+0 به یه ن
فرض كنید فرصتی در اختیار شما گذاشته اند كه در آن
مطالبات خود را بیان كنید. چه باید كنیم؟!
چند نكته را باید مد نظر داشته باشیم:
1) از این فرصت استفاده كنیم تا مطالباتمان برسیم نه آن كه حرف های تند و تیزی
بزنیم كه دلمان خنك شود. این گونه تند و تیز حرف زدن, شكایت تند كردن و از ظلم
نالیدن به درد جلب توجه یا خنك شدن دل می خورد اما به درد رفع مشكل نمی خورد. یك
عده ممكن هست به به چه چه كنند اما مطمئن باشید این عده دلشان چندان به حال ما نمی
سوزد. اونها در خوشبینانه ترین تعبیر تنها دنبال ماجرا برای سرگرمی می گردند.
2) باید اطلاعات كافی از منابع موثق جمع كنیم. بر اساس شایعات اگر برویم و آنجا
ادعایی كنیم چه بسا كنف شویم.
خوبه صحبت مان را باید حرف تعارف آمیز- البته نه تملق گونه آغاز كنیم تا فضا تلطیف
شود. مثل این كه "از این كه این فرصت را در اختیار من گذاشتید متشكرم."
در تعارف زیاده روی نكنیم. اگر طرف آدم حسابی باشد از تعارف زیادی
"خركیف" نخواهد شد اما اگر آدم "ناحسابی" باشد با تعارف های
الكی پررو ووقیح ومتوقع می شود. "دا چوخ اوز ورمیین, سرتلار!"
در شرح مسئله و مشكل خیلی اغراق نكنیم. آن قسمت را سریع گزارش دهیم و به راهكار
برسیم. راهكارمان را صریح و دقیق بگوییم. راهكارمان باید عملی باشد. باید بدانیم
در دایره امكانات مخاطب ما یا كسانی كه او نماینده ی آنها ست می گنجد. اگر مبلغی
لازم هست عدد بدهیم.
معمولا تصریح در بیان مبلغ كمك می كند.
اینها چیزهایی بود كه به ذهن من رسید. نكته دیگری
اگر داریم من خوشحال می شوم بشنوم. گویا لحن كلام و ظواهری از این دست در رسیدن به
مطالبات مهم تر از محتوای كلام هست. برای
یكی مثل من قبول این واقعیت مشكله. ولی چه كنیم كه مردم عقلشان به چشم شان هست. به
هر حال باید سنجید و دید تا چه اندازه ارزش داره به این ظواهر توجه بشه. نظری یا تجربه ای دارید بنویسید.
(یوخسوز لوغون اوزی قارا! 3 میلیارد دلارم اولسایدی اؤزوم اورمو گؤلون نجات ورردیم هچ كیمه ده آغیز آشمازدم! بو شی لری ده لازیم اولماز دی رعایت ائلییاخ!)
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل