دوشنبه 2 دی 1398
+0 به یه ن
تجربه زندگی ۴۳ ساله ام به من می گه در زندگی روزمره وقتی از هموطنان می شنوی «فلانی خییلللییی آدم خوبیه» از اون «آدم خیلی خوب» دوری کن که از او فتنه ها برخواهد خاست!
آدم های به واقع خوب خوشبختانه در دور وبر ما کم نیستند اما هموطنان چپ و راست در مورد خوبی آنها اظهار نظر نمی کنند. این آدم های واقعا خوب هم خودشان ممکنه دو جور باشند: ۱) دسته اول احساس مسئولیت اجتماعی زیادی دارند و در نتیجه آن هم چه بسا درگیری هم با بقیه پیدا می کنند. ۲) دسته دوم به آرامش با بقیه بیشتر اهمیت می دهند. به اندازه دسته اول حرص و جوش اصلاح امور نمی خورند اما وجودشان مایه آرامش هست.
من نمی خواهم قضاوت کنم و بگویم کدوم یک از این دو دسته بهترند. به نظر من هر دو لازمند. نکته اینجاست که این دو دسته از آدم های خوب معمولا خیلی خوب هم باهم می سازند. هر کدام به نوعی هوای دیگری را دارند و پشتیبان هم هستند. اما عموم مردم حتی متوجه خوبی آنها هم نمی شوند. یعنی درکشان نمی کنند.
و اما گروهی که در نظر عموم مردم بسیار خوبند! این افراد همان دسته هستند که دکتر هلاکویی به آنها «مهرطلب» (در تقابل با «مهربان») می گوید. اینان همان هایی هستند یک کار کوچک برای یکی می کنند که می کنند جار می زنند و آن را صد مرتبه بزرگتر از آن چه واقعا بود جلوه می دهند.
این افراد معمولا در دو موقعیت حضور فعال دارند.
یکی زمان فوت افراد و دیگری زمان بیماری.
ما آدم های معمولی معمولا سخت مان هست به کسی تسلیت بگوییم. هر چه قدر هم همدردی ما قوی باشد باز نگرانیم در درک عمق فاجعه در بمانیم و حرف نامناسبی بزنیم. تسلیت گفتن برای ما جزو سخت ترین کارهاست. اما این آدم های مهرطلب در هر واقعه فوتی خوش و خرم سر می رسند و خود را نزدیکترین فرد به متوفی معرفی می کنند. بعد هم چند و چون درگذشت را با جزئیات می پرسند و چندنکته دیگر را با قوه تخیل اضافه می کنند و بدون توجه به وضعیت روحی بازماندگان و سوگواران واقعی به هر که از راه می رسند باز گو می نمایند. انگار نقال محله هستند و قصه سهراب و رستم نقل می کنند. بعد هم مدت ها راجع به این سوژه با پررنگ کردن نقش خود در مجالس توضیح می دهند.
در هنگام بیماری هم این افراد حی و حاضر هستند و ادای کمک و دستگیری در می آورند. حال آن که با پرحرفی هایش فقط دست و پا می گیرند و مانع روند کارها می شوند. فقط دنبال سوژه ای برای مهم و مهربان نشان دادن خودهستند. می بینی سانحه ای در اداره رخ داده و بیمار را زود باید به بیمارستان رساند. خود را وسط می اندازد که من همراه بیمار می روم. هرچند بیمار با او راحت نیست. بعد یکی یکی در اتاق ها را می زند و خبر می دهد که من دارم فلانی را به اورژانس می برم! همه باید بدانند که تنها اوست که با مهربانی همراه سانحه دیده به بیمارستان می رود. بیمار اورژانسی را نباید معطل کرد؟! بی خیال بیمار! مهم این هست که همه بدانند اوست که همراه بیمار هست، جالب آن که یکی از این افراد که در اتاق آنها می خورد نمی گوید زود باشید زود تر بروید به بخش اورژانس. هر کدام با دیگر همکاران در این که از مهربانی او تعریف کند چشم و همچشمی می کند. گویی می دانند اگر حق مطلب را در تمجید مهربانی او نکنند جزو لیست سیاه جناب مهرطلب خواهند شد و همه همکاران را علیه او تحریک خواهد کرد.
بقیه هم که از دور می بینند خیال می کنند خیلی مهربان هست و بی او و کمک هایش افراد در می مانند.
این افراد مهرطلب دشمن قسم خورده هر دو دسته از افراد مهربان که در بالا گفتم هستند. به خصوص آن دسته اول که به دلیل احساس مسئولیت زیاد عصبانی می شوند سوژه دست این افراد مهرطلب می دهند که معرکه بگیرد و از آنها در اذهان عمومی دیو دو سر بسازد و خود را در تقابل با او مظهر نجابت و آرامش جلوه دهد. (کاری که دسته دوم از مهربانان که آرامش درونی دارند هرگز نمی کنند!)
مردم ما هم خیلی زود این قبیل قضاوت ها را می خرند و بازگو می نمایند.
افراد مهر طلب که در مقابل دسته اول مهربانان خود را سمبل آرامش معرفی می کردند اتفاقا خیلی زیاد منفجر می شوند و داد و بیداد می کنند و فحاشی می نمایند. در واقع هر زمان یکی انجام وظایف واقعی شان را -که معمولا نسبت به آنها بی توجهند- به آنها یادآور شود مثل آتشفشان فوران می کنند. مثلا کافی است مادر خودشان به آنها یادآور شود بچه ات بی شام مانده! معمولا این مهر طلبان نسبت به بچه ها دور وبر خشن رفتار می کنند. دم خروس در هنگام داد زدن هایشان بر سر بچه های خودشان یا بچه های خواهر و برادرشان می زند بیرون. جای یادآوری ندارد که خانواده همسر همه این مهرطلبان گوگولی مگولی از دم دیوان دو سر هستند.
جالبه که در جامعه ما این افسانه ها که مهرطلبان می بافند این همه خریدار دارد. این افراد مثل روزنامه های زرد بسیار در جامعه ما محبوب هستند.
تجربه ۴۳ ساله زندگی من می گوید وقتی هموطنان می گویند فلانی خیلی آدم خوبی است کمی از او دوری کن. اگر دیدی او سر بچه اش داد می زند و خانواده همسرش را دیو دو سر معرفی می کند فرار کن.
حالا آن چه که گفتم در زندگی معمولی با افرادی بود که روزانه آنها را می بینیم. در مورد ارزیابی مردان و زنان سیاست چه گلی بر سر خود خواهیم زد؟!
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل