+0 به یه ن
بحثی به دنبال نوشته در مورد انجمن های زادگاهی دریانی ها:
علیرضا:
یاد این نوشته در مورد دریانی ها افتادم:
http://www.tabnak.ir/fa/news/183956/امپراطوری-دریانی-ها-در-سه-نسل-قسمت-اول-و-دوم
كند اوشاغی:
سلام جالب بود ولی ببینید نویسنده به اصطلاح روشنفكر این مملكت نگاهش به این دریانی ها چیه؟ كافیه رمان من او رضا امیرخانی رو بخونین تا با تفكر نحس و نژادپرستانه ای كه نسبت به ما ترك ها دارن رو ببینین. از نمونه های موفق مثل دریانی ها اهالی روستای بیس هست كه مثل دریانی ها كار میكنن. اون رمان رو حتما بخونین.
مینجیق:
من رمان "من و او" را نخوانده ام اما چند وقت پیش یك نوشته ی طنز (البته بی مزه) در مجله چلچراغ خواندم كه محتوایش این بود كه پسرش را گذاشته چند ساعت پیش سوپر دریانی پسرش بی ادب شده فحش یاد گرفته. البته نویسنده خیلی به نظر خودش ظریف در آخر داستان رو می كند كه پسرك فحش ها را آقای دریانی یاد نگرفته بلكه چون تلویزیون كه در مغازه ی او روشن بوده یاد گرفته!
اما باید خیلی دقت می كردی كه متوجه این نكته ی به زعم نویسنده ظریف و نكته سنجانه می گشتی.
كمتر كسی نوشته چلچراغ را به این دقت می خواند. من چون به مسئله ی تصویر ترك ها در ادبیات و فیلم ها حساس هستم تا آخر داستان را تحمل كردم و خواندم. اغلب خواننده ها حوصله نمی كنند كه تا آخر آن داستان بی مزه را بخوانندو نصفه نیمه با این نتیجه كه سوپر دریانی ها بی ادبی می آموزند -به خصوص وقتی كه به تركی با مشتری ها ی ترك حرف می زنند- داستان را ول می كند.
دیگه این كه صدا و سیما 10 سالی است بددهنی و پرخاش یاد بیننده ها می دهد كه انتقاد خیلی پرریسكی نیست. اینو خیلی ها آشكارا می گویند. خیلی مادربزرگ ها وپدربزرگ های محافظه كار. دیگه نویسنده ی یك مجله ی جوان پسند دارای ادعای نیمه-روشنفكری لزومی نداشت این قدر در لفافه بگوید و به زعم خود ظرافت به خرج دهد. خرجش را هم از جیب دریانی ها بدهد!
در ادبیات ده بیست سال اخیر تولید شده در تهران دریانی ها تصویر شده اند اما تصویرشان خیلی وقت منفی نشان داده شده است. به نظر من بیشتر از آن كه این نكته در "ترك ستیزی" نویسندگان ریشه داشته باشد در نگرش چپگرایی آنها ریشه داشته. دریانی ها با نگرش و ارزش های سرمایه دارانه شان به مذاق آنها چندان خوش نمی آیند. این كه گاهی با هم یا با برخی از مشتری ها به زبانی صحبت می كنند كه اینها نمی فهمند مزید بر علت شده اما علت اصلی نیست. به زبان كردی یا گیلكی یا فرانسه یا ....هم حرف می زدند همین تاثیر را داشت.
در مورد این كه چرا چپگرایی در بین آن طیف زیاد هست اینجا را بخوانید:
http://mansurhashemi.com/index.php?newsid=89:
اگر درست در خاطرم باشه تو فیلم مربای شیرین هم دریانی ها نقش پر رنگی داشتند. حتی شبكه فروش و توزیعشون هم نمایش داده شده بود.
فیزیكخوان:
سلام .خانم دكتر.
برای من كمی فهمیدن موضوع سخت شد.اگه اشتباه نكنم دریانی اسم روستایی است كه ساكنان قدیمی و اینك مقیم در تهران داره درسته؟
یه سوال دیگه خانم دكتر آیا این كمكها و لابی ها به كمك به همه روستاهای اون منطقه یا كشور كمك كرده یا فقط روستای خاص با لهجه ی خاص از یك گویش؟
اگه حوصله داشتید به اینم جواب بدید آیا الزاما نیاز به انگیزه های خاص قومی یا نژادی ست برای كمك به همنوع؟
ایناها رو پرسیدم تا منظور دقیق نوشته رو بفهمم بعد نظر بدم.
مینجیق:
سلام
شما سئوالاتتان را به گونه ای مطرح كرده اید كه با یك نگرش ایدئولوژیك به مسئله می نگرید.
دریانی ها بر اساس نیازهایشان فعالیت های اقتصادی فرهنگی اجتماعی ورزشی و.... خود را سامان می دهند وكاری به كار ایدئولوژی مورد نظر شما ندارند. برای همین هم هست كه به نتیجه ی مطلوب می رسند.
خیلی جالب هست! در نوشته ی بعدی ام می خواستم به این مطلب برسم كه تبریزی های تحصیلكرده ای كه در عرض 200 سال پیش به تهران آمدند و نو آوری ها و تخصص خود را در اختیار پیشرفت این شهر صرف كردند به اندازه ی دریانی ها در این كه طبقه ای با هویت كه خود را باز تولید كند موفق نبوده اند. رد پایشان را نمی بینیم. می شنویم و می خوانیم كه فلان شخص كه در مسایل فرهنگی و .... در زمان خود صاحبنظری بوده و فلان چیز را برای اولین بار در ایران آورده در بهمان تاریح به تهران می آیند و...
دیگر هیچ! دیگر نمی خوانیم از فرزندان یا دست پروردگان او شخص صاحب سبكی سر برآورده كه كار جدید در خور توجهی كرده. یارو آمده تهران نسخه بزرگتر آن چه در تبریز ساخته می سازد و تمام. تمام می شود!
همین! این رشدی كه دریانی ها در تهران داشته اند آن تحصیلكرده های تبریزی نداشته اند.
راستش علت اصلی را من چند چیز می دانم ویكی هم همین ایدئولوژی هست كه آنها را "تمام" می كرد. اگر آنها هم مثل دریانی ها شبكه خود را داشتند. دغدغه ی آن را داشتند كه بالاتر بروند و نسل بعدی خود را بازتولید كنند و در قالب انجمن های زادگاهی به زادگاهشان خدمتی كنند و هویتی جمعی بسازند , آن گونه "تمام" نمی شدند!
یك زمانی من و آنا با هم در فیس بوك برای بنیاد كودك تبلیغ می كردیم. بنیاد كودك در شهرهای مختلف ایران شعبه دارد. همین طور در كابل و اندونزی.
آنا نوشت خوبه از شهر خودتان مددجو انتخاب كنید تا اگر خواستید به او سر بزنید. بیشتر افراد جمع تبریزی بودند. چند نفر هم از تهران بودند و دو سه نفر هم از مشهد و دوسه نفر هم از اصفهان. هركسی برای پیداكردن كفیل برای مددجویان از شهر خودش تلاش می كرد. خیلی خوب هم جواب می داد. كفیلان با مددجویان احساس همزادپنداری می كردند. احساساتش را درك می كردند. خیلی راحت تر خود را جای او می ذاشتند و احساساتش را ارزیابی می كردند.
مدتی گذشت و جماعت سانتی مانتال سر از صفحه ما در آوردند. شروع كردند به حرف های سانتی مانتال نوشتن. "چرا برای سپیدها كمك می كنید و سیاهان را فراموش می كنید." به نظرم این حرف را از یك فیلم آمریكایی شنیده بودند و اینجا داشتند تكرارش می كردند. آخه واقعا مسئله ی ما در ایران امروز این هست؟
سانتی مانتال ها هجوم آوردند. از كمك این سانتی مانتال ها آبی گرم نمی شه. یارو توی گرمای تابستان استرالیا نشسته به مددجو در تبریز زنگ زده پرسیده از "بابالنگ درازت"چه شكلاتی می خواهی او هم در چله زمستون تبریز گفته سردم هست كاپشن می خواهم! به خانوم بر خورده كه چرا بچه همچین درخواستی كرده! آخر و عاقبت كمك سانتی مانتالی این هست. اما منی كه سرمای تبریز را درك كرده ام می فهمم آن بچه چی می خواست و چرا می خواست !
یا همون خانم استرالیا نشین ایراد می گیرد كه مددجو چه حقی چیز لوكسی مثل كلاس ژیمناستبك آرزو كند. اما منی كه در تبریز بوده ام و سرمای زمستانش را می شناسم و می دانم در خانه های كوچك آن طبقه ی اقتصادی و با محدودیت هایی كه بر دختر بچه ها هست دختر بچه به فقر حركتی دچار می شود و آخر و عاقبتش پوكی اسنخوان هست هرگز آرزوی كلاس ژیمناستیك او را سوسول بازی نمی دانم. نمی گویم فلان گرسنه آفریقایی وقتی مانده من چرا برای كلاس ژیمناستیك این پول خرج كنم. آخر و عاقبت آن سانتی مانتال بازی آن هست كه بر می گردد به بچه ی یتیمی كه به همراه مادربزرگ پیرش در یك اتاق 2 در 3 متر ی چند ماه سال از سرما محبوس هست ایراد می گیرد كه حق ندارد كلاس ژیمناستیك بخواهد!
همان بچه گرسنه ی آفریقایی بعد از این كه شكمش سیر شد آزادانه و راحت در دشت ها در هوای پاك و آزاد می دود و حتی قهرمان دو دنیا می شود (به واقع هم برخی از قهرمانان دو المپیك از قحطی زدگان بودند) اما كجا یك دختر بچه در محله ی فقیر تبریز می تواند چنین چیزی را تجربه كند!؟ اصلا خوابش را هم نمی تواند ببیند!
احتباج او همان كلاس ژیمناستیك هست تا قدری فقر حركتی اش كه در سن رشد وبلوغ برای سلامتی اش مانند همان غذا حیاتی
است درمان شود.
آن سانتی مانتالی كه وضعیت شهر تبریز و محله های فقیرش را نمی داند درك نمی تواند بكند! ایرادی هم نیست. من هم مشكلات بچه های شهر های دیگر را درك نمی كنم. برای همین به جای زدن حرف های سانتی مانتالی این كمك محدود و ناچیزی را كه می توانم بكنم در جهتی هدایت می كنم كه شناخت و درك بیشتری از آن دارم.
این هست كاركرد و اهمیت انجمن های زادگاهی. چون شناخت و تفاهم هست دوام می یابد و با زمان قوام می یابد. آن چه با حرف های سانتی مانتالی بنا نهاده شده با فوتی از بین می رود و حتی به حرف های سانتی مانتالی خصمانه یا مخرب بدل می شود.
یكی:
تو سانتی مانتال نیستی؟ تو كه در پر قو بزرگ شدی و ماشاله الله 100 كیلو وزن داری از فقر و بدبختی چه می دانی؟ دهن گاله ات رو ببند كثافت. تو چه درك و فهمی از سختی داری؟ آهان! یادم اومد. زیر بارون تو آمریكا دچرخه سواری می كردی. تو حتی سانتی مانتال هم نیستی آشغال.
مینجیق:
ساختار اجتماعی تبریز به گونه ای است كه افراد از طبقات مرفه هم از حال طبقات فقیر بی خبر نیستند. با طرق مختلف با هم در ارتباطند و از حال هم خبر دارند. خانم تبریزی اگر خدمتكار به خانه بیاورد پایش را روی پایش نمی اندازد. این كار را بی ادبی می داند. پا به پای او كار می كند. به درد دل هایش هم گوش می كند و به این ترتیب از تمام مشكلات محله ی آنها با خبر می شود و احساس مسئولیت می كند كه باری از دوش آنها بر دارد. این كه دوست آنا گفته بود "مگه خودمون نمی تونیم مستقیم كمك كنیم. چه نیازی به بنیاد كودك هست" ریشه در این پیش زمینه داشت.
در ضمن در محلات فقیر تبریز و دیگر شهرهای ایران زنان میانسال بسیاری اضافه وزن دارند. در كشور ما غذاهای پركالری نسبتا ارزان هستند. مواد غذایی پرویتامین و پروتئین دار هستند كه گران هستند. زنان میانسال هم در خانه های كوچك طبقات فقیر نشین اغلب فقر حركنی دارند. همه ی اینها در كنار هم باعث می شود اضافه وزن در بین زنان علی رغم فقر كم نباشد. یك خانمی بود می آمد در مراسم "ائلشمه" و مراسم گوناگون دیگر د رخانه ما و خانه بستگان چایی می ریخت. هیچ چی هم نمیخورد. غذایش خیلی كم بود اما خیلی چاق بود. خیلی! دلیل اضافه وزنش مشكلات هورمونی بود. اگر دیدید یكی در ایران و دیگر كشورهای در حال توسعه اضافه وزن دارد با پیش داوری نگویید كه لابد نیاز به حمایت ندارد. اتفاقا چاقی آن خانم مادر دردهایش بود. درد های بسیاری از این اضافه وزن می كشید.
داشتم سخت فكر می كردم ببینم به چه طریقی نظر خودم را در مورد این كه چرا تبریزی های تحصیلكرده ای كه در دویست سال اخیر به تهران آمده اند نتوانسته اند طبقه ی شاخصی را در این شهر به وجود آورند بیان كنم. خدا "یكی" را برایم رساند! حالا خیلی راحت می توانم منظورم را بیان كنم. همشهری های من كه به تهران آمده اند با عده ی قابل توجهی شبیه "یكی" رو به رو شدند. وجود این "یكی" ها برایشان مسئله شده. با خودشان اندیشیده اند مگه من به این "یكی" بدی ای كرده ام كه این قدر با تنفر و كینه با من رو به رو می شود. به اشتباه گمان كرده اند كه با محبت بیشتر به او می توانند كینه و نفرتش را به دوستی و محبت بدل كنند. هم و غمشان را برای این گذاشته اند. حرفشان هم این بود:"من ایستیرم بونی اوتاندیرام" یعنی می خواهم آن قدر به او محبت كنم كه شرمنده شود. اما هرچه كردند از شرمندگی خبری نبود! اتفاقا طرف وقیح تر و پرتوقع تر هم می شد. می دانید همشهری های من چه انرژی ای و وقتی سر این موضوع تلف كردند؟! من هم كه تازه به تهران آمدم و با كسانی مواجه شدم كه بی آن كه ذره ای در حقشان بدی كرده باشم از من كینه داشتند و نفرت می ورزیدند شوكه شدم. فامیل هایمان كه در تهران زندگی می كردند همان روش خودشان را پیشنهاد و توصیه كردند:"اون قدر به او خوبی كن كه شرمنده شود." خوشبختانه من به این دام نیافتادم. گفتم اگر من بخواهم خوبی كنم می روم به یتیمی بیماری چیزی خوبی می كنم تا ثواب برده باشم. ارضا روحی شده باشم. چرا باید محبت خود م را با كسی تلف كنم كه در جواب به من لگد می پراند؟!
آن دسته از همشهری های من در تهران دست به عصا راه رفته اند كه مبادا به تریج قبای امثال "یكی" بربخورد!
خوب! با این روش طبیعی هست كه سیر پیشرفت همشهری های من در تبریز متوقف شده باشد. از بس كه كمر خدمت بسته اند برای كسانی كه لیاقتش را نداشته اند.
این تز همشهری های من در تسل من تبدیل به آنتی-تز خود شده. یك عده هم در نسل من و نسل بعدی با فارس های تهران احساس عداوت می كنند. این هم خوب نیست. همین وبلاگ مرا ببینید. از مقابل یك دونه "یكی" چند نفر از هموطنان فارس عزیز داریم كه نظرات ارزشمند و محبت آمیز می گذارند. نادیده گرفتن این همه محبت و لطف و بزرگنمایی "یكی" جفا هست. جفاهست به خیلی ها و در درجه اول خودمان!
دریانی ها خیلی منطقی عمل كرده اند. اولا شبكه ای ساخته اند كه هویت خود را در قالب آن حفظ كنند. در این شبكه حمایت كرده اند و حمایت دیده اند. دیگه تهران برایشان غربت نبوده. با دیگر ساكنان راه مردمداری پیش گرفته اند. خوش برخورد بوده اند.دشمن تراشی نكرده اند. اكثریت مردم تهران هم آنها را دوست دارند. اما گاهی یكی مثل "یكی" هم پیدا می شد . دریانی های عزیز هیچ قیدی حس نمی كردند كه به امثال "یكی" مجانی بفروشند تا دلش مهربان شود و خجالت زده بشود و نفرت ورزی را كنار بگذارد. ابدا چنین نگرشی نداشته اند.
اگر همشهری های من كه در این دویست سال به تهران آمده اند همچین شبكه ها و انجمن های زادگاهی ایجاد می كردند خیلی تبریز ما الان پیشرفته تر می توانست باشد. دانشگاه هایش به مراتب فعال تر می بودند. می توانست سینما ی مستقل خود را داشته باشد. رویداد های هنری بسیار بیشتری می توانست داشته باشد. یك قطب فرهتگی و علمی در آسیا می توانست باشد. حیف! حیف كه همشهریانم انرژی و وقت خود را تلف "خجالت دادن" كسانی كردند كه بی حیا تر از آن هستند كه خجالت بكشند!
گاهی از دست تبریزی ها -و نیز زنجانی ها- عصبانی می شوم. می بینی ده ها بار از یكی نارو دیده. باز هم لابی می كند كه او را به مقام برساند! برای چی؟! هیچ چی! به خاطر یك فكر ابلهانه. برای این كه به خودش ثابت كند كه آن قدر بزرگوار هست كه كینه به بدل نمی گیرد و نارو های قبلی او را بخشیده است. گمان می كند این بار خجالت زده خواهد شد و نارو نخواهد زد. با به مقام رساندن افراد غیر قابل اعتماد هم به خود ضربه زده اند و هم به دیگران!
یك آیین مسخره ای تبریزی های مقیم تهران برای خودشان ساخته اند كه این گونه خودآزاری ها را نشان وارستگی می داند. با این به اصطلاح وارستگی شان وارفته اند! اگر راه و منش همین دریانی ها را پیش می گرفتند خیلی تحولات مثبت می توانستند به وجود آورند. حیف!
به هر حال آینده در پیش روی ماست. می توانیم در روش ها بازبینی كنیم. می توانیم از دریانی ها بیاموزیم. خیلی نكات دارند كه به ما بیاموزند. در نوشته های بعدی در مورد آن چه كه از دریانی ها می توانیم بیاموزیم بیشتر خواهم نوشت.
یكی:
سخت" فكر می كردی؟! جك می گویی؟ تو یك خرخوان هستی، فكر كردن كار تو نیست، مفت خور.
مینجیق:
همین امروز ظهر ای-میل زیر را به فهرست ای-میل همكاران در پژوهشگاه فرستادم:
Dear all,
It is a pleasure for me to invite you all to the meeting on Thursday (Bahman 10th) morning on the challenges of physics education. Young colleagues seeking a career in universities are specially encouraged to attend this meeting as they may learn more about subtlties of teaching physics which is a much-needed skill in career building in academia.
The meeting does not need registration and is free of charge.
For more information see the website at
http://physics.ipm.ir/conferences/chaphys/index.jsp
See you all at the meeting!
With kind regards,
Yasaman Farzan
چند دقیقه بیشتر طول نكشید كه شخصی به نام مستعار "old professor" به انگلیسی فحش های ناجور در همین وبلاگ برایم گذاشت!
.gif)
ملاحظه می كنید همین دور وبر هستند. همین جنس افراد بوده اند كه رفته اند روی اعصاب همشهری های من كه از دویست سال پیش آمده اند تهران. به طور سیستماتیك و كاملا حساب شده رفته اند روی اعصابشان تا آنها را چنان به این مسایل مشغول كنند تا همشهری های من نتوانند به رشد خود ادامه دهند. به تهران كه رسیدند قصه شان تمام شد. الكی خود را گول زدند كه باید برای تحمل توهین ها ظرفیت داشته باشندو....
اگر مانند دریانی ها شبكه سازی می كردند همین شبكه موتور رشدشان می شد . امثال این "یكی" یا آن به قول خودش old professorمانع رشدشان نمی توانستند باشند.
امثال این "یكی" و آن به قول خودش old professorاز این رشد واهمه دارند و می خواهند جلویش را بگیرند. می ترسند در سایه این رشد كوتاه قامتی شان بیشتر عیان شود.
چند وقت پیش تركها ی ایران برای مقابله با جوك تركی ها بیوگرافی بزرگان خود را با استیل جوك تركی تعریف می كردند "بك روزی یك تُركه ..... این ترُك همان .....بود"
در اغلب این سرگذشت ها می خواندیم این ترك یك دستاورد مهم در زادگاه خود داشت در بهمان تاریخ به تهران آمد و بزرگترش را در تهران پایه نهاد وتمام. قصه همین جا تمام می شد.
قصه نباید تمام می شد. قصه باید ادامه می یافت. همان طوری كه داستان دریانی ها چند نسل هست دارد ادامه می یابد. می بایست می خواندیم كه بعد از این كه آمد در تهران و نمونه بزرگتر آن چه در زادگاهش بنیان نهاده بود در تهران بنیان نهاد می خواندیم در تهران هم نوآوری های درخور توجه دیگری داشت. بعدش شاگردانی چنین و چنان تربیت كرد كه راهشان را پی گرفتند. فرزندانش چنین و چنان شدند. شبكه ایجاد كردند و برای پیشرفت هرچه بیشتر زادگاهشان كوشیدند و قصه ادامه دارد.
اما چنین ادامه ای را نمی خواندیم.! قصه ی "یك تركه" زود تمام می شد. به تهران كه می رسید تمام می شد.
باید تمهیدی بیاندیشیم كه قصه به زودی تمام نشود. قصه ادامه یابد. باید دنبال موتور حركتی باشیم كه قصه ادامه پیدا كند
علیرضا:
الان من دقیقا نفهمیدم شما چه جور این دوتا نوشته از طرف "یكی" و "old professor" رو به ترك ستیزی ربط دادید. این كه شما ترك هستید پس هركه به شما توهین كرد یعنی ترك ستیز هست هم یه مقدار نادرسته به نظر من.
مینجیق:
ترك ستیزی نیست. ستیز با رشد هست. همین كه من اطلاعیه ای ای-میل كردم كه بستری فراهم می آورد تا استادان جوان رشد بیشتری كنند old professorبه تقلا می افتد با من ستیزه نماید.
جوك تركی هایی هم كه ساخته اند ابزاری بوده برای ستیزه با كسانی كه زمینه و همت رشد را داشته اند.
علیرضا:
نظر من: در مورد شبكه سازی هم معمولا اقلیت ها شبكه سازی می كنند. یعنی مثلا تبریزی ها در تهران نمی توانستد شبكه سازی كنند چرا كه اقلیت محسوب نمی شوند. ولی مثلا دریانی ها از یك روستای كوچك بودند برای همین حتی اگر در تبریز هم میرفتند شاید باز شبكه سازی می كردند. فكر می كنم كلا شبكه سازی برای اقلیت هاست. مثلا ایرانی های امریكا یا افغانی های ایران می تونند شبكه بسازند. توقع ساختن سبكه تبریزی ها مشهدی ها شیرازی ها و ... در تهران یه مقدار با تعدادشون هم خوانی نداره. تعداد این دوستان با ریشهایی از این شهرها بسیار زیاده در تهران و اصولا تهران تشكیل شده از همین ها دیگه.
مینجیق:
نظرتون كاملا درسته. برای همین شبكه سازی تبریزی ها در تهران نمی تونه دقیق مثل دریانی ها باشه. باید به شكل دیگری باشه. حالا بعدا در موردش می نویسم. باید در باره اش بیشتر فكر و مطالعه كنم.
البته از حق نباید گذشت. تبریزی های مقیم تهران یا خارج در فرستادن كمك های مادی در موقع زلزله یا در مواقع عادی برای كمك به ایتام و ساختن مدارس و ساختن بیمارستان و درمانگاه و.... چیزی كم نذاشته اند. یعنی همان كاری كه دریانی ها كرده اند اینها هم كرده اند. اما تبریز شهر بزرگی است و خیلی بیشتر از اینها انتظار می رفت.
می توانستند پس از رسیدن به تهران قصه شان را تمام نكنند. می توانستند برای رشد دانشگاه ها و سینما و گالری های هنری و... در تبریز كارهای زیادی بكنند اما كوتاهی كردند. دنبالش نرفتند. اگر دنبالش را می گرفتند برای خودشان موتور رشد و حركت می شد.
چراكوتاهی كردند؟! چرا دنبالش را نگرفتند؟!
به این سادگی ها هم نیست كه من عنوان می كنم. ظرایف زیادی دارد. برخی تلاش كرده اند اما پیش زمینه فراهم نبوده. چالش ها و مشكلاتی سر راه بوده. برخی تلاش كرده اند اما سرخورده شده اند چون از خود شهر استقبال نشده. شده كه پیش خارجی ها رو انداخته باشند كه بین دانشگاه تبریز و دانشگاه خارجی تفاهم نامه امضا شود طرف خارجی امضا كرده اما نامه مانده در كشوی میز رئیس دانشكده در تبریز خاك خورده. بعدش هم كه رئیس دانشكده او را دیده گله كرده پس چرا برای تبریز كاری نمی كنی!!!! خوب! این چیزها سرخورده می كنند.
خیلی راحت هست كه به حساب بنیاد كودك یا انجمن حمایت از مستمندان تبریز یا موسسه قلب های سبز پول بریزی. اما آن قدر ها ساده نیست كه بخواهی در تبریز خانه ی سینما به پا كنی و فیلم با هویت آْذربایجانی بسازی. همین طور تلاش برای حمایت از دانشگاه های تبریز به این سادگی نیست.
به هر حال باید از جایی شروع كرد. باید جایی طرح سئوال كرد تا زمینه آماده شود.
الان یواش یواش زمینه آماده می شود
اگر بخواهیم همچین انجمن های زادگاهی داشته باشیم باید خیلی صبور باشیم. یك شبه به وجود نمی آید. با زیاد كردن حرارت و جنب و جوش زیاد هم تسریع نمی شود. اگر بیش از كشش جمعی اصرار كنیم همه چیز از هم می پاشد و خراب می شود. مثل كوفته تبریزی با ید شعله را كم كرد تا آرام آرام بپزد. (وام اٌت ایستر!) . والا با مغز پخت نمی شه و یا وا میره!
من الان مسئله را مطرح می كنم. سعی می كنم برخی چالش ها را مطرح سازم و انگیزه ایجاد كنم كه به چنین انجمن هایی فكر كنیم. حالا چند سالی طول می كشد تا پیش زمینه آماده شود. بعدش كه پیش زمینه را آماده كردیم دیگه در باره اش حرف نمی زنیم. فقط عمل می كنیم. اگر موقع عمل زیاد حرف بزنیم آنهایی كه با رشد سر ستیزه دارند هجوم می آورند كه ویران سازند.
فعلا حرفش را می زنیم تا بدانیم دنبال چی هستیم. اگر برایمان روشن باشد چه می خواهیم و خواسته مان واقعگرایانه باشد در سایه صبر و تلاش بالاخره به آن می رسیم
انتظار داشتم یكی از من این سئوال را بپرسه. اما چون كسی نپرسید خودم می پرسم و خودم هم جواب می دم!
.gif)
اگر مردمان مهاجر از هر شهری در تهران بخواهند برای شهر خودشان انجمن زادگاهی تشكیل بدهند چی میشه؟! جوابم هم اینه كه خیلی هم خوب می شه!
اگر انجمن زادگاهی تشكیل بدهند و مثل دریانی ها سعی كنند مشكلات زادگاهشان را حل كنند واشتغال در شهرشان ایجاد كنند مهاجرت بی رویه به شهر تهران كم می شه و در نتیجه مشكلات تهران افزایش پیدا نمی كنه. اگر مثل دریانی ها در تهران هوای همشهری ها وهمولایتی هایشان را داشته باشند و با هم شبكه تشكیل بدهند و هویت اصیل خود را حفظ كنند برای امنیت ابر شهر تهران خیلی هم خوب هست. دیگه فرزندان این افراد به خاطر حرف مردم هم كه شده رو به بزهكاری نمی آورند. اصلا نه احتیاجی به لحاظ اقتصادی یا فكری به بزه خواهند داشت و نه آن شبكه اجتماعی جایی برای بزه نوجوانان و جوانان می ذاره. خوب چرا من به عنوان شهروند ساكن تهران نباید از این موضوع خوشحال باشم؟! در شبكه هایشان خودشان هوای بیماران و پیران و یتیمان را دارند و بار آن به دوش شهر نخواهد بود. چی از این بهتر؟!
حالا باز سئوال: آیا من به عنوان یك تبریزی ساكن تهران خوشم می آید كه به فرض اصفهانی ها یا شیرازی ها یا مشهدی های ساكن تهران برای این كه در زادگاهشان دانشگاه ها و سینما و مراكز هنری پیشرفته تری داشته باشند شبكه و انجمن تشكیل بدهند؟! جوابم اینه كه چرا كه نه! بذارید شیرازی ها سینما داشته باشند فیلم بسازند. تنوع انتخاب من در انتخاب فیلم بالاتر می رود. بذارید بیشتر در شهرشان كنسرت داشته باشند. من وقتی مهمان خارجی دعوت می كنم پزش را می دهم. وبالاخره بذارید در زادگاهشان كنفرانس های بیشتری برگزار كنند. من و دانشجویانم مستقیم با غیرمستقیم نفع خواهیم برد.
حالا همین سئوال را در مورد تبریز تكرار می كنم و خودم هم جواب می دهم.
اگر مهاجرین از شهرها و روستاهای مختلف آذربایجان و نیز از كردستان و از جاهای دیگه در تبریز انجمن زادگاهی به سبك انجمن های زادگاهی دریانی ها در تهران تشكیل بدهند آیا من استقبال می كنم یا نه.
پاسخم باز هم بی برو برگرد همین هست. چرا كه نه؟! چنین انجمن هایی به غنای فرهنگی كلانشهر تبریز می انجامد
مینجیق:
پروفسور ثبوتی كه بعد از سالها خدمت در دانشگاه شیراز به زادگاهش برگشت و دانشگاه تحصیلات تكمیلی زنجان را بنا نهاد چگونه با چالش ها ی این بازگشت رو به رو شد؟!
ببینید! در آن سال ها كه پروفسور ثبوتی در شیراز بود دانشجویان بسیاری از سراسر ایران تربیت كرده بود. برخی هم زنجانی بودند و به زنجان بازگشتند. با این كه پروفسور ثبوتی در آن سالها از زنجان دور بود اما از طریق دانشجویانش در آنجا حضور معنوی داشت. آن هم پروفسور ثبوتی كه حرمتی ذاتی دارد كه غدترین دانشجویان سابقش بعد از سالها كه خود استاد شده اند به احترام او خبردار می ایستند. این كه می گویم خبردار می ایستند اغراق نمی كنم. واقعا می ایستند. نه به خاطر این كه چشمداشتی دارند یا می ترسند. ثبوتی یك منشی دارد كه بی اختیار احترام می آورد.
شاید به این علت كه با همه پدرانه رفتار كرده.
برعكس آن چیزی كه اغلب گفته می شود من معتقدم جوانان به بزرگترها ذاتا و طبیعتا احترام قایل هستند. حالا شاید در نسل های مختلف شكل ابراز این احترام متفاوت باشد. اما در ته دل خود احترام قایل هستند. ولی گاهی برخی بزرگتر ها شیوه ای پیش می گیرند كه احترام زایل می گردد. از پروفسور ثبوتی باید آموخت كه چه طور این احترام را حفظ كرده.
یولداش:
باسلام، به نظرم یكی از موانع اصلی عدم شكل گیری فعالیتهای تشكیلاتی مولد در بین تبریزی ها ورود به مباحث سیاسی و مسائل فرهنگی حساسیت زا بوده است، چرا كه ورود به چنین مباحثی باعث امنیتی شدن فضا می شود و در نتیجه اغلب افراد تمایلی به همكاری و مشاركت پیدا نمی كنند.
در خود تبریز هم در سالهای اخیر هرچه فضا از حالت سیاسی فاصله گرفته، زمینه آرامش و شادی مردم بیشتر فراهم شده است.
البته به هیچ وجه منظورم عدم آگاهی سیاسی نیست، بلكه آگاهی و تدبیر توامان مورد نیاز است
مینجیق:
برای این كه یك انجمن زادگاهی دوام و قوام داشته باشد باید فراسیاسی رفتار كند. انجمن زادگاهی تبریزی ها علاوه بر خط كشی های متعارف چپگرا و راستگرا خط كشی های دیگری هم با مبنا نحوه و اولویت بندی تعریف هویت را باید حل كند. باید راهی بیابد كه این خط كشی گسل های زلزله خیز نشوند! خیلی ساده نیست. این هم از آن چیزهایی هست كه باید به آن فكر كرد. صبر و شكیبایی می طلبد. زیاد جنب و جوش در هر جهتی نشان دهی خط كشی ها می شكافند و به گسل زلزله خیز بدل می شوند
.gif)
علیپور:
خانم دكتر فرزان سلام
تبریز با توجه به شهر مادر در شمالغرب كشور ، باید به دنبال ایفای نقشی هموزن بزرگی و پتانسیلهای خود باشد.
1- تبریز و تبریزیهای مقیم خارج از این شهر( همچون افراد مقیم شهر) نباید صرفا به دنبال كمك به همشهریان باشند. چرا كه موقعیت تبریز با دریان بسیار متفاوت است. محدود شدن دریانیها به دریان كاملا موجه است اما محدود شدن نگاه تبریزیها به تبریز اصلا موجه نیست. باید به فكر كل اذربایجان و در مرحله بعد تركان ایران ( و در درجه بعدی به فكر تمامی منطقه ) باشد.
تبریز باید برای كردها هم برنامه داشته باشد. با توجه به همسایگی كردها با ما ( و البته اكنون این همسایگی ملموستر خواهد شد....بویژه اگر بدانیم در چند سال اخیر هزاران كرد در وهله اول به ضروت كاری ساكن حومه تبریز شده اند. درصد قابل توجهی از جمعیت شهرهای كوچكی نظیر ایلخچی و چندین روستای نزدیك شهر را اكنون كردها تشكیل میدهند... .( كاهش زاد و ولد در میان تركان و افزایش سطح زندگیشان و نیز تجمل گرایی موجب سرازیر شدن نیروی كار كردستان به تبریز خواهد شد و مسلما محدود به حومه شهر هم نخواهد شد. باید ظرفیت لازم برای این تداخل فرهنگی و قومی - زبانی ایجاد شود.)
2- روی بینش عوام تبریز - كه مثل هر جای دیگر دنیا در اكثریتند -باید كار شود. كار جدی فرهنگی.
میتوانید در صورت صلاحدید این كامنتم را منتشر نكنید و یا با دستكاری منتشرش كنید.
مینجیق:
چیزی كه من در نظر دارم تشكیل انجمن های زادگاهی حرفه ای در تهران به منظور تقویت نهادهای علمی و فرهنگی و اجتماعی در تبریز هست. مثلا سینماگران علاقه مند به این موضوع در تهران می توانند جمع شوند و انجمنی به وجود آورند كه به سینماگران مقیم و فعال در تبریز كمك كند. این گونه فعالیت كلی در هزینه ها صرفه جویی می كند.
یا مثلا دانشگاهیان فلان رشته می توانند در تهران جمع شوند و تصمیم بگیرند كه سمینارهای مربوطه در دانشگاه های تبریز را با دعوت از همكاران و دوستان خود به تبریز غنا ببخشند. یا همایش های مشترك برگزار كنند. این گونه فعالیت ها قومی نیستند. طبعا در دانشگاه های تبریز عده ی زیادی كرد و گیلك و فارس وشمالی و.... هم هستند. از ترك های سایر شهرها و روستاها و عشایر آذربایجان هم هستند از این امكان همه ی آنها بهره مند می توانند بشوند.
دانشجوی دانشگاه اورمیه:
|
دكتر خیرالله حدیدی از پژوهشگران برتر در زمینه میكروالكترونیك در ایران هستند.ایشان هم بعد از اتمام تحصیلات به ارومیه برگشتند و برق الكترونیك -اگراشتباه نكنم تحصیلات تكمیلی- دانشگاه ارومیه تاسیس كردند.ضمنا شركت نیمه هادی اورمیه را هم تاسیس كردند. دانشجویانش از اخلاق و تواضع او تعریف میكنند.در امور خیریه شهرشان هم مشاركت دارند.
این هم مصاحبه ای از دكترحدیدی:
http://www.karafarini.sharif.ir/index.php?option=com_content&view=article&id=963:1391-04-18-08-07-59&catid=927:si-karafa
|
فیزیكخوان:
سلام.خانم دكتر.
همه نظرات شما رو خوندم نظرم به علیپور اندكی نزدیك است.
هدف
و منظور شما برایم قابل درك است حتی با تشكیل این ان جی او ها هم مشكلی
ندارم ولی به تمایزی كه شما بین هموطنان ترك با كرد یا لر و...قایلید اشكال
میبینم.این نحوه ی تفكر قومگرایی ست و به تمركز هویت در یك منطقه و فاصله
از بقیه اقوام كمك میكنه .اگر این انجمنها از افراد غیر بومی هم بتونه عضو
بگیره و به منطقه ی غیر از محل تولد هم بتونه كمك كنه ایده ال میشه.
با بعضی از نظرات شما هم موافق نیستم ولی چون راجع به این متن مستقیما نیست سرتون رو درد نمیارم
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل
آردینی اوخو
درمورد "علی جوان" فیزیكدان برجسته ی تبریزی ساكن آمریكا كه مخترع لیزر گازی است و در سال 2007 دوازدهمین نابغه ی زنده ی جهان شناخته شده بود چیز زیادی در اینترنت به فارسی نیافتم! این مصاحبه حرفه ای به زبان انگلیسی را با "علی جوان" سال ها قبل وقتی در آمریكا بودم خوانده بودم. مصاحبه در سال 1996 انجام 
