خنک آن دلار بازی که بباخت آن چه بودش. بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر.

+0 به یه ن

من دلار نمی خرم چون می دانم قیمت واقعی دلار این نیست وارزان خواهد شد! من دلار نمی خرم چون نمی خواهم ضرر کنم و دلال های مفت خور و کله گنده ها ی مفت خورتر به بهای جیب من و از بین رفتن آرامش در زندگی من  ثروتمند شوند.

نایاب شدن ارز هم هم یه سیاه بازی دیگه است!
کم کم وارد بازار می کنند که مردم فکر کنند کیمیاست بیشتر براش سر و دست بشکنند!
خریداران هرچی بیشتر در صف های طولانی بدبختی بکشند بیشتر مایل خواهند بود که با هر قیمتی بخرند!

بدبخت بچه ای که پدر یا مادرش در صف دلار ایستاده !
پدر یا مادر خسته از صف طولانی حرصش را سر بچه خالی می کنه بعد هم منت می ذاره که من برای آینده تو دارم این همه زحمت می کشم.
حتی اگر در این آشفته یکی با معامله دلار یک شبه ثروت به هم بزنه باز زندگی خودش را به تباهی کشانده!

این را از روی تجربه سال ٧٣ و ٧٤ می گم!
کله گنده ها  سیاه بازی مشابهی را راه انداختند که جیب خود را پر کنند!
 آن زمان ما سال اول دانشگاه بودیم و خودمان پولی نداشتیم که دلار و سکه معامله کنیم!
اما بزرگترها بدجوری افتادند توی خط دلار وسکه!
کشور عرض چند ماه تبدیل شد به یک قماربازخانه بزرگ با همه کثافت کاری های یک قماربازخانه!
آرامش از خانه ها رخت بربست!
مادر حوصله نداشت کودک بیمارش را دکتر ببرد!  می ترسید در زمانی  که  او برای درمان بچه اش می گذراند بقیه سود کنند بخورند و ببرند و سر او بی کلاه بماند!

آن قمارباز خانه  ضربه ای به اخلاقیات و روح و روان مردم زد که هنوز اثرش را می بینم! 
کودکان آن دوره از کودکان دوره جنگ هم بیشتر علایم استرس با خود به یادگار دارند و هنوز زجر می کشند!

اکثرشان هم به لحاظ مالی ضربه دیدند و ضرر کردند!
به لحاظ روحی و اخلاقی که همه ضربه دیدند!
به خصوص آنهایی که در آن سن کودک و نوجوان بودند و نیاز به توجه ویژه در کانون گرم خانواده داشتند.

"خنک آن قماربازی که بباخت آن چه بودش
بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر"
بله! ولی به شرط این که اون قمارباز بچه نداشته باشه. اگر بچه داشته باشه باید دندان این هوس ها و طمع ها را بکشه بندازه دور!

پی نوشت:

وقتی دو نفر قمار بازی می کنند سودی که حاصل نمی شه. مجموع سرمایه ثابت هست. یکی می بره دیگری می بازه.
حالا اگر یکی شان در قمارهم صادق نباشه و تقلب کنه و از اطلاعاتی بهره مند باشه که دیگری از این خبر نداره او حتما می بره طرف مقابل حتما می بازه.

حالا این بساط دلار هم در واقع یک قمار بزرگ هست یک طرف مردم معمولی مثل و من شما هستند که از اطلاعات پشت پرده خبر ندارند. یک طرف دیگه هم اقلیتی هستند که ژن خوب دارند و از همه رانت ها -مهمتر از همه رانت های اطلاعاتی-  بهره کامل دارند. معلومه که در این قمار کی می بره کی می بازه.

رانت اطلاعاتی خیلی چیز خوشمزه ای است.ظاهرا هم طرف نه دزدی می کنه نه اختلاسی. با وجدان راحت که دست و دامانم پاکه و یقه ام سفید با استفاده از رانت اطلاعاتی خودش سود کلان می کنه و ملتی را به خاک سیاه می نشاند. این رانت اطلاعاتی خوراک قمار آشفته بازار دلار هست. کاملا هم سوداگران آن از خود ممنون هستند که -علی الظاهر - نه ارثیه یتیمی بالا کشیده اند نه پدری را از کار بیکار کرده اند نه...... هرچند در واقع با راه انداختن این قمار با این ابعاد همه این کارها را در سطح وسیع انجام داده اند

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

چند سال کار در چین و بازگشت به ایران

+0 به یه ن

دانشگاه های چین به سرعت دارند پیشرفت علمی می کنند. ظاهرا تمایل هم دارند که پست داک ایرانی بگیرند.

به نظرم دانشجویان دکتری در شرف فارغ التحصیلی اقدام به دانشگاه های چین را جدی بگیرند. اونجا می روید و چند سالی  از فضای روی به رشدچین بهره می گیرید. می آموزید و تجربه می اندوزید. پس اندازی هم به دلار می کنید که می توانید به پشتوانه آن خانه ای در ایران پیش خرید کنید.

برای کسی که این برنامه را برای زندگی اش بچیند بالا رفتن قیمت دلار نه تنها تهدید نیست بلکه می تواند فرصت باشد. برای کشور هم خوب هست. هم ارز وارد آن می شود و هم مهارت و دانش.

پی نوشت: آن چه که نوشتم در مورد کار آکادمیک در رشته فیزیک بود. در مورد رشته های دیگه و کار غیرآکادمیک من اطلاع چندانی ندارم اما گمان می کنم برای مهندسان و.... فرصت هایی مشابه-حتی بیشتر- در چین فراهم باشد. اگر جویای کار هستید یک پرس و جویی کنید ببینید شرایط کار در زمینه تخصصی شما چگونه است.

پی نوشت دوم: حدود شصت میلیون سال پیش یک شهابسنگ به چه گندگی خورد به زمین. دنیا برای دایناسورها به پایان رسید اما برای پستانداران اولیه تازه شروع دنیا بود. در نبود دایناسور فضا برایشان باز شد که رشد کنند.
وقتی بحرانی اتفاق می افته یک عده مثل دایناسورها می چسبند به عادت های قدیمی و منقرض می شوند. یک عده دیگه ابتکار عمل از خودشان نشان می دهند و رشد می کنند.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

مبارزه با فساد توسط من و شما

+0 به یه ن

به نظر من در شرایط کنونی کشور بهترین راه مبارزه با فساد توسط  آدم هایی مثل من و  شما این هست که در هر زمینه ای که فعالیت می کنیم افراد پاکدست اما واقع بین و خوش فکر را بیابیم و با هم تیم بسازیم و با هم همکاری کنیم. 

در افتادن دن کیشوت وار با فساد نتیجه ای جز بال و پر شکسته وزخمی و در نهایت سرخوردکی و تلخکامی ندارد. تلخکامی ما هم به تدریج به کل جامعه سرایت می کند و پویایی را می گیرد.
اما چنان که قبلا هم گفتم هر چند افراد فاسد و کج دست این روزها در جامعه ما کم نیستند اما به هیچ وجه این طور نیست که همه امور به دست آنها باشد. بیخودی برخی از  آنها چنین جلوه می دهند که اگر جزو  بند و بساط آنها نباشیم باید سرمان را بذاریم بمیریم. این طور نیست! هنوز آدم های پاکدست در همین جامعه ما در صنف های مختلف بسیارند. این عده  معمولا  سرشان را انداخته اند و دارند کارشان را می کنند. ادعا ندارند تنها آدم کاردرست و پاکدست باقی مانده در ایران هستند! اونهایی که از این ادعاها دارند چنان که قبلا گفتم از جمله افتضاح ترین ها هستند.
می شه با کمی توحه و دقت آدم های پاکدست اما واقع بین و خوشفکر را پیدا کرد و همکاری نمود. با همکاری با این افراد هم می توانیم پیشرفت کنیم و هم بال  و پرمان سالم می ماند. به علاوه این پیشرفت ما تودهنی بزرگی است به کسانی که می خواهند چنان جلوه دهند که اگر جزو باند آنها نباشیم کلاهمان پس معرکه خواهد بود. این طوری هژمونی آنها می شکند و دیگه نمی توانند هر طوری دلشان می خواهد بتازانند.
مثال می زنم. فرض کنید شما نویسنده و یا مترجم هستید. می دانیم که بسیاری از انتشاراتی ها در ایران حق نویسنده و مترجمان را می خورند. برخی از آنها بسیار پرمدعا هستند. داعیه روشنفکری شان گوش فلک را کر می کند. دایم پشت سر «بازاری های شکم گنده» از یک سو و «حکومتی های ریشو» از طرف دیگر بد می گویند و خود را تنها فرد درست و روشنفکر باقی مانده در ایران می خوانند.
وقتی این انتشاراتی  سر نویسنده یا مترجم جوان ما کلاه می گذارد او ممکن است فکر کند دیگه به آخر خط رسیده! تنها انتشاراتی که رانت خوار نبود هم توزرد از آب در آمد. به خصوص وقتی کشف می کند که نصف حق خوری ها را که انتشاراتی به گردن «اینا» انداخته بود در واقع خودش انجام داده بود. چنان نویسنده جوان را از «اینها» ترسانده بود که برای مدت ها نرفته بود پی گیری کند ببیند خود نویسنده در حق خوری و سانسورچی گری دست «اینا» را از پشت بسته. وقتی که کشف می کند می بیند «اونا» و «اینا» از یک قماش هستند فقط یکی ریش دارد دیگری ندارد! بعد سرخورده می شود. به این راحتی سرخورده نشوید! در همین کشور ۸۰ میلیونی خودمان در هر ژانری انتشاراتی هایی پیدا می شود که نه از «اونا» هستند نه از «اینا». بلکه از خودمان هستند و حق نویسنده را  بالا نمی کشند. می شه گشت و پیدایشان کرد. وقتی پیدا کردیم  قدر هم را می دانیم و همکاری هایمان را ادامه می دهیم. در فراز و نشیب ها کنار هم می مانیم.

باید به دو باور برسیم: 
۱) اولا وقتی خواست ما یک چیز قانونی و به لحاظ اخلاقی قابل قبول هست لابد روال و رویه ای هست که بدون نیاز به زیر آبی رفتن و دست به دامان مافیا ها شدن به آن دست یافت.
۲) افراد درستکار در همین زمان و مکان هم هستند که در این راه کمک مان کنند.
وقتی به این دو باور رسیدیم راه حل مناسب و افراد مناسب را هم می یابیم. در غیر این صورت مستعد آن خواهیم بود که سرمان کلاه برود یا خود به دامان فساد بغلطیم و جزو عوامل فساد شویم.

نوشته مرتبط: تقلب علمی

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

موزه ایران باستان در این روزها

+0 به یه ن

در هفت سین موزه ایران باستان انگور پلاستیکی گذاشته بودند! اینو کجای ور دلم بذارم؟!

در هر حال اگر در تهران هستید سری به موزه ایران باستان بزنید که از موزه لوور گنجینه ای  برای تماشا آورده اند.
هر چه قدر در اداره موزه بی سلیقگی به کار برده اند (توضیحات مربوط به هر اثر در نور کم است و برای خواندن باید خم شد، نگهبانان موزه به بازدید کننده ها تشر می زنند که زود ببینید بروید پی کارتان (در هیچ کدام از موزه های اروپایی چنین نمی کنند!) سرویس های (به اصطلاح)بهداشتی درب و داغون  هستند و....) خود گنجینه دیدنی است.

عکس های شادروان عباس کیارستمی از موزه لوور به نظر من گل سرسبد گنجینه است.
در عجبم وقتی فرهنگی داریم که امثال کیارستمی را در دامان می پروراند چه طور در اداره یک موزه یا .... این قدر کج سلیقه ایم؟!

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

"در کوی" بدنامان او "را گذر ندادند! گر تو نمی پسندی تغییر کن قضا را!"

+0 به یه ن

یک مصاحبه داره در فضای دست به دست می شه که می خواهد مصدق را بدنام کنه و چنان نشان بده که وقتی او والی فارس بوده دستور داده رئیسعلی دلواری را سر کوب کنند. واقعیت این هست که مصدق وقتی والی فارس شد که پنج شش سال از درگذشت شادروان رئیسعلی دلواری می گذشت پس مصدق نمی توانست به عنوان والی فارس به سرکوب دلاوران تنگستان  پرداخته باشه!
پس قضیه خاطره ای که از مصدق نقل می کنند چه بوده؟ احتمالا ماجرای دستگیری چند راهزن بوده باشه که مصدق در زمان والی گری فارس برای امنیت در کشور و رشد و رونق تجارت انجام داده.
دقت کنید ایران در سال های 1299و 1300 هجری شمسی که مصدق والی فارس و بعد والی آذربایجان شده در ضعیف ترین وضعیت کل تاریخ چند هزار ساله اش قرار داشته. وبا و قحطی که تحفه حضور روس و انگلیس بوده بنا به برخی از برآوردها 8 میلیون قربانی گرفته بوده (نصف جمعیت آن روز ایران) از طرف دیگر انگلیس در قوی ترین وضعیت خودش قرار داشته. با این مصدق تنها با دیپلماسی غول انگلیس را مجاب می کنه که به بهانه دستگیری اشرار نیایند به روی مردم منطقه اسلحه بکشند. مجابشان می کنه که این کار را خود نیروهای انتظامی ایران انجام می دهند. آفرین بر درایت او!
این را هم اضافه کنم در آن هنگام اشرار محلی خیلی جنایت می کردند. در آذربایجان غربی و کردستان شخصی به نام سیمیتقو به روستاییان و کاروان های تجاری می تاخته و غارتشان می کرده. افتخار ختم غائله او را به رضا خان نسبت می دهند. اما این طور که پیداست مصدق بوده که به هنگام والی گری آذربایجان راهزن ها را سرجایشان می نشاند. بعد هم زمان جهانبانی (بابای همان نادر جهانبانی که پس از انقلاب بیخودی اعدام شد) کار  سیمیتقو  یکسره می شه. جالبه که همه اینها به حساب رضا خان نوشته می شه در صورتی که درایت مصدق و جهانبانی بوده که امنیت را به آذربایجان غربی بر می گرداند.
 همین جهانبانی افتخار برقراری امنیت در زاهدان را هم در پرونده درخشان نظامی خود دارد.
این بزرگمرد هم به مانند اکثر بزرگمردانی که دستاوردهایشان به اسم رضاشاه نوشته می شود به دلایل واهی مورد غضب رضا شاه قرار می گیرد و به زندان افکنده می شود.

اونهایی که می خواهند مصدق را بدنام کنند چه قدر شیرین عقل تشریف دارند! نمی فهمند که با این کار دارند پهلوی ها  را - خیلی بیش از اون که حقشان بود- بزرگ و نیک نام می کنند!


پی نوشت طنز
: در مورد خوش قیافگی نادر جهانبانی زیاد گفته اند و زیبایی او را به مادر روسش نسبت داده اند. اما خدا وکیلی پدرش -به چشم برادر جدی - از خودش هم خوش قیافه تر بوده.

پی نوشت طنز دوم: یکی از دوستانم با دیدن عکس ها گفت : "دده نی گؤر اوغلون آل!"

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

همه در این دوره زمانه قالتاق شده اند الا من!

+0 به یه ن

یک عده در کشور ما هستند که صبح تا شب حرف می زنند و چکیده حرفشان این هست:"در این مملکت و در این زمانه همه دزد و کلاهبردار و قالتاق و متقلب هستند به جز من. نه تنها از من هیچ کار نادرستی سر نمی زند بلکه خود من سمبل و معبار سنجش درستی و صداقت و پاکدستی هستم!"
تجربه من می گوید از این افراد باید حذر کرد!
از این آدم ها به چندین جهت به آدم ضرر می رسد.روشن ترین ضرر آن سیاه نمایی و ایجاد بدبینی عمومی است. اما ضررهای دیگر هم دارد. از جمله آن که راحت حق آدم را می خورند بی آن که دست آدم جایی بند باشد. چنان از خودشان در ذهن نوچه هایشان قدیس ساخته اند که جو عمومی اجازه نمی دهد کسی بلند شود و بگوید این یارو حق مرا خورد.

تکنیک شان هم معمولا این هست: در مواردی که فرهنگ عامه ایجاب می کنه که یک تعریف الکی بکننداینها می آیند راستش را می گویند تا مردم بگویند عجب راستگوست!! در موقع قرارداد و.... الکی مسایل ساده را می پیچانند و قرارداد سفت و سخت می بندند تا نشان دهند مو لای درز کارشان نمی رود (حال آن که این محکم کاری نه به لحاظ عرفی و نه به لحاظ حقوقی هیچ جایی نداشته باشد!)
افراد کم تجربه و کم اطلاع هم خیال می کنند این فرد خیلی کارش درسته مرید او می شوند و تاسف می خورند چرا بقیه مثل او نیستند.
کسی از این قبیل افراد نارو می بیند به این تصور نادرست می رسد که دیگه دنیا به آخر رسید! دست کم ایران به آخر رسید! در کل ایران یکی این درستکار بود که این هم این قدر توزرد از آب در آمد!
این طور نیست! اتفاقا آدم ها درستکار زیادی در همه مشاغل- در همین ایران خودمان و در همین سال 1397- وجود دارند که اون همه هم ادعا ندارند که درستکارترین فرد زنده در این مملکت هستند. در واقع درستکاری چنان برایشان طببعی و بدیهی می نماید که نمی آیند در موردش سخن سرایی کنند و مخ ما را بخورند.


حالا که صحبت به اینجا رسید این را هم اضافه کنم. هرچند ماهیتا یک کمی متفاوت است. دیدید یک عده مرتب می گویند برای من تحصیلات و مقام و پول مهم نیست من با پاکبان محله و..... هم سلام علیک دارم! کسی نیست بگه اگر برایت مهم نیست اصلا چرا می آیی و این حرف را می زنی؟! کسی که برایش مهم نیست با یک نفر حرف و علایق مشترک داشته باشد حرف می زند حرف و علایق مشترک نداشته باشد نمی زند. صرف نظر از شغل و موقعیت اجتماعی او.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

پارتی در ایران

+0 به یه ن

پارتی داشتن اون قدرها که برخی خیال می کنند چیز تحفه ای هم نیست! اتفاقا خیلی وقت ها هم به ضرر تمام می شه. هر چه هم پارتی مهم تر باشه بدتر!
این به خصوص در بیمارستان ها بیشتر مشهود هست. برخی فکر می کنند اگر در بیمارستانی بستری بشوند که رئیس بیمارستان یا دکتر کلیدی بیمارستان از بستگان شان باشه دیگه شده اند اسفندیار روئین تن و هیچ بیماری ای در آنها کارگر نمی شه!
در شهر ما و در میان خانواده هایی که دیگه شور آینده نگری را در می آورند از نوزادی بچه را تحت فشار می ذارند که بچه حتما دکتر بشه. بیشتر هم به خاطر این که وقتی پیر و بیمار شده اند فرزندشان در بیمارستان آدم مهمی باشه و اینها را بیشتر تحویل بگیرند!!!!

اما چیزی که من بارها شنیده ام این بوده که در بیمارستانی که یارو پارتی کلفتی داشته در اثر یک بیماری جزئی طرف مرده یا عفونت گرفته و......
این را بارها شنیده بودم تا این که رفته رفته دستگیرم شد چرا این جوری هست.
وقتی بیماری را که پارتی کلفت داره پذیرش می کنند کارکنان بیمارستان الکی جلویش دولا راست می شوند و مجیز می گویند. اما در عمل همه حسد ها و عقده هایشان را علیه اون پارتی کلفت در غیاب او بر سر بیمار بدیخت خالی می کنند.
اگر دکتر معالج با پارتی یارو ده سال پیش بگومگویی داشته باشه عمل این بدبخت را به تعویق می اندازه و بدبخت را چند روز بیشتر در سی سی یو نگه می داره. هر روز اضافه هم دست کم یک میلیون تومن خرج بر می داره و هم باعث پیشروی بیماری می شه.
بعدش دکتر عملش را می کنه و می ره دنبال کارش. کار نگه داری ۲۴ ساعته با پرستارها و بهیارهاست. اونها هم معمولا بیمار پارتی را آخرین اولویت خود قرار می دهند و کمتر از بقیه به او می رسند. مراقبت های بعد از عمل از خود عمل هم برای بهبودی مهمتره.

خلاصه کلام این که من معمولا ترجیح می دهم اگر هم امکان دست و پا کردن پارتی برایم باشه این کار را نکنم. نه به خاطر این که خیلی آدم خوبی هستم. بلکه به خاطر این که از دورویی و حسد و کینه مردم ایران می ترسم. می ترسم کینه هایشان را از یکی دیگه سر من خالی کنند!

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

فساد در ایران

+0 به یه ن

تا ۲۰ سال پیش فاسدها در ایران ریا می کردند و خود را پاک نشان می دادند. الان قبح فساد ریخته. الان فاسدها نه تنها فساد خود را انکار نمی کنند بلکه اصرار هم دارند نشان دهند سرکرده اصلی فساد هستند. در واقع اصرار دارند میزان فسادشان را چندین برابر واقعیت جلوه دهند!
چرا؟! این حربه جدید برای سو استفاده از افراد بی پناه و بی اطلاع هست. این طور جلوه می دهند که اگر جزو دار و دسته اینان نباشند بدبخت می شوند. افراد بی پناه و بی اطلاع هم از روی حس ناچاری وارد دم و دستگاه آنها می شوند. مثل همین مورد فیلم «آزادی به قید شرط». اگر اون زن می دانست آزادی پدر فرزندش پارتی گردن کلفت فاسد لازم ندارد و همان مددکار زندان هم با کمی پی گیری و اندکی صبر کار آزادی او را می اندازد که نمی آمد ذلت همسر دوم یک مرد فاسد را به جان بخرد.

یکی از اداراتی که در نزد مردم به فساد و رشوه گیری بسیار معروف است اداره دارایی است.. در مورد فساد آن افسانه ها می سرایند.
زنده یاد پدرم دو سال پیش فوت کرد. کارهای دارایی اش را انجام دادیم تمام شد. بیشتر زحمت را مادرم در تبریز کشید و بخش کوچکی را من در تهران. کارمندان دارایی یک ریال هم رشوه طلب نکردند. این در حالی بود که «همه چیزدان» های دور و بر دو سال تمام هست در گوش ما تجارب ارزشمندشان را در مورد لزوم دادن رشوه به کارمندان دارایی برای راه انداختن کارمان در گوشمان وز وز می کنند. وقتی هم می گفتیم نه پدر مرحوم مان اهل این کارها بود نه ما اهل این کارها هستیم در جواب مودبانه چیزی می گفتند که از دم پخمه اید و کلاه تان پس معرکه خواهد بود. اما کار ما سر موقع انجام شد . نه پارتی ای داشتیم نه اقدام به پرداخت رشوه کردیم. نه هم اون بنده خدا ها طلب کردند! تازه ! زرنگ های همه چیز دان به ما «پخمه ها» می آموختند که برای فرار مالیاتی باید از مُهر بابا استفاده کنیم و سند جعل کنیم!! طوری می گفتند که انگار این کار عادی تر از آب خوردن است!می گفتند اگر این کار نکنی عملا همه قیمت ملک را مالیات می بندند. گفتم ببندند! بابایم راضی نمی شد برای مال دنیا من از این کارهای خلاف بکنند.
 بدون هیچ زیر آبی اما با رعایت روال اداری رفتیم اداره دارایی. در هفت روز کارمان را انجام دادند. مالیاتی که طلب کردند رقمی ناچیز بود (یک حدود یک نهم حقوق ماهیانه نه چندان بالای این جانب!)
«همه چیز دان»ها به خاطر این رقم مرا به سمت کار خلاف غیر قانونی داشتند سوق می دادند!
برخی از همین همه چیزدان ها این زیر آبی های احمقانه را یاد می گیرند و فکر می کنند خیلی زرنگ هستند. بعد دستشان رو می شه می افتند توی هچل!

راستش میزان مالیات آن قدر کم بود که به من نچسبید. با خود گفتم اگر در یکی از آرمانشهر های اسکاندیناوی هم بودیم باز هم همین قدر مالیات می پرداختیم؟! مسلما نه! خیلی بیشترباید می پرداختیم. با خودم گفتم نمی شه که شعار عدالت اجتماعی داد و حسرت فقرزدایی در سوئد را داد بعد خواست که مالیات کم باشد.

به هر حال تا می توانیم از بنیاد کودک حمایت کنیم که کمی از این اختلاف طبقاتی سیستماتیک را جبران کند.
http://www.childf.com

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

شادمهر عقیلی

+0 به یه ن

بو گئده ده گمی-ده اؤتوروپ گمی چی نین گؤزون چیخاردیر!
خارج ده یاشیین تورکیه لی لر تورکیه یه پول گؤندرلر، تورکیه نین اقتصادی نا کمکلیک ائلللر. تورکیه لی خارج ده یاشیین  استادلار تورکیه نین دانشگاه لارینین پیشرفت اوچون چالیشللار. خارجی لری دعوت اللر تورکیه یه گئتسینلر.
بیزیم خارج ده یاشیینلرده ایران نان پول آپارللار ایرانا افاده ساتاللار. اوردان دا خارجلی لرین قاباغیندا هارت پورت ائلییپ بیلمیزه دردسر آچاللار!

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

کار گروهی یا کار فردی؟

+0 به یه ن

برای استخدام  هیئت علمی در جایی مثل آی-پی-ام (و مشابه آن در کشورهای دیگه) مهم هست که شخص در رزومه اش هم مقاله مشترک با گروه ها  و همکاران داشته باشد و هم مقاله ای داشته باشد که به تنهایی نوشته باشد. این یکی از معیارهای مهم در استخدام هست. اگر شخصی همه مقاله هایش را به تنهایی نوشته باشد یا همه مقالاتش گروهی باشد شانس استخدامش به سمت صفر میل می کند.

انتظار می رود هم بتواند در کار گروهی موفق باشد و هم این توانمندی را داشته باشد به تنهایی پروژه ای را به انجام برساند. نظر مرا بخواهید درستش هم همینه. در سال های اخیر برخی از شرکت ها در غرب دارند شور اهمیت دادن به کار گروهی را در می آورند. این افراط تبعات منفی خود را دارد و در خود غرب هم منتقدان خود را دارد. 
خوشبختانه محیط آکادمیک غربی دچار این تب نشده و میانه را نگه می دارد. محیط های آکادمیک چون از طرفی صاحب اندیشه اند و از طرف دیگر ریشه دار هستند کمتر از روی پیروی از مد دچار این قبیل مدها می شوند. این قبیل تب ها خاص شرکت های استارت آپ هست! البته از آن سو هم باید گفت که یک شرکت استارت آپ به دلیل داشتن اینرسی کم می تواند چنان یک شبه ره صد ساله رود یک نهاد ریشه دار و قدیمی در خواب هم نتواند تصور کند.


الغرض! این تب به آن شدت هنوز به ایران سرایت نکرده است. به نظر من اگر شما در ایران می خواهید برای یک شغل (آکادمیک یا غیر آکادمیک) اقدام کنید در رزومه و مصاحبه خود چنان جلوه دهید که هم با کار گروهی راحت هستید و هم با کار تک نفره. در واقعیت هم سعی کنید هر دو قابلیت را در خود پرورش دهید. به این ترتیب شانس تان برای کار پیدا کردن و درخشیدن در آن کار بالاتر می رود.

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل