مینجیق

+0 به یه ن

در نوشته قبلی ام اشاره کردم که از همان اولین مسئولیت های اجرایی که گرفتم تاکید این بوده که هیچ ارزیابی ای که در حیطه مسئولیت من خواهد بود «صوری» نخواهد بود بلکه کاملا جدی  و بدون هیچ گونه ملاحظه فرا علمی  (مثل روابط و پرستیژ فرد ارزیابی شونده یا موقعیت فرد توصیه کننده و حامی او) انجام خواهد گرفت . ببینید! چه در فضای دانشگاهی وچه در فضای کارهای اجرایی  تا  افرادبه این سو روند که ارزیابی ها را به صورتی تعارفی و یا بدتر از آن «صوری» انجام دهند راه افول و سپس سقوط باز می شود.

اگر ارزیابی ها جدی گرفته می شدند تا حد زیادی  بساط های انواع و اقسام  فساد ها و حیف و میل ها و نیز مدارک دانشگاهی بی ارزش جمع می شدند.

فلان استاد پیشکسوت انتظار دارد چون خیلی آدم مهمی هست ارزیابی دانشجویش به طور صوری برگزار گردد چون که همین که دانشجو مورد تایید این استاد معظم هست کافی است. آن دانشجو فارغ التحصیل می شود و پروژه و بودجه می گیرد و حیف و میل می کند. زمان ارزیابی انجام پروژه که می رسد همان برنامه را پیاده می کند. پیشکسوتی از جنس قطب کیش شخصیت پیدا می کند برایش برنامه بزرگداشت می گیرد. در مقابل، پیشکسوت از او و پروژه اش تعریف می کند.  در این مملکت  که کیش شخصیت بیداد می کند کسی جرئت نمی کند ارزیابی جدی ای نماید که مبادا احترام حرف آن پیشکسوت پایمال شود و یا چنین جلوه داده شود  که به قطب کیش شخصیت بی احترامی شده. اگر چنین جلوه داده شود نوچه های آن قطب  می ریزند بر سر ارزیابی کننده و او را می کوبند و لت و پار می کنند.

آنهایی هم که به راستی -نه از روی ریا و یا سواستفاده- به آن پیشکسوت ارادت داشتند گمان می کنند استاد پیر شده و عده ای از زوال عقلش سو استفاده می کنند. گاهی هم این واقعیت هست ولی در بسیاری از موارد یک معامله آگاهانه هست بین قطب کیش شخصیت و فرد فاسد که بودجه پروژه را حیف و میل کرده. استاد پروژه شکست خورده را متبرک می سازد و مجری پروژه با بزرگداشت گرفتن به کیش شخصیت استاد، یاری می رساند و احیانا دست یکی دو تا از نوچه هایش را در شرکت یا پروژه های پر از فسادش بند می کند.

وقتی من یا معدودی دیگر از همکاران   گلو پاره می کنیم که هیچ ارزیابی نباید صوری باشد به خاطر همین چیزهاست. 

البته فقط معدودی از همکاران هستیم که به جدی تر کردن ارزیابی ها اصرار می ورزیم. بقیه همکاران عمدتا در جهت شل کردن و درنهایت صوری کردن ارزیابی ها حرکت می کنند. این روش شان اتفاقا خیلی هم برایشان محبوبیت زاست.  با صوری کردن ارزیابی ها اغلب اوقات همه  خوش و راضی می گردند و چالشی هم  در نمی گیرد و کسی هم از آدم دلخور نمی شود. زحمت ها هم کم می شود. 

اگر جامعه ای می خواهید که فساد در آن مهار شده باشد باید ارزیابی ها را جدی کنیم نه آن که صبح تا شب در مورد اخلاق صحبت کنیم  و پای نصایح اخلاقی همان قطب های کیش شخصیت بنشینیم. آن جلسات از جانب آن قبیل قطب ها، خودشان در واقع اخطاری هستند به بقیه که اگر به پر و پای من یا نوچگانم بپیچی به یاری نوچگانم به تو انگ بی اخلاقی می زنم و دمار از روزگارت در می آورم.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل