مینجیق

+0 به یه ن

اندکی بعد از وقایع سال ۸۸،   رسانه ها پوشش وقایع را کنار گذاشتند و روی پرونده  سکینه محمدی آشتیانی، متولد تبریز متمرکز شدند. به او در دادگاه اتهام معاونت در قتل همسر  و زنای محصنه زده بودند. با این که شواهد برای این اتهامات موجود نبود اما قاضی حکم سنگسار صادر کرده بود. این حکم، واکنشی جهانی در پی داشت که البته بعدا به ۱۰ سال حبس تقلیل یافت. ده سال پیش هم این زن آزاد شد.

این زن  دو فرزند به نام های فریده و سجاد داشت. سجاد برای تبرئه مادر می کوشید. سایت های زیادی در آن زمان، کوشش های او را برای تبرئه مادر پوشش می دادند. بیشتر سایت های موسوم به ارزشی بخش نظرات را آزاد می گذاشتند تا کاربران علیه سجاد و مادرش فحاشی و توهین کنند. من بخش نظرات  چند تا از این سایت ها را خواندم. چیزی که نظرم را جلب کرد این بود که اغلب توهین کننده ها به سجاد خود را مردان رشتی معرفی می کردند. سجاد را بی غیرت می خواندند وادعا می کردند که اگر جای او بودند خود، مادر را می کشتند. طبعا سجاد به توهین های آنها وقعی نگذاشت و حامی و پشتیبان مادر ماند. اگر من می خواستم مرد سال انتخاب کنم سجاد را بر می گزیدم.

در همان سال ۸۸، بسیاری از سبز های پایتخت سعی می کردند با ترجمه به زبان ترکی دیالوگ های فیلم هایی نظیر فیلم های مسعود کیمیایی که زیاد دم از غیرت  و مردانگی می زنند ، همشهریان ما را ترغیب کنند که در جنبش جلو بیافتند. (بخوانید سپر بلایشان شوند.) این تحریکات کوچکترین اثری   در آقایان همشهری ما نداشت. فقط سوژه خنده شد.

همشهری های ما با این چیزها تحریک نمی شوند  که خودشان را-یا مادرشان را- فدا کنند. اصلا به آن گوینده و نظرش آن قدر اهمیت نمی دهند که باغیرت یا بی غیرت خوانده شدن توسط  او، انگیزه ای برای انجام دادن یا ندادن کاری به وجود اورد. 

اما اگر زنان خانواده شان یا دختر محبوبشان، در جنبشی جلو بیافتند پشت سر آنها  برای محافظت  راه می افتند  و اگر لازم شد   اقدامات قهرمانانه هم  از آنها سر می زند.   در جنبش مهسا، برعکس جنبش سبز، این اتفاق افتاد

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل