+0 به یه ن
در این دو هفته كه این وبلاگ را درست كردم بیشتر مطالب تكراری از وبلاگ های قبلی ام در اینجا منتشر كرده ام. علت این بود كه می خواستم مروری داشته باشم بر سیر افكار خودم در شش سال گذشته.
در این مدت فكر می كردم كه می خواهم چه هدفی را از ادامه ی این وبلاگ دنبال كنم. اگر یادتان باشد پارسال كه تصمیم گرفتم وبلاگ مینجق را در دامنه ی بلاگفا ببندم نوشتم كه باور دارم باید وارد مرحله ی جدیدی از نگرش به زندگی بشوم كه با ادامه ی مینجق دربلاگفا امكان پذیر نیست. بعدش هم وبلاگ "قیل و قال علم" را باز كردم كه منعكس كننده ی دغدغه های علمی من است. وبلاگ قیل و قال از آن چه كه می پنداشتم موفق تر عمل كرده است. بخشی از نیازهای مرا جواب می دهد. با شاهین و اعضای گروه مان در مورد مطالب آن گاهی صحبت می كنیم.
گاهی كامنت های علمی خوبی هم دریافت می كنم. 6 سال پیش وقتی كه من وبلاگ نویسی را شروع كردم جامعه ی علمی ایران هنوز این كشش را نداشت كه وبلاگی مانند "قیل و قال علم" مقبول بیافتد و كار آیی داشته باشد. به خصوص به قلم یك زن! اما الان پیشرفتی كرده ایم كه چنین وبلاگی جای خود را باز كرده است. به هر حال وبلاگ قیل و قال علم را با انرژی تمام ادامه خواهم داد كه برای خودم بسیار جذاب است.
در این شش سال من به مسایل مختلف پرداخته ام. به قول خارجی ها causeهای گوناگونی را دنبال كرده ام. برخی از آنها موفق بود (مانند تبلیغ برای بنیاد كودك) و برخی دیگر آب در هاون كوفتن بود و موفقیتی در خور انرژی ای كه من برایش گذاشتم به دنبال نداشت.
راستش الان دیگه مثل آن زمان ها انرژی ندارم كه بذارم برای دنبال كردن چنین causeهایی. اما وبلاگ نویسی در مینجق آرزوبلاگ می تواند برخی از نیازهای مرا برآورده كند. اینجا بیشتر "زنانه نویسی" خواهم كرد. نظیر صحبت هایی كه وقتی با دوستان همسن خودم می بینم می كنیم. برای توضیح وبلاگ نوشته ام:"خانم لار قوناقلیقی" یعنی "مهمانی زنانه". فرهنگ و اتیكت وبلاگ هم فرهنگ و اتیكت چنین مهمانی هایی را خواهد داشت. البته این معنا نیست كه آقایان به این مهمانی دعوت نیستند. اتفاقا از نظرها (باخیش ) یشان استقبال هم می كنیم.
بذارید اتیكت مهمانی را همین جا روشن كنیم. به سبك مهمانی های خانوادگی تبریز همدیگر را با اسم كوچك +خانم یا آقا صدا می زنیم:مریم خانم، روشنك خانم، پاندا خانم، عطیه خانم،.....آقا بابك ، علی آقا و....
حرف سیاسی نمی زنیم. به همه ی اقوام و ملیت ها و زبان ها و گویش ها و لهجه ها و عقیده ها و مذاهب احترام می گذاریم. انتقاد های تند و تیز نمی كنیم (در مهمانی ایرانی كه انتقاد تند و تیز نمی شود). حرف هایمان را اگر هم انتقادی باشد با اتیكت یك مهمانی ایرانی می زنیم. یعنی با تعارف و نرم.
صدالبته با توجه به این كه این یك وبلاگ آذربایجانی است حرف جنسی -به جز درموارد مربوط به بهداشت و سلامت- جزو موضوعات ممنوعه است. كلماتی كه از یك خانم آذری انتظار نمی رود و در حضور یك خانم آذری گفته نمی شود دراین وبلاگ و باخیش هایش منتشر نخواهد شد.
از یكی به دو ها و اره دادن تیشه گرفتن ها كه در برخی وبسایت ها بین فارس و ترك یا مرد وزن مرسوم است به شدت می پرهیزیم. اتیكت وبلاگ اتیكت مهمانی های خانوادگی خواهد بود. همین جا هم تصریح می كنم كسی كه از من ویا عقایدم از بیخ خوشش نمی آید به این مهمانی دعوت نیست. فحش هایش را كامل نخوانده پاك می كنم كه مهمانی در آرزوبلاگ جای فحش نیست.
قبلا هم گفته بودم می خواهم به خرده فرهنگ زنانه ی خودمان به دیده ی انتقادی در این وبلاگ بنگرم اما انتقادم نرم و از سر مهر خواهد بود. درجهت اصلاح نه در جهت "زدن زیر همه چیز". شاید این خط مشی به مذاق جوان ها خوش نیاید اما اقتضای میانسالگی این است. به هر حال من امیدوارم با همین خط مشی یك خرده فرهنگ متناسب با زندگی خودمان ایجاد كنیم كه پاسخگوی نیازهایمان باشد. خرده فرهنگ مزبور شاید واقعا "خرده" باشد! شاید كسانی كه بااین وبلاگ ارتباط برقرار كنند كم باشد. اما اگر حتی این تعداد 5 نفر هم باشد برای منظوری كه من دارم كافی است. پیش بینی من این است كه حدود 10 نفر این وبلاگ خواننده ی دایمی وفادار خواهد داشت. یك "دوره ی " ده نفری. خوبه دیگه؟! تعداد اعضای دوره ها در تبریز (كه بسیار مرسوم هستند) از همین مرتبه ی بزرگی است.
در مورد زبان كامنت ها: كامنت ها به زبان فارسی انگلیسی و تركی را (زبان هایی كه می فهمم) منتشر می كنم. من خودم اگر چیزی به تركی نوشتم ترجمه می كنم اما احتمالا كسانی خواهند بود كه دوست دارند به تركی بنویسند كه برای من كاملا قابل فهم هست. مطمئن باشید هیچ كامنتی كه شامل توهین باشد منتشر نخواهد شد. این كه برخی به تركی می نویسند به معنای آن نیست كه پشت سر بقیه دارند حرف می زنند. دیده ام كه برخی وقتی در حضور آنها به زبانی كه متوجه نمی شوند صحبت می شود بدبین می شوند. الحمد الله كه ما ترك ها وقتی حرفی داریم صاف می رویم و توی روی طرف با زبانی كه می فهمد و صدای رسایی كه می شنود می گوییم اگر هم لازم شد می نویسیم و امضا می كنیم و الكی هم زیرش نمی زنیم و پایش هم تا آخر می ایستیم! علت این كه برخی به تركی می نویسند این نیست كه می خواهند پشت سر كسی و یا گروهی چیزی بگویند. علت این است كه به زبان مادری احساس را می تواند راحت تر بیان كرد.
(این كه گفتم ویژگی فرهنگ تركی است. به این معنی نیست كه همه ی ترك ها این جوری هستند اما غالبا همین جوری هستند. تربیت می شوند كه این جور رفتار كنند. من ویژگی را بیان كردم. ارزش گذاری اخلاقی ننمودم. شاید بد نباشد همین نكته را در همین وبلاگ بازبینی و نقد كنیم. شاید بهترین شیوه ی برخورد این نباشد. شاید بتوان در مواردی باسیاست تر عمل كرد تا هزینه ها پایین باشد. كی و تا چه حد می توان انعطاف داشت. می توانیم در همین مورد بحث كنیم.)
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل