+0 به یه ن
اخیرا رئیس جمهور با جمعی از هنرمندان و ادیبان سرشناس كشور دیداری داشته . هنوز اتفاقی نیافتاده از یك طرف اپوزیسیون خارج نشین به این هنرمندان و ادیبان لجن پراكتی می كنند و از یك طرف متعصبان تندروی داخلی.
از پایگاه خبری آفتاب دارم نقل می كنم:
"
آیا واقعا ایران امروز كشش عملی كردن چنین نظری را دارد؟! گمان نمی كنم! چند وقت پیش داشتم فیلمی مستنددر مورد وین قبل از جنگ جهانی می دیدم. وین اوایل قرن بیستم. همان وین معروف كه ویتگنشتاین و اینشتن و دهها فرد شهیر دیگر همزمان در كافه هایش به بحث می پرداختند. وین اشتراوس! وین دانوب آبی و والتس تا دمدمه های صبح! "آن وین" كشش قبول "هنر خود ارزش هست" را نداشت. بنا به آن فیلم مستند یكی از دلایل نفرت عوام از یهودیان آن شد كه هنرمندان یهودی هنر و معماری آوانگارد را ترویج میكردند و مردم بر نمی تافتند. جایی كه "آن وین" كشش لازم را نداشته باشد آیا "این تهران" خواهد داشت؟! بعید می دانم.
حالا این حرف در جمع های روشنفكری گفته شود طبیعی است. اما وقتی از دهان رئیس جمهور بیرون می آید من نگرانم كه واكنش های منفی بسیار به دنبال بیاورد. ای كاش آقای رئیس جمهور به جای گفتن این حرف ها در عمل از هنر و هنرمندان و ادیبان حمایت می كرد و امنیت آنها را تضمین می كرد. ای كاش در آن جلسه خود كمتر صحبت می كرد و می ذاشت هنرمندان و ادیبان نظرات و مشكلات خود را بگویند. این طوری در عمل می شد بیشتر امید داشت!
رئیس جمهور یك مقام اجرایی دارد. نباید كه در مورد هنر نظریه پردازی كند! آن همه هنرمندان تراز اول جلویش نشسته بودند و این چیزها را بهتر از او می دانستند. نیازی نبود او آنجا به آنها اینها را یادآوری كند. به جای این حرف ها ای كاش بی جنجال و بی سر و صدا امكان فعالیت آزادترهنرمندان و ادیبان را فراهم بسازد. خاتمی هم از این حرف ها می زد و واكنش ها بر می انگیخت. ولی انتظار داشتیم روحانی به مقام اجرایی اش بسنده كند و از تریبون ریاست جمهوری نخواهد یك مكتب فكری در مورد آزادی یا هنر یا.... را تبیین كند. می دانید نتیجه ی این كار چیست!؟ پس فردا كه متعصبین فشار آوردند مقامات اجرایی مجبور می شود چیزی در این ردیف بگوید "آن چیزی كه گفته شد معنایش این نبود كه! معنایش آن بود كه نقاشان آزاد هستند در ترویج ارزش های والا ی مورد نظر شما با سیاه قلم طرح بكشند یا با مداد رنگی. شاعران آزاد هستند در مدح ارزش ها ی مورد نظرقالب قصیده را انتخاب كنند یا شعر نو ...." چه آش شله قلم كاری شود!!! بگذارید نظریه پردازان حرفه ای هنر ، آزادی و... در محیط های آكادمیك نظریات خود را بسط بدهند. مقامات اجرایی هم محیطی فراهم كنند كه این نظریه پردازان مجبور نباشند تحت فشار، حرف های خود را پس بگیرند یا ماست مالی كنند. كار مقام اجرایی بازگویی نظرات نظریه پردازانی در این مقولات نیست!
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل