مینجیق

+0 به یه ن

قابل توجه خوانندگان مینجیق از شیراز

پسر ایشان معلم پیانوی من بودند. البته من شاگرد بی استعدادی بودم.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

زمان آقای خاتمی خدمات كنسولی سفارتخانه ها و كنسولگری های ایران در خارج خیلی خوب شده بودند. هم با ایرانی های مقیم خارج خیلی برخورد خوبی داشتند و هم وقتی خارجی ها برای ویزا مراجعه می كردند خیلی خوب برخورد می كردند. تمدید پاسپورت و.... را غیرحضوری و در اسرع وقت انجام می دادند.

وقتی سخنران دعوت می كردیم به راحتی به آنها ویزا می دادند. همكاران خارجی این را به معنای احترام به علم و احترام به دانشمندان داخلی معنی می كردند و حتی گاهی حسرتش را می خوردند. به هیچ وجه به معنای خود كم بینی جلوی خارجی ها تعبیر نمی كردند. اصلا از ذهنشان هم این نمی گذشت. می گفتند به استاد دانشگاه خودشان آن قدر ارزش قایل شده اند كه به مهمانش راحت ویزا می دهند.

در مجموع سر ویزا كمتر اذیت می كردند. اگر به همان شكل پیش می رفت ایران در جذب توریست خارجی پیشرفت می كرد. این قبیل خدمات بی سرو صدا كه در سایه ی مدیران رده میانی با كفایت به آن درجه از استاندارد رسیده بود بارها و بارها بیشتر از سخنرانی های حساسیت برانگیز آقای خاتمی یا طرح "گفت و گوی تمدن ها" در دراز مدت می توانست به بهتر شدن وجهه ی ایران در دنیا منجر شود. آهسته و پیوسته بی آن كه جنجالی برانگیزد و یا تندروان را تحریك كند. حتی تندروترین ها هم در ایران به مهمان نوازی می بالند و این خدمات كنسولی چیزی بود از جنس مهمان نوازی شرقی-ایرانی.واقعا هم به همان سبك بود. وقتی در خارج اگر به كنسولگری های ایران می رفتید كارمندان آن دقیق مثل این كه به یك خانه اصیل ایرانی مهمان رفته باشید با شما برخورد می كردند نه مثل كارمند یك اداره ی دولتی با ارباب رجوع!

همین نوع اصلاحات بی سرو صدا مطلوب من هست. مثلا وقتی آقای روحانی سر كار آمد و خانه ی سینما دوباره باز شد و برخی فیلم ها مجوز گرفتند خیلی خوشحال شدم. گفتم ای كاش همین روند بی سرو صدا و جنجال و غوغا ادامه یابد. اگر ادامه بیابد به تدریج گروه صنفی گوناگون آن قدر قدرت می یابند كه خود از حق اعضایشان دفاع كنند و اعضایشان جرئت زدن حرف هایشان را خواهند داشت.

 در ادامه نوشته ی قبلی ام علیرضا گفت:". وقتی خاتمی بگه دین در برابر آزادی اون وقت من هم تو خیابون و دانشگاه این حرف رو بزنم من رو دستگیر نمی كنند چون می گم رییس جمهور هم از این تیپ حرف ها می زنه. یعنی یه جورایی باعث می شه خط شكنی بشه. ولی اگر بالاترین مقام اجرایی محافظه كارتر حرف بزنه جامعه هم محافظه كارتر می شه چون قدرت نیروهای محافظه كارتر زیاد میشه."

لازم نیست رئیس جمهور مملكت حرفی بزند كه هنرمند یا ادیب یا روزنامه نگار در سایه ی آن جرئت پیدا كنند تا حرف بزنند.  محیط باید چنان باشد كه روزنامه نگار  آن قدر جرئت كند كه خود رئیس جمهور را هم به چالش بكشد! نه آن كه برای زدن حرف هایش بخواهد او راه را برایش باز كند. (زمان خاتمی انصافا خودش خیلی با روی باز انتقاد می شنید اما روزی روزنامه نگاری به او انتقاد كرد كه  چرا برای جایزه صلح نوبل پیام تبریك نفرستاده همكاران خودش تا می توانستند او را سرزنش كردند كه چرا به خاتمی گفته بالای چشمش ابروست! )

 

فیلم "روزگار ما" ساخته ی خانم بنی اعتماد در انتخابات سال 80 را دوباره ببینیم. خاتمی با حرف هایش محبوب قشر خاصی بود كه خانم بنی اعتماد و دخترش و دوستانش هم به آن قشر تعلق داشتند. اما خانم بنی اعتماد دوربین را به اقشار دیگر می برد كه از چهار سال قبلی خیری ندیده بودند. رئیس جمهور باید رئیس جمهور همه اقشار باشد. منظورم یك سیاستمدار پوپولیستی كه فقط حرف هایی كه مورد پسند اقشار فقیر بزند نیست. منظورم آن هست كه رئیس جمهور باید بكوشد كه بستر لازم برای رشد اقشار گوناگون را فراهم كند. نه آن كه حرف دل قش رخاصی را بزند تا آن قشر جرئت پیدا كند همان حرفی كه بنا به شغلش باید بزند بیان دارد! اگر هم و غمش را بذارد برای جلوداری یك قشر خاص بقیه ی اقشار شاكی می شوند كه این كه دغدغه و خواست من نیست. نتیجه یك رشد نامتوازن برای قشر خاصی هست. همه چیز هم كه در كنترل رئیس جمهور نیست. این رشد نامتوازن خودش باعث شكنندگی می شود.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

چند روز پیش نوشته ای به مناسبت دیدار رئیس جمهور با هنرمندان نوشتم و از اظهارات انجام شده ابراز نگرانی كردم. در انتشار یاد عدم انتشار آن تردید داشتم. امروز آن را منتشر كردم. اگر خواستید می توانید آن را اینجا بخوانید.

اگر یادتان باشد آقای خاتمی در دوم خرداد سال 1377(در اولین سالگرد دوم خرداد معروف) با اشاره به تجربه ی قرون وسطی گفت كه اگر دین هم در برابر آزادی قرار بگیرد این دین هست كه كنار می رود. این حرف به مذاق برخی خوش آمد و در مقابل عده ای را خشمگین ساخت. فارغ از این كه چه كسی خوشش می آید و چه كسی بدش می آید می خواهم به این سئوال بپردازم كه آیا درست هست كه یك مقام اجرایی برگردد و از تریبونی كه به واسطه ی مقام اجرایی اش در اختیار او قرار داده شده است به طرح مسایلی بپردازد كه علی الاصول در دایره مباحثات آكادمیك قرار می گیرد. كاری به این ندارم كه آیا رئیس جمهور فرانسه یا آمریكا یا  صدر اعظم آلمان از این گونه اظهار نظر ها می كنند یا نمی كنند. شاید هم آنها از این اظهار نظر ها بكنند. اما وضعیت كشور آنها با ما فرق دارد. مقام اجرایی در كشور ما باید با واقعیت های موجود سخنش را تنظیم كند. واقعیت كشور ما این هست كه چند روز پس از سخنرانی رئیس جمهور در مورد هنر و هنرمند، برنامه شب چله چلچراغ كه در آن دوهزار نفر شركت كننده و حدود 100 نفر شخصیت هنری و ادبی بنا بود حضور داشته باشند چند دقیقه قبل از برنامه به دستور مقامات امنیتی لغو شده.  واقعیت كشور ما این هست. رئیس جمهور هم كه حرف می زند باید این فضا را در نظر داشته باشد. همه چیز كه تحت كنترل رئیس جمهور نیست (نباید هم باشد).

 

اما فعلا حرف من سر این نیست. همان اظهار نظر خاتمی را در مورد دین و آزادی و قرون وسطی در نظر بگیرید. آیا قضیه به آن سادگی كه او از پشت تریبون ریاست جمهوری گفت بود؟! خیر! به هیچ وجه! اولا كه سیطره ی كلیسا و تحدید آزادی ها در قرون وسطی 1000 سال طول كشید. یعنی به اندازه 50 نسل! در طول زندگی آن 50 نسل هیچ جز آن متصور نبود. ثانیا جریان رنسانس هم كلی جریان های مخالف داشت. اصلا به آن سادگی نبود كه در چند جمله خلاصه شود.  در این موارد باید ساعت ها بحث آكادمیك صورت گیرد. خاتمی به عنوان یك فرد آكادمیك داشت اونجا حرف می زد یا به عنوان یك رئیس جمهور؟! گیریم یك نظر آكادمیك داشت. چه حقی داشت كه از تریبون ریاست جمهوری نظرش را بیان كند؟! نظر آكادمیك را در جمع دانشگاهیان باید گفت و نقد شنید. نه از تریبون بالاترین مقام اجرایی.  به عنوان رئیس جمهور هم نباید این حرف را می زد. كار سیاست  یافتن و بیان "حقیقت ها" نیست. كارش در نظر گرفتن "مصلحت ها"ست. آیا به مصلحت بود چیزی بگوید كه اقشاری كه جز آن می اندیشند را علیه مقوله آزادی بشوراند؟! به نظرم خیر!

راستش من خیلی فرقی بین این حرف جنجالی خاتمی و  حرف جنجالی معروف احمدی نژاد نمی بینم.  احمدی نژاد هم داشت از تریبون ریاست جمهوری حرف نویسنده ای را تكرار می كرد كه اتفاقا خاتمی او را در ایران به حضور پذیرفته بود و خیلی هم تحویلش گرفته بود.

من فكر می كنم اشتباه هست كه از مقامات سیاسی این انتظار را داشته باشیم كه بروند و از تریبونی كه مقام سیاسی شان برایشان فراهم آورده حرف دل ما را بزنند! انتظاری كه باید داشته باشیم آن هست كه فضایی را فراهم كنند كه اگر خواستیم خودمان حرف دلمان را بزنیم . مقامات سیاسی از تریبون خودشان چیزهایی بگویند كه به مصلحت منافع ملی ماست.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

این هفته خوب بود. من جز  دوشنبه كه وقت نكردم ورزش كنم بقیه روزها به برنامه ام وفادار بودم.

 

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

از حدود سی سال پیش به این سو كه من یادم می آید جو جامعه به طور ادواری "سیاست زده" و "سیاست گریز" بوده است. یعنی در ادواری مردم با هیجان خبرهای سیاسی را دنبال می كردند و هر بحثی و هر جنبشی را در سایه و سیطره ی سیاست می دیدند. بعدش در دوره بعد اصلا اخبار سیاسی را دنبال نمی كردند و هر حرفی از سیاست آنها را دلزده می كرد. به نظرم یواش یواش این وضعیت داره عوض می شه. حداقل برای بخشی از جامعه سیاست هم امری می شه كنار بقیه امور   كه از یك طرف نباید كامل به آن پشت كرد  چو ن -چه بخواهیم چه نخواهیم --نتایج جهان سیاست در زندگی ما نقش بازی می كنه. از طرف دیگه همه ی مسایل را در سیاست  و یا در سایه آن نباید دید. به نظرم رو آمدن این نگرش اتفاق مباركی است. در این نگرش نه جایی برای ارادت كاریزما وار نسبت به شخصیت سیاسی هست نه جای نفرت بی حد و حصر. سیاستمدار هم یك آدم هست كه مثل همه ما اشتباه ممكنه بكنه و مثل همه آدم ها خوبی هایی هم داره. برای مدتی در منصبی قرار می گیره و كاری را انجام می ده. حالا بعضی ها یك مقدار بهتر از بقیه این كار را انجام می دهند.  در این دیدگاه جدید به سیاست قرار نیست با دید آرمانی نگاه كنیم. وقتی هم از دنیای سیاست حرف می زنیم قصد خطر كردن  و قهرمان شدن نداریم! گیریم چند نفری قهرمانانه برای سیاست جانفشانی كردند چه تضمینی هست كه نتیجه با آرمان آن افراد مطابقت داشته باشد؟!در این دیدگاه به همان اندازه برای امر سیاست وقت می ذاریم و هزینه می دهیم كه فكر می كنیم به نتیجه اش می ارزد!

حالا بذاریدیك كم بحث كنیم ببینیم در این چارچوب چه كارها می شه كرد؟  من چند نظر خود را می نویسم. شما  هم نظر خود را بنویسید.

اول این كه باید  مطالعه كرد و دید از نهادها ی مختلف چه انتظاری می توان داشت. به طور مثال بذارید در مورد خواست های هویتی در شهرها بگویم.  مثلا در تبریز محله ای هست به نام رشدیه و محله ای دیگر به نام زعفرانیه. نامگذاری محله ی رشدیه بین مردم محبوب هست چرا كه یادآور یكی از شخصیت های تاریخی شهر هست. اما نام زعفرانیه بی مسمی است. اونجا زعفران نمی كاشتند. تاجر زعفرانی هم آنجا ساكن نبوده. چه دلیلی داشت اسمش را بگذارند زعفرانیه؟! خیلی ها در  تبریز از این كه اسم محله ها و پاساژها را از روی اسامی تهرانی تقلید می كنند شاكی هستند. معتقدند نام های محلات تبریز ویژگی های هویتی خود شهر را داشته باشد. حالا ببینیم چه نهادی چنین مسئولیتی دارد؟! جواب در حال حاضر شورای شهرهست.(البته نامگذاری زعفرانیه زمانی كه شورا ها هنوز تشكیل نشده بودند اتفاق افتاد. انصافا اقدام آقای خاتمی در راه اندازی شوراها كه مدت ها مغفول مانده بود جای تحسین و تشكر دارد.
) خوب! اگر مردم شهر فعالیت ها ی شورا ها را از طریق رسانه های محلی یا وبلاگ هایی نظیر وبلاگ آذرقلم تعقیب كنند می توانند تشخیص دهند چه تركیبی از نمایندگان در شورا این قبیل انتظارات آنها را برآورده می كند. كافی است در هر جمع خانوادگی یك نفر باشد كه به این موضوعات علاقه داشته باشد و این گونه اخبار را دنبال كند. وقتی كه انتخابات شوراها سر می رسد می تواند به بقیه ی در انتخاب اصلح مشورت دهد. خیلی از درخواست های هویتی كه در شهرها داریم از طریق همین شوراها به طرز كاملا قانونی و بی هیچ جنجالی قابل پیگیری و برآورده شدن هستند.

حالا برسیم به مجلس.  بنا به قانون اساسی نمایندگان مجلس در برابر تمامی آحاد ملت باید پاسخگو باشند نه فقط در برابر مردم حوزه انتخابیه خود. از نماینده های مجلس نمی توان ونباید انتظار داشت كه تنها به مسایل حوزه انتخابیه خود بپردازند. (این انتظار بحق چیزی است كه از مسئولان محلی و اعضای شوراهای شهر وروستا باید داشته باشیم)  وقتی نماینده ی مجلسی این چنین انتظاری را می خواهد برآورده صورت خیلی خوشی ندارد. گاهی نماینده های مجلس اظهار نظری در مجلس می كنند كه  به نظر من می آید تنها دلیل آن اظهار نظر این بود كه به شهر خود كه برگشتند بگویند "دیدید من ساكت نبودم و حرف زدم!" برخی نماینده ها ی شهرهای كوچك به گونه ای صحبت می كنند كه این حس به شخص دست می دهد كه هدفشان از  صحبت كردن پیشی جستن در گرفتن وقت مجلس از نمایندگان كلانشهرها --علی الخصوص كلانشهر نزدیك به شهر كوچك آنها--ست!  برخی حتی این را به زبان می آورند غافل از این  كه خارج از محدوده شهرشان این حرف كه "دیدید  من از نماینده های فلان كلانشهر بیشتر حرف زدم" بازتاب جالبی نخواهد داشت.حتی گاهی به نظر من می رسد این كه محتوای این حرف چیست و آیا به منفعت آن شهر هست یا نیست فرع ماجراست.

 مردم كلانشهرها معمولا این انتظار را ندارند اما انتظار دارند نماینده ی مجلس یا دیگر مقامات سیاسی همان دیدگاه خودشان را در مجلس بازگو كنند به خصوص اگر این دیدگاه از جنس انتقاد باشد. وقتی نمایندگان این كار را می كنند خوشحال و هیجان زده می شوند. نظر من این هست كه این  انتظار و این خوشحالی  با دیدگاه عملگرایانه نسبت به سیاست كه در بالا به آن اشاره كردم در تضاد هست. در این دیدگاه ما نمایندگان را به مجلس نمی فرستیم كه آنجا  نام شهر كوچك مان  به زبان آید و مطرح شود. به این دلیل هم نماینده به محلس نمی فرستیم كه برود آنجا حرف دل ما را بزند تا دلمان خنك شود.

انتظاری كه ازمردان و زنان سیاست در این چارچوب باید داشته باشیم آن هست كه  طوری حرف بزنند و عمل كنند كه مشكلات در سطح ملی رفع شود. كارها و سخنانشان باید معطوف به نتیجه باشد. گاهی سكوت بهتر از سخن گفتن هست. 

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

من فكر می كنم اگر شخصی كه مقام و موقعیت اجرایی ای داره  از كسی با گروهی بخواهد واقعا در عمل حمایت بكنه خیلی نمی ره جار بزنه كه "ای جماعت! ای مردم! بدانید كه من می خواهم از این گروه یا فرد حمایت ویژه كنم!" چرا؟! خوب! اگر این كار را بكند هنوز حمایت نكرده گروه های دیگر آن "شخص یا گروه ویژه" را تحت فشار می ذارند. بعد اعتراضات شروع می شود كه "چرا آن گروه "ویژه" شدند. ما هم حمایت می خواهیم." خلاصه اوضاع شلوغ پلوغ و قاراشمیش می شه و مدعی بسیار. در نتیجه كار حمایت سخت تر می شه.

كسی كه جار می زنه قراره از  فلان گروه حمایت كنم معمولا بدتر ضربه می زنه حتی اگر مقام اجرایی خیلی بالایی داشته باشه. هرچه حرف های مقام اجرایی  خوشگل تر  و به نظر پیشرو تر باشه ضربه ها بیشتر می شوند!

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

 

 اخیرا رئیس جمهور با جمعی از هنرمندان و ادیبان سرشناس كشور دیداری داشته . هنوز اتفاقی نیافتاده از یك طرف اپوزیسیون خارج نشین به این هنرمندان و ادیبان لجن پراكتی می كنند و از یك طرف متعصبان تندروی داخلی.

از پایگاه خبری آفتاب دارم نقل می كنم:

"

 

آیا واقعا ایران امروز كشش  عملی كردن چنین نظری را دارد؟! گمان نمی كنم! چند وقت پیش داشتم فیلمی مستنددر مورد وین قبل از جنگ جهانی می دیدم. وین اوایل قرن بیستم. همان وین معروف كه ویتگنشتاین و اینشتن و دهها فرد شهیر دیگر همزمان در كافه هایش به بحث می پرداختند. وین اشتراوس! وین دانوب آبی و والتس تا دمدمه های صبح! "آن وین" كشش قبول "هنر خود ارزش هست" را نداشت. بنا به آن فیلم مستند یكی از دلایل نفرت عوام از یهودیان آن شد كه هنرمندان یهودی هنر و معماری آوانگارد را ترویج میكردند و مردم بر نمی تافتند. جایی كه "آن وین" كشش لازم را نداشته باشد آیا "این تهران" خواهد داشت؟! بعید می دانم.

حالا این حرف در جمع های روشنفكری گفته شود طبیعی است. اما وقتی از  دهان رئیس جمهور  بیرون می آید من نگرانم كه واكنش های منفی بسیار به دنبال بیاورد. ای كاش آقای رئیس جمهور به جای گفتن این حرف ها در عمل از هنر و هنرمندان و ادیبان حمایت می كرد و امنیت  آنها را تضمین می كرد. ای كاش در آن جلسه خود كمتر صحبت می كرد و می ذاشت هنرمندان و ادیبان نظرات  و مشكلات خود را بگویند. این طوری در عمل می شد بیشتر امید داشت!

 

رئیس جمهور یك مقام اجرایی دارد. نباید كه در مورد هنر نظریه پردازی كند!  آن همه هنرمندان تراز اول جلویش نشسته بودند و این چیزها را بهتر از او می دانستند. نیازی نبود او آنجا به آنها اینها را یادآوری كند. به جای این حرف ها ای كاش بی جنجال و بی سر و صدا امكان فعالیت آزادترهنرمندان و ادیبان را فراهم بسازد. خاتمی هم از این حرف ها می زد و واكنش ها بر می انگیخت. ولی انتظار داشتیم روحانی به مقام اجرایی اش بسنده كند و از تریبون ریاست جمهوری نخواهد یك مكتب فكری در مورد آزادی یا هنر یا.... را تبیین كند. می دانید نتیجه ی این كار چیست!؟ پس فردا كه متعصبین فشار آوردند مقامات اجرایی  مجبور می شود چیزی در این ردیف بگوید "آن چیزی كه  گفته شد معنایش این نبود كه! معنایش آن بود كه نقاشان آزاد هستند در ترویج ارزش های والا ی مورد نظر شما  با سیاه قلم طرح بكشند یا با مداد رنگی. شاعران آزاد هستند در مدح ارزش ها ی مورد نظرقالب قصیده را انتخاب كنند یا شعر نو  ...."  چه آش شله قلم كاری شود!!!  بگذارید نظریه پردازان حرفه ای هنر ، آزادی و... در محیط های آكادمیك نظریات خود را بسط بدهند. مقامات اجرایی هم محیطی فراهم كنند كه این نظریه پردازان مجبور نباشند تحت فشار، حرف های خود را پس بگیرند یا ماست مالی كنند. كار مقام اجرایی بازگویی نظرات نظریه پردازانی در این مقولات نیست!

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

چندی پیش در بخش كامنت ها من چند نظر در مورد مدارس خاص تهران مثل مدرسه نیكان نوشتم. حرفم دو چیز بود. یكی این كه این مدارس "تیپ" تربیت می كنند نه "فرد" (individual)

البته بعدش یكی از خواننده های دقیق و عزیز وبلاگ به نام سروش به من انتقاد خیلی جدی كرد كه مشاهداتم برای این نتیجه گیری كافی نیست.

دومین نكته ام این بود كه تربیت شدگان این قبیل  مدارس نقش خیلی مهمی در جهت گیری های اجتماعی سیاسی پایتخت و به دنبال آن كل كشور دارند.  معمولا مردم كه می خواهند تهران و جهت گیری های آن را در مسایل اجتماعی و سیاسی تحلیل كنند دو تیپ در نظر دارند: یكی تیپ هایی كه خانم هایشان لاك قرمز می زنند و لباس مارك دار می پوشند  و غرق در ناز و نعمت هستند  و دغدغه های خاص خود را دارند  و دیگری  كسانی كه غم نان دارند و  نگرانی شان تهیه ملزومات اولیه زندگی است .

اما به نظر من در تحلیل جامعه ی پایتخت ایران،  ابر شهر تهران، آن چه باید حتی بیش از دو قشر بالا مورد توجه گیرد همین تیپ فارغ التحصیل این قبیل مدارس خاص هست.  شاید بر عكس آن دسته اول و تا حدی دسته دوم اینها را زیاد نمی بینیم. اتفاقا چون  این قشر  معمولا متنفذ هستند  زیاد نمی خواهند تو چشم باشند! وقتی نام تهران می آید معمولا این قشر و این تیپ در نظر افراد نقش نمی بندد. اما هستند و بسیار هم اتفاقا متنفذ می باشند.

حالا این نوشته را بخوانید. به قلم كسی است كه این طبقه را بسی بهتر از من می شناسد. ای سروش عزیز  كه به  من انتقاد كردی! انصافا كسی كه در چنین شرایطی بزرگ شده باشد همان تیپ را پیدا نمی كند؟! نوشته پیتزا فروشی كنار مدرسه ورشكست شد!

:))

فارغ التحصیلان این مدارس خط فكری مشخص دارند، با هم شبكه های اجتماعی خودشان راساخته اند، پول و حامی دارند و...... طبیعی است كه در جامعه و در عرصه سیاست هم خیلی تاثیرگذار بشوند.

به نظر من وجود این قشر از اصلی ترین ویژگی پایتخت ایران هست. مشابه آن را در استانبول و آنكارای تركیه می بینیم اما در ازمیر  تركیه هرگز!  نظیر این مدارس در شهر های كوچك تر نمی تواند باشد. حالا شاید در اصفهان و مشهد در سطح كوچك تر مشابه داشته باشند اما در تبریز و شیراز و رشت و اورمیه چنین مدارسی با این فرهنگ خاص گمان نمی كنم پا بگیرند. در شهرهای كوچك تر كه اصلا گمان نمی كنم. اگر شهری مثل تبریز بخواهد حرف بیشتری در صحنه ی سیاست كشور داشته باشد باید فكر آلترناتیوی برای این قبیل مدارس برای تربیت نسل بعدی باشد. (با توجه به شناختی كه من از تبریز دارم این مدارس به این شكل در تبریز زیاد مقبولیت نخواهند داشت!)

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

سلام

هفته ی قبلی من نسبتا خوب به برنامه وفادار بودم. به جز روز یكشنبه كه تولدم بود و حسابی كیك خوردم!

این وبلاگ به تازگی برای بحث در مورد حقوق زبانی افتتاح شده است. اگر به این مبحث علاقه دارید می توانید به این وبلاگ رجوع كنید و با نظرهایتان را بنویسید.

این نوشته آنا را هم ببینید.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

در دهه هفتاد هجری روشنفكران دینی روی فضای فرهنگی كشور نوعی هژمونی داشتند. اما در 6-7 سال گذشته از قدرت و نفوذشان كم شده است. از یك طرف مذهبیون متعصب به آنها حمله كرده اند و از طرف دیگر برخی  روشنفكران سكولار با طعنه و نیش زبان آنها را تخطئه ای هجو گونه نموده اند. به نظرم می آید جوانان كتابخوان هم دیگه كمتر از دهه هفتاد به آنهاعلاقه و احترام قایلند. این آخری به نظرم تقصیر  برخی از چهره های شاخص روشنفكران دینی است! منظورم اینه كه اگر كمتر مخالفانش را كه شامل چهره های محبوب و موقر هم می شد به باد هجو می گرفتند بین مردم كتابخوان مقبولیت بیشتری داشتند. اون جور رفتارها احترام و منزلت شان را  در بین قشر اهل مطالعه بدجوری پایین آورد. صد تا دشمن بدخواه نمی توانست اون طوری احترامشان را زایل كند كه خودشان به قلم خودشان كردند. این هم درسی برای نسل ما و بعد از ما می تواند باشد.

البته به روشنفكران دینی انتقادات بسیار وارد هست. چه به لحاظ نظری و چه به لحاظ عملكرد. من وارد این انتقادات نمی خواهم بشوم كه بسیاری از من باسواد تر و آگاه تر به مقوله به این كار پرداخته اند و خواهند پرداخت. اما نكته ی دیگری را می خواهم عرض كنم. از حذف و كمرنگ تر شدن نفوذ كلام روشنفكران دینی در جامعه خوشنود نیستم. خوشحال تر می شوم  اگر نسل جدیدی از روشنفكران دینی یا نواندیشان دینی سربرآورند كه از خطاهای نسل آینده آموخته باشند و از لحاظ فكری انسجام بیشتری داشته باشند و در جامعه تاثیرگذاری داشته باشند.

چیزی كه روشنفكران سكولار متوجه نیستند قدرت فوق العاده مذهب در جامعه ی ما ست. روشنفكران سكولار از نفوذ و قدرت مذهب در جامعه غافلند. از این كه برخی جوانان از خانواده های خیلی مذهبی به سوی نظرات آنها گرایش پیداكرده اند نتیجه می گیرند كه نفوذ مذهب كم شده. در صورتی كه آن چه كه آنها می بینند معرف كل جامعه نیست. دیروز صبح جایی بودم كه جلوی یك امامزاده واقع شده. خانم ها صحبت می كردند. درمورد  محمود كریمی مداح كه خبرساز شده حرف می زدند. می گفتند در امامزاده وقتی مداحی می كرد غلغله بود. خانواده های بچه ی كوچك را زیر برف و سرما آورده بودند و در سرما وایستاده بودند.
در سخنرانی كدام روشنفكر (اعم بر دینی یا غیر دینی) چنین اتفاقی می افتد؟!
این نفوذ و قدرت چیزی نیست كه بشه ازش صرفنظر كرد. روشنفكران سكولار صرفنظر می كنند. نگاهشان سال 57 هم همین بود. این قدرت و نفوذ فوق العاده را در جامعه درك نمی كردند. حالا هم روشنفكران سكولار همان ساده انگاری سال 57 را تكرار می كنند

نكته ای كه می خواهم عرض كنم آن هست كه مذهب برخلاف نظر برخی از روشنفكران سكولار در جامعه ایران بسیار متنفذ هست و به معنایی هم دارد متنفذ تر می شود. راستش من در بین خانواده های مذهبی كه اهل زیارت رفتن و... هستند نگاه مادربزرگ ها  را بسیار بیشتر از نوه ها سكولار می بینم. به بخشی از بحث نوه و مادربزرگ را كه همین چند روز پیش شنیدم توجه كنید تا منظورم با یك مصداق روشن شود. مادربزرگ اول:" اگر برنامه  ریزی و مدیریت درست باشد با این همه زائر كه به عراق می رود  می توان آنجا را آباد كرد. حساب كنید! هرایرانی كه اونجا می ره دو سه میلیون خرج می كنه با این همه پول می شه منطقه را آباد كرد." مادربزرگ دیگر: "همچین هم آسان نیست. ما یك جنگ پشت سر گذاشتیم هنوز اثرات مخرب آن از بین نرفته. این عراقی های بیچاره سه تا از این جنگ ها  از سر گذرانده اند." نوه ی جوان شیك پوش و زیبا روی  با اطمینان كامل با لحنی تقریبا سرزنشگر و تاحدی دست بالا خطاب به دو پیرزن: "اونجا هرگز آباد نمی شه. خون ریخته شده." شرط می بندم اگر برخی روشنفكران سكولار این خانم جوان را  در یك مجلس عروسی ببینند از ظاهر ش نتیجه می گیرند كه حالا كه یك خانواده ی مذهبی چنین دختری را پرورده  پس حتما نفوذ مذهب كمرنگ شده. (من فقط دارم بیان مشاهده و نقل قول می كنم. اصلا هم در حد و حدودی خود را نمی دانم كه در مسایل مذهبی و اعتقادی صاحب نظر باشم.)

 

 چیزی كه می خواهم بگویم این هست كه ای كاش به روشنفكران دینی نسل جدید كه آگاه به علوم جدید هستند و به مناسبات سیاسی دنیای جدید وارد هستند بیشتر میدان داده شود. والا گرایش مذهبی مردم به سمت خرافه گرایی گرایش می یابد. روشنفكران دینی هستند كه می توانند از گرایش های تفرقه آمیز بین فرقه ها و مذاهب اسلامی جلوگیری كنند. اگر هدایت نگاه دینی به دست یك عده نا آگاه از واقعیات روز دنیا بیافتد می تواند پشیمانی به بار آورد.
منظورم نواندیشان نسل جدید هست. چهره های شاخص نسل قبل كه به خاطر تندروی هایی كه خود كرده اند دیگه زیاد مقبولیت ندارند. نسلی نو لازم هست با اندیشه و منشی نو و بهتر.

در پایین نظر عطیه را باز می نویسم:

عطیه:

من فكر می‌كنم كه روشنفكرهای سكولار باید اول مشكل‌اشان را به طور شخصی با دین حل كنند و به عنوان یك نهاد اجتماعی/سیاسی/اقتصادی علی‌الخصوص در خاورمیانه بپذیرند. بعد اصولا به فكر تساهل و تسامح باشند تا وقتی از دین گذر نكنند و مساله برایشان حل نشده باشد، مرتب یكی به دو و جنگ است نه بحث و گفتگو و تسامح و تساهل.
بعدش هم منابع روشنفكری سكولارها عمدتا كتاب‌های فلسفی و اجتماعی و جامعه‌شناسی و ... از اروپا و آمریكا است، به ندرت كسی را در بین‌اشان پیدا می‌كنید كه دستی هم بر مطالعات خاورمیانه داشته باشد. اما برعكس خب روشنفكرهای دینی عموما از منابعی استفاده میكنند كه براساس جوامع مذهبی خاورمیانه نوشته شده است.
یك بخش دیگر هم در روشنفكران سكولار این است كه خیلی ذهن نامرتب و نامنظمی دارند، در مورد هر مساله‌ای نظر می‌دهند علی‌رغم تخصص و رشته دانشگاهی، با خواندن یكی دو تا كتاب در یك زمینه‌ای به پیشنهاد ملت، كلا همه دنیا را از آن دریچه می‌بینند و .... اصلا در برخورد باهاشون خود آدم هم قاطی میكنه كه بالاخره چی؟ خیلی آشفته هستند و خب گروه‌های اجتماعی‌اشان هم از این مساله رنج می‌برند برخلاف روشنفكران دینی كه منسجم‌تر هستند و آشفتگی روحی و گفتاری و ... خیلی كم‌تر دارند

 

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک تویتر گوگل

آردینی اوخو