مینجیق

یک عده هم ما  را به قانون مداری تشویق می کنند و شعار می دهند حتی از قانون نسنجیده و حساب نشده و مضر هم باید تبعیت کرد که وضع مملکت درست بشه. این عزیزان هم بر دو دسته هستند. یکی آن که این نصیحت را برای دیگران می کنند اما برای خود استثنا قایل هستند. این افراد در فرهنگ سکولار همان نقش را بازی می کنند که واعظان مزور در فرهنگ دینی. دسته دوم اما خود به شعاری که می دهند پایبند هستند و دایم دیگران را هم «امر به معروف» می کنند و به خاطر رعایت نشدن مقررات پرخاش می کنند. با توجه به این که علایم راهنمایی رانندگی در شهر های ما همچین حساب شده هم نیست و خیلی جاها می بینید علایم ضد و نقیض هستند این افراد برداشت و «فتوای» خود را  خوانش صحیح می دهند و خوب از خجالت هر کس که با خوانش آنها موافق نباشد بر می آیند. این دسته معادل واعظان و دین داران دگم اندیش در  فرهنگ دینی هستند. می دانیم که گاهی اثرات منفی دگم اندیش ها از واعظان ریاکار هم  بیشتره.

برخی هم پشت ماشینشان می نویسند «من بین خطوط رانندگی می کنم». کار خوبی هست اما خیلی جاها عملی نیست. خیلی جاها می بینی دو سری خط با فاصله کشیده شده که حتی موازی هم نیستند! یکی کهنه یکی تازه! معلوم هست که هیچ حساب و کتابی در کشیدن خط ها نشده. خیلی جاها می بینی خط به موازات خیابان نیست! خیلی جاها وسط لاین خودت یک چاله به چه گندگی سبز می شود. در میدان ها  خط  کشی های غیر اصولی را که می خواهی رعایت کنی مجبوری بپیچی جلوی راننده بغل دستی که داره راه خودش را می ره و طبعا اعصاب او را خرد کنی و......

گاهی فکر می کنم این عزیزان در عمل هرگز سعی نکرده اند  که بین خطوط رانندگی کنند والا می دیدند چه مشکلاتی پیش می آد. اتفاقا چون من سعی کرده ام بین خطوط رانندگی کنم فهمیده ام این خطوط در کشور ما تا چه اندازه نسنجیده و غیر اصولی کشیده شده اند و پایبندی به آنها خیلی جاها به ضرر ترافیک هست.

بیایید واقع بین باشیم. خیابان های ما در ایران استاندارد نیستند. بیشتر دور و بری ها هم استاندارد رانندگی  نمی کنند. ماشین ها هم اغلب استاندارد نیستند. 

رانندگی در ایران مهارت های خاص خود را می طلبد. به نظرم به باید بر چیزهای دیگر تاکید کرد:

۱) معاینه فنی خودرو خود را جدی بگیریم.

۲) با دقت و سرعت مطمئنه حرکت کنیم.  قاعده فاصله از اتومبیل مقابل را رعایت کنیم. (اتفاقا این قانون  رانندگی به درد ایران بیشتر از کشورها با جاده های استاندارد می خورد) اگر بارانی یا برفی باشد بیشتر باید فاصله گرفت.

۳)  حواسمان به دست انداز ها در جلو باشد تا مجبور نباشیم وقتی به آنها رسیدیم ترمز دفعی بگیریم یا فرمان را شدید بپیچیم. اگر بچه کوچک سالمند بیمار یا خانم باردار در ماشین باشد به این موضوع باید توجه دو چندان کنیم.

۴) حق تقدم عابران پیاده را رعایت کنیم.  به عنوان جنبه ای از نیکوکاری! حس خوبی داره آرامش را در هنگام عبور از خیابان در چهره عابر دیدن.

۵)  اگر جلویمان مسافرکش هست هر لحظه انتظار داشته باشیم که توقف کند و در ماشین را باز کند. آماده این کار باشیم تا وقتی اتفاق افتاد کنترل ماشین یا اعصابمان از دست نرود.

۶)  اگر راننده های بغل دستی بد رانندگی کنند بلند نشویم آنها را تنبیه کنیم. به ما چه؟!  کی گفته ما مامور به بهشت سکولار (سویس؟)بردن شهروندان هستیم؟! بیخودی خون خود را کثیف نکنیم.یادمان بیاید چه قدر از این که عده ای از دین داران  می خواهند مردم را به زور بهشت  ببرند بیزاریم. ما ورژن سکولار آنها نشویم!

اتفاقا من از دست رانندگی کسانی که  می خواهند راننده خاطی را ادب کنند بیشتر آزار دیده ام. به بهانه ادب او راه را بر بقیه می بندند.

۷) یادمان باشد با ده دقیقه زودتر رسیدن هیچ جا را فتح نکرده ایم. پس زیاد جوش نزنیم. اگر قرار مهمی داریم (مثل کلاس درس یا رساندن مسافر به فرودگاه) برای اطمینان زودتر حرکت کنیم. همیشه یک کتاب در ماشین داشته باشیم که اگر زود رسیدیم مطالعه کنیم. اما برای سرموقع رسیدن در رانندگی جوش نزنیم!

۸) این قدر خودمان را جدی نگیریم که اگر به علت ناشی گیری یک نفر در پارک دوبل کردن در کوچه ای وقت ما ۵ دقیقه تلف شد ما حق داریم عصبانی شویم! نه جانم! آن قدر ها وقت ماها ارزش ندارد. خودمان را زیادی جدی نگیریم تا آسوده باشیم.

این مطالب را بیشتر خطاب به خودم نوشتم تا یادم باشد. در وبلاگ منتشر کردم که سر رودربایستی به آن پایبند بمانم. باز هم خواهم نوشت.