گوید دربست  بدون هیچ چون و چرا و راستی آزمایی، قبول می کنند! اتفاقا این چند میلیون علی رغم این که چندان مطالعه و سطح سواد یا سطح تحلیل بالایی ندارند اما اهل عمل هستند. تاثیرگذاری آنها در عمل کم نیست.

 

باوجود این واقعیات فکر کنید ببینیم چه می شه کرد.

باز هم من فکر می کنم پادزهر همین موضوع هم باز  تقویت تشکل هایی است که در جامعه کار انجام می دهند. البته دو نهاد مورد علاقه من (انجمن فیزیک یا حتی بنیاد کودک) برای این طیفی که می گویم  چندان جذابیت نخواهد داشت.  برای جذب این افراد جنبه تئوریک وتحلیلی باید کمتر شود وجنبه اکشن بالا رود. یک نهاد خیریه که مستقیم می روند فقر مطلق را می بینند و مستقیم کمک می کنند این طیف را بیشتر جذب می کند تا بنیادی مثل بنیاد کودک که با اصول دقیق مددکاری اداره می شود. کاریدی برایشان جالب تر هست.

اگر در یک نهاد بروند و بار جا به جا کنند و پیاز پوست بکنند حس می کنند کاری انجام داده اند اما اگر مثل بنیاد کودک از مددکاران حمایت کنند که با اصول صحیح به یاری نیازمندان برسد حس رضایت نخواهد کرد. زیاد متوجه نخواهند شد که کار مهمی کرده اند. چون از عضلاتشان استفاده ننموده اند.

اگر بیشتر جذب تشکل ها ی خیریه که برایشان جذاب هست  شوند کمتر وقت می کنند از پهلویست ها  خط بگیرند وبه دنبال آنها به چهره های شاخص، لجن پراکنی نمایند.    

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل