مینجیق

طبعا من با دوستانم در تبریز تماس گرفتم. عده ای لطف کردند و همراهی کردند. یک عده هم اتفاقا از جمله کسانی بودند که دایم به مردم  کوچه-بازار به خاطر مسایلی نظیر زباله ریختن ایراد می گیرند- قول همراهی دادند اما به قول خود عمل نکردند و مرا هم با بدقولی خود در برابر کسانی که طرح را راه انداخته بودند شرمنده ساختند. عده بیشتری بی تفاوت از کنارش گذشتند. از همه جالب تر این که یک عده- که من قبل از این ماجرا آنها را خیلی افراد مبادی آداب و اهل تعارف در نهایت حد می دانستم با پرخاشی کاملا نامتناسب با سخن من -پاسخ منفی دادند. در دل گفتم خوبه که فقط زباله هایشان را خواستیم! اگر طلا و جواهراتشان را می خواستیم چه می کردند! به نظرم مسئله زباله بهانه ای شد که سالها عقده و حسد فروخورده شان را بیرون بریزند. والا موضوع زباله چیزی نبود که این واکنش را در پی داشته باشد. راست گفته اند اونهایی که خیلی تعارف هستند در دل کدر هستند. کسانی که دل پاک و روشن دارند کمتر نیاز حس می کنند خود را پشت تعارف و زبان بازی قایم کنند.

به یاد میرزا حسن رشدیه افتادم که به دلیل برپاداشتن مدارس مدرن، از دست مردم جاهل یا مغرض چه ها کشید. در مقام مقایسه مردم آن روزگار شاید محق تر بودند. میرزا حسن رشدیه ایده ای جدید -نه برای زباله های مردم- بلکه برای عزیزترین عزیز هایشان، یعنی کودکانشان داشت. حساسیت و تعصب سر تربیت و آموزش فرزند، خیلی قابل فهم تر از حساسیت و تعصب روی زباله است!

به علاوه مردم آن روزگار دنیا را نمی شناختند.  الان همه می دانند که در کشورهای پیشرفته برنامه سراسری باز یافت پسماند هست و چه قدر این برنامه، برای بهداشت عمومی مفید هست. اما، باز  برخی امروزه در برابر طرح اصولی مدیریت پسماند، مقاومت می کنند. مقاومت مردم زمان رشدیه خیلی قابل درکتر و قابل فهم تر بود.