+0 به یه ن
نوشته پایین به قلم سارا -یکی از خوانندگان وبلاگم- هست. بخش هایی از آن را قبول دارم بخش هایی را نه. در هر صورت قابل تامل هست. در اخر بخشی از نظر خودم را هم خواهم گفت. البته انتشار متن سارا به معنای تایید صد در صدی همه حرف های او نیست:
سارا: «فرهنگ نقش اساسی در توسعه هر کشور داره . دموکراسی به شکلی که در غرب هست به این زودی در ایران بوجود نمیاد . در هند هم انگلیسیها خیلی بهشون کمک کردن و یه سری نهادهای مدنی رو براشون بوجود آوردن . خود هندی ها هم فرهنگشون با مسلمونها متفاوته و کلا فرهنگ بازتر و پذیراتری دارن . پاکستان نتونست مثل هند موفق بشه و این نشون میده فرهنگ از ژن مهمتره . مذهب مردم بخش مهمی از فرهنگشون رو شکل میده . من پیشنهاد میکنم کتاب مسئله چین نوشته راسل رو بخونید . صد سال پیش وقتی مردم چین هنوز فقیر بودن و از گرسنگی میمردن راسل از روی فرهنگ چینی ها پیش بینی کرد که چین به کشوری قدرتمند تبدیل میشه . به نظرم خوبی این کتاب در این هست که عناصر فرهنگی که باعث توسعه میشن رو معرفی میکنه . راسل از روسیه و ژاپن هم در این کتاب گفته و برعکس خیلیها که اونموقع روسیه رو قوی و چین رو ضعیف میدونستن راسل نظرش کاملا برعکسه و همه رو از روی فرهنگ پیش بینی میکنه . ما چینی ها رو نمیشناسیم و درکمون از چینیها و زندگیشون اشتباهه . من از کسی که سالها آمریکا زندگی کرده و الان چند ساله چین زندگی میکنه هم پرسیدم و میگه چینیها زندگی شادتر و آرومتری از آمریکاییها دارن .
چند مورد در فرهنگ ما هست که مشکل جدی در توسعه هست . اولیش رو من اسمش رو گذاشتم فرهنگ چیزی شدن و به جایی رسیدن . میگن هر کسی باید در زندگیش سعی کنه یه چیزی بشه وگرنه اون فرد رو بی ارزش میبینن . طرف اگه حتی بره خارج از ایران زندگی کنه هم مردم دنبال اینن ببینندچیزی شده یا نه . این فرهنگ باعث میشه افراد بدون علاقه یا استعداد به زور بخوان خودشونو جایی وارد کنن که بگن ما هم چیزی شدیم . یا به هر روش دنبال پست و مقام و پول باشن . مثل اینکه یه مدت مد شده بود هرکسی میخواست بره یه دکترا بگیره . جالبه که در همون کتاب راسل نوشته چینی ها در زندگی فقط دنبال لذت بردن از زندگی هستن و پست و مقام براشون اهمیت نداره . حاضرن به راحتی از سمتشون کنار برن و تا قبل از این رئیس جمهورشون قبلیا خودشون بعد ۱۰ سال کنار رفتن . فرهنگ چینیها در زندگی دنبال خردمندی هست و علم و دانش رو برای افزایش خردمندی میخواد . در فرهنگ ایرانی ما هنوز دنبال اینیم بگیم ما باهوشیم یا ژنمون از عربا بهتره و ... . هنوز به خردمندی فکر هم نمیکنیم در حالیکه عربها واقعا خردمندتر از ایرانیها هستن
مورد دیگه ای که هست فرهنگ تحقیر در مردم ماست . ما هر کسی رو که ببینیم میخواهیم یه جوری تحقیرش کنیم . دیگه اگه یکی خیلی بالاتر از ما باشه خودمون رو در برابر اون فرد تحقیر میکنیم . مثلا عربها هیچوقت به کسی نمیگن نوکرتم چاکرتم غلامتم . عربها نه خودشون و نه دیگران رو تحفیر نمیکنن . این مسئله از مورد قبلی که چیزی شدن هست هم نشئت میگیره و اینکه هر آدمی به خودی خودش در نظر ما ارزش نداره . یعنی یاباید از خانواده خاصی باشه یا پولدار باشه یا یه چیزی باشه . جالبه که چینیها کاملا عکس این فرهنگ رو دارن . در چین هر فردی حتی اگه گدا باشه اعتبار داره . بقیه افراد حق ندارن کاری کنن که اعتبار اون فرد لطمه ببینه . مثلا در جمع ازش انتقاد نمیکنن یا مسخره ش نمیکنن یا حتی اگه اشتباه کرده باشه در جمع به روش نمیارن . اینو هم از کسانی که تازه در چین زندگی کردن شنیدم هم راسل در کتابش نوشته که هر فرد چینی منزلتی داره که در غرب فقط افراد خاص و پولدار از طبقات بالای جامعه دارن.
مورد بعدی پذیرا بودن هست . در فرهنگ ما یجور شک و بدبینی بیجا نسبت به غریبه ها و خارجی ها وجود داره . زمان شاه چون با آمریکاییها نزدیک بودیم نسبت به آمریکایی ها یه جور بدبینی و نفرت شکل گرفت . الان نسبت به روس ها و چینیها . با این فرهنگ نمیشه با دنیا تعامل درست داشت . چینیها بسیار صلح طلب هستن و الانم با همه دنیا روابط دارن . در همون کتاب راسل نوشته که امکان اینکه چینیها به دام بیگانه ستیزی بیفتن کمه و فقط کافیه دوستانه و مودبانه باهاشون رفتار کنی و خود چینیها هم بسیار مودب و دوستانه رفتار میکنن
خیلی مسائل دیگه هم هست . مثلا برابری زن ومرد در فرهنگ جامعه که باز در همون کتاب راسل گفته که چینیها فرقی بین زن و مرد نمیذارن و حتی صد سال پیش زنانی در دانشگاه پکن عضو ه‍یئت علمی بودن که از نظر راسل خیلی هم قدرتمند بودن . اما بزرگترین ضعف فرهنگ ما این هست که مردم ما سایکوپات پسند هستن . به خاطر همون موارد قبلی که گفتم چون در زندگی تحقیر شدن از طرفی جامعه ما افراد برنده رو باارزش میدونه مردم ما دنبال سایکوپاتها میفتن . سایکوپاتها کاریزمای زیادی دارن . بسیار بااعتماد به نفسن و هدفشون برنده شدن به هر طریق و روشی هست . یه سری مسائل فرهنگی در نسلهای جدید عوض شده و بهتر شده . اما من خودم با نسل جدید در ارتباطم و میبینم این مسئله چیزی شدن در زندگی هنوز بینشون هست و هنوز دنبال سایکوپاتها میرن یا خودشون رفتارهای سایکوپاتی دارن . بارها در محل کار دیدم کسانی که یک کار ساده رو انجام میدن ولی با مسئولین پذیری بالا و به درستی و خوبی . اما به جای اینکه تشویق بشن تحقیر میشن و بهشون پخمه میگن اما یه سایکوپاتی که با هزار حیله و کلک و رابطه بازی خودشو به سمتهای بالا میرسونه در نظر مردم برنده و قهرمانه
جواب مینجیق: «این ایرادهایی که از جامعه و فرهنگ ایران گرفتید کاملا بجاست. همه شان را قبول دارم. در مورد اثر مخربش هم با شما همنظرم. البته خیلی مطمئن نیستم چینی ها این ایرادها را ندارند. تا جایی که من مشاهده کرده ام چینی ها هم به شکل خودشان از این قبیل ایرادها دارند.
حالا چینی ها از ما خیلی دورند و ما نمی شناسیمشان. اما برخی ایرادهایی که از ایرانی ها گرفتید می بینم حتی در همین ترکیه هم کمتر هست.
در فرودگاه بین المللی استانبول برخورد ایرانی ها و ترکیه ای ها دیدن داره. ترکیه ای حواسش به دو چیز هست: ۱) کارش را انجام بده. ۲) از حق و حقوقش محافظت کنه
اما ایرانی فکرش فقط پیش یک چیز هست: ترکیه ای ها را مسخره کنه و در ذهنش برای خودش ثابت کنه که از اونها بالاتره و اونها گیجند. یک قدم هم بالاتر می ذاره و ادعا می کنه که اونها هرچی دارند از صدقه سر ایرانی ها دارند(!!!!) (نفهمیدم از این حشمت توریست ها و رهگذران ایرانی در فرودگاه استانبول چرا مناطق محروم کشور خودمان اون قدر رونق نمی گیرند؟ ) فکرش درگیر این مسئله «حیاتی و اساسی» (!!!!) هست که از پروازش می مونه، مدارکش را گم می کنه و......
از فرهنگ عرب ها زیاد نمی دانم اما در مورد خردمندی به معنایی که در زیر می آورم با شما موافقم. عرب ها می دانند دنبال چی هستند و با درایت به دستش می آورند. پیشرفت امارات نشان دهنده این هست. واقعا برای به دست آوردن ان چه که در ۴۰ سال اخیر به دست آورده اند خردمندی نشان داده اند. ایده آل من امارات نیست. همین ایران الانمان- با این همه مشکلاتش- را به امارات ترجیح می دهم اما نمی توانم درایت اماراتی ها را در به دست آوردن آن چه که می خواستند با این هزینه کم تحسین نکنم! چهل سال هست که ایرانی ها -به خصوص چپگراهایشان- امارات را مسخره می کنند که ویترین شیشه ای است که خواهد شکست. در این مدت شوروی آهنین شکست اما این ویترین شیشه ای روز به روز رنگین تر شد!»
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل