�

کودکی و نوجوانی در ایران و در کشورهای مهاجرپذیر غربی

جمعه 6 تیر 1399
+0 به یه ن

در ادامه نوشته قبلی ام  در مورد برخورد با حیوانات در ایران امروز و در کشورهای غربی بحث مفصلی شد که در پایین می خوانید:


بهاره: 

))
ببخشید ولى تصور اینکه یه محقق با دیدن سگ و گربه، سنگ و دمپایى پرت کنه خیلى خنده دار بود برام!(از اینجور آدما دیدم)
من جیغ و داد راه نمیندازم ولى غش و ضعف هم نمیکنم که واى چ سگ خوشگلى! اصلا هم خوشم نمیاد سگ گنده و بدهیبت خودشو به من بماله، به نظرتون بده؟ بهشون برمیخوره؟
مینجیق:
شما حق دارید انتظار داشته باشید سگ کسی خودش را به شما نماله.
اما طوری این را نشان بدهید که به آنها برنخوره.
من خودم هم حیوانات را از یک فاصله ای دوست دارم.
اونهایی که حیوان خانگی نگه می دارند حس شان نسبت به حیوان خانگی کمابیش شبیه حس شان به بچه هایشان هست. (البته شکل خفیف ترش.)
من خودم عاشق بغل کردن بچه ها و بازی کردن با آنها هستم.
بچه ها حالم را خوب می کنند.
اما دیده ام خیلی ها حس شان نسبت به بچه های دیگران همان حس شماست نسبت به حیوان خانگی. ببینید اونها چه طور بدون این که به مادران برنخوره سیگنال می فرستند که نذار بچه ات به من نزدیک بشه. همان رفتار را شما هم تکرار کنید.
مردم (حتی اروپایی ها) راحت تر می پذیرند که دوستشان از سگ شان خوشش نمی آد تا این که بخواهند بپذیرند از بچه شان چندشش می شود. (دومی بیشتر بر خورنده هست.)

بهاره:

ممنون بابت راهنمایى
بحث بچه ها شد گویا در رفتارمون با بچها در غرب هم باید ملاحظات خاصى رو رعایت کنیم وگرنه ممکنه متهم به پدوفیل بودن، بشیم

مینجیق:
کشور به کشور متفاوت هست. در جمع دانشگاهیان ایتالیا و آمریکا همین رفتاری که در بین طبقه تحصیلکرده ایرانی مرسوم هست داشته باشیم کاملا پسندیده هست.
البته در ایران هم برخی خانواده ها هستند که بچه ها را ماچ مالی می کنند لپ شان را محکم می کشند و،....
دربین طبقه تحصیلکرده خود ایران این رفتارهای اون قبیل خانواده ها مشکل ساز می شود و عصبانیت والدین را بر می انگیزد.

در مورد پدوفیلی حساسیت معمولا روی مردهاست. شنیده ام در انگلیس خیلی روی این موضوع نگرانی و حساسیت هست. البته به انگلیس سفر نکرده ام (جز در دوسالگی!)
معمولا خانواده ها مشکوک نمی شوند که خانمی پدوفیل باشد و از این جهت آسیبی به کودک وارد آورد. مگه این که خانمه ریگی به کفش داشته باشد و سیگنال های هشداردهنده ای بفرستد!
درکشورهایی که من سفر کرده ام همین رفتاری که در ایران مورد پسند طبقه خودمان هست اگر با بچه هایشان بکنید نه تنها پسندیده هست بلکه یک مقدار هم در مرز با کلاسی قرار می گیرد. می دانید که: در ایران ما در هر چیزی هم که عقب باشیم وقتی به رفتار با بچه های کوچک در خانواده های طبقه تحصیلکرده می رسیم جزو پیشرو ها محسوب می شویم.

هر چه قدر رفتار با بچه های کوچک مان -دست کم در بین تحصیلکرده ها- متعالی است وقتی همان بچه به سن نوجوانی می رسد گند می زنیم. همان تحصیلکرده هایش هم عموما در رفتار با نوجوان ها گند می زنند.
اتفاقا خانواده های سنتی ایران   ازجهاتی در برخورد با نوجوانان در سن بلوغ واقع بینانه تر و مترقی تر عمل می کنند. (سنتی به معنای مذهبی را مد نظرم نیست. سنتی به معنای توجه به طب سنتی سینایی یا طب سنتی محلی (نه طب اسلامی) منظورم هست.) چندی پیش می گفتند در بین خانواده های سنتی اردبیل مد شده برای دختران جشن بلوغ می گیرند. هرچند این خبر لنگه ابرو خانواده های مدرن تر را بالا برد به نظر من علی الاصول فکر بدی نبود. نمی دانم چه طور اجرا می شد ولی جشن گرفتن ورود به مرحله جدیدی در زندگی علی الاصول خیلی مثبت هست. حتما باید این چیزها از آمریکا و فرانسه بیاد تا بگوییم به به! ؟ این دفعه ابتکار عمل از خانواده های سنتی اردبیل بوده است. جشن گرفتن که خیلی بهتر از این هست که دختر نوجوان با شروع این مرحله از زندگی اش عزا بگیرد و از بدن خود منزجر شود.

جالبه! در خیلی از خانواده های مدرن ایرانی تا بچه زبان باز می کنه و بابا مامان می گه طوری رفتار می کنند که هیچ کس حق نداره وسط حرف بچه مون بپرد. سه سالش که می شه نظرش را در همه چیز می پرسند. نظری هم که بچه در این سن می ده عموما انعکاس نظر مادر یا پدر هست. والدین نوشابه برای خودشان باز می کنند که چه قدر مدرن و پیشرو هستند که نظر بچه سه سالشان را می پرسند و لحاظ می کنند. اما همان بچه سه ساله وقتی ۱۵ ساله می شه و نظر به واقع مستقل خودش را پیدا می کنه و بیان می کنه، همان والدین-به زعم خودشان- پیشرو جوابش را می دهند «خفه شو. به تو زیادی رو دادیم پررو شدی!»
از اول از بچه نظر نمی پرسیدند تحمل این عکس العمل برای نوجوان آسان تر می بود. اما این تضاد و تغییر رفتاری والدین به اصطلاح پیشرو نوجوان را داغون می کنه.

مینجیق ( نوجوان ایرانی در کشورهای مهاجرپذیر غربی):

متاسفانه عموما  دوره نوجوانی در ایران -به دلیل عدم توجه و درک ناقص خانواده و جامعه- سخت وزجر آور هست.  دوره نوجوانی دختران ایرانی مقیم خارج حتی سخت تر و دشوار تر می گذرد. امامادرانشان  گمان می کنند که چون آنها را به یک کشور آزاد  و مرفه برده اند دیگه نوجوانان در شیر و عسل هستند. حتی سرکوفت هم می زنند که «تو نمی دانی ما چه دوران سختی را در هنگام نوجوانی در ایران گذرانده ایم. قدر داشته هایت را در این کشور آزاد چرا نمی دانی؟!»
دوران نوجوانی نسل من در ایران در دهه شصت و هفتاد بسیار سخت، محدود و آزاردهنده بود.  اما به نظرم دوران نوجوانی فرزندان دختر همنسلان و هموطنان من در خارج-در همان کشورهای آزاد و مترقی- ده ها مرتبه سخت تر هست و آزاری خرد کننده تر وارد می آورد.

اولا در نوجوانی کلاس مختلط رفتن خیلی آسان نیست. من در دوره المپیاد به کلاس مختلط رفته ام و می دانم پسرهای همکلاسی چه جهنمی برای همکلاسی های دختر می توانند ایجاد بکنند. به خصوص اگر از نظر هوشی و درسی حسادت او را بکنند. این درجه از حسادت وبدجنسی در کلاس های تک جنسیتی دخترانه غیر قابل تصور است.
اگر دختر شما اهل درس باشد به این ترتیب زجرخواهد کشید.
اگر اهل مد و لباس و زیبایی باشد حتی بیشتر در کلاس های مختلط خارجی به هنگام دوران بلوغ زجر خواهد کشید.
در سن بلوغ در صورت ما خاورمیانه ای ها تغییراتی ایجاد می شود که برخلاف معیارهای زیبایی متداول است. از مونولوگ انیمیشن پرسپولیس:
This was a period of incredible ugliness.
ما که در ایران نوجوانی مان را گذرانده ایم نسبت به ریخت و قیافه دوران نوجوانی مان  حس نوستالژی داریم. ریخت و قیافه آن دوره برای مان سوژه جوک و خنده هست. هرچه هست به تلخی از آن یاد نمی کنیم چون زجری بابت آن نکشیده ایم. کسی-جز آینه- به این علت به ما سرکوفت نزده! همان موقع اش هم از نظر پدرمان زیباترین بوده ایم. در کلاس تک جنسیتی و تک نژادی مان همگی با هم آن مرحله incredible ugliness را طی نمودیم. در نتیجه فشار به ما نیامد چون شبیه بقیه بودیم!  در کشوری مثل کانادا که از نژاد های مختلف با زمان بلوغ متفاوت هست وقتی شما در آن مرحله اید برخی همکلاسی ها هنوز قیافه زیبای کودکانه دارند برخی هم این مرحله را گذرانده اند و دوباره زیبا شده اند. (به قول قدیمی ها، قیز لار بولاغینان سو ایچیپلر.) اون وقت دختر در سن بلوغ فکر می کند زیادی زشت هست! درچهل سالگی به نظر خنده دار وبی اهمیت می آید ولی برای یک دختر نوجوان در سن بلوغ این چیزها خییییلللللیییی مهم هست. حتی اگر سرش دایم توی درس و حساب و هندسه باشد اگر همکلاسی پسری بیاد و این زشتی را به رخش بکشد از لحاظ روحی ضربه می خورد. اگر اهل مد و پز باشد که دیگه واویلا.
تاجایی که اطلاع دارم در مدارس انگلیس و آمریکا..... پسرها در سن بلوغ دختران از این قبیل نیش ها زیاد می زنند.
انصافا پسرهای ایرانی هر ایرادی داشته باشند این عیب را ندارند که  توی روی دختری به او بگویند تو زشتی. پشت سر شاید بگویند و توی رویش نمی گویند. در کوچه و برزن که همیشه و در همه سن کامنت تحسین آمیز نثار می شود. (شوخی: من حتی پیشنهاد می کردم به عنوان جاذبه های توریستی شهرمان روحیه دهی به زنان بالای هشتاد سال را قید کنیم.
بعدش دیدم اگر مادربزرگ های غربی پرسیدند این آقا پسرها چی به من می گویند و ما جواب بدهیم دارند شما را liver خطاب می کنند خانم های غربی خیلی متوجه منظور نمی شوند !)

خلاصه این گونه فشارها به دختران ایرانی (و نیز هندی و عرب و ....) در کشور های مهاجرپذیر غربی می آید. اگر والدین آگاه باشند و حمایت روحی بکنند بچه ها ضربه نمی بینند. اما اگر والدین خیال کنند که بچه هایشان در یک کشور آزاد در بهترین وضعیت هستند و احیانا برای جلوگیری از «خوشی زیر دل زدن» باید سرکوفت والدین بشنوند، نمی توانند در این سختی ها در کنارشان باشند. دختر نوجوان ۱۳ ساله خیلی به این که نظام کشوری  که در آن زندگی می کند دموکراتیک هست و رسانه هایش آزادی بیان دارد که کاری ندارد. برای او بیشتر این مهم هست که در بین همکلاسی ها  و همسالان چه قدر محبوب هست. حتی اگر محبوبیت برایش اولویت اول نباشد طردشدگی در هر صورت قلب او را می شکند. هرچه قدر هم که ذاتا درونگرا باشد باز هم نیش های همکلاسی های پسر به او ضربه می زند. در کشور غربی احتمال این که یک دختر نوجوان ایرانی چنین احساس طردشدگی کند بیشتر هست. از والدین خواهش می کنم بیشتر حواسشان به دخترانشان در سن بلوغ باشد. اگر از جانب والدین به طرز درست ساپورت روحی و عاطفی شوند،  نیش های هیچ جک و  دیوید و مایکلی  اثر نخواهد داشت.


ما خیال می کنیم دیگه در آمریکا همه چی عالی هست و اگر پایت به آنجا رسید دیگه جای نگرانی نیست. اما من ازهمکاران آمریکایی خودم زیاد شنیدم که کابوسشان این هست که دخترشان وقتی به سن نوجوانی رسید در مدرسه از دست پسر های همکلاسی ضربه ببیند. می روند کتاب می خوانند تا بدانند در آن سن به عنوان پدر باید چه رفتاری داشته باشند که حرمت نفس دخترانشان اون قدر بالا باشد که پسرهای همکلاسی نتوانند ضربه زیادی به حرمت نفس دخترانشان بزنند. حالا دختران اونها بلوند اسکینی هم هستند و در هنگام بلوغ سیبیل مشکی هم در نمی آورند که سوژه  تمسخر پسرهای همکلاسی  واقع بشوند. 

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : دانیشماخ           یازار : یاسمن فرزان           2 باخیش

پذیرش از دانشگاه های آن سوی آب ها- قسمت سوم

چهارشنبه 4 تیر 1399
+0 به یه ن

دخترانی که محجبه هستند و قرار است که به دانشگاهی در کشورهای غربی بروند معمولا نگرانی هایی بابت پوشش خود دارند. پوشش هر کس طبعا اولین چیزی است که در برخورد اول توجه جلب می کند. اما در محیط های دانشگاهی اگر دغدغه اصلی تان همان موضوع مورد تحقیق تان باشد  و حرف هایتان در همان حول و حوش بچرخد، مخاطبانتان هم معمولا بعد از چند دقیقه، اون قدر وجه علمی شما را برجسته خواهند دید که ظاهر شما برایشان بی اهمیت خواهد بود.

مسئله دست دادن با نامحرم معمولا اختلاف فرهنگی بیشتری را موجب می شد که کرونا حل کرد!

اما یک مسئله فرهنگی مهمتر هم هست که اتفاقا باید بیشتر از همه اینها نگرانش بود و آن برخورد با حیوانات هست. در کشور ما برخی هستند که حیوان خانگی که می بینند جیغ و داد راه می اندازند و گاه دمپایی و سنگ پرت می کنند.  قرن هاست که  چنین رفتاری در بین مردم کشورهای غربی خیلی ناپسند شمرده می شود. در مورد پوشش یا دست ندادن و..... دانشگاهیانی که از فرهنگ بالا برخوردارند سعی می کنند قضاوتی نکنند و به حساب اختلاف فرهنگی می گذارند. اما همان ها هم وقتی با کسی مواجه می شوند که با دیدن سگ یا گربه قشقرق به پا می کنند به حساب اختلاف فرهنگی نمی گذارند. به حساب فرودستی فرهنگی آن شخص می گذارند.

البته این مسئله در ایران هم روز به روز بیشتر برجسته می شود. در ایران هم الان دیگه طیف بزرگی هستند که آن گونه رفتار با حیوانات را بر نمی تابند. این طیف عظیم لزوما هم افراد غربزده ای نیستند. خیلی هاشون فرزندان همین سنت اسلامی-ایرانی هستند و خیلی هم مقید به شرعیات می باشند.  از آنها بپرسید حتما چند حدیث از محبت پیامبر با حیوانات خواهند گفت.

خلاصه اگر از کسانی هستید که با دیدن سگ یا گربه قشقرق به پا می کنید بدانید که ایراد بزرگی دارید. بروید خودتان را اصلاح کنید. این ایرادتان را به حساب «اختلاف فرهنگی» که بقیه باید با شما راه بیایند نذارید. اگر این ایراد را رفع نکنید نه تنها در خارج بلکه در همین ایران هم گرفتار مشکل خواهید شد. بدانید این شمایید که باید خود را اصلاح کنید. دوستداران حیوانات قرار نیست خود را با شما سازگار کنند. اگر گمان می کنید قشقرق به پا کردن به هنگام دیدن گربه خیلی کار با نمک و با حالی است و شما را «دختر نازنازی دوست داشتنی و تو دل برو» می کند اشتباه می کنید! اتفاقا  بنا به فرهنگ امروز بخش بزرگی از جامعه  ایران، این رفتار خیلی هم منزجر کننده است. اگر هم خواستید خودتان را برای شخص مورد علاقه تان لوس کنید و توجه او را جلب کنید بهانه دیگری بیابید نه ترس از گربه یا سگ کوچولو!

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : تجربه           یازار : یاسمن فرزان           6 باخیش

خیریه های مستقل و قابل اعتماد

سه شنبه 3 تیر 1399
+0 به یه ن

این روزها نام جمعیت خیریه امام علی سر زبان هاست. در فضای مجازی گفته می شود که این جمعیت "تنها" نهاد مستقل بود که به کار خیریه می پرداخت. 

 پس موسسه محک چیه؟ انجمن حمایت از مستمندان تبریز چیه؟ بنیاد کودک چیه ؟

 این موسسات که نام بردم (در کنار ده ها موسسه خیریه معتبر و فعال دیگه در کشور) از جمعیت امام علی هم سابقه طولانی تر دارند هم دامنه و هم عمق خدماتشان بسیار گسترده تر هست. بی حاشیه دهه هاست که دارند کارشان را انجام می دهند. نه تنها کاملا مستقل هستند حتی نیامده اند اسم ورسم مذهبی روی خودشان بگذارند. در کل فعالیت ٢٦ ساله بنیاد کودک یکبار هم نیامده اند از احساسات و خرافات مردم سو استفاده کنند و بگویند که اگر کفیل کودکان بشوید معجزه وار فلان گره از کارشخصی تان باز می شود. بنیاد کودک حتی سعی نمی کنه ترحم مردم را برای جذب کمک جلب کنه. اون قدر به عزت نفس مددجویان اهمیت می ده. مرثیه خوانی نمی کنه. هویت شان مشخص و معلوم هست. نه جانماز آب می کشند نه ادعای سوپر لیبرال بودن دارند. درنتیجه از حاشیه ها در امانند. معتقد نیستند که هدف وسیله را توجیه می کند. 

 محک هم همین طوره! من این همه دوست پزشک و پرستار دارم. از یکی شان نشنیده ام که محک ادعای معجزه در درمان کودکان سرطانی داشته باشه و یا درمان های غیر معتبر غیرتخصصی تجویز کرده باشه یا امیدواری کاذب خطرناک ایجادکرده باشه. 

 برای کمک به کودکان مستعد اما نیازمند از یک سو و برای ترویج یکرویی و صداقت وپرهیز از خیریه خرافه آلود از سویی دیگر از بنیاد کودک حمایت می کنم: Http://www.childf.com 🍀@minjigh

اشتراک و ارسال مطلب به:


فیس بوک تویتر گوگل

     بؤلوم : نیكوكاری           یازار : یاسمن فرزان           3 باخیش


  • [ 1 ][ 2 ]
�