جمعه 12 آذر 1400
+0 به یه ن
در دهه چهل و پنجاه، دانشجویان و روزنامه نگاران ایرانی که اندکی (اما نه زیاد) اهل مطالعه بودند و چپ هم می زدند آمریکا را مظهر بدی ترسیم می نمودند. حکومت وقت ایران، با آمریکا روابط حسنه داشت درنتیجه مخالفت با آن شیک به حساب می اومد.
از قرار معلوم، آمریکا ستیزی را همین نیمچه روشنفکرها یاد اسلامگراها دادند والا اسلامگراها چه می دونستند "امپریالیزم" چه بود؟! بعدش هم آمریکا ستیزی برای اسلام گراها منبع هویت شد. بهای این آمریکا ستیزی را ما ملت مظلوم که سرمان توی کار خودمان هست دادیم. من و امثال من و میلیون ها شهروند عادی دیگر ، چه کار به کار آمریکا داریم آخه؟! ما می خواهیم این دو روز زندگی را در آرامش و رفاه زندگی کنیم. همین و بس!
چهل و چند سال هست که از تریبون های رسمی حکومتی شعارهای ضد آمریکایی سر داده می شه. درنتیجه، دیگه شعار ضد آمریکایی دادن، چپگرایی حساب نمی شه. اخلاف همان ها که در دهه پنجاه علیه آمریکا شعار می دادند دنبال یک قدرت دیگه گشتند تا علیه آن شعار دهند. کدوم کشور را پیدا کرده باشند، خوبه؟! ترکیه. بعله! ترکیه . الان هم تمام کاسه کوزه ها را سر ترکیه می شکنند. این روزها هم که ارزش لیر ترکیه پایین آمده از خوشحالی هلهله می کنند.
آمریکا یا ترکیه یا چین یا هر کشور دیگه هزار ویک عیب می تونه داشته باشه اما منشا و ریشه مشکلات ما نیست. آدرس غلط به مردم ندهید.
به طور مشخص هورالعظیم یک قسمت عراقی داره یک قسمت ایرانی. در مرز این دو، دیوار خاکی هست. اتفاقا امسال تابستان بخش عراقی پرآب بود. اما بخش ایرانی خشک بود. اونهایی که خشک شدن هورالعظیم را گردن ترکیه انداختند به مردم آدرس غلط دادند.
تقصیر از مسئولان ایران بود نه از ترکیه.
چند تا واقعیت را باید بپذیریم تا فردایمان بدتر از امروز نشود:
١- حکومت های نرمال (که با دیدگاه رایج قرن ٢٠ و ٢١ نسبت به مفهوم دولت-ملت می نگرند) دنبال منافع ملی خویش هستند. نه دشمن ما هستند نه رفیق گرمابه و گلستان ما.
مناسبات خود را با کشور ما بر اساس سود و زیان می چینند نه دوستی و دشمنی و وفاداری و مرام.
مردم شان -به طور شخصی و در روابط روزمره، شاید از در مرام و دوستی
و یا دشمنی و بدجنسی در آیند اما در تنظیم مناسبات در سطح ملی این نوع احساسات یا ارزش ها جایی ندارد.
٢-سیاست خارجی جای سانتی مانتالیزم و شعار و گلایه نیست. دست کم شعار گل درشت "مرگ بر…" و نظیر آن ، هیچ کشوری را در عرصه بین المللی به اهدافش نرسانده. این شعارها حداکثر مصرف داخلی دارند.
٣- عرصه بین المللی ، خونه خاله نیست که هر چه مظلوم تر و ضعیف تر باشی محبت خاله را بیشتر برانگیزی و بیشتر محبت ببینی. عرصه بین المللی عرصه قدرت و توانمندی است. ضعیف باشی تو را می بلعند. از قدیم هم همین بوده ، الان هم همین هست.
منتهی ابزار قدرت با اعصار فرق می کند. در برهه هایی قدرت نظامی حرف اول و آخر را می زد. در برهه هایی در کنار قدرت نظامی ، قدرت اقتصادی هم مهم بود و شاید در درجه اهمیت از آن پیشی می گرفت. الان علاوه بر اینها، قدرت رسانه ای، انواع و اقسام قدرت های نرم (از جمله دیپلماسی علمی) و تبحر در به کارگیری حقوق بین الملل هم مهم هست. در آینده احتمالا مهم تر هم خواهند شد.
٤- اگر فکر می کنیم کشوری حق مان را خورده ، به جای عداوت با آن کشور باید سعی کنیم قوی تر شویم تا حق مان را پس بگیریم.
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل