+0 به یه ن
مارکس متفکر بسیار بزرگی بوده. مارکسیست ها در جوامع صنعتی غربی تحولات چشمگیری در بهبود طبقه کارگر ایفا کردند.
اما وقتی نظرات و آموزه های وی به جوامع پیشا صنعتی ترجمه شده نه تنها منشا تحول مثبت نشده بلکه حقارت را تشدید کرده است. از یک سو تشویق هاشون به مصادره اموال کارآفرینان کمر اقتصاد را شکانده. از سوی دیگر مصادره آهنگ ها (نظیر آهنگ مرا ببوس) به جا انداختن فرهنگ حق تالیف ضربه زده.
در این ۴۳ سال هم که ظاهرا در قدرت نبودند از خود مذهبیون بیشتر از «گزینش» در راه تسویه حساب های شخصی شان سو استفاده کرده اند.
صحنه رقت انگیزی است: کمونیست بیخدایی که دین را ازبیخ و بن قبول نداره در گوش حزب اللهی ویز ویز می کنه که فلان کس نماز نمی خونه. فلان کس هم همان دوست صمیمی اش بوده که تا دیروز ظاهرا جون جونی بودند و با هم در مورد «متحجران» لغز می خواندند اما سر یک موضوع کوچک دچار اختلاف شدند و به خون هم تشنه!
یکی از ویژگی هاشون هم این بود که هزار تا خوبی از یکی می دیدند فراموش می کردند اما تا یک بدی کوچک (حتی در حد سو تفاهم ) می دیدند کینه ای عظیم می گرفتند و می خواستند انتقام کشی کنند ولو به قیمت ائتلاف با واپسگراترین نیروهایی که عمری تحقیرشان کرده بودند.
نمی خواهم بگم همه کمونیست های ایران این طور بوده اند اما متاسفانه در صد بزرگی شان این طور بوده اند. اثر گذاری این طیف از آنها بیشتر بوده تا افراد آزاده بین آنها. دست کم من به عنوان شخصی از دهه پنجاه -که اتفاقا تا حدودی هم گرایش ضد سرمایه داری افسار گسیخته دارم- اثر آنها را بیشتر در جهت تثبیت جو اختناق دیده ام نه درجهت بسط آزادی. برای همین خوشحالم که قدرت اجتماعی این طیف در جامعه رو به افول هست.
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل