+0 به یه ن
مدل استاندارد ذرات بنیادی قادر است بیشتر مشاهدات فعلی درباره ذرات بنیادی را توصیف كند. اما بنا به دلایل گوناگون فیزیكپیشگان اتفاق نظر دارند كه این تئوری بنیادی ترین تئوری نیست. به عبارت دیگر هنوز ذارت و برهمكنش هایی در طبیعت هستند كه ما تا كنون موفق به كشف آنها نشده ایم. به عبارت دیگر این ذرات جدید از دست ما "دررفته اند". این در رفتن به دو علت می تواند باشد: 1) ذرات جدید چنان سنگین هستند كه شتابگرهای فعلی ما موفق به ساخت آنها نشده اند. 2)این ذرات جدید سبك هستند اما برهمكنش آنها با ذرات معمولی بسیاربسیار ضعیف است. فرضیه های متنوعی در سه چهار دهه اخیر ساخته و پرداخته شده اند كه هر دو گروه از این ذرات را پیش بینی می كنند. برای كشف ذرات دسته اول باید شتابگرهای پر انرژی تر ساخت. پرقدرت ترین این شتابگرها شتابگر
LHC
است كه به زودی در
CERN
واقع در مرز بین فرانسه و سویس راه اندازی می شود.ولی برای كشف ذرات سبك اما با برهمكنش فوق العاده ضعیف چنین شتابگری كار آمد نیست. برای كشف چنین ذراتی آزمایشگاه هایی با طراحی متفاوت لازم است. اگر ذره سبك با برهمكنشی ضعیف در طبیعت وجود داشته باشد این ذره در داخل ابر نواختر می تواند به وجود آید. در مورد
ابر نواختر
من قبلا در هموردا نوشته ام. ابرنواختر
1987a
را پدر
super-kamiokande
یعنی
kamikande
به ثبت رساند. با توجه به حجم بزرگتر
super-kamiokande
اگر این روزها ابر نواختری در حوالی چند صدهزار سال نوری از زمین مشاهده شود هزاران نوترینو در ظرف مدت ده ثانیه به ثبت خواهد رسید. چنین داده غنی می تواند به ما كمك می كند تا اطلاعات بی نظیری درباره فرضیه های كه ذرات جدید سبك پیش بینی می كنند به دست آریم.
ابرنواختر های نوع دو را می توان نوعی آزمایشگاه فیزیك ذرات در نظر گرفت. آزمایشگاهی بسیار پیشرفته! تنها عیب این آزمایشگاه ها در این است كه "دگمه روشن و خاموش كردن" آنها دست ما نیست. اگر خوش شانس باشیم در هر قرن دو سه مورد انفجار ابرنواختر در كهكشان های نزدیك مان مشاهده خواهیم كرد .
شنبه ۲۲ دسامبر ۲۰۰۷
پی نوشت: از نوشتن این مقاله مدتهاست می گذرد. هم اكنون مرحله ی اول ای-ایچ-سی به پایان رسیده و آزمایشگران در حال تحلیل داده ها و آماده سازی برای مرحله دوم این آزمایش هستند.
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل