بلایی به نام مدارس تیزهوشان

+0 به یه ن

اگر در تبریز زندگی می کنید و دانش آموز دبستانی  در دور وبر دارید حتما این مصاحبه دکتر هلاکویی را بشنوید.

من از محیط دبستان های شهر های دیگر خبر ندارم اما جوی که  مسئولان برخی دبستان ها در تبریز برای آمادگی برای ورود به مدارس تیزهوشان راه انداخته اند  بسیار ناسالم هست. فشار ناسالمی روی کودکان می گذارد که نتیجه آن دلزدگی از علم و دانش هست. این روش تربیت دانشمند نیست! والسلام!
دکتر هلاکویی از منظر روانشناسی و سلامت روح و روان می گوید اگر دست من بود در مدارس تیزهوشان را می بستم.
من از نظر تشویق دانش آموزان برای علم آموزی و دمیدن روحیه پژوهشی می گویم اگر دست من بود در مدارس تیزهوشان را می بستم! چون همان قدر که این مدارس ولع برای داشتن مدارک تحصیلی دهان پر کن را افزایش می دهد حال و حوصله تفکر عمیق تر و کنجکاوی عالمانه را کور می کنند. بازار لاف در این مدارس برای تقلب و یافتن مسیر میانبر از راه تقلب داغ هست.  اگر کسی در این مدارس جدی و عمیق بخواهد درس بخواند به صفت  هایی نظیر بیحال متصف می شود.
باور کنید در مدارس عادی همکلاسی ها با شاگرد زرنگ و تیزهوش واقعی مهربانتر هستند. احساس نمی کنند جایشان را تنگ کرده! حس نمی کنند با وجود یک تیزهوش واقعی در میانشان - لاف تیزهوشی دوپینگی آنها زیر سئوال می رود.
یک تیزهوش واقعی در مدارس عادی رشد همه جانبه پیدا می کند.  شبکه ای از دوستان دارد که از آنها آداب معاشرت می آموزد. فکر نکنید آداب معاشرت را حتما باید در خانه آموخت. والدین آداب معاشرت نسل خودشان رامی آموزند و آداب معاشرت نسل جدید را بلد نیستند. آداب معاشرت  خود با زمان تغییر می کند. 
وقتی یک تیزهوش واقعی در مدارس معمولی سرش را می اندازد و درسش را می خواند از جمع همکلاسی ها طرد نمی شود. حتی محبوب تر هم می شود. 

 در مدارس به اصطلاح تیزهوشان  (در یک شهر یکی دو میلیونی) در هر دوره  ۱۰-۱۲ نفری تیزهوش واقعی هست. بقیه اما هوش معمولی متوسط و معمولی دارند. در حضور اون ده دوازده نفر حس بدی پیدا می کنند و سعی می کنند اون قدر روی مخشان راه بروند که نتوانند درس بخوانند.
یک عده هم  در واقع کشش هوشی کافی برای دروس ندارند. با دوپینگ انواع و اقسام کلاس های کمکی وارد تیزهوشان می شوند.  در نتیجه قاطی می کنند. 

آری! اگر دست من و یا دکتر هلاکویی بود (هر کدام به دلیلی متفاوت) در مدارس تیزهوشان را می بستیم. 
اما نه دست من هست نه او! این مدارس هستند و عده بسیاری هم برای ورود به آن سر و دست می شکنند.

پس چند نکته عرض می کنم که آسیب های ناشی از این مدارس را به کمینه برساند:

۱) هرگز هویت خود را با سمپادی بودن یا تیزهوش بودن تعریف نکنید! وگرنه به جهات بسیار زیاد آسیب می بینید. به علاوه جامعه  چندان دل خوشی از سمپادی ها-به خاطر برخی ادا و اطوار نچسب- ندارد. حتی در استخدام  ها سمپادی بودن اغلب پوئن منفی تلقی می گردد.

۲) دنبال اون بساط لاف << من اصلا درس نمی خوانم چون تیزهوش هستم>> نروید! این علومی که در مدارس تدریس می شود حاصل کوشش چند هزارساله هزاران  دانشمند هزاران  مرتبه تیزهوش تر از شماست. حاصل تلاش امثال اقلیدس  نیوتن و گالیله و .... هست.   با درس نخواندن نمی توانید از آنها جلو بزنید. در جمع محدود سه چهار نفری شما در آن مدرسه شاید این قبیل لاف ها خریدار داشته باشد. اما خارج از آن به ریش و گیس شما می خندند اگر ادعا کنید چون  مدرسه تیزهوشان می روید درس نخوانده علم را بلد خواهید شد.
 
۳) شبکه ای از دوستان همسن و سال خود بیابید که اهل درس خواندن و به اصطلاح بچه مثبت باشند اما سمپادی نباشند. خواهید دید که در کنار آنها از همه جهت بیشتر می آموزید.

۴) دانش آموزان سمپادی به طور نانوشته یک سری ضوابط شبه-اخلاقی یا آدابی وضع می کنند که نشان دهند با بقیه متفاوت هستند. مثلا همکلاسی های ما در سمپاد وقتی به سینما می رفتند اگر فیلم تراژدی بود قهقهه می زدند و اگر کمدی بود اخم می کردند و به خنده دیگران چشم غره می رفتند. (می خواستند ثابت کنند متفاوت هستند!) طبعا چنین افرادی بیخود و بی جهت بقیه  دیگران علیه خود تحریک می کنند. نصف انرژی شان هم باید صرف مبارزه با بقیه باشد. قطعا آداب اجتماعی را نمی آموزند.
با درسخوان های غیر سمپادی سینما بروید می بینید مثل بقیه مردم به کمدی می خندند و از تراژدی متاثر می شوند. بعد همان تجربه سینما رفتن یک تجربه اجتماعی برایشان می شوند که می آموزند پس فردا در عروسی چه کار کنند و در محلس عزا چه کار و..... یاد می گیرند چه طور با بقیه ارتباط بگیرند تا در مصاحبه استخدامی موفق شوند. اگر پزشک شدند همراه بیمار را بهتر درک می کنند و کمتر به همراه بیمار به چشم دشمن (!!) نگاه می کنند! و ......

اگر دانش آموز سمپادی هستید با این ضوابط من در آوردی مضر دور خودتان قلعه نسازید تا بتوانید آداب اجتماعی را بیاموزید. 

۵)  یکی از ادا و اطوار های  نفرت انگیز و مضر دانش آموزان سمپادی (که متاسفانه بعد از ورود به دانشگاه هم قطع نمی شود) این هست: وقتی معلم یا استاد نکته ای می گوید که اینها در چند ثانیه اول نمی فهمند به غرور تیزهوشانه شان بر می خورد! بقیه کلاس را شروع می کنند با زبان بدن و صورت به معلم یا استاد نشان دادن که درسش را دوست ندارند. خود را به خواب می زنند. لب و لوچه آویزان می کنند و......  آن قدر خود را با این ادا و اطوار مشغول می کنند که بقیه درس را هم دنبال نمی کنند. 
  قبلا هم گفتم این علوم که در کلاس ها تدریس می شود حاصل عمر  هزاران دانشمند نابغه هست. قرار نیست حاصل چند هزار دانشمند را دانش آموز تیزهوش بلافاصله بفهمد. اگر نکته ای را نفهمید یا باید از معلم سئوال کند. یا یادداشت کند که سرفرصت در باره اش مطالعه کند-- و اگر باز نفهمید از معلم بپرسد.
به جرئت می توانم بگویم برخی از دانش آموزان سمپادی تنها از یک چهارم کلاس استفاده می کنند و سه چهارم بعدی را با همین ادا و اطوار می گذرانند. طبیعتا دانش آموزی که درسخوان هست اما ادعای تیزهوشی ندارد و همه کلاس با دقت نسبتا بالا درس گوش می کند به مراتب از او جلو می افتد. 
 ببینید! سر کلاس خود من اگر کسی دیر بیاید احساس توهین نمی کنم. با خود می گویم لابد گرفتاری داشته. اگر حواس کسی سر جایش نباشد من ناراحت نمی شوم. با خود می گویم یا عاشق شده یا مشکل خانوادگی یا مالی دارد.  او را درک می کنم! ولی وقتی سمپادی ها از این ادا و اطوار در می آورند به من به عنوان معلم بر می خورد. من  برای آماده کردن دو ساعت کلاس ساعت ها وقت می ذارم! به علاوه حاصل سال ها پژوهش مدون نوابغ واقعی مثل واینبرگ و .... را دارم بازگو می کنم. بعد این یارو با چشم و ابرو و لب و لوچه آویزان کردن می خواهد نشان بدهد که دون شأن اوست که گوش کند!!!!!!

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

از تلگرام تا تلگرام

+0 به یه ن

مى گم خدا ناصر الدین شاه و مظفرالدین شاه را بیامرزه که “تلگرام" را آزاد گذاشتند. در واقع همت گماشتند که در اغلب شهرها تلگرافخانه دایر کنند. عین الدوله گویا مخالف بوده اما دست آخر نظر ناصر الدین شاه به این شده که ایران باید به تلگراف مجهز شود. بدون تلگرام جنبش مشروطه ممکن نمى شد. بدون جنبش مشروطه ما همین یک ذره پیشرفت را هم نمى کردیم! 🍀@minjigh

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

ایران

+0 به یه ن

ایرانى ها خیلى راحت ادعا مى کنند که برخى کشورهاى همسایه روزى جزو "ایران" بوده اند. طورى هم این را مى گویند که انگار پس ذهنشان دارند آنها را مفتخر مى کنند. نکته اینجاست که شهروندان کشورهاى همسایه غالبا از این حرف خوششان نمى آد. نه آن که از آن چه که ما به اسم فرهنگ ایرانى مى شناسیم خوششان نیاد یا از ما خوششان نیاد! علت این نیست. علت آن هست که دو مفهوم متفاوت از "ایران" هست. یکى "ایران" به معناى اسم کشور ى با محدوده و مساحت نسبت خوش تعریف که عضو سازمان ملل هست و قانون اساسى مشخصی دارد. این یک مفهوم قرن بیستمى است. در دوران پیشا مدرن چنین مفهومى از کشور وجود نداشت. اصلا با وسایل ارتباطى آن زمان نمى توانست به وجود داشته باشد! قلمرو شاهان و شاهنشاهان معنى داشت اما آن مرزها در درازاى تاریخ با مرز هاى کنونى انطباق نداشت. با این تعریف از ایران، ایران از ابتداى پیدایش ( حدود صد سال پیش) همین محدوده را کمابیش داشته. (مى گم کمابیش چون مسئله بحرین است که جاى مناقشه دارد و من هم اصلا قصد ورود به آن را ندارم چون اطلاعاتم آن قدر زیاد نیست. مى توانم همین جورى لاف ناسیونالیستى بزنم اما به گیس خودم خندیدم اگر این کار را بکنم! کیست که براى لاف هاى ناسیونالیستى من وشما تره بخواهد خرد کند؟!) در چارچوب این مفهوم از ایران شما بیایید ادعا کنید کشورهاى همسایه جزوی از ایران بوده اند نادانسته حرف بودارى زده اید. اما گمان نمی کنم اکثریت کسانى که از این حرف مى زنند از آن گونه سوداها به سر داشته باشند. (حالا ما خیلی این ١٦٤٨١٩٥ کیلومترمربع را آباد کرده ایم که حالا بخواهیم.....؟!) مفهوم دوم ایران یک مفهوم فرهنگی است. همان مفهومى است که در شاهنامه آمده. احتمالا این مفهوم مد نظر کسانی است که ادعا می کنند که مثلا افغانستان جزو ایران بوده. آخه اینو به افغانستانی بگی بر مى گرده مى گه "نه خیر! ایران زمانى جزو افغانستان بوده! شاهد هم مى آورد که به طور مثال پایتخت خوارزمشاهیان شهر غزنه بوده که در افغانستان واقع است. اون در هم شرق افغانستان نه در غرب آن که نزدیک ایرانه. اگر به قصد این که روى برادرى و نزدیکى دو ملت ایران و افغانستان تاکید کنید می گویید "افغانستان جزو ایران بوده" بدانید که افغانستانى با شنیدن این حرف حس برادرى با شما نخواهد کرد. من که به جاى این حرف ترجیح مى دهم بگویم: "آهنگ "من آمده ام" گوگوش، بازخوانى ترانه اى افغانى است." تا به امروز این راه ارتباط گرفتن با برادران و خواهران افغانستانى هم موفق بوده. خوششان مى آید!🙂 🍀@ من نمى گم بیاییم فکرمان را به کار بیاندازیم که در منطقه یک قطب و فرهنگی بشیم و جایگاه تاریخى خود را پیدا کنیم تا مردم کشورهاى همسایه خوششان بیاد یادآوری کنند روزی جزوایران بودند! اصلا این قبیل بلند پروازى ها در مد نظر من نیست خیلی هم برایم جذاب نیست. حرف مینجیق چیز دیگرى است. من مى گم یک عده از ما در این کشور ٨٠ میلیونی و یک میلیون و ششصد چهل و هشت هزار کیلومترمربعى، یک سرى توانمندى هاى نسبتا بالا داریم. بیایید همفکرى کنیم تا مشکلات مان راحل کنیم. که چى بشه؟! هیچى!! مشکلات را حل کنیم که این همه جوان افسرده از این و ور با غرولند نیافتند به جان خودشان وبه جان ما! همین! نتیجه بخشى از این فکر شاید این باشه که با کشورهاى همسایه باید فلان مراوده را و فلان بده بستان را کرد! قرار نیست ما به عنوان کشور مادر قیم مآبانه به این رابطه نگاه کنیم. اونها هم باهوشند حساب سود و زیان خودش را نگه می دارند. بهتر از ما هم نگه می دارند! همان اوایل که افغانستان از طالبان آزاد شد گفتند پروژ ه های عمرانى را بسپارید به شرکت هاى ایرانى. مسئولان و مردم افغانستان همصدا فهرست بلندبالایی از پروژه هاى شکست خورده ایران را ردیف کردند و جواب دادند نمى خواهیم! ملاحظه می کنید! قشنگ حواسشان هست. خیلی بهتر از ما که پروژه نیروگاه هسته اى را سپرده ایم به دست چرنوبیلى ها! 🍀@minjigh

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

مهریه

+0 به یه ن

تیپ نسل جدید ایرانى هایى که در خارج می بینیم داره کم کم عوض می شه. خیلى هاشون دختران جوان هستند که براى ادامه تحصیل به خارج می روند. تیپ این دخترها بیشتر شبیه دختران دانشجوى اروپایی است. ساده لباس مى پوشند. بی شیله پیله حرف مى زنند. دنبال سر آدم کلاه گذاشتن نیستند. دنبال لاف زدن نیستند. فضول نیستند. جیب آدم را نمى شمارند. از لباس آدم ایراد نمى گیرند. از محبت سو استفاده نمى کنند. دو به هم زنى شان کمتر شده. در مجموع من باهاشون مثل همتایان اروپایى شان راحت هستم. فرق شان با همتایان اروپایى شان اینه که فارسى حرف مى زنند. خوشحالم که دست کم با دختران مهاجر نسل جدید در اروپا راحت می تونم ارتباط برقرار کنم و وقتى می شنوم دارند به فارسى حرف می زنند احساس ناامنی و حس لزوم فرار نمى کنم. 🍀@minjigh


در سال هاى اخیر دانشجویان دختر ایرانى که از ایران به تنهایى مهاجرت مى کنند، در جامعه اروپا خیلى راحت جایگاه خود را پیدا مى کنند. طورى که استاد راهنماهایشان شگفت زده مى شوند. جالبه که دخترهایى که در خانواده هاى ایرانى در اروپا بزرگ مى شوند تا این اندازه راحت در جامعه اروپا جذب نمى شوند. والدین شان مى خواهند ارزش هاى جامعه بیست سى سال پیش ایران را به آنها در اروپا تحمیل کنند. جور در نمى آد بعد بچه ها اذیت مى شوندو عقب مى مانند. 🍀@minjigh


البته ناگفته نمانددر رشته فیزیک دختران دانشجو در داخل ایران هم کمابیش شبیه همتایانشان در اروپا رفتار و عمل مى کنند. با همان توصیف که در بالا گفتم. دست کم دانشجویان تحصیلات تکمیلى که من با آنها سر وکار دارم چنین بوده اند. آیا جامعه ایران ظرفیت فرهنگى جذب چنین قشرى را دارد؟! مشاهدات محدود من مى گوید ابدا ندارد. فقط هم مسئله قوانین ضد زن نیست.فکر نمى کنم این دختران به این آسانى بتوانند در جامعه ایران یا در بین ایرانیان مقیم خارج همسرى مناسب خود بیابند. همسرى که یارشان باشد نه بارشان. با مادى تر شدن جامعه، توقعات و سرکوفت هاى زن ستیزانه که به زباله دان تاریخ داشت مى پیوست داره دوباره احیا مى شه. تا چند سال پیش من خیال مى کردم سرکوفت زدن به عروس به خاطر جهیزیه مال هندوستان و یا صد سال پیش ایران هست. در بین همنسلان مادر من هم شنیدن سرکوفتى کاملا بیجا تلقى مى شد. این روزها متاسفانه مى شنوم داماد هاى جوان به تحریک مادرشان سر این چیزها عروسان جوان را آزار مى دهند. فکر عروس کجاست ، فکر داماد کجا؟! این همه تضاد! 🍀@minjigh


حتما در جواب گفته خواهد شد که همین دختران دانشجو -با سطح فکر قابل مقایسه با سطح فکر همتایان اروپایى- موقع ازدواج طلب مهریه مى کنند. بنا براین،شوهرشان هم حق دارند طلب جهیزیه کنند! به ظاهر هم خیلى حرف محکمه پسندى است اما کاملا مقایسه بیجایى است!

فکر مى کنید این نوع دخترهاى جوان چرا طلب مهریه مى کنند؟ براى این که اگر شوهر یا خانواده شوهر ناتراز از آب در بیایند مهریه در عمل تنها اهرمى است که به آنها کمک مى کند بخشى از حقوق خود را طلب کنند. از وکیل ها بپرسید مى گویند -به جز مورد مهریه - بقیه شروط ضمن عقد در عمل یعنى کشک! ضمانت اجرایى ندارند. به خصوص اگر مرد فوت کند، پدر او که -بنا به قوانین موجود کشور- همه کاره نوه ها و اموال پسر هست می تواند قانونا زیر همه شرط ها بزند و بگوید پسرم عقل نداشته زیر این شرطها رفته اما من عقل دارم زیر این شرط ها نمى روم.

هر روز در این کشور، زن ها مهریه را می بخشند تا آزادى خود را به دست آورند.
زن هامهریه را مى بخشند تا حضانت فرزندانشان را به دست بیاورند.
زن ها مهریه را مى بخشند تا مجوز عمل جراحى ضرورى فرزندانشان را به دست آورند. و.......
از مقایسه مسئله مهریه با دعوا سر چهار تا تیر وتخته(مهریه) مقایسه مسخره ترى نمی توان یافت! هرگاه دخترى سر لباس عروسى و تجملات جشن عروسى و خریدهاى عروس چک و چانه زد اون وقت مى توان گفت درخواست سبکى در ردیف همان دعوا سر جهیزیه انجام داده است.

شاید هم بگویید چرا من اصل را بر این مى گذارم که عروس و خانواده اش ناتراز از آب در نمى آیند و فقط احتمال دارد داماد ناتراز از آب در بیاید؟! اگر عروس ناتراز بود و خواست با اجرا گذاشتن مهریه داماد را آزار دهد چه؟! واقعیت این هست که اگر عروس ناتراز از آب در بیاید باز قوانین از مرد حمایت مى کند نه از زن. مرد به راحتى می تواند بگوید همسرش "تمکین" نمى کند و از پرداخت مهریه سرباز بزند. به لحاظ قانونى، دک کردن یک همسر ناتراز در ایران براى یک مرد به آسانی کیش کردن یک مگس است! صد البته به لحاظ عاطفى مشکل هست. امیدوارم مردان جوان گرفتار زن ناتراز نشوند اما اگر خدای ناکرده شدند-اگر خود ضعف نشان ندهند-قانون حامى آنهاست. ولى اگر داماد و خانواده اش ناتراز باشند کامل می توانند در ایران با پشتوانه قوانین ایران عروس را بدبخت کنند. مهریه هم فقط یک کمى زن را قوى مى کند که به بخش کوچکى از حقوق خود برسد.

خدا هیچ کس را گرفتار آدم ناتراز نکنه. براى همه جوان ها هم همسر خوب قسمت کنه! آمین! 🍀@minjigh

در مورد مهریه یک موضوعى را هم بهتره اضافه کنم. مهریه براى اینه که زن در موقع لزوم آن را ببخشد تا بخشى از حقوق انسانى و طبیعى اش را (مانند آزادى و یا حق سرپرستى کسى که نه ماه او را حمل کرده و ماه ها شیره جانش را به او بخشیده) باز یابد. مهریه براى طلب کردن نیست. براى بخشیدن است. برخى از زنان در زندگى زناشویى به قدرى آزار مى بینند که به هنگام طلاق به قصد انتقام مهریه را طلب مى کنند. اگر سراغ یک وکیل باانصاف بروید شما را از این کار منصرف مى کند. مى گوید طلب مهریه در دادگاه به چنان دعواهاى چرکینى منجر خواهد شد که به همه ثروت دنیا نمى ارزد! وکیل با انصاف مى گوید:”مهریه ات را ببخش تا عزت نفس ات را، آزادى ات را، فرزندت را و سلامت روحى و روانى ات را برداری و بروى. گذشته را پشت سر بگذارى و آینده خود و فرزندت را بسازى.”

اما متاسفانه همه وکلا با انصاف نیستند. برخى شان (که اتفاقا حق الوکاله را از پیش از دادگاه هم مى گیرند) در گوش زن ضربه دیده اى که خواهان انتقام هست مى خوانند: "چرا باید از مهریه بگذری. من هم مهریه ات را تمام و کمال مى گیرم، هم بچه ات را مى گیرم و هم آزادى ات را."

ببینید! قاضی ها اغلب مرد هستند. دست آخر با آن مرد بیشتر احساس همذات پندارى مى کنند و هوایش را دارند. اگر زن طلب مهریه نکند باز ممکنه به عنوان یک مادر یا خانمى که در حقش ظلم شده احترامى به او قایل شوند اما اگر طلب مهریه بکند صورت مسئله از نظر قاضى کامل عوض می شود و اون یه ذره احترام یا دلسوزى هم از بین مى رود!

دعوا سر مهریه خیلی بال و پر زن را مى شکند. نه دل و دماغ مادرى برایش باقى مى گذارد. نه حال و حوصله ازدواج مجدد باقى مى گذارد. نه هوش و حواسى باقى می گذارد که در کارش موفقیتى در خور استعداد ها و توانمندى هایش حاصل کند. نمى ارزه! واقعا نمى ارزه که یک خانم تحصیلکرده بخواد طلب مهریه کنه. هوش و حواس خودش را در کارش و سرمایه گذاری روی ملک و ...به کار بگیره خیلى بیشتر از اون مهریه مى تونه ثروت بیاندوزه. 🍀@minjigh

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

کؤک

+0 به یه ن

اصطلاح "گلیم خود از آب بیرون کشیدن" اصطلاحى است که در راستاى اهداف این کانال زیاد کاربرد داره. به همین علت مایلم در مورد معادل ترکى آذربایجانى آن چند کلمه اى بگویم. متاسفانه به علت عدم آموزش ادبیات زبان ترکى، چند بارى من به هنگام به کار بردن معادل ترکى این اصطلاح توی دردسر افتادم. "ریشه" به ترکى می شه "کؤک"! معادل "گلیم خود را از آب بیرون کشیدن" مى شه "کؤکین سودان چیخاردماخ" چند بار که من این اصطلاح را به کار برده ام شنوده -از روى نا آگاهی- خیال کرده "کؤک" کلمه بدی هست! بهت زده نگاهم کرده که چه طور کلمه این چنینى از دهانم بیرون آمده!

یرکؤکی= هویج
🍀@minjigh

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

آینده اى که به ابتکار عمل روشن خواهد بود

+0 به یه ن

در این شرایط بى ثباتى والدینى که فرزندان دانشجو دارند قادر نخواهند بود آینده شغلى تضمین شده اى براى فرزندانشان تدارک ببینند. اون تیپ خاندان هاى نسبتا متمول که ٢٠ سال پیش مى تونستند دیگه نمى تونند. بهترین راه این هست که جوان ها را مستقل بار بیارند. به آنها اطمینان خاطر بدهند که با اتکا به نیروى ابتکار خودشان و با استفاده از توانمندى هاى خودشان مى توانند گلیم خودشان را از آب بکشند بیرون! باور کنیم جوان هاى مال دنیاى آینده هستند. در دنیاى آینده گلیم خود از آب بیرون کشیدن روش هاى خودش را مى طلبه که ما از آنها بى خبریم اما جوان ترها چون وقت بیشترى دارند مى توانند بیاموزند. 🍀@minjigh

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

سخنى با پدر و مادرهاى دلسوز

+0 به یه ن

این چیزى که مى خوام بگم مسئله و دغدغه خانواده هاى طبقه متوسط رو به بالا در این روزهاست. این قبیل خانواده ها که وضع مالى کمابیش خوبى داشتند طبیعى می دانستند که آینده شغلى و کارى فرزند خود را تضمین کنند و با این ضمانت اونها را همیشه دور وبر خود (و حدودى وابسته به خود) نگه دارند. همیشه پس ذهنشان بود که در بدترین وضعیت مى توانند یک مغازه براى پسرشان رهن کنند که مغازه را بچرخانه و... حالا مى بینند این قبیل حمایت ها دیگه میسر نیست. عجیب این موضوع روى آنها فشار مى آره! به نوعى شوکه شده اند و در این شوک به خودشان و فرزندشان آسیب مى رسانند. با خواندن آیه یأس ته مانده اعتماد به نفس بچه هایشان را هم از بین مى برند. از صبح تا ظهر قربان صدقه جوان مى روند و برایش مرثیه مى خوانند که به خاطر "بدى زمانه" مجبوره در خانه بمانه. بعد از ظهر تا شب تغییر فاز مى دهند و این بار توى سر جوان مى زنند که همه اش از بى عرضگى خودش هست. او را با این و آن و زمان جوانى خودشان مقایسه مى کنند و توى سرش مى زنند. تحمل این چیزها برنامه هر روزه این نوع جوان هاست. پدرهاى عزیز! مادرهاى گرامى! نکنید این کارها را! مى دانم که گمان مى کنید خیلى پدر و مادر دلسوز و نمونه اى هستید که این قدر به فکر آینده فرزندان جوانتان هستید! اما به خاطر سلامت روحى و روانى فرزندانتان لطف کنید به این شکل دلسوز نباشید! باور کنید این برخورد نه تنها کمکى به آینده این جوان ها نمى کند بلکه همه امید به زندگى را هم از آنها مى گیرد. اصلا خودتان را راحت کنید. وظیفه شما بزرگ کردن این بچه ها بود که انجام دادید. تضمین آینده شغلى آنها وظیفه شما نیست که این همه نگران آن هستید. اگر این همه روى اعصابشان راه نروید خودشان راهى پیدا مى کنند. حتى در شرایط نابسامان اقتصادى کنونى! از کجا این قدر مطمئن هستم!؟ از آنجایى که همتایان شما عموما به همین شکل روى اعصاب بچه هایشان هستند. (این که "همه" این کارها را مى کنند دلیل بر درستى آن نیست. اتفاقا در کشور ما تبعیت "همه" از "همه" در تصمیم ها و عملکردهاى نادرست سابقه طولانى دارد!) درنتیجه جوانى که با اعصاب راحت بتواند با منطق و هوشیارى براى آینده شغلى اش تصمیم درست بگیرد کم است. این عده کم شمار (در صد بسیار کم از جویندگان کار) فرصت هاى شغلى موجود را مى توانند روى هوا بقاپند. در نتیجه سرشان بى کلاه نمى ماند. 🍀@minjigh

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

لینک سخنرانی دکتر شیخ جباری

+0 به یه ن


اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

مزیت هاى نسبى درمان در ایران براى ایرانیان

+0 به یه ن

داشتم با خودم فکر مى کردم به چه علت این همه تعداد مواردى که پزشک ایرانى درست تشخیص می دهد اما پزشک خارجى نادرست تشخیص می دهد در دور و بر من زیاد هستند؟ آموزش پزشکى آنها که بهتر است! دستگاه هایشان هم همین طور! پس علت چیست؟ چند جواب پیدا کردم.

اولا اینهایى که می تونند خرج کنند و براى درمان بروند به خارج، لابد در ایران هم می توانند بروند سراغ یکى از بهترین و حاذق ترین پزشکان کشور. در خارج پزشک متوسط گیرشان مى آید اینجا بهترین بهترین ها! شاگرد زرنگ کلاس!

دوم این که رابطه پزشک و مریض یک رابطه انسانى است. اینجا با زبان مادرى یا با زبان فارسى بهتر می توانند با پزشک ارتباط برقرار کنند و دردشان را توصیف کنند تا با یک زبان بیگانه با پزشکى با فرهنگ بیگانه. اینجا دکتر نگفته ها را هم می فهمد! مثلا مى فهمد این خانم مسن وقتى بهمان درد را نگفت از شرم بود اما جاى دیگر سر وصدایى که راه انداخت اغراق آمیز بود! ناز و کرشمه اى بود براى جلب توجه! پزشک آلمانى کى اینها را قرار است متوجه شود؟!!

سوم آن که پزشک ایرانى با سبک زندگی ایرانى و مشکلات خاص ژنتیکى ایرانیان آشناتر هست. به طور یک پکیج بقیه جنبه های سلامت را هم لحاظ مى کند. مثلا عزیزى مى گفت همه پزشکان ایرانى خوب با تالاسمى آشنایند اما پزشکان اروپایى اغلب آن چه که در مورد تالاسمى خوانده اند فراموش کرده اند!

چهارم آن که پزشک ایرانى تجربه کار بیشتر دارد و خیلى چیزها را در کار و به هنگام عمل آموخته. پزشک غربى این تجربه دست اول ندارد. خیلى از بیمارى ها را فقط در کتاب ها خوانده و موردى در زندگى ندیده! 🍀@minjigh

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

روز پزشک

+0 به یه ن

روز پزشک را به پزشکان زحمتکش سرزمینم تبریک می گم.

این روز ها مد شده از همه چی ایران بد می گن! جامعه پزشکی کشور هم که به خاطر تمکن نسبی مالی شان بیشتر مورد بخل و حسد هستند از آماج اصلی حملات شده اند.

من آمار ندارم اما در دور وبر خودمان افراد بسیار ی می شناسم که به حرف و تشخیص پزشکان مملکت خودمان اعتماد نکردند با صرف هزینه های هنگفت برای معالجه بلند شدند رفتند کشورهای پیشرفته. بعد ها هم معلوم شد که تشخیص پزشک ایرانی درست بوده. هم پولشان را از دست دادند هم سلامتشان را (و در مواردی جانشان را). یکی دو مورد هم نبوده. دست کم ده مورد همین الان می تونم مثال بزنم.

یک چیزی هم در فضای مجازی مد شده بود می فرستادند و مرتب لایک می گرفت. موضوعش چسباندن دو عکس کنار هم بود. در یک عکس بیمارستان ایرانی را نشان می داد که بر دیوار نوشته بود اگر  به کارکنان بیمارستان بی احترامی کنند پیگرد قانونی دارد. در نمای دیگر هم  بیمارستان خارجی را نشان می داد که قربون صدقه بیمار می رفت. از این دو نما نتیجه گیری کردن خیلی کار سطحی ای است!  در همان کشورهای خارجی قوانین را طوری نوشته اند که صد در صد حافظ حقوق پزشکان و بیمه هاست.  من قبلا فکر می کردم کشورهای اسکاندیناوی بهشت روی زمین هست. الان که به مصاحبه های دکتر هلاکویی گوش می کنم می بینم مردم از همین کشورهای اسکاندیناوی زنگ می زنند مشکلاتشان را مطرح می کنند. یک مقدار عمیق تر که می شکافی می بینی برای این که در همین کشورهای اسکاندیناوی هیچ ریسکی متوجه بیمه و بیمارستان نشه چه قدر برای بیمار و همراهش دردسر می سازند. پزشکان و پرستاران و بهیاران دلسوز در ایران-شاید قربون صدقه بیمار و همراهش نروند و حتی تند برخورد کنند- اما عملا بار همه این چیزها را به دوش می کشند. شاید با "من منم کردن هایشان"  یا "بیمار در سالن انتظار معطل نگه داشتن هایشان" یا "یا بلغور کردن اصطلاحات پزشکی برای چیزهایی خیلی معمولی" و دیگر رفتارهایی از این دست یک کمی توی ذوق بزنند اما بدانیم سخت تحت فشارند. اونها نباشند ما توی دردسر می افتیم!

این روزها که به خاطر بد اداره شدن مملکت اعصاب عموم مردم خرد هست خدا به داد دکتر ها و پرستارها و بهیاران برسد.  مردم دیوار کوتاه تری از دیوار آنها نمی یابند که حرصشان را خالی کنند.

در ضمن اگر ما بخواهیم بدون اتکا به نفت اقتصاد را رونقی ببخشیم سرمایه ای که در دست پزشکان جا افتاده تر هست  خیلی اهمیت پیدا می کند. اون قدر علیه پزشکان موضع نگیریم که  چنان احساس ناامنی کنند که این سرمایه را بخواهند از کشور خارج کنند.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل


  • [ 1 ]