مینجیق

روزهای تعطیلی قبل از ظهر تعطیل هست و فقط بعد از ظهرها ۱۷/۳۰ تا ۲۱ باز هست.

طبعا من با دوستانم در تبریز تماس گرفتم. عده ای لطف کردند و همراهی کردند. یک عده هم اتفاقا از جمله کسانی بودند که دایم به مردم  کوچه-بازار به خاطر مسایلی نظیر زباله ریختن ایراد می گیرند- قول همراهی دادند اما به قول خود عمل نکردند و مرا هم با بدقولی خود در برابر کسانی که طرح را راه انداخته بودند شرمنده ساختند. عده بیشتری بی تفاوت از کنارش گذشتند. از همه جالب تر این که یک عده- که من قبل از این ماجرا آنها را خیلی افراد مبادی آداب و اهل تعارف در نهایت حد می دانستم با پرخاشی کاملا نامتناسب با سخن من -پاسخ منفی دادند. در دل گفتم خوبه که فقط زباله هایشان را خواستیم! اگر طلا و جواهراتشان را می خواستیم چه می کردند! به نظرم مسئله زباله بهانه ای شد که سالها عقده و حسد فروخورده شان را بیرون بریزند. والا موضوع زباله چیزی نبود که این واکنش را در پی داشته باشد. راست گفته اند اونهایی که خیلی تعارف هستند در دل کدر هستند. کسانی که دل پاک و روشن دارند کمتر نیاز حس می کنند خود را پشت تعارف و زبان بازی قایم کنند.

به یاد میرزا حسن رشدیه افتادم که به دلیل برپاداشتن مدارس مدرن، از دست مردم جاهل یا مغرض چه ها کشید. در مقام مقایسه مردم آن روزگار شاید محق تر بودند. میرزا حسن رشدیه ایده ای جدید -نه برای زباله های مردم- بلکه برای عزیزترین عزیز هایشان، یعنی کودکانشان داشت. حساسیت و تعصب سر تربیت و آموزش فرزند، خیلی قابل فهم تر از حساسیت و تعصب روی زباله است!

به علاوه مردم آن روزگار دنیا را نمی شناختند.  الان همه می دانند که در کشورهای پیشرفته برنامه سراسری باز یافت پسماند هست و چه قدر این برنامه، برای بهداشت عمومی مفید هست. اما، باز  برخی امروزه در برابر طرح اصولی مدیریت پسماند، مقاومت می کنند. مقاومت مردم زمان رشدیه خیلی قابل درکتر و قابل فهم تر بود.

با توجه به وضعیت درب و داغون اقتصادی کشور و فساد مالی و مدیریت کلان درب و داغون تر حاضر، گمان نمی کنم چشم انداز آن را داشته باشیم که تا ده سال دیگر هم وضعیت عمومی جاده ها و خودرو ها بهتر شود. اگرهمین الان هم مدیریت کلان کشور با وقوع معجزه ای ایده آل برای شهروندان ایرانی شود، ده سالی طول می کشد که بتوانیم استاندارد ها را در حد مطلوب بالاتر ببریم. با این دیدی که مسئولان ما دارند (که ما بایست چون حوثی ها گرسنگی بکشیم و لنگ ببندیم و مقاومت نماییم!!) هیچ عزمی برای بهبود استانداردها در سطوح مدیریتی بالای کشور نیست و درنتیجه استاندارد های ایمنی-با فرسودگی بیشتر خودروها- روز به روز بدتر خواهند شد. جان ما شهروندان برایشان اهمیتی ندارد که بخواهند کاری برای حفظ جان ما بکنند. (نمونه اش هم ماجرای هواپیمای اوکراینی. ناراحتی «ظریف جونِ اصلاح طلب ها» هم بیشتر از این بود که به او به موقع-یعنی بلافاصله بعد شلیک به هواپیما-  اطلاع ندادند تا «علاج» کند.چی را قرار بود «علاج» کند؟! قرار بود قربانیان را زنده کند تا «علاج» شود؟! «علاج» از نظر اینها -چه اصلاح طلب چه اصولگرا- با اون چیزی که در ذهن ماست  زمین تا آسمان دارد. جان امثال ما برایشان مهم نیست.)

الغرض! باید ما، مردم، خودمان فکری به حال خودمان بکنیم. دست کم می توانیم کاری کنیم که قربانیان تورهایی که دانشگاه ها و موسسات و سازمان ها ترتیب می دهند  حداکثر به اندازه متوسط کشوری باشد نه بیشتر.

 در زیر پیام  هیات مدیره کانون سراسری صنفی رانندگان را برایتان کپی می کنم. این گونه که پیداست به معاینه فنی موجود در کشور نمی شود  اعتماد کرد. اما شرکت های اتوبوسرانی و حمل و نقل معتبر اون قدر شعورشان می رسد که لوازم یدکی دست اول بخرند. خودروها همه فرسوده اند اما دست کم این شرکت ها لوازم یدکی دست اول می گیرند که مقاوم هست و در جاده های طولانی غیر استاندارد و شرایط اقلیمی دشوار ایران جوابگوی نیاز هست. در مقابل  کیفیت لوازم یدکی که سرویس های  دانشگاه ها و سازمان ها می گیرند پایین هست. شاید در شهر یا جاده های نسبتا خوب اطراف شهر جواب دهند اما جوابگوی نیازهای حرکت در جاده نیست. 

در نتیجه وقتی با این اتوبوس ها یا مینی بوس ها که برای سرویس هستند تور خارج شهر ترتیب می دهند تصادف صورت می گیرد و راننده ناوارد به رانندگی در جاده، کنترل ماشین را از دست می دهد و قربانی می دهد.

ظاهرا این ماشین های سرویس که ده ها سال از یک میدان شهر در مرکز به آن یکی میدان شهر در مرکز تهران مسافر می برند حتی  جوابگوی جاده های پرشیب ولنجک و درکه و دربند هم نیستند. اردو هایی که در تهران ترتیب می دهند هم در این محلات با خیابان های پرشیب قربانی می گیرد.

نمی توان تورها را تعطیل کرد. اما می توان خواست که به هنگام برگزاری تور به جای ماشین های سرویس و راننده های ناوارد سرویس ها، از شرکت های مسافربری حرفه ای خارج شهر- با راننده های مجرب جاده- بهره جست. 

در عمل می بینیم تجربه بیست سی ساله رانندگی در شهر از این میدان به آن میدان به درد کنترل ماشین در جاده های صعب خارج شهر نمی خورد. به این ترتیب هزینه تورها 

شاید اندکی گران تر شود اما جان انسان ها ارزش بیشتری دارد ( حالا درسته که جان ایرانی برای مسئول بلند پایه  ایرانی  در ج. ا. بی ارزش هست اما برای خانواده اش که ارزش دارد!). 

 یک کارزار هم می شه راه انداخت که استاندارد های معاینه فنی را برای خودروهایی که خارج از شهر می روند بالاتر رود. استاندارد ها را طوری کنند که ماشین های سرویس که از لوازم یدکی بی کیفیت استفاده می کنند مجوز نداشته باشند که از شهر دور شوند.  

ای کاش! اونهایی که  دانش فنی و تجربه کافی در این زمینه دارند کارزار راه بیاندازند. ما هم امضا و حمایت  می کنیم.