+0 به یه ن
دیشب می خواستم در برنامه افق مطالب زیر را بگم که امکان پذیر نشد:
درگذشت نابهنگام مریم عزیز را خدمت خانواده، استادان و
دوستان و دوستدارانش تسلیت می گم. برای شخص من که ضربه روحی بسیار بزرگی بود. چون
مطمئن نیستم که بتونم بغضم را کنترل کنم از خاطرات خوش با مریم و مهربانی هایش نمی
گم. در عوض به طور خیلی مختصر به برخی از جنبه های شخصیت اش که به نظر من سبب
موفقیت کم نظیر او شد، اشاره میکنم. اول از همه این که مریم به لحاظ شخصیتی خیلی
متعادل بود. یکی از آفات هوش این هست که برخی از
افراد باهوش انرژی و وقت زیادی را
صرف می کنندکه به خود و به دیگران بقبولانندکه از دیگران متفاوت هستند. مریم دچار
این آفت نشد. همان انرژی و وقت را در جهت پژوهش ریاضی به کار گرفت.
مریم این شانس را داشت که چه در ایران و چه در خارج، چه در
دوره دبیرستان چه در دوره کارشناسی وچه در مقاطع بالاتر از راهنمایی دلسوزانه و
عالمانه استادان برجسته ای برخوردار باشد. مهمتر از این شانس (که ممکنه خیلی ها
داشته باشند) این بود که مریم این درایت، این فهم و این قدرشناسی را داشت که
راهنمایی ها را جدی بگیره و در جهت راهنمایی ها قدم برداره.یکی دیگر از آفات پیش
راه دانشجوهای باهوش در ایران این هست که تا جنبه ای از رویه آموزشی و یا پژوهشی
رایج را نمی پسندند، کل این رویه را زیر سئوال می برند و به زعم خودش در همان دوره
دانشجویی می خواهند مکتب آموزشی یا پژوهشی نوینی ابداع کنند و راه بیاندازند. اغلب
اوقات هم علت نپسندیدن، متوجه نشدن حکمت پشت آن به دلیل کم تجربگی است. در هر حال
حتی اگر حق هم با دانشجوی تیزهوش باشد، باید دانست که مکتب های آموزشی و پژوهشی موجود در دنیا حاصل
خردجمعی نوابغ بسیاری در چهارصدسال اخیر است. ورای توانمندی یک دانشجو-ولو
نابغه-هست که همزمان مکتب پژوهشی نوینی بپروراند و کارپژوهشی در خور توجهی انجام
دهد.
مریم بسیار سختکوش بود. اما در سختکوشی هم متعادل بود. به
هیچ وجه نمی توان او را
Workaholic
خواند. بیش از سخت کوشی او استمرار او در سخت کوشی برجسته
است. پیوسته حرکت می کرد. در همان دوره ها بودند کسانی که از مریم نیز باهوش تر
بودند و در مقاطعی از او هم سخت تر کار می کردند، شرایط و امکانات مشابه مریم یا
حتی بالاتر هم داشتند اما به اندازه او موفق نبودند. به نظر من، علت آن بود که در
مسیر خود استمرار نداشتند و بعد از مدتی از سخت کوشی بُریدند.
نکته ای هم در مورد کارپژوهشی در ایران می خواهم عرض کنم.
من از دید یک فیزیکدان تئوری صحبت می کنم.
به گمانم ا زاین جهت با ریاضی اشتراک زیاد داره. اگر اشتباه می کنم لطفا
دوستان حرف مرا تصحیح کنند. مزیت کارکرد
در جایی مثل استنفورد برای پژوهشگر جوان آن هست که می تواند به سراغ ایده هایی
برود که بلند پروازانه هستند. در پژوهش هم درست مثل تجارت اگر فرد محافظه کارانه
تلاش و کوشش کند به موفقیت های زیادی دست پیدا می کند. اما موفقیت های خیلی بزرگ و
استثنایی با محافظه کاری میسر نمی شود.. قدرت ریسک کردن می خواهد. شجاعت قدم
گذاشتن در راه های ناشناخته می طلبد. در پژوهش این خطر هست که نکاتی
نادیده بماند و منجر به اشتباه های
بزرگ شود. در جایی مثل استنفورد احتمال خطر بسیار کمتر می شود چرا که افراد مجرب و
آگاهی هستند که بحث با آنها ایده را چکش کاری می کند. این امکان، در دانشگاه ها و
پژوهشگاه های درجه یک کشورهای اروپای غربی هم هست. به لیست برندگان جوایز معتبر
بین المللی نظیر نوبل یا فیلدز هم که بنگریم می بینیم که از اروپا و آمریکا
تئوریست های بسیاری هستند. اما آمریکا فرهنگ سلبریتی دارد ونوابغ خود را بیشتر در
سطح جامعه مطرح می کند حتی اگر خود این نوابغ- مانند مریم- تمایلی چندانی به شهرت
نداشته باشند.در اروپا چنین نیست.به آن درجه از شهرت که نوابغ در آمریکا می رسند
در اروپا نمی رسند.قصد ارزشگذاری ندارم. به عنوان
یک واقعیت عرض کردم.
و اما ایران! در ایران امکان کار پژوهشی است. اما من خودم
هنگامی که به ایران بازگشتم سعی کردم در پژوهش جانب احتیاط را نگاه دارم و سراغ
ایده های خیلی خارج از جریان اصلی (
Mainstream) نروم.
چون اگر اشتباه بزرگی
می کردم شانس جبران در جایی مثل ایران نبود. کسی هم دور و برم نبود که با بحث با
او ایده را بپرورانم و ریسک و خطر اشتباه را کم کنم. ترجیح دادم که هم معلومات
تخصصی ام را بالاتر ببرم و هم اعتباری با پژوهش در جامعه بین المللی فیزیکدانان
همشاخه ام کسب کنم تا اگر روزی از گروه ما ایده خیلی بدیعی مطرح شد جامعه جهانی
پژوهشگران به آن توجه کند. در رشته ما این توجه به طور خاص لازم هست چرا که باید
در جهت آزمودن ایده ها آزمایش ها ترتیب دهند.
الان این بستر را
فراهم کرده ایم اگر پژوهشگر جوانی به گروه ما با ایده های بدیع بپیوندد پتانسیل آن
هست که ایده در این بستر پرورده شود. در حال حاضر این زمینه و بستر در این زیر
شاخه بسیار کوچک و جزئی پژوهش (فیزیک
نوترینو و مدل سازی ماده تاریک از منظر فیزیک ذرات) قابل مقایسه با دانشگاه و
پژوهشگاه های درجه یک دنیاست. قطعا در زیر شاخه های پژوهشی دیگر فعال در ایران هم همکاران در 10-20 سال اخیر
چنین بستری فراهم کرده اند. امید و آرزوی من این است که نسل بعد پژوهشگران ایرانی
در داخل خود ایران یک قدم هم فراتر روند.
علاقه مندان می توانند با جست و جوی اینترنتی دریابند در
کدام زیر شاخه های پژوهشی در ایران فعالیت و زمینه مناسب هست. امیدوارم سوء برداشت
از منظور من نشود. من ادعا نکردم که الان دانشگاه ها و پژوهشگاه های ما به لحاظ
کیفیت در ردیف استنفورد و هاروارد هستند. چنین ادعایی را خودم هم باور نمی کنم.
ادعا کردم در برخی
از زیر شاخه ها که فعالیت هست بستری قابل مقایسه با دانشگاه های برتر دنیا در
10-15 سال اخیر به وجود آمده است. فرق
آنها با اکنون ما این هست شاخه های خیلی متنوع تر و گسترده تری در دانشگاه های
برتر دنیا فعالند. به هر حال شروع خوبی است. در آینده به امید خدا این شاخه ها در
ایران هم گسترده تر می شوند و برگ و ثمر دهند.
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل
آردینی اوخو