+0 به یه ن
تاریخ انگلیس را می خواندم. یك سری تجار بودند كه از قرون وسطی پارلمانی الكی داشتند. پارلمان شان در ابتدا قدرت و اختیار چندانی نداشت اما از هیچ چی بهتر بود. هر وقت شاه ضعیف بود و قدرت نداشت این تجار در پارلمان دور گرفتند و امتیاز و اختیار بیشتری كسب كردند كه بتوانند در كار تجارت خود آزادانه تر عمل كنند. رفته رفته در طی قرون به جایی رسید كه این پارلمان بود كه شاه و ملكه را كنترل می كرد نه برعكس.
اگر آن جلسه شورایی در دوران قدرتمندی شاهان نبود به هنگام ضعف پادشاه آن آقایان تجربه انسجام وجاهت عرفی و... لازم را نداشتند كه كاری از پیش ببرند. از طرف دیگر اگر در موقع قدرت پادشاه اختیار بیشتری طلب می كردند سرخود به باد می دادند! اعضای كلیدی اش تلف می شد و پارلمان در مواقع گشایش ناشی از ضعف پادشاه هم نمی توانست كار مهمی بكند!
یك كتاب هم در مورد جنبش حق رای زنان در انگلیس می خواندم جنبش مال اواخر قرن نوزده و اوایل قرن بیست بود. زنان زیادی به خصوص از طبقه ی كارگری فعال بودند. خیلی هم زحمت كشیدند. اقتصاد انگلیس در آن زمان خیلی به صنعت نساجی وابسته بود. چرخ كارخانه ها را هم زنهای كارگر می چرخاندند. اما خود سهمی نمی بردند. به معنای واقعی كلمه استثمار می شدند. زنها برای حقوق خود مبارزه می كردند اما هر بار زورمندان آنها را در هم می شكستند. بعد از جنگ جهانی كه مناسبات اجتماعی در هم ریخت مخالفان حقوق زنان در موضع ضعف كامل قرار گرفتند. جنبش حقوق زنان انگلیس بدون آن كه با مانع جدی ای رو به رو شود به بخش بزرگی از مطالبات خود رسید.
اگر آن كوشش های زنان جنبش در روزهای قبل از جنگ نبود بعد از جنگ و در هم ریختن مناسبات نه مطالبات روشنی داشتند نه انسجام و اتحادی. درنتیجه امتیاز قابل توجهی هم نمی توانستند به دست آورند. اندكی بعد مناسبات قبلی دوباره شكل می گرفت و با همان شدت استثمار زنان را دنبال می كرد. از طرف دیگر اگر جنبش زنان قبل از جنگ جهانی وقتی اربابان در اوج قدرت بودند رادیكال تر عمل می كرد بیشتر به جنبش زنان سخت می گرفتند و بال هایش را چنان می شكستند كه بعد از جنگ هم نمی توانست عرض اندامی كند.
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل