شنبه 17 اسفند 1398
+0 به یه ن
فیلمی در فضای مجازی پخش می شود که در آن جوانان به خود می بالند که محدودیت سفر به استان های شمالی را (که به علت جلوگیری از انتشار بیشتر ویروس کرونا اعمال شده) دور می زنند.
یکی از فرق های ایران و چین هم در این هست که مردم چین این طور واکنش نشان نمی دهند.
برای همین می گم قرنطینه کردن در ایران به اون سادگی ها نیست.
البته به مردم ایران ایرادی نیست. اون قدر امر و نهی های بیخود و بی دلیل به مردم ایران شده که نسبت به هر آتوریته ای گارد می گیرند. بخشی از مردم هر جامعه اون قدر فهم ندارند که بفهمند فلان محدودیت برای خیر خودشان هست یا نه.
پیش فرض این بخش از مردم در کشور چین یا حتی در همین ترکیه آن هست که اگر نفهمیدند حکمت بهمان محدودیت چیست به حرف آتوریته گوش می کنند. اما این بخش از مردم ما با آتوریته لج می کنند. از بس که محدودیت بیخود روی مردم در کشور ما گذاشته اند این لجبازی به مرور به وجود آمده.
اگر حدود ده سال به طور مستمر حکومتی بر ایران باشد که امر ونهی بیخود نکند، کاری به آزادی های شخصی و اجتماعی مردم نداشته باشد و قوانین و ضوابطی که می گذارد برای خیر عمومی باشد (نه منفعت شخصی یا گروهی خودشان) و خود و آقازاده هایشان هم در عمل پایبند قوانین و ضوابط باشند، این لجبازی بین مردم ایران از بین می رود.
طیف فکری ای در کشور ما وجود دارد که
وقتی صحبت از اهمیت آزادی می شود تاکید می کنند که منظورشان آزادی در عقیده و بیان هست نه هر نوع آزادی ای!
بسیار روی این نکته تاکید دارند.
آزادی های ساده شخصی و اجتماعی (در چارچوبی که به دیگران آزار نرساند) کمتر از آزادی بیان اهمیت ندارد.
این جوانان که اکنون به عدم همکاری خود با طرح محدود سازی مسافرت به شمال (به جهت کاهش گسترش کرونا) می بالند دقیقا همان ها هستند که عمری به خاطر محدود ساختن آزادی های فردی نظیر آزادی انتخاب مدل مو یا حضور زنان در استادیوم ها تحت فشار بوده اند. خیلی قادر به تشخیص تفاوت این دو محدودیت نیستند. خیال می کنند اگر اینجا هم مقاومت کنند هنر کرده اند پس به آن می بالند.
🍀@minjigh
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل