+0 به یه ن
در کشورهای دموکراتیک انواع و اقسام مکانیزم ها برای مهار فساد و یا جلوگیری از فساد بزرگان سیاست و قدرتمندان هست. احزاب سیاسی فسادهای رقیب را رو می کنند بنابراین، احزاب در فساد نمی توانند زیاده روی کنند. مطبوعات آزاد هست. مکانیزم های حسابرسی هست. قوه قضاییه مستقل هست و…. افرادی که در دموکراسی ها به قدرت می رسند در چهار دیواری کشور خود کمتر خطا انجام می دهند. لزوما آدم های خوبی نیستند اما سیستم شان زیاد اجازه کثافتکاری در داخل مرزها نمی دهد. اگر تمایل به فساد داشته باشند، کثافتکاری هایشان را می برند خارج از کشور دموکراتیک خود انجام می دهند.
در کشور های گرفتار استبداد فردی یا الیگارشی از این سیستم ها ی مهار فساد نیست و کسانی که در بالای هرم قدرت قرار می گیرند می لمبانند. اما اشتهایشان با ٢٠-٣٠ میلیارد دلار سیر می شود و تمام می شود. اتفاقا همان استبداد و تکروی شان اجازه نمی دهد که بذارند بقیه هم به این فساد در چنین ابعاد بزرگ مبتلا شوند. خلاصه فسادشان با ٢٠-٣٠ میلیارد دلار جمع می شود و بقیه برای ملت می ماند.
اما امان از حکومت های ایدئولوژیک! اشتهای دولتمردان حکومت های ایدئولوژیک برای فساد مالی سیری ناپذیر هست. هر جای دنیا که چهار تا جوانک از والده محترمه قهر می کنند و در خانه را می کوبند، پتانسیل آن را دارند که به دامان این ایدئولوژی بغلتند. حکومت هم نمی خواهد هیچ کدام از آنها را از دست دهد. با پلو چلو می خواهد از آنها پذیرایی کند تا بیشتر به سمت ایدئولوژی بغلتند و به سر قطب این ایدئولوژی قسم بخورند. این حمایت ها را که به طور قانونی نمی توان به دست این جوانان یاغی رساند. حتما باید زیرآبی و غیر شفاف باشد و اینجاست که ده ها مورد فساد چند میلیاردی روی می دهد. فساد این نوع حکومت ها با ٢٠-٣٠ میلیارد جمع نمی شود. هر مورد از این فساد ها که مربوط به جوانان از ننه قهر کرده یکی از مناطق دنیاست برای مردم مفلوک کشور ایدئولوژیک، ٢٠-٣٠ میلیارد دلار آب می خورد.
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل