+0 به یه ن
گفته می شه ما و ایتالیایی ها خیلی اشتراکات فرهنگی داریم. بیراه هم نیست. مشابهت های ما با ایتالیایی ها قطعا خیلی بیشتر از تشابهمان با ژاپنی ها یا فنلاندی هاست. اما تفاوت ها هم بین فرهنگ ایتالیایی و ایرانی کم نیست. من ندیدم در جایی کسی به این تفاوت ها اشاره کنه. گویی چنان از کشف تشابه ها هیجان زده می شویم که تفاوت ها را نمی بینیم.
فکر کنم بد نباشد یک سری نوشته منتشر کنم که از تفاوت ها بگم.
در برخی از این تفاوت به نظر من ما ایرانی ها ازایتالیایی ها بهتر هستیم. درسته که مد شده و هی توی سرخودمان می زنیم ولی باور کنید نقاط قوت بسیاری هم داریم که بدیهی فرض می کنیم. وقتی با ایتالیایی هایی که گمان می کنیم عین خودمان هستند مقایسه می نمایم تازه می فهمیم که چنین حسنی داشتیم.
در خیلی از موارد هم از ایتالیایی ها- این آغازگران رنسانس- عقب تریم. حال که در آستانه یک رنسانس ایرانی هستیم بد نیست در این موارد بنویسیم و تحلیل کنیم.
یک سری نوشته دراین باره سرفرصت منتشر خواهم نمود. اما فعلا یا توجه به حوادثی که در سوریه رخ می دهد عجالتا به یک مورد بسنده می کنم.
ایتالیایی ها بناها و مجسمه های اعصار قبلی خود را در فراز و نشیب های تحولات سیاسی و جنگ ها حفظ می کنند. فراز و نشیب هم از زمان باستان تا کنون کم نداشته اند. آنها هم مثل ما بارها توسط اقوام مهاجم غارت شده اند. بارها اختلافات فرقه ای و مذهبی در کشورشان رخ داده. چندین بار اشغال شده اند. در عصر مدرن انواع و اقسام ایدئولوژی های تند و تیز در آن جولان داده اند و باهم تا آستانه جنگ داخلی پیش رفته اند.
ایتالیایی های امروزین اغلب از موسولینی و فاشیسم بیزارند. در زمان موسولینی، بناهای باشکوه زیادی ساخته شده که برخی آشکارا نمادهای فاشیسم دارد. اما ایتالیایی ها در عین بیزاری از آن ایدئولوژی بناها را به عنوان یادگار بخشی از تاریخ شان نگاه داشته اند.
این ویژگی ایتالیایی ها نه تنها ما خاورمیانه ای ها را متعجب می کند بلکه حتی مردم کشورهای سایر کشورهای اروپایی نظیر آلمان را شکفت زده می کند.
این ویژگی به نظر من قوی ترین نقاط قوت فرهنگ ایتالیایی است.
یادم هست در بحثی یک هندی با افتخار در مورد بناهایی که مودی می سازد داد سخن می داد. دوست ایتالیایی گفت« ببین! موسولینی هم خیلی بنا ساخته. با انگشت هم اشاره کرد به ساختمان های عظیمی که در همان میدان از آن دوران به یادگار مانده است. با این همه او بدترین دولتمرد ایتالیایی تا کنون بوده است.»
برایم جای تاسف دارد که می بینم در فضای مجازی ایرانیان از دیدن آتش زدن مقبره حافظ اسد هلهله می کنند. آزادی زندانیان سیاسی از سیاهچاله های اسد جای شادی و هلهله دارد اما دیدن آتش سوزی در مقبره خیر!
صد تا مقبره حاکم ظالم فدای یک تار موی کودکانی که توسط حاکمان ظالم برای ماندن بر تخت قدرت کشته می شوند. اما با تخریب آن مقبره ها ظلم و دیکتاتوری پایان نمی یابد. می توان مقبره ها را نگاه داشت و تغییر کاربری داد . ایتالیایی های امروز با تخریب آثار دوران موسولینی به آزادی نرسیده اند. با مهار تفکر فاشیسم و اموختن از گذشته، این آزادی را به دست آورده اند.
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل
آردینی اوخو