�

آره من رفتنی نیستم! بی تو موندنی نیستم!

دوشنبه 15 مرداد 1397
+0 به یه ن

تا به حال ندیدمش! نمی شناسمش! اسمش را هم نمی دونم! اما در فضاى مجازى مى آید و یقه ام را مى گیرد که شما مى خواهید ما به خارج مهاجرت نکنیم اما عاقل تر از آنیم که در ایران بمانیم!
چه طور بدون این که دچار یأس فلسفی بشه مى شه به این جوون حالى کرد که عزیزم! ماندن نماندن تو اصلا براى من نوک سوزنى اهمیت نداره!

🍀@minjigh

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : ایلنمه           یازار : یاسمن فرزان           4 باخیش

نوستالژی «افیون» توده هاست!

یکشنبه 14 مرداد 1397
+0 به یه ن


     یک نگاه به دور وبرمان در ایران کافی است که نشان بده وضعیت اقتصادی نابسامان هست و نمی شه همین طوری ادامه داد. این برای افرادی که آمادگی ذهنی برای تغییر در رویکردهای اقتصادی ندارند خیلی خبر بدی هست. اما برای کسانی که چنین آمادگی ذهنی ای دارند فرصت مغتنمی هست که راه های نو را—که چه بسا بهتر از راه های  قبل باشند —امتحان کنند.   یکی از موانع بزرگ در راه  به دست آوردن آمادگی ذهنی برای چنین تغییر ها و جستن راه نو  غرقه شدن در حسرت گذشته و نوستالژی زمان از دست رفته است.  این نوع حسرت و نوستالژی به شدت در جامعه رواج داره و با کانال هایی نظیر کانال «من و تو» هم در چند سال گذشته بسیار تشدید شده. شاید برای یک فرد بازنشسته با سنی بالا ی ۶۵ سال بد نباشه خودش را با این نوستالژی ها مشغول کنه ولی برای نسل جوان تر این نوع نوستالژی «افیون » هست. فرصت های زیادی را امروز در حسرت گذشته می توانیم بسوزانیم.            🍀@minjigh

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : باخیش           یازار : یاسمن فرزان           4 باخیش

مبارزه با فساد در مقیاس های کوچک

جمعه 12 مرداد 1397
+0 به یه ن

هر چند در رده های بالا، فساد مالی در ایران بیداد می کند اما خوشبختانه هنوز رده های پایین اجتماع خیلی آلوده به فساد نشده است و هنوز خیلی کارهای اداری روزمره و ....را می توان بدون آلودگی و به روال قانونی و عرفی انجام داد.  قبلا تجربه خود را با اداره دارایی در مورد مالیات بر ارث نوشتم. خوشبختانه هنوز اوضاع در این رده های پایین و برای شهروندان عادی مثل من و شما و آن کارمندان اداره دارایی به منجلاب فساد کشیده نشده است. 

من و شما زورمان نمی رسد جلوی فساد مالی در رده های بالا را بگیریم اما  تک تک مان می توانیم جلوی سرایت فساد به رده های پایین بایستیم. آن هم به راحتی!
به نظر من فرمول ساده ای هست: وقتی کار اداری پیش می آید سعی کنیم  ابتدا روال قانونی و عرفی را یاد بگیریم و از آن راه وارد شویم. 
به نظر می رسد حرفم بدیهی است اما این روزها در جامعه ما کسانی هستند که مدام در گوش ما می خوانند که روال قانونی راه به جایی نمی برد باید راه زیر آبی را یاد گرفت. با این سخنان می خواهند خود را با تجربه تر و پخته تر از آن چه که واقعا هستند جلوه دهند.
واقعیت این هست که نمی دانند در مورد چه حرف می زنند. حتی اگر حرفشان درست باشد و گزیری از زیر آبی رفتن نباشد باز عقل حکم می کند تا ابتدا از راه قانونی بروی جلو تا اندکی با محیط آشنا شوی و بدانی مظنه هر کسی چند است! اگر با نا آشنایی به  یکی پیشنهادی بدهی که با مظنه اش نمی خواند که بیشتر توی دردسر می افتی! همین که این را نمی فهمند نشان می دهد که واقعا کم تجربه هستند!

مثال می زنم. گرفتن ترفیع های اداری برای کارمندان مستلزم پر کردن فرم های گوناگون هست. خیلی ها حوصله پر کردن این فرم ها را ندارند و گمان می کنند کسی آنها را نخواهد دید و فقط باید راه زیر آبی را پیدا کنند. اشتباه می کنند!   به جای آن همه توطئه و.... که معمولا هم به ضررشان تمام می شود اگر اون چهار تا فرم را پر می کردند خیلی زودتر به هدفشان می رسیدند.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : تجربه           یازار : یاسمن فرزان           5 باخیش

زیبایی صورت و اندام چه قدر اهمیت دارد؟

جمعه 12 مرداد 1397
+0 به یه ن

در بخش نظرها (باخیش) بحثی در مورد زیبایی شد. چون این موضوع دغدغه عده نسبتا زیادی می تواند باشد دوباره  نظرم را تکرار می کنم.


می خواهم نظر واقعی ام را بدون این که بخواهم شعار بدهم بگم. به نظر من اتفاقا بحث خیلی مهمی هست که باید یک جایی درباره اش صحبت بکنیم. 

مهم هست که آدم از نظر یک و فقط یک نفر در دنیا زیبا دیده بشه و اون یک نفر همسر آدمه. نظر بقیه هیچ اهمیتی نداره. اما خیلی خیلی مهمه که همسر آدم در طول زندگی مشترک آدم را جذاب و زیبا ببینه. 
جامعه مصرفگرا و تجارتی از مسئله زیبایی برای خودش دکان باز کرده. مخصوصا خیلی روی مخ خانم ها کار می کنه که اونها را نسبت زیبایی صورت و هیکل حساس کنه که بتونه مرتب به اونها فلان محصول را بفروشه و پول هاشون را بچاپه.
معمولا یا معیار های آنها اگر زیبا باشید (یا با خرج سرسام آور و تحمل دردهای بسیار بشوید) در خیابان و محل کار نظر ها را به خود جلب می کنید و متلک ها را سرازیر. اما این نوع زیبایی معمولا چیزی نیست که همسر شما را هر روز به خود جذب کند. اتفاقا صد جور بددلی و دردسر هم می آره. خرجش هم زیاده و به خانواده فشار می آره. زمان زیادی هم می بره که معنایش این هست که شخص باید از زندگی زناشویی بزنه تا وقت بکنه این ها را انجام بده.

نوع زیبایی که همسر را به خود جذب می کنه بیشتر یک جوری لوندی خاص خودش را می طلبه. دقت خیلی زیادی لازم هست که ببینید کدام حرکت و یا لحن صحبت و... شریک زندگی شما را جذب می کند. چیزی که تقریبا در همه مردها مشترکه اینه که دوست دارند به جوک هایی که می گن یا شوخی هایی که می کنند خانم ها بخندند. اون خنده به نظرشان خیلی زیبا می آد. 
یک چیز دیگه هم که معمولا جذاب می یابند این هست که هر از گاهی (البته قطعا نه همیشه) با همون لحن و لهجه مادربزرگشان چیزی بگی. آرامش در صحبت کردن هم خیلی مهمه. 
اما بقیه چیزها خیلی شخصی تر هست.
در نسل پدرهای ما باز یک کم ساده تر بود. اغلب راننده تریلی ها لوندی تیپ بانو حمیرا را می پسندیدند و استادان دانشگاه حرکت های اودری هپبورن را جذاب می دانستند. اما الان پیچیده تر و شخصی تر شده. 

خانم ها معمولا دوست دارند شوهرشان به لحاظ بدنی قوی و مقاوم باشه و غرولند نکنه. موقعی هم که خودشان در تصمیم گیری تردید دارند او در تصمیم گیری کمک شان کنه بعد هم محکم پشت حرفش بایسته. اگر تصمیم اشتباه هم از آب در اومد نتایجش را هم پذیرا باشه و سعی کنه حل کنه. 
اون مردهایی که دوره می افتند و چلمپگی می کنند که همسرم به من خیلی زور می گه شاید برای زنان دیگه نمونه وجذاب باشند اما حال همسر خود را به هم می زنند.

به نظر من به جای آن که به فرمان جامعه تجارتی بیافتید توی خط خرج کردن و خود را شکنجه کردن تا با معیارهای اونها زیبا بشوید یک کمی در احوالات همسرتان یا نامزدتان دقیق شوید ببینید او چه موقعی بیشتر جذب تان می شه. روی همون ها کار کنید. 
اگر هم همسر یا نامزدی ندارید که دیگه لازم نیست نگران زیبایی صورت خود باشید. فقط به زیبایی دست ها و ناخن های خود توجه کنید. چون فقط دست ها هستند که همیشه جلوی چشم تان هستند. شما که خود را دایم در آینه نمی بینید. اما دست ها را دایم می بینید. نظر بقیه هم که مهم نیست. شما قرار نیست برای این که آنها منظره زیبایی ببینند جیب خود را خالی کنید یا خود خوری کنید که چرا مرا زیبا ندید! ندید که ندید!
اگر همسر یا نامزد ندارید فقط در حد حفظ سلامت به خود برسید. کرم مرطوب کننده و ضد آفتاب و نگاه داشتن وزن در محدوده BMI. اگر کسی پیدا شد علاوه بر حفظ سلامت نگاه کنید ببینید او چه چیزی را می پسندد.

تا یادم نرفته بگم. نحوه نشستن و ایستادن هم خیلی مهم هست . هم در حفظ سلامت و هم در جذابیت. این دو را تمرین کنید که سلامت خود را حفظ کنید. کسی هم اگر پیدا شد که نظرش در مورد زیبایی شما ارزش زحمت کشیدن داشت شما بنا به عادت زیبا می نشینید و بر می خیزید.
سایت های زیادی در اینترنت هستند که می آموزند که نحوه درست ایستادن و.... چیست.
این نظر من هست. خیلی ها هم شاید خوششان نیاد.

(تلویحا فرض من این بود که همسر یا نامزد شما کسی است که عاشق او هستید.)


اگر با مقیاس BMIچاق هستید از همین امروز شروع کنید به لاغر کردن خودتان تا با معیار دیگر چاق نباشید.
من هم چاق بودم الان خودم را از مرز چاقی به معمولی رساندم. از منظر خیلی ها شاید هنوز چاق باشم اما نظر آنها مهم نیست. مهم معیارهای علمی سلامتی است.
حتما سعی کنید لاغر بشوید. نه برای حرف همسایه بلکه برای سلامت خودتان.
وقتی دیگر چاق نیستید زندگی خیلی راحتتر می شود. فروشگاه که می روید که خیلی راحت لباس که به تن تان بخورد پیدا می کنید. 
چست و چالاک می شوید و زندگی برایتان زیباتر می شود. اگر مشکل مالی دارید لازم نیست به باشگاه بروید. من با پیاده روی در محل سربالایی خودم را لاغر کردم. روزانه یک ساعت رقص هم خوب کالری می سوزاند.
برنامه ریزی کنید که هفته ای یک کیلو وزن کم کنید تا از مرز چاقی رد شوید. حتما این کار را از فردا شروع کنید.
شک نکنید که باید این کار را بکنید.


دوست داشتنی بودن ربطی به قیافه ربطی ندارد. 
زیبایی بیش از حد معمولا دردسر هست. افراد بیش از حد زیبا معمولا آدم های خوشحالی نیستند. به خصوص وقتی پا به سن می ذارند وحشت عجیبی به خاطر ازدست دادن این خصیصه آنها را فرا می گیره. مریلین منرو مشهورترین مورد هست اما تنها یک مورد نیست. من در دور وبر خودم نمونه های زیادی دیدم.
هر موفقیت شغلی یا تحصیلی هم که به دست می آورند عده ای به طعنه می گویند به خاطر چشم و ابرو هست.

اتفاقا اونهایی که خیلی زیبا هستند و خیلی اصرار دارند که در جمع مرتب از زیبایی آنها تعریف بشه حوصله جمع را به سر می برند. حتی حوصله شوهرشان را هم سر می برند. 
به علاوه قیافه یک مسئله سلیقه ای است. من ممکنه از منظر یکی زیبا به نظر برسم از منظر دیگری زشت. هیچ کدام برام اهمیت ندارد.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : قادین سؤزو           یازار : یاسمن فرزان           10 باخیش

با خیال!

شنبه 6 مرداد 1397
+0 به یه ن

فرض کنید شما صاحب یک شرکت هستید که می خواهید کارمندى را استخدام کنید.براى یک موقعیت شغلى صدها نفر درخواست داده اند. کدام را استخدام مى کنید؟ طبعا کسى را که رزومه رنگین وقوى ترى دارد. کسى را ترجیح می دهید که نمرات دروس تخصصى اش در دانشگاه بالاتر است، توصیه نامه هاى خوب دارد ، مهارت گوناگون مرتبط به کار نظیر آشنایى با نرم افزارها را دارد و ترجیحا قبلا جایى کارآموزى کرده و از آنجا هم مى تواند توصیه نامه مثبتى فراهم کند. طبعا شما او را به کسى که چند ترم پشت سرهم مشروط شده، تجربه کاری و کارآموزى ندارد و به جاى گذراندن دوره هاى مهارت آموزى رفته دنبال عرفان و اشراق ترجیح می دهید. در این شرایط نابسامان اقتصادى که موقعیت شغلى کمتر از متقاضى است انتظار داشتیم -مانند بقیه جاهاى دنیا- استاندارد هاى استخدامى بالاتر رود. انتظار داشتیم متقاضیان در رنگین تر کردن رزومه با هم رقابت کنند وخیلى خیلى مصاحبه های استخدامی را جدى بگیرند و برایش به جدیت آماده شوند. در کشورهاى دیگر دنیا اغلب ازچنین موقعیت هایى چنین نتیجه ای حاصل می شود. در نتیجه بعد از هر دوره رکود استاندارد ها بالاتر هم مى رود. اما در کشور ما از این خبرها نیست. متقاضیان استخدام به جای کسب این جور مهارت ها "به درجه ای از عرفان می رسند" که کاملا بیخیال مى شوند! استانداردها نه تنها بالاتر نمی رود پایین هم می آید!! با این اوصاف خوش به حال اون اقلیت مطلقى از متقاضیان کار که به جاى مسخره بازى و تاسف خوردن به حال خودبه جدیت دنبال قوی تر ساختن رزومه خود هستند. شانس یافتن شغل مناسب براى آنها کم نیست چون که رقیبانشان بیخیال هستند! این موضوع را من فقط به طور تئوری عرض نمی کنم. در عمل امتحان کرده ایم. در دور و بر خود من یک عده از جوانان این مملکت که هیچ پارتی ای هم نداشتند با عمل به همین توصیه، شغل مناسب در همین ایران یافته اند. 🍀@minjigh

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : ایش           یازار : یاسمن فرزان           21 باخیش

قانون تامس و چشم انداز کانال مینجیق

دوشنبه 1 مرداد 1397
+0 به یه ن

متن زیر به قلم آقای بهمن شهری، پژوهشگر زبان و فرهنگ است:


کدام پیش‌گویی‌ها خود به خود محقق می‌شوند؟


ضرب‌المثلی قدیمی می‌گوید 'از هر چه بترسی سرت می‌آید.' آیا این اندرز کهن ریشه در واقعیت دارد؟ در نگاه نخست احتمالا با عقل سلیم جور در‌نمی‌آید. مگر همه عوامل دنیا دست ماست؟ دنیا همان جوریست که هست و ربطی ندارد به اینکه ما چطور فکر می‌کنیم. این پاسخ صادق است یعنی واقعا دنیا خارج از تصورات ما وجود دارد و اتفاقاتی در آن می‌افتد. 

اما ظاهرا قضیه به این سادگی‌ها نیست. دنیای ذهن کجای ماجراست؟ مگر نه این که احساسات، قضاوت‌ها و حتی رفتارهایمان همه از عالم ذهن نشات می‌گیرند؟ مگر دنیای هرکس چیزی است بجز تک تک لحظات زندگی؛ آمیخته با خوشی و رنج‌ و در یک کلام کیفیت ذهنی تجربه‌هایش؟

ویلیام ایزاک تامِس جامعه‌شناسی بود که سال‌ها پیش به پرسش‌هایی از این دست فکر می‌کرد. تامِس در سال ۱۸۶۳ میلادی (۱۲۴۲ شمسی) در شهری کوچک به نام راسِل در ایالت ویرجینیا به دنیا آمد. سال‌های زیادی در دانشگاه‌ شیکاگو و در اواخر عمر در هاروارد به تدریس و تحقیق پرداخت. جامعه‌شناسی مهاجرت از حوزه‌های پژوهشش بود و علاقه زیادی به مطالعه رفتار و ذهنیت افرادی داشت که از دل فرهنگ‌های مختلف و متفاوت برآمده بودند و باید در سرزمینی جدید کنار یکدیگر می‌زیستند.

یکی از دستاوردهای اندیشه‌ تامس مفهومی است بنیادی که در جامعه‌شناسی معروف است به قضیه تامِس. 

قضیه تامِس می‌گوید "اگر فردی وضعیتی را واقعی فرض کند، پیامد‌های آن وضعیت بدل به واقعیت می‌شوند." به بیان دیگر کنش‌های فرد تحت‌تاثیر تصورات ذهنی‌اش قرار می‌گیرد. طبق این قانون، تفسیری که فرد از امور در خیالش می‌بافد، نتایجش از مرز خیال گذر خواهد کرد و بدل به واقعیت می‌شود.


بگذارید با ذکر دو مثال خیالی قضیه تامِس را روشن کنم. 

مثال اول: فرض کنید کودکی باور دارد که شب‌هنگام جن‌ها در اتاقش در رفت و آمدند. نتیجه چنان تصوری این است که وی بیشتر شب‌ها بیدار می‌ماند با اینکه جن‌ها در جهان خارج وجود ندارند.

مثال دوم: فرض کنید بهمن به هر دلیلی متقاعد شده که مجتبی از وی متنفر است. او از همان وقت طوری با مجتبی رفتار می‌کند که رفته رفته رابطه‌شان شکر‌آب می‌شود فارغ از این که آیا تنفر مجتبی از بهمن از همان آغاز واقعی بوده یا توهمی ساخته و پرداخته ذهن بهمن؟

اثرگذاری تامس به دوران خودش محدود نماند. رابرت مِرتون -یکی از چهره‌های برجسته جامعه‌شناسی قرن بیستم- بشدت تحت تاثیر آراء تامس قرار گرفت. او دانش‌آموخته دانشگاه هاروارد بود و سهم ویژه‌ای در پایه‌گذاری جامعه‌شناسی علم داشت. مرتون بیشتر عمرش -از اوایل دهه چهل تا اواسط دهه هشتاد میلادی- در دانشگاه کلمبیا مشغول آموزش و پژوهش بود.

پس از مطالعه دقیق قضیه تامس، مرتون یک مفهوم مهم‌ و تا به امروز تاثیرگذار را به دنیای علم وارد کرد: پیشگویی خود‌محقق (self fulfilling prophecy)‌. مرتون این مفهوم را این گونه تعریف می‌کند:

"پیش‌گویی خودمحقق‌ در آغاز تعریفی است غلط از وضعیتی که رفتاری جدید را برمی‌انگیزد و [همان رفتار] باعث می‌شود تصور غلط اولیه به واقعیت بپیوندد."


به زبانی ساده پیش‌گویی خود‌محقق یک جور غیب‌گویی است که با ایجاد خطاهای پی در پی به خود واقعیت می‌بخشد. مرتون از این مفهوم برای توضیح پدیده‌های اجتماعی استفاده می‌کرد؛ مثلا سناریوی زیر را در نظر بگیرید:

عده‌ای چو می‌اندازند که فلان بانک با تغییر مدیریت به آشفتگی و ورشکستگی می‌افتد. مسئولان بانک یا شایعه به گوششان نمی‌رسد یا آن را جدی‌ نمی‌گیرند. درست همان روزی که مدیر بانک عوض می‌شود، مشتریان بسیاری به بانک مراجعه می‌کنند و پول‌های خود را از بیم ورشکستگی از حساب‌ها بیرون می‌کشند. همین اتفاق باعث می‌شود شایعه رنگی واقعی‌تر بگیرد و مشتریان بیشتری از همین رفتار پیروی ‌کنند تا در نهایت به ورشکستگی بانک منجر ‌شود.

پیش‌گویی خود‌محقق کم‌کم دامنه تاثیرش از جامعه‌شناسی فراتر رفت و توجه پژوهشگران رشته‌های دیگر را جلب کرد. رابرت رُزِنتال، استاد برجسته روان‌شناسی در دانشگاه کالیفرنیا، شکلی از پیش‌گویی خودمحقق‌ را در آموزش و پرورش شناسایی و معرفی کرد که معروف است به 'اثر رُزِنتال' یا 'اثر پیگمالیون'. در اساطیر یونان، پیگمالیون نام مجسمه‌سازی است که عاشق تندیسی شد که خود ساخته بود. او به نزد الهه عشق، آفرودیت، دعا کرد که همسری نصیبش شود که نمونه زنده تندیسش باشد. در بازگشت به خانه دریافت دعایش مستحاب شده و تندیسش جان یافته، سپس با او ازدواج کرد. 

اثر پیگمالیون به پدیده‌ای اشاره می‌کند که بالا بودن سطح توقع معلم‌ها به عملکرد بهتر دانش‌آموزان منجر می‌شود. در پژوهش رُزِنتال، آموزگاران یک مدرسه ابتدایی فهرستی از دانش‌آموزانی را که نمی‌شناختند دریافت کردند. در این فهرست نمرات غیرواقعی ضریب‌هوشی دانش‌آموزان ثبت شده بود و تعدادی به صورت کاملا تصادفی باهوش معرفی شده بودند. پس از بررسی عملکرد آموزگاران و نمرات دانش‌آموزان در یک بازه زمانی مشخص شد وقتی معلم یکی را 'باهوش' می‌پندارد، رفتار و توقعش را بر اساس همان پندار پیش می‌برد. نتیجه آنکه پس از مدتی دانش‌آموز نیز خودش را با توقعات آموزگار تطبیق می‌دهد و عملکردش بر همان اساس پیشرفت می‌کند.

عکس اثر پیگمالیون مشهور است به 'اثر گولِم'. واژه گولِم از یک افسانه یهودی می‌آید درباره موجودی انسان‌وار که در نتیجه سِحر و جادو از مواد بی‌جان مثل گِل و رس پدید می‌آید و نمادی است از درماندگی و حماقت. اثر گولِم می‌گوید که در محیط‌های آموزشی و سازمانی پدیده‌ای روانی وجود دارد که در آن توقع پایین‌تر از افراد، چه از طرف بالاسری‌ها چه خود شخص، به عملکرد ضعیف‌تر فرد می‌انجامد.


شناسایی این دو شکل از پیش‌گویی خودمحقق‌ الهام‌بخش پژوهش‌ها، سیاست‌گذاری‌ها و دوره‌های آموزشی مختلفی در حوزه‌های تعلیم و تربیت و مدیریت منابع انسانی بوده است. پژوهش‌های بینارشته‌ای فراوانی در سالیان اخیر، مفاهیم جدید و صورت‌های گوناگونی از پیش‌گویی خود‌محقق‌ و تاثیراتش را شناسایی کرده‌اند.

پیش‌گویی خود‌محقق می‌تواند دستاوردهای گران‌بهایی داشته باشد، اگر درست به کار گرفته شود و واقعیت را مد نظر قرار دهد؛ مثلا با شناخت تاثیرات پیش‌گویی خود‌محقق، اهمیت قدردانی و بازخورد مثبت در مدیریت منابع انسانی بیش از پیش آشکار می‌شود یا تحقیقات فراوانی در روانشناسی ورزشی نشان می‌دهند که ایجاد 'ذهنیت بُرد' در ورزشکاران تاثیر چشمگیری بر عملکرد آنها دارد.

اما غیب‌گویی‌هایی که واقعیت را مدنظر قرار نمی‌دهند می‌توانند وحشتناک مخرب باشند؛ از زندگی خصوصی گرفته تا پیشرفت شغلی و اجتماعی، توهمات ذهنی ممکن است پیامدهای سختی داشته باشند. آموزش، یادگیری، آگاهی‌رسانی، مشاوره و اندیشه‌ورزی از بهترین راه‌های مبارزه با نتایج زیان‌بار چنین خیالبافی‌هایی است.

آن سان که پیداست خیلی اوقات خیال‌پردازی مثبت افکار مثبت را در پی دارد و افکار مثبت به واژگان و رفتار مثبت می‌انجامد که خود احتمال نتایج سودمند را بالا می‌برد و بالعکس. با این اوصاف شناسایی و آگاهی از پیش‌بینی خود‌محقق بهانه خوبیست تا بنشینیم و برخی رویکردها و داوری‌هایمان را به پرسش بکشیم؛ مبادا مصداق همان ضرب‌المثل قدیمی شویم و ترس‌هایمان بر سرمان خراب شوند.


پی نوشت مینجیق:

  کارى که در  کانال مینجیق بناست بکنیم چنین چیزى است.

در واقعیت جو عمومى در ایران ناامیدى و وادادگى و تاسف خوردن به حال خود است.

ما آینده نه چندان دورى را می خواهیم تصور کنیم که خود مردم در حول و حوش خود بخواهند تغییراتى ایجاد کنند. یک در صد از جامعه بخواهند به ایجاد چنین تصویری کمک کنند با توجه به این که هر کدام با حدود صد نفر در ارتباط هستند این تصویر همه گیر مى شود. بعد بنا به قانون تامس تحقق می یابد.

فکر مى کنم تغییر تصویر عمومى تا بهار سال ١٣٩٨ شدنى است! 


🍀@minjigh

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : بیلیم           یازار : یاسمن فرزان           12 باخیش

کانال مینجیق

یکشنبه 24 تیر 1397
+0 به یه ن

من به تازگی یک کانال تلگرامی به آدرس زیر ایجاد کردم:

خوشحال می شوم اگر عضو بشوید. 
این هم از توصیف کانال:

با سلام و عرض احترام
به کانال مینجیق خوش آمدید.

من این کانال را ایجاد کردم تا در کنار هم کوشش کنیم تا دست کم در بین طیفى از جامعه ایده پردازى را جایگزین self-pity نماییم.

تا بهار ٩٨ این کانال را سعى مى کنم باز نگاه دارم با امید این که تا آن زمان کانال حاضر تاثیر گذارى خود را داشته باشد.
ممنون می شوم اگر کانال را در بین دوستان خود تبلیغ کنید.
سبک کانال چنین خواهد بود:
ابتدا مطلبی سرشار از تاسف خوردن به خود از فضاى مجازى نقل مى کنم آن گاه ایده درآمدزا را که با خواندن مطلب به ذهنم رسید بیان مى کنم. در زیر نمونه اى از آن را مى خوانید:

از تلگرام:

توکانادا دمای 35 درجه میشه ملت میمیرن،اونوخ ما اینجا تو 45 درجه بیرونیم، اگه کرگدن نیستیم چی هستیم؟

😂😂

کانال مینجیق:


ایده خوبى است براى صادر کردن شربت هاى سنتى ضد گرمازدگى به کانادا و فرانسه!
پیش به سوی صدور خاکشیر (شووَرَن) به آن سوى آب ها!

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : خبر           یازار : یاسمن فرزان           7 باخیش

چرتکه بندازیم ببینیم آیا ما طبقه متوسط می تونیم اقتصادی مستقل از نفت ترتیب بدهیم؟

چهارشنبه 20 تیر 1397
+0 به یه ن

در ایران بیش از صد هزار پزشک و دندانپزشک و داروساز هست.
تازه کارها در آمد و سرمایه زیادی ندارند اما نسل جا افتاده جماعت اطبا به طور متوسط به راحتی علاوه  بر منزل مسکونی شان چیزی حدود یک میلیون دلار سرمایه به صورت ملک و... دارند. فکر کنم تعداد این مایه دار ها ده هزار نفر بشود. یعنی می شود ده میلیارد دلار سرمایه. ده میلیارد سرمایه هم مهندس ها و وکلا و استادان دانشگاه و معلم ها و... با هم دارند.
چیزی حدود۳۰ -۴۰ میلیارد دلار یا بیشتر هم سرمایه بازاری ها و بسازبفروش و کارخانه داران امروزی است. بازار یان سنتی را فعلا کار ندارم. منظورم از بازاریان امروزی افرادی مثل فروشندگان لوازم الکتریکی است که بنا به شغل خود باید مدام اطلاعاتشان را به روز کنند درنتیجه نسبت به تحولات و ایده های نو با روی بازتری برخورد می کنند.

مجموع سرمایه این اقشار پیشرو و مدرن چیزی حدود ۵۰-۶۰میلیارد دلار می شود. یعنی حدود درآمد  سالانه نفتی حکومت. این افراد اگر به این نتیجه برسند که می توانند به توانمندی فرزندانشان و نسل جدید دور وبر اعتماد کنند سرمایه برای کار آنها فراهم می کنند. با چنین سرمایه ای عجیب نیست که نسل جدید در سایه حمایت آنها سالانه بتواند چیزی حدود ده درصد این سرمایه یعنی چهار میلیارد دلار در آمد زایی کند. یعنی یک دهم در آمد نفت. از قدیم گفته اند پول پول می آره. این حرکت شروع شود برکت پشت اش می آید. در آمد غیر نفتی توسط طبقه متوسط چند سال بعد ده برابر می شود و از در آمد نفت جلو می زند. چنین منبع درآمدی تمام معادلات قدرت را به هم می زند.

شاید بگویید جوانانی که والدین یا عمو یا دایی یا عمه یا خاله مایه دار ندارند چه کنند؟ خوب! بچه پولدار هم تنهایی که نمی تواند بیزنس راه بیاندازد. دوستانش را هم با خود همراه می کند. خانواده ها هم تا وقتی طرف از خانواده خوشنام و محترمی باشد حمایت می کنند ولو این که سرمایه ای نداشته باشد.


پی نوشت: 
بحث ساده زیستی و مصرفگرایی مان ناقص ماند. باید سر فرصت ادامه بدهیم. اتفاقا غیر مستقیم به بحث حاضر ارتباط دارد. اگر طبقه متوسط غرق تجملگرایی باشند سرمایه شان را صرف تجملات می کنند. چیزی باقی نمی ماند که بخواهند سرمایه گذاری کنند. تجملگرایی آنها را ترسو تر می کند و جرئت ریسک کردن را می گیرد. فکرشان مشغول مارکدار پوشیدن می شود تا ابتکار عمل داشتن. وقتی صاحب برندها برایشا ن تصمیم می گیرند سلیقه و ابتکار عمل تعطیل می شود.

بحث ابتکار عمل در چیدن سبک زندگی را سرفرصت سر می گیریم. باشد که عده ای از این تجملگرایی آزاد شوند و به فکر ابتکار عمل در ساختن و تولید بیافتند.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : ایش           یازار : یاسمن فرزان           14 باخیش

سخنی با همنسلان خودم: چه باید کرد؟

سه شنبه 19 تیر 1397
+0 به یه ن


اگر جوانان جویای کار امروز بخواهند به شیوه ما یا والدین ما کار پیدا کنند یا بخواهند با همان راه و روش و سبک تشکیل خانواده دهند عمدتا با شکست و سرخوردگی مواجه می شوند. شرایط بسیار فرق کرده است.
اما کی گفته اون راه و روش وشیوه بهترین بود؟! راه ابتکار بسته نیست. جوان های امروز با توجه به امکانات و شرایط امروز می توانند روش، شیوه و سبک زندگی خود را ابداع کنند.

ما میانسال ها باید آنها را تشویق کنیم که با مشاهده دقیق اوضاع و تحلیل آنها خود راهی بیابند. قرار هم نیست ما راه را تا آخر ببینیم. این توهم  را بریزیم دور که قرار است چیزهایی که آنها در آینه نمی بینند ما در خشت خام ببینیم. در واقع تاریخ مصرف این باور دویست سیصد سال است که گذشته. متاسفانه جامعه ایرانی -مانند اغلب جوامع شرقی- با در آویختن به این طرز فکر خود را عقب نگه داشته. در یک جامعه ایستای قرون وسطایی که تغییرات تکنولوژی و به دنبال آن تغییرات نگرش نسل ها بسیار آهسته بود آن چه جوان در آینه نمی دید پیر در خشت خام می دید. اما خدا وکیلی-کدام یک از مادر بزرگ پدربزرگ های ما در جوانی شان به خواب هم می دیدند که روزی چیزی شبیه اینترنت اختراع شود و این همه تحولات ایجاد کند؟!! وقتی اینترنت تازه آمده بود جوانان خوشفکر در آن فرصت ها می دیدند که پیرهای سنتی نه تنها در خشت خام بلکه در جام جهان نما هم نمی توانستند ببینند! نه به خاطر این که جوان ها باهوش تر بودند! بلکه به خاطر این که فرصت و امکان نگاه کردن به جهت های جدید را بیشتر از پیرتر ها داشتند.
دنیا با اینترنت تمام نشد. باز هم تکنولوژی های جدید می آیند. من و همنسلانم مشغول کار و زندگی خودمان هستیم و اون قدر فرصت نمی کنیم خود را با این تکنولوژی ها آشنا کنیم و فرصت های بالقوه آنها را برای بیزنس و ساختن آینده بهتر بشناسیم. خیلی هم احتیاج به این کار نداریم. آن چه که تا به کنون به دست آورده ایم کمابیش برایمان بس هست. 
اما نسل جوان تر احتیاج دارند که به راه های نو بیاندیشند. از پاشون نکشیم. با ادعای آن که ما همه چیز را می دانیم برایشان ناامیدی ایجاد نکنیم. بگذاریم و تشویق کنیم که ابتکار خود را به کار گیرندوحرکتی کنند. از ترس زمین خوردنشان نباید جلوی راه رفتن شان را بگیریم.

جوان ها احتیاج به دلسوزی ندارند. در مهمانی ها یا فضای مجازی کمتر مرثیه ای بخوانیم که جوان ها حس کنند تنها کاری که می توانند بکنند این هست که برای خود دل بسوزانند. 
گاهی حس می کنم میانسال ها با این همه دلسوزی برای جوان ها ته دلشان می خواهند دست وپای آنها را ببندند تا کنترل آنها را داشته باشند. از حرفم تعجب نکنید! این تکنیک کمابیش شناخته شده است. حتما می دانید که در خانواده هایی که به لحاظ اقتصادی و تحصیلی و فرهنگی عقب هستند تحصیل و کار دختران تابوست. حتما به عقل شان می رسد که اگر دختر تحصیل کند و کار کند فرصت های بهتری در انتظار اوست. اگر دختر خود شاغل باشد لازم نیست نگران جهیزیه دختر باشند (در اون قبیل خانواده ها جهیزیه بسیار مسئله آفرین هست). پس چرا این همه مانع تراشی می کنند؟ برای این که می دانند اگر دختر استقلال مالی پیدا کند والدین کنترل ازدواج و... او را از دست می دهند.
همین نگرش به شکل دیگری در خانواده های تحصیلکرده دارد تکرار می شود. جوی می سازند که جوان به جای این ابتکار عمل برای مقابله با مشکلات پیدا کند می نشیند برای خود دل می سوزاند. این طوری همیشه کنترل دست بزرگ تر ها باقی می ماند.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : ایش           یازار : یاسمن فرزان           5 باخیش

پیش بینی برای آینده ایران

یکشنبه 17 تیر 1397
+0 به یه ن

این طور که از بوش پیداست "اینا" در توهمات خودشان خیال می کنند خیلی هم مملکت را خوب اداره می کنندو خیلی هم کارشان درسته!
سرشان را کرده اند زیر برف!

به اینا امیدی نیست.
تا دو سه سال آینده روز و روزگارمان بد تر و بدتر خواهد شد.
اما این طور دوام نخواهد داشت یه جایی ایرانی ها به خودشان می آیند که باید آستین بالا بزنیم خودمان برای خودمان کاری بکنیم.
فکر کنم به طور متوسط دو سال این حالت شوک عمومی و ناامیدی و دلسوزی برای خود ادامه پیدا کنه . بعد ایرانی ها به خودشان می آیند دست از self-pity بر می دارند و سعی می کنند با ابتکار عمل کارها را خود سر وسامان بدهند. بعداز آن سه چهار سالی هم طول می کشه تا اوضاع را سر و سامان بدهند.

٥-٦ سال بعد اوضاع ایران درست می شه.


فعلا اغلب مردم ایران به جای این که فکر شان را بدهند که چاره ای بیاندیشند فکرشان را داده اند که با چه جمله بندی ای برای خودشان مرثیه بخوانند که در فضای مجازی بیشتر جلب توجه کند!
به طور مثال اون متنی که مضمونش این بود که "در کشوری که پاشیدن کنجد روی نان آپشن محسوب می شود مردمش باید سرشان را بکوبند به دیوار" اون همه لایک گرفت!
انصافا چرندتر از اون متن دیگه نمی شد!
همان کسانی که به مرثیه خوان ها ایراد می گیرند که مردم ما را گریان و نالان نگاه می دارند هم لایک زدند!

اما من فکر می کنم این فاز هم می گذره ومردم به این نتیجه می رسند که این گونه مرثیه خوانی های بی سر وته چاره درد ما نیست!

تا ٥٠ سالگی ما اوضاع بهبود پیدا می کنه.
به شرط این که بخواهیم.

به شرط این که به نسل جدید امید بدهیم و تشویق شان کنیم که فکر بکر داشته باشند نه آن که گوشه ای بنشینند و برای خودشان دل بسوزانند.
اجازه بدهید با یک مثال ساده و دم دستی تشریح کنم منظورم از این که می گم تا دو سال دیگه مردم ایران به خودشان می آیند که خودشان باید کاری بکنند چیست.

به همان مثال «آپشن پاشیدن کنجد روی نان» برگردیم. امروز بسیاری از ایرانیان مقیم ایران می گویند ما چه قدر بدبختیم که «آپشن» ما شده پاشیدن یا نپاشیدن کنجد روی نان. بعد هم برای خودشان ناله ای می کنند و حسرت گذشته را می خورند و نتیجه می گیرند که ما نسل سوخته هستیم و باید سرمان را بکوبیم به دیوار. 
از آن سو بسیاری از ایرانی های مقیم خارج هم حسرت آپشن نان بربری و سنگک و آپشن کنجد را می خورند.

دو سال دیگه نگرش فرق خواهد کرد. ایرانی مقیم خارج سعی خواهد کرد به دوستان خارجی اش همین «آپشن» را با آب و تاب تعریف کند تا او را تشویق به سفر به ایران و چشیدن نان بربری و امتحان هر دو آپشن نماید.
ایرانی مقیم داخل فکر می کند چه طور از همین آپشن بیزنسی راه بیاندازد. مثلا فکر می کند اگر شابلون طراحی و تهیه کند که کنجد را به شکل قلب روی نان بریزد در روز ولنتاین حسابی فروش می رود. اگر به شکل هندوانه بریزد در شب یلدا فروش می رود و.....
با این روش ها تا ۵ سال بعد رونقی اقتصادی حاصل می شود ، شور و شوقی.
دیگه این self-pity از بین می رود! با همین آپشن هایی از قبیل کنجد روی نان.

کنجد روی نان را مثال زدم چون آن «مرثیه سرایی» خیلی در فضای مجازی محبوب شده بود! 
مثال ها فراوان هستند.
از یک طرف تکنولوژی های جدیدی می آیند که فرصت ها ی بدیع برای بیزنس و برای تحولات اجتماعی فراهم می کنند.
از طرف دیگر برخی سنت های خودمان احیا دارند می شوند.
مثلا ۱۵ سال پیش فکر می کردیم شب یلدا فراموش داره می شه. الان ماشالله از نوروز هم داره محبوب تر می شه. نه حکومت برای احیای شب یلدا کاری کرد و نه کشورهای خارجی! خیلی پدیده جالبی است که ملت خودشان به طور خود جوش آن را احیا کردند. فرصت های بیزنس هم با خودش آورده.
از این موارد زیاد خواهد شد و در آمد زا و نشاط آفرین!

. دو سالی که گفتم زمان متوسط بود. بخشی از جامعه زودتر به حرکت می آیند. بخشی دیرتر. اون بخشی که زودتر به حرکت می آیند طبعا جلوتر می افتند.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : باخیش           یازار : یاسمن فرزان           4 باخیش

سربازی

یکشنبه 17 تیر 1397
+0 به یه ن

اگر قرار باشه در این کشور تحولات اساسی صورت بگیره یکی از مواردی که نیاز به بازبینی جدی داره شیوه خدمت سربازی هست. 

من اگر پسر داشتم راضی نمی شدم بره به سربازی به این صورت.  دو سال بلاتکلیفی توام با تحقیر به روح و روان یک جوان بدجوری آسیب می تونه بزنه. جنگ باشه آدم می گه چاره ای نیست. خون بچه من هم رنگین تر از مال بقیه نیست. اما هیچ دلیلی نداره به این شکل دو سال از بهترین سال ها ی عمر جوان ها ی مملکت را تلف کنند.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : باخیش           یازار : یاسمن فرزان           6 باخیش

بشینید سرجاتون و الا سوریه ای می شیم!

شنبه 16 تیر 1397
+0 به یه ن

از جمله  موضوعاتی که اصلاح طلبان عنوان می کنند و هنوز بخشی از مردم باور می کنند ترس از سوریه ای شدن و..... است. به نظر من در حال حاضر امکان نداره ایران سوریه ای بشه.

ترس از سوریه ای شدن بیجاست! اتفاقا از وقتی رسانه ملی شده تلگرام و واتس-اپ اتحاد و همدلی ملی بیشتر شده. به جای امثال برنامه فیتیله صدا و سیما که تفرقه می انداخت الان ترک و فارس و...با هم در فضای مجازی در مورد گرانی و بی آبی و باعث و بانی این نابسامانی ها همدردی می کنند.
یادم هست در دهه شصت که صدا و سیما سریال آینه را نشان می داد در تبریز می گفتند عروس تهرانی نیاورید همه اش علیه مادر شوهر و جیب شوهر نقشه می کشه. الان که رسانه ملی شده تلگرام و واتس-اپ وقتی در تهران یا جای دیگه گشت ارشاد دختری را کتک می زنه همه در تبریز مامور گشت را -و کسانی را که او را مامور کرده- تقبیح می کنند. یک نفر هم نمی گه که دختر مقصر بود که کتک خورد. در صورتی که در دهه های پیشین تحت تاثیر صدا و سیما ممکن بود چنین قضاوتی بکنند.

چیزی که تضمین کننده اتحاد ملی و جلوگیری از سوریه ای شدن می تونه بشه یک اقتصاد قوی و بخش خصوصی قوی هست. مثلا تولید کننده های کفش تبریز اگر روی بازار مصرف تهران حساب کنند (که می کنند) طبعا به سهم خودشان نمی ذارند ایران سوریه ای بشه.



با برخی از دوستان فارس که صحبت می کنم با حالت منت گذاشتن  می گویند بهمان مقام بلند پایه مملکت ترک هست. باور کنید مردم تبریز کوچکترین اهمیتی نمی دهند که او ترک هست یا فارس. اصلا برایشان این مسئله مهمی نیست. علت این هم که مطمئن هستم دست کم بین تبریز و تهران جنگ داخلی اتفاق نمی افتد قومیت بهمان مقام سیاسی نیست. دلیل اصلی مراودات اقتصادی است. طبقه کارگری آذربایجان بستگان زیادی در تهران و کرج و اسلامشهر دارد. بازار عریض و طویل و ریشه دار و متنفذ تبریز مراودات زیادی با بازار تهران دارد. طبقه مرفه تبریز-به خصوص قشر بسیار متنفذ پزشکان و داروسازان- اغلب در تهران روی ملک سرمایه گذاری کرده اند. برای جوان های بلند پرواز تبریز و اردبیل ابرشهر تهران با جمعیت بالای ده میلیون و ثروت افسانه ای در شمال شهرش سرزمین فرصت هاست برای ثروتمند شدن. موفقیت دریانی ها در تهران منحصر به فرد نیست. چند روستا ی دیگر آذربایجان هم چنین مراوده هایی با تهران دارند منتهی در صنف هایی فعال هستند که زیاد با زندگی روزانه مردم سر و کار ندارد در نتیجه به اندازه دریانی ها مشهور نیستند.
این گونه روابط هست که به نظر من مانع از آن خواهد شد درگیری ای بین این دو قوم شکل گیرد.

و اما شما دوست فارس عزیز  که با حسن نیت می خواهید به سهم خود احتمال تنش قومی را کاهش دهید. در زیر نظر خود را در مورد این که چه باید در این راستا بکنید و چه نباید بکنید می نویسم.
۱) جوک های قومیتی را انتشار ندهید. اگر کسی گفت  به رویش نخندید. اگر کسی نوشت لایک نزنید. ولو این که با جمله «من خودم هم ترک هستم هاااااااااااا» شروع شود یا خاتمه یابد.
۲) منت سر ترک ها نذارید که فلان مقام حکومتی هم یک رگ و ریشه ترک دارد. دارد که دارد! به ما چه؟! مگه چه گلی به سر ما زده؟!
۳) افرادی مثل سید جواد طباطبایی را که خود ترک هستند اما گرایش های پان ایرانیستی دارند علم نکنید. اونها محبوبیتی در آذربایجان ندارند. ادبیات پان ایرانیستی در اوایل قرن ۲۰ به اتحاد ملی کمک کرد اما الان نتیجه معکوس می دهد و اغلب مردم آذربایجان را دلزده می کند.
باور کنید دی جی ها در عروسی ها خیلی بیشتر به اتحاد ترک و فارس و شمال و جنوب کمک می کنند تا امثال سید جواد طباطبایی در مجلاتی مثل مهرنامه. 

و اما چه باید کرد.

 یک رفتار معمولی صمیمانه بدون شیله پیله. همین کافیه. خودتان باشید و سعی نکنید خیلی ادبیات روشنفکرانه در این مورد تحویل دهید. می ترسم آن چیزی که ادبیات روشنفکرانه می دانید تحت تاثیر نگرش پان ایرانیستی باشد و باعث دلخوری شود.
 اگر با خانواده ترک وصلت کرده باشید، آن قدر ترکی یادبگیرید که بتوانید صحبت هایشان را بفهمید.  این را هم بدانید که اگر در حضور شما ترکی حرف می زنند علیه شما جبهه نگرفته اند. زبان مادری شان را دارند صحبت می کنند.
رفتار  بی شیله پیله باید واقعی باشد نه نمایشی. یک عده ادعا می کنند بی شیله پیله هستند اما تا در حضورشان به زبانی که آن را نمی فهمند صحبت می شود به زعم خود یک دستی می زنند و می گویند «مراقب باشید دارم می فهمم. خطرناک شده ام»! این چه طور بی شیله پیلگی است که اولین چیزی که هنگام رویارویی با یک موضوع گنگ به ذهن شان می رسد شک و توطئه است. آدم بی شیله پیله واقعی چنین شکاک و بدبین نمی تواندباشد.

پی نوشت: شاید بگید چرا خطاب به همشهری ها و همزبانان خودم چیزی نمی گم. اتفاقا زیاد نوشته ام. لینک برخی از آنها را در زیر می توانید ببینید:

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : كیملیك           یازار : یاسمن فرزان           18 باخیش

ستیزه با دین چرا؟

جمعه 15 تیر 1397
+0 به یه ن

در چهار دهه اخیر سو استفاده ای که زیر پوشش ریاکارانه از دین شده باعث شده عده ای نسبت با دین ضدیت پیدا کنند.
من قصدم اینجا دفاع از دین نیست. دین مدافعان بسیار قدرتمند تر از من دارد و به دفاع من نیازی ندارد.
اما مطمئن هستم دین ستیزی در جامعه ایران به ضرر گذار به سمت یک جامعه آزاد و مدنی است.
دین ستیزی بهانه دست برخی می دهد که عوام را علیه جنبش های مدنی بشورانند. در گوش آنها می خوانند: « ای جماعت! این عده دین شما را نشانه گرفته اند!»
مقابله با دین در عمل باعث تقویت تندروان دینی می شود. باعث می شود دینداران اهل مدارا به سمت تندروی گرایش پیدا کنند.
درسته که عده ای از  دین برای خودشان دکان باز کرده اند اما ما که در ایران زندگی می کنیم روزانه افراد دینداری هم می بینیم که خالصانه به دلیل دینداری شان مهربانی، گذشت، صله ارحام، نیکوکاری، پرستاری بی منت و....می کنند.
چه دلیل دارد با دین ستیزی این درصد بزرگ از جامعه را - که این همه افراد مثبت جزوشان هستند-از خود برانیم؟



نوشته مرتبط: crisis zone

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : تجربه           یازار : یاسمن فرزان           2 باخیش

راز گذار کم دردسر اسپانیا از دیکتاتوری به دموکراسی

جمعه 15 تیر 1397
+0 به یه ن

از اسپانیایی ها می پرسم چه طور تونستید بعد از دیکتاتوری طولانی فرانکو بدون مقاومت قابل توجه دموکراسی بیاورید بی آن که اعوان و انصار فرانکو خیلی مقاومت کنند. می گن چون تضمین دادیم که در پی انتقام جویی نیستیم. وقتی اونها فهمیدند قرار نیست به صلابه کشیده شوند مقاومتی نکردند. 

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : تجربه           یازار : یاسمن فرزان           3 باخیش

از تب طلا در کالیفرنیا تا تب «ماشین لیرنینگ» در سراسر دنیا

سه شنبه 12 تیر 1397
+0 به یه ن

در قرن نوزده که طلا در کالیفرنیا کشف شد دسته دسته مردهای عزب سرازیر شدند که بروند خم شوند طلا از زمین بردارند و ثروتمند شوند. خیلی هاشون نتونستند. خیلی هاشون هم که تونستند یک شبه سر قمار و زنبارگی همه را باختند. فقط برخی شان  توانستند طلا  پیدا کنند و آن را درست و حسابی سرمایه گذاری کنند و به جرگه ثروتمندان بپیوندند. اما خیلی ها  نه از خود طلا بلکه از جستجوگران طلا ثروتمند شدند.

ایزابل آلنده (در واقع باید خواند ایزابل آینده) درداستان زیبای خودش به عنوان دختر بخت (Daughter of furtune) ماجرایش را به زیبایی نوشته. یکی از مشهورترین این افراد موسس دانشگاه استنفورد بود که نطفه اولیه ثروت خود را از راه بقالی در کالیفرنیا به دست آورد البته بعدش سرمایه گذاری های هوشمندی کرد. از جمله این که یکی از چهار سرمایه گذار اصلی راه آهن شرق به غرب آمریکا بود.

داشتم فکر می کردم شاید همین اتفاق برای تب طلای سال های اخیر یعنی تب machine learning هم بیافته. در عین حال که می خواهید این تکنیک را یاد بگیرید به این هم توجه کنید ببینید چه محصولی را می توانید به جویندگان دانش machine learningبفروشید. شاید یک نیاز را بتوانید با هوشمندی پاسخ دهید و در آن مونوپولی برای خودتان بسازید و ثروتی به هم بزنید.

اگر آگاه و هوشیار باشید دراین کوران می توانید فرصت های بسیار بیابید. همه این تغییرات سریع برای نسل جوان فرصت های بی بدیل هستند. البته برای جوانانی که هشیار و آگاه هستند و دنبال فرصت می گردند. برای جوانی گوشه ای می نشیند به حال خودش و همنسلانش دایم ناله می کند از این فرصت ها رو نمی نماید!

چه بسا یکی از شما خواننده های این مطلب ایده ای به ذهن تان رسید و پیاده کردید و شدید یکی در ردیف استنفورد. یکی در قد و قواره استنفورد در ایران باشد تمام معادلات قدرت را به هم می تواند بزند. به خصوص در این شرایط که کفگیر نفت هم داره می خوره به ته دیگ. یک سرمایه دار بین المللی با دیدگاه امروزی و مدرن می تواند تغییراتی ایجاد کنه که صدها هزار نفر ایده آلیست که در کنج خانه غرولند کنان انتقاد می کنند نتوانند!

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : ایش           یازار : یاسمن فرزان           12 باخیش
�