جمعه 17 آبان 1398
+0 به یه ن
دهه هشتاد هجری دولت مبلغی به روستاییان وام داد که خانه هایشان را در برابر زلزله ایمن سازی کنند.
اغلب روستاییان وام را گرفتند اما با ناظر وام ساخت و پاخت کردند و اون بودجه را به جای ایمن سازی خانه هایشان صرف خرید اجناس به دردنخور کردند.
(فقرا در ترتیب دادن جهیزیه مفصل و به دردنخور از طریق وام و... مشهورند. اغلب هم اجناسی می خرند که به درد نمی خورد، خانه کوچک شان را تنگ تر می کند و بعد از در آمدن از کارتن دست دوم حساب می شود و از قیمت می افتد.
در این زمینه خانواده های پولدار قدیمی معقول تر عمل می کنند. اجناسی برای جهیزیه می خرند که به درد بخور باشند. به جهت تزئین هم فرش نفیس یا ظروف نقره می خرند که با گذشت زمان قیمت آن افزایش یابد. ابدا پول صرف چیز به دردنخور که بلافاصله دست دوم حساب شود نمی کنند! دست کم در تبریز این طوره.)
نتیجه ای که از این تجربه می شود گرفت این هست که تنها دادن وام برای حل این معضلات کافی نیست. در کنار آن باید آموزشی هم باشد که به وام گیرندگان اهمیت موضوع را بشناسانند.
از جامعه شناسنان و ... باید کمک گرفت تا راهکارهایی برای آموزش مردم و جلوگیری از این نوع هدررفت وام ارائه دهند.
🍀@minjigh
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل