شنبه 29 خرداد 1400
+0 به یه ن
در حال حاضر من هیچ جناح سیاسی قدرتمندی سراغ ندارم که بتواند دغدغه ها و خواسته های من به عنوان یک شهروند ایرانی را پاسخگو باشد. اما تحولات سریع شکل می گیرند. به خصوص با توجه به این که زیر ٥٠ درصد از مردم در انتخابات ٢٨ خرداد شرکت کردند، اونهایی که شم سیاسی دارند در خواهند یافت که اینجا خلایی به وجود آمده که علی الاصول می توانند پرکنند. در نتیجه بعید نمی دانم که تا چند ماه دیگر جریان سیاسی غیرقابل صرفنظر کردنی، به وجود آید که بتواند جوابگوی دغدغه های امثال من باشد.
در هر صورت، این جریان به حد کافی قوی نخواهد بود که قدرت را به دست بگیرد. اگر رهبران جریان سیاستمدار باشند به دنبال اهرم ها و ابزارهایی برای سهم داشتن در قدرت خواهند بود. بی تردید در میان جمعیت هشتاد و چند میلیونی ایران کسانی هستند که معادلات قدرت را بشناسند وبتوانند از این گونه مانورهای سیاسی بدهند.
اما باید واقع بین بود. جامعه ایران بسیار متکثر شده و دغدغه ها و علایق و گرایش های مختلفی در آن هست. دغدغه های من که از آنها یاد کردم شاید متعلق به تنها بیست درصد از جامعه باشد. شاید حتی کمتر!
هیچ شانسی نیست به جز از راه ائتلاف!
شاید اون جریان سیاسی که مورد علاقه من بشود برای داشتن سهمی در قدرت مجبور شود که با گروه های سیاسی دیگری ائتلاف کند که من ازشان خوشم نمی آد. اشکالی نداره. من که قرار نیست با اونها که دوستشان ندارم سر میز بنشینم. سیاستمداران مورد تایید من این کار را خواهند کرد. این قبیل ائتلاف ها بخشی از کار سیاست ورزی است.
مثلا جریان های هویت طلبی قومی نیاز خواهند داشت با بخش میانه روتر هویت طلبی سایر اقوام و یا حتی بخش میانه روتر و متعادل تر باستانگراها ائتلاف کنند تا هر کدام بتوانند به بخش هایی از مطالباتشان که مشترک هست برسند.
بنابراین بهتر است که ما وقت خود را با توپیدن به جریان های سیاسی مختلف خارج از دایره قدرت تلف نکنیم . شاید از سخنگوی فلان جریان -با دلیل و یا بی دلیل- خوشم نیاد اما دلیلی ندارد که او را به فحش ببندم و
مخالفت با آن جریان را تبدیل به یک امر ناموسی کنم( مگر این که جریان پدرکشتگی ای در میان باشد که قضیه
فرق می کند.) اما تا جریان پدرکشتگی نیست و دست اون جریان به خون آغشته نیست و تنها تفاوت در سلایق و دیدگاه هاست بهتر است با ابراز تنفر شدید و ناموسی کردن مخالفت، دست سیاستمداران مورد حمایت خود را برای ائتلاف نبندیم. والا اهرم ها ی کسب قدرت توسط سیاستمداران مورد تایید خود را به دست خود از کارآیی می اندازیم!
نکته دوم این که امثال من باید سعی خودمان را در چند ماه آینده به کار ببندیم که گسل ها ی اجتماعی را صاف کنیم. یکی از گسل ها که در دهه ٦٠ به نوعی و در ده سال اخیر به شکلی دیگر توسط ارباب قدرت در ایران تعمیق شده، گسل طبقاتی است. ما سعی کنیم کمی این گسل را کم عمق تر کنیم.
کمک به بنیاد کودک به نظر من برای یکی در شرایط من و با امکانات مالی من بهترین راه در جهت این هدف هست. برای ایرانیان مقیم خارج هم همین طور.
همین طور فکرمان را بدهیم به فعالیت هایی که همه اقشار صرفنظر از میزان درآمد می توانند در آن شرکت کنند.
حاکمان ما در دهه اخیر زورشان دادند به ساختن شاپینگ مال. از پارک ها کاستند و به مراکز خرید افزودند. این هم باز سیاستی در جهت اختلاف افکنی طبقاتی بود و هست.
ما در مقابل این روند می ایستیم. هیچ دوست ندارم باغی بخرم و دیواری دور آن بکشم. دوست دارم در طبیعتی قدم بردارم که همه اقشار جامعه از فقیر و غنی بتوانند در آن تردد کنند و از آن لذت ببرند. راه رشد اجتماعی و سپس سیاسی را هم در این می دانم نه چپیدن در باغ اختصاصی خود ویا تردد در شاپینگ مال هایی که فقط قشر باریکی به خود اجازه حضور در آن را می دهند.
به عینه می دیدم که گلگشت در باغ های لاله در آغاز بهار در شهرهای ایران چه قدر حس همبستگی و همدلی بین اقشار مختلف با دیدگاه های مختلف و حتی متضاد به وجود می آورد تا جایی که حتی گسل عظیم بین مذهبی و ضد مذهب را هم برای ساعتی چند صاف می کرد.
آمادگی برای ائتلاف با جریان هایی با دیدگاه متفاوت از یک
سو، و همبستگی فقیر و غنی از سوی دیگر رمز موفقیت ما خواهد بود که تا ٥-٦ سال آینده جریان سیاسی ای به قدرت رسانیم که پاسخگوی دغدغه ها و نیازها و خواست هایمان باشد.
🍀@minjigh
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل