مینجیق

آیا نظریه ریسمان از مرداب خود حذر می کند؟ این عنوان سخنرانی دکتر شیخ جباری است که ساعت 4:30 روز چهارشنبه این هفته در سالن آمفی تئاتر  پژوهشکده فیزیک ارائه می شود. سخنرانی در مورد حدس وفا ست که توجه های بسیاری را جلب نموده است.

شرکت برای همگان آزاد و رایگان است.

محل برگزاری: تهران، فرمانیه (شهید لواسانی)، بین دیباجی شمالی و کامرانیه، جنب فربین، پژوهشکده فیزیک پژوهشگاه دانش های بنیادی، طبقه اول، سالن آمفی تئاتر

پی نوشت: این ساختمان که سخنرانی در آن برگزار خواهد شد را هم عملا دکتر شیخ جباری خود-به طور صلواتی- ساخته اند.  اوایل کار به دلایلی آرشیتکت پروژه ، طرح را زمین گذاشت و رفت. برای این که پروژه زمین نماند  شاهین خود راهبری پروژه را برعهده گرفت. به مدت شش سال به طور متوسط روزانه یک ساعت وقت برای این کار گذاشت. روزهای تعطیل بسیاری به پژوهشکده آمد که پروژه را به پیش ببرد. اصرار داشت تا جایی که امکانش هست جنس ایرانی به جای جنس چینی خریداری شود.  به طور مثال سنگ های چینی کاتالوگ های مرتبی داشتند و انتخاب از آنها آسان بود اما اسم سنگ چینی که می آمد شاهین عصبی می شد و فریاد می زد " یعنی دیگه ما در این مملکت سنگ هم نداریم که از چین وارد کنیم؟!" خرید سنگ ایرانی آن قدر آسان نبود مستلزم آن بود که به فروشگاه های سنگ در سطح شهر  (در این ترافیک) سر بزند و یکی یکی تست کند.

طبعا در زمان ساخت این ساختمان آسانسوری در کار نبود. حتی پله ها هم درست و حسابی ساخته نشده بودند. همپای کارگران شاهین هر روز یکی دو بار این این 7+2 طبقه را با پله های ساخته نشده بالا و پایین می رفت و نظارت می کرد. همه این کارها به صورت صلواتی!

و اما سالن آمفی تئاتر! این که از هر گوشه سالن دید بر سن هست و از نظر آکوستیک سالن تزدیک به  ایده آل است اتفاقی نیست. طراحی دکتر جباری است. در زمان دانشجویی، او مدتی در آزمایشگاه آکوستیک دانشکده مشغول بود و دانش کافی برای این کار داشت. راحت بودن صندلی های سالن (ایرانی و با کمترین قیمت) هم داستان ها دارد که تعریف آن از حوصله این نوشته خارج است.

در مورد تعداد و ارتفاع پریز ها ووووووو ساعت ها شاهین با کاربران مشورت کرده است.

فکر نکنید این کارها بدون چالش همراه بوده است. در مورد تک تک این مسایل مجبور بود که با کسانی که چوب لای چرخ می گذارند مبارزه کند. در مواردی متاسفانه زور سنگ اندازان چربید و این ساختمان آن چنان که می بایست ایده آل از آب در نیامد.

پس از مبارزه شدید با سنگ اندازان، بالاخره موفق شد که سالن آمفی تئاتر سه در خروجی داشته باشد تا در مواقع اضطراری تخلیه سالن به راحتی صورت گیرد و کسی زیر دست و پا نماند. خیلی وقت ها می بینم در برگزاری برنامه ها فقط یک یا دو در را باز می گذارند و دیگری را قفل می کنند! وقتی  به یاد آن  می افتم که سر این نکته ایمنی (که عموما در ایران درک نمی شود) شاهین چه قدر مبارزه کرد و چه تهمت  ها ی ناروا از نادانان و نظر تنگان شنید، قلبم به درد می آید!