مینجیق

داشتیم با شاهین بحث می کردیم و به این نتیجه رسیدیم که  یکی از دلایل مهم برای این که ایرانی ها از یک حد بیشتر پیشرفت نمی کنند نظر تنگی شان نسبت به هم هست.

افراد مبتکر که بتوانند  روش های نو و ابتکاری برای پیشرفت ابداع کنند در ایران ما زیاد هستند. فرهنگ مبتکر پروری داریم اما از آن سو تا یکی از راه ابتکار عمل خود پیشرفتی می کند عده زیادی پیدا می شوند که هم و غم خود را می گذارند برای این که پوز او را به خاک بمالند. بعدش یارو  تمام توان خود را باید صرف آن کند که توطئه ها را خنثی کند. دیگه نمی تواند توان خود را به رشد بیشتر  صرف سازد.

به نظرم می رسد در این 10-15 سال اخیر به برکت همین جریان هویت گرایی این نوع نظر تنگی در آذربایجان (منظورم همین آذربایجان خودمان هست نه کشور جمهوری آذربایجان) کمرنگ تر شده است. یعنی فضایی به وجود آمده که در آن مردم آذربایجان آن قدر به پیشرفت آذربایجان علاقه مند شده اند که دیگه تا حد زیادی نظرتنگی های پیش پا افتاده را کنار گذاشته اند. به خصوص نسل جدیدتر این طور شده اند. تا می بینند یکی دارد پیشرفت می کند پیشرفت او را پیشرفت جمعی خود می دانند و به آن می بالند. این خیلی مثبت و امید بخش هست.

در این راستا می خواستم یک نکته بگویم که البته از  زوایای دیگر هم قبلا به آن پرداخته ام.

از زبان مردم آذربایجان زیاد گلایه  می شنویم که در استان ما سرمایه گذاری نمی شود و به جای آن در شهرهای دیگر سرمایه گذاری می شود.

این حرف بی اساس نیست. اما باید دقیق تر روی این موضوع زوم کنیم و آن را از یک حالت گلایه که نتیجه ای جز ایجاد بددلی ندارد خارج سازیم.

من این روزها دارم یادداشت های علم را می خوانم. به واقع هم در زمان بروبیای پهلوی دوم که درآمد نفت سرشار بود و همه تصمیم سازی ها و تصمیم گیری های بزرگ  توسط شخص شاه انجام می گرفت آذربایجان مورد بی مهری قرار می گرفت. تا جایی که حتی خود علم هم صدایش در آمد.

سرمایه گذاری ها بیشتر به سمت اصفهان و شیراز و خوزستان و یا خراسان سرازیر می شد.

بیایید یک خورده اینها را بشکافیم. وضعیت اصفهان فرق می کند. از قرار معلوم دست کم  از زمان سلجوقی ها  به این سو هر حکومتی که آمده به اصفهان توجه ویژه داشته است. فکر کنم این به خود اصفهانی ها باز می گردد که می روند و برای گرفتن امکانات چانه می زنند. در واقع مترصد  فرصت هستند که ببینند چگونه و از چه طریق می توانند امکانات را به سمت خود جلب کند.

خراسان به خاطر حرم امام رضا مورد توجه بوده و خواهد بود. خوزستان هم به خاطر نفت مورد توجه شاه بود.

و اما شیراز! راستش چه در دوران پهلوی اول و چه در دوران پهلوی دوم آن قدر از عشایر استان فارس (به خصوص از قشقایی های نازنین) کشته بودند و جنایت کرده بودند که این سرمایه گذاری ها را برای دلجویی می کردند.

بعد از انقلاب خیلی به استان فارس دیگه نرسیدند. اما هنوز که هنوزه در آذربایجان مرتب می شنویم که به شیراز رسیدند ما موندیم.

زمان آقای رفسنجانی یک کمی به کرمان رسیدند. بعدش هم از زمان آقای خاتمی به این سو به یزد می رسند. البته یزدی ها هم فرهنگ شبیه اصفهانی ها دارند. به قم هم که از اول انقلاب به دلایلی که خود می دانید خوب می رسند.

ببینید ما به طور سنتی با مردم شیراز و کرمان خوب می توانیم تعامل و همکاری کنیم. اخلاقمان با هم می سازد و در خیلی موارد همدیگر را کامل می کنیم. حیف هست که با  این نگاه میانه مان شکرآب شود. چون در صورت همکاری با شیرازی ها و کرمانی ها می توانیم به پیشرفت های بیشتری نایل شویم.

به طور آماری عرض می کنم.  موارد نقض قطعا می یابید. من علی العموم را عرض نمودم.

در مجموع این که روی چشم همچشمی با سایر استان ها طلب سرمایه گذاری کنیم روش درستی نیست. . در زمان رفسنجانی و خاتمی با صرف هزینه های هنگفت اومدند اون سد ها را در حوضه آبریز اورمیه زدند و شد آن چه که نباید می شد.

به جای چشم همچشمی با سایر استان ها باید ببینیم نیازمان چیست. برنامه ریزی کنیم و برای تحقق این برنامه ها بودجه بخواهیم. نه با گله گذاری بلکه از راهش! نه به خاطر این که در جذب سرمایه از اصفهان عقب نمانیم بلکه به خاطر این که پروژه مفیدی را که قبلا کاملا مورد بررسی کارشناسی قرار گرفته،  به ثمر برسانیم. این رویکرد برای پیشرفت آذربایجان مفید تر خواهد بود.