مینجیق

+0 به یه ن

 قبلا هم در مورد نظرات دکتر قاضی نوری نوشته بودم. من یک سخنرانی از ایشان شنیده بودم که درمورد مشکلات ساختاری وزارت علوم و تشکیلات موازی بود. نشان می داد چگونه تشکیلات موازی کارآیی سیستم را کاهش می دهد و مانع روند پاسخگویی می گردد. اختیارات تصمیم سازی دست یک نهاد، پول و امکانات دست دیگری است و آنگاه تشکیلات دیگر باید در برابر مجلس پاسخگو باشد! این آشفته بازار،دنتیجه اضافه شدن تشکیلات موازی خلق الساعه هست! 

 در زیر متن دکتر قاضی نوری را کپی می کنم. با همه موارد  عنوان شده توسط دکتر قاضی نوری در این متن موافقم هستم اما نکته سوم را تصحیح می کنم. این اتفاق "اخیرا" به وقوع نپیوسته هست! اتفاقا همان دسته از استادان که در برهه هایی هم سمت های مشاوره ای برای مسئولان رده بالا داشتند این حرف ها را یاد مسئولان داده اند. تا دیدند نسلی از محققان جوان بالا می آیند که از آنها در امر پژوهش بالاترند این جملات و اظهارات را یاد مسئولان دادند که تا بتوانند ضربه ای به نسل جوان تر محققان که  کیش شخصیت اونها را نمی پذیرفتند و اونها را قطب و مراد خود نمی دانستند اما با تمام پررویی از خود اونها سر و گردنی باسوادتر بودند و بیشتر در جامعه جهانی علم شناخته بودند بزنند!

و اما خود متن:

دکتر سپهر قاضی نوری

یکی از فرافکنی‌های مرسوم مدیران کشور، این است که در مواجهه با اساتید دانشگاه و عالمان آکادمیک، مدعی می‌شوند که حرف‌ها و پژوهش‌های شما ناکارآمد و به‌دردنخور است و صرفاً منجر به مقالات بین‌المللی (ISI) می‌شود که دردی از کشور جامعه دوا نمی‌کند. مردم ایران، این همه مشکل دارند و شماها پول آن‌ها را صرف می‌کنید و مشغول مقاله نوشتن برای انتشار در مجلات ISI هستید.

  این که ممکن است بعضی مقالات کشورها، غیرکاربردی و حتی گاهی تقلبی و کپی باشند، امری است که همه به آن معترفیم. به هر حال وقتی نادرست‌کاری در جامعه‌ای رایج شد، در همۀ اقشار، کم و بیش می‌توان آن را دید و دانشگاهیان هم فرزندان و پرورش‌یافتگان همین جامعۀ کنونی هستند. اما انصاف این است که به چند نکتۀ زیر نیز توجه کنیم:

  نکتۀ اول: گیرم که مقاله نوشتن و چاپ آن در مجلات بین‌المللی، امری مذموم باشد؛ پس چرا دائماً به رتبۀ علمی کشور و صعود آن در جهان، استناد کرده و به آن می‌بالید، در حالی که تنها شاخص‌تان همین تعداد مقالات بین‌المللی است؟ فراموش نکرده‌ایم که سال 93، وزیر علوم، استیضاح و برکنار شد به این بهانه که در دورۀ مسؤولیت چند ماهۀ وی، رشد مقالات ISI کشور کم شده است!

  نکتۀ دوم: آیا ضرورت کاربردی بودن تحقیقات، فقط در مواجهه با دانشگاهیان مطرح است و یا جرأت دارید در مواجهه با پژوهش‌های حوزوی نیز همین را بگویید که چرا نتوانسته‌اند مشکلات کشور و مردم را حل کنند؟

  نکتۀ سوم: علاوه بر مدیران، اخیراً برخی از استادان دانشگاه هم این ادعا را تکرار می‌کنند. اما اگر به کارنامۀ آنان دقت شود، همان دسته اعضای هیأت علمی‌ هستند که به علت اشتغال به برج‌سازی و کار اجرایی و امورات فرهنگی یا هر دلیل دیگری، موفق به انتشار مقالات بین‌المللی نمی‌شوند و ارتقای دانشگاهی آنان در معرض خطر است.

  نکتۀ چهارم: در بین کشورهای پیشرفتۀ دنیا (که مشکلات‌شان بیشتر از ما حل شده است) یک کشور را نشان بدهید که در آن، مهم‌ترین شاخص ارزیابی استادان دانشگاه، تعداد مقالات آن‌ها در مجلات درجه اول دنیا نباشد!

  نکتۀ پنجم و از همه مهم‌تر: اگر کار استاد دانشگاه حل مشکل کشور است، پس وظیفۀ مدیرانی که حقوق و امکانات بسیار بیشتری از بیت‌المال می‌گیرند چیست؟ مگر آن‌ها را بابت حل مشکلات کشور استخدام نکرده‌ایم؟ اصلاً از استاد و محقق دانشگاهی، چه انتظاری جز تبیین مشکلات هست؟

   سال‌هاست هزاران مقالۀ علمی نوشتند و ثابت شد اضافه برداشت فعلی آب (که دائماً هم رو به تزاید است) موجب خالی شدن مخازن چند میلیون ساله و فرونشست زمین و از بین رفتن تمدن در فلات ایران می‌شود. آیا استادان دانشگاه باید بروند و چاه‌های غیرمجاز را پلمب کنند یا مدیران اجرایی؟

  همۀ استادان اقتصاد کشور، گفتند و نوشتند "کسری بودجه دولت موجب تورم است". آیا دولت‌ها به آن عمل کردند؟ چه توقع دیگری از دانشگاهیان دارید؟

  در همین ماجرای "متروپل"، آیا ایراد از این بوده که دانشگاه‌های ما نمی‌توانند بتون خوبی ابداع کنند یا از این بوده که تعدادی مدیر فاسد با زد و بند، مجوزهای غیرقانونی صادر کرده‌اند؟

  معضلات کشور، از جنس "ندانستن" نیستند که توسط عالمان و دانشمندان حل شوند؛ بلکه از جنس "خود را به نفهمیدن زدن"‌اند  و باید جور دیگری با آن‌ها برخورد کرد.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

از سه چهارسال پیش، در دانشگاه های ایران یواش یواش توجه به نکات ایمنی مورد توجه قرار می گیرد. حوادث ناگوار مثل انفجار بزرگ در بیروت، آتش سوزی پلاسکو، انفجار کپسول های اکسیژن در بیمارستانی در تهران و نظایر آن ، کم کم باعث شده که مسئولان و مدیران مربوطه به فکر بیافتند که باید بالا بردن استاندارد های ایمنی را جدی تر گرفت.

شش هفت سال پیش، تعداد آزمایشگاه ها در کل کشور که استاندارد قابل قبولی به لحاظ ایمنی داشتند خیلی محدود بود. یکی از مراکز پیشرو در این امر دانشگاه شاهرود بود.

عزیزی این نکته را به تحسین گفت. من اشاره کردم که گویا ساخت بناهای روستایی در شهرستان شاهرود هم از ایمنی نسبتا خوبی برخوردار هست. در دوره اول احمدی نژاد برای ایمن سازی خانه های روستایی وامی اعطا کردند. شهرستان شاهرود از جمله معدود جاهایی بوده که این وام درست به کار گرفته شده. در اغلب شهرستان ها، روستاییان اندکی از وام را به مامور مربوطه رشوه دادند تا نادیده بگیرد که پول را به جای ایمن سازی خانه ها صرف خرید اجناس کمابیش تجملی می نمایند!

آن عزیز با شنیدن این حرف ، این رفتار درست در شاهرود را به تمدن باستانی و عرفای آن خطه نسبت داد. 

راستش فکر نمی کنم امروزه، عرفای هزار سال پیش بر رفتار مردم چندان تاثیری داشته باشد. من فکر می کنم چند نفری (آدم زنده!) بوده اند که میان روستاییان در شهرستان شاهرود رفته اند وبه زبان خود آنها برایشان به طور واضح و قابل فهم تشریح نموده اند که چرا ایمن سازی ساختمان مهم هست. اونها هم که دیده اند برای حفظ جان خود و عزیزانشان ایمن سازی مهم هست متقاعد شده اند که از وام درست استفاده کنند. علی الاصول این کار باید در همه روستاهای ایران انجام می گرفت. تنها دادن وام کافی نیست. تشریح اهمیت پروژه به کاربران و گیرندگان وام هم بسیار مهم هست. اما معمولا از آن غفلت می شود. 

نسبت دادن مسایل امروز -چه مثبت چه منفی- به شخصیت های مثبت یا منفی هزاران سال پیش سلب مسئولیت از خود، نوعی جبرگرایی و   آدرس غلط دادن هست.

🍀 @minjigh

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

هر زمان که یکی را (چه ایرانی چه خارجی) به دلایل سیاسی دستگیر می کنند، یک میخ روی تابوت توریزم ایران زده می شه. خیر سرمان دلمان خوش بود که روزی، صنعت توریزم یک مقدار اقتصاد کشور را از بن بست بیرون خواهد آورد😔😔😔.

#احمدرضاجلالی_را_اعدام_نکنید

هر وقت که یک دانشمند دو تابعیتی را که برای ارائه سخنرانی به ایران سفر کرده دستگیر می کنند به بدنه علمی کشور و مراودات علمی بین المللی که لازمه پویایی علمی است ضربه جبران ناپذیر وارد می آید.

#احمدرضاجلالى_را_اعدام_نکنید

واقعیت این هست که درصد  قابل توجهى از مردم ایران، به خصوص همان درصد از مردم که فرزندی در خارج از ایران دارند، دلایل رسمی اعلام شده برای دستگیری ایرانیان دوتابعیتی در مرزها را باور نمی کنند و گمان می برند که دستگیری به دلایل سیاسی بوده نه به دلایل متعارف حقوقی. 

اطلاعات من کافی نیست که چیزی را اثبات یا رد بکنم. فقط دارم گمان ها و تصورات بخشی از مردم را در این باره بازگو می کنم. این بخش از مردم که عزیزی در خارج دارند اخبار مربوط به دستگیری ایرانیان دو تابعیتی را دنبال می کنند و گمان می برند(ان شالله که گمان شان غلط هست) که هر بیگناهی از جمله فرزند دلبند آنها ممکن هست سر بده بستان های سیاسی به گروگان گرفته شود.

در نتیجه برای دیدار با فرزند خود  و پذیرایی از فرزند در محیط خانه شرقی، سرمایه از کشور خارج می کنند ودر ترکیه خانه می خرند. سرمایه ای که در وضع اسفناک اقتصادی از کشور به این شکل خارج می شود تنها گوشه ای از هزینه های پنهان بگیر و ببندهای این چنینی است. اگر خدای ناکرده اعدامی صورت گیرد هزینه ها برای کشور چندین برابر خواهد شد.

#احمدرضاجلالى_را_اعدام_نکنید

هر اعدامی که در کشور صورت می گیرد به وجهه بین المللی کشور ضربه می زند. اعدام یک ساینتیست دو تابعیته که ٧٥ برنده جایزه نوبل برای آزادی اش نامه امضا کرده اند، ضربه جبران ناپذیر وارد خواهد ساخت. به خصوص به وجهه علمی کشور.

#احمدرضاجلالى_را_اعدام_نکنید

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

امروز پس از سخنرانی پروفسور کاجیتا (برنده جایزه نوبل) برای کنفرانس ذرات و میدان های انجمن فیزیک ایران، یکی از شرکت کننده ها از سخنران خواست تا اندکی از اشتباهات خود و نحوه برآمدن بر ضعف ها  نیز توضیح دهد تا جوانترها بیاموزند وانگیزه بگیرند.

چند مورد از خطاهای آزمایش سوپرکامیوکانده در ژاپن (آزمایشگاهی که پروفسور کاجیتا مسئول برخی از مهمترین آزمایش های آن بوده) به یاد می آورم که بازگویی نحوه برخورد با آن  خالی از لطف نیست. در اوایل قرن ٢١، یکی از دتکتورهای این آزمایشگاه در درون آب شکست. موج شوکی که در آب ایجاد شد باعث شکستن دتکتور های پیرامونی شد.

آب مخزن  را نیمه خالی کردند. همه دتکتورها (Photomultipliers) را مجهز به محافظ شفاف در برابر شکستن نمودند. چندین ماه طول کشید که دوباره آزمایش به طور کامل شروع به کار کند.

البته سعی می کردند در نیمه پر، برخی دتکتور ها را روشن بذارند که اگر احیانا در این مدت ابرنواختری قابل مشاهده باشد فرصت طلایی آشکارسازی نوترینوهای آن از دست نرود.

غربیانی که در این آزمایشگاه کار کرده اند یکی از جذابیت های این کار در این آزمایش را در آن می دانند که وقتی مشکلی پیش می آید کسی دنبال مقصر نمی گردد به جایش همه دنبال راه حل می گردند. سعی می کنند که دانشجویی را که خطا ی سهوی دردسر ساز انجام داده شیلد کنند. البته جو دوستانه این آزمایش از نتایج مدیریت کسانی چون کاجیتاست نه لزوما فرهنگ ژاپنی. 

یادمه وقتی همزمان آزمایش بَبَر در اسلک و بِل در ژاپن انجام می گرفت خیلی از آزمایشگرها از بِل می خواستند فرار کنند و به بَبَر بپیوندند. شرایط کار در بِل خیلی سخن و سنگین بود.

جو خوب آزمایش سوپرکامیوکنده -نه از آب و هوا و فرهنگ باستانی ژاپن- بلکه از افراد نازنینی چون کاجیتاست.

(تاکید بر جمله آخر از این جهت بود که ما در ایران در تحلیلی هایمان زیادی روی اثر فرهنگ باستانی انگشت می ذاریم. یک جنبه دیگر از نگرش جبری هم این هست. فراموش می کنیم که کسی که مدیریت در سطح کاجیتا دارد می تواند منشا اثر زیادی در محیط تحت مدیریت خود باشد. در این مورد باز خواهم نوشت.

این کنفرانس را دانشگاه شاهرود دارد برگزار می کند. خیلی هم خوب دارد برگزار می شود. اما می دانم تا آوازه آن بپیچد کردیت برگزاری خوب همایش را به بایزید بسطامی و شیخ ابوالحسن خرقانی یا حتی تمدن های باستانی منطقه شاهرود خواهند داد. ضمن ادای احترام به این عرفای بزرگ باید بگویم موفقیت این همایش مدیون برگزارکننده ها، سخنرانان ، شرکت کنندگان و کارمندان انجمن فیزیک و دانشگاه شاهرود و…هست که ماه ها زحمت کشیده اند. نقش عرفا و تمدن های چند قرن پیش در این همایش صفر بوده است!)

🍀@minjigh

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

بنا به شیوه نامه جذب هیئت علمی، شرط اول شرط معدل در سه مقطع تحصیلی هست. خلاصه دانشجویان آگاه باشند که در آینده و به هنگام استخدام معدل پایین شانس استخدام آنها را از بین می برد.

شرط معدل برای استخدام 

دیروز در کانال نوشتم که بر اساس شیوه نامه جذب عضو هیئت  وزارت علوم، یکی از شرایط استخدامی و شرط معدل بالا در سه مقطع تحصیلی است. 

برخی بازخوردها دریافت کردم که بد نمی دانم به برخی از آنها پاسخ گویم. هرچند الان مد این هست که هر اقدامی را که نوعی به حکومت منسوب هست بکوبیم و محکوم نماییم اما درستش این هست که هر اقدام یا شیوه نامه را درست تحلیل کنیم. برای درست تحلیل کردن باید  شرایطی که در آن اقدام صورت می پذیرد یا ضابطه وضع می شود دید و سنجید. صرفا به این دلیل که این اقدام یا ضابطه در این ۴۳ سال  در ایران صورت گرفته  دلیل بر بدی آن نمی شود.

  در این مقطع باید روزی ده بار اشتباهات سال های ۵۶ تا ۶۰ را مرور کنیم تا اون اشتباهات را تکرار نکنیم. یکی از این اشتباهات این بود که هر اقدامی که زمان شاه انجام شده بود یا ضابطه ای که آن زمان وضع شده بود، کوبیدند- صرفا به این دلیل که به شاه منسوب می دانستند. اما بعد ها معلوم شد که اپن اقدامات و آن ضوابط حکمتی داشته. همه اون اقدامات و ضوابط هم که کار شاه یا دربار نبوده. کارشناسان گوناگون کشور جلسه گذاشته بودند، عقل و تجربه شان را روی هم گذاشته بودند و به اون نتیجه ها رسیده بودند. شمشمیر کشیدن بیهوده و ناشی از بغض و کینه،  بر روی آن اقدامات و آن ضوابط  سنجیده و کارشناسی شده، ضربات جبران ناپذیری بر کشور زد.

در ۴۰ سال اخیر، بدنه کارشناسی کشور اقدامات و ضوابط زیادی را انجام داده و وضع کرده. نوع حکومت هر چه که بود ضوابط کارشناسی کمابیش همین می شد. شاید فقط ده سال در صد از آنها به نوع حکومت بستگی دارد.

 قطعا این  شرط معدل در استخدام اعضای هیئت علمی  مستقل از آن هست که حکومت کشور در این ۴۰ سال از چه جنسی بوده. هر نوع دیگر هم بود احتمالا بدنه کارشناسی که شیوه نامه استخدامی می نوشتند این شرط را می گذاشتند. چرا به تجربه دریافته اند که این شرط برای استخدام، مفید هست.

اما بازخورد:

«....البته خود معدل هم معیار بیش‌از اندازه محدود کننده هست. بوده‌اند از دوستان که به خاطر چند صدم از جذب دانشگاه متوسطی در ایران محروم شدند و حتی به مصاحبه دعوت نشده‌اند ولی الان هیات علمی دانشگاه درجه یک خارج از کشور هستند.»

معدل بالا در دوره لیسانس نشانه آن هست که فرد تسلط قابل قبولی بر دروس پایه دارد. عموم کسانی که معدل  پایین دارند چنین تسلطی را ندارند. با یک مصاحبه استخدامی نمی توان تشخیص داد که آیا فرد مصاحبه شونده، در تسلط به دروس پایه رشته تحصیلی خود جامع الاطراف هست یا خیر. معدل دوره لیسانس گویا تر هست. (البته در این مورد هم باید در نظر داشت برخی دانشگاه ها در نمره دادن آسانگیر و برخی بیش از حد سختگیر هستند. من یک امتحان تستی سراسری را مرجح می دانم.)

«دانشگاه متوسط» یکی را می خواهد که  به اندازه کافی به دروس پایه تسلط داشته باشد تا بتواند به دانشجویانش خوب درس دهد. شخصی که این تسلط عمومی را ندارد اما در شاخه ای باریک در پژوهش بسیار سرآمد هست به درد این دانشگاه نمی خورد و طبیعی است که استخدام نشود. اما تعداد « دانشگاه درجه یک خارج از کشور» زیاد هست و گروه های پژوهشی تخصصی متنوع در این دانشگاه های درجه یک در سراسر دنیا هستند. احتمالا یکی شان به تخصص ویژه آن فرد نیاز داشته و او را استخدام کرده است. آن تخصص خیلی ویژه، به درد هر دانشگاهی نمی خورد

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

فیلم رحمان ١٤٠٠ را شاید دیده باشید. کمدین های ایرانی (همین دار و دسته مهران مدیری) خانواده ای فقر زده را که یکی از اختلاسگران دارایی شان را بالا کشیده سوژه خنده می کنند. 

دادخواهی مرد خانواده مسخره می شود. هر روز یک تخم مرغ بر می دارد می رود می زند به در موسسه ای که پولش را بالا کشیده. فضای فیلم به گونه ای است که مخاطب نتیجه بگیرد که "ای بدبخت! با این کارهای تو چی عوض می شه؟! قبول کن که هیچ کاری از دستت بر نمی آد."

تلاش های همسر او برای آوردن نشاط در خانه  و "خود را ازتک و تا نیانداختن" هم همین طور مسخره می شود.

در آخر فیلم، ماموران با بولدوزر می ریزند تا آشیانه این خانواده را تخریب کنند. فریاد های اعتراضی زن در مقابل خانه خراب شدن هم تمسخر می شود. مخاطب می خندد که همان زن با اون دک و پُز که به پوستش می رسید و کفش پاشنه بلند آن چنانی قرض می کرد، الان چادر به کمر بسته و شیون می کند!

کمال سونال کمدین ترکیه ای معروف به شعبان،در حضیض سال های سخت اقتصادی ترکیه، چندین و چند فیلم در مورد مردم حاشیه کلانشهرها و مسایل مربوط به تخریب آشیانه های آنها ساخته. تازه این افراد عموما از روستا آمده بودند و به اون وجه که پولش را کسی خورده پرداخته نمی شد. با این حال ابدا مسخره نمی شدند. روابط زناشویی و دلبری های خانگی شمشاد خانه پرور رحمان ١٤٠٠، که در فیلم مهران مدیری مورد تمسخر قرار می گیرد و خواننده را به این فکر سوق می دهد که "بابا! شما نگران این بدبخت ها نباشید. اینها خودشان با همین چیزها خوشند،" در فیلم های شعبان هم هست اما عشق و شور زندگی فقرا در فیلم های شعبان تمسخر نمی شود. اتفاقا بیننده را به این سو سوق می دهد که چرا جامعه با افرادی که این گونه مملو از عشق و شور زندگی هستند تا این اندازه خشن هست؟!

در جامعه ای که فیلم های شعبان ساخته شده بود، طلاق عاطفی در طبقه برخوردارش بیداد نمی کرد. اگر او می خواست در ایران امروز فیلم بسازد احتمالا یک پیام فیلمش هم این بود که "ای خانواده ای که در رفاه غرقی اما گرفتار طلاق عاطفی گشته ای! این زوج ندار و بیچیز از شما در این زمینه بهتر عمل کرده. یاد بگیر!"

درسته که وظیفه کمدین خنداندن در هر شرایطی هست. اما وظیفه اش خنداندن به هر شکلی نیست. چنان که شعبان نشان داد می شود در حضیض تیره روزی هم خنداند اما همدل تیره روزان ماند. قبل از او هم چارلی چاپلین نشان داده بود . خیلی از کمدین های مطرح دنیا نیز هم.

🍀@minjigh

نوشته مرتیط

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

در هر جامعه ای مددکاران اجتماعی و خیریه های حامی مستمندان و نیازمندان، لازم هستند. ما هم به عنوان شهروندان عادی باید از اونها -با بخشیدن پول یا همیاری تحت نظارت متخصصان مددکاری- حمایت کنیم تا بتوانند نیازهای جامعه را برآورده کنند.

اما وقتی تعداد نیازمندان چنان بالا می رود که در نگاه اول به نظر می رسد هر کسی خود درگیر فقر یا بیماری نیست،،مستقل از رشته تحصیلی اش باید خود شخصا آستین برای کار خیریه بالا بزند نشان از آن هست که سیستم ایراد دارد.

راهش این نیست که تشویق کنیم که همه مرام داشته باشند و ازکاراصلی خود و یا استراحت و تفریح متعارف و لازم خود بزنند و بروند وظایف مددکاران را (به صورت غیر حرفه ای و معیوب و ناقص) انجام دهند. راهش این نیست که افرادی را که چنین می کنند قهرمان معرفی کنیم و به سر بقیه مردم بزنیم. راهش این هست که سیستم معیوب را درست کنیم. اگر هم بلد نیستیم که سیستم معیوب را درست کنیم دست کم از پای اونها که بلدند نکشیم.

قدم اول اصلاح سیستم معیوب، یافتن منشا عیب و ایراد هست.  این قدم باپرسشگری شروع می شود. کسی حق نداردبه اعتبار این که چهار جفت کفش در مناطق محروم توزیع کرده،  جلوی پرسشگری جهت اصلاح بنیادی اوضاع را بگیرد.

------------

کی از افتخارات من این هست که وقتی بیماری می بینم چپ و راست توصیه های پزشکی نمی کنم چون که پزشک نیستم. می فهمم که کار من این نیست.اما اغلب مردم با این که پزشک نیستند دایم توصیه های پزشکی می کنند. من حداکثر توصیه می کنم فلان پزشک را ببیند.

همین طور با کمال افتخار، بلند نمی شوم به مناطق بحران زده یا محرومیت زده  بروم به دست و پای امدادگران و مددکاران بپیچم تا به خودم و دیگران ثابت کرده باشم که خیلی مهربان و خاکی هستم. به جای این کار از مددکاران و امدادگرانی که کارشان را بلدند حمایت می کنم. می دانم و درک می کنم  دخالت های افرادی که دوره امدادگری یا مددکاری ندیده اند اگر یکی دو جا هم مرهم باشد ده جا بیشتر ضربه می زند. ضربه های اجتماعی بلند مدت.

از من نخواهید که سلبریتی ای را برای این که چند جفت کفش به خانه مستمندان برده ورای نقد بدانم. خود همین کار خیرش هم چه بسا جای نقد بسیار دارد (مگر این که دوره مددکاری دیده باشد که اغلب ندیده اند) . چه برسد به این به اعتبار این کارش، همدستی با عاملان فساد و تباهی را نادیده بگیریم.

-----------

ممکنه یک دختر جوان یا پسر جوان با وجود مخالفت خانواده ازدواجی بکنه و فرد مورد انتخابش نا مناسب از آب در بیاد.

بعدش معمولا خانواده همه عمر سر  اون جوان می زنند که "دیدی گفتیم!" بگذریم که همان ازدواج های سنتی هم که با رضایت خانواده ها بود  خیلی وقت ها ناجور از آب در می آمد اما باز از ترس خانواده ، زوجین نمی توانستند طلاق بگیرند و خود را رها کنند.

می بایست می سوختند و می ساختند. 

بگذریم! حرفم سر این هست که چه بسا کسی که ده سال پیش  شخصی نا مناسب را انتخاب کرده و ازدواجش به طلاق منجر شده،  شاید بتواند برای بار دوم با بهره گیری از تجارب قبلی  فرد خیلی خوبی را برای ازدواج انتخاب کند و خوشبخت شود.

موارد از این دست کم نبوده اند.قرار نیست تا آخر عمر ، یک انتخاب اشتباه را توی سر فردی بزنیم و به خاطر آن او را انتخاب مجدد بهراسانیم.

به نظر من بعد از گذشت چهل و اندی سال، ملتی که در مقطعی -به دلیل لجبازی توام با چشم و گوش بستگی  توام با خوشی-زیر-دل-زدن-انتخاب اشتباهی  نموده، دیگر همان ملت چشم و گوش بسته نیست. این بار می تواند انتخاب خیلی بهتری نماید. می تواند اشتباهات گذشته را تکرار نکند و خوشبخت شود.

به خاطر اشتباه فاحش چهل و اندی سال پیش نباید ملتی را از ایجاد تغییرات بنیادین در سرنوشت خویش ترساند.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

بله! ما ملت سراسر عشق و صفا نیستیم. نشان به آن نشان که دادسراهای کشور مملو از آحاد همین ملت هست که علیه هم دعوی شکایت کرده اند. حتی پدرو پسر علیه هم. پول همدیگه را خورده اند و علیه هم لغز می خوانند و فحش می دهند. اما! امایی مهم! چند درصد از این مردم عاری از عشق و صفا و سراپا خشم از همتای خود در دادگاه ها می آید نقشه می کشد که بچه شاکی را بدزدد و شکنجه کند تا به شاکی فشار آورد که شکایت خود را پس بگیرد؟! خیلی خیلی خیلی خیلی کم. ما ملت ایران، انسان تر از آنیم که پای معصومی را وسط دعوا بکشیم.

درنتیجه همین ملت مادی و خشمگین و... هزار شرف دارد به ....

همین ملت خیلی بیشتر از این لیاقت دارد.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

من بازی رضا کیانیان را که در فیلم ها می بینم  حس می کنم داره لحظه به لحظه به تماشاچی می گه: «ببین چه عالی بازی می کنم! برام کف بزن!» مصاحبه هاش و اظهارنظرهاش هم موید این برداشت هست. اما بازی محمدرضا فروتن را که می بینیم آدم فراموش می کنه که  فیلمه و او داره نقش بازی می کنه. اون قدر بازی محمدرضا فروتن طبیعی هست که آدم فراموش می کنه  برای او دست بزنه.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو