+0 به یه ن
در یکی از نوشته های قبلی ام اشاره نمودم که نیاز به جمع هایی هست که فرد درآن احساس تعلق کند. در جامعه امروز شهری ایران فقدان این جمع ها حس می شود. در قدیم شاید جمع هایی بوده اما الان کارکرد خود را از دست داده.
در زیر چند تجربه شکست خورده از تلاش برای ایجاد چنین جمع هایی بازگو می کنم و در انتها هم یک تجربه موفق را بیان می کنم که قابل تکثیر هست.
1- از حدود ٦-٧ سال پیش من با ولع وارد گروه های تلگرامی می شدم و وقت زیادی در آنها می گذراندم. گروه های تلگرامی فارغ التحصیلان فلان دوره مدرسه، گروه های ادبیات، گروه های تاریخ، گروه های محیط زیست و…..
بعد از اندکی ، جمع علیه من موضع می گرفت. دو سه نفری در هر جمع پیدا می شدند که انگار وظیفه خود می دانستند که هر چه من بگویم کنایه ای نیشدار تحویل دهند . من توهین شخصی ای به هیچ کدام نکرده بودم فقط نظراتم را بیان کرده بودم. اما در هر گروهی دشمن برای خودم ساخته بودم. خروج از این گروه ها لذت زیادی داشت!!! در هر لحظه ای که دکمه خروج را می زنی و حس می کنی آن افراد را که دایم با نیش هایشان تو را می آزارند دیگر نخواهی یافت حس رها شدگی می یابی. از قرار معلوم این گروه ها جای خوبی برای حس تعلق پیدا کردن نیستند. دست کم، برای من نبودند.
٢- من خودم در فضای محازی لیست بالا بلندی از افراد بلوکه شده دارم. اگر کسی در فضای محازی یا حقیقی بخواهد روی اعصابم راه برود سعی می گیرم با او فاصله بگیرم. اما کسانی هستند که گمان می کنند که باید در برابر این گونه افراد اون قدر مهربانی کنند و کوتاه بیایند تا او "خجالت زده " شود. من ندیدم یکی که روی اعصاب راه می رود با دریافت این همه محبت دچار تالمات روحی شود و خجلت زده گوید من هم از این به بعد مهربان خواهم شد! کاملا برعکس! روز به روز متوقع تر می شوند. اما بسیار دیده ام کسانی که قصد خجالت زده کردن این افراد از طریق محبت داشته اند خسته شده اند و حرصشان را سر بقیه ریخته اند. مخصوصا سر بچه هایشان! کسی هم نیست به آنها بگوید تو که این همه ادعای مهربانی داری ، این چه رفتاری است که با بچه خودت می کنی؟!
اگر همسرشان نجیب باشد سر او هم حرص را خالی می کنند.
٣-در حدود ١٥-٢٠ سال پیش یک عده از پیشکسوتان در جامعه فیزیک تاکید می کردند که ما در جامعه فیزیک مثل یک خانواده ایم. هر از گاهی یکی را انتخاب می کردند و در جمع اعلام می نمودند که این شخص "دختر من " یا "پسر من" هست. بعد از چندی هم این دختر یا پسر دل پدر را می زد! این روش هم به جایی نرسید. منحر به صمیمیت و همدلی ای نشد.
٤- و بالاخره نمونه موفق: در سال های قبل کرونا، جلسات هفتگی بحث در مورد مقالات فیزیک روز داشتیم. شرکت برای همه آزاد بود. فقط هم در مورد فیزیک صحبت می کردیم. ادعای "یک خانواده بودن" هم نداشتیم. اما ظاهرا این جلسات تاثیرات خوبی روی روحیه افراد گذاشت. یعنی علاوه بر بحث فیزیک، منجر شد برخی از شرکت کننده ها که از احساس پوچی رنج می بردند انگیزه تلاش بیابند. یکی شان رفت سراغ کار هنری و خوشبختانه الان از زندگی اش خیلی راضی است.
در این جلسات کسی به عقاید دیگری کاری نداشت. کسی به میزان دارایی ، اصل و نسب، سبک زندگی با تیپ و هیکل و قیافه دیگری کاری نداشت. جمع می شدبم نبم ساعت در مورد مقالات روز فیزیک در شاخه پژوهشی خودمان بحث می کردیم تا هفته بعد. همین! اما ظاهرا ذوق و شوقی که من برای بحث داشتم ذوق و شوقی در دل عزیزان شرکت کننده آفرید. هدف من بحث فیزیک بود و بس! این اثر، محصول جانبی بود.
ادعای محبت و…. هم نداشتم و ندارم. اما جلساتمان چنین اثری گذاشت.
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل