+0 به یه ن
ناگفته پیداست که ساختمان -به خصوص ساختمان تاریخی- نیاز به مرمت مداوم دارد. اگر بارسلون می تواند با اتکا به آثار معماری قرن گذشته خود درآمد توریستی درخور توجهی داشته باشد به برکت نگهداری اصولی و مداوم این بناهاست.
البته این به آن معنا نیست که این بناها در گذر زمان آسیب ندیده اند. جنگ داخلی اسپانیا و حرکت های آنارشیست ها به این بناها آسیب زده است. در مورد بیمارستان عرض کردم که تا سال ۲۰۰۹ به عنوان بیمارستان مورد استفاده قرار می گرفته. مفهوم بیمارستان از زمان ساخت بنا تا سال ۲۰۰۹ عوض شده بود. مثلا همان طور که در فیلم ها دیده بودید در بیمارستان های قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ بیماران در سالن های بزرگ در تخت های کنار هم قرار میگرفتند. این درحالی است که در بیمارستان های نوین بیماران اتاق های مجزا دارند. همین طور تجهیزات مدرن پزشکی باید به دیوارها نصب می شدند. در نتیجه در نیمه دوم قرن بیستم بسیاری از تزئینات زیبای سالن های بیمارستان را کنده بودند تا آن را برای استفاده پزشکی مدرن تجهیز نمایند. بعد از تبدیل بیمارستان به موزه برخی از اتاق ها را دوباره به شکل اولیه تزیین نموده اند اما برخی را همان طور ول کرده اند (شاید به دلیل کمبود بودجه). دیدن این دو کنار هم برای من آموزنده بود. در گذر زمان به دلیل ضرورت های جامعه ساختمان ها تغییر می کنند. به هر حال نیاز و ضرورت های روز واجب ترند. اما مهم این هست که طرح اولیه حفظ شود و دوباره در زمان مناسب بازسازی گردد.
بناها ارزشمندند. اما بناها-ولو بناهای تاریخی با ارزش بالای هنری- برای مردم هستند نه مردم برای بناها!
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل